+ Napisz wiadomość
96941 odsłon wideo
Dołączył(a): 2019-12-23
Folder główny / Dekalog
[..] (Przejdź wyżej)
Na świecie obecny i aktywny jest tak zwany antychryst, który - jak sama jego nazwa wskazuje - małpuje Boga, robiąc wszystko na przekór. Skoro Chrystus dał swoim dzieciom Dekalog, antychryst daje swoim adeptom antydekalog, który po prostu jest zaprzeczeniem wszystkich punktów Bożego Dekalogu. Ten antydekalog jest niestety przyjmowany przez coraz większą część naszego społeczeństwa, dlatego trzeba być czujnym i rozpoznawać go nawet tam, gdzie byśmy się go najmniej spodziewali. Przydatne w rozumieniu tego zjawiska będą objawienia otrzymane przez polską mistyczkę Alicję Lenczewską zmarłą w roku 2012 serdecznie polecam przeczytanie jej dwóch dzienników duchowych opublikowanych pt. Świadectwo i Słowo pouczenia. Oto dwa zapiski z 2002 roku: 23 maja 2002 r. Celem działanie sług szatana w świecie jest zwiedzenie jak największej liczby dusz i wtrącenie ich do czeluści złego. Działania ich obejmują wszystkie dziedziny życia ludzkiego od narodzin do ostatnich chwil na tym świecie. Obejmują wszystko, co stworzył Bóg, aby zniszczyć, zniekształcić i rzucić pod nogi Lucyfera żądnego władzy i zemsty na Bogu i Jego stworzeniach. Zatem trzeba odsłaniać wybranym dzieciom Moim, główne aspekty i przejawy działania złego. Święty Paweł powiedział, ze główna walka od stworzenia świata toczy się na poziomie pierwiastków duchowych (zob. Ef 6, 12). Działanie zewnętrzne zła służy zwycięstwu nad duszami ludzkimi, które otrzymały życie wieczne i przeznaczone są do życia w Bogu. Życie na ziemi jest przygotowaniem do życia wiecznego, a jednocześnie wolnym wyborem, jakości tego życia w zjednoczeniu z Bogiem albo szatanem. Ja posługuję się Miłością i Prawdą, bo nimi jestem i prowadzę ku jedności. Mój wróg posługuje się nienawiścią i kłamstwem, które są istotą jego jestestwa i powadzi ku rozbiciu. Trzeba, zatem przyodziać pełną zbroję duchową, o której mówi św. Paweł (Ef. 6 10-18) i odrzuć wszystko, co ma choćby pozór zła. Dziedziny życia, które szczególnie są atakowane, to serce, umysł i ciało. Serce przez pychę, próżność, zawziętość, lęk, odrzucenie duchowości, wulgarność, egoizm. Umysł - przez głupotę, powierzchowność, ułudę, kłamstwo, nieufność, ciemnotę. Ciało - przez uznanie go za najwyższą wartość. Ciało kobiety przez jego komercjalizacją i uznanie go za źródło uciech. Działania szatańskie obejmują: Kulturę sztukę (muzyka, plastyka, literatura), modę, zainteresowania, styl życia, hierarchią wartości (kult materii). Religię w jej miejsce wprowadza się religie pogańskie z kultem szatana docelowo, a pośrednio sekty, zabobony, okultyzm, magię itp. satanizm, jako kult tzw. dobrego boga, którym jest Lucyfer. Stosunki społeczne kontrola i zniewolenie ludzi, globalizm, manipulacja świadomością, powszechna nędza, elita władzy i bogactwa, grabież Ubóstwienie człowieka - jego możliwości, decydowanie o życiu (stwarzanie i uśmiercanie), o dobru i złu. Lecz także odczłowieczenie człowieka przez odarcie go z godności dziecka Bożego przez poniżanie, upodlanie, gloryfikację zwierząt, manipulowanie i sadyzm. Celem jest tzw. nowy świat - nowa era - według zasad będących odwrotnością prawa naturalnego i Bożego z rządem światowym totalitarnym opartym o możliwości współczesnej techniki. Tzw. nowy porządek tworzony przez kościół szatana. Owoce są widoczne nawet dla mało myślących ludzi, choć prowadzone jest systematyczne obniżanie wrażliwości, znieczulanie i pogłębianie poczucia bezsilności, by przyzwyczaić do perwersji, zła, okrucieństwa i uznać to wszystko za normalność lub nawet symptomy postępu cywilizacyjnego. To jest totalne ogłupianie ludzi i pchanie ich w paszczę szatana, a nawet powodowanie, że sami tam zdążają. Wy, wierne dzieci Moje powołane jesteście, aby wraz ze Mną i Maryją przez swoje zawierzenie i heroiczną ofiarność zwyciężać, by uczestniczyć w odnowieniu oblicza ziemi i tryumfie Moim w duszach ludzkich. 8 czerwca 2002 r. Niepokalane Serce Mojej Matki zwycięży. Ona jest Matką Kościoła, który zawsze jest święty niezależnie od grzechów i zdrady wielu dzieci Kościoła. Świętością Kościoła Ja jestem, Moi Apostołowie, oddani słudzy Moi, którzy w ofierze męczeństwa są fundamentem i murem, i sklepieniem Świątyni Mojej. W niej jestem żywy i prawdziwy i w niej przez sługi Moje karmię dzieci Moje, przywracam życie i prowadzę do Domu Ojca. Cierpi Mój Kościół, jak Ja cierpiałem, poraniony jest i krwawi, jak Ja poraniony byłem i jak drogę na Golgotę znaczyłem Krwią Moją. I opluwany jest i bezczeszczony, jak oplute i sponiewierane było Ciało Moje. Słania się i upada, jak Ja pod brzemieniem krzyża, bo też niesie krzyż dzieci Moich poprzez lata i epoki. I podnosi się, i idzie ku zmartwychwstaniu przez golgotę i ukrzyżowanie jakże wielu świętych. Ale bramy piekielne go nie przemogą (Mt 16, 18), bo mądrość i moc Ducha Bożego go prowadzi sercem i umysłem namiestnika Mojego na ziemi i wiernych jego współpracowników. #Dekalog16:01 133 16:01Anty-Dekalog Anty-Chrysta (Alicja Lenczewska) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Prawo mówi: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Zastanawiam się i mówię: jakże ukażę Moją miłość do braci, jeśli zamknę serce na ich potrzeby także fizyczne? I postanowiłem, że dam im to, co otrzymam. Wyciągnę rękę do bogatych, prosząc o chleb dla ubogich. Wyrzekając się Mojego posłania przyjmę tego, kto jest zmęczony i cierpiący. Wszyscy jesteśmy braćmi. Miłości nie dowodzi się słowami lecz czynami. Kto zamyka serce na bliźniego, ma serce Kaina. Kto nie ma miłości, buntuje się przeciw przykazaniu Bożemu. Jesteśmy wszyscy braćmi. A jednak widzę i wy widzicie, że nienawiść i niezgoda jest również w samych rodzinach tam gdzie nawet krew łączy, a z krwią i ciałem braterstwo pochodzące od Adama. Bracia występują przeciwko braciom, synowie przeciwko rodzicom, małżonkowie są dla siebie wrogami. Aby nie być zawsze złym bratem, a któregoś dnia cudzołożnym współmałżonkiem, trzeba nauczyć od najwcześniejszych lat życia szacunku wobec rodziny: organizmu najmniejszego i największego na świecie. Jest on najmniejszy w porównaniu z organizmem miasta, regionu, państwa, kontynentu. Jest też największy, bo najstarszy, bo ustanowiony przez Boga. Gdy nie istniało jeszcze pojęcie ojczyzny, kraju, już żywe i aktywne było jądro rodziny, źródło dla pokoleń i ras, małe królestwo, w którym mąż jest królem, kobieta królową, a dzieci podwładnymi. Czy jakieś królestwo może przetrwać, jeśli pomiędzy zamieszkującymi je istnieje podział i nieprzyjaźń? Nie może przetrwać. I naprawdę rodzina nie utrzyma się bez posłuszeństwa, szacunku, oszczędności, dobrej woli, zamiłowania do pracy, uczucia. Czcij ojca swego i matkę swoją mówi Dekalog. Jak się ich czci? Dlaczego trzeba ich czcić? Cześć zakłada posłuszeństwo prawdziwe, miłość niezawodną, pełen ufności szacunek. Cześć łączy się również z pełną szacunku bojaźnią, która nie wyklucza zaufania, ale i nie pozwala nam traktować osób starszych, jak gdyby były niewolnikami i istotami niższymi. Trzeba je czcić, gdyż po Bogu nasi ojcowie i matki przekazali nam życie i przyszli nam z pomocą we wszystkich potrzebach materialnych. Byli pierwszymi nauczycielami i przyjaciółmi małej istoty, która przyszła na świat. Mówi się: Niech Bóg ci błogosławi. Mówi się dziękuję komuś, kto podnosi przedmiot, który upadł lub kto nam daje kawałek chleba. A czyż nie powiemy z miłością: Niech Bóg ci błogosławi i dziękuję tym, którzy wyczerpują się przy pracy, by nas nasycić, utkać odzienie i utrzymać je w czystości; tym którzy wstają, by czuwać nad naszym snem; którzy odmawiają sobie spoczynku, by nas pielęgnować, dają nam posłanie na własnej piersi w [chwilach] naszego najbardziej bolesnego zmęczenia? To są nasi nauczyciele. Nauczyciela boimy się i szanujemy go. Ale nauczyciel zajmuje się nami wtedy, gdy już wiemy o tym, co niezbędne w odniesieniu do zachowania, do wyżywienia i wypowiadania rzeczy podstawowych, a opuszcza nas, gdy najtwardsza życiowa nauka, to znaczy nauka życia, jest jeszcze przed nami. I to [właśnie] ojciec i matka przygotowują nas najpierw do szkoły, a potem do życia. To są nasi przyjaciele. Jakiż przyjaciel może być większym przyjacielem niż ojciec? Która przyjaciółka jest większą przyjaciółką niż matka? Czy możecie się ich lękać? Czy możecie powiedzieć: On mnie zdradził, ona mnie zdradziła? A jednak niemądry młody człowiek i niemądra młoda dziewczyna biorą sobie za przyjaciół obcych. Zamykają serca na ojca i matkę i wypaczają swego ducha i serce przez związki nieostrożne, aby nie powiedzieć pełne winy z powodu łez ojca i matki: łez, które płyną jak krople roztopionego ołowiu na serce ich bliskich. Te łzy jednak powiadam wam nie padają w proch i w zapomnienie. Bóg je zbiera i liczy. Męczeństwo zdeptanego ojca zostanie wynagrodzone przez Pana. Męczarnie, zadawane ojcu przez syna, nie zostaną zapomniane, nawet jeśli ojciec i matka w pełnej boleści miłości - błagają litości Bożej wobec ich grzesznego syna. Zostało powiedziane: Czcij ojca swego i matkę swoją, jeśli chcesz długo żyć na ziemi. A Ja dorzucam: i wiecznie w Niebie. Zbyt lekką byłoby karą żyć krótko na ziemi za uchybienia wobec rodziców! Tamto życie nie jest wymysłem. Tam zostaniemy wynagrodzeni lub ukarani według życia, które prowadziliśmy na ziemi. Kto uchybia swemu ojcu, uchybia Bogu, gdyż Bóg dał na korzyść ojca przykazanie miłości. Kto zatem go nie kocha, ten grzeszy. Przez to traci on więcej niż tylko życie materialne: [traci] prawdziwe życie, o którym wam mówiłem. Idzie na spotkanie śmierci. Już jest martwy, bo jego dusza jest w niełasce u Pana. Ma już w sobie zbrodnię, rani bowiem miłość najświętszą po miłości do Boga. Nosi w sobie zarodki przyszłych cudzołóstw, gdyż nikczemny syn staje się przewrotnym małżonkiem. #Dekalog Maria Valtorta Poemat Boga Człowieka08:33 47 08:33Czcij ojca swego i matkę swoją - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie będziesz zabijał powinno być tłumaczone dosłownie jako nie będziesz mordował. Pozytywne sformułowanie tego przykazania mogłoby brzmieć Bóg jest jedynym właścicielem życia i wyłącznie On ma prawo nim dysponować. Takie sformułowanie jest zbyt abstrakcyjne dla naszych topornych mózgów, dużo prostsze i skuteczniejsze jest negatywne sformułowanie: twoja miłość do bliźniego zaczyna się od tego, że nie będziesz go mordował. Żałosne, że Bóg w ogóle musi nam takie proste rzeczy wyjaśniać. Bóg wolałby ograniczać się do powiedzenia Kochaj i rób co chcesz. Niestety od czasu naszego opuszczenia ogrodu Eden staliśmy się tak oporni na miłość, że Bóg musi zniżać się do naszego poziomu i wytłumaczyć nam na czym miłość polega. Miłość bliźniego zaczyna się od tego, że nie wolno nam go zamordować, nawet pod przykrywką humanitaryzmu. Żenada, że takie przykazanie jest w ogóle potrzebne, ale niestety dzisiaj na przykład co piąte dziecko jest zabijane w brzuchu swojej matki w takich krajach jak Hiszpania, Włochy lub Niemcy (to daje jedno zamordowane dziecko co sześć minut w każdym kraju!), a w Holandii emeryci boją się chodzić do szpitala, bo ryzykują tam własnym życiem. To pokazuje do jakiego zmierzchu upadła nasza cywilizacja. Dlaczego szacunek dla życia jest taki ważny? Bo jeśli ktoś samodzielnie decyduje o tym, kto ma prawo żyć a kto nie, stawia siebie w roli Boga. Morderca włamuje się do królestwa czasu, zakłóca przebieg Bożego Dzieła stworzenia, stawia siebie w roli przeciwnika życia, a więc przeciwnika Boga. Ocieramy się o szczyt zła. Aborcja, eutanazja, tabletki wczesnoporonne, środki antykoncepcyjne są jawnym wypowiedzeniem wojny przeciwko Bogu życia! Płynnie przeszliśmy do następnego przykazania o zakazie cudzołóstwa, bo jest pierwszą przyczyną aborcji, czyli pierwszej przyczyny śmiertelności ze wszystkich możliwych przyczyn. Aborcja jest efektem ubocznym antykoncepcji i powoduje najwięcej zgonów na świecie. Pierwszy raz pojawia się w Biblii słowo cudzołóstwo. Pojawia się w kontekście przymierza. Pozytywne sformułowanie tego przykazania mogłoby brzmieć: małżeństwo jest instytucją posiadającą charakter święty i nienaruszalny. Takie stwierdzenie jest zbyt abstrakcyjne, negatywne sformułowanie jest dużo prostsze i wymowniejsze. Małżeństwo zostało umieszczone w centrum dekalogu, w centrum Przymierza z Bogiem, tuż po przykazaniu o poszanowaniu świętości życia. Rodzina jest w centrum przymierza, bo w niej przedłuża się królestwo czasu poprzez przekazywanie życia wraz z Bożym błogosławieństwem następnemu pokoleniu. Życie nie pojawia się samoistnie, życie się przekazuje! Przekazywanie życia z pokolenia na pokolenie odsyła naszą uwagę do pierwszych rodziców i do pierwszej Bożej obietnicy, a więc do pierwszego Przymierza. Cudzołóstwo jest przywłaszczeniem sobie cudzej żony, jest ukierunkowaniem na wymiar posiadania, na wymiar przestrzeni. Mieć więcej zamiast być więcej - oto bałwochwalstwo sprzeciwiające się Przymierzu. Jest zagrożeniem dla przetrwania całego ludu Bożego! Następne przykazanie jest zakazem kradzieży mienia, zwierząt lub ludzi, a więc jest kontynuacją zakazu przywłaszczenia sobie tego, co do nas nie należy: do tej pory mówiliśmy, że życie należy do Boga i nie wolno go sobie przywłaszczać, że cudza żona należy do bliźniego i nie wolno jej sobie przywłaszczać. Teraz słyszymy, że w ogóle nie wolno przywłaszczyć sobie cudzego mienia. Kradzież stawia królestwo przestrzeni ponad królestwem czasu. Aby mieć więcej, najkrótsza droga to samotna kradzież. Aby być więcej potrzebujemy drugiej osoby, potrzebujemy wymiany dóbr materialnych i duchowych: najpierw od Boga, następnie od rodziny, wreszcie od wszystkich ludzi. Bycie synem to uznawanie faktu, że otrzymaliśmy życie od naszych rodziców, od nich otrzymaliśmy Boże błogosławieństwo i obietnicę. Kradzież przerywa ten duchowy łańcuch: stawia posiadanie na pierwszym miejscu. Człowiek bierze zamiast otrzymywać. Przywłaszczenie sobie cudzego mienia to odwracanie się od królestwa czasu, i kierowanie się w stronę królestwa przestrzeni. To kierunek odwrotny od ruchu wyzwolenia zapoczątkowanego przy wyzwoleniu z Egiptu, to droga ku zniewoleniu, to duchowy powrót do niewoli egipskiej. Każdy grzech, nawet popełniony w ukryciu lub pod kołdrą, nie jest sprawą prywatną. Każdy członek ludu Bożego jest powiązany ze swoim ludem, z poprzednimi pokoleniami i z następnymi pokoleniami. Każdy czyn (grzeszny lub cnotliwy) wpływa na całą wspólnotę dzieci Bożych (wyznajemy to pod hasłem obcowania świętych). Złodziej podcina skrzydła całej społeczności, tu jest największe jego przestępstwo. #Dekalog Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi13:38 96 13:38Druga tablica Dekalogu (Wj 20, 13-17) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

