Zakochany w Biblii - cda.pl

LOGOWANIE
- lub
  zaloguj przez facebook zaloguj przez gmail
  Zapomniałeś hasła? Kliknij tutaj, aby odzyskać hasło!
REJESTRACJA

CDA Premium (17879)
Dla dzieci
Strona główna
Wideo użytkowników

Zakochany w Biblii

+ Napisz wiadomość

99333 odsłon wideo

Dołączył(a): 2019-12-23

Foldery

Folder główny

lista
duże ikony

Najlepsze filmy

Niewiasta i Smok

1 Potem wielki znak ukazał się na niebie:

Niewiasta obleczona w słońce,

i księżyc pod jej stopami,

a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

2 A jest brzemienna.

I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia.

3 I inny znak się ukazał na niebie:

Oto wielki Smok barwy ognia,

mający siedem głów i dziesięć rogów

- a na głowach jego siedem diademów.

4 A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:

i rzucił je na ziemię.

I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą,

ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecię.

5I porodziła Syna - Mężczyznę,

który wszystkie narody będzie pasał rózgą żelazną.

I zostało uniesione jej Dziecię do Boga

i do Jego tronu.

6 A Niewiasta zbiegła na pustynię,

gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga,

aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.

7 I nastąpiła walka w niebie:

Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.

I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,

8 ale nie przemógł,

i już się miejscedlanich w niebie nieznalazło.

9 I został strącony wielki Smok,

Wąż starodawny,

który się zwie diabeł i szatan,

zwodzący całą zamieszkałą ziemię;

został strącony na ziemię,

a z nim strąceni zostali jego aniołowie.

10 I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie:

«Teraz nastało zbawienie, potęga ikrólowanie Boga naszego

i władza Jego Pomazańca,

bo oskarżyciel braci naszych został strącony,

ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.

11 A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka

i dzięki słowu swojego świadectwa

i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci.

12 Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy!

Biada ziemi i morzu -

bo zstąpił do was diabeł,

pałając wielkim gniewem,

świadom, że mało ma czasu».

13 A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię,

począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę.

14 I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego,

by na pustynię leciała na swoje miejsce,

gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu,

z dala od Węża.

15 A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli wodę jak rzekę,

żeby ją rzeka uniosła.

16 Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście

i otworzyła ziemia swą gardziel,

i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił.

17 I rozgniewał się Smok na Niewiastę,

i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa,

z tymi, co strzegą przykazań Boga

i mają świadectwo Jezusa.

18 I stanął na piasku [nad brzegiem] morza.

12,1-18 Rozdział ten ilustruje walkę szatana z Kościołem w ciągu wieków.

12,1 Ma ona rysy: 1) indywidualne - Matki Mesjasza (Iz 7,11.14; Mi 5,2); 2) zbiorowe - jako symbol społeczności Izraela (Jr 3,6-10.20; Ez 16,8-14; Oz rozdz. 2), a także Syjonu (Iz 26,17; 49,14-25) lub Jerozolimy (Iz 66,7); 3) mieszane - Niewiasty z Protoewangelii (Rdz 3,14n). Jest to symbol ludu Bożego obu Testamentów. A jego konkretną przedstawicielką jest Maryja, rodząca historycznego Chrystusa. Część tradycji upatrywała tu tylko Maryję.

12,3 Symbol szatana (por. 12,9), władcy tego świata (J 12,31; 14,30; 16,11), walczącego ze światłością, czyhającego na Mesjasza.

12,5 Ps 2,9; Jr 20,15. Mesjasz jest niedostępny dla napaści szatana. Tajemnica wniebowstąpienia ujęta w perspektywie dziejów Mistycznego Ciała Chrystusa.

12,6 Zob. przyp. do 12,14nn.

12,7 Walka - w jeden obraz ujęte wszystkie napaści i porażki złych duchów od początku do końca świata; Michał - archanioł, rzecznik ludu Bożego (Dn 10,13.21).

12,8 Część rkp i wydań: nie przemogli.

12,9 Por. Łk 10,18; J 12,31.

12,10 Por. Hi 1,9nn; 2,4n; Za 3,1.

12,13 Udaremniona napaść na Mesjasza każe szatanowi przenieść ataki na Kościół.

12,14nn Mimo tych ataków Kościół jako całość ma w ciągu doczesności (por. 11,2n; 12,6; 13,5) zapewnioną opiekę Bożą - jest również nietykalny w swej najgłębszej istocie.

12,17 Są to poszczególni wierni.

Rozdział 13

Smok przekazuje władzę Bestii

1 I ujrzałem Bestię wychodzącąz morza,

mającą dziesięć rogów i siedem głów,

a na rogach jej dziesięć diademów,

a na jej głowach imiona bluźniercze.

2Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery,

łapy jej - jakby niedźwiedzia,

paszcza jej - niby paszcza lwa.

A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę.

3 I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną,

a rana jej śmiertelna została uleczona.

A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią;

4 i pokłon oddali Smokowi,

bo władzę dał Bestii.

I Bestii pokłon oddali, mówiąc:

«Któż jest podobny do Bestii

i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?»
Zakochany w Biblii

13:16 4977 13:16Ap 12-14 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie będziesz bluźnił Elohim i nie będziesz złorzeczył temu, który rządzi twoim ludem. (Wj 22, 27)
W wersecie 27 mowa jest o Elohim. To słowo czasem oznacza Bóg, czasem oznacza książęta lub sędziowie. Było o nich mowa w rozdziale 18, kiedy Mojżesz ustanowił hierarchię sędziów (link). Założona została tam hierarchiczna struktura Ludu Bożego, przy czym zwierzchnicy otrzymują swoją władzę pośrednio od samego Boga, dlatego można powiedzieć, że w Ludzie Bożym nie ma demokracji - jest teokracja. Bóg już wówczas był ukazywany jako ostatnia instancja w procesie dochodzenia sprawiedliwości, natomiast w poprzednim odcinku widzieliśmy, że w przypadku braku szacunku i solidarności wobec najsłabszych Bóg obiecuje, że On sam będzie interweniował na rzecz pokrzywdzonych (link). Werset 27 jest więc kwintesencją tej nauki. Brak respektu wobec Boga jest brakiem szacunku wobec Jego praw, nakazów i ustanowionej przez niego hierarchii. Święty Paweł będzie przypominał ten werset w Dziejach apostolskich, kiedy będzie publicznie wyrażał swój szacunek do hierarchów Izraela (Dz 23, 5).
W ramach Przymierza Izraelici odwdzięczają się JHWH (Bogu wyzwolicielowi) za pośrednictwem szczerego kultu liturgicznego. Samo uczestnictwo w kulcie liturgicznym świadczy o przyjęciu Kodeksu Przymierza, który poza prawem liturgicznym zawiera obowiązki moralne i społeczne. Wszystkie te obowiązki wynikają z wdzięczności względem JHWH, są aktem uwielbienia Boga i przypominają o Dziele Odkupienia z niewoli egipskiej. Religia staje się więc fundamentem Prawa moralnego i społecznego, przy czym kult liturgiczny spina razem wszystkie aspekty omawiane w Torze. W Nowym Przymierzu nadal będzie obowiązywała zasada Lex orandi, lex credendi: prawo liturgiczne wyraża to, w co wierzymy, i równocześnie wprowadza w tajemnicę wiary. Dlatego liturgia jest bardziej częścią teologii dogmatycznej niż duszpasterskiej.
Tora (czyli Pięcioksiąg Mojżeszowy) zawiera w sobie w sposób nierozłączny prawo moralne, społeczne i liturgiczne, przy czym wszystko wpisuje się w ruchu wyzwolenia zapoczątkowanego przez JHWH: nasze przestrzeganie prawa moralnego, społecznego i liturgicznego jest naszą odpowiedzią Bogu za dzieło Odkupienia. Naszą wdzięczność Bogu wyrażamy poprzez posłuszeństwo ustanowionej przez Niego hierarchii oraz poprzez liturgiczne poświęcenie Bogu pierwocin zbiorów roślinnych, zwierzęcych, a nawet rodzinnych, o czym mówią następne dwa wersety:
Nie będziesz się ociągał z ofiarą z obfitości zbiorów i soku wyciskanego w tłoczni. I oddasz Mi twego pierworodnego syna. Tak samo uczynisz z pierworodnym twoim cielcem i z drobnym bydlęciem. Przez siedem dni będzie przy matce swojej, a dnia ósmego oddasz je Mnie. (Wj 22, 28-29)
Pierworodny był uważany za najlepszy, co wskazuje na to, że Bogu należy oddawać to, co najlepsze. A skoro Izrael jest pierworodnym ludem Boga, to mu przypomina, że jest umiłowanym Ludem Boga. Poświęcenie pierwocin również przypominało wierzącym, że Bóg w Egipcie wykupił pierworodnych Izraela ceną krwi baranka paschalnego (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link).
Znakiem szczególnym narodu wybranego jest więc przynależność jego pierworodnych do Boga oraz świętość jego poszczególnych członków. Świętość nie oznacza zerwania więzi ze światem, wobec którego naród wybrany ma misję do spełnienia (Wj 19, 4-6, link). Polega ona na odróżnianiu się od innych w całkowitym podporządkowaniu rytmu swego codziennego życia Bogu, czego wyrazem są przepisy dotyczące składania pierwocin. Zachowanie rytualnej czystości jest kolejnym zewnętrznym przykładem zmiany obyczajów, o czym świadczy następny werset:
Będziecie dla Mnie ludźmi świętymi. Nie będziecie spożywać mięsa zwierzęcia rozszarpanego przez dzikie zwierzęta, ale je rzucicie psom. (Wj 22, 30)
Izrael ma być ludem świętym jako całość, ale również w każdym z poszczególnych jego członków. Stąd zamiast lud święty pojawia się formuła ludzie święci. Liturgiczne poświęcenie pierworodnych jest drogą do uświęcenia. Osoba poświęcona Bogu powinna być święta nie tylko w wymiarze wewnętrznym, na co wskazuje posłuszeństwo Prawu Bożemu, ale i zewnętrznym, dzięki zachowaniu rytualnej czystości zilustrowanej przykładem mięsa rozszarpanego zwierzęcia.
Kodeks Przymierza ma więc na celu nie tylko zaprowadzenie sprawiedliwości społecznej, ale przede wszystkim świętość, która jest ponad sprawiedliwością i nadaje jej pełnię. Sprawiedliwi poganie pozwalają sobie na spożywanie zwierzęcia, który stracił czystość rytualną, podczas gdy Boży lud nie jada takiego mięsa, rzuca je psom. Na tym przykładzie widać, że szczyt duchowości objawia się w najbardziej prozaicznych gestach życia cielesnego: w tym przypadku w sztuce rozeznawanie tego, co nadaje się do jedzenia w posłuszeństwie przepisom Kodeksem Przymierza. Jest to rodzaj ascezy (asceza jest praktyką przybliżającą nas do Boga), która wyraża cieleśnie naszą wdzięczność Bogu za dar wolności.

12:53 70 12:53Lud święty dla JHWH (Wj 22, 27-30) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednich odcinkach opisaliśmy wspaniały wygląd pustynnego sanktuarium, które jest pierwowzorem naszych świątyń i tabernakulów. Poprzez sanktuarium Bóg może wreszcie zamieszkiwać w swoim Ludzie, w swoich ukochanych dzieciach wyzwolonych z niewoli faraona, z niewoli dobrobytu, wreszcie z niewoli własnej pożądliwości (omówiliśmy te tematy podczas naszego czytania Dekalogu odsyłam do odpowiednich odcinków). Pustynne sanktuarium wygląda bajkowo, służy oddawaniu Bogu czci i dla swojego funkcjonowania potrzebuje służby liturgicznej, potrzebuje kapłanów. Niniejszy rozdział jest wstępem do tematu kapłaństwa.
Tekst mówi o Aaronie jako najwyższym kapłanie, w Księdze Kapłańskiej zostanie określony jako arcykapłan. Bóg prosi Mojżesza o przygotowanie właśnie dla niego szat świętości, a nie szat świętych jak to jest przetłumaczone w drugim wersecie. Same szaty nie są święte. Szata ma odzwierciedlać świętość noszącego. Nasze przysłowie mówi nie szata zdobi człowieka, mimo wszystko szata powinna odzwierciedlać tożsamość noszącego, jego funkcję społeczną i jego ład wewnętrzny. W przypadku kapłana szata ma odzwierciedlać jego stosunek do Boga, stąd precyzyjny opis kolorów, krojów, materiałów, sposobów noszenia, itd. Wszystkie te zewnętrzne oznaki mają odzwierciedlać wewnętrzne usposobienie noszącego w przeciwnym przypadku cała liturgia stałaby się kpiną obrażającą Boga i ludzi. Same szaty nie są święte, ale przypomnieniem o powołaniu do świętości, żeby kapłan w swoim wnętrzu, w swoich czynach i w swoim ciele żył w harmonii z symbolami, które na sobie nakłada. W przeciwnym przypadku dokonałby zdrady całego Ludu, którego jest przedstawicielem przed obliczem Boga.
Biblia nie jest naiwna. Dobrze wie, że ubiór może służyć do okłamywania. Widać to nawet w hebrajskim słowie BeGeD (szata), które pochodzi od czasownika BaGaD znaczącego okłamywać, zdradzać. A więc BeGeD może również oznaczać niewierność i zdradę.
Tę samą dwuznaczność znajdujemy w słowie suknia (MeYL), które pojawi się w 31 wersecie i pochodzi od rdzenia MaaL, znaczącego zdradzić, gwałcić. Rzeczywiście do tego miejsca w Biblii suknia posłużyła już dwukrotnie dla oszukiwania: patriarcha Jakub oszukał swojego ojca Izaaka dzięki przebraniu się za brata Ezawa (link). Sam z kolei został oszukany na własnym ślubie przez to, że Lea przebrała się za swoją siostrę Rachelę (link).
W 39 wersecie pojawi się słowo tunika. To słowo opisuje też ubiór podarowany przez Boga Adamowi i Ewie po tym, jak wykazali się brakiem posłuszeństwa (Rdz 3). Tunika ukrywa wstydliwe części ciała i ma też na celu ograniczanie popędów człowieka: popędy mogą stać się mocniejsze od człowieka mówimy wówczas o uzależnieniu lub o nałogu. Nieopanowany popęd jest zagrożeniem dla siebie i dla drugiego człowieka, stąd nagość stała się niebezpieczna. Od nieposłuszeństwa Adama i Ewy człowiek przestał sobie radzić z własnymi popędami i tunika ma niwelować ten kłopot. Tak więc sama potrzeba noszenia tuniki wskazuje na wewnętrzny nieład człowieka, na jego bezradność przed własną grzesznością.
Werset drugi doprecyzowuje, że szaty Aarona mają być ku czci i ku ozdobie, można też przetłumaczyć jako dla chwały i blasku, jak w Psalmie 8, gdzie mowa jest o Adamie w Raju:
Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich,
chwałą i blaskiem go uwieńczyłeś. (Ps 8, 6)
Szaty ozdabiające kapłana są otoczone tym blaskiem, który oświecał Adama przed upadkiem. Kiedy arcykapłan sprawuje urząd w takich szatach, staje się obrazem Adama w jego pierwotnej integralności, przywołuje czasy kiedy człowiek służył Bogu bez lęku. W tak pięknie wyszytych szatach, arcykapłan będzie mógł godnie pełnić swój urząd przedstawiciela Ludu przed Bogiem.
Rzecz jasna, dla utkania takich szat potrzeba wybitnych rękodzielników, dosłownie mądrych sercem, czyli wypełnionych duchem mądrości. W Biblii mądrość nie polega na wymyślaniu wzniosłych sentencji, ale znajdujemy ją u rzemieślnika, który pozwala się prowadzić Duchowi Świętemu dla uprawiania i upiększenia ziemi, zgodnie z rajskim nakazem.
Ciąg dalszy tekstu opisuje Efod, czyli stułę:
Efod był rodzajem lnianej stuły w kolorach fioletu, purpury i karmazynu, czyli w kolorach Namiotu Spotkania (link). To obrazuje zjednoczenie jakie istnieje między arcykapłanem i namiotem: tak jakby arcykapłan ubierał się namiotem.
Efod pochodzi o czasownika aFaD, co znaczy przepasać. Jest długi: z tyłu wisi jak stuła, przechodzi przez barki, krzyżuje się na piersi i dwukrotnie przepasuje biodra, był zawiązany z przodu. Były dwa rodzaje efodu: jeden był dla kapłanów, drugi bogato wyhaftowany dla arcykapłana. Na wysokości barków były przymocowane dwa drogocenne kamienie, na których były wyryte imiona dwunastu szczepów Izraelskich, po sześc na każdym. Rabini mówili, że te kamienie przedstawiały grzechy dwunastu szczepów, ciążących na barkach arcykapłana.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

