Jeszcze raz zamieszczam, gdyż napisy automatycznie tłumaczone były tak okropne, że ledwie można cokolwiek zrozumieć. Żałuję, że puściłam takie tłumaczenie, ale już przedawnione. Teraz się poprawiam.
Film Catherine Breillat opowiadający o niej samej z czasów gdy tkwiła pod urokiem słynnego oszusta, Christophe Rocancourt,
dopiero wczoraj więcej o nim przeczytałam i podobno był...
...kochankiem Mickey Rourke.
Naprawdę, nic już mnie nie zaskoczy.
Rzeczony hochsztapler wkupił się w łaski będącej świeżo po udarze reżyserki i wyłudził od niej setki tysięcy euro.
Ostatecznie trafił do kicia,
a Breillat postanowiła spisać wspomnienia zamiast przykładem dzisiejszym łkać w mediach społecznościowych,
i na kanwie tychże powstał film z Isabelle Huppert w roli samej reżyserki.
Dużo daje do myślenia i mimo skromnej akcji jest wciągający.
Kilku zwrotów za cholerę nie mogłam zrozumieć i posiłkowałam się dialogami francuskimi by wykoncypować o co bohaterom chodzi.
Na przykład nad morzem Isabelle mówi przez telefon, że nie jest jego gołębiem.
Nie rozumiejąc o co jej chodzi natrafiłam za zwrot
etre un pigeon,
który może oznaczać iż jest się łatwowierną.
W tym roku Breillat też padła ofiarą krwiożerczości metoo, mianowicie któraś aktorka oskarżyła ją o zmuszanie na planie do prawdziwego stosunku seksualnego.
Breillat zapowiedziała pozew o zniesławienie. W sumie nie wiem po co to robi.
I tak ma niewzruszoną opinię skandalistki, i bardzo dobrze, więc takie oskarżenia to powinna być woda na jej młyn.
Ja bym w każdym razie na jej miejscu tak to potraktowała.
Swoją drogą uwielbiam ją.
Jedna z niewielu kobiet, może dlatego, że starej daty,
która wydaje się dziarska, bezkompromisowa, i rozsądna.
Dzisiaj to rzadkość.
Dotyczy to obu płci.
Zajmujący wywiad z okresu wypuszczenia powyższego filmu:
"W byciu ofiarą często tkwi pewien element rozkoszy. Słabość i zależność cofa nas do okresu nastoletniego, do okresu dzieciństwa, do wpisanego w nie poczucia zależności."
Wreszcie coś mądrego o tej kwestii przeczytałam, ale oczywiście takie przemyślenia idą w poprzek dzisiejszego łopatologicznego podejścia do zjawiska, mimo że gołymi oczami widać że z jednej strony ludzie, niestety głównie kobiety, rozpaczają z tego powodu a jednocześnie uwielbiają obnosić się z rolą ofiary.
Ja bardzo lubię Pani bezpretensjonalne i szczere opisy filmów lub osobiste przemyślenia, które zamieszczane są pod filmami. od razu widać, że nie pcha się Pani z żadną swoją filozofią czy Jedyną Świętą Prawdą na temat tego czy tamtego. nie wyczuwam też, żeby prosiła się Pani o internetowe dyskusje, dlatego tym bardziej przykro mi, że miejsce komentarzy zamienia się w jakąś próbę sprowokowania Pani do potyczki słownej albo wywarcia szczególnie obrzydliwych emocji. nie mam pojęcia jak, dlaczego i co w ogóle przyciąga w to miejsce osoby, które zachowują się jakby nie wiedziały kim są na co dzień, bo założę się, że bycie takim bezpośrednim, cwanym, zaczepnym, pseudointeligentnym erotomanem, nie przychodzi im lekko w rozmowie z żoną, sprzedawczynią czy kto tam jeszcze przewija się przez ich życie (na pewno wiele, wiele seksownych kobiet). już czuję jak kogoś ręce świerzbią, żeby mi wytknąć dwanaście powodów, które uczyniły ze mnie rozgoryczoną idiotkę, w ciągu zaledwie tego jednego komentarza. szanuję decyzję o prywatnym oglądaniu i dziękuję za wrzucone filmy, choć do francuskiego kina może powinnam jeszcze nieco dojrzeć. pożyjemy zobaczymy :). życzę Pani dobrych dni, w realu i przed ekranem. muah!
Odpowiedz
@anonim181: Zanim Pani napisała zdążyłam wywalić z tekstu akapit dotyczący moich żali. Uznałam, że jednak brzmią płaczliwie i robię z siebie cierpiętnicę. Chciałam też uniknąć oskarżeń o chęć wzbudzania litości. Niemniej dziękuję za ciepłe słowa i pozdrawiam również :)
Odpowiedz
anonim247(*.*.170.247) 2024-09-27 23:53:57+5
LUis de funes jest lepszy od tej glupawej co ma we lbie kielbie
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