[Jezus mówi:] Wy ludzie kochacie wyłącznie siebie i pieniądze. Uważacie, że stracona jest każda godzina, której nie poświęciliście zaspokojeniu żądz waszego ciała lub napełnieniu waszego portfela. W przerwie od przyjemności lub od waszej upartej i zachłannej pracy, nauczcie się myśleć o Bogu: o jego dobrociach, o jego cierpliwości, o jego miłości. Powtarzam: powinniście zawsze mieć mnie na umyśle, cokolwiek byście nie robili. Ale skoro nie potraficie działać trzymając wasz duch zawsze wpatrzony w Boga, porzućcie wszelkie zajęcia raz na tydzień, aby myśleć wyłącznie o Bogu. To prawo wydaje się wam niewolnicze. Jest odwrotnie. To prawo pokazuje wielkość Bożej miłości. Wasz dobry Ojciec wie, że jesteście kruchymi maszynkami, które zużywają się skutkiem nieprzerwanego wykorzystywania, dlatego zapobiegł potrzebom waszego ciała (nawet tym potrzebom, gdyż ciało również jest Bożym dziełem!) i nakazał wam odpoczywać raz na siedem dni, żeby ciało mogło odpowiednio się regenerować. Bóg nie chce waszej choroby. Gdybyście nadal byli jego dziećmi (naprawdę jego) od czasu Adama nie znalibyście chorób. Choroby są, obok cierpienia i śmierci, owocem waszego nieposłuszeństwa Bogu. Tak jak grzyby, rosną na korzeniu pierwszego nieposłuszeństwa Adama. Pęcznieją jedne od drugich, tworząc tragiczny łańcuch wywodzący się od zarodka obecnego w waszym sercu, od trucizny przeklętego Węża powodującej waszą gorączkę zmysłowości, chciwości, łakomstwa, lenistwa i zawinionej nieroztropności. Zawinioną nieroztropnością jest zmuszanie waszego ciała do nieprzerwanej pracy dla zarobku. Jest nią również chęć nadmiernego zaspokajania pożądliwości lub zmysłowości, nie zadowalania się pokarmem niezbędnym życiu i towarzyszem niezbędnym do przedłużenia gatunku, podczas gdy zajadacie się nadmiernie jak zwierzęta w bagnie, wyczerpujecie wasze siły i upadlacie się jak bydlęta a nawet gorzej niż bydlęta: te was przewyższają, gdyż w swoich kopulacjach poddają się narzuconym im prawom wy upadlacie się jak demony, które buntują się przeciwko świętemu prawu instynktu, prawu rozumu i prawu Bożemu. Zepsuliście wasz instynkt, który odtąd skłania was ku zepsutym posiłkom składających się z rozwiązłych czynów bezczeszczących wasze ciało, które jest przecież moim dziełem, i waszą duszę, która jest moim arcydziełem. Zabijacie zalążki życia i odbieracie im szansę na życie: usuwacie je dobrowolnie przed terminem lub przekazujecie im własny trąd, który jest śmiertelną trucizną dla noworodków. Wasz głód zmysłowy ściąga z Nieba tyle dusz, którym następnie zamykacie wrota życia! Iluż ledwo uchodzi z życiem i przychodzi na świat umierających lub nawet martwych! Są to dusze którym zabraniacie Niebo. Iluż duszom narzucacie ciężar nadmiernego cierpienia poprzez niepełny żywot, bo naznaczony bolesnymi i wstydliwymi chorobami! Iluż z nich nie potrafi dźwigać tego niechcianego męczeństwa, które narzuciliście im jak znamię wypalone na ciele! Zrodziliście je bez zastanowienia się nad tym, że kiedy jest się zepsutym jak grób pełen zgnilizny, nie ma się prawa do rodzenia dzieci skazanych do cierpienia i pogardy ze strony społeczeństwa. Iluż z nich, nie mogących znieść tego losu, popełnia samobójstwo! Czy myślicie, że potępię ich z powodu ich zamachu na Boga i na nich samych? Nie. Zanim one zgrzeszyły przeciw dwojgu, wy zgrzeszyliście przeciw trojgu: przeciwko Bogu, przeciwko wam samym i przeciwko niewinnym istotom, które rodzicie i doprowadzacie do beznadziei. Zastanówcie się! Zastanówcie się dobrze! Bóg jest sprawiedliwy. Rozważa winę oraz przyczyny winy. W tym przypadku przyczyny łagodzą karygodny czyn samobójstwa, ale dokładają do waszego potępienia to, że jesteście zabójcami własnych zrozpaczonych dzieci. Bóg umieścił w tygodniu jeden dzień odpoczynku i sam dał wam przykład odpoczynku: on, nieskończona Przyczyna stale rodząca innych i siebie samego, on wam pokazał potrzebę odpoczynku! Zrobił to po to, aby być waszym Nauczycielem życia. Wy natomiast, o znikomej władzy, nie chcecie tego brać pod uwagę, tak jak byście byli potężniejsi od Boga! Macie jeden dzień odpoczynku dla waszego ciała złamanego nadmiernym zmęczeniem, umiejcie tego dnia zająć się prawami i obowiązkami duszy. Jej prawami do prawdziwego Życia. Dusza odsuwana od Boga umiera! Dajcie niedzielę waszej duszy skoro nie potraficie tego robić każdego dnia i każdej godziny niech w niedzielę wasza dusza nakarmi się słowem Bożym, niech nasyci się Bogiem, niech nabędzie żywotności na wszystkie pozostałe dni pracy. Odpoczynek w domu Ojca jest tak bardzo słodki dziecku oddalonemu przez cały tydzień z powodu pracy! Dlaczego odmawiacie tej słodyczy waszej duszy? Dlaczego brukacie ten dzień zabawą i rozwiązłością, zamiast robić z niego czyste światło dla waszego szczęścia obecnego i przyszłego? #Dekalog06:38 35 06:38III przykazanie - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

[Jezus mówi:] Nie używajcie świętego Imienia z przyzwyczajenia, lub gdy chcecie dodać powagi waszemu gniewowi, wyrazić waszą niecierpliwość lub pieczętować własne przekleństwa! Przede wszystkim nie stosujcie słowa bóg do ludzkich istot będących przedmiotem waszego zmysłowego pożądania lub intelektualnego kultu. Święte Imię musi być wyłącznie użyte dla zwrócenia się do Jedynego do mnie. Trzeba je wypowiedzieć z miłością, z wiarą, z nadzieją. Święte Imię stanie się wówczas waszą siłą i waszą obroną. Cześć oddawana świętemu Imieniu usprawiedliwi was, gdyż kto pieczętuje swoje działania moim Imieniem nie może źle postępować. Mówię o osobie, która działa ze szczerą intencją nie mówię o kłamcach, którzy próbują ukrywać siebie lub własne dzieła pod zasłoną chwały mojego trzykroć świętego Imienia. Kogóż próbują oni oszukiwać? Ja nie podlegam oszustwom, nie podlegają im nawet ludzie (za wyjątkiem umysłowo chorych), ponieważ aby zdemaskować oszusta wystarczy porównywać jego dzieła z jego deklaracjami. Na taki widok ludzie odczuwają pogardę i odrazę. #Dekalog01:51 51 01:51II przykazanie - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Po złożeniu hołdu waszej miłości temu, który was stworzył, oddawajcie miłość tym, którzy was zrodzili oraz tym, którzy są waszymi braćmi i siostrami. Skoro Bóg jest miłością, jesteście w Bogu wtedy, kiedy staracie się być jemu podobni w miłości. Czyżby jesteście jemu podobni kiedy kochacie jego ale nie tych, których stworzył? Bóg rzeczywiście musi być kochany ponad wszystko, ale nie kocha Boga ten, który zaniedbuje miłość względem tych, których Bóg kocha. Kochajcie więc naprzód tych, którzy przez rodzicielstwo stali się drugimi stwórcami waszego pobytu na świecie. Ostatecznym stwórcą jest Pan Bóg, który ukształcił wasze dusze i który jako Pan życia i śmierci zezwala na wasze przyjście na świat. Ale drugimi stwórcami są ci, którzy z dwóch ciał i z dwóch krwi tworzą jedno nowe ciało, jedno nowe dziecko Boże, przyszłego mieszkańca Niebios. Jesteście stworzeni dla niebios, na ziemi musicie żyć dla Niebios. Co za wzniosła godność ojca i matki! Święte biskupstwo użyłem odważnego, ale prawdziwego słowa święte biskupstwo namaszcza nowego sługę Bożego krzyżmem miłości małżeńskiej, obmywa go we łzach matki, ubiera go pracą ojca, który staje się nosicielem Światła dzięki wpajaniu znajomości Boga duchom maluczkich, dzięki wpajaniu miłości Bożej niewinnym sercom. Zaprawdę mówię wam, że rodzice są mniejsi od Boga o jeden malutki stopień z faktu stworzenia nowego Adama. Ale jeśli dodatkowo rodzice umieją z nowego Adama zrobić nowego małego Chrystusa, wówczas ich godność jest mniejsza od godności Wiekuistego o niecały stopień. Kochajcie więc waszych rodziców miłością przewyższaną jedynie tą, którą macie mieć dla waszego Pana Boga. Rodzice są Bożym objawieniem, które miłość małżeńska z dwójki czyni jedno. Miłujcie [to objawienie] ponieważ jego godność i owoce są tymi, które są najbardziej podobne do Bożych dzieł: wasi rodzice są waszymi ziemskimi stworzycielami. Całym sobą powinniście ich czcić jako takich. Wy rodzice kochajcie wasze dzieci. Pamiętajcie, że każdemu obowiązkowi odpowiada prawo. Jeśli dzieci mają obowiązek widzieć w was największą godność po Bogu i dawać wam największą miłość po miłości absolutnej należnej Bogu, wy macie obowiązek bycia doskonałymi, aby nie zmniejszyć opinii, jaką dzieci mają o was ani ich miłości względem was. Pamiętajcie, że rodzić ciało to wiele, ale też niewiele. Zwierzęta rodzą ciało i często lepiej zajmują się nim niż wy. Ale wy rodzicie obywateli Niebios. Tym macie się przyjmować. Nie gaście światła w duszach waszych dzieci, nie pozwalajcie żeby ich perłowa dusza przyzwyczaiła się do błota: to przyzwyczajenie skłaniałoby ją do tonięcia w błocie! Dawajcie miłość waszym dzieciom, świętą miłość zamiast głupich zabiegów dla ich piękna fizycznego lub wykształcenia. Nie. Musicie dbać o piękno ich duszy i o wychowanie ich ducha. Życie rodziców jest poświęceniem tak samo jak życie kapłanów i nauczycieli przekonanych o swojej misji. Wszystkie te trzy grupy należą do kategorii kształcących nieśmiertelnego ducha (lub psyche jeśli wolicie). Biorąc pod uwagę, że duch ma się do ciała jak proporcja tysiąca do jednego, rozważcie do jakiej doskonałości powinni dojść rodzice, nauczyciele i kapłani, żeby byli takimi, jakimi powinni! Podkreślam słowo doskonałość odnośnie kształcenia. Skoro muszą kształcić innych, żeby ich nie szpecić muszą ich kształtować na podobieństwo doskonałego wzoru. Jakże mogliby to czynić będąc sami niedoskonali? Jakże mogliby sami stać się doskonałymi jeśli nie kształtują siebie na wzór Doskonałości, jaką jest Bóg? Co może uzdolnić człowieka do uformowania się na Boży wzór? Miłość. Zawsze miłość. Sami jesteście podobni do nieprzerobionego, bezkształtnego żelaza. Miłość jest tyglem, który was oczyszcza, was roztapia i was upłynni, abyście mogli przepływać przez nadprzyrodzone żyły Bożego wzoru. Wówczas staniecie się kształcicielami innych, po tym jak sami zostaniecie uformowani na wzorze Bożej doskonałości. Dzieci często uwydatniają duchową porażkę rodziców. Widać po dzieciach ile warci są rodzice. Prawdą jest, że czasem zdeprawowane dzieci rodzą się od świętych rodziców, jest to jednak wyjątek. Zazwyczaj przynajmniej jeden rodzic nie jest święty. Skoro łatwiej jest naśladować zło niż dobro, dziecko naśladuje najgorsze z dwojga. Jest też prawdą, że czasem święte dziecko rodzi się ze zdeprawowanych rodziców. W tym przypadku również rzadko bywa, żeby oboje rodzice byli zdeprawowani. Na mocy prawa zadośćuczynienia, najlepsze z dwojga jest dobre za obydwoje dzięki swoim modlitwom, łzom i słowom wypełnia zadanie obydwojga, kształtując dziecko dla Nieba. #Dekalog07:17 105 07:17IV przykazanie - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Jezus mówi: Gdybyście uważnie zastanawiali się nad moim Prawem uwzględniając jego rady i przykazania, zdalibyście sobie sprawę z tego, że jest w całości nastawione na miłość. Miłość do Boga i miłość do bliźniego. W pierwszym przykazaniu ja, Bóg, objawiam własną uroczystą Naturę (Jestem Panem twoim Bogiem), która widziana z poziomu waszej nicości powinna wzbudzić waszą uniżoną miłość. Zbyt często zapominacie, że Jestem Panem waszym Bogiem, gdyż jesteście ludźmi uważającymi siebie za bogów. Gdyby wasz umysł nie był ożywiony łaską, bylibyście niczym innym niż prochem i zgniciem, zwierzętami posiadającymi poza zwierzęcością spryt inteligencji, podobnie jak ten Potwór [szatan], który zmusza was do popełnienia potwornych czynów, gorszych od czynów zwierząt i demonów. Przypominajcie sobie o tym rano i wieczorem, przypominajcie sobie w południe i o północy, przypominajcie sobie czy jecie czy pijecie, czy kładziecie się spać czy się budzicie, czy pracujecie czy odpoczywacie. Przypominajcie sobie w waszych miłościach i przyjaźniach, przypominajcie sobie kiedy wydajecie rozkazy lub kiedy jesteście im posłuszni, przypominajcie sobie zawsze następującą prawdę: Nie jestem Bogiem. Jedzenie, picie, sen nie są Bogiem. Praca, odpoczynek, twórcze dzieła nie są Bogiem. Kobieta (lub gorzej: kobiety) nie są Bogiem. Przyjaźnie nie są Bogiem. Przełożeni nie są Bogiem. Jest jeden Bóg: jest nim mój Pan, który podarował mi to życie, abym dzięki niemu mógł zasłużyć na życie nieśmiertelne. Podarował mi ubrania, jedzenie, dach nad głową, pracę zarobkową, twórczość świadczącą o tym że jestem królem na ziemi. Podarował mi zdolność do kochania i do tworzenia, podarował mi zdolność do miłowania święcie a nie pożądliwie. Podarował mi władzę lub autorytet, abym sobie z nich robił narzędzia własnej świętości a nie własnego potępienia. Mogę się do Boga upodobnić skoro powiedział: jesteście bogami, ale wyłącznie gdy będę żył jego Życiem, to znaczy jego Prawem. Jego Życiem, to znaczy jego Miłością. Jest tylko jeden Bóg: on. Jestem jego dzieckiem i poddanym, dziedzicem jego królestwa. Jeśli jednak zdezerteruję i zdradzę, jeśli urządzę sobie własne królestwo, gdzie będę chciał być królem lub ludzkim bogiem, wówczas stracę prawdziwe królestwo i moje przeznaczenie dziecka Bożego spadnie do bycia dzieckiem Szatana, ponieważ nie można równocześnie służyć egoizmowi i miłości. Kto służy egoizmowi służy Wrogowi Boga i traci Miłość, a więc traci Boga. [Jezus mówi:] Usuńcie z waszego ducha i z waszego serca wszystkie kłamliwe bożki, które tam umieściliście, zaczynając od bożka błota, którym sami jesteście gdy nie żyjecie we mnie. Pamiętajcie o wszystkim czego jesteście mi winni za wszystko, co wam podarowałem podarowałbym wam jeszcze więcej gdybyście nie wiązali rąk waszego Boga własnym stylem życia. Wszystko wam podarowałem dla waszego powszedniego życia z myślą o życiu wiecznym. Dla waszego życia wiecznego Bóg podarował wam swojego Syna, baranka bez skazy złożonego w ofierze dla wymazania waszych dług własną Krwią, abym już nie musiał przenosić, jak za czasów Mojżesza, winy ojców na dzieci aż do czwartego pokolenia grzeszników. Grzech jest obrazą Boga. Kto obraża, ten nienawidzi. Dlatego grzesznicy nienawidzą Boga. Zaprzestańcie wznoszenia nowych ołtarzy fałszywym bożkom. Na żywym ołtarzu własnego serca miejcie jedynego Pana waszego Boga, nie zostawiajcie go na ołtarzach kamiennych. Służcie mu i oddawajcie mu prawdziwy kult miłości, miłości, miłości! O dzieci które nie umieją kochać, które ciągle powtarzają słowa modlitwy, same słowa bez przemiany miłości w modlitwę, choć jedynie taka jest przez Boga mile przyjęta. Pamiętajcie, że dla mnie szczere drżenie serca wznoszące się jak obłok kadzidła z płomieni waszego rozmiłowanego serca ma wartość nieskończenie większa niż tysiące i tysiące modlitw odprawianych sercem letnim lub zimnym. Przyciągajcie moje Miłosierdzie własną miłością. Gdybyście wiedzieli jak wielkie i czynne jest moje Miłosierdzie względem tych, którzy mnie kochają! Jest jak fala, która przelewając się zmywa wszelki brud. Okrywa was stułą z bieli świecącej, abyście mogli wejść do świętego Miasta Niebieskiego, gdzie jak słońce świeci miłość Baranka, który oddał się w ofierze za was. #Dekalog06:23 117 06:23I przykazanie Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Pismo mówi, że Pan objawił się na Synaju w całej Swej straszliwej potędze, aby poprzez to powiedzieć: Ja jestem Bogiem. Oto Moja wola. Oto błyskawice gotowe dla tych, którzy się buntują przeciwko woli Bożej. Zostało zakazane, by ktokolwiek z ludu wstępował kontemplować Tego, Który Jest. Kapłani mieli się oczyścić, zanim zbliżą się do granicy ustalonej przez Boga, aby nie zostali porażeni. Był to bowiem czas sprawiedliwości i próby. Niebiosa były zamknięte jakby przez kamień położony na misterium Nieba i na gniewie Bożym. Winnych synów uderzały z Niebios jedynie strzały sprawiedliwości. Ale teraz nie. Teraz Sprawiedliwy przyszedł wypełnić całą sprawiedliwość. Nadszedł czas, w którym, bez gromów i bez granic, Słowo Boże mówi do człowieka, aby dać mu Łaskę i Życie. Pierwsze słowo Ojca i Pana jest następujące: Ja jestem Panem, twoim Bogiem. Nie ma chwili dnia, kiedy by to słowo nie brzmiało i nie było ujawniane przez głos i palec Boży. Gdzie? Wszędzie... Wszystko je wciąż powtarza. Od trawy aż po gwiazdę, od wody po ogień, od wełny po pokarm, od światła po ciemności, od