13:24 227 13:24Szaty kapłańskie (Wj 28, 1-14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Biesiada jest okazją do jedzenia, picia i śmiechu. Taki kult przypomina kult egipski, bo Mojżesz jeszcze nie przyniósł ze szczytu góry przepisów nowej liturgii. Nie został jeszcze zbudowany Namiot Spotkania, nie ma zarezerwowanej przestrzeni, w której Bóg i człowiek mogliby się spotykać w wolności, w miłości i w świętości. Przepisy świętości (oddzielenia strefy sacrum od strefy profanum) mają właśnie na celu zagwarantowanie wolności i tożsamości zarówno Boga jak i ludzi. Przepisy liturgiczne zapobiegają przywłaszczeniu sobie Boga przez ludzi, czego jesteśmy świadkami podczas tej biesiady, która degeneruje w hulankę. Świeccy, niepowołani ludzie przywłaszczyli sobie Boga, przywłaszczyli sobie pamięć po Józefie, przywłaszczyli sobie kapłaństwo, które według religii naturalistycznej ma służyć zaspokajaniu własnych potrzeb i tylko utrzymywać ludzi w dobrym samopoczuciu.
Tym samym runie cały projekt Boga polegającym na wyrobieniu sobie ludu świętego. Bóg jest tutaj sprowadzony do funkcji wyzwoliciela, nie ma już mowy o aspekcie uświęcenia. Taki Bóg miałby być sługą człowieka, mógłby być przydatny dla zdobycia ziemi Kanaan, ale od chwili osadzenia w ziemi Kanaan taki Bóg nie będzie już potrzebny, chyba że dla zapewnienia obfitych plonów, zresztą dokładnie taką rolę mieli spełniać bóstwa egipskie. Bóg Mojżesza jest inny od bóstw egipskich. Dla JHWH wyzwolenie z mocy faraona jest tylko pierwszym etapem w całkowitym wyzwoleniu człowieka - nie tylko od niewoli zewnętrznej, ale od niewoli wewnętrznej, trudniejszej do zdobycia. Takie dzieło będzie wymagało dłuższej pracy, ludowi wybranemu zajmie to kolejne tysiąc lat nauki.
Niezależnie od intencji Aarona, posąg cielca stał się bożkiem takim samym jak wszystkie bożki egipskie. Wyzwolenie z mocy faraona nie przyniosło żadnego pozytywnego skutku: Izraelici nie uwierzyli w to, że stali się ludem świętym, oddzielonym: po tym akcie apostazji stali się ludem pospolitym, takim samym jak wszystkie ludy okoliczne, a więc w niedługim czasie rozmyje się i zniknie wchłonięty przez okoliczne ludy. Stąd bardzo ostre słowa Boga do Mojżesza: (Wj 32, 7-8)
Czy rozpoznajecie ton tej rozmowy? To jest sposób wyrażenia się żony do męża, kiedy dziecko nabroiło: patrz, co zrobił twój syn! Ja umywam ręce, to już nie moje dziecko, ty się tym zajmij. Takie słowa w ustach matki wyrażają przede wszystkim własny ból i rozczarowanie, które zmuszają ją do zdystansowania się od własnego dziecka. Dalszy ciąg jest jeszcze bardziej przerażający: (Wj 32, 9-10)
Ten lud ma twardy kark, to wyrażenie zostało użyte w stosunku do faraona, który miał twarde serce! Twardy kark to kark odmawiający posłuszeństwa Bogu, to pycha człowieka domagającego się samodzielności, samo postanowienia, za wszelką cenę, choćby za cenę cierpienia lub zniewolenia innych ludzi, w przypadku faraona za cenę ich zgładzenia! Na to Bóg nie może pozwolić, musi interweniować. Dziesiąty werset jest interesujący: Pozwól, aby rozpalił się gniew mój na nich, skończyłem z nimi. Łoł. Wyrażenie skończyć z kimś zostało wcześniej przez Boga użyte w stosunku do Sodomy i Gomory:
«Głośno się rozlega skarga na Sodomę i Gomorę, bo występki ich mieszkańców są bardzo ciężkie. [...] Jeśli postępują tak, jak głosi oskarżenie, które do Mnie doszło, koniec!». (Rdz 18, 20-21)
Izraelici pod górą Synaj zachowują się tak źle, że do nieba dochodzi skarga zasługująca na potępienie. A przecież ten lud niedawno uroczyście obiecywał, że wszystkie słowa, jakie powiedział JHWH, wypełnimy! (Rdz 24, 3). Właśnie w tym rzecz, że to były tylko słowa, słowa na wiatr. To, co nadaje namacalności słowom to cielesna pamięć o minionych wydarzeniach, o założycielu tej pamięci i o słowach przez niego wypowiedzianych. Patriarcha Józef jest postacią założycielską, dzięki której pamięć Izraelitów została podtrzymywana przez 430 lat w Egipcie (por. Wj 12, 40). Ale nie Józef przewodniczył wyjściu z Egiptu, nie Józef karmił i poił lud na pustyni, nie Józef bronił lud przed wrogimi wojskami. Wszystko to zostało otrzymane dzięki modlitwie wstawienniczej Mojżesza. Dlatego też pamięć o wyjściu z Egiptu nie może być podtrzymywana za pośrednictwem kultu Józefa (który był dobry na czas pobytu w Egipcie), ale przez nowy kult ustanowiony poprzez Mojżesza.
Kult liturgiczny jest niezbędny, bo gromadzi. Mecz sportowy, wiec wyborczy lub inne świeckie imprezy również gromadzą, ale kult liturgiczny ponadto kształtuje lud jako jeden byt, jedno żywe ciało, jedną wspólnotę czynnie odprawiającą liturgię. Kiedy ludzie prywatnie dokonują gestów kultycznych, mówimy wówczas o osobistej pobożności. Ale kiedy wspólnota dokonuje czynność liturgiczną w posłuszeństwie Bogu, wówczas cały lud działa i żyje jako jedno ciało ożywione jednym duchem. Gest liturgiczny ma na celu ustanowienie relacji, relacji między zjednoczonym ludem i Bogiem, jeden naprzeciw drugiego dla relacji miłości cielesnej i prawdziwej (link).

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

20:34 62 20:34Gniew JHWH (Wj 32, 6-14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Korban pochodzi od czasownika karav, który oznacza przybliżać lub zbliżać się. To co po polsku nazywamy ofiarą pokrywa dwie rzeczywistości: samą żertwę, którą zbliżamy przed obliczem Boga, ale również proces osobistego i fizycznego zbliżania się do Boga! Wszystko nabiera zupełnie innej perspektywy, kiedy pamiętamy że Księga Wyjścia kończyła się stwierdzeniem, że Bóg jako pierwszy zbliżył się do swojego ludu dzięki ustanowieniu świątyni, w której chciał zamieszkać w sposób szczególny, aby być wewnątrz swojego ukochanego Ludu. A więc Księga Kapłańska zajmuje się tym, w jaki sposób Adam (to znaczy Człowiek z wielkiej litery, odkupiony i wyzwolony przez Boga) może spotykać Boga, w jaki sposób dokonuje się bliskie spotkanie odkupionego Adama z Bogiem!
Celem naszego czytania Księgi Kapłańskiej jest nasze osobiste spotkanie z Bogiem. Ale od początku dowiadujemy się, że spotkanie Boga dokonuje się za pośrednictwem korban, czyli zagadkowego procesu zbliżania siebie do Boga przez pośrednictwo żertwy ofiarnej, która staje się więzią łączącą Adama (odkupionego człowieka) z Bogiem. Ta więź jest natury cielesnej i zwierzęcej. Człowiek w procesie zbliżania się (korban) utożsamia własną naturę zwierzęcą z naturą zwierzęcą żertwy ofiarnej, i przybliża ją do boskości, aby w tym procesie zbliżenia samemu zostać przekształconym, przemienionym.
Ale dlaczego zwierzę miałoby w tym procesie uczestniczyć? Otóż żaden upadły człowiek nie może spotykać Boga i pozostać przy życiu! Korban (żertwa ofiarna) pozwala człowiekowi na zbliżanie się do Boga samemu nie umierając, zapowiada też odkupienie człowieka dzięki ofierze całopalnej. Na razie pozostaniemy przy takim stwierdzeniu, wrócimy jeszcze do tego tematu. Ważne jest zrozumieć, że korban jest drogą zbliżania człowieka do Boga. Grzech jest tym, co oddala od Boga, co oddala od źródła życia, a więc prowadzi do śmierci. Korban jest procesem odwrócenia skutków grzechu, powrotem upadłego człowieka do statusu Adama, syna Bożego. Korban jest pozytywnym ruchem zbliżania i ofiarowania, jest ruchem wnoszenia się!
Jeśli chodzi o większe lub mniejsze bydło jako żertwę ofiarną, chodzi z grubsza o młodego byka, barana lub kozioła. Rabini uczą, że byk i baran symbolizują dwie cywilizacje: tryb osiadły i tryb koczowniczy. Byk służył jako starożytny traktor, podczas gdy baran dostarczał wełnę na ubrania. W Biblii obie cywilizacje są sobie przeciwne, co zostało wyrażone w opowiadaniu o Kainie i Ablu, gdzie Kain był rolnikiem a Abel był pasterzem (por. Rdz 4). Cywilizacja osiadła jest ukierunkowana na produkcję, podczas gdy koczownicza dzięki wełnie pracuje na rzecz ubierania świata, co dla rabinów jest symbolem nadawania kształtu duszy. Korban jest procesem pozwalającym na pogodzenie tych dwóch cywilizacji, aby człowiek umiał uprawiać ziemię zgodnie z przykazaniem pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju, ale żeby przy tym nie zapominał o ubieraniu jej, o nadaniu jej kształtu, aby obie cywilizacje, początkowo sobie wrogie, mogły dojść do pokoju i zbliżać się do Boga. Człowiek (isz) staje się Adamem wtedy, kiedy oba te wymiary harmonijnie współgrają ze sobą. Isz to człowiek nieprzetworzony, ulepiony z gliny. To człowiek zadowolony z własnego stanu, który nie stara się zbliżać do Boga, który głosi takie hasła jak Taki jestem, Bóg mnie takim stworzył, nie muszę się zmieniać! Drugi werset dosłownie można przetłumaczyć następująco:
Kiedy Adam spośród was przybliża to, co się oddaje JHWH, jeśli to ma być bydło, niech przyniesie większe lub mniejsze.
Użyte słowo Adam odwołuje się do człowieka sprzed upadku grzechu pierworodnego. Kiedy Bóg ulepił człowieka (isz), miał w Bożym zamyśle stać się Adamem, to znaczy człowiekiem doskonałym i spełnionym (por. Ef 4, 13), człowiekiem który podejmuje drogę zbliżania się do Boga, który pracuje nad pogodzeniem własnej natury zwierzęcej z boską naturą. Korban jest po grzechu pierworodnym drogą otwartą przez Boga, jest sposobem na zbliżenia się do Boga, na nawrócenie. Nie chodzi o to, żeby człowiek przestał grzeszyć i stał się praworządnym. Chodzi o nawrócenie całego jestestwa w takim sensie, że całe jestestwo dąży do pełni w ramach spotkania dwóch istot radykalnie różnych. W spotkaniu Boga z Adamem, obie strony zbliżają się do siebie nawzajem. Oto serce Przymierza, oto temat Księgi Kapłańskiej, która mówi o tym samym, co Księga Ozeasza lub Pieśń nad Pieśniami: mówi i zaślubinach między odkupionym człowiekiem a Bogiem, co w Księdze Apokalipsy zostało nazwane godami Baranka.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

10:39 75 10:39Ofiara czy oddanie? (Kpł 1, 2) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Aaron, brat Mojżesza, przed chwilą stracił swoich dwóch starszych synów Nadaba i Abihu (link). Wydaje się, że Eleazar i Itamar, młodsi synowie Aarona, również powzięli jakąś inicjatywę własną: spalili poza obozem kozła ofiary przebłagalnej za winy społeczności (Kpł 9, 15). Niby postąpili zgodnie z przypisem z czwartego rozdziału gdzie jest napisane (Kpł 4, 21), że żertwa ofiarna musi zostać spalona poza obozem (link). Sęk w tym, że w tamtym miejscu mowa była o cielcu a nie o koźle. Co oznacza, że rozmawiamy o innej ofierze. Ofiarę z kozła poznamy dopiero w Księdze Liczb (Lb 28, 15), gdzie Bóg nakaże ofiarować kozła jako ofiarę przebłagalną za nieumyślne wykroczenia wspólnoty (korban chatat) na początku każdego miesiąca z okazji święta nowiu. Tamten rytuał zakłada, że tłuszcz żertwy ofiarnej jest spalony na ołtarzu, skóra, kości i wnętrzności mają być spalane poza obozem, ale kapłan ma obowiązek jedzenia mięsa z tej żertwy. W poprzednim akapicie Mojżesz bardzo wyraźnie poinstruował kapłanów o ich obowiązku z jedzenia żertwy ofiarnej. Jak widzicie, samo spalenie żertwy na ołtarzu nie jest jedynym aktem liturgicznym, spożywanie tej żertwy przez kapłanów jest również istotną częścią liturgii służącej do podniesienia całego stworzenia ku Bogu - przez człowieka
Wina Nadaba i Abihu była nadgorliwość i lekceważenie prawa liturgicznego, wina dwóch następnych synów Aarona wydaje się być błędem ludzkim - Eleazar i Itamar pogubili się w tych wszystkich przepisach. Reakcją dzisiejszych kapłanów na takie pomyłki jest często, że nic się nie stało, Bóg jest ponad tym wszystkim! To prawda, że Bóg jest ponad wszystkim, ale liturgia tak naprawdę nie została ustanowiona dla Boga - została ustanowiona dla człowieka. Dokładność i powaga kapłanów w odprawianiu liturgii nie służy Bogu, służy człowiekowi. Można na przykład często słyszeć takie stwierdzenie, że: nic się nie stanie, jeśli którejś niedzieli nie pójdę na Mszę świętą, Bóg jest ponad tym rygoryzmem. To prawda, że Bóg jest ponad rygoryzmem, ale kiedy ktoś raz zaniedbuje swoje obowiązki, potem przychodzi drugi raz i trzeci, w końcu taki ktoś dochodzi do wniosku, że w zasadzie chodzenie na Mszę nie jest aż tak bardzo potrzebne, najważniejsze jest bycie dobrym człowiekiem Takie podejście po prostu nie działa, nie sprawdza się na długą metę. Człowiek potrzebuje służyć Bogu cieleśnie. Miłość potrzebuje wyrazić się cieleśnie - w stosunku do drugiego człowieka, ale również w stosunku do Boga. Człowiek potrzebuje w swoim ciele doświadczyć ruch wzniesienia się ku Bogu. Do tego służy świątynia i najświętsze ofiary, które spożywa się fizycznie w jej wnętrzu.
Stąd niepokój Mojżesza szukającego brakującego kozła! Szesnasty werset jest centralnym miejscem całego pięcioksięgu i brzmi w oryginale: Wehet szeir ha chatat darosz darasz Mosze. Co dosłownie oznacza: I kozła przebłagalnego dla szukania szukał Mojżesz. W pięcioksięgu mam 79.976 słów. Matematyczna połowa tych słów wypada akurat w pustej przestrzeni między dwoma czasownikami darosz i darasz oba oznaczającymi szukać. Rabini wyciągają z tego taki wniosek, że na tym właśnie polega istota Tory: na poszukiwaniu przestrzeni, w której Bóg daje się odnaleźć przez tego, który Go poszukuje. Bóg tam czeka też na tych, którzy Go jeszcze nie szukają. Nadab i Abihu sami chcieli wyznaczać Bogu miejsce, czas i sposób w jaki miałby się objawić. Tacy ludzie nigdy nie spotkają Boga, bo nie szanują Bożej wolności.
Patrząc jeszcze na to inaczej, my którzy poszukujemy Boga już od 39.988 biblijnych słów, przechodząc na drugą połowę Tory otrzymujemy taką wskazówkę, aby szukać dalej, bo w tym właśnie szukaniu tkwi tajemnica ziemskiego życia. Samo poszukiwanie Boga jest oznaką, że człowiek już Boga w jakimś stopniu odnalazł, że już usłyszał Jego głos, że już wyczuł Jego zapachu i podąża za nimi choćby we mgle. Martwy jest tylko ten, kto nie poszukuje.
To poszukiwanie nie jest przygodą intelektualną. Polega na studiowaniu Prawa Bożego (jak to robimy na tym kanale), ale nie z samej tylko ciekawości. Studiujemy Prawo Boże po to, żeby je wdrożyć w życie - na tym polega dobra wola ludzi szczerze poszukujących Boga. Weźmy przykład z Mojżesza, który bardzo pilnie szuka brakującego kozła, ostatniego elementu rytuały podniesienia człowieka ku Bogu. Eleazar i Itamar spalając całego kozła poza obozem przeszkodzili w dopełnieniu obrzędu. Czy spotka ich ten sam los, jaki spotkał Nadab i Abihu?

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

21:14 44 21:14Kto szuka ten żyje! (Kpł 10, 12-20) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy bardzo ważny rozdział, który wprowadza fundamentalną instytucję świąt liturgicznych. Od naszego pobytu na górze Synaj przez wiele rozdziałów poznaliśmy szczegółowo konstrukcję i funkcjonowanie Namiotu Spotkania (hebr. oHeL MoeD). Niniejszy rozdział wprowadza nowe pojęcie: MoeD jako zwołanie święte, spotkanie święte. Zwołana jest cała wspólnota wierzących na spotkanie z Bogiem. Zrozumcie ogromną zmianę, która się rysuje wraz z rozwojem historii zbawienia: do tej pory mówiliśmy, że Namiot Spotkania jest zarezerwowany samemu Mojżeszowi, później została ustanowiona instytucja kapłaństwa hierarchicznego, umożliwiająca kapłanom na wejście do Namiotu Spotkania. Odtąd spotkanie z Bogiem staje się otwarte dla całej Wspólnoty wierzących! Na tym przykładzie widać Bożą pedagogikę rozwijającą się w historii ludzkości. Polega na stopniowe objawienie się w celu doprowadzenia do pełni zaślubin z Bogiem.
Taka jest radosna perspektywa. Sprowadzenie MoeD (spotkanie) do pojęcia uroczystości niszczy całą dynamikę zbawienia do poziomu martwej, pompatycznej ceremonii, odciętej od dynamiki zbawienia tętniącej pełnią życia. MoeD (spotkanie) to święto zapowiadające ostateczne spotkanie Boga ze swoim ludem, to zadatek wieczności przeżyty w teraźniejszości, to uwielbienie dobroci Boga wywyższającego swój lud (wśród prześladowań) i doprowadzającego go do bycia świadectwem Bożej dobroci w oczach narodów. Nie należy więc mylić MoeD (spotkania) z jakąś świecką ceremonią upamiętniającą minione wydarzenia.
Na te święte spotkania (MoeD) członkowie ludu bożego nie są zaproszeni, ale są wezwani, tak samo jak Aaron i jego synowie zostali w dziewiątym rozdziale wezwani do pełnienia służby kapłańskiej (Kpł 9, 1 - link). Drugi werset można równie dobrze przetłumaczyć w taki sposób: Przemów do Izraelitów i powiedz im: święte spotkania JHWH, do których będziecie wzywani są wezwaniami świętymi! To jest pozytywne nastawienie, to dynamizuje, to tchnie radość i nadzieję, oddala smutek i depresję będącymi udziałem niewierzących pogan!
Prześledźmy jeszcze raz historię zbawienia i uświęcenia. Do tej pory wierzący na rozkaz Boży zbudowali świątynię (Namiot Spotkania - oHeL MoeD), otrzymali szczegółowe wskazania co do przestrzeni świątynnej, niniejszy rozdział wprowadza nas w kalendarz świątynny (MoeD). Ustrukturyzowany już czas czas a nie tylko przestrzeń. Czas liturgiczny posiada różne okresy dobrze zdefiniowane, które jak bicie serca podtrzymują życie duchowe całego ludu.
Nie dziw że jako pierwsza wymieniona jest instytucja szabatu, najważniejszy i najbardziej podstawowy okres czasu. Dziwić może natomiast, że opis tej jakże ważnej instytucji zajmuje jedynie jeden werset.
Pierwsze wezwanie święte nie jest związane ze świątynią materialną, z tym lub innym miejscem. To wezwanie jest podstawowe i nadaje sens wszystkim pozostałym wezwaniom. Bez ciągłości spotkań tygodniowych coroczne uroczystości liturgiczne stają się jedynie ceremoniami folklorycznymi, jak na przykład koszyczek wielkanocny lub kwiaty na groby pierwszego listopada. Dla kogoś opuszczającego cotygodniowego wezwania, takie święta są pustą tradycją, szybko porzuconą przez następne pokolenie. Kiedy przeżywa się cały rok liturgiczny tydzień po tygodniu, coroczne święta owszem mają głęboki wymiar duchowy. Szabat już został szeroko omówiony w poprzednich rozdziałach (link), dlatego redaktor się nad nim nie zatrzymuje i przechodzi do opisu drugiego najważniejszego zwołania: do obchodów Paschy (link) i następującego po niej tygodniowego święta Przaśników (link):
Zwolnienie z niewolniczej pracy w dniu święta nawiązuje do wyzwolenia z Egiptu, gdzie Izraelici byli niewolnikami, co zostało barwnie podkreślone na samym początku Księgi Wyjścia (link). Uświęcenie Ludu Bożego czyni go ludem oddzielonym, wyzwolonym. Świętość i wolność są prawie synonimami. Kodeks Świętości oddziela wierzących od pogaństwa i wydziela strefę wolności.
Kolejne opisane zwołanie to składanie pierwocin ze swoich zbiorów podczas pierwszego szabatu po Passze, w miesiącu Nissan, kiedy w Ziemi Świętej owies zaczyna dojrzewać.
Znaczenie tego święta jest podane: chodzi o czasy po osiedleniu w Ziemi Obiecanej. Człowiek ma wówczas sobie przypominać za pomocą cielesnych obrzędów, że wszystko co posiada jest darem od Boga. Oddawanie Bogu pierwszej i najlepszej części zbiorów uświadamia człowiekowi, że jest jedynie zarządcą dóbr otrzymanych od Boga. To ofiarowanie przyjmuje konkretnie formę gestu kołysania, który spotkaliśmy już w Księdze Wyjścia (Wj 29, 24 - link) oraz przy ceremonii wyświęcenia pierwszych kapłanów (Kpł 8 - link). Człowiek tym gestem wyraża swoją wiarę w to, że choć sam włożył własny wysiłek w uprawie tych roślin, jednak człowiek nie jest sprawcą płodności ziemi. Płodność ziemi pochodzi od błogosławieństwa Bożego. Bliskość święta Paschy zaznacza, że wyzwolenie z ucisku i dar płodności ziemi pochodzą od Boga, że za te dwa dary należy się konkretna wdzięczność Bogu.

39:42 60 39:42Czasy święte (Kpł 23) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

JHWH mówił do Mojżesza tymi słowami: «Tak mów do Aarona i to mu powiedz: Gdy ustawisz lampy, wtedy siedem lamp ma rzucać światło na przednią stronę świecznika». Aaron uczynił tak; na przedniej stronie świecznika umieścił lampy według nakazu, jaki dał JHWH Mojżeszowi. (Lb 8, 1-3)
Drugi werset brzmi w dosłownym tłumaczeniu: Podnieś lampy przed obliczem Menory (świecznika). Siedem lamp było umieszczonych na końcu siedmiu ramion menory. Czy chodziło o rzucenie większego światła w Namiocie Spotkania? Oczywiście nie. Światełka były wątłe, tak naprawdę światła menory symbolizują życie, życie wszystkich członków wspólnoty, powołanych do bycia podniesionych przed obliczem Boga.
Tu jest ważny niuans. Nie idzie się do świątyni w takim samym znaczeniu jak się idzie do szkoły lub do pracy. Do świątyni się nie idzie, do świątyni jest ktoś podniesiony! Modlitwy w świątyni nie ściągają Boga na ziemię, one podnoszą nas ku Bogu! My nie musimy ściągać Boga na ziemię, do naszych sprawach przyziemnych, ponieważ Bóg już jest tam obecny. To my mamy się podnieść ku Bogu, my mamy iść do świątyni fizycznej lub duchowej. Bóg już jest w nas i wokół nas, w nim poruszamy się, działamy i jesteśmy. My natomiast chcemy przeżywać nasze życie tak, jakby Boga nie było. Bóg wzrasta tam, gdzie jest pragnienie podnoszenia się ku Niemu, gdzie jest pragnienie wzrostu. Dzieci najbardziej pragną wzrostu, może dlatego Pan Jezus podał nam ich za przykład do naśladowania.
Jeżeli ten wzrost ma być płodny, musi być ukierunkowany. Stąd: podnieś lampy przed obliczem menory. Jezus nawiązał do obrazu światła, którym mają świecić Jego uczniowie. O jakim świetle mówił Jezus? Wszyscy słuchający Go żydzi mieli tylko jedno skojarzenie: dla nich prawdziwe światło to światło menory - świecznika siedmioramiennego stojącego przed obliczem Pana w świątyni. To świątynne światło ma oświetlać cały świat za pośrednictwem Dzieci Bożych:
Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie. (Mt 5, 14-16)
Światło świątynnej menory oświetla cały świat poprzez tych, którzy się podnoszą przed obliczem Boga. Tyle jeśli chodzi o symbolikę światła menory.
Wracając do opowiadania: Bóg poprosił Mojżesza o przekazanie Bożej prośby do Aarona. Trzeci werset potwierdza: Aaron uczynił tak. No raczej! Chyba nie zrobiłby inaczej! Dlaczego więc wyjątkowo tutaj padło to stwierdzenie? Rabini znaleźli piękną odpowiedź: słowa tak uczynił usłyszeliśmy już sześciokrotnie kiedy? Przy opisie siedmiu dni stworzenia! Bóg sześć razy coś postanowił stworzyć, sześć razy i tak uczynił. Oprócz jednego dnia. Którego dnia? Pierwszego dnia, kiedy Bóg stworzył światło! Przypominam, że to światło pierwszego dnia nie jest światłem fizycznym ze słońca, bo gwiazdy zostały stworzone dopiero trzeciego dnia! Światło pierwszego dnia stworzenia jest światłem duchowym, jest światłem życia, które się w nas rozwija w miarę jak my się na to światło otwieramy, w miarę jak się podnosimy przed obliczem Boga w Świątyni. Potrzeba pracy, aby się wnosić, aby się otwierać. Otwieramy się na światło w miarę naszego posłuszeństwa Bożemu przykazaniu podnoszenia się ku Niemu. Wówczas będziemy mieli życie w sobie i będziemy płodni, nawiązując z powrotem do tematu zaślubin między Oblubieńcem a oblubienicą, bo zaślubiny owocują płodnością.
Jak już nieraz mówiliśmy, obraz zaślubin Oblubieńca i oblubienicy w pierwszym stopniu interpretacji wskazuje na zaślubiny między Bogiem a Ludem Wybranym. Najpiękniejszy owoc z tych zaślubin to będzie poczęcie Memra JHWH (Słowa Bożego) w dziewiczym łonie Niepokalanej Maryi, co będzie szczytem tajemnicy wcielenia światła Bożego (pamiętamy uroczyste słowa Jezusa w świątyni: Ja jestem światłością świata! - por. J 8, 12). Jezus Chrystus promieniuje światłem z pierwszego dnia stworzenia, otwartość na Jego światło jest kluczem do pełni życia, wolności i radości. Kluczowe jest otwartość na to światło, a ta otwartość wyraża się poprzez pokorę, która objawia się posłuszeństwem Prawu Bożemu, otwartością na bycie przesiąkniętym światłem niematerialnym z pierwszego dnia stworzenia. Jedyne mądre słowo, które człowiek może w swoim życiu wypowiedzieć, to fiat, niech tak się stanie, dzięki któremu Bóg będzie mógł dokonać brakującego siódmego orzeczenia dla dokończenia Dzieła Stworzenia: ...i tak uczynił.
Gest zapalania świecznika menory jest dokonany przez arcykapłana w świątyni, ale w tradycji żydowskiej jest też powtarzane każdego tygodnia przy zapaleniu świecy szabatowej. Przez takie gesty światło z pierwszego dnia stworzenia rozświetla świat. Cały świat stworzony wisi na włosku jednego słowa: Fiat wypowiedzianego przez Adama, człowieka odkupionego.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

09:40 84 09:40Tajemnica Menory - świecznika siedmioramiennego (Lb 8, 1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy dzisiaj najdziwniejszy i najmniej zrozumiały rozdział całej Biblii. Od samego początku czytelnik otrzymuje ostrzeżenie, że poniższe przepisy należą do grupy ustaw przekraczających ludzki rozum, po hebrajsku HuKKoT (por. Kpł 19, link): Oto rozporządzenie Prawa przepisanego przez JHWH. To, że człowiek nie rozumie zasadności tych przepisów nie znaczy, że te przepisy są absurdalne. Przestrzeganie Prawa Bożego przynosi wymierne korzyści, chociażby z tytułu zaufania okazanego autorowi tych rozporządzeń. Co nie zmienia faktu, że sam Salomon próbował zgłębiać logikę tego rytuału i nie doszedł do żadnego wniosku.
Najpierw spróbujmy prześledzić przebieg wydarzeń. Nie jest do końca jasna rola poszczególnych postaci: czasem coś robią Izraelici, czasem kapłan, czasem Eleazar, czasem ktoś nie wymieniony. W pierwszym kroku należy znaleźć krowę doskonale czerwoną, bez ani jednego włosa białego lub czarnego. Później się ją rytualnie zabija, ale nie składa się jej na ołtarzu, a więc nie jest ona częścią systemu ofiarniczego. Spala się zwłoki na ognisku z domieszką drewna cedrowego, hizopu oraz nitki karmazynowej, podobnie jak w przypadku rytuału oczyszczenia z trądu (por. Kpł 14, link). Następnie popiół z tego ogniska jest wymieszany z wodą i powstaje tzw. woda oczyszczenia, która posiada moc oczyszczenia nawet ze skazy wynikającej z kontaktu ze zwłokami ludzkimi, jak to wyjaśni ciąg dalszy tekstu. Być może właśnie dlatego te przepisy są podane w tym miejscu opowiadania, skoro niedawno zginęło blisko 15.000 osób (Lb 17 - link), a więc sporo osób musiało zaciągnąć liturgiczną niedyspozycyjność poprzez grzebanie zmarłych.
Trudność logiczna, której nawet Salomon nie mógł rozkminić, polega na tym, że choć woda z popiołem czerwonej krowy posiada nieprawdopodobną moc oczyszczającą, to ci którzy tę wodę przygotowywali, sami stają się nieczyści. Na wstępie do tych przepisów: Oto rozporządzenie Prawa przepisanego przez JHWH. To wprowadzenie również jest niezwykłe. Bardziej spodziewaliśmy usłyszeć prostsze zdanie, typu: Oto przepisy dotyczącej czerwonej krowy, lub Oto przepisy o sposobie oczyszczania z kontaktu ze zwłokami. Zamiast tego słyszymy Oto rozporządzenie Prawa danego przez Boga, kropka. Jest to rozporządzenie Prawa Bożego na równi z każdym innym Bożym przykazaniem. Nam się wydaje, że potrafimy dostrzec celowość innych Bożych przykazań, tym samym popadamy w subtelną pokusę racjonalizmu, która chciałaby najpierw zrozumieć znaczenie każdego przykazania zanim się podejmie jego praktykowania. Tym samym sam człowiek przyjmuje rolę sędziego i samemu podejmuje decyzję, czy chce być posłuszny Bogu lub nie. Taki człowiek wracam do pierwszej pokusy Adama i Ewy na temat decydowania o tym, co jest dobre lub złe.
Przymierze z Bogiem określa ramy, w granicach których człowiek może się swobodnie rozwijać: chodzi o Boże przykazania, które trzeba przestrzegać z tytułu zaufania mądrości Bożej, bez wymogu ich rozumienia. Ufamy, że przestrzeganie Prawa Bożego doprowadzi nas ostatecznie do ich rozumienia, ale nie uzależniamy przestrzegania Prawa od jego rozumienia lub akceptacji. Przepisy o popiele z czerwonej krowy są niezrozumiałe? Owszem, ale ostatecznie nikt ludzi nie pojmuje głębi pozostałych przykazań. Racjonalizowanie zasadności przykazań jest ich sprowadzeniem do niskiego, ludzkiego poziomu, porównywalnego do poziomu mrówki. Każde przykazanie powinno być przestrzeganie w duchu miłosnego oddania i zaufania Bogu, posłuszeństwo każdemu przykazaniu jest próbą naszej wiary, nadziei i miłości, jest równocześnie drogą wzrostu w wierze, nadziei i miłości, już się nad tym dłużej pochylaliśmy pięć lata temu na kanale: link.
Niezrozumiałość przepisów dotyczących popiołu z czerwonej krowy zachęca nas do pokornego przestrzegania Prawa Bożego, każdego przepisu Prawa Bożego, odrzucając pokusę racjonalizmu, gdzie człowiek próbuje być sędzią w sprawach przekraczających jego rozum.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

13:52 40 13:52Popiół z czerwonej krowy (Lb 19)

Dodał: ZakochanywBiblii

Ostatnie rozdziały Księgi Liczb są dodatkiem redakcyjnym zredagowanym późno, bo w siódmym lub szóstym wieku przed Chrystusem. O tym świadczy kilka szczegółów: w pierwszym wersecie szczepy Rubena i Gada zostały wymienione w poprawnej kolejności, ponieważ Ruben jest starszy od swojego brata Gada, natomiast w dalszym ciągu tekstu wymieniony jest Gad przed Rubenem, co odzwierciedla fakt, że z czasem szczep Gada stanie się liczniejszy i ważniejszy od szczepu Rubena. Poza tym miasta wymienione pod koniec rozdziału (ww. 34-38) nie istnieją w dziesiątym wieku przed Chrystusem, a miasta położone po wschodniej stronie rzeki Jordan zostały dołączone do królestwa Izraela dopiero za czasów Salomona. Dla późniejszych Izraelitów zachodziło więc pytanie czy te terytoria należą do Ziemi Obiecanej i czy Izraelici mają do nich prawo. Wymienienie tych miast w pięcioksięgu mojżeszowym jest sposobem na potwierdzenie pełnej przynależności tych miast do zakresu Bożej Obietnicy.
Ten rozdział ma też wartość dydaktyczną: jest rozważaniem na temat pogodzenia interesów osobistych poszczególnych szczepów z dobrem wspólnym całej wspólnoty. W niniejszym rozdziale opisana jest rozprawa między Rubenem i Gadem a Mojżeszem, która kończy się zawarciem paktu między tymi dwoma szczepami a resztą wspólnoty. Pakt zobowiązuje wszystkie dwanaście szczepów do solidarności. Jest uroczyście zawarty przed Bogiem, skoro najświętsze imię JHWH jest wymienione aż dwanaście razy w tym rozdziale. Jak na przymierze przystało, przypisany jest do niego szereg błogosławieństw i przekleństw (ww. 20-23), które można sparafrazować następująco: Jeżeli będziecie przestrzegać zobowiązania przymierza, wówczas te ziemie do was należą, jeśli złamiecie wasze obietnicę, wówczas konsekwencje waszego grzechu spadną na was.
Zgodnie ze stylem redakcyjnym deuteronomisty, Mojżesz jest ukazany w roli proroka. Prorok nie jest wróżką zapowiadającą przyszłość, ale zapowiada konsekwencje czynów dokonywanych w teraźniejszości. Kiedy wspomniane czyny zagrażają jedności dwunastu pokoleń, wówczas napomnienia proroka są bardzo ostre.
Gad i Ruben zaświadczają o prawości swoich intencji i o swojej solidarności. Co poucza, że poszczególne klany mają prawo do własnej inicjatywy i do samodzielnego rozwoju. Izrael, choć składa się w dwunastu różnorakich członków, stanowi jedno ciało przesiąknięte duchem Mojżesza. Przenosząc tę obserwację na realia Nowego Testamentu możemy powiedzieć, że ciało Chrystusa (czyli Kościół), składa się z różnorakich członków ożywionych jednym duchem, solidarnych między sobą nawet jeśli się między sobą różnią.
Ten rozdział pozornie anegdotyczny może więc posłużyć do głębszej medytacji nad jednością w różnorodności.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

11:44 17 11:44Solidarność (Lb 32)

Dodał: ZakochanywBiblii

Potem donośnie, tak że ja słyszałem, wołał On: «Zbliżcie się, straże miasta, każdy z niszczycielską bronią w ręku!» 2 I oto przybyło sześciu mężów drogą od górnej bramy, położonej po stronie północy, każdy z własną niszczycielską bronią w ręku. Wśród nich znajdował się pewien mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z brązu. 3 A chwała Boga Izraela uniosła się znad cherubóws , na których się znajdowała, do progu świątyni. Następnie, zawoławszy męża odzianego w szatę lnianą, który miał kałamarz u boku, 4 Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy, i nakreśl ten znak Taw na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». 5 Do innych zaś rzekł, tak iż słyszałem: «Idźcie za nim po mieście i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! 6 Starców, młodzieńców, panny, niemowlęta i kobiety wybijcie do szczętu! Nie dotykajcie jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak. Zacznijcie od mojej świątyni!» I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed świątynią. 7 Następnie rzekł do nich: «Zbezcześćcie również świątynię, dziedzińce napełnijcie trupami!» Wyszli oni i zabijali w mieście.

8 A podczas gdy oni zabijali, ja pozostałem sam, upadłem na twarz i tak wołałem: «Ach, Panie Boże! Czy chcesz wyniszczyć całą Resztęs Izraela, dając upust swemu gniewowi przeciw Jerozolimie?» 9 Rzekł do mnie: «Nieprawość pokolenia Izraela i Judy jest wielka, niezmierna; kraj jest pełen krwi, a miasto pełne przewrotności. Mówią bowiem: Pan opuścił ten kraj, Pan nie widzi. 10 A więc także i moje oko nie okaże litości ani współczucia. Odpowiedzialność za ich postępowanie składam na ich głowy». 11 I oto ów mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku, oznajmił: «Uczyniłem, jak mi rozkazałeś».