zdrowia po chorobę, od bogactwa po biedę. Wszystko mówi: Jam jest Pan. To dzięki Mnie to masz. Jedna z Moich myśli daje ci to, inna to odbiera. Nie ma potężnej armii ani obrony, która pozwoliłaby ci umknąć przed Moją wolą. Ona woła w głosie wiatru, śpiewa w szumie wody, rozszerza się w zapachu kwiatów. Ona uderza szczyty gór. Szemrze, mówi, wzywa, krzyczy w sumieniach: Ja jestem Panem, twoim Bogiem. Nigdy o tym nie zapominajcie! Nie zamykajcie waszych oczu, uszu, nie tłumcie waszego sumienia, by nie słyszeć tego słowa. Ono przecież istnieje. Nadchodzi czas, kiedy to słowo przychodzi, wypisane ognistym palcem Boga na murze sali biesiadnej lub na rozwścieczonych falach morskich, na roześmianych wargach dziecka lub na bladym [obliczu] starca, który wkrótce umrze, na pachnącej róży lub w odorze grobu. Nadchodzi czas, kiedy w upojeniu winem i radościami, w wirze spraw, w spoczynku nocy, w samotnym spacerze podnosi się głos i słowo mówiące: Jam jest Pan, twój Bóg. Nic go nie doprowadzi do zamilknięcia: ani to ciało, które pożądliwie całujesz, ani ten pokarm, który żarłocznie połykasz, ani złoto, które gromadzi twa chciwość, ani posłanie, na którym pozostajesz leniwie, ani cisza, ani samotność, ani sen. Ja jestem Panem, twoim Bogiem, Towarzyszem, który cię nie porzuca, Gościem, którego nie umiesz przepędzić. Jesteś dobry? Oto wtedy Gość i Towarzysz jest dobrym Przyjacielem. Jesteś zepsuty i winny? Oto Gość i Towarzysz staje się Królem rozgniewanym i nie dającym spokoju. Ale nie porzuca, nie porzuca, nie porzuca. Jedynie potępieni mogą oddzielić się od Boga, a oddalenie to jest udręką nie do ugaszenia i wieczną. Ja jestem Panem, twoim Bogiem i dodaje który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. O, zaprawdę, jakże obecnie słuszne są te słowa! Z jakiego Egiptu, z jakiego Egiptu wyprowadza, aby doprowadzić cię do ziemi obiecanej, która nie jest tym tu miejscem, ale Niebem? To wiekuiste Królestwo Pana, gdzie nie będzie więcej głodu ani pragnienia, zimna ani śmierci. Tam wszystko będzie tryskać radością i pokojem, i każdy duch zostanie nasycony pokojem i radością. On wyrywa was teraz z prawdziwej niewoli. Oto Wybawca: Ja nim jestem. Przychodzę rozerwać wasze kajdany. Każdy ludzki władca może umrzeć, a przez jego śmierć zniewolone narody odzyskują wolność. Jednak szatan nie umiera. On jest wieczny. To jest władca, który zakuł was w kajdany, aby was ciągnąć, dokądkolwiek pragnie. Grzech jest w was i jest on tym łańcuchem, za pomocą którego szatan was więzi. Przychodzę rozerwać kajdany. W imię Ojca przychodzę. Moim pragnieniem jest również to, aby się wypełniła obietnica, która nie została zrozumiana: Ja cię wyprowadziłem z Egiptu i z niewoli. Właśnie teraz ma ona swe duchowe wypełnienie. Pan, wasz Bóg, wyprowadza was z ziemi bożka, który zwiódł Pierwszych Rodziców. Wyrywa was z niewolnictwa grzechu. Przyobleka was Łaską i przyjmuje do Swego Królestwa. Zaprawdę powiadam wam, że ci, którzy przyjdą do Mnie, będą mogli usłyszeć Najwyższego mówiącego słodkim, ojcowskim głosem w ich szczęśliwych sercach: Ja jestem Panem, twoim Bogiem, który cię przyciąga do Siebie, wolnego i szczęśliwego. Przyjdźcie. Zwróćcie do Pana wasze serca i oblicza, wasze modlitwy i pragnienie. Godzina Łaski nadeszła.» #Dekalog Poemat Boga Człowieka Maria Valtorta07:20 305 07:20Ja jestem Panem, twoim Bogiem - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W szabat (czyli w niedzielę): 1. Nie wolno pracować 2. Nie wolno powodować cudzej pracy 3. Trzeba odpoczywać 4. Dzień poświęcony Bogu Takie jest ogólne prawo szabatowe. Wyjaśnienie każdego punktu wymagałoby długiego komentarza, rabini opracowali w tym temacie rozdmuchany system kazuistyczny, z którego Jezus nas uwolnił. Upraszczając, chrześcijanie powinni opierać się na następujących założeniach. W niedzielę: 1. Nie wolno wykonywać żadnej pracy zarobkowej (nie wolno zarabiać pieniędzy). Tutaj nasze zaufanie do Boga jest poddawane próbie. Czy bardziej liczymy na własne wysiłki w zdobywaniu pożywienia, czy raczej powierzamy się Bogu? Bóg wymaga, żeby nasze zaufanie wyrażało się posłuszeństwem przykazaniu zaprzestania pracy zarobkowej, jak czytamy w trzydziestym czwartym rozdziale Księgi Wyjścia: (Wj 34, 21) Czyli nawet w zawodowo najkorzystniejszym czasie nie wolno nam wykonywać żadnych prac w naszej firmie, w naszych interesach. Matka Boża była zmuszana o tym głośno i wyraźnie przypominać w swoich objawieniach w La Salette. Dla porządku dodam, że zakaz pracy zarobkowej nie odnosi się do służb medycznych, do służby strażackiej, policyjnej, itd. 2. No wolno zmuszać innych do pracy w niedzielę poprzez zlecenie im pracy zarobkowej (konkretnie nam nie wolno wydawać ani jednej złotówki). W tym punkcie niestety moralność katolicka odeszła od Prawa Bożego. Nikt się już nie dziwi na taki widok, kiedy całe rodziny w niedzielę wychodzą z kościoła i gromadnie kierują się do restauracji na obiad, zmuszając tym samym pracowników restauracji do łamania własnego odpoczynku niedzielnego. Nawet Katechizm Kościoła Katolickiego jest temu przeciwny: (KKK 2194, 2195) Czy katolicy potrzebują jeść lody w niedzielę? Nie potrzebują. Dlatego zabronione jest kupowanie lodów w niedzielę. Mówiąc wyraźnie: katolikom zabronione jest w niedzielę udawanie się do restauracji, do kawiarni, do cukierni, do kina, do teatru, na basen, itd. Wszystkie te czynności wiążą się z wydawaniem pieniędzy, a więc ze zmuszaniem kogoś do wykonywania pracy, która nam nie jest bezwzględnie potrzebna. Kupując lody w niedzielę łamiemy najważniejsze przykazanie Dekalogu, wyrażamy nasz brak miłości zarówno do Boga jak do do naszego bliźniego. 3. Trzeci przepis szabatowy nakazuje nam odpoczynek tutaj interpretacja jest bardzo płynna, ale na pewno nie oznacza to, że powinniśmy spędzać cały dzień na zabawie lub na chrapaniu. Spoczynkowi materialnemu powinna towarzyszyć praca wewnętrzna, duchowa, uświęcająca, szczere zastanawianie się nad sobą, pokorne wyznanie swojej własnej nędzy, poważne postanowienie, by lepiej postępować w następnym tygodniu. (Maria Valtorta, Poemat Boga-człowieka, II.93). Czyli niedziela jest dniem odpoczynku dla ciała, ale dniem pracy dla ducha. 4. Trzeba dzień szabatu uświęcić. Jak to zrobić? Najlepiej poprzez praktykowanie miłości Boga i bliźniego. Miłość bliźniego zaczyna się od naszej rodziny i naszych sąsiadów, miłość Boga wyraża się najpierw w modlitwie i w życiu sakramentalnym, czyli w uczestnictwie we Mszy Świętej. Szabat jest dniem Słowa Bożego: Słowo Boże czytamy i rozważamy w Piśmie Świętym, ale Słowo Boże jest również obecne w Eucharystii, która jest manną z Nieba. Szabat jest dniem zgromadzenia liturgicznego, szabat jest dniem Eucharystii. Jest to wyraźnie nakazane w Księdze Kapłańskiej, gdzie czasy święte - to po naszemu niedziela i święta nakazane, oraz zwołania święte - to zgromadzenia liturgiczne, a więc Msza Święta w kościele: (Kpł 23, 2-3) Tutaj widzimy aspekt liturgiczny i wspólnotowy szabatu: jest nam przykazane, aby w szabat gromadzić się liturgicznie i wspólnotowo w świątyniach. Uczestnictwo w ofierze Eucharystycznej jest najlepszym (i nakazanym) sposobem na świętowanie szabatu. Zresztą każda Msza święta jest podzielona na dwie główne liturgie: na liturgii Słowa, gdzie karmimy się Pismem Świętem, oraz na liturgii Eucharystii, gdzie karmimy się Manną z nieba. Tak się składa, że dar Manny jest elementem łączącym szabat i niedzielę, bo według tradycji żydowskiej manna po raz pierwszy spadła w niedzielę, oraz prawo szabatowe zostało dane razem z manną. Niedziela jest dniem świętości w takim sensie, że powinniśmy ten dzień w całości spędzać na miłowaniu Boga i bliźniego. Miłujemy Boga poprzez modlitwę i uczestnictwo w ofierze Eucharystycznej, miłujemy bliźniego poprzez służbę. Dzień szabatu powinien upływać z sercem zjednoczonym z Bogiem, w słodkiej miłosnej modlitwie (Maria Valtorta, Poemat Boga-człowieka, II.12). Podsumowując, niech zostaną nam w pamięci następujące proste przepisy szabatowe. W niedzielę jest nam nakazane: 1. Nie zarabiać pieniędzy 2. Nie wydawać pieniędzy 3. Odpoczywać 4. Modlić się, rozważać Pismo Święte, uczestniczyć w ofierze Eucharystycznej i służyć bliźniemu. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi #Szabat17:13 53 17:13Katolicki szabat 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Kto ma w szabat przestać pracować? Ty sam, twój syn, twoja córka, twój niewolnik, twoja niewolnica, twoje bydło i nawet przybysz. Kogo tutaj brakuje? Twojej żony! Z pomocą przychodzi nam Tradycja ustna, która wyjaśnia, że żona jest niewidocznym wymiarem szabatu, jest jego duszą, jego światłem, kobieta jest strażniczką szabatu! Obrzęd otwierający szabat zaczyna się od zapalenia świecy szabatowej. Ta rola jest zarezerwowana dla Pani domu. Po hebrajsku jest jedno słowo na dom i świątynia. Zapalenie świecy szabatowej w każdym domu przez kobietę odzwierciedla zapalenie Menory (siedmioramiennego świecznika) przez arcykapłana Świątyni Jerozolimskiej. To ma oznaczać, że kobieta jest arcykapłanem swojego domu i w każdy szabat otwiera drzwi do wejścia w czasową przestrzeń do której wchodzi cała rodzina, która sama jest przedstawicielką całego ludu bożego wchodzącego do świątyni czasu na spotkanie z Bogiem. Dom rodzinny jest świątynią, szczególnie w czasie szabatu, jak zostało to opisane u Ezechiela: Tak mówi JHWH Bóg: Wprawdzie wygnałem ich pomiędzy narody i rozproszyłem po krajach, jednak przez krótki czas będę dla nich świątynią w tych krajach, do których przybyli. (Ez 11, 16) Powyższy przykład jest dobrą ilustracją faktu, że nie można czytać Pisma Świętego w oderwaniu od Tradycji ustnej. Protestantyzm głosi zasadę Sola scriptura, czyli sama litera Biblii z odrzuceniem tradycji ustnej. Niestety nie można zrozumieć Biblii z pominięciem tradycji ustnej. Wracając do szabatu, jest on też znakiem i światłem dla narodów, czyli dla pogan. Przestrzeganie szabatu umieszcza Izraelitów na świeczniku: naród wybrany przez Boga objawia wszystkim ludom chwałę Bożego Imienia i odrywa wzrok ludzi od wymiaru przestrzennego do wymiaru czasowego, do Stwórcy czasu i przestrzeni. Jak pokazuje objawienie na górze Synaj, czas jest ważniejszy niż przestrzeń. Miejsce góry Synaj jest nieokreślone, a więc żadne miejsce nie jest na tyle święte, żeby trzeba było je czcić, podczas gdy czas objawienia Bożego na Synaju ma być przechowywany w pamięci z pokolenia na pokolenie. Poprzednie przykazanie Dekalogu było związane z zakazem przedstawienia Bożej podobizny w świecie materialnym: nie wolno czcić jako bóstwo żadnego posągu ani obrazu, ponieważ Boga można spotykać przede wszystkim w czasie, w wydarzeniach poprzez które rozbrzmiewa odwieczne Słowo stwórcze, ale również w naszych bliźnich, o czym będzie mówiło następne przykazanie Dekalogu. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi #Dekalog06:13 118 06:13Kobieta strażniczką szabatu (Wj 20, 8-11) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Maria Valtorta jest włoską osobą świecką zmarłą w roku 1961. Przez prawie 30 lat była niepełnosprawna i przykuta do łóżka, w roku 1943 zaczęła pisać wielkie dzieło literackie, znane pod tytułem Poematu Boga-Człowieka, które zawiera tysiące szczegółów historycznych i archeologicznych na temat życia Jezusa i topografii Ziemi Świętej. Jej opisy zostały naukowo sprawdzone i okazały się zawsze prawdziwe, choć Maria Valtorta nie mogła mieć dostępu do wiedzy, którą naukowcy potwierdzili dopiero kilkadziesiąt lat później. Maria, jak sama mówiła, pisała dyktanda bezpośrednio z ust Jezusa, Maryi lub świętych. Jak wygląda przyjęcie jej pism przez władzę kościelną? Sługa Boży Pius XII przeczytał jej pisma i polecił ich publikację. Święty Paweł VI przeczytał jej pisma i polecił, żeby jej dzieła były dostępne w jego seminarium duchownym. Święty Jan Paweł II trzymał pisma Marii Valtorty na własnym stoliku nocnym, co wskazuje na to, że czytał je z dużym zamiłowaniem. Święta Matka Teresa z Kalkuty osobiście używała trzy książki: Biblię, Brewiarz i pisma Marii Valtorty. Święty Padre Pio polecił swoim duchowym córkom czytanie pism Marii Valtorty. Mamy więc wiele przykładów świątobliwych osobistości, które polecają czytanie pism Marii Valtorty, chociaż nie posiadają one jeszcze formalnego Imprimatur. Dla uczciwości muszę dodać, że kardynał Joseph Ratzinger nie polecał szerokiego rozpowszechnienia tych dzieł: uważał, że mogą niektórym mącić w głowie. Natomiast oficjalne stanowisko episkopatu włoskiego jest takie, że pisma Valtorty są dziełem literackim bez natchnienia nadprzyrodzonego (sic). Przetłumaczyłem wam 17 stron z pism Valtorty, które dotyczą Dekalogu. Choć nie są reprezentatywne dla całości pism Marii Valtorty, zapraszam do wyrabiania sobie własnego zdania na ten temat.02:46 102 02:46Maria Valtorta Wprowadzenie 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Jest powiedziane: Nie będziecie wystawiali na próbę Pana, Boga waszego. Zbyt często zapomina się o tym przykazaniu. Wystawia się Boga na próbę, kiedy pragnie się Mu narzucić naszą własną wolę. [Człowiek] kusi Boga, gdy działa nierozważnie, przeciw przykazaniom Prawa które jest święte i doskonałe w tym, co odnosi się do ducha, co jest zasadnicze a zajmuje się i troszczy się tylko o ciało stworzone przez Boga. Próbuje się Boga wtedy, gdy po otrzymaniu przebaczenia powraca się do grzechu. Wystawia się Boga na próbę, gdy otrzymanymi od Niego darami szkodzi się, używając ich egoistycznie i bez myślenia o ich Dawcy. Nie wolno żartować z darów Boga ani kpić z Niego. Zbyt często się tak zdarza. Wczoraj widzieliście karę dotykającą tych, którzy wyśmiewali się z Boga. Bóg Miłosierdzia pełen litości dla człowieka, który się nawraca jest jednak samą surowością dla tego, kto się nie nawraca i nie chce się zmienić. Przychodzicie do Mnie słuchać słowa Bożego. Przychodzicie do Mnie dla cudu. Przychodzicie do Mnie, by otrzymać przebaczenie. I Ojciec daje wam słowo, cud i przebaczenie. Ja zaś nie żałuję Nieba, [z którego przyszedłem], gdyż mogę wam dać cud, przebaczenie i mogę dać wam poznać Boga. Upadł wczoraj mąż, porażony ogniem Bożego gniewu jak Nadab i Abihu. Wy jednak powstrzymajcie się przed osądzaniem. To co się zdarzyło, nowa rzecz nadzwyczajna, niech was zmusi do zastanowienia się, jak postępować, by mieć Boga za przyjaciela. On chciał wody pokuty, ale bez nadprzyrodzonego ducha. Chciał jej, rozumując tylko po ludzku, jako magicznej praktyki, która by go uleczyła z choroby i wyzwoliła z nieszczęścia. [Chodziło mu tylko o] jego ciało i zbiory, nie miał innego celu. Nic dla swej biednej duszy. Ona nie liczyła się dla niego. Tylko życie i pieniądz miały dla niego wartość. Mówię: serce jest tam, gdzie jest skarb, a skarb jest tam, gdzie serce. Tak więc w sercu znajduje się skarb. [Człowiek ten] posiadał w sercu tylko jedno pragnienie: żyć i posiadać dużo pieniędzy. Jak to sobie zapewnić? W jakikolwiek sposób, nawet przez zbrodnię. Czyż więc proszenie o chrzest nie było żartowaniem sobie z Boga i wystawianiem Go na próbę? Wystarczyłby szczery żal za jego długie grzeszne życie, aby mu zapewnić świętą śmierć a nawet to, co mógł mieć sprawiedliwie na ziemi. On jednak był zatwardziały. Nigdy bowiem nie kochał nikogo oprócz siebie, doszedł do tego, że nie miał już miłości [nawet] do samego siebie. Nienawiść bowiem zabija nawet miłość zwierzęcą i egoistyczną, którą człowiek darzy siebie. To łzy szczerego żalu miały być jego wodą na oczyszczenie. I