Zakochany w Biblii

03:06 3400 03:06Ez 9 Apokalipsa 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie będziesz się ociągał z ofiarą z obfitości zbiorów i soku wyciskanego w tłoczni. (Wj 22, 28)
Im głębiej poznajemy Prawo Boże, tym bardziej uświadamiamy sobie, że współczesna religia katolicka coraz bardziej odbiega od Bożych zamysłów. Od 150 lat Niepokalana Maryja Dziewica objawia się licznie na całym świecie, aby przywołać z powrotem swoje dzieci do głębokiej wiary poprzez nawrócenie, modlitwę, post i pokutę. Nawoływanie do pokuty było bardzo naglące w objawieniach fatimskich. Ludzie pytali siostrę Łucję, na czym ta pokuta ma polegać. Siostra Łucja tak odpowiedziała:
Bóg pragnie aby duszom wyjaśnić że prawdziwa pokuta, której on obecnie żąda, to przede wszystkim ofiara z wypełniania naszych religijnych i codziennych obowiązków i zachowywanie Bożego Prawa To ofiara, którą każdy z nas osobiście ponosi ażeby prowadzić życie sprawiedliwe z zachowywaniem Bożego Prawa.
Wbrew powszechnie dzisiaj panującej bylejakości, Bóg w Kodeksie Przymierza prosi nas o to, żeby nasze posłuszeństwo Prawu Bożemu było dokładne i SKRUPULATNE. To słowo zupełnie znikło ze współczesnych słowników religijnych, a jednak tego właśnie Bóg od nas żąda. Jeśli nie jako wyraz czystej sprawiedliwości, to przynajmniej niech będzie jako wyraz naszej pokuty.
Jezus Chrystus potwierdził, że od chrześcijan również oczekuje skrupulatności. Możemy to na przykład przeczytać w Ewangelii świętego Mateusza:
Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz pomijacie to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. (Mt 23, 23)
To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. - Czyli w Nowym Testamencie nie chodzi tylko o miłosierdzie i wiarę. Pan Jezus chce, żebyśmy oprócz miłosierdzia skrupulatnie przestrzegali wszystkich przepisów prawa moralnego, społecznego i liturgicznego. Księża w obecnych czasach niestety bardzo niedbale przestrzegają przepisów prawa, co Maryja zapowiedziała już w La Salette. Bardziej szczegółowo przedstawiła swoje przesłanie księdzu Gobbiemu:
Wola Boża zobowiązuje do codziennej wierności obowiązkom swojego stanu. Chodzi o wierność w najdoskonalszym wykonywaniu nawet najmniejszych rzeczy, o spełnianie wszystkiego z miłością, o przeżycie każdej chwili dnia zgodnie z Bożym pragnieniem. (nr 260)
Prowadzę was drogą doskonałego wypełnienia woli Pana. To jest wolą Bożą, byście wypełniali doskonale zobowiązania waszego kapłańskiego stanu. (...) Jest wolą Pana, abyście również w swoich działaniach apostolskich postępowali zgodnie z normami określonymi przez Kościół. (...) Oto dlaczego prowadzę was każdego dnia drogą doskonałego wypełniania Bożej woli: żebyście w Świętej Świątyni waszego kapłańskiego życia mogli oddać Przenajświętszej Trójcy największą chwałę. (nr 321)
Odprawiajcie Mszę Świętą z miłością, zachowując ściśle przepisy liturgiczne. (nr 421)
Te uwagi wpisują się w duchu Kodeksu Przymierza, ale bardzo sprzeciwiają się poglądom katolików nowoczesnych, otwartych i postępujących. Nas to jednak utwierdza w przekonaniu, że nasz wysiłek wkładany w lepsze poznawanie Bożego Prawa jest najlepszą inwestycją, jaką możemy zrobić dla samych siebie oraz dla nawrócenia grzeszników.

DP072 Zakaz zmieniania kolejności praw dotyczących ofiar z plonów (Wj 22, 28)

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron faraon
Judaizm Religia żydowska Żydzi

05:10 119 05:10DP072 Skrupulatne posłuszeństwo przepisom liturgicznym (Wj 22, 28) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Następna strona >

1
2
3
4
5
6
7
8
9
>

Najczęściej oglądane filmy na kanale Zakochany w Biblii

Szczęśliwi, których droga nieskalana,

którzy postępują według Prawa Pańskiego.

2 Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia,

całym sercem Go szukają,

3 którzy nie czynią nieprawości,

lecz kroczą Jego drogami .

4 Ty na to dałeś swoje przykazania,

by pilnie ich przestrzegano.

5 Oby moje drogi były niezawodne

w przestrzeganiu Twych ustaw!

6 Wtedy nie doznam wstydu,

gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania.

7 Będę Ci dziękować szczerym sercem,

gdy się zaprawię do wyroków Twej sprawiedliwości.

8 Przestrzegać będę Twych ustaw,

nie opuszczaj mnie nigdy!

Bet9 Jak młodzieniec zachowa ścieżkę swą w czystości?

- Przestrzegając słów Twoich.

10 Z całego serca swego szukam Ciebie;

nie daj mi odstąpić od Twoich przykazań!

11 W sercu swym przechowuję Twą mowę,

by nie grzeszyć przeciw Tobie.

12 Błogosławiony jesteś, Panie,

naucz mnie Twoich ustaw!

13 Opowiadam swoimi wargami

wszystkie wyroki ust Twoich.

14 Cieszę się z drogi Twych napomnień

jak z wszelkiego bogactwa.

15 Będę rozmyślał o Twych postanowieniach

i ścieżki Twoje rozważał.

16 Będę się radował z Twych ustaw,

słów Twoich nie zapomnę.

Gimel17 Czyń dobrze słudze swojemu, aby żył

i przestrzegał słów Twoich.

18 Otwórz moje oczy, abym ujrzał

dziwy Twojego Prawa.

19 Jestem gościem na ziemi,

nie kryj przede mną Twych przykazań!

20 Dusza moja omdlewa z tęsknoty

wciąż do wyroków Twoich.

21 Zgromiłeś pyszałków;

przeklęci, co odstępują od Twych przykazań!

22 Oddal ode mnie

hańbę i pogardę,

bo zachowuję Twoje napomnienia.

23 Choć możni zasiadają, by zmawiać się przeciw mnie,

Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach.

24 Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą,

Twoje ustawy są mi doradcami.

Dalet25 Przylgnęła do prochu moja dusza,

przywróć mi życie według Twego słowa!

26 Opowiedziałem Ci moje drogi i wysłuchałeś mnie,

naucz mnie Twoich ustaw!

27 Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień,

abym rozważał Twe cuda.

28 Moja dusza nie zaznaje spoczynku ze zgryzoty;

podźwignij mnie zgodnie z Twoim słowem!

29 Drogę kłamstwa

odwracaj ode mnie,

daj mi zaś łaskę Twojego Prawa!

30 Drogę wierności obrałem,

pragnąc Twoich wyroków.

31 Lgnę do Twoich napomnień,

nie daj mi okryć się wstydem!

32 Biegnę drogą Twoich przykazań,

bo rozszerzasz mi serce.

He33 Naucz mnie, Panie,

drogi Twoich ustaw,

bym przestrzegał ich aż do końca.

34 Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał,

a zachowywał je całym sercem.

35 Prowadź mnie ścieżką Twoich przykazań,

bo mam w nich upodobanie.

36 Nakłoń me serce do Twoich napomnień,

a nie do zysku!

37 Odwróć me oczy,

niech na marność nie patrzą;

na Twojej drodze udziel mi życia!

38 Spełnij wobec sługi Twego swoją obietnicę,

daną bojącym się Ciebie.

39 Odwróć moją hańbę,

która mnie trwoży,

bo Twoje wyroki są pełne dobroci.

40 Oto pożądam Twoich postanowień,

według Twej sprawiedliwości obdarz mnie życiem!

Waw41 Niech zstąpi na mnie, Panie, Twoja łaska,

Twoje zbawienie, według Twojej obietnicy,

42 bym mógł dać odpowiedź tym, którzy mnie znieważają,

bo polegam na Twoich słowach.

43 Nie odbieraj moim ustom

słowa prawdy,

bo ufam Twoim wyrokom,

44 a Prawa Twego zawsze strzec będę,

na wieki, na zawsze.

45 Chcę kroczyć drogą przestronną,

bo szukam Twoich postanowień.

46 O Twych rozkazach chcę mówić

w obecności królów,

a nie doznam wstydu.

47 I będę się weselił z Twoich przykazań,

które miłuję.

48 Wznoszę ręce moje

ku Twym przykazaniom,

które kocham,

i rozważać będę Twoje ustawy.

Zain49 Pomnij na słowo swoje do Twojego sługi,

przez które mi dałeś nadzieję.

50 W moim ucisku jest dla mnie pociechą,

że Twoja mowa obdarza mnie życiem.

51 Ludzie zuchwali bardzo mi ubliżają,

a ja nie odstępuję od Twojego Prawa.

52 Przypominając sobie Twe wyroki odwieczne,

Panie, doznaję pociechy.

53 Gniew mnie ogarnia z powodu występnych,

co porzucają Twe Prawo.

54 Twoje ustawy stały się dla mnie pieśniami

na miejscu mego pielgrzymowania.

55 Nocą pamiętam

o Twoim imieniu, Panie,

by zachowywać Twe Prawo.

56 Oto, co do mnie należy:

zachowywać Twe postanowienia.

Chet57 Moim działem jest Pan - mówię,

by zachować Twoje słowa.

58 Z całego serca dbam o przychylność Twojego oblicza,

zmiłuj się nade mną według swej obietnicy!

59 Rozważam moje drogi

i zwracam moje kroki ku Twoim napomnieniom.

60 Śpieszę bez ociągania,

by przestrzegać Twoich przykazań.

61 Oplotły mnie więzy grzeszników,

nie zapomniałem o Twoim Prawie.

62 Wstaję o północy,

aby Cię wielbić

za słuszne Twoje wyroki.
Zakochany w Biblii

20:27 28608 20:27Ps 119 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Zakochany w Biblii

15:01 5080 15:01Ap 1-3 Listy do siedmiu kościołów 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Niewiasta i Smok

1 Potem wielki znak ukazał się na niebie:

Niewiasta obleczona w słońce,

i księżyc pod jej stopami,

a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

2 A jest brzemienna.

I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia.

3 I inny znak się ukazał na niebie:

Oto wielki Smok barwy ognia,

mający siedem głów i dziesięć rogów

- a na głowach jego siedem diademów.

4 A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:

i rzucił je na ziemię.

I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą,

ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecię.

5I porodziła Syna - Mężczyznę,

który wszystkie narody będzie pasał rózgą żelazną.

I zostało uniesione jej Dziecię do Boga

i do Jego tronu.

6 A Niewiasta zbiegła na pustynię,

gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga,

aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.

7 I nastąpiła walka w niebie:

Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.

I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,

8 ale nie przemógł,

i już się miejscedlanich w niebie nieznalazło.

9 I został strącony wielki Smok,

Wąż starodawny,

który się zwie diabeł i szatan,

zwodzący całą zamieszkałą ziemię;

został strącony na ziemię,

a z nim strąceni zostali jego aniołowie.

10 I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie:

«Teraz nastało zbawienie, potęga ikrólowanie Boga naszego

i władza Jego Pomazańca,

bo oskarżyciel braci naszych został strącony,

ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.

11 A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka

i dzięki słowu swojego świadectwa

i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci.

12 Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy!

Biada ziemi i morzu -

bo zstąpił do was diabeł,

pałając wielkim gniewem,

świadom, że mało ma czasu».

13 A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię,

począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę.

14 I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego,

by na pustynię leciała na swoje miejsce,

gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu,

z dala od Węża.

15 A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli wodę jak rzekę,

żeby ją rzeka uniosła.

16 Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście

i otworzyła ziemia swą gardziel,

i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił.

17 I rozgniewał się Smok na Niewiastę,

i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa,

z tymi, co strzegą przykazań Boga

i mają świadectwo Jezusa.

18 I stanął na piasku [nad brzegiem] morza.

12,1-18 Rozdział ten ilustruje walkę szatana z Kościołem w ciągu wieków.

12,1 Ma ona rysy: 1) indywidualne - Matki Mesjasza (Iz 7,11.14; Mi 5,2); 2) zbiorowe - jako symbol społeczności Izraela (Jr 3,6-10.20; Ez 16,8-14; Oz rozdz. 2), a także Syjonu (Iz 26,17; 49,14-25) lub Jerozolimy (Iz 66,7); 3) mieszane - Niewiasty z Protoewangelii (Rdz 3,14n). Jest to symbol ludu Bożego obu Testamentów. A jego konkretną przedstawicielką jest Maryja, rodząca historycznego Chrystusa. Część tradycji upatrywała tu tylko Maryję.

12,3 Symbol szatana (por. 12,9), władcy tego świata (J 12,31; 14,30; 16,11), walczącego ze światłością, czyhającego na Mesjasza.

12,5 Ps 2,9; Jr 20,15. Mesjasz jest niedostępny dla napaści szatana. Tajemnica wniebowstąpienia ujęta w perspektywie dziejów Mistycznego Ciała Chrystusa.

12,6 Zob. przyp. do 12,14nn.

12,7 Walka - w jeden obraz ujęte wszystkie napaści i porażki złych duchów od początku do końca świata; Michał - archanioł, rzecznik ludu Bożego (Dn 10,13.21).

12,8 Część rkp i wydań: nie przemogli.

12,9 Por. Łk 10,18; J 12,31.

12,10 Por. Hi 1,9nn; 2,4n; Za 3,1.

12,13 Udaremniona napaść na Mesjasza każe szatanowi przenieść ataki na Kościół.

12,14nn Mimo tych ataków Kościół jako całość ma w ciągu doczesności (por. 11,2n; 12,6; 13,5) zapewnioną opiekę Bożą - jest również nietykalny w swej najgłębszej istocie.

12,17 Są to poszczególni wierni.

Rozdział 13

Smok przekazuje władzę Bestii

1 I ujrzałem Bestię wychodzącąz morza,

mającą dziesięć rogów i siedem głów,

a na rogach jej dziesięć diademów,

a na jej głowach imiona bluźniercze.

2Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery,

łapy jej - jakby niedźwiedzia,

paszcza jej - niby paszcza lwa.

A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę.

3 I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną,

a rana jej śmiertelna została uleczona.

A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią;

4 i pokłon oddali Smokowi,

bo władzę dał Bestii.

I Bestii pokłon oddali, mówiąc:

«Któż jest podobny do Bestii

i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?»
Zakochany w Biblii

13:16 4977 13:16Ap 12-14 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny

wielkiego tłumu w niebie, mówiący:

«Alleluja!

Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego,

2bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe,

bo osądził Wielką Nierządnicę,

co znieprawiała nierządems swym ziemię,

i zażądał od niej poniesienia kary

za krew swoich sługs ».

3 I rzekli powtórnie:

«Alleluja!»

A dym jej wznosi się na wieki wieków.

4 A dwudziestu czterech Starców upadło,

i cztery Istoty żyjące,

i pokłon oddali Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc:

«Amens ! Alleluja!»

5 I dobył się głos od tronu, mówiący:

«Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy,

którzy się Go boicie, mali i wielcy!»

6 I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu,

i jakby głos mnogich wód,

i jakby głos potężnych gromów,

które mówiły:

«Alleluja,

bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący.

7 Weselmy się i radujmy,

i oddajmy Mu chwałę,

bo nadeszły Gody Baranka,

a Jego Małżonka się przystroiła,

8 i dano jej przyoblec bisiors lśniący i czysty» -

bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętychs .

9 I mówi mi [anioł]:

«Napisz:

Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!»

I mówi mi:

«To są prawdziwie słowa Boże».

10 Ja upadłem do jego stóp, by oddać mu pokłon.

I mówi mi:

«Bacz, abyś tego nie czynił,

bo jestem twoim współsługą

i braci twoich, co mają świadectwo Jezusa.

Bogu samemu złóż pokłon!»

Świadectwem bowiem Jezusa jest duch proroctwa.

ZAGŁADA WROGICH NARODÓW

Pierwsza walka zwycięskiego Słowa

11 Potem ujrzałem niebo otwarte:

a oto biały koń,

a Ten, co na nim siedzi, zwany Wiernym i Prawdziwym,

oto sprawiedliwie sądzi i walczy.

12 Oczy Jego jak płomień ognia,

a na Jego głowie wiele diademów.

Ma wypisane imięs , którego nikt nie zna prócz Niego.

13 Odziany jest w szatę we krwi skąpaną,

a nazwano Go imieniem Słowo Boga.

14 A wojska, które są w niebie, towarzyszyły Mu na białych koniach -

wszyscy odziani w biały, czysty bisior.

15 A z Jego ust wychodzi ostry miecz,

by nim uderzyć narody:

On będzie je pasał rózgą żelazną

i On udeptuje tłocznię wina zapalczywości gniewu Boga wszechmogącego.

16 A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię:

KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW.

17 I ujrzałem innego anioła stojącego w słońcu:

i zawołał on głosem donośnym

do wszystkich ptaków lecących środkiem nieba:

«Pójdźcie, zgromadźcie się na wielką ucztę Boga,

18aby pożreć trupy królów, trupy wodzów i trupy mocarzy,

trupy koni i tych, co ich dosiadają,

trupy wszystkich -

wolnych i niewolników,

małych i wielkich!»

19 I ujrzałem Bestię

i królów ziemi,

i wojska ich

zebrane po to, by stoczyły bój z Siedzącym na koniu

i z Jego wojskiem.

20 I pochwycono Bestię,

a z nią Fałszywego Proroka,

co czynił wobec niej znaki ,

którymi zwiódł tych, co wzięli znamię Bestii

i oddawali pokłon jej obrazowi.

Oboje żywcem wrzuceni zostali do ognistego jeziora,

gorejącego siarką.

21 A inni zostali zabici mieczem Siedzącego na koniu,

[mieczem], który wyszedł z ust Jego.

Wszystkie zaś ptaki najadły się ciał ich do syta.

19,1 Liturgiczna aklamacja (znaczy: chwalcie Jahwe) z ST; por. Tb 13,18 (LXX); Ps 111[110]-118[117].

19,2 Dosł.: z jej ręki.

19,5 Por. Ps 22[21],24; 115[113B],13; 134[133],1; 135[134],1.

19,7 Kościół triumfujący w ostatecznym kształcie; por. 21,2nn.

19,9 Por. w. 10; 17,1; 22,8n.

19,11 Por. 1,5; 3,7.14; 6,2. Rysy znamienne z ST: Mdr 18,15; Iz 11,4; 63,1-6.

19,12 Tajemnica Chrystusa jest niezgłębiona; por. Ef 3,8.

19,13 Por. J 1,1nn; 1 J 1,1.

19,15 Ps 2,9; Iz 63,3.

19,17 Por. Ez 39,4.17-20.

19,20 Piekło; por. Syr 7,17; Iz 66,24; Mt 5,22.29n; 18,9; Jk 3,6.

Rozdział 20

Tysiącletnie królestwo

1 Potem ujrzałem anioła zstępującego z nieba,

który miał klucz od Czeluści

i wielki łańcuch w ręce.

2 I pochwycił Smoka,

Węża starodawnego,

którym jest diabeł i szatan,

i związał go na tysiąc lat.