niech tak będzie z wami wszystkimi, którzy Mnie słuchacie. Nikt nie jest bez grzechu, dlatego potrzebujecie tej wody. Ona wypływa, wyciśnięta z serca, obmywa, przywraca czystość temu, kto był splamiony; podnosi tego, kto upadł; przywraca moc temu, kogo grzech całkowicie wykrwawił. Ten człowiek przejmował się tylko nieszczęściami ziemskimi. Tymczasem istnieje tylko jedno nieszczęście, nad którym człowiek ma się zastanawiać: wieczne nieszczęście utraty Boga. Ten człowiek nie zapominał o rytualnych ofiarach. Nie potrafił jednak złożyć Bogu ofiary duchowej, to znaczy oddalić się od grzechu, czynić pokutę, prosić przez swe czyny o przebaczenie. Obłudne ofiary składane z bogactw i dóbr nieuczciwie nabytych to zapraszanie Boga do współudziału w złych czynach człowieka. Czy coś takiego może kiedykolwiek się zdarzyć? Czyż taka zuchwałość nie jest kpieniem sobie z Boga? Bóg odrzuca daleko od Siebie tego, kto mówi: Oto moja ofiara, a płonie, by nadal prowadzić grzeszne życie. Czy post cielesny służy czemuś, jeśli dusza nie narzuca sobie postu od grzechu? Niech śmierć człowieka, która tu miała miejsce, pobudzi was do zastanowienia się nad warunkami koniecznymi, by być prawdziwymi umiłowanymi przez Boga. Teraz, w jego bogatym pałacu, krewni i płaczki odprawiają żałobę nad zwłokami, które wkrótce zostaną zaniesione do grobu. O! Prawdziwa żałoba i prawdziwe zwłoki! Nie ma już nic więcej jak tylko zwłoki! Nic więcej jak tylko żałoba bez nadziei. Bo dusza, która jest martwa, będzie na zawsze oddzielona od tych, których lubiła ze względu na pokrewieństwo lub podobieństwo myśli. Nawet jeśli identyczne miejsce zamieszkania zjednoczy ich na zawsze, to nienawiść, która tam panuje, ich rozdzieli. I w tym wypadku śmierć jest prawdziwym rozłączeniem. Lepiej byłoby, żeby to [sam] człowiek płakał nad swą duszą, którą zabił, a nie inni, i żeby przez te łzy skruchy i pokorę serca przywrócił duszy życie dzięki Bożemu przebaczeniu. Życie i śmierć uczą dobrze żyć i dobrze umierać, aby zdobyć Życie, które nie jest poddane śmierci. #Dekalog Maria Valtorta Poemat Boga Człowieka06:46 47 06:46Nie będziecie wystawiali na próbę Pana, Boga waszego - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Powiedziano: Nie będziesz wymawiał Mojego Imienia na próżno. Kiedy wymawia się je na próżno i kto to robi? Czy to tylko wtedy, gdy się bluźni? Nie. Także wtedy, kiedy się je wymawia, nie czyniąc się godnym Boga. Czy jakieś dziecko może powiedzieć: Kocham mojego ojca i szanuję go, jeśli potem sprzeciwia się czynnie wszystkiemu, czego pragnie jego ojciec? Jak nie kocha się go jeszcze prawdziwie mówiąc: ojcze, ojcze, tak nie kocha się jeszcze Pana mówiąc: Boże, Boże. Wyjaśniłem przedwczoraj, że w Izraelu jest bardzo wiele bożków ukrytych w sercach. Jest tam także obłudne uwielbianie Boga uwielbienie, któremu nie odpowiadają czyny tych, którzy Go czczą. W Izraelu jest też skłonność do wynajdywania wielu grzechów w rzeczach zewnętrznych, a nie chce się ich znaleźć tam, gdzie są naprawdę we wnętrzu. W Izraelu jest też głupia pycha, postawa antyludzka i przeciwna duchowi. Polega na uważaniu za bluźnierstwo wymawianie przez wargi pogan Imienia naszego Boga. Ponadto zabrania się poganom zbliżać do Prawdziwego Boga, osądzając to jako świętokradztwo. Tak było do teraz. Obecnie ma być inaczej. Bóg Izraela jest tym samym Bogiem, który stworzył wszystkich ludzi. Dlaczego więc zabraniać stworzeniom odczuwać przyciąganie przez Stwórcę? Czy sądzicie, że poganie niczego nie odczuwają we wnętrzu swych serc: czegoś nienasyconego, co krzyczy, miota się, szuka? Kogo? Czego? Nieznanego Boga. Czy sądzicie, że Bóg odrzuca jako zniewagę ofiarę jakiegoś poganina, który płacze, zanim posiądzie [chwałę Bożą], i dąży całym sobą w stronę ołtarza Boga nieznanego, w stronę tego ołtarza niematerialnego, którym jest dusza? W niej zawsze jest jakieś wspomnienie Stworzyciela. Dusza czeka, by ją ogarnęła chwała Boża, jak został nią ogarnięty namiot wzniesiony przez Mojżesza według otrzymanego rozkazu. Czy uważacie, że byłby grzechem akt [poganina] wywołany przez uczciwe pragnienie duszy, która obudzona wezwaniami niebieskimi odpowiada: Idę Bogu mówiącemu do niej: Przyjdź? Czy uważacie za święty zepsuty kult jakiegoś Izraelity, ofiarowującego w Świątyni resztki swych przyjemności, chodzącego w obecności Boga i wzywającego Go Jego, Najczystszego duszą i ciałem, w których roi się od grzechów jak od robaków? Nie. Zaprawdę powiadam wam, że doskonałe świętokradztwo jest w tym Izraelicie, który nieczystą duszą wypowiada na próżno Imię Boże. A wypowiadacie je na próżno, kiedy nie będąc głupimi stan waszej duszy sprawia, że wymawiacie je bezużytecznie. O! Widzę zagniewane oblicze Boga odwracającego się z obrzydzeniem w drugą stronę, gdy jakiś obłudnik wzywa Go, gdy ktoś wymawia Jego Imię, nie nawracając się! Doznaję przerażenia Ja, który przecież nie zasługuję na ten Boży gniew. Odczytuję w niejednym sercu tę myśl: W takim razie, poza całkiem małymi dziećmi, nikt nie może wzywać Boga, bo w człowieku jest tylko nieczystość i grzech. Nie. Nie mówcie tak. To właśnie przez grzeszników Imię [Boże] powinno być wzywane. [Mają Go] wzywać ci, którzy czują się duszeni przez szatana i chcą się wyzwolić z grzechu i od Zwodziciela. Którzy chcą. To zamienia świętokradztwo w ryt: pragnienie uzdrowienia; wzywanie Potężnego dla doznania przebaczenia i uzdrowienia; wzywanie Go, aby zmusić Zwodziciela do ucieczki. Powiedziano w Księdze Rodzaju, że wąż skusił Ewę w godzinie, gdy Pan nie przechadzał się po Edenie. Gdyby Bóg był w Edenie, szatan nie mógłby tam przebywać. Gdyby Ewa zawołała Boga, szatan uciekłby. Miejcie zawsze w sercu tę myśl i szczerze wzywajcie Pana. To Imię jest zbawieniem. Wielu z was chce wejść do rzeki, aby się oczyścić. Ale oczyszczajcie bez przerwy serca wypisując w nich miłością słowo Bóg. Niech nie będzie kłamliwych modlitw. Nigdy praktyk z rutyny. Ale sercem, myślą, czynami, całym sobą wypowiadajcie to Imię Bóg. Wymawiajcie je, abyście nie byli sami. Mówcie je, aby doznać wsparcia. Wypowiadajcie je dla uzyskania przebaczenia. Zrozumcie sens słowa Bożego na Synaju: na próżno. To oznacza, że wymawia się Imię Bóg nie zamieniając go w dobro. Wtedy jest grzechem. Nie jest [wymawiane] na próżno, gdy uderzenia waszego serca w każdej minucie dnia, wszystkie szlachetne czyny, potrzeba, pokusa i cierpienie sprowadzają wam na wargi dziecięce słowo miłości i mówicie: Przyjdź, mój Boże! Wtedy, zaprawdę, nie grzeszycie wymawiając święte Imię Boże.» #Dekalog Poemat Boga Człowieka Maria Valtorta06:19 54 06:19Nie będziesz brał Mojego Imienia na próżno - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Powiedziano: Nie będziesz dawał fałszywego świadectwa. Czy jest coś bardziej odrażającego niż kłamca? Czy nie można powiedzieć, że łączy on okrucieństwo z nieczystością? Tak, można. Kłamca - mówię o tym, który kłamie w ważnej sprawie jest okrutny. Zabija swoim językiem dobre imię. Nie różni się więc od zabójcy. Mówię nawet: jest gorszy niż zabójca. Ten ostatni zabija tylko ciało. Kłamca zabija również dobre imię, wspomnienie o człowieku. Jest zatem podwójnym zabójcą. To zabójca nie ukarany, gdyż nie rozlał krwi. A jednak rani honor zarówno tego, którego oczernia, jak i całej jego rodziny. A nie zatrzymuję się nawet na takim wypadku, gdy ktoś składa przysięgę i posyła na śmierć drugiego. Nad tym są już zgromadzone węgle Gehenny. Mówię tylko o tym, który przez kłamstwo podsuwa kłamliwe myśli i przekonuje innych na niekorzyść niewinnego. Dlaczego to robi? Albo z nienawiści, albo z pragnienia posiadania tego, co inny ma, lub ze strachu. Z nienawiści. Ten jedynie nienawidzi, kto jest przyjacielem szatana. Dobry nigdy nie nienawidzi, dla żadnego powodu. Nawet jeśli się nim pogardza, jeśli wyrządza się mu szkodę, przebacza. Nigdy nie nienawidzi. Nienawiść to świadectwo, które dusza stracona daje o samej sobie. To najpiękniejsze świadectwo, jakie może być dane niewinnemu. Nienawiść bowiem wyraża bunt zła przeciw dobru: nie wybacza się temu, kto jest dobry. Z chciwości. On ma to, czego ja nie posiadam. Chcę to mieć. Tylko w ten sposób mogę zająć jego miejsce, jeśli sprawię, że będzie pogardzany. I czynię to. I kłamię. Co to ma za znaczenie! Kradnę. Co to ma za znaczenie! Mogę doprowadzić do ruiny całą rodzinę. Co to ma za znaczenie!. Stawiając sobie różne pytania, sprytny kłamca zapomina bo chce zapomnieć o jednym pytaniu: A gdybym został zdemaskowany? Tego pytania sobie nie stawia, bo ogarnięty pychą i chciwością - zachowuje się, jakby miał oczy zamknięte. Nie widzi niebezpieczeństwa. Jest jak człowiek pijany upojony winem szatana. Nie zastanawia się, że Bóg jest potężniejszy niż szatan. Bierze na Siebie odpłatę za tych, którzy zostali zniesławieni. Kłamca oddał się Kłamstwu i zaufał niemądrze jego opiece. Ze strachu. Bardzo często ktoś oczernia, aby obronić siebie. To najczęstsza forma kłamstwa. Popełniliśmy zło. Boimy się, że nasz czyn może być odkryty i rozpoznany. Zatem posługując się i wykorzystując szacunek, jakim darzą nas jeszcze inni przekręcamy fakty i to, co sami uczyniliśmy, przypisujemy komuś innemu: temu, którego uczciwości się obawiamy. Działamy tak też dlatego, że czasami ten drugi człowiek był przypadkowo świadkiem jednego z naszych złych czynów. Wtedy chcemy uniknąć jego świadectwa. Oskarżamy go dla uczynienia go odrażającym, aby nikt mu nie wierzył, gdy będzie mówił. Postępujcie zatem dobrze! Czyńcie dobrze, a nie będziecie nigdy musieli kłamać. Gdy kłamiecie, czy nie zastanawiacie się nad ciężkim jarzmem, jakie bierzecie na ramiona? Ono jest uczynione z poddania się demonowi, z ustawicznego strachu przed zdemaskowaniem i z konieczności przypominania sobie kłamstwa wraz z faktami i szczegółami, które go dotyczyły, nawet po latach, aby nie zaplątać się w sprzecznościach. To praca galernika! I gdybyż choć służyła Niebu! Tymczasem służy tylko przygotowaniu miejsca w piekle! Bądźcie szczerzy. Jak piękne są usta człowieka, który nie zna kłamstwa! Może będzie biedny? Może będzie prostakiem? Będzie nieznany? Może już tak jest? Tak. Ale to zawsze król, bo jest szczery. A szczerość jest czymś bardziej królewskim niż złoto lub diadem. Ona wynosi ponad tłumy bardziej niż tron i zapewnia orszak dobrych, liczniejszy niż [dwór] monarchy. Sąsiedztwo człowieka szczerego zapewnia bezpieczeństwo i umocnienie. Przyjaźń z człowiekiem nieszczerym pomnaża nieprzyjaciół. Samo jego sąsiedztwo jest przykre. Czy kłamca zastanawia się nad tym, że zawsze jest podejrzewany, bo z tysiąca powodów kłamstwo szybko zostało odkryte? Jakże można jeszcze przyjmować to, co mówi? Nawet jeśli mówi prawdę, w którą jedynie można wierzyć, powstaje zawsze wątpliwość: Czy teraz znowu kłamie? Powiecie może: Ale gdzie tu jest fałszywe świadectwo? Każde kłamstwo jest fałszywym świadectwem. Nie chodzi jedynie o prawne fałszywe przysięganie. Bądźcie prości, jak prosty jest Bóg i małe dziecko. Bądźcie prawdomówni w każdej chwili życia. Chcecie, by uważano was za dobrych? Więc nimi naprawdę bądźcie. Nawet jeśli jeden oszczerca chciałby powiedzieć o was coś złego, znajdą się dobrzy ludzie, aby stwierdzić: Nie, to nie jest prawdą. On jest dobry. Jego czyny mówią o nim. W księdze mądrościowej powiedziano: Człowiekiem nikczemnym jest i nicponiem, kto chodzi z kłamstwem na ustach... a w sercu podstęp ukrywa, stale przemyśliwa zło, jest podnietą do kłótni... Tych sześć rzeczy w nienawiści ma Pan, a siedem budzi u Niego odrazę: wyniosłe oczy, kłamliwy język, ręce, co krew niewinną wylały, serce knujące złe plany, nogi, co biegną prędko do zbrodni #Dekalog Maria Valtorta Poemat Boga Człowieka08:50 59 08:50Nie będziesz dawał fałszywego świadectwa - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

«Powiedziano: Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja, Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.» «Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie. Słyszeliście, jak Bóg jest wszechobecny przez Swe spojrzenie i słowo. Naprawdę zawsze jesteśmy w Jego obecności. Zamknięci w pokoju lub pośród tłumu Świątyni jesteśmy tak samo w Jego obecności. Trwamy w Jego obecności [jako] ukryci dobroczyńcy, tający twarz przed tym, któremu pomagamy; również [jako] mordercy, atakujący samotnie wędrującego podróżnego. Jest w Jego obecności król pośród dworu, żołnierz na polu bitwy, lewita we wnętrzu Świątyni, uczony pochylony nad księgami, wieśniak [schylony] nad bruzdą ziemi, kupiec przy ladzie, matka pochylona nad kołyską, małżonka w komnacie małżeńskiej, młoda dziewczyna ukryta w ojcowskim domu, dziecko uczące się w szkole, umierający na posłaniu starzec. Wszyscy są w Jego obecności. Podobnie i czyny człowieka są w Jego obecności. Wszystkie czyny człowieka! Słowo straszliwe! I słowo pocieszające! Słowa te będą straszne, jeśli celem czynów jest grzech. [Słowa te] będą pocieszające, jeśli [czyny] będą zmierzać ku świętości. [Trzeba] wiedzieć, że Bóg widzi. Jest to hamulcem w złym prowadzeniu się i umocnieniem dla dobrych czynów. Bóg widzi tego, kto czyni dobro. Wiem, że On nie zapomina tego, co widzi. Wierzę, że wynagradza za dobre czyny. Jestem więc pewien, że otrzymam zapłatę i ta pewność jest dla mnie oparciem. Ona da mi życie pogodne i śmierć spokojną, bo w życiu i w śmierci duszę moją pocieszać będzie jaśniejąca gwiazda przyjaźni Bożej. To w ten sposób rozumuje ten, kto czyni dobro. A dlaczego człowiek popełniający zło nie myśli, że do zabronionych czynów należy także bałwochwalczy kult? Dlaczego nie powie sobie: Przecież Bóg widzi, że udaję tylko oddawanie kultu świętego, czcząc w rzeczywistości boga lub bogów fałszywych. Wzniosłem im ołtarz zakryty wprawdzie przed oczyma ludzi, lecz znany Bogu. Jakich bogów, powiecie, skoro w Świątyni nie ma nawet podobizny Boga? Jakie twarze mają ci bogowie, skoro nie można było nadać oblicza Bogu Prawdziwemu? Tak. Nie można Mu nadać oblicza, bo człowiek nie potrafi przedstawić godnie Doskonałego i Najczystszego. Jedynie duch przeczuwa Jego bezcielesne i wzniosłe piękno, słyszy Jego głos, smakuje Jego czułości, gdy On się rozlewa w świętym, zasługującym na ten boski kontakt. Jednak oko, słuch, ręka człowieka nie potrafią ani widzieć, ani słyszeć, a tym samym wyrazić dźwiękiem cytry lub młotkiem i dłutem w marmurze, jaki jest Pan. O! Gdy duchy sprawiedliwych ujrzą Boga, to będzie szczęście bez końca! Pierwsze spojrzenie stanie się jutrzenką szczęścia, które będzie wam towarzyszyć przez całe wieki. To jednak czego nie potrafi uczynić w odniesieniu do Boga prawdziwego człowiek robi dla bogów fałszywych. Jeden wznosi ołtarz kobiecie, drugi złotu, inny potędze, inny nauce, inny zwycięstwom wojskowym. Jeden adoruje człowieka potężnego, podobnego do siebie w porządku naturalnym, a przewyższającego go tylko siłą i szczęściem. Inny adoruje samego siebie i mówi: Nie ma nikogo, kto byłby mi równy. Oto bogowie tych, którzy należą do ludu Bożego. Nie dziwcie się, widząc pogan adorujących zwierzęta, gady lub gwiazdy. Ileż gadów, ileż zwierząt, ileż zgasłych gwiazd adorujecie w sercach! Wargi wypowiadają słowa kłamliwe, aby schlebiać, posiadać, psuć. Czyż nie są to modlitwy ukrytego bałwochwalstwa? W sercach klują się myśli zemsty, pokątnego handlu, prostytucji. Czyż nie ma w tym kultu bogów nieczystych przyjemności, pożądliwości, zła? Powiedziano: Nie będziesz adorował niczego, co nie jest twoim Prawdziwym Bogiem, Jedynym, Wiecznym. Powiedziano: Ja jestem Bogiem potężnym i zazdrosnym. Bóg Potężny. Żadna inna siła nie jest mocniejsza niż Jego. Człowiek jest wolny w działaniu, szatan jest wolny w kuszeniu. Gdy jednak Bóg mówi: Dosyć już, człowiek nie może już więcej działać, a szatan kusić. Szatan jest odrzucany do swego piekła, człowiek zaś powalony nadmiarem złych czynów. Istnieje bowiem granica, której Bóg nie pozwoli mu przekroczyć. Bóg Zazdrosny. O kogo? Jaką zazdrością? Małostkową zazdrością małych ludzi? Nie, ale świętą zazdrością Boga o Swoje dzieci. Sprawiedliwą zazdrością. Zazdrością kochającego. On was stworzył. On was kocha. On was pragnie. On wie, co wam szkodzi. #Dekalog Poemat Boga Człowieka Maria Valtorta11:01 296 11:01Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie popełniajcie nieczystości. Nie patrzcie wokół siebie, usiłując odczytać na czyimś obliczu: rozpustny. Miejcie miłość jedni względem drugich. Czy chcielibyście, by coś takiego odczytano na waszych twarzach? Nie. Zatem nie usiłujcie odczytywać [tego] w zmieszanym spojrzeniu sąsiada, na jego czole, czerwieniejącym i pochylającym się ku ziemi. A ponadto... O, powiedzcie, szczególnie wy, mężczyźni: kto z was nigdy nie kosztował tego chleba z popiołu i odpadków, którym jest zadowolenie zmysłowe? Czy istnieje tylko taki nierząd, który popycha na godzinę w ramiona kurtyzany? Czyż nie jest rozpustą również profanacja małżeństwa z małżonką? Profanacją zalegalizowanym grzechem, polegającym na wzajemnym zaspokajaniu zmysłów i unikaniu wypływających z tego konsekwencji. Małżeństwo znaczy przekazywanie życia, a akt oznacza i ma być płodnością. Z wykluczeniem jej staje się niemoralnością. Nie można czynić z małżeńskiej komnaty domu publicznego, a ona staje się nim, jeśli plami ją pożądliwość i jeśli nie uświęca jej macierzyństwo. Ziemia nie odrzuca nasion. Ona je przyjmuje i czyni z nich rośliny. Nasienie nie opuszcza gleby, gdy zostało w niej złożone, lecz tworzy korzeń i zakorzenia się w niej, aby wzrastać i utworzyć kłos. Roślina rodzi się z zaślubin ziemi z nasieniem. Mężczyzna jest nasieniem, kobieta to ziemia, kłosem jest dziecko. Odrzucać powstanie kłosa i tracić siłę na grzech to wina, to nierząd popełniany w łożu małżeńskim, ale nie różniący się w niczym od innego, a nawet cięższy przez nieposłuszeństwo nakazowi, mówiącemu: Bądźcie jednym ciałem i rozmnażajcie się przez wasze dzieci. Widzicie więc, o kobiety dobrowolnie bezpłodne, małżonki legalne i uczciwe - ale nie w oczach Bożych, lecz w oczach świata że możecie być jak prostytutki i jak one popełniać nieczystość, choć jesteście cały czas z waszym jedynym mężem. Szukacie bowiem nie macierzyństwa, lecz przyjemności i to zbyt często. Nie zastanawiacie się, że przyjemność jest trucizną. Wchłaniana z jakichkolwiek ust ona zaraża, wysusza ogniem, który sądząc że się nasyci kieruje się poza małżeństwo i pożera, coraz to bardziej nienasycony. Pozostawia cierpki smak popiołu na języku. Daje niesmak, obrzydzenie i pogardę dla samego siebie i towarzysza przyjemności. Gdy bowiem sumienie się budzi - a budzi się między dwoma gorączkami może zrodzić tylko pogardę do samego siebie, że się upodliło bardziej niż zwierzę. Nie popełniajcie nieczystości jest napisane. Nierząd w dużej mierze rodzi się z pożądliwych czynów mężczyzn. Nie będę dłużej omawiał niepojętego i obrzydliwego zjednoczenia, które Księga Kapłańska potępia słowami: Nie będziesz obcował z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą, bo to jest obrzydliwość! Nie będziesz też obcował z żadnym zwierzęciem; przez to stałbyś się nieczysty. Kobieta też nie podda się zwierzęciu w celu obcowania z nim, bo to rzecz haniebna! Po wskazaniu obowiązku małżonków względem małżeństwa - które przestaje być święte, gdy przez złe nastawienie staje się niepłodne - przejdę do omówienia nierządu w ścisłym sensie. Chodzi o wspólny grzech między mężczyzną i kobietą opłacany pieniędzmi lub podarunkami. Ciało ludzkie jest wspaniałą świątynią, która ukrywa w sobie ołtarz. Na ołtarzu powinien się znajdować Bóg, ale Boga nie ma tam, gdzie istnieje zepsucie. W ciele nieczystego ołtarz jest więc zbezczeszczony i nie ma [tam] Boga. Podobny do pijanego człowieka, tarzającego się w błocie i w swych wymiocinach, człowiek degraduje samego siebie w zezwierzęceniu nieczystości. Staje się gorszy niż robak i niż najbardziej nieczyste zwierzę. I powiedzcie Mi jeśli wśród was jest ktoś, kto zdeprawował się do tego stopnia, że sprzedaje swe ciało, jak się sprzedaje zboże lub zwierzę jakie dobro z tego wynikło? Weźcie do rąk serce, przebadajcie je, przepytajcie je, wsłuchajcie się w nie, zobaczcie jego rany, ból, wywołujący jego drżenie. Potem zaś mówcie i odpowiedzcie Mi: czy owoc ten był taki słodki, że było warto zadać takie cierpienie sercu, zrodzonemu jako czyste, wy zaś zmusiliście je do życia w ciele nieczystym; [sercu, które zmusiliście] do bicia, dając życie i zapał nierządowi i niszcząc je w grzechu? Powiedzcie Mi: czy jesteście aż tak zdeprawowane, że nie łkacie w skrytości słysząc głos dziecka, które woła: mamo, i myśląc o waszej matce, o kobiety lekkich obyczajów, które uciekłyście z domu lub zostałyście przepędzone, aby gnijący owoc nie psuł zgnilizną innych dzieci? [Czy nie płaczecie] na myśl o matce, która może umarła z bólu, gdyż musiała powiedzieć: Urodziłam istotę, która przynosi mi hańbę? Czy przy spotkaniu ze starcem, którego siwe włosy czynią godnym szacunku nie odczuwałyście waszego serca rozdzierającego się na myśl, że okryłyście hańbą włosy waszego ojca, jak błotem zaczerpniętym pełną dłonią, a wraz z tą hańbą [wywołałyście] pogardę w jego rodzinnej osadzie? #Dekalog Maria Valtorta Poemat Boga Człowieka11:53 284 11:53Nie będziesz popełniał nieczystości - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Bóg daje każdemu to, co jest mu potrzebne. Taka jest prawda. Czego potrzebuje człowiek? Przepychu? Wielkiej ilości sług? Ziem i pól, których nie można zliczyć? Uczt trwających od zmierzchu do świtu? Nie. Człowiek potrzebuje dachu, chleba i ubrania tego, co konieczne do życia. Rozejrzyjcie się wokół siebie. Kim są ci najbardziej radośni i najzdrowsi? Kto cieszy się zdrową i pogodną starością? Ludzie doznający uciech? Nie. Ci, którzy żyją uczciwie, pracują i powściągają swe pragnienia. Nie mają [w sobie] trucizny rozwiązłości i pozostają mocni. Nie mają trucizny uczt i nie są ociężali. Nie mają trucizny pragnień i pozostają radośni. Tymczasem ten, kto chce mieć coraz więcej, zabija swój pokój i nie cieszy się, lecz przedwcześnie się starzeje. Pali go nienawiść i nadużywanie. Mógłbym połączyć razem przykazanie Nie kradnij z tym, które mówi: Nie pożądaj rzeczy bliźniego. Bo istotnie, nieumiarkowane pragnienie popycha do kradzieży. Jest tylko jeden krok od jednego do drugiego. Czy wszelkie pragnienie jest zakazane? Nie mówię tego. Ojciec rodziny, pracujący na polu lub w warsztacie, który pragnie uzyskać z tego środki zapewniające chleb dzieciom, naprawdę nie grzeszy. Przeciwnie, spełnia ojcowskie obowiązki. Natomiast grzeszy ten, kto pragnie tylko większej uciechy i zabiera drugiemu, by doznawać większych uciech. To zazdrość! Dlaczego? A czymże jest pragnienie dobra bliźniego jeśli nie chciwością i zazdrością? Moje dzieci, zazdrość oddala od Boga, a jednoczy z szatanem. Czy nie sądzicie, że pierwszym, który zapragnął cudzego dobra, był Lucyfer? On był najpiękniejszym z archaniołów i cieszył się Bogiem. Powinien był się tym zadowolić. Jednak zazdrościł Bogu i sam chciał być Bogiem. Tymczasem stał się demonem: pierwszym demonem. Drugi przykład: Adam i Ewa. Mieli wszystko, cieszyli się ziemskim rajem, radowali się przyjaźnią z Bogiem, byli szczęśliwi posiadając dar łaski, którą Bóg im dał. Powinni byli się tym zadowolić. Tymczasem zazdrościli Bogu poznania dobra i zła. Zostali wypędzeni z Edenu, stawszy się wygnańcami nienawidzącymi Boga pierwszymi grzesznikami. Trzeci przykład: Kain zazdrościł Ablowi jego przyjaźni z Panem i stał się pierwszym zabójcą. Miriam, siostra Aarona i Mojżesza, zazdrościła bratu i stała się pierwszą trędowatą w historii Izraela. Mógłbym was prowadzić krok po kroku przez całe życie ludu Bożego i zobaczylibyście, że nieumiarkowane pragnienie uczyniło grzesznikiem tego, który je miał, i sprowadziło karę na naród. Jest tak dlatego, że grzechy indywidualne gromadzą się i sprowadzają karę na narody. Z tym jest podobnie jak z wieloma, wieloma, wieloma ziarenkami piasku. Zgromadzone w ciągu wieków powodują obsunięcie się [gruntu], pochłaniając wioski i tych, którzy się w nich znajdują. Często dawałem wam za przykład małe dzieci, bo one są proste i pełne ufności. Dziś mówię wam: naśladujcie ptaki w ich wolności pragnień. Popatrzcie. Teraz jest zima. Jest mało pożywienia w sadach. Czy jednak one troszczą się w lecie o zrobienie zapasów? Nie. One zdają się na Pana. Wiedzą, że zawsze będą mogły złapać do swego wola małego robaczka, ziarenko, okruch, resztkę, muszkę na wodzie. Wiedzą, że zawsze będzie ciepły komin lub kłaczek wełny, aby im dać schronienie w zimie. Wiedzą też, że gdy nadejdzie czas i trzeba im będzie siana na gniazda i obfitszego pokarmu dla ich młodych, znajdą na łąkach pachnące siano i smaczne pożywienie w ogrodach i w bruzdach ziemi, a powietrze i ziemię napełnią owady. I śpiewają słodko: Dziękuję, Stwórco, za to co nam dajesz i co nam dasz gotowe wyśpiewywać hosanna na całe gardło, kiedy w okresie godowym będą się cieszyć samicami i zobaczą, jak mnoży się ich potomstwo. Czy jest stworzenie weselsze od ptaka? A jednak czymże jest jego inteligencja w porównaniu z inteligencją ludzką? Odpryskiem krzemienia w zestawieniu z górą. A jednak nas poucza. Zaprawdę powiadam wam, że ten posiada radość ptaka, kto żyje bez nieczystych pragnień. Zdaje się na Boga i odczuwa w Nim Ojca. Uśmiecha się do dnia, który wstaje, i do nocy, która zapada, bo wie, że słońce jest jego przyjacielem, a noc jego karmicielką. Patrzy na ludzi bez niechęci i nie obawia się ich zemsty, gdyż nie wyrządził im żadnej krzywdy. Nie obawia się o zdrowie ani o sen, gdyż wie, że uczciwe życie oddala choroby i zapewnia słodki spoczynek. I nie boi się śmierci, wie bowiem, że dobrze postępował i może go spotkać tylko uśmiech Boga. Umiera nawet król i bogaty. Nie ma berła, które oddaliłoby śmierć. Nie ma pieniądza, za który można by kupić nieśmiertelność. W obecności Króla królów i Pana panów korony i srebro są rzeczą bez znaczenia, a wartość posiada jedynie życie przeżyte zgodnie z Prawem!... Co mówią ci ludzie znajdujący się na dole? Nie bójcie się powiedzieć» [ pyta Jezus.] «Zadajemy sobie pytanie, jaki grzech popełnił Antypas: kradzież lub cudzołóstwo?» #Dekalog Maria Valtorta Poemat Boga Człowieka09:58 249 09:58Nie pożądaj rzeczy bliźniego - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie pożądaj żony bliźniego stanowi jedno z: nie cudzołóż. Ponieważ pragnienie zawsze poprzedza działanie. Człowiek jest zbyt słaby, by móc pragnąć i nie zaspokoić swego pragnienia. A nadzwyczaj smutne jest to, że człowiek nie potrafi tak samo uczynić ze swymi dobrymi pragnieniami. W złu jest pragnienie, a potem spełnienie. W dobru jest pragnienie, a potem zatrzymanie się albo nawet robi się krok do tyłu. Grzech pragnienia jest rozpowszechniony jak perz, który sam się rozrasta: czy jesteście dziećmi, żeby nie wiedzieć że ta pokusa jest trucizną i że trzeba przed nią uciekać? Byłem kuszony. To odwieczne słowo! A ponieważ przykład ten również jest dawny, człowiek powinien przypomnieć sobie o konsekwencjach i umieć powiedzieć: Nie. W naszej historii nie brak przykładów czystości, która potrafiła przetrwać, pomimo seksualnych pokus i zagrożenia gwałtem. Czy pokusa jest złem? Nie. To dzieło Złego, a zamienia się w chwałę dla tego, który nad nią tryumfuje. Mąż, który ma inne miłości, jest zabójcą żony, swoich dzieci oraz samego siebie. Kto wdziera się do domu drugiego, dla popełnienia cudzołóstwa, jest złodziejem i to najgorszym. Podobny do kukułki korzysta, bez ponoszenia kosztów, z cudzego gniazda. Kto zawodzi zaufanie przyjaciela, ten jest [człowiekiem] fałszywym, bo udaje przyjaźń, a w rzeczywistości jej nie ma. Kto tak działa, ten hańbi samego siebie i hańbi swoich rodziców. Czy może jeszcze mieć Boga w sobie? Tak brzydzę się rozpustą, że wywołuje we Mnie wstręt. Moja dusza krzyczy z odrazy do rozpusty. Wszystkie nędze [człowieka] Mnie otaczają i dla wszystkich jestem Zbawicielem. Ale wolę dotknąć umarłego, rozpadającego się ciała człowieka sprawiedliwego który był uczciwy i jest już w pokoju ze swoim duchem niż zbliżyć się do rozpustnika. Jestem Zbawicielem i jestem Niewinnym.» #Dekalog Maria Valtorta Poemat Boga Człowieka03:40 40 03:40Nie pożądaj żony bliźniego swego - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

«Powiedziano: Nie zabijaj. Do której z dwóch grup przykazań należy to przykazanie? Do drugiej mówicie? Jesteście tego pewni? Pytam was jeszcze: Czy ten grzech obraża Boga czy tylko tego, kto jest jego ofiarą? Mówicie: Tego ostatniego? Jesteście tego pewni? Pytam was jeszcze: czy istnieje tylko jeden grzech zabójstwa człowieka? Zabijając, popełniacie tylko ten jeden grzech? [Odpowiadam:] Dla określenia stopnia winy trzeba rozważyć okoliczności, które poprzedzają, przygotowują, usprawiedliwiają i wyjaśniają sam grzech. A więc: Kogo uderzyłem? Kim jest ten, kogo uderzyłem? Gdzie uderzyłem? Czym uderzyłem? Dlaczego uderzyłem? Jak uderzyłem? Kiedy uderzyłem? Takie pytania powinien sobie postawić ten, kto zabił, zanim stanie przed Bogiem. Kogo uderzyłem? Człowieka. Mówię: człowieka. Nie rozmyślam ani nie zastanawiam się nad tym, czy jest bogaty czy biedny, czy jest wolnym, czy niewolnikiem. Dla Mnie nie istnieją niewolnicy ani potężni. Chodzi o ludzi stworzonych przez Istotę Jedyną, dlatego też sobie równych. Istotnie, przed majestatem Boga nawet najpotężniejszy monarcha ziemi jest tylko prochem. W Jego oczach i w Moich istnieje tylko jedyne niewolnictwo niewola grzechu, a więc [przebywanie] pod władzą szatana. Dawne Prawo rozróżnia ludzi wolnych i niewolników. Wdaje się w subtelne rozważania, czy śmierć [nastąpiła] bezpośrednio lub też po jednym albo dwóch dniach, czy wskutek pobicia umarła niewiasta spodziewająca się dziecka, czy śmierć dotknęła tylko owoc jej żywota. Wszystko to zostało powiedziane, gdy Światłość doskonała była jeszcze bardzo daleko. Teraz Ona jest pośród was i mówi wam: Jeśli ktokolwiek pobije śmiertelnie jednego ze swych bliźnich, grzeszy. I grzeszy nie tylko wobec człowieka, ale także przeciwko Bogu. Kim jest człowiek? Człowiek jest najwyższym stworzeniem. Został stworzony przez Boga jako król stworzeń. Bóg stworzył go na Swój Obraz i podobieństwo, nadając mu podobieństwo duchowe i kształtując go według doskonałego obrazu Swej doskonałej myśli. Popatrzcie na powietrze, ziemię i wody. Czy zobaczycie tam zwierzę lub roślinę, choćby najpiękniejszą, która byłaby równa człowiekowi? Zwierzę biega, je, pije, śpi, rodzi, pracuje, śpiewa, fruwa, pełza, wspina się, ale nie mówi. Człowiek również potrafi biegać i skakać. W skoku jest tak sprawny, że rywalizuje z ptakiem. Potrafi pływać. Tak jest szybki w pływaniu, że można by powiedzieć, iż jest rybą. Potrafi pełzać podobnie jak płazy. Potrafi się wspinać na podobieństwo małp. Umie śpiewać: podobny jest do ptaka. Potrafi rodzić i rozmnażać się. A ponadto potrafi mówić. Może powiecie: Każde zwierzę ma swój język. Tak. Jedno muczy, inne beczy, inne ryczy, inne jeszcze ćwierka albo też wyśpiewuje swe trele. Ale od pierwszego wołu do ostatniego zawsze będzie to samo: tylko muczenie. Tak samo baran będzie beczał aż do końca świata, a osioł wyda odgłos rycząc tak, jak to robił pierwszy osioł. Wróbel zawsze będzie krótko ćwierkał, a skowronek i słowik będą wyśpiewywać ten sam hymn: dla słońca pierwszy, a drugi dla gwiaździstej nocy. Nawet w ostatnim dniu ziemi pozdrowią ją jak w pierwszym dniu i pierwszej nocy. Inaczej jest z człowiekiem. Nie posiada wyłącznie języczka i języka, lecz cały system nerwowy, którego centrum jest w mózgu, siedzibie inteligencji. Dlatego też człowiek potrafi uchwycić nowe wrażenia, uczynić z nich przedmiot refleksji i nadać im nazwę. Adam nadał imię psa swemu przyjacielowi, a lwem nazwał tego, który wydał mu się bardziej do niego podobny, ze swą gęstą grzywą, całą najeżoną nad pyskiem trochę tylko zarośniętym. Nazwał owcą to stworzenie, które go słodko witało, a ptakiem ten kwiat pierzasty, który latał jak motyl, ale wydawał łagodny śpiew, czego nie potrafił czynić motyl. Potem, przez wieki, potomkowie Adama tworzyli ciągle nowe nazwy, w miarę jak rozpoznawali dzieła Boże w stworzeniach lub w miarę jak - dzięki iskrze Bożej, która jest w człowieku rodzili nie tylko dzieci, lecz tworzyli również przedmioty pożyteczne lub szkodliwe dla samych ich dzieci, w zależności od tego, czy byli z Bogiem lub przeciwko Bogu. Z Bogiem są ci, którzy tworzą i produkują dobre rzeczy. Przeciwko Bogu są ci, którzy tworzą rzeczy złe, szkodzące bliźniemu. Bóg odpłaca za krzywdy dzieci torturowanych przez człowieka o złym charakterze. Człowiek jest więc umiłowanym stworzeniem Boga. Choć jest obecnie grzeszny, ciągle jest jednak stworzeniem Mu najdroższym. Świadczy o tym fakt, że posłał samo Swoje Słowo, a nie jakiegoś anioła ani cherubina, ani serafina Swoje Słowo. Przyoblekł Je w ludzkie ciało dla zbawienia człowieka. Nie uznał za niegodne tego odzienia, aby uczynić zdolnym do cierpienia ekspiacyjnego Tego, który jak On był Najczystszym Duchem. Jako taki nie mógłby cierpieć i wynagrodzić za grzech człowieka. #Dekalog Poemat Boga Człowieka Maria Valtorta16:22 242 16:22Nie zabijaj - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Oto Głos Mistrza, głos huczący i głaszczący. Huczy kiedy jest skierowane do tych, którzy nie chcą się nawrócić. Głaszcze tych, którzy choć są niedoskonali mają dobrą wolę poszukiwania Boga i Jego Słowa, i którzy po Jego znalezieniu uświęcają się. Dla takich Głos Mistrza staje się pieszczotą Przyjaciela i błogosławieństwem Jezusa. (23 października 1944) Maria Valtorta #Dekalog01:00 232 01:00Ostrzeżenie Jezusa - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Pierwsza tablica Dekalogu odnosi się do przykazań skupionych wokół idei zazdrosnego Boga. Trzeci werset brzmi dosłownie: Nie będziesz miał innych Elohim przed moim obliczem. Innymi słowy: Ja jestem twoim Elohim. Elohim jest liczbą mnogą słowa El, które jest tłumaczone jako Bóg. Elohim oznacza najwyższe bóstwo. Trzeci werset można więc oddać następująco: Inne narody mają swój Elohim, ale dla ciebie Ja, JHWH, jestem twój Elohim, Ja i żaden inny! Tutaj w istocie jest mowa o wierności, przy czym na pierwszym planie wysuwa się wierność Boga, który mówi: Ja, JHWH, jestem twoim Bogiem i będę ci wierny. Pragnę, żeby moja wierność była odwzajemniona. Ważna jest tutaj kolejność: wierność Boga nie jest uzależniona od wierności ludu! Bóg bezwarunkowo uwolnił swój lud i deklaruje własną wierność własnym słowom. Bóg prosi o wierność zwrotną dla dobra Swojego ludu. Wierność Prawu Bożemu pozwoli nam zatrzymać otrzymany dar wolności. Mówiąc prościej: Bóg uwolnił nas z duchowego Egiptu, ale nie zmusza nas do wytrwania w tej wolności. My możemy podjąć decyzję o powrocie do niewoli egipskiej. Przykazania stoją na straży drogi prowadzącej ku niewoli śmierci. Pokazują kierunek ku życiu, ku szczęściu, ku radości, ku Bogu. Są słupkami wskazującymi drogę naszego rozwoju i szlabanem na drogach prowadzących z powrotem do Egiptu. Przykazania Dekalogu nie ograniczają naszej wolności, pokazują nam drogę rozwoju. W tym sensie Prawo jest wychowawcą, wiele razy o tym mówił święty Paweł, na przykład w drugim liście do Tymoteusza: Skupiamy się na temacie zazdrosnego Boga. W naszej kulturze zazdrość brzmi pejoratywnie, podczas gdy hebrajskie słowo KaNa opisuje różowe policzki osoby opanowanej gorącym uczuciem. To gorące uczucie dotyczy Boga, który z wielkim zaangażowaniem i przejęciem zainterweniował w celu wyzwolenia swojego ludu z niewoli egipskiej. JHWH zrodził swój lud i przeznaczył go do wolności. Teraz wzywa ten lud do niezłomnej wierności, w duchu pięknej deklaracji ludu z poprzedniego rozdziału: Wszystko, co powiedział JHWH uczynimy! (Wj 19, 8). Zazdrość Boga jest wyrazem Jego gorącego uczucia, Jego niezłomnego zaangażowania na rzecz wyzwolenia swojego ludu. Egipskie bóstwa doprowadziły Izraelitów do niewoli. Wszystkie bóstwa są wrogami wolności dzieci Bożych. Nie wolno nam flirtować z nimi pod żadnym pozorem i po żadną postacią. Stawką tutaj jest wolność lub unicestwienie. Nie ma trzeciej drogi. Albo służba Bogu, albo niewolnictwo faraona. Wracając do zakazu oddawania pokłonu rzeźbom, można by przypuszczać, że takie zjawiska są już marginalne w naszym cywilizowanym świecie. Nie widać już ludzi bijących pokłony przed posągami, co nie znaczy, że w naszej cywilizacji nie czcimy już pogańskich bóstw. Nadal je czcimy, ale pod inną postacią. Dzisiejsze bóstwa to przede wszystkim: - własny rozum (racjonalizm, pycha, ateizm oto nasze współczesne bożki) - własne ciało (ubóstwiamy własną urodę, zdrowie, modę) - ubóstwiamy przyjemności (seks, rozrywka, podróże, hobby, kultura, sztuka) - ubóstwiamy pieniądze (ten bożek dzisiaj doznaje niesłabnącego kultu) - ubóstwiamy władzę, przemoc, siłę, niepohamowany egoizm, itd. Tak więc zagrożenie bałwochwalstwem nie zniknęło z naszych społeczeństw. Oddajemy cześć już nie materialnym przedmiotom, ale ideologiom, które są wytworami ludzkiego umysłu, podczas gdy przymierze z JHWH opiera się nie na idei, ale na konkretnym doświadczeniu historycznym wyzwolenia całego ludu Bożego. Opiera się na świadectwie przekazywanym z pokolenia na pokolenie o wolności zdobytej tylko i wyłącznie dzięki interwencji silnego ramieniem JHWH. Inna różnica między bożkami pogańskimi a kultem oddawanym jedynemu Bogu jest taka, że bożki nie wymagają wiary. Aby sprawnie funkcjonować w pogańskim społeczeństwie, wystarcza się im zewnętrznie kłaniać - to co w sercu się nie liczy. Bóg natomiast stawia wymogi, które stoją na straży wolności wewnętrznej dzieci Bożych. Prawo Dekalogu jest prawem wewnętrznym. W ramach przymierza będzie również oddawany kult zewnętrzny, ale zwróćmy uwagę na porządek opowiadania biblijnego: kult zewnętrzny będzie opisany po przyjęciu Dekalogu, który jest prawem wewnętrznym stojącym na straży naszej wolności i służącym życiu. Prawdziwe życie jest ukierunkowane na Boga, ponieważ Bóg jest jedynym gwarantem życia i wolności. Służba bożkom jest łatwa, bo jest zewnętrzna: wystarczy kłaniać się silniejszemu i już można wyciągać z tego profity. Taki kult nie wychowuje. Kult JHWH jest tego przeciwieństwem, bo jest kultem wewnętrznym wymagającym pracy wewnętrznej. W kultach pogańskich wystarczy się tutaj kłaniać, tam zapalić świecę, taką modlitewkę odmówić, tu pieniążek wrzucić i już bożek jest na naszych usługach! Ma nam błogosławić i dostarczać nam zdrowia, szczęścia i pomyślności. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi #Dekalog19:09 106 19:09Pierwsza tablica Dekalogu (Wj 20, 3-7) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Dzisiaj zajmiemy się samym prologiem do Dekalogu, ponieważ przedstawia duch całego Dekalogu, nakreśla perspektywę według której należy odczytywać obie tablice Dekalogu: jako konsekwencję wyzwolenia ludu Bożego z Egiptu. Biblijny Egipt jest symbolem duchowego Egiptu, mianowicie pewnej mentalności naznaczonej niewolnictwem i uzależnieniem. Wyjaśnijmy na początku, że w Dekalogu nie ma dziesięciu przykazań. Po grecku deka oznacza dziesięć, logos oznacza Słowo. Deka-log to dziesięć słów skierowanych bezpośrednio od Boga do człowieka. W tych dziesięciu słowach znajdujemy czternaście imperatywów - czternaście czasowników w formie rozkazującej. Dekalog składa się więc z 14 przykazań, które różne tradycje pogrupowały w taki sposób, aby uzyskać liczbę dziesięciu przykazań. Ale pojęcie dziesięciu przykazań nie jest pojęciem biblijnym, jest ludzkim uproszczeniem sprowadzającym Boże słowa do przykrych obowiązków, których nie ma w Biblii. Stąd kłótnie o numerację przykazań: różne tradycje pogrupowały 14 przykazań na różne sposoby, aby uzyskać 10 przykazań. My nie posłużymy się numeracją przykazań, skupimy się na dziesięciu Bożych słowach. Pierwsze zdanie Dekalogu brzmi: Ja jestem JHWH, Bóg twój, który cię wyprowadził z ucisku i wywiódł na wolność (por. Ps 118, 5). JHWH wyzwolił swój lud od faraona, ale nie ogranicza się do wyzwolenia zewnętrznego. Bóg celuje przede wszystkim w wolność wewnętrzną. Dekalog służy wewnętrznemu wyzwoleniu i jest nastawiony na osobistą relację człowieka z Bogiem - jest kontynuacją dzieła rozpoczętego z wyprowadzeniem ludu z Egiptu. Pobieżne czytanie Dekalogu wydaje się zaprzeczyć temu poglądowi: z tradycyjnych dziesięciu przykazań osiem jest sformułowanych negatywnie a tylko dwa pozytywnie (przykazania o szabacie i o czci należnej rodzicom). Pozytywne przykazania zajmują centralne miejsce w dekalogu, dlatego poświęcimy im więcej uwagi. Ale dlaczego aż osiem przykazań jest sformułowanych negatywnie? My odbieramy zakazy jako ograniczania naszej wolności: zapomnieliśmy o dobroczynnej roli zakazów. Psychoanalityk Moussa Nabati twierdzi, że zakazy nas uwalniają. Aby móc żyć w wolności, musimy najpierw zrezygnować z przywłaszczania sobie tego, co do nas nie należy. Grzech jest ukazany w Dekalogu jako przywłaszczenie sobie tego, co do nas nie należy. Ten aspekt był obecny już w opowiadaniu o pierwszym grzechu: wolność Adama i Ewy w ogrodzie Eden nie była absolutna. Bóg narysował kreskę definiującą zakres ich wolności: sformułował jeden zakaz jedzenia owoców jednego drzewa. Czy ten zakaz odbierał wolność Adamowi i Ewie? Mieli cały ogród do dyspozycji! Zakaz nie jest przeszkodą ku wolności, zakaz pokazuje już istniejącą granicę. Dzięki poznaniu granic człowiek może skierować swoje działanie na polu, który się jemu należy. Dlatego zakaz jest wyzwalający: pokazuje gdzie leży kierunek nieograniczonego rozwoju naszej wolności. Zakazy nadają strukturę naszemu postrzeganiu, dają nam poczucie bezpieczeństwa i są podstawą celowości działania, a tym samym sensowności istnienia (o. Pelanowski, Przebudzenie małych Samuelów, s. 185). Nakaz jest zmuszający. Na przykład nakaz jazdy daną ulicą zawęża naszą wolność do jednej ulicy, ale zakaz jeżdżenia tą ulica daje nam wolność korzystania ze wszystkich pozostałych, zgodnie z zasadą, że dozwolone jest wszystko to, co nie jest zakazane. Zakaz otwiera nam nieskończoną liczbę dostępnych dróg. Nakaz zamyka nas na jedną opcję. Prawo miłowania rodziców jest ograniczające, bo nie możemy sobie wybierać rodziców, powinniśmy kochać tych, których mamy. Prawo szabatowe jest ograniczające, bo nie możemy zamienić dzień szabatu na dogodny dzień tygodnia. Pozostałe przykazania są sformułowane negatywnie, a więc zostawiają nam ogromną przestrzeń wolności. Odstąp od złego, czyń dobro (Ps 37, 27) - takie streszczenie Prawa Bożego znajdujemy w Psalmie. Prawo Boże mówi o unikaniu zła, ale również nakazuje czynienie dobra. Prawo Boże nie ogranicza się do Dekalogu. Dekalog bardziej skupia się na tym, czego należy unikać, a więc bardziej skupia naszą uwagę na pierwszą połowę Prawa Bożego (odstąp od złego). Dekalog jest wychowawcą. Ma nas doprowadzić do wolności, abyśmy mogli zająć się drugą połową Prawa Bożego, czyli czynieniem dobra - miłując Boga i bliźniego. Dekalog jest prawem wolności, służy życiu. Chroni nas przed naszymi ciągotami do powrotu do Egiptu, do śmierci. Dekalog broni nas przed niewolą, jest zaproszeniem do wolności, choć jest sformułowany negatywnie. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi #Dekalog08:35 74 08:35Prawo wolności (Wj 20, 1,3) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Dotarliśmy do środka Dekalogu, gdzie znajdują się dwa pozytywne przykazania. Pierwsze z nich nakazuje nam pamiętać o szabacie, aby go uświęcić. Uświęcenie szabatu polega na wydzieleniu go od pozostałych dni tygodnia. Czym się będzie różnił dzień szabatu? Pamięcią o uświęceniu tego dnia, o uświęceniu czasu! To naprawdę nowatorski pomysł. W kultach pogańskich poświęca się bóstwom rzeczy, miejsca, ludzi. Tutaj uświęca się coś innego: czas. Człowiek nie poświęca siódmego dnia, ale go uświęca, czyli rozpoznaje jego świętość i ją głosi. Rozpoznawanie świętości szabatu nie jest aktem czysto intelektualnym, ma się objawiać tym, że przeżywamy każdy szabat jako czas święty, oddzielony od pozostałych sześciu dni tygodnia. W czym się różni szabat od pozostałych dni? Najpierw tym, że tego dnia przestajemy pracować. Pułapka jest taka, aby siódmego dnia odpoczywać po to, aby nabierać sił dla pozostałych sześciu dni pracy. Takie podejście jest zdradą istoty szabatu, bo czyni się z siódmego dnia sługę dni pracy, taki odpoczynek służy lepszej i bardziej wytężonej pracy. Nie o to tutaj chodzi. To dni pracy mamy przeżywać w świetle szabatu. Dziesiąty werset doprecyzuje: szabat jest dla JHWH, twego Boga, szabat jest zwieńczeniem dzieła wyzwolenia z Egiptu. Lud Boży został wyzwolony po to, aby mógł służyć Bogu w wolności. Zresztą cały Dekalog stoi na straży zdobytej wolności, mówiliśmy o tym w poprzednim odcinku (link). Etymologicznie SzaBaT oznacza zaprzestać, ale w swoim rdzeniu zawiera też słowo SzuW, co oznacza powrót. Odnajdujemy ten rdzeń w słowie teszuwa, które oznacza nawrócenie, powrót do Boga. Zaprzestanie pracy nie służy odpoczynkowi przed kolejną pracą, ale jest cotygodniową okazją powrotu do Boga. Ukierunkowanie naszego serca ku Bogu będzie prawdziwe dopiero wówczas, kiedy zaprzestaniemy pracować dla własnej korzyści, kiedy zaprzestaniemy polegać na własnych siłach i zaczniemy ufać Bogu we wszystkich aspektach naszego życia. W każdy szabat jesteśmy powołani do przerwania naszego pędu do pracy, do przerwania naszego chodzenia ziemskimi drogami. Każdy siódmy dzień jest okazją do powrotu do domu Ojca, na wzór syna marnotrawnego. Powrót do domu. Dom po hebrajsku to BaJiT, czyli świątynia. Powrót do Domu Ojca to też powrót do świątyni. Sześć dni poświęcamy pracy, posłuszni rajskiemu nakazowi pielęgnowania ogrodu Eden. Nasza praca skupia naszą uwagę na wymiar przestrzenny: przez pracę zagospodarowujemy przestrzeń naszego otoczenia. Praca jest piękną rzeczą, ale wypaczenie pracy prowadzi nas do skupiania się na przywłaszczaniu, na mnożeniu posiadanych rzeczy, pieniędzy i osiągnięć. W takim przypadku skupiamy się na wymiar przestrzenny, materialny i ilościowy, zapominamy o wymiarze czasowym, bo czas wymyka się spod władzy gospodarki. Czas i przestrzeń. Przestrzeń jest dla nas, czas jest zarezerwowaną domeną Boga. Pielęgnujemy wymiar czasowy dzięki podtrzymaniu naszej pamięci. Współczesny człowiek nastawiony na materializmie zapomina o historii, nie chce myśleć o przyszłości, liczy się dla niego tylko pełny brzuch tu i teraz. Taki człowiek żyje bez pamięci, a więc i bez nadziei. Żyje jak zwierzęta, które nie posiadają perspektywy dziejowej. Człowiek posiada pamięć i szabat jest stworzony dla niego, przestrzeganie szabatu pozwala rozróżniać człowieka od zwierzęcia. Gospodarka sprowadza człowieka do przestrzeni, do roli rzeczy, do roli trybika w maszynie, trybika wymiennego i bezwartościowego. Czas natomiast wymyka się kontroli człowieka, czasu nie można zastępować, mnożyć lub nawet nadrabiać. Cała nasza wspaniała cywilizacja nowożytna postanowiła zajmować się wyłącznie wymiarem przestrzennym. Galileusz wierzył wyłącznie w istnienie tego, co sam mógł zmierzyć przyrządem. Kartezjusz wierzył wyłącznie w to, co dało się sprowadzać do matematyki. Oba systemy wyrzuciły wymiar czasowy z kręgu swoich zainteresowań, bo czas wymyka się spod kontroli człowieka. W naszej kulturze oświeceniowej czas nie istnieje, nie ma już kultywowania pamięci, nie pamięta się imienia Bożego. Mieści się tylko praca, wydajność i niewolnictwo naszej wspaniałej cywilizacji przemysłowej. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi #Dekalog #Szabat12:22 58 12:22Szabat: portyk do czwartego wymiaru (Wj 20, 8-11) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

VII [Jezus mówi:] Oczywiste jest, że kto kradnie grzeszy przeciwko miłości. Wystarczy sobie przypomnieć, że nie wolno czynić drugiemu co sobie niemiłe. Wystarczy miłować drugiego jak siebie samego. Nie odbiera się drugiemu tego, co do niego należy, czy to oszustwem czy gwałtem. Wystarczy o tym pamiętać, aby nie grzeszyć przeciw miłości. Grzeszy przeciwko niej ten, kto kradnie towary, pieniądze lub stanowiska pracy. Iluż kradzieży dokonujecie odbierając miejsce pracy przyjaciela lub wynalazek kolegi! Jesteście wówczas złodziejami, po trzykroć złodziejami, bardziej niż gdybyście ukradli mu portfel lub klejnot, gdyż można bez nich żyć, ale bez wynagrodzenia się umiera, a wraz z poszkodowanym umiera z głodu jego rodzina. VIII [Jezus mówi:] Dałem wam dar mowy jako znak waszego wywyższenia ponad zwierzętami. Powinniście mnie kochać za ten dar. Ale czy mnie kochacie za ten niebieski dar, kiedy robicie z niego broń dla zrujnowania waszego bliźniego dzięki krzywoprzysięstwu? Świadcząc kłamstwa nie kochacie ani mnie ani bliźniego, nawet go nienawidzicie. Czy nie zauważyliście, że mowa zabija nie tylko ciało, ale też czyjąś renomę? Kto zabija nienawidzi, kto nienawidzi nie może kochać. IX [Jezus mówi:] Pożądanie nie jest miłością: jest anty-miłością. Kto nieumiarkowanie pożąda cudze mienie jest zazdrośnikiem i nie kocha. Zadowalajcie się tym, co macie. Pomyślcie, że pod pozorem radości, często znajdują się cierpienia widziane przez Boga i zaoszczędzane wam, którzy pozornie wyglądacie na mniej szczęśliwych od tych, którym zazdrościcie. Jeśli obiektem waszego pożądania jest cudza żona lub cudzy mąż, wiedzcie że do grzechu pożądania dokładacie grzechy rozwiązłości i cudzołóstwa. Popełniacie więc potrójne wykroczenie przeciwko miłości Boga i bliźniego. Sami możecie stwierdzić, że pogwałcenie dekalogu jest pogwałceniem miłości. Rady których wam udzieliłem są pączkami kwiatu miłości. Gwałcąc Prawo gwałcicie miłość, jest więc oczywiste że grzech jest pogwałceniem miłości. Trzeba więc mu wynagrodzić poprzez miłość. #Dekalog03:04 39 03:04VII-X przykazania - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Świat dzieli się na dwie kategorie. Pierwsza bardzo szeroka zawiera ludzi bez jakichkolwiek skrupułów (ani ludzkich ani duchowych). Druga to grupa bojaźliwych, która dzieli się na dwie podgrupy: na tych, którzy są bojaźliwi słusznie i na tych, którzy są bojaźliwi z ciasnoty ducha. Dzisiaj będę mówił o pierwszej kategorii oraz o drugiej grupie z drugiej kategorii. Małżeństwo nie jest pogardzane przez Boga, skoro ustanowiłem je sakramentem. Ale dzisiaj nie będę mówił o małżeństwie jako sakramencie, tylko o zjednoczeniu przewidzianym przez Boga przy stworzeniu jedności mężczyzny i kobiety, aby stali się jednym ciałem którego żadna ludzka siła nie może (ani nie powinna) rozdzielać. Na widok waszej coraz większej zatwardziałości serca zmieniłem przepis mojżeszowy i zastąpiłem go sakramentem. Celem tego było niesienie pomocy małżeńskim duszom w walce z ich zwierzęcą zmysłowością, aby zahamować karygodną łatwość z jaką oddalacie współmałżonka przed wstąpieniem do kolejnych karygodnych zbliżeń przynoszących szkodę waszym duszom i duszom waszych dzieci. Ci, którzy gorszą się prawem stworzonym przez Boga dla przedłużenia cudu stworzenia poważnie się mylą zresztą na ogół sami nie należą oni do grona wstrzemięźliwych. Prędzej należą do grona obłudnych, ponieważ wstrzemięźliwi dostrzegają w zjednoczeniu małżeńskim tylko świętość celu, podczas gdy inni skupiają się na czynności aktu. Dołączają do grona tych, którzy z karygodną lekkomyślnością uważają, że mogą bezkarnie łamać mój zakaz przechodzenia do nowych miłości (chyba że śmierć rozwiązała pierwszy związek). Cudzołożnikiem i przeklętym jest ten, który rezygnuje z raz upragnionego zjednoczenia pod wpływem zachcianki ciała lub ograniczoności moralnej. Jeśli ona lub on twierdzi, że ich zjednoczenie stało się im ciężarem lub odrazą odpowiadam, że Bóg wyposażył ludzi w rozum i w zdolność do myślenia po to, aby się nimi posługiwali, zwłaszcza w sytuacjach tak ważnych jak zakładanie nowej rodziny. Powtarzam: jeśli popełniło się błąd (czy to umyślnie czy lekkomyślnie), trzeba później ponieść tego konsekwencje, aby nie spowodować większych nieszczęść, które spadają zwłaszcza na lepszego z dwojga małżonków i na niewinne dzieci doprowadzone do zbyt wielkich cierpień i do osądzenia tych, których zabroniłem osądzić z faktu bycia ojcem lub matką. Gdybyście byli prawdziwymi chrześcijanami a nie bękartami, łaska sakramentalna powinna działać w was i czynić z dwojga małżonków jedną duszę, która kocha w jednym ciele, zamiast dwóch dzikich bestii, które przywiązane do jednego łańcucha nienawidzą siebie nawzajem. Cudzołożnikiem i przeklętym jest ten, który w sprośnej komedii odgrywa dwie lub więcej ról małżeńskich, po czym wraca do swojego współmałżonka i do swoich niewinnych dzieci, nosząc we krwi gorączkę grzechu i na swoich kłamliwych ustach zapach nałogu. Nic nie usprawiedliwia cudzołóstwa. Nic. Ani porzucenie, ani choroba współmałżonka, jeszcze mniej jego charakter mniej lub bardziej nieznośny. Wasza rozpusta najczęściej was skłania do odbierania waszego towarzysza jako nieznośnego. Chcecie go takim widzieć aby usprawiedliwiać przed sobą wasze wstydliwe zachowanie, które wasze sumienie wam zarzuca. Rzekłem i nie zmieniam swoich słów: cudzołożnikiem jest nie tylko ten lub ta, który popełnia cudzołóstwo, ale również ten lub ta, który w swoim sercu pragnie je popełnić i patrzy ze zmysłowym głodem na obcą kobietę lub mężczyznę. Rzekłem i nie zmieniam swoich słów: cudzołożnikiem jest ten, który swoim zachowaniem stawia współmałżonka w niebezpieczeństwie bycia samemu cudzołożnikiem. Podwójny cudzołożnik odpowie za własną zgubioną duszę oraz za duszę, którą doprowadził do zguby własnym lekceważeniem, własnym zaniedbaniem, własnym chamstwem lub własną niewiernością. Boże przekleństwo wisi nad wszystkimi tymi cudzołożnikami! Wcale nie jest to obrazowo powiedziane, ale dosłownie! Świat rozpada się w ruinach, ponieważ rodziny zostały najpierw zburzone. Przypływy krwawej rzeki zalewającej was zostały spowodowane waszymi prywatnymi nałogami, które z kolei popchnęły rządy na wszystkich szczeblach od głów państw do sołtysów aby stali się złodziejami i tyranami: dla zdobycia pieniędzy i wpływów niezbędnych dla zaspokajania własnych pożądań. Patrzcie na historię świata: jest pełna takich przykładów. Rozpusta jest częścią potrójnej pożądliwości, która doprowadza was do ruiny. Całe państwa zostały zniszczone, całe narody zostały wyrwane z łona Kościoła, kilku-wieczne schizmy powstały dla zgorszenia i dla udręki narodów z powodu cielesnej pożądliwości władców. To jest logiczne. Rozpusta gasi Światło ducha i zabija Łaskę. Bez Łaski i bez Światła nie różnicie się już od zwierząt, a więc zaczynacie zachowywać się jak zwierzęta. #Dekalog09:12 58 09:12VI przykazanie - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Zbędne jest wyjaśnienie, że zabijanie jest brakiem miłości, miłości do Boga któremu odbieracie prawo życia i śmierci nad jednym z jego stworzeń, odbieracie mu też prawo bycia Sędzią. Bóg jest jedynym sędzią. Jest świętym sędzią. Aby powstrzymywać zbrodnię, Bóg zezwolił człowiekowi na tworzenie trybunałów i na karę [śmierci], ale biada wam kiedy z ich pominięciem stawiacie siebie w roli sędziego waszego brata, który was skrzywdził lub tak się wam tylko wydaje. Wówczas przekraczacie prawo ludzkie tak samo jak prawo Boże. Biedne dzieci, zauważcie że obraza i ból poruszają wasz duch i wasze serce, że wasz gniew i wasz ból okrywają welonem wasz wzrok intelektualny. Ten welon uniemożliwia wam spojrzenie na faktyczną prawdę i na miłość tak jak Bóg wam ją ukazuje, abyście mogli do niej dostosować wasze oburzenie (nawet słuszne), abyście sami nie popełnili niesprawiedliwości poprzez bezwzględne potępienie winnego. Bądźcie świętymi nawet wtedy, kiedy obraza was pali. Zwłaszcza wówczas przypominajcie sobie o Bogu. Sędziowie ziemscy, wy również bądźcie świętymi! Do waszych rąk trafiają najgorsze okropieństwa ludzkie. Badajcie je z oczami i duchem przesiąkniętymi Bogiem. Doszukujcie się prawdziwej przyczyny niektórych nędz. Choć są to prawdziwe nędze rozpadającego się człowieczeństwa, zauważcie że są one spowodowane wieloma przyczynami. W ręce, która zabiła, dopatrujcie się siły, która popchnęła do zabicia i pamiętajcie, że sami jesteście ludźmi. Zastanówcie się czy w przypadku zdrady lub prowokacji sami bylibyście lepsi niż oskarżony, który przed wami czeka na swój wyrok. Czyńcie surowy rachunek sumienia, zastanówcie się, czy żadna kobieta nie może was oskarżać bycia rzeczywistym zabójcą swojego usuniętego dziecka, ponieważ po chwilach uniesienia [erotycznego] sami uciekliście od waszego obowiązku. Jeśli pomyślnie przejdziecie taki rachunek sumienia, wówczas macie prawo do surowości. Ale jeśli sami zgrzeszyliście przeciwko dziecku poczętemu skutkiem waszego oszustwa lub rozwiązłości, jeśli później próbujecie uzyskać przebaczenie od Tego, którego nie można oszukiwać i który nawet po latach poprawnego życia nie zapomina winy, której nie chcieliście wynagrodzić, zbrodni której się przyczyniliście, bądźcie przynajmniej aktywni w zapobieganiu złu, zwłaszcza tam, gdzie kobieca lekkomyślność i nędza skłoniły ją do popadnięcia w nieprawość i w dzieciobójstwo. Niech mężczyźni pamiętają że ja, Czysty, nie odmówiłem odkupienia kobietom bez honoru. W miejscu utraconego honoru przyczyniłem się do rozkwitania ich duszy, jak kwiat na zbezczeszczonej ziemi, żywy kwiat odkupieńczego żalu. Dałem swoją współczującą miłość tym biednym nieszczęśliwym, które rzekoma miłość popchnęła do błota. Moja prawdziwa miłość uratowała je od rozpusty zaszczepionej w nich przez waszą rzekomą miłość. Gdybym od nich uciekł lub je przeklął, straciłbym je na zawsze. Kochałem je również za świat, który po ich wykorzystaniu zasypuje je obłudnymi drwinami i kłamliwą pogardą. Zamiast grzesznych pieszczot otrzymały pieszczotę mojego czystego spojrzenia. Zamiast słów uniesienia miałem dla nich słowa miłości. Zamiast pieniędzy, wstydliwej ceny ich pocałunku, obdarowałem je bogactwami mojej Prawdy. Mężczyzno, tak się właśnie czyni w celu wyciągnięcia z błota te, które tam upadły. Nie chwyta się ich za szyję narażając się na podwójne zatopienie, nie rzuca się im kamieni, które by ich dodatkowo pogrążyły. Miłość zbawia, zawsze miłość. #Dekalog04:53 61 04:53V przykazanie - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Ja Brat ludzi uniżony przez ciało i Syn Ojca przez ducha mówię za was i z wami: Z głębokości wołam do Ciebie, Panie! Usłysz głos tego, który patrzy na siebie i wzdycha. Nie zamykaj Twoich uszu na moje słowa! To straszne widzieć siebie, o Boże! [Ten widok] straszliwy jest nawet dla moich oczu! A czymże jestem w oczach Twoich! Nie patrz na moje winy, Panie, bo inaczej nie będę mógł stać przed Tobą, ale okaż mi Swe miłosierdzie. Powiedziałeś: Jestem Miłosierdziem. A ja wierzę w Twoje słowo. Moja dusza, zraniona i przygnębiona, powierza się Tobie. Ufam Twym obietnicom i od świtu aż do nocy, od młodości do starości - w Tobie będę pokładał nadzieję. Dawid obciążony morderstwem i cudzołóstwem, potępiony przez Boga - otrzymał jednak Jego przebaczenie, kiedy zawołał do Pana: Zmiłuj się nade mną, nie przez wzgląd na mnie, lecz dla chwały Twego nieskończonego miłosierdzia. Dzięki niemu zmaż mój grzech. Nie ma wody, która mogłaby obmyć moje serce, jeśli nie zaczerpnie się jej z głębokich wód Twej świętej dobroci. Obmyj mnie nią z mojej nieprawości, oczyść mnie z mojego brudu. Nie wypieram się mojego grzechu i uznaję moją winę. Ona jest zawsze przede mną jak świadek, który mnie oskarża. Obraziłem człowieka w bliźnim i w sobie samym, ale żałuję przede wszystkim tego, że zgrzeszyłem przeciw Tobie. I mówię Ci: uznaję, że jesteś sprawiedliwy w Swych wyrokach, i obawiam się Twego sądu, który tryumfuje nad wszelką ludzką potęgą. Zważ jednak, o Wieczny, że zostałem zrodzony w grzechu i że grzesznicą była ta, która mnie poczęła. [Zważ też,] że Ty również ukochałeś mnie do tego stopnia, iż przybyłeś odsłonić przede mną Twą mądrość i dałeś mi ją za przewodniczkę, abym zrozumiał najwznioślejsze tajniki prawdy. A skoro tyle zrobiłeś dla mnie, czy mam się Ciebie obawiać? Nie, nie obawiam się. Pokrop mnie goryczą bólu, a zostanę oczyszczony. Obmyj mnie łzami, a stanę się jak śnieg górskich szczytów. Daj mi usłyszeć Twój głos, a uradujesz Twego sługę, bo głos Twój jest radością i weselem, nawet gdy upomina. Odwróć oblicze od moich grzechów. Niech spojrzenie Twoje zmaże moją nieprawość. Serce, które Ty mi dałeś, sprofanował szatan i słabość mej ludzkiej natury. Stwórz we mnie serce nowe, które będzie czyste. Zniszcz to, co jest zepsuciem we wnętrzu Twego sługi, by panował w nim tylko duch prawy. Ale nie odwracaj ode mnie Twego oblicza i nie odbieraj Twej przyjaźni, gdyż tylko zbawienie, które przychodzi od Ciebie, jest radością dla mojej duszy. Twój duch najwyższy jest umocnieniem dla upokorzonego. Spraw, abym stał się tym, który pójdzie do ludzi mówiąc: Zobaczcie, jak Pan jest dobry. Wstąpcie na Jego drogi, a zostaniecie pobłogosławieni jak ja, płód poroniony, który jednak staje się ponownie dzieckiem Boga dzięki łasce, która odradza się we mnie. I bezbożni nawrócą się do Ciebie. Krew i ciało burzą się i krzyczą we mnie. Wybaw mnie, o Panie, zbawienie mojej duszy, a będę wyśpiewywał Twą chwałę. Nie wiedziałem, lecz teraz rozumiem: to nie [całopalnych] ofiar z baranów pragniesz, lecz ofiary z serca skruszonego. Serce skruszone i pokorne jest Ci milsze niż cielce i barany, gdyż Ty nas stworzyłeś dla Ciebie i chcesz, abyśmy o tym pamiętali i oddawali Tobie, co do Ciebie należy. Bądź dla mnie łaskawy w Swej wielkiej dobroci i odbuduj moje Jeruzalem, które jest też Twoje: Jeruzalem mojego ducha oczyszczonego i skruszonego, na którym można będzie złożyć ofiarę, dary i całopalenia za grzech, w dziękczynieniu i uwielbieniu. I niech każdy z moich nowych dni będzie ofiarą świętości, która się spala na Twoim ołtarzu, aby wznieść się z zapachem mojej miłości do Ciebie. Przyjdźcie! Pójdźmy do Pana! Ja na przedzie, wy za Mną! Chodźmy do wód zbawczych, na święte pastwiska, chodźmy na ziemie Boże. Zapomnijcie o przeszłości. Uśmiechnijcie się do przyszłości. Nie myślcie o błocie, lecz patrzcie na gwiazdy. Nie mówcie: jestem ciemnością, lecz: Bóg jest Światłością. Przyszedłem ogłosić wam pokój, głosić łagodnym Dobrą Nowinę, leczyć tych, którzy mają serce złamane przez zbyt wiele spraw; ogłosić wolność wszystkim niewolnikom: na pierwszym miejscu niewolnikom Mamony; wyzwolić uwięzionych pożądliwościami. Mówię wam: rok łaski nadszedł. Dla was. Nie płaczcie więc ze smutku, którego doświadcza grzesznik. Nie płaczcie wy, którzy jesteście wygnańcami z Królestwa Bożego. Popiół zastąpię złotem, a oliwą łzy. Przyoblekam was szatami świątecznymi, by was przedstawić Panu i powiedzieć: Oto owce, które poleciłeś Mi odszukać. Przyszedłem do nich. Zgromadziłem je i policzyłem. Szukałem rozproszonych i doprowadziłem je do Ciebie, chroniąc od chmur i mgły. Wziąłem je ze wszystkich narodów. Zgromadziłem ze wszystkich stron, aby je doprowadzić do Ziemi, która nie jest już ziemią. #Dekalog Maria Valtorta Poemat Boga Człowieka08:38 79 08:38Z głębokości wołam do Ciebie Panie! - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

«Moje dzieci w Panu. Święto Oczyszczenia jest już bardzo bliskie i Ja, Światłość świata, posyłam was, przygotowanych poprzez konieczne minimum, aby dobrze je uczcić. To pierwsze światło święta, z którego zaczerpniecie światłość dla wszystkich innych. Byłby bardzo niemądry ten, kto usiłowałby zapalać mnóstwo świateł, nie mając możliwości zapalić pierwszego. Jeszcze bardziej niemądry byłby człowiek, który sądziłby, że może zacząć swe uświęcenie od rzeczy najtrudniejszych, lekceważąc to, co jest fundamentem niezmiennej budowli doskonałości: Dekalog. Czytamy w Księdze Machabejskiej, że Juda wraz ze swoimi ludźmi po zdobyciu, dzięki opiece Pana, Świątyni i Miasta zniszczył ołtarze obcych bogów i ich gaje i oczyścił Świątynię. Potem zbudował inny ołtarz, wykrzesał ogień z kamieni, złożył ofiary, kazał palić kadzidło, postawił światła i wyłożył chleby. Potem upadł całym ciałem na ziemię, błagał Pana, by już nigdy nie pozwolił im popaść w taki grzech, a gdyby w słabości na nowo zgrzeszyli, żeby byli traktowani z miłosierdziem boskim. I to zdarzyło się 25 [dnia] miesiąca Kislew. Zastanówmy się i zastosujmy to opowiadanie do nas samych, bo każde słowo historii Izraela, czyli narodu wybranego, ma sens duchowy. Życie jest zawsze pouczeniem. Życie Izraela jest pouczeniem nie tylko dla dni ziemskich, ale także dla zdobycia dni wiecznych. Zniszczyli ołtarze i święte gaje pogańskie. To jest pierwsze działanie. Wskazałem wam wykonanie go, nazywając pojedynczych bogów, zastępujących Boga prawdziwego: bałwochwalstwo zmysłów, złota, pychy, grzechów głównych, które prowadzą do znieważania, śmierci duszy i ciała, do kary Bożej. Nie przytłoczyłem was niezliczonymi przepisami, które teraz uciskają wiernych i tworzą szaniec dla prawdziwego Prawa, obciążonego, ukrytego pod całymi stosami zakazów całkowicie zewnętrznych. Czyniąc je ciężkim prowadzą wiernego do utraty z oczu prostego, jasnego i świętego głosu Pana, który mówi: Nie bluźnij. Nie bądź bałwochwalcą. Nie znieważaj świąt. Nie odmawiaj czci rodzicom. Nie zabijaj. Nie popełniaj nieczystości. Nie kradnij. Nie kłam. Nie zazdrość dóbr drugiemu. Nie pożądaj żony bliźniego. Dziesięć nie. Ani jedno więcej. To jest dziesięć kolumn świątyni duszy. Nad tym jaśnieje złoto przykazania świętego między wszystkimi: Kochaj swego Boga. Kochaj swego bliźniego. To ukoronowanie świątyni. To ochrona fundamentów. To chwała budowniczego. Bez miłości nikt nie mógłby być posłusznym dziesięciu przykazaniom i kolumny przewróciłyby się wszystkie lub niektóre a świątynia zawaliłaby się całkowicie lub częściowo. Ale w każdym razie pozostałyby tylko ruiny i nie można by już przyjąć Najświętszego. Czyńcie to, co wam powiedziałem, zwalczając trzy pożądliwości. Nazwijcie szczerze wasz grzech, jak Bóg wyraźnie mówi wam: Nie czyńcie tego i tego. To zbędne gubić się w subtelnych określeniach. Ten, który ma [do czegoś] miłość silniejszą niż ta, którą okazuje Bogu jakakolwiek byłaby to miłość jest bałwochwalcą. Kto wzywa Boga, ogłaszając się Jego sługą, a następnie nie jest Mu posłuszny, jest buntownikiem. Kto z chciwości pracuje w szabat, jest świętokradcą, człowiekiem bez ufności i zarozumiałym. Kto odmawia rodzicom pomocy przytaczając pozorne tłumaczenia, twierdząc nawet, że środki te dał Bogu - trwa w nienawiści Boga, który ustanowił ojców i matki Swoim obrazem na ziemi. Kto zabija, zawsze jest mordercą. Kto popełnia nieczystość, jest zawsze rozwiązły. Kto kradnie, jest zawsze złodziejem. Kto kłamie, zawsze godny jest wzgardy. Kto pragnie tego, co do niego nie należy, jest zawsze żarłokiem, który odczuwa głód najbardziej obrzydliwy. Kto profanuje łoże małżeńskie, jest zawsze kimś nieczystym. I tak to jest. Przypominam wam, że po ulaniu złotego cielca przyszła kara Boża; po bałwochwalstwie Salomona schizma, która podzieliła i osłabiła Izrael; po zaakceptowaniu hellenizmu, a nawet po dobrym jego przyjęciu za pośrednictwem niegodnych żydów za Antiocha Epifanesa, widzieliśmy, jak pojawiły się nasze aktualne nieszczęścia duchowe, materialne i narodowe. Przypominam wam, że Jahwe uderzył Nadaba i Abihu, fałszywe sługi Boga. Przypominam wam, że gdyby mannę [zbierano] w szabat, nie była święta. Przypominam wam Chama i Absaloma. Przypominam wam grzech Dawida przeciwko Uriaszowi i grzech Absaloma przeciwko Amnonowi. Przypominam wam koniec Absaloma i Amnona. Przypominam wam los złodzieja Heliodora i Szymona, i Menelaosa. Przypominam wam haniebny koniec dwóch oszczerców, którzy złożyli fałszywe świadectwo przeciw Zuzannie. I mógłbym bez końca kontynuować podobne przykłady. Ale powróćmy do Księgi Machabejskiej: I oni oczyścili Świątynię. #Dekalog Maria Valtorta Poemat Boga Człowieka10:35 74 10:35Zniszczyli ołtarze i święte gaje pogańskie - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Człowiekowi zostało powierzone panowanie nad przestrzenią, ale sam może się stać niewolnikiem materii. Dlatego Biblia poświęca więcej uwagi wymiarowi czasu, skupia się na ludziach, na wydarzeniach, na genealogiach bardziej niż na krajach, granicach i rzeczach. Zresztą po hebrajsku nie istnieje określenia rzecz, przedmiot. Zamiast tego używa się termin DaBaR, czyli słowo. Rzeczy istnieją w pełni dopiero od chwili otrzymania swojej nazwy: same dla siebie nie istnieją. Stąd biblijny opis stworzenia. Naukowy opis stworzenia zaczyna od wielkiego wybuchu, bo nauka interesuje się jedynie wymiarem przestrzennym i ilościowym. Kiedy Bóg stwarza, wypowiada słowo, skutkiem czego powołanych do istnienia jest sześć dni tworzących ramę czasową dla przestrzeni, podczas gdy siódmy dzień jest zarezerwowany do tego, co nadaje sens i odsłania świętość. Biblia podejmuje trudne zadanie uczenia nas rozpoznawania znaków czasu, uświęcenia go, uznawania jego wyjątkowego statusu w naszym życiu. Pierwsza świętość w stworzeniu nie jest ani święta góra, ani świątynia, ani żaden przedmiot, ale pierwszą świętą rzeczą jest DZIEŃ SIÓDMY: Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym. (Rdz 2, 3) W Dekalogu jedyną rzeczą świętą jest szabat, co potwierdza tezę według której w Biblii czas jest pierwszą świętością. Świętość czasu poprzedza wszelką inną świętość. Czas jest Bożą własnością, którą człowiek otrzymuje w zarządzaniu. Człowiek jest zarządcą i dla podtrzymywania pamięci o tym fakcie oddaje Bogu dziesięcinę wszystkiego co otrzymał. Taka jest rola ofiar świątynnych. Kiedy człowiek z nich rezygnuje, zapomina o Bożym tytule własności i przywłaszcza sobie świat i istnienie, wpadając w egoizm, w indywidualizm, w chciwość: Wszystko jest moje lub dla mnie! Szczytem tej chciwość jest chciwość czasu, kiedy zaczynamy mówić, że czas to pieniądz, podczas gdy czas jest świętą własnością Boga. W Dekalogu szabat jest przedstawiony jako dziesięcinę w wymiarze czasowym. Zaprzestanie pracy jest ofiarą miłą Bogu. Szabat nie jest bezrobociem, ale dobrowolnym zaprzestaniem wszelkiej ingerencji w wymiarze przestrzeni, aby móc podróżować w głąb siebie w poszukiwaniu korzenia świętości: Bożego aktu zrodzenia, który uczynił z Izraelitów lud święty, to znaczy oddzielony. W szabat nie pracujemy, ale nie oddajemy się też próżnej bezczynności. Poświęcamy dzień szabatu na słuchanie Słowa Bożego, na posilanie się ciałem Jezusa Chrystusa w Eucharystii, na studiowanie Pisma Świętego z nastawieniem jego wdrożenia w naszym życiu. Szczęśliwi ci, którzy słuchają Słowa Bożego i je wypełniają! (Łk 11, 28) Poprzez słuchanie przylegamy do Boga. Kiedy bierzemy Pismo Święte do ręki stajemy naprzeciw Bożego objawienia tak samo jak Izraelici stanęli naprzeciw Góry Synaj (link). Stojąc przed tą górą uświadamiamy sobie Boży wybór, własną wyjątkowość i niepowtarzalność, własną świętość: fakt bycia kimś wydzielonym, wyjątkowym w tym stanięciu naprzeciw JHWH jako członek wyjątkowego ludu, ludy dzieci Bożych. Ten Boży lud nie jest sumą swoich członków ale żywą i cielesną wspólnotą ożywioną Duchem Świętym i całkowicie ukierunkowaną na Ojca przez Jezusa Chrystusa. Szabat jest czasem zaoferowanym człowiekowi, aby mógł nawiązać relację z własną tożsamością, z własnym ludem i bezpośrednio z Bogiem. Szabat jest czasem świętym w którym człowiek rezygnuje ze sprawowania władzy i uświadamia sobie, że jest przede wszystkim dzieckiem Bożym, że całe dobro, jakie otrzymuje pochodzi od Boga, od Ojca spragnionego zażyłości ze swoimi ukochanymi dziećmi! Randka Boga z człowiekiem nie odbywa się w jakimś wyznaczonym miejscu, odbywa się w wyznaczonym czasie. Podczas randki obie strony małżeństwa (przymierza) rezygnują ze sprawowania swojej władzy. Bóg jako pierwszy pokazał nam przykład i na zakończenie szóstego dnia stworzenia zawiesił swoje działanie, spędził pierwszy szabat historii na kontemplacji stworzonego piękna i na miłowaniu. Człowiek jest powołany do tego, aby naśladując Boga w każdy szabat wejść do świątyni czasowej, gdzie nikt nie sprawuje władzy, gdzie każdy oddaje się drugiemu w miłości i w wolności. W świętym czasie szabatu Bóg i człowiek spotykają się w prawdzie, bez działania, bez potrzeby udowadniania niczego współmałżonkowi. Bóg jest Bogiem niezależnie od tego, czy stwarza czy nie, Bóg jest całkowicie święty. Człowiek jest powołany do tego, aby naśladując Boga odkrywał własną świętość w świetle Bożej świętości. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi #Dekalog #Szabat09:29 69 09:29Święty czas szabatu (Wj 20, 8-11) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Powiedziano: Wykonuj pracę uczciwą, a siódmy dzień poświęć Panu i swemu duchowi. Tak mówi przykazanie o spoczynku szabatowym. Człowiek nie jest większy od Boga. Bóg zaś dokonał stworzenia w ciągu sześciu dni, a w siódmym odpoczął. Jakże więc człowiek pozwala sobie na to, by nie naśladować Ojca, nie być posłusznym Jego przykazaniu? Czyżby ten nakaz nie był rozsądny? Przeciwnie. Naprawdę jest to przykazanie zbawienne w porządku fizycznym, moralnym i duchowym! Ciało człowieka, kiedy jest zmęczone, potrzebuje odpoczynku, jak ciało każdego innego stworzenia. Również zwierzę odpoczywa i my mu na to pozwalamy, aby go nie stracić: wołu, który orze pola; osła, który nas nosi; owcy, która ma jagnię i daje nam mleko. Wypoczywa także i pozwalamy jej wypocząć ziemia na polu w miesiącach, kiedy nie jest obsiana. Ona żywi się, nasyca solami, spadającymi z nieba lub podnoszącymi się z podłoża. Odpoczywają - nawet nie pytając o nasze zdanie - zwierzęta, rośliny, gdyż są posłuszne odwiecznym prawom mądrej reprodukcji. Dlaczego więc człowiek nie chce naśladować Stwórcy, który odpoczął siódmego dnia, i niższych stworzeń roślinnych lub zwierzęcych które, kierowane tylko instynktem, potrafią się mu podporządkować i go słuchać? Przykazanie to jest użyteczne zarówno na płaszczyźnie moralnej jak i na fizycznej. Przez sześć dni człowiek był zajęty przez wszystkich i wszystko. Uchwycony jak nić w mechanizmie warsztatu tkackiego chodził w górę i w dół, nie mogąc nigdy powiedzieć: Teraz zajmuję się sobą i tymi, którzy są mi najdrożsi. Jestem ojcem i dzisiaj istnieją dla mnie dzieci. Jestem małżonkiem i dziś poświęcam się małżonce. Jestem bratem i cieszę się moim rodzeństwem. Jestem synem i troszczę się o moich starszych rodziców. Istnieje porządek duchowy: praca jest święta; miłość - jeszcze świętsza; najświętszy jest Bóg. Pamiętaj zatem, aby przynajmniej jeden z siedmiu dni poświęcić naszemu dobremu i świętemu Ojcu, który nam dał życie i je utrzymuje. Dlaczego traktować Go gorzej niż ojca, niż dzieci, niż braci, niż małżonkę, niż własne ciało? Niech dzień Pana należy do Niego. O! co to za słodycz odnaleźć się po dniu pracy, wieczorem, w rodzinie pełnej ciepła! Jaka to słodycz odnaleźć się tam po długiej podróży! A dlaczego nie odnajdywać się po sześciu dniach pracy w domu Ojca? Dlaczego nie być jak syn, który powraca z sześciodniowej podróży i mówi: Oto przychodzę spędzić mój dzień odpoczynku z Tobą? Posłuchajcie dalej. Powiedziałem: Wykonuj pracę uczciwą. Wiecie, że nasze Prawo nakazuje miłość bliźniego. Uczciwość pracy stanowi część miłości bliźniego. Ten, kto jest uczciwy w swojej pracy, nie kradnie w handlu, nie pozbawia pracownika zarobku nie pozbawia go w sposób grzeszny. Przypomina sobie, że sługa i robotnik mają ciało i duszę podobną do jego. On ich nie traktuje jak kamieni bez czucia, które można kruszyć, kopać nogami lub uderzać żelazem. Człowiek, który działa w ten sposób, nie kocha swego bliźniego i grzeszy w oczach Boga. Jego zysk jest przeklęty, nawet jeśli odciąga z niego coś na ofiarę dla Świątyni. O, co za fałszywa ofiara! I jakże można ośmielić się położyć ją u stóp ołtarza, kiedy ocieka od łez i od krwi wyzyskanego podwładnego? Nazywa się: rzeczą skradzioną, to znaczy zdradą względem bliźniego, bo złodziej jest zdrajcą dla swego bliźniego. Nie był święcony dzień święty, jeśli nie został wykorzystany na przebadanie i udoskonalenie samego siebie, na wynagrodzenie grzechów popełnionych w ciągu sześciu dni. Oto czym jest święcenie dnia świętego! To nie jest jakiś akt całkowicie zewnętrzny, który nie zmienia ani o jotę waszego sposobu myślenia. Bóg chce dzieł żywych, a nie pozorów. Pozorem jest fałszywe posłuszeństwo Prawu. Pozorem jest obłudne święcenie szabatu, to znaczy odpoczynek, który zachowuje się po to, aby pokazać oczom ludzkim, że się jest posłusznym przykazaniu. Trwoni się natomiast czas na rozrywki, grzech, rozwiązłość, obżarstwo, obmyśla się sposoby krzywdzenia bliźniego i dokuczania mu przez następny tydzień. Jest jeszcze inne pozorne święcenie szabatu. Polega ono na spoczynku materialnym, któremu nie towarzyszy praca wewnętrzna, duchowa, uświęcająca, szczere zastanawianie się nad sobą, pokorne wyznanie swojej własnej nędzy, poważne postanowienie, by lepiej postępować w następnym tygodniu. Powiecie: A jeśli potem znowu popadniemy w grzech? Co powiedzielibyście o dziecku, które upadłszy nie chciałoby więcej chodzić, aby nie narażać się na upadki? Czyż nie powiedzielibyście, że to głuptas, że nie powinno się wstydzić chodzenia niepewnego; że wszyscy przez to przeszliśmy, gdy byliśmy mali; że z tego powodu ojciec wcale mniej nas nie kochał? Któż nie przypomina sobie deszczu matczynych pocałunków - wywoływanych przez nasze upadki i pieszczot naszego ojca? #Dekalog Poemat Boga Człowieka Maria Valtorta08:03 41 08:03Święć dni święte - Maria Valtorta 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Ulepsz konto

Przydatne linki

Kup w