3 I wtrącił go do Czeluści,

i zamknął, i pieczęć nad nim położył,

by już nie zwodził narodów,

aż tysiąc lat się dopełni.

A potem ma być na krótki czas uwolniony.

4 I ujrzałem trony -

a na nich zasiedli [sędziowie],

i dano im władzę sądzenia -

i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla słowa Bożego,

i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi,

i nie wzięli sobie znamienia na czoło ani na rękę.

Ożyli oni

i tysiąc lat królowali z Chrystusem.

5 A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat dobiegło końca.

To jest pierwsze zmartwychwstanie.

6 Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu:

nad tymi nie ma władzy śmierć druga,

lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa

i będą z Nim królować tysiąc lat.
Zakochany w Biblii

19:58 4509 19:58Ap 19-22 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Potem donośnie, tak że ja słyszałem, wołał On: «Zbliżcie się, straże miasta, każdy z niszczycielską bronią w ręku!» 2 I oto przybyło sześciu mężów drogą od górnej bramy, położonej po stronie północy, każdy z własną niszczycielską bronią w ręku. Wśród nich znajdował się pewien mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z brązu. 3 A chwała Boga Izraela uniosła się znad cherubóws , na których się znajdowała, do progu świątyni. Następnie, zawoławszy męża odzianego w szatę lnianą, który miał kałamarz u boku, 4 Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy, i nakreśl ten znak Taw na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». 5 Do innych zaś rzekł, tak iż słyszałem: «Idźcie za nim po mieście i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! 6 Starców, młodzieńców, panny, niemowlęta i kobiety wybijcie do szczętu! Nie dotykajcie jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak. Zacznijcie od mojej świątyni!» I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed świątynią. 7 Następnie rzekł do nich: «Zbezcześćcie również świątynię, dziedzińce napełnijcie trupami!» Wyszli oni i zabijali w mieście.

8 A podczas gdy oni zabijali, ja pozostałem sam, upadłem na twarz i tak wołałem: «Ach, Panie Boże! Czy chcesz wyniszczyć całą Resztęs Izraela, dając upust swemu gniewowi przeciw Jerozolimie?» 9 Rzekł do mnie: «Nieprawość pokolenia Izraela i Judy jest wielka, niezmierna; kraj jest pełen krwi, a miasto pełne przewrotności. Mówią bowiem: Pan opuścił ten kraj, Pan nie widzi. 10 A więc także i moje oko nie okaże litości ani współczucia. Odpowiedzialność za ich postępowanie składam na ich głowy». 11 I oto ów mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku, oznajmił: «Uczyniłem, jak mi rozkazałeś».

Zakochany w Biblii

03:06 3400 03:06Ez 9 Apokalipsa 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Cudowne rozmnożenie chleba

1 Potem Jezus udał się na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. 2 Szedł za Nim wielki tłum, bo oglądano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali. 3 Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. 4 A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. 5 Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą się do Niego, rzekł do Filipa: «Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli?» 6 A mówił to, wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co ma czynić. 7 Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denaróws nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać». 8 Jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: 9 «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?» 10 Jezus zaś rzekł: «Każcie ludziom usiąść». A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. 11 Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. 12 A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». 13 Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, pozostałymi po spożywających, napełnili dwanaście koszów.

14 A kiedy ludzie spostrzegli, jaki znak uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat». 15 Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

Jezus kroczy po jeziorze

16 O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro 17 i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; 18 jezioro burzyło się od silnego wichru. 19 Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. 20 On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». 21 Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.

Lud szuka Jezusa

22 Nazajutrz tłum stojący po drugiej stronie jeziora spostrzegł, że poza jedną łodzią nie było tam żadnej innej oraz że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. 23 Tymczasem w pobliże tego miejsca, gdzie spożyto chleb po modlitwie dziękczynnej Pana, przypłynęły od Tyberiady inne łodzie. 24 A kiedy [ludzie z] tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. 25 Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?»

Mowa eucharystyczna

26 W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki , ale dlatego, że jedliście chleb do syta. 27 Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec». 28 Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?» 29 Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał». 30 Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? 31 Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: Dał im do jedzenia chleb z nieba». 32 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. 33 Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». 34 Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!» 35 Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. 36 Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. 37 Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, 38 ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. 39 Jest wolą Tego, który Mnie posłał, abym nic nie stracił z tego wszystkiego, co Mi dał, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. 40 To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».

09:41 3229 09:41J 6 Chleb żywy - mowa eucharystyczna 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

4 Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący oraz blask dokoła niego, a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu złota ze srebrem, ze środka ognia. 5 Pośrodku było coś podobnego do czterech Istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. 6 Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła. 7 Nogi ich były proste, stopy ich zaś były podobne do stóp cielca; lśniły jak brąz wygładzony. 8 Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza i skrzydła owych czterech istot - 9 skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie - nie odwracały się, gdy one szły; każda szła prosto przed siebie. 10 Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze cielca i oblicze orła, 11oblicza ich i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do siebie, a dwa okrywały ich tułowie. 12 Każda posuwała się prosto przed siebie; szły tam, dokąd duch je prowadził; idąc, nie odwracały się.

13 W środku między tymi Istotami żyjącymi pojawiły się jakby żarzące się w ogniu węgle, podobne do pochodni, poruszające się między owymi Istotami żyjącymi. Ogień rzucał jasny blask, a z ognia wychodziły błyskawice. 14 Istoty żyjące biegały tam i z powrotem niczym błyskawice.

15 Przypatrzyłem się tym Istotom żyjącym, a oto przy każdej z tych czterech Istot żyjących znajdowało się na ziemi jedno koło. 16 Wygląd tych kół i ich wykonanie odznaczały się połyskiem topazu, a wszystkie cztery miały ten sam wygląd i wydawało się, jakby były wykonane tak, że jedno koło było w drugim. 17 Mogły chodzić w czterech kierunkach; gdy zaś szły, nie odwracały się, idąc. 18 Obręcz ich była ogromna; przypatrywałem się im i oto: obręcz u tych wszystkich czterech była pełna oczu wokoło. 19 A gdy te Istoty żyjące się posuwały, także koła posuwały się razem z nimi, gdy zaś te Istoty żyjące podnosiły się z ziemi, podnosiły się również koła. 20 Dokądkolwiek poruszał je duch, tam szły także koła; równocześnie podnosiły się z nimi, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 21 Gdy szły [te istoty], szły i one, a gdy przystawały, również i koła się zatrzymywały; gdy one od ziemi się podrywały, podrywały się z nimi także koła, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 22 Nad głowami tych Istot żyjących było coś jakby sklepienie niebieskie, jakby kryształ lśniący, rozpostarty ponad ich głowami, w górze. 23 Pod sklepieniem jednak skrzydła ich były wzniesione, jedne przy drugich; u każdej z nich dwoje pokrywało ich tułowie. 24 Gdy szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielkich wód, jak głos Wszechmogącego, odgłos ogłuszający jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast gdy stały, skrzydła miały opuszczone. 25 Nad sklepieniem, które było nad ich głowami, rozlegał się głos; gdy stały, skrzydła miały opuszczone.

26 Ponad sklepieniem, które znajdowało się nad ich głowami, było coś, co wyglądało jak szafir, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. 27 Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, który wyglądał jak ogień wokół niego. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądem przypominało ogień, a wokół niego roztaczał się blask. 28 Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglądałem ją. Następnie padłem na twarz i usłyszałem głos Mówiącego.
21 Rzekł On do mnie: «Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił». 2 I wstąpił we mnie duch, gdy do mnie mówił, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. 3 Powiedział mi: «Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. 4 To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. 5 A oni, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną - są bowiem ludem opornym - przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich. 6 A ty, synu człowieczy, nie bój się ich ani się nie lękaj ich słów, nawet gdyby wokół ciebie były osty i ciernie i gdybyś się znalazł wśród skorpionów. Nie obawiaj się ich słów ani się nie lękaj ich twarzy, bo to lud oporny. 7 Przekażesz im moje słowa, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną, bo przecież są buntownikami.
Zakochany w Biblii

14:34 2999 14:34Ez 1-3 Zjedz ten zwój i przemów! 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pan skierował do mnie te słowa: 2 «Synu człowieczy, zapoznaj Jerozolimę z jej obrzydliwościami 3 i powiedz: Tak mówi Pan Bóg do Jerozolimy: Z pochodzenia i urodzenia swego jesteś z ziemi Kanaan. Ojciec twój był Amorytą, a matka twoja - Chittytką. 4 A twoje urodzenie: w dniu twego przyjścia na świat nie odcięto ci pępowiny, nie obmyto cię w wodzie, aby cię oczyścić; nie natarto cię solą i w pieluszki cię nie owinięto. 5 Żadne oko nie okazało współczucia, aby spełnić względem ciebie jedną z tych posług przez litość dla ciebie. W dniu twego urodzenia wyrzucono cię na puste pole - przez niechęć do ciebie.

6 Oto Ja przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię, jak szamotałaś się we krwi. Rzekłem do ciebie, gdy byłaś we krwi: Żyj, 7 rośnij! Jak trawę na polu cię uczyniłem. Rosłaś, wzrastałaś i doszłaś do wieku dojrzałego. Piersi twoje nabrały kształtu i włosy twoje stały się obfitsze. Ale byłaś naga i bez okrycia. 8 Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłości. Rozciągnąłem połę płaszcza mego nad tobą i zakryłem twoją nagość. Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze - wyrocznias Pana Boga - stałaś się moją. 9 Obmyłem cię wodą, otarłem z ciebie krew i namaściłem olejkiem. 10 Następnie przyodziałem cię wyszywaną szatą, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorems i okryłem cię jedwabiem. 11 Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twoją szyję. 12 Włożyłem też pierścień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twoją głowę. 13 Zostałaś ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz w szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaś najczystszą mąkę, miód i oliwę. Stawałaś się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaś aż do godności królewskiej. 14 Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twojej piękności, bo była ona doskonała z powodu ozdób, w które cię wyposażyłem - wyrocznia Pana Boga.

15 Ale zaufałaś swojej piękności i wyzyskałaś swoją sławę na to, by uprawiać nierząds . Oddawałaś się każdemu, kto obok ciebie przechodził. 16 Nabrałaś swoich szat i sporządziłaś sobie wyżynys [z namiotami] o różnorakich barwach i na nich uprawiałaś nierząd. 17 Wziąwszy ozdobne przedmioty ze złota i ze srebra, które ci dałem, uczyniłaś sobie z nich podobizny ludzkie i przed nimi grzeszyłaś nierządem. 18 Wzięłaś swe szaty wyszywane i okryłaś je nimi, a także moją oliwę i moje kadzidło składałaś w ofierze przed nimi. 19 Nawet żywność, którą ci dałem: najczystszą mąkę, oliwę i miód, którymi cię żywiłem, ofiarowałaś im jako miłą woń. Tak było - wyrocznia Pana Boga. 20 Brałaś też synów swoich i córki, które mi urodziłaś, a składałaś im w ofierze na pożywienie. Czy więc czymś małym jest twój nierząd? 21 Zabijałaś przecież synów moich i paląc ich, składałaś im w ofierze. 22 A przy wszystkich tych obrzydliwościach i nierządach nie pamiętałaś dni twojej młodości, gdy byłaś naga, odkryta i gdy szamotałaś się w swojej krwi.

23 A po tych wszystkich złościach twoich - biada, o biada tobie! - wyrocznia Pana Boga - 24 budowałaś sobie szałasy i sporządzałaś wzniesienia na każdym miejscu. 25 Na początku każdej drogi budowałaś sobie wzniesienie, aby tam kalać swoją piękność, i oddawałaś się każdemu przechodniowi. Mnożyłaś coraz bardziej swoje czyny nierządne.

26 Uprawiałaś nierząd z twoimi sąsiadami, Egipcjanami, o ciałach potężnych, pomnażałaś coraz bardziej swoje czyny nierządne, aby Mnie pobudzać do gniewu. 27 Oto wyciągnąłem rękę przeciwko tobie i zmniejszyłem ci żywność, i wydałem cię na łup twoim nieprzyjaciółkom, córkom filistyńskim, które się wstydziły twojego postępowania. 28 Uprawiałaś następnie nierząd z Asyryjczykami, ponieważ byłaś nienasycona; oddawałaś się nierządowi z nimi, a i tak się tym nie nasyciłaś. 29 Uprawiałaś więc znów nierząd z krajem kupieckim Chaldejczyków, i także tym się nie nasyciłaś.

30 Jakżeż słabe było twoje serce - wyrocznia Pana Boga - skoro dopuszczałaś się takich rzeczy, godnych bezwstydnej nierządnicy, 31 skoro budowałaś szałas na początku każdej drogi, skoro urządzałaś sobie wzniesienia na każdym placu, a gardząc zapłatą, nie byłaś podobna do nierządnicy, 32 lecz do kobiety cudzołożnej, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych. 33 Wszystkim nierządnicom daje się zapłatę, a ty wszystkim swoim kochankom dawałaś podarki i zjednywałaś ich sobie, by przychodzili do ciebie zewsząd i uprawiali z tobą nierząd. 34 U ciebie działo się odwrotnie niż u nierządnic: nikt nie gonił za tobą. To ty dawałaś zapłatę, a ciebie nikt nie wynagradzał. Tak, z tobą było wprost odwrotnie.

Zakochany w Biblii

12:43 2449 12:43Ez 16 Symboliczna historia Izraela 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pieśń nad pieśniami Salomona.

PIEŚŃ PIERWSZA

Oblubienica:2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!

Bo miłość twa przedniejsza od wina.

3 Woń twych pachnideł słodka,

olejek rozlany - imię twe,

dlatego miłują cię dziewczęta.

4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!

Król wprowadził mnie do swoich komnat.

«Cieszmy się i weselmy tobą!»,

sławmy twą miłość nad wino,

[jakże] słusznie cię miłują!

5 Czarna jestem, lecz piękna,

córki jerozolimskie,

jak namioty Kedaru,

jak zasłony Szalma.

6 Nie patrzcie na mnie, że jestem czarna,

że mnie spaliło słońce.

Synowie mej matki rozgniewali się na mnie,

postawili mnie na straży winnic,

a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.

7 O ty, którego miłuje dusza moja,

wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada,

gdzie dajesz im spocząć w południe,

abym się nie błąkała

wśród stad twych towarzyszy.

Chór:8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast,

pójdź za śladami trzód

i paś koźlęta twe

przy szałasach pasterzy.

Oblubieniec:9 Do klaczy mej w zaprzęgu faraona

przyrównam cię, przyjaciółko moja.

10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków,

szyja twa w koliach.

11 Wisiorki zrobimy ci złote

z kuleczkami ze srebra.

Oblubienica:12 Gdy król na uczcie przebywa,

nard mój roztacza woń swoją.

13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry,

między piersiami mymi położonym.

14 Gronem henny jest mi umiłowany mój

w winnicach Engaddis .

Oblubieniec:15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja,

jak piękna,

oczy twe jak gołębice!

Oblubienica:16 Zaiste piękny jesteś, miły mój,

o jakże uroczy!

Łoże nasze z zieleni.

Oblubieniec:17 Belkami domu naszego są cedry,

a cyprysy ścianami.

Oblubienica:

Rozdział 2

1 Jam narcyz Szaronus ,

lilia dolin.

Oblubieniec:2 Jak lilia pośród cierni,

tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt.

Oblubienica:3 Jak jabłoń wśród drzew leśnych,

tak ukochany mój wśród młodzieńców.

W upragnionym jego cieniu usiadłam,

a owoc jego słodki dla mego podniebienia.

4 Wprowadził mnie do sali biesiadnej,

i godłem jego nade mną jest miłość.

5 Posilcie mnie plackami z rodzynek,

wzmocnijcie mnie jabłkami,

bo chora jestem z miłości.

6 Lewa jego ręka pod głową moją,

a prawica jego obejmuje mnie.

Oblubieniec:7 Zaklinam was, córki jerozolimskie,

na gazele, na łanie polne:

Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie miłości,

póki sama nie zechce.

PIEŚŃ DRUGA

Oblubienica:8 Głos mojego ukochanego!

Oto on! Oto nadchodzi!

Biegnie przez góry,

skacze po pagórkach.

9 Umiłowany mój podobny do gazeli,

do młodego jelenia.

Oto stoi za naszym murem,

patrzy przez okno,

zagląda przez kraty.

10 Miły mój odzywa się

i mówi do mnie:

«Powstań, przyjaciółko ma,

piękna ma, i pójdź!

11 Bo oto minęła już zima,

deszcz ustał i przeszedł.

12 Na ziemi widać już kwiaty,

nadszedł czas przycinania drzew,

i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie.

13 Figowiec wydał zawiązki owoców

i winne krzewy kwitnące już pachną.

Powstań, przyjaciółko ma,

piękna ma, i pójdź!

14 Gołąbko ma, [ukryta] w rozpadlinach skały,

w szczelinach przepaści,

ukaż mi swą twarz,

daj mi usłyszeć swój głos!

Bo słodki jest głos twój

i twarz pełna wdzięku».

Chór:15 «Schwytajcie nam lisy,

małe lisy,

co pustoszą winnice,

bo w kwieciu są winnice nasze».

Oblubienica:16 Mój miły jest mój, a ja jestem jego,

on stada swe pasie wśród lilii.

17 Nim wiatr wieczorny powieje

i znikną cienie,

wróć, bądź podobny, mój miły,

do gazeli, do młodego jelenia

na górach Beter!

Rozdział 3

1 Na łożu mym nocą szukałam

umiłowanego mej duszy,

szukałam go, lecz nie znalazłam.

2 Wstanę, obejdę miasto

po ulicach i placach,

szukać będę ukochanego mej duszy.

Szukałam go, lecz nie znalazłam.

3 Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzą miasto.

«Czy widzieliście miłego duszy mej?»

4 Zaledwie ich minęłam,

znalazłam umiłowanego mej duszy,

pochwyciłam go i nie puszczę,

aż go wprowadzę do domu mej matki,

do komnaty mej rodzicielki.

Oblubieniec:5 Zaklinam was, córki jerozolimskie,

na gazele i na łanie polne:

nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej,

póki sama nie zechce.

Zakochany w Biblii

22:17 2146 22:17Pieśń nad pieśniami 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wierność przestrogom, Niebezpieczeństwo, Zasadzka, Pokusa, Upadek, Pouczenie

04:30 1803 04:30Prz 7 Przeciw uwodzicielce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

2 Głos mój się wznosi do Boga i wołam,

głos mój - do Boga, by mnie usłyszał.

3 Szukam Pana w dzień mojej niedoli.

Moja ręka w nocy niestrudzenie wyciągnięta,

moja dusza odmawia przyjęcia pociechy.

4 Jęczę, im bardziej wspominam Boga,

duch mój słabnie, im więcej rozmyślam.

5 Ty przytrzymujesz powieki mych oczu,

jestem wzburzony i mówić nie mogę.

6 Rozważam dni starodawne

i lata minione 7 wspominam.

Rozmyślam nocą w sercu,

roztrząsam i duch mój docieka:

8 «Czy Bóg odrzuca na wieki

i nie jest już łaskawy?

9 Czy Jego łaskawość ustała na zawsze,

a słowo umilkło na pokolenia?

10 Czy Bóg zapomniał o litości,

czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?»

11 I mówię: «To dla mnie bolesne,

że się odwróciła prawica Najwyższego».

12 Wspominam dzieła Pana,

zaiste wspominam Twoje dawne cuda.

13 Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach

i czyny Twoje rozważam.

14 Boże, Twoja droga jest święta;

który bóg dorówna wielkością naszemu Bogu?

15 Ty jesteś Bogiem działającym cuda,

objawiłeś ludom swą potęgę.

16 Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeś,

synów Jakuba i Józefa.

17 Boże, ujrzały Cię wody,

ujrzały Cię wody: zadrżały,

i odmęty się poruszyły.

18 Chmury wylały wody,

wydały głos chmury

i poleciały Twoje strzały.

19 Głos Twego grzmotu wśród terkotu kół,

pioruny świat rozjaśniły,

poruszyła się i zatrzęsła ziemia.

20 Twoja droga wiodła przez wody,

Twoja ścieżka przez wody rozległe

i nie znać było Twych śladów.

21 Wiodłeś Twój lud jak trzodę

ręką Mojżesza i Aarona.

1 Alleluja.

Gdy Izrael wychodził z Egiptu,

dom Jakuba - od ludu obcego,

2 przybytkiem Jego stał się Juda,

Izrael Jego królestwem.

3 Ujrzało morze i uciekło,

Jordan bieg swój odwrócił.

4 Góry skakały jak barany,

pagórki - niby jagnięta.

5 Cóż ci jest, morze, że uciekasz?

Czemu, Jordanie, bieg swój odwracasz?

6 Góry, czemu skaczecie jak barany,

pagórki - niby jagnięta?

7 Zadrżyj, ziemio, przed obliczem Pana całej ziemi,

przed obliczem Boga Jakuba,

8 który zmienia opokę w oazę,

a skałę w krynicę wody.

Zakochany w Biblii

03:56 1714 03:56Ps 77 Wiodłeś Twój lud jak trzodę 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja godzina. Jest to również godzina waszej walki, ponieważ zwycięskie działanie Niebieskiego Wodza, Niewiasty obleczonej w słońce, będzie się stawać coraz bardziej widoczne.
Jeszcze przez połowę czasu muszę pozostać w schronieniu na pustyni. Tutaj dokonuję największych cudów, w ciszy i pokorze.
Pustynia, na którą się chronię, to wy, synowie poświęceni Niepokalanemu Sercu, to wasze serca wysuszone licznymi ranami, zadanymi w świecie zbuntowanym przeciwko Bogu i Jego prawom, w świecie ogarniętym rozszerzającą się groźnie nienawiścią i przemocą.
Wasze wysuszone serca, wasze spragnione dusze, Moi synowie, są miejscem, na którym Niebieska Mama znajduje teraz schronienie.
Dzięki Mojej obecności pustynia ta zmienia się w kwitnący ogród pielęgnowany przeze Mnie ze szczególną troską.
Codziennie nawadniam wasze wysuszone serca czułością Mej niepokalanej miłości. Oschłość waszych dusz zraszam łaską, której jestem pełna, gdyż jako Mama muszę ją dawać wszystkim Moim małym dzieciom.
Opatruję również niebieskim balsamem wasze rany i oczyszczam was, pomagając wyzwalać się stopniowo z grzechów, z licznych braków i nieuporządkowanych przywiązań. Tak właśnie przygotowuję i użyźniam ziemię Mojego ogrodu.
Zasiewam tam miłość do Mojego Syna Jezusa, aby mogła wykiełkować i kwitnąć w sposób coraz doskonalszy i pełen światła. W Jego Duchu miłości otwieram was na słońce życzliwości Ojca, aby Trójca Przenajświętsza mogła zabłysnąć i odzwierciedlać się w niebiańskiej siedzibie, zbudowanej w Moim Niepokalanym Sercu.
Wzrastacie więc, pielęgnowani przeze Mnie, jak pokorne kwiaty, które rozchylają się, by wyśpiewywać wyłącznie chwałę Bożą i wszędzie szerzyć wspaniałość Jego miłości.
Daję wam także barwy i zapach Moich cnót: modlitwy, pokory, małości, posłuszeństwa, doskonałego oddania się.
Wzrastacie i rozwijacie się, a Ja każdego dnia przemieniam waszą pustynię w najpiękniejszy ogród, którego zazdrośnie strzegę.
#Gobbi

03:54 375 03:54Pustynia, na którą się chronię (Ap 12,1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja wielka bitwa.
To, co widzicie, co teraz przeżywacie, stanowi część Mego planu, który dotąd był ukryty w głębinach Mojego Niepokalanego Serca.
Trójca Przenajświętsza powierzyła Mi dowodzenie Jej armią w strasznej walce przeciw szatanowi, który od wieków jest najbardziej przebiegłym i zaciekłym wrogiem Boga.
To Mnie, najmniejszej niewolnicy Pana, Bóg powierzył wykonanie Swego zwycięskiego planu, by duch pychy i buntu został znowu pokonany pokorą i posłuszeństwem waszej Niebieskiej Mamy.
Mój przeciwnik chciał zaatakować Trójcę Przenajświętszą, wprowadzając zamieszanie w Jej wielkie Dzieło miłości i chwały.
Zaćmił Dzieło Ojca zwodząc stworzenia, aby je wciągnąć do buntu przeciwko Bogu przez szerzenie ateizmu, który nigdy w takim stopniu jak dziś nie rozpowszechniał się na świecie.
Wprowadził zamieszanie w Dzieło Syna. Aby uczynić Odkupienie bezowocnym, rozsiewa błąd w samym wnętrzu Jego Kościoła. Niewierność rozszerza się w nim jak straszny rak. Lekceważy się Papieża, którego Jezus ustanowił w Kościele fundamentem Jedności i stróżem Prawdy.
Przeciwnik wprowadził zamieszanie w Dzieło Ducha Świętego, gasząc skutecznie poprzez grzech światło życia Bożego w licznych duszach. Wielu z łatwością popełnia grzech, a nawet go usprawiedliwia, niektórzy już się więcej z niego nie spowiadają.
Jednak Niewiasta obleczona w słońce rozpoczęła już wielki bój i posuwa się codziennie naprzód dzięki wam, Mój mały wierny zastępie. Właśnie przez was chcę doprowadzić do pierwotnego blasku Dzieło stworzenia, odkupienia i uświęcenia, by Trójca Przenajświętsza mogła otrzymać największą chwałę.
Tak, Światło rozbłyśnie w stworzeniach, kiedy po klęsce wszystkich form ateizmu i po ustaniu pełnego pychy buntu będzie ono na nowo wyśpiewywać miłość i chwałę Boga.
W Kościele ponownie zabłyśnie w pełni całe światło Prawdy, wierności i jedności. Mój Syn Jezus ukaże się w takiej pełni, że Kościół stanie się Światłością dla wszystkich narodów ziemi. Sprawię, że światło łaski zabłyśnie w duszach. Duch Święty udzieli się im w obfitości, aby prowadzić je ku doskonałej Miłości.
#Gobbi

04:12 371 04:12Godzina walki (Ap 12, 1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Moi najmilsi synowie, czcicie Mnie dziś w sposób szczególny w pierwszą sobotę maja miesiąca, który Mi specjalnie poświęcacie. Gromadzicie się z waszą Niebieską Mamą w Wieczernikach braterstwa i modlitwy.
Jaką pociechę przynosicie Mi w Moim głębokim bólu! Jakiej radości udzielacie Mojemu Niepokalanemu Sercu! Dzięki wam którzy Mi odpowiedzieliście okazywana Mi cześć rozkwita obecnie w całym Kościele.
Przez to mogę w waszych czasach korzystać z wielkiej mocy udzielonej Mi przez Przenajświętszą Trójcę. Dzięki niej unieszkodliwiam atak, który Mój przeciwnik, czerwony Smok, rozpętał przeciw Mnie, wymiotując ze swej gardzieli wodę jak rzekę, aby Mnie zatopić. Tę rzekę tworzą wszystkie nowe doktryny teologiczne, usiłujące rzucić cień na postać waszej Niebieskiej Mamy, zaprzeczyć Moim przywilejom, zmniejszyć oddawaną Mi cześć, ośmieszyć wszystkich oddanych Mi. Z powodu tych ataków Smoka pobożność Maryjna zmniejszała się coraz bardziej w ostatnich latach u wielu Moich wiernych, a w niektórych miejscach nawet zupełnie zanikła.
Pomocą jednak dla waszej Niebieskiej Mamy stały się dwa skrzydła wielkiego orła. Wielki orzeł to Słowo Boże, zwłaszcza Słowo zawarte w Ewangelii Mojego Syna Jezusa.
Orzeł symbolizuje jedną z czterech Ewangelii: Ewangelię według świętego Jana, gdyż wznosi się wyżej niż inne i wchodzi w samo Serce Przenajświętszej Trójcy. Ewangelia ta głosi z mocą Boskość, odwieczność i współistotność Słowa a także Bóstwo Jezusa Chrystusa.
Dwa skrzydła orła to Słowo Boże słuchane, kochane i zachowywane z wiarą; to Słowo Boże stosowane z miłością w życiu dzięki łasce. Dwa skrzydła wiary i miłości czyli Słowo Boże, którego słuchałam i którym żyłam pozwoliły Mi wznieść się ponad rzekę wszystkich ataków skierowanych przeciwko Mnie, ponieważ ukazały światu Moją prawdziwą wielkość.
Następnie znalazłam schronienie na pustyni. Tą pustynią, na której wzniosłam Moją stałą siedzibę, są serca i dusze wszystkich Moich dzieci przyjmujących i słuchających Mnie, całkowicie powierzających Mi siebie, poświęcających się Mojemu Niepokalanemu Sercu. Na tej pustyni, na której się znajduję, dokonuję dziś największych cudów. Czynię je w sercach i w duszach, to znaczy w życiu wszystkich Moich najmniejszych dzieci. Sprawiam, że idą za Mną drogą wiary i miłości. Przygotowuję je do przyjmowania, kochania i zachowywania Słowa Bożego. Pomagam im żyć nim każdego dnia konsekwentnie i odważnie.
W ciszy i ukryciu to znaczy na pustyni, na której się znajduję działam z mocą, aby poświęceni Mi synowie wierzyli dziś w Ewangelię, pozwalali się prowadzić jedynie Mądrości Ewangelii i byli zawsze żywą Ewangelią.
Przez Mój Kapłański Ruch Maryjny uformowałam we wszystkich częściach świata Mój zastęp. Jego zadanie polega na tym, by pozwolić się przenieść ze Mną na skrzydłach wielkiego orła, to znaczy na skrzydłach wiary i miłości, przyjmując w waszych czasach Słowo Boże z miłością i żyjąc tylko Nim.
Wielkie cuda jakich dokonuję dziś na pustyni, na której się znajduję polegają na takiej zupełnej przemianie życia Moich małych dzieci, by stały się odważnymi świadkami wiary i przykładami jaśniejącymi świętością. W ten sposób każdego dnia w ciszy i ukryciu przygotowuję Moje wielkie zwycięstwo nad Smokiem przez tryumf Mojego Niepokalanego serca w świecie.

#Gobbi

05:48 358 05:48Dwa skrzydła wielkiego orła (Ap 12, 14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Poznaj tło historyczne wydarzeń biblijnych!

Górny Egipt - Teby - bóg Chnum
Dolny Egipt - Memfis - bóg Amon
Nil
Nomy
Imhotep
Mastaba - Piramidy
Stare Państwo
Pierwszy Okres przejściowy
Średnie Państwo
Drugi Okres przejściowy
Hyksosi
Nowe Państwo
Echnaton - Amarna - bóg Aton
Trzeci Okres Przejściowy
Dynastie nubijskie
Asyria
Persja
Grecja
Imperium Rzymskie

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia
Stary Testament Tanach
Księga Rodzaju Bereszit Genesis
Pięcioksiąg Tora
prof. Joseph Davidovits
Historia biblijna
Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

10:30 341 10:30Starożytny Egipt historia w pigułce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Pokaż więcej popularnych filmów >

lista
duże ikony

Nowo dodane filmy

Księga Liczb dobiega końca. W poprzednim rozdziale mieliśmy przypomnienie błogosławieństw i przekleństw związanych z Przymierzem, w niniejszym rozdziale mamy przypomnienie Bożych obietnic złożonych już na początku przygody Abrahama, kiedy Bóg tak opisywał granice Ziemi Obiecanej: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat (Rdz 15, 18). Rzeka Egipska o której mowa to nie jest Nil ale Wadi al-Arisz, tutaj określany mianem Potoku Egipskiego. Natomiast doprowadzenie Ziemi Obiecanej na północ aż do rzeki Eufrat obrazuje ogrom Bożej obietnicy.
W Księdze Powtórzonego Prawa przeczytamy: Każde miejsce, po którym będzie chodzić stopa waszej nogi, będzie wasze. Granice wasze sięgać będą od pustyni aż do Libanu, od rzeki Eufrat aż do Morza Zachodniego (Pwt 11, 24). W czasie redakcji tych stronnic biblijnych terytorium zajęte przez Izrael będzie dużo szczuplejsze niż tutaj opisane, co daje do zrozumienia że opis geograficzny ogromnego terytorium Ziemi Obiecanej jest opisem IDEALISTYCZNYM. Przesada tej obietnicy daje do zrozumienia, że jest to obietnica duchowa, skoro w żadnym okresie historii Izrael nie zajmował tak wielkiego terytorium, nawet za czasów Dawida lub Salomona. Lud Boży nie ma za zadanie ustanowienia jakiegoś ludzkiego imperium, ale jest powołany do dawania świadectwa o obecności żywego Boga wśród wszystkich narodów ziemi. Izrael nie jest instytucją polityczną, ale jest tam, gdzie znajduje się jakakolwiek diaspora. Duchowa interpretacja tych wersetów jest potwierdzona odpowiedź Jezusa tym, którzy szukali granic obiecanego królestwa Mesjańskiego:
Zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: «Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: Oto tu jest albo: Tam. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest». (Łk 17, 20-21)
Temat podziału Ziemi Obiecanej musiał być bardzo wrażliwy dla pierwszych Izraelitów oraz dla tych powracających z wygnania babilońskiego. Ciąg dalszy tekstu opowiada o podziale dokonanym przez Jozuego i kapłana Eleazara. Widzimy więc przekazanie pałeczki od Mojżesza do Jozuego i od Aarona do Eleazara. Wymienionych jest dziesięciu przewodniczących podziału, o których nic więcej nie wiemy. Narracja coraz bardziej wprowadza nas w tematykę Księgi Jozuego.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

08:04 33 08:04Granice Królestwa Bożego (Lb 34)

Dodał: ZakochanywBiblii

Poprzedni rozdział miał styl redakcyjny deuteronomisty, niniejszy rozdział z powrotem pokazuje cechy charakterystyczne dla redaktora kapłańskiego, czyli dbałość o szczegóły i symbole: tutaj cały proces wyjścia z Egiptu został rozłożony na czterdzieści dwa etapy i dokładnie umieszczony w czasie.
W tym rozdziale poznajemy nazwy szesnastu miejsc, które nigdzie indziej nie znajdziemy, co świadczy o tym, że ten rozdział jest zapisem różnych tradycji, zgodnie z procesem redakcyjnym Biblii: Biblia nie została zredagowana za jednym zamachem, ale została najpierw ustnie przekazywana z pokolenia na pokolenie, zapisana na luźnych kartkach, ostatecznie zebrana i zredagowana przez redaktora kapłańskiego, który chciał upamiętnić wszystkie tradycje, które miał do dyspozycji.
Ale dlaczego Duch Święty chciał, żeby taka długa lista unikatowych nazw własnych znalazła się w Biblii? Sens dosłowny tej listy nie jest dla nas zbyt pouczający, ale Biblia nie kończy się na znaczeniu dosłownym, powinniśmy jeszcze interesować się znaczeniem alegorycznym. Święty Ambroży na przykład porównywał listę 42 etapów z listą 42 przodków Jezusa Chrystusa wymienionych na początku ewangelii św. Mateusza (Mt 1, 1-17), dając do zrozumienia, że każde pokolenie Izraelitów było etapem potrzebnym i prowadzącym do nadejścia Mesjasza.
Na wędrówkę Ludu Bożego można też patrzeć jak na kolejne etapy wyzwolenia duchowego, prowadzących od porzucenia ziemi grzechu i śmierci (symbolizowanej przez Egipt) do Królestwa Bożego (symbolizowanego przez Ziemię Obiecaną), gdzie Bóg chce doprowadzić Swoje dzieci do wiecznych zaślubin z nim. Ta droga jest procesem rozwijającym się w czasie, jest drogą trudną i męczącą, naszpikowaną trudnościami i pokusami z którymi trzeba prowadzić stanowczą walkę wewnętrzną, wyrzekając się grzechu, szatana i świata, dążąc do doskonałej miłości Boga i bliźniego.
Wracając do tekstu, po starannym wymienieniu etapów drogi przez pustynię dochodzimy wreszcie do wrót Ziemi Obiecanej i redaktor porzuca styl narracyjny, aby wrócić do stylu ustawodawczego. Mojżesz przypomina zasady: nie wolno pozwolić na kompromis ze złem, trzeba terytorium oczyścić z pogańskich zaległości i bezpardonowo obalać dawne miejsca bałwochwalstwa:
Ten ustęp posiada cechy podsumowujące i kończące całą księgę. Przypomniane są błogosławieństwa i przekleństwa, podobnie jak pod koniec Księgi Kapłańskiej (Kpł 26). Najważniejsze przesłanie jest takie, że Ziemia Obiecana jest DZIEDZICTWEM Izraelitów, jest darem od Boga, dzielonym między poszczególnymi szczepami dla zaspokajania potrzeb każdego, bo sprawiedliwie nie znaczy po równo. Wszystkie dobra duchowe otrzymujemy w darze od Boga z zadaniem ich pielęgnowania. Nie jest to zadanie spokojne, każdy chrześcijanin powinien być gotowy do walki duchowej, na wzór pierwszych Izraelitów. Walka duchowa ma być bezkompromisowa, co prowadzi nas do interpretacji moralnej Pisma Świętego, przenosząc na nasze realia przygody Izraelitów. Grunt, żeby w całej tej żmudnej wędrówce nigdy nie stracić z oczu wzniosłego celu, jakim jest podniesienie ku Bogu siebie samego, swego bliźniego i całego świata.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

0:00 Tekst biblijny
5:35 Komentarz
9:01 Tekst biblijny
10:22 Komentarz

12:08 23 12:08Etapy wyzwolenia (Lb 33)

Dodał: ZakochanywBiblii

Ostatnie rozdziały Księgi Liczb są dodatkiem redakcyjnym zredagowanym późno, bo w siódmym lub szóstym wieku przed Chrystusem. O tym świadczy kilka szczegółów: w pierwszym wersecie szczepy Rubena i Gada zostały wymienione w poprawnej kolejności, ponieważ Ruben jest starszy od swojego brata Gada, natomiast w dalszym ciągu tekstu wymieniony jest Gad przed Rubenem, co odzwierciedla fakt, że z czasem szczep Gada stanie się liczniejszy i ważniejszy od szczepu Rubena. Poza tym miasta wymienione pod koniec rozdziału (ww. 34-38) nie istnieją w dziesiątym wieku przed Chrystusem, a miasta położone po wschodniej stronie rzeki Jordan zostały dołączone do królestwa Izraela dopiero za czasów Salomona. Dla późniejszych Izraelitów zachodziło więc pytanie czy te terytoria należą do Ziemi Obiecanej i czy Izraelici mają do nich prawo. Wymienienie tych miast w pięcioksięgu mojżeszowym jest sposobem na potwierdzenie pełnej przynależności tych miast do zakresu Bożej Obietnicy.
Ten rozdział ma też wartość dydaktyczną: jest rozważaniem na temat pogodzenia interesów osobistych poszczególnych szczepów z dobrem wspólnym całej wspólnoty. W niniejszym rozdziale opisana jest rozprawa między Rubenem i Gadem a Mojżeszem, która kończy się zawarciem paktu między tymi dwoma szczepami a resztą wspólnoty. Pakt zobowiązuje wszystkie dwanaście szczepów do solidarności. Jest uroczyście zawarty przed Bogiem, skoro najświętsze imię JHWH jest wymienione aż dwanaście razy w tym rozdziale. Jak na przymierze przystało, przypisany jest do niego szereg błogosławieństw i przekleństw (ww. 20-23), które można sparafrazować następująco: Jeżeli będziecie przestrzegać zobowiązania przymierza, wówczas te ziemie do was należą, jeśli złamiecie wasze obietnicę, wówczas konsekwencje waszego grzechu spadną na was.
Zgodnie ze stylem redakcyjnym deuteronomisty, Mojżesz jest ukazany w roli proroka. Prorok nie jest wróżką zapowiadającą przyszłość, ale zapowiada konsekwencje czynów dokonywanych w teraźniejszości. Kiedy wspomniane czyny zagrażają jedności dwunastu pokoleń, wówczas napomnienia proroka są bardzo ostre.
Gad i Ruben zaświadczają o prawości swoich intencji i o swojej solidarności. Co poucza, że poszczególne klany mają prawo do własnej inicjatywy i do samodzielnego rozwoju. Izrael, choć składa się w dwunastu różnorakich członków, stanowi jedno ciało przesiąknięte duchem Mojżesza. Przenosząc tę obserwację na realia Nowego Testamentu możemy powiedzieć, że ciało Chrystusa (czyli Kościół), składa się z różnorakich członków ożywionych jednym duchem, solidarnych między sobą nawet jeśli się między sobą różnią.
Ten rozdział pozornie anegdotyczny może więc posłużyć do głębszej medytacji nad jednością w różnorodności.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

11:44 17 11:44Solidarność (Lb 32)

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy jeden z trudniejszych rozdziałów Biblii, mówiący o wojnie świętej. W rozdziale 25, w następstwie grzechu powszechnej rozwiązłości seksualnej Bóg nakazał Mojżeszowi zgładzenie Madianitów, gdyż oni wrogo odnosili się do was, oszukując was przez swoje knowania, posługując się Peorem, posługując się córką księcia madianickiego, ich siostrą Kozbi, która została zabita w dzień plagi, jaka spadła ze względu na Peora (Lb 25, 18). W niniejszym rozdziale czytamy o ostatniej wojnie stoczonej w drodze do Ziemi Obiecanej.
Dla waszego spokojnego snu od razu zaznaczam, że ten rozdział nie jest rozdziałem historycznym. Jego celem nie jest poinformowanie nas o faktycznych wydarzeniach, ale pouczenie nas w dziedzinie duchowości. W całym rozdziale nie znajdziemy ani miejsca bitwy, ani daty, ani żadnych konkretów. Oprócz wymienionych pięciu królów przytoczeni wrogowie są symbolami albo kapłaństwa albo wrogów Izraela. Podane liczby są wygórowane. Zresztą gdyby naprawdę Madianici zostali wycięci w pień, to dlaczego kilka lat później Gedeon miałby z nimi wojować? Madianici są klanem wędrownym pochodzącym z półwyspu arabskiego, umieli terroryzować ludy osiadłe i je łupić. Z pewnością zdarzyły się z nimi wojny, o czym świadczy opowiadanie o Gedeonie (por. Sdz 6-8). Dzień porażki madianitów został opiewany w Księga Izajasza i Psalmów (Iz 9,3; 10,26; Ps 83,10). Niniejszy rozdział przenosi symbolicznie ten dzień porażki madianitów do czasów Mojżesza, co jest okazją dla doprecyzowania kilku reguł w zakresie prawa wojennego.
W tym urywku pada polecenie, aby miasta spalić oraz przywódców zabić wraz ze wszystkimi mieszkańcami, ale nie zostało użyte słowo klątwa (por. Lb 21). Różnica z klątwą polega na tym, że w przypadku klątwy łup powinien być zniszczony, ale tutaj odnotowujemy złagodzenie prawa klątwy, tak jak w Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 20, 10-14). Kiedyś każdy żołnierz grabił pokonanych na własną rękę (por. Joz 7, 21; 1 S 30, 22), z czasem łup był wspólnie gromadzony i dopiero później dzielony. Za czasów Dawida połowa łupu przypadała walczącym żołnierzom, druga połowa była dzielona między pozostałymi. Co do klejnotów, były często ofiarowane Bogu i złożone w skarbcu świątynnym pod strażą kapłanów (por. Joz 6, 19; 2 Sam 8, 11). Nowością w tym tekście jest bardzo dokładne i skrupulatne wydzielenie części przypadającym kapłanom i Lewitom:
Dzień wielkiego zwycięstwa nad Madianitami jest symbolem przyszłych wielkich zwycięstw, którymi Bóg obdarzy swój lud. Trzeci werset podkreśla, że ta wojna jest pomstą JHWH, w tym sensie że jest zadośćuczynieniem dla przywrócenia sprawiedliwości. Boża sprawiedliwość sięga nie tylko wrogów Izraela, ale stosuje się w tej samej mierze do Izraelitów niewiernych Przymierzu. Co jeszcze bardziej podkreśla, że opisane wydarzenia odnoszą do eschatologii symbolizowanej przez mityczny dzień porażki Madianitów.
Tak naprawdę bitwa toczy się na polu wierności Przymierzu. Gdyby była mowa o bitwach historycznych, Jozue byłby wymieniony jako przywódca militarny, skoro został namaszczony na tę rolę pięć rozdziałów temu (Lb 27). W niniejszym rozdziale rolę główną odgrywa Pinchas, słynny kapłan który swoją gorliwością walczył o zachowanie wierności Przymierzu i ukarał winnych publicznego seksu (Lb 25). Temat niniejszego rozdziału dotyczy bardziej funkcji kapłańskiej. Kapłani powinni walczyć ze złem z taką samą stanowczością jak dzielni wojownicy w mitycznym dniu porażki Madianitów: mają ukarać tych, którzy otwarcie buntują się przeciwko Bogu, oraz zachować ludzi od skażenia wszelką niewiernością Przymierzu.
Niniejszy rozdział mieści się więc w linii Kodeksu Czystości (por. Kpł 11-15). Redaktor kapłański opisuje sposoby zachowania czystości w realiach wojny, kiedy kontakt ze zwłokami staje się powszechny, co wyklucza z funkcji liturgicznej i co zagraża sprawowaniu nieustającego kultu świątynnego, o którym była mowa w poprzednich rozdziałach (por. Lb 28-29). Oto pole walki wojny świętej. Wyraża nieustępliwą troskę o zachowanie czystości, stąd wymóg spalenia miast i świątyń (w. 10) oraz zabicia kobiet winnych uwodzenia Izraelitów (w. 14-18). Stąd też wymów oczyszczenia łupu za pomocą ognia lub wody oczyszczenia (w. 19-24). Sami wojownicy muszą się oczyścić przez siedem dni z tytułu kontaktu ze zwłokami, a więc każda wojna, nawet wojna sprawiedliwa, pociąga za sobą zaciąganie nieczystości liturgicznej i wojownicy muszą z tego tytułu składać ofiarę przebłagalną (w. 50).
W zwykłej wojnie przywódcy żołnierzy pełnią wiodącą rolę, w wojnie świętej rola kapłanów jest szczególna, bo towarzyszą wojskom (w. 6), nadzorują spełnienie wymogów kodeksu czystości (w. 21) oraz prawidłowego podziału łupu (ww. 26, 31, 51, 54), wreszcie odbierają dary świątynne (ww. 51-54).

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

19:14 20 19:14Wojna swięta (Lb 31)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Liczb powoli dochodzi do końca. Podobnie jak na końcu Księgi Kapłańskiej został umieszczony cały rozdział dotyczący ślubów (Kpł 27) usłyszeliśmy przed chwilą przypomnienie, że śluby złożone Bogu - choć są dobrowolne - obowiązują pod karą grzechu. A więc ślub prywatny nabiera takiej samej wartości jak przykazanie Prawa Bożego. Już to usłyszeliśmy w Księdze Kapłańskiej dlatego tekst się tutaj o tym nie rozpisuje. Ciąg dalszy rozdziału omawia cztery kazusy prawne dotyczące ślubów złożonych w czterech sytuacjach: 1. córka względem ojca, 2. żona względem męża, 3. wdowa, i znów 4. żona względem męża.
Marksistowscy komentatorzy próbowali doszukiwać się w tych przepisach objaw zniewolenia żony względem męża. Jest to przekręcenie tekstu, bo mąż niczego nie narzuca żonie. Dziewczyna sama wcześniej złożyła dobrowolny ślub, który okazał się lekkomyślny. Jeśli zachodzi nierówność mężczyzn i kobiet względem Prawa Bożego jest ona na korzyść kobiet, skoro werset trzeci zabronił mężczyznom na zwalnianie siebie nawet z lekkomyślnych ślubów, natomiast cały ten rozdział daje kobietom furtkę dla uwolnienia się z takich ślubów. Zwolnienie musi jednak zachodzić w ściśle zdefiniowanych okolicznościach. Prawo Boże jest miłosierne, ale nie dopuszcza bylejakości.
Lekkomyślna kobieta może zostać wybawiona z kłopotu przez swojego ojca lub męża, który pełni wobec niej rolę Goela, czyli wybawiciela (odsyłam do odpowiedniego odcinka na ten temat: Wj 6). Ani mężczyzna, ani wdowa nie mają szczęścia posiadania Goela mogącego wybawić ich z lekkomyślnej przysięgi. To pozwala nam lepiej zrozumieć naturę aktu wyzwolenia, który może być dokonany jedynie w ramach małżeńskiej relacji, innymi słowy w ramach Przymierza. A skoro Bóg jest Goelem swojego ludu jak to usłyszeliśmy w Księdze Wyjścia, potwierdza to nasze rozumienie Przymierza jako prawdziwego małżeństwa między Bogiem a Jego Ludem.
Możemy pod tym kątem odczytać na nowo trzeci rozdział Księgi Rodzaju, kiedy Ewa wybierając jedzenie z drzewa poznania dobra i zła związała się lekkomyślnym ślubem, ale kiedy Adam się o tym dowiedział nie spełnił wobec niej roli Goela. Adam związał się tym samym pragnieniem, od którego nie może się odwołać. Któż może znaleźć wyjście z tego impasu, jeśli nie Bóg? Ale Bóg nie łamie własnego prawa, dlatego Bóg może uwolnić Adama i Ewę jedynie w ramach Przymierza małżeńskiego, który został zawarty najpierw na górze Synaj a później odnowiony na górze Golgota.
Pozornie błahe kazusy prawne pomagają nam dojść do głębszego rozumienia bardzo istotnego tematu natury związku między mężczyzną i kobietą oraz między Bogiem i swoim ludem. W dzisiejszych czasach ludzie z trudnością akceptują naukę świętego Pawła o podporządkowaniu żony swojemu mężowi, a to dlatego że nie znają Księgi Liczb ani znaczenia słowa Goel. Święty Paweł jest przesiąknięty duchem Prawa Mojżeszowego, a kiedy pisze że mąż jest głową żony, nie twierdzi że mąż jest szefem żony, ale że jest jej Goelem, jej wybawicielem. Jezus Chrystus jest również głową Kościoła w sensie bycia wybawicielem. (Ef 5, 22-27)
Poddaństwo żon swoim mężom nie jest służalcze. Oczekuje wybawienia z kłopotu oraz uświęcenia, naśladując Chrystusowe działanie względem Kościoła. Podręczniki psychologiczne uczą, że żona w związku najbardziej potrzebuje poczucia bezpieczeństwa. W takim stabilnym środowisku może dawać najlepsze z siebie i stać się wsparciem dla swojego męża, zgodnie z jej przeznaczeniem z opisanym w Księdze Rodzaju (Rdz 2, 18). Małżeństwo nie jest więc brzemieniem dla żadnej ze stron, ale miejscem życia i uświęcenia: odzwierciedla Przymierze między Bogiem a Kościołem, i owocuje życiem doczesnym i wiecznym.
Ten rozdział opowiadał o obowiązkach męża w stosunku do swojej żony, ale pozwala nam również lepiej zrozumieć rolę Boga w stosunku do człowieka. Bóg w pełni przyjmuje rolę i obowiązki męża w stosunku do Kościoła i wybawia go z kłopotów, w które mógł się nieopatrznie wdawać.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

11:23 16 11:23Obowiązki męża wobec żony (Lb 30)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Kapłańska szczegółowo opisała Prawo Liturgiczne ustanowione przez Boga za pośrednictwem Mojżesza (por. Kpł 23). Rozumienie tamtych rozporządzeń wymagało od nas dużego skupienia i zwracania uwagi na szczegóły. Myśleliśmy, że mamy to wszystko już za sobą, a przed nami dwa rozdziały doprecyzowujące prawo liturgiczne o ofiarach.
Nie będziemy zagłębiać się w szczegółach tego, co konkretnie ma być złożone na ołtarzu liturgicznym, bardziej zwraca naszą uwagę fakt, że liturgia kładzie wielką troskę o to, żeby nie była odbębniona raz od święta, ale żeby trwała nieustannie. Prawo liturgiczne zmieniało się też na przestrzeni lat: na początku liturgia świątynna składała się tylko z jednej ofiary rano i wieczorem (por. Ez 46). Z czasem kapłani dbali o to, żeby ogień ofiarny palił się nieustannie dzień i nocą przed Bogiem. Ta tradycja została przerwana przez prześladowania Antiocha Epifanesa i próbie hellenizacji Żydów. Zgaszenia wiecznego ognia ołtarza było wielkim bólem dla pobożnych Żydów, o czym świadczą piękne stronice Księgi Daniela.
W miarę pogłębienia się wiary Izraelitów doszli oni do rozumienia, że ofiara liturgiczna nie powinna być złożona jedynie jako zadośćuczynienie za popełniony grzechy, ale jest wyrazem wiary i gotowości całej wspólnoty do trwania w obecności Bożej. Już nie chodzi o indywidualistyczne praktykowanie wiary, chodzi o to żeby każdy wierzący przylgnął myślami i sercem do wiecznej liturgii sprawowanej w świątyni dla chwały Bożej. Chrześcijanie będą podtrzymywali tę tradycję, odpowiadając na Pawłową zachętę: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. (1 Tes 5, 16-18). Liturgia Godzin jest odpowiedzią na to przynaglenie: modlitwa brewiarzowa jest odprawiana nie w imieniu własnym każdego kapłana i zakonnika, ale w imieniu całego Ludu Bożego, siedem razy na dzień.
W szabat składane są ofiary dodatkowe, oprócz ofiar codziennych. Ofiary świąteczne nie zastępują więc ofiar codziennych, co daje do zrozumienia że choć szabat jest szczególnym dniem modlitwy, reszta tygodnia nie może przebiegać bez więzi z Bogiem. Ciąg dalszy tekstu będzie doprecyzował również ofiary do złożenia we wszystkich świętach liturgicznych: co miesiąc w święto nowiu księżyca, oraz podczas trzech świąt pielgrzymich: na Paschę, Pięćdziesiątnicę i w październiku na święto namiotów.
Nie będziemy śledzili wszystkich tych przepisów, bo nadmiar szczegółów prowadzi do utraty wizji całości i jej duchowego sensu. Gdybyśmy zsumowali wszystkie ofiary składane z okazji święta namiotów, doszlibyśmy do liczby 70 i moglibyśmy z tego wywnioskować jakąś symbolikę, ale nie będziemy tego tutaj robić.
Zwróćmy uwagę na duchowy sens święta pierwocin, które Septuaginta tłumaczy po grecku jako dzień rzeczy nowych. To kluczowe słowo nawiązuje do spełnienia całej idei wyjścia z Egiptu oraz powrotu z wygnania, idąc za Izajaszem: Oto Ja dokonuję RZECZY NOWEJ: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu [jest to nawiązanie do powrotu z wygnania]. Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczę wody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany [jest to nawiązanie do Przymierza na Synaju]. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę (Iz 43, 19-21).
Cała historia stworzenia, wyzwolenia i uświęcenia dąży więc do wspólnotowego wychwalania Pana w radości i w uniesieniu. To co zostało zapoczątkowane wraz z Mojżeszem zostanie spełnione przez zmartwychwstałego Chrystusa, jak to możemy przeczytać w przedostatnim rozdziale Księgi Apokalipsy:
I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię WSZYSTKO NOWE». I mówi: «Napisz: Słowa te wiarygodne są i prawdziwe». I rzekł mi: «Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i Koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia. (Ap 21, 5-6)
Znowu słyszymy o źródle wody życia, które miało wytrysnąć z rąk Mojżesza na pustyni (por. Lb 20), ale które spełni się dopiero w Nowym Jeruzalem niebiańskim. Źródło wody wytryska dla zaspokajania pragnienia ludzi i zwierząt oraz dla użyźnienia gleby owocującej pierwocinami. Wszystko nowe posiada wymiar duchowy, jak to zapowiedział prorok Ezechiel: dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza (Ez 36, 26). Właśnie o takie pierwociny przede wszystkim chodzi, o owoce Ducha Świętego, którymi są miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Ga 5, 22-23).
Nie pogardzajmy wszystkimi tymi przepisami liturgicznymi, bo one przygotowywały teren dla nadejścia Nowej Jerozolimy. Wszystkie święta liturgiczne wyznaczają upływ czasu jako proces podnoszący całe stworzenie ku Bogu, w wymiarze cielesnym i duchowym, wszystko przesiąknięte radością i pokojem.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

21:54 20 21:54Liturgia nieustająca (Lb 28-29)

Dodał: ZakochanywBiblii

Od dwudziestego rozdziału Księgi Liczb omawiamy przygody drugiego pokolenia Izraelitów, przeznaczonego do zamieszkiwania Ziemi Obiecanej. Wszystko jest starannie przygotowywane, aby życie społeczne na tej ziemi odbywało się w porządku i sprawiedliwości. W poprzednim rozdziale poznaliśmy przepisy dotyczące podziału ziemi oraz zasad dziedziczenia, w niniejszym rozdziale dowiemy się o tym, kto dziedziczy po Mojżeszu. Łatwo przewidzieć, że w obliczu bliskiej śmierci Mojżesza Izraelici mogą czuć się niepewni co do dalszych losów wspólnoty, w tym miejscu dowiemy się, że schedę po Mojżeszu przyjmie Jozue, innymi słowy Jezus, ponieważ Jozue i Jezus to dwa sposoby wymawiania tego samego imienia.
Bóg przygotowuje Mojżesza do śmierci, skoro go zachęca do wejścia na górę Nebo, gdzie Mojżesz wyzionie ducha pod koniec Księgi Powtórzonego Prawa (Pwt 32, 48). Na tej górze Bóg zachęca Mojżesza do oglądania ziemi którą DAJE Izraelitom. Ten zwrot został użyty również przy śmierci Aarona (Lb 20, 24). Jest bardzo bardzo ważne, żeby Izraelici zrozumieli, że oni nie podbiją sobie tej ziemi własnymi siłami, ale że ją otrzymują w darze. Różnica jest ogromna, bo kiedy coś jest moim zarobkiem, mogę z tym zrobić co mi się podoba, na przykład wyrzucić do kosza. Kiedy otrzymałem coś w darze, jest to prezent będący znakiem więzi i długiem wdzięczności wobec dawcy. Jeśli ktoś mi daje coś w prezencie, głupio by było gdy ten ofiarodawca znalazł ten przedmiot wystawiony na sprzedaż w internecie. Dar jest materialnym znakiem mojej relacji z ofiarodawcą. Skoro Ziemia Obiecana jest dana przez Boga Izraelitom, oznacza to że Izraelici nie mogą nią dysponować według własnego uznania. Nie jest ziemią, gdzie panuje prawo silniejszego. Wraz z darem ziemi Izraelici dziedziczą obowiązek wdzięczności wobec Boga, oraz obowiązek pielęgnowania pamięci o tym darze. Religia Abrahama jest więc zbudowana na przekazywaniu z pokolenia na pokolenie nie tylko wiary, ale również materialnej realizacji Bożej obietnicy, jak to już mówiliśmy w poprzednim odcinku (link).
Dar Ziemi Obiecanej został odrzucony przez pierwsze pokolenie Izraelitów, dlatego oni nie weszli do tej ziemi. Mojżesz nie miał udziału w grzechu pierwszego pokolenia, za to opóźnił Boży projekt DAWANIA wody żywej przy drugiej próbie w Meriba, kiedy zamiast przemówić do duchowej skały, którą jest Chrystus, uderzył ją swoim kijem (odsyłam do naszego komentarza na ten temat - link). Mojżesz nie buntuje się na wspomnienie tych bolesnych chwil, ale pokornie poddaje się Bożemu wyrokowi: (Lb 27, 16-17)
Mojżesz przypomina sobie swój grzech w Meriba, który opóźnij DAR wody żywej, ale wie że Boży projekt nie został zaprzepaszczony i pokornie prosi o DAR nowego pasterza, żeby społeczność nie była jak stado bez pasterza. Chrześcijanie odnajdują tutaj słowa z Ewangelii: A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza (Mt 9, 36). Mojżesz prosił o takiego wodza, który będzie rządził nie poprzez siedzenie w swoim pałacu i wydawanie kolejnych ustaw i dekretów, ale który będzie szedł na czele wspólnoty pokazując przykład, który wychodzi i wraca, wyprowadza i przyprowadza, co jest pięknym obrazem postawy przywódców, jakich wspólnota potrzebuje. Ten obraz dokładnie odpowiada postawie Jezusa Chrystusa: Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. (...) Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony - wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę. (J 10, 2-3.9)
Jezus Chrystus jest spełnieniem prośby wypowiedzianej tysiąc lat wcześniej przez Mojżesza. Ten dar nie mógł być wówczas dany, bo Izraelici nie byli jeszcze na niego gotowi, będą potrzebowali wielu prób i doświadczeń, aby lepiej poznawać Boga i Go szanować. Jozue (czyli Jezus) będzie bezpośrednim następcą Mojżesza zgodnie z odpowiedzią daną Mojżeszowi: (Lb 27, 18-23)
Kilkakrotnie już usłyszeliśmy o Jozuem, za każdym razem był określany jako sługa Mojżesza, czyli jest sługą sługi Bożego, co jest tytułem honorowym. Jozue charakteryzuje się tym, że w nim prawdziwie mieszka Duch, podobnie jak u proroków. Natomiast jedynie Jozue został ustanowiony poprzez gest nałożenia rąk. Nawet kapłani nie są poświęceni przez nałożenie rąk, ani królowie lub prorocy. Do tej pory nałożenie rąk było dokonywane jedynie w ramach liturgii, na przykład przy poświęceniu Lewitów: (Lb 8, 9-11)

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

12:59 7 12:59Następca Mojżesza (Lb 27, 12-23)

Dodał: ZakochanywBiblii

Przedostatni rozdział Księgi Liczb dotyczył seksualności (por. Lb 25). W seksualności interesuje nas przede wszystkim aspekt zmysłowy, podczas gdy seksualność dotyczy rodziny, w ramach której odbywa przekaz wiary z pokolenia na pokolenie, oraz w ramach której dokonuje się przekaz środków materialnych potrzebnych do funkcjonowania w świecie materialnym. Poprzedni rozdział wraz ze spisem ludności przygotowywał sprawiedliwy podział Ziemi Obiecanej przez losowanie, usłyszany fragment omawia kazus prawny z życia wzięty. Bo Biblia nie jest rozprawą filozoficzną napisaną w spokojnym zaciszu, jest zapisem żywej historii Ludu Bożego, wraz ze swoimi wzlotami i upadkami, gdzie wysoka duchowość zakorzeniona jest w świecie materialnym. Stąd wzrost organiczny Prawa Bożego w miarę pogłębiania znajomości Boga (por. Lb 9), jak również w miarę kształtowania ładu społecznego wewnątrz Narodu Wybranego.
W poprzednim rozdziale byliśmy świadkami podziału Ziemi Obiecanej wśród poszczególnych klanów, ale oto zgłasza się pięć córek niejakiego Selofchada, który zmarł nie pozostawiwszy męskiego potomka. W Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 21) zapisane będzie prawo spadkowe, które przyznaje prawa własności ziemi do męskiego pierworodnego. W Księdze Liczb doprecyzowana jest kolejność prawa spadkowego: prawo dziedziczenia mają w kolejności najpierw męski potomek, później córki, później bracia zmarłego, później wujkowie, później najbliższy krewny. Celem jest zachowanie własności ziemi w ramach klanu, żeby własność klanowa nie była rozczłonkowana, co powoduje różne problemy, jak na przykład dzisiaj na Bałkanach. W Księdze Kapłańskiej poznaliśmy prawo roku jubileuszowego, który jest cyklicznym resetem własności i powrót ziemi do pierwotnego klanu (por. Kpł 25), w Księdze Powtórzonego Prawa będzie też wyłożone prawo lewiratu (Pwt 25, 5), które ma na zadanie zapewnienie ciągłości linii rodzinnej.
Temat spadkowy dotyczy nie tylko sfery materialnej w formie prawa własności ziemi, nie mniej ważny jest aspekt duchowy w formie przekazana PAMIĘCI, czyli tożsamości narodu, klanu, rodziny, a co za tym idzie tożsamość i cele życiowe każdego członka wspólnoty. Dlaczego nasza dzisiejsza młodzież jest zblazowana, nie posiada chęci do życia ani celów osobistych? Dlatego że rodzice utracili pamięć, lub ograniczyli ją do wywieszenia flagi lub do zapalenia świecy przy grobie. Pamięć nie jest pojęciem intelektualnym, pamięć jest cielesna i to w dwóch wymiarach: rodziny i własności ziemi. Komunizm, który jest ideologią mającą na celu obalenie Boga i człowieka, realizuje się poprzez niszczenie tych dwóch aspektów tożsamości człowieka: komunizm dąży do zniszczenia rodziny i własności prywatnej, po to aby uniemożliwić przekaz międzypokoleniowy i wyrugowania wszelkiej pamięci - narodowej, rodzinnej i religijnej. Tam, gdzie znika rodzina i własność, znika wspólnota ludzi. Pozostaje zbiorowisko indywidualistów, którym jest łatwo manipulować i tłumić. Komunizm nie jest sprawą przeszłości ale powraca za pośrednictwem struktur ponadnarodowych takich jak ONZ lub Unia Europejska, które również mają na celu niszczenie rodziny i własności prywatnej oraz wymazanie wszelkiej pamięci kulturowej i religijnej.
Przeszliśmy więc od przyziemnego kazusu prawnego pięciu sióstr do bardzo istotnej kwestii zachowania ciągłości pamięci wewnątrz Ludu Bożego. Będziemy wracali do tego tematu przy naszym czytaniu Księgi Powtórzonego Prawa, dlatego dzisiaj pozostaniemy na takim krótkim komentarzu.
Na marginesie niech się feministki cieszą z faktu potwierdzenia równości godności kobiet i mężczyzn w Prawie Bożym, i to z ust samego Boga
Sprawa córek Selofchada wróci w ostatnim rozdziale Księgi Liczb, gdzie znajdziemy kolejne doprecyzowanie zasad prawa spadkowego (Lb 36).
Zwracam uwagę na fakt, że zakaz poślubienia męża z innego szczepu dotyczy tylko i wyłącznie panien będących dziedziczkami. Pozostałe panny mogą poślubić kogokolwiek z innego pokolenia, ale gdy są dziedziczkami, wówczas w spadku otrzymują również obowiązek zachowania ziemi wewnątrz klanu i muszą zrezygnować z zachcianek osobistych. Zresztą w starożytności małżeństwa nie były zawierane według ideologii romantyzmu, były aranżowane przez rodziców. Dzisiaj przedstawia nam się taką praktykę jako okropność, zapominając o tym że rodzice przeważnie kochają swoje dzieci i szukają dla nich najlepszej partii z uwzględnieniem preferencji córek, ale również z uwzględnieniem prawdziwego dobra młodzieży i klanu, co chroni przed skutkami bezmyślnego zauroczenia.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

12:36 10 12:36Dziedzictwo i pamięć (Lb 27, 1-11; Lb 36)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Liczb rozpoczęła się od spisu ludności (Lb 1, stąd nazwa Księgi), drugi spis zamyka pewien cykl i zaznacza początek kolejnego etapu. Drugi spis odbył się 39 lat po pierwszym spisie i dotyczy drugiego pokolenia Izraelitów. Słuchanie listy nazwisk nie jest dla nas podniecające, ale ciekawe jest odnotowanie różnic w obu spisach, aby wyciągnąć z tego wnioski.
Pierwszy spis dotyczył mężczyzn w wieku 20 lat wzwyż, zdolnych do walki, a więc został dokonany pod kątem walki zbrojnej. Drugi spis jest dokonany tuż przed wejściem do Ziemi Obiecanej i jest zrobiony pod kątem prawa do zajęcia ziemi. Drugi spis ludności jest spisem ludzi, którzy przetrwali okres 40 lat na pustyni, podobnie jak Księga Ezdrasza podaje spis ludzi powracających z wygnania babilońskiego (Ezd 2), podobnie również jak Księga Apokalipsy (Ap 7, 5-8) poda spis ludzi ostatecznie ocalonych. Właśnie na końcu Biblii odnajdziemy nazwy szczepów wymienionych w Księdze Liczb. Posłuchajmy uważnie siódmego rozdziału Apokalipsy:
Piękne to zakończenie Biblii stawia pod nowym światłem nasze spojrzenie na Księgę Liczb. Uważny czytelnik zwróci uwagę na fakt, że w Apokalipsie niewymieniony jest szczep Symeona. A porównując liczebność szczepów w pierwszym i drugim spisie Księgi Liczb, odnajdujemy mniej więcej takie same liczebności we wszystkich szczepach oprócz w szczepie Symeona, którego liczebność spadła trzykrotnie.
Patriarcha Symeon źle się spisał w Księdze Rodzaju, kiedy po gwałcie na siostrze Dinie, wraz z Lewim postanowili ją zemścić ostrzem miecza, co bardzo zasmuciło ich ojca (odsyłam do naszego komentarza - Rdz 34). Pod koniec swojego życia Jakub dawał swoje błogosławieństwo dwunastu synom, ale Symeon i Lewi otrzymali za tę zbrodnię przekleństwo od ojca:
W Księdze Powtórzonego Prawa Mojżesz nie wymieni Symeona w swoim końcowym błogosławieństwie (Pwt 33)! Lewi był współwinny tego występku i został ukarany tym, że nie otrzymał żadnej ziemi w udziale w Ziemi Obiecanej, ale potomkowie Lewiego odkupili winy ojców przez wzorowe zachowanie przy grzechu złotego cielca, bo jako jedyni byli wówczas wierni Bogu. Szczep Symeona jest już mocno uszczuplony. Księga Jozuego da mu skrawek terytorium w Ziemi Obiecanej (Joz 19, 1-9), ale będzie to w najbardziej pustynnym terenie i w obrębie ziemi Judy, który go w końcu pochłonie. Patriarcha Symeon nie popadł w zupełne zapomnienie, skoro z Ewangelii znamy starca Symeon rozpoznającego w dzieciątku Jezusie światło na oświecenie pogan (Łk 2, 32), co nawiązuje do gwiazdy Jakuba zapowiedzianej w poprzednim rozdziale Księgi Liczb. Te wszystkie wydarzenia potwierdzają duchową prawdę, że to co po ludzku wydaje się przekleństwem, może okazać się błogosławieństwem jeśli prowadzi nas do głębszej pokory.
Czy zwróciliście uwagę na ostatni usłyszany werset? Poszczególne ziemie mają być wylosowane dla każdego pokolenia, prawdopodobnie przy pomocy wyroczni arcykapłana urim i tummim (Wj 28, 30). Losowy podział jest sprawiedliwy i zapobiega sporom występującym przy podziale majątku. Takie spory pojawiły się przy okazji powrotu żydów z wygnania babilońskiego. Wracali do swojej ojcowizny, która w międzyczasie została zajęta przez nowych lokatorów. Kto ma prawo własności do tej ziemi: potomkowie poprzednich właścicieli, czy ci, którzy ją zajmują przez zasiedzenie? Pytanie jest gorące, stąd potrzeba spisów genealogicznych dla udowodnienia swojego pochodzenia od rodziny wymienionej w Biblii. Chodzi o unikanie bratobójczych wojen. Pierwotny podział ziemi został dokonany sprawiedliwie i pokojowo, dlatego późniejsi Izraelici są wezwani do znalezienia pokojowego rozwiązania swoich problemów, opierając się na Prawie danym od Boga przez Mojżesza i przekazywanym z pokolenia na pokolenie.
Ostatnia część spisu odnosi się do Lewitów, którzy pełnią rolę jakby trzynastego szczepu (por. Lb 3) i nie mają udziału w ziemi, skoro są poświęceni służbie liturgicznej i sam Bóg jest ich dziedzictwem, jak to już Księga Liczb wyjaśniła (por. Lb 18).
Ostatnie dwa zdania tego rozdziału są dla nas najbardziej pouczające, ponieważ zwracają uwagę na fakt, że do Ziemi Obiecanej nie wszedł nikt spośród tych, którzy odmówili wejścia do tej ziemi (por. Lb 13-14). Księga Liczb została ostatecznie zredagowana w czasie pobytu Izraelitów na wygnaniu w Babilonie. Po tych bolesnych wydarzeniach jasne dla nich się stało, że Wygnanie nastąpiło skutkiem nieposłuszeństwa Izraelitów Prawu Bożemu. Dla oczyszczenia wspólnoty potrzeba było, aby pokolenie niewiernych Izraelitów dokonało żywota na wygnaniu. Pozytywne przesłanie jest następujące: kolejne pokolenie Izraelitów może mieć nadzieję na powrót do Ziemi Obiecanej, skoro drugie pokolenie Izraelitów weszło do Ziemi Obiecanej pomimo niewierności pierwszego pokolenia.

0:00 Wprowadzenie
9:15 Spis ludności
18:18 Losowy podział
20:05 Spis Lewitów
22:09 Przesłanie nadziei

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

24:06 13 24:06Drugi spis ludności (Lb 26)

Dodał: ZakochanywBiblii

Następna strona >

1
2
3
4
5
6
7
8
9
>

Nowo dodane filmy i seriale CDA Premium

7.0/10 W świetle dnia (2013) Lektor PL premium

5.3/10 Sługi wojny (2019) Cały film PL premium

7.4/10 Dom zły (2009) Cały film PL premium

6.4/10 Zabawa zabawa (2018) Cały film PL premium

6.5/10 Lincz (2010) Cały film PL premium

3.0/10 Arcydzieło, czyli dekalog producenta filmowego (2023) Cały film PL premium

5.2/10 Kochanie, chyba cię zabiłem (2014) Cały Film PL premium

5.8/10 Konwój (2016) Cały film PL premium

6.3/10 Córki dancingu (2015) Cały film PL premium

6.4/10 Body/Ciało (2015) Cały film PL premium

Nie kupuj kota w worku, 14 dni darmowego testu!

Włącz dostęp do 17879 filmów premium

W każdym momencie możesz zrezygnować. Nie chcesz korzystać? Nie płacisz!
Po okresie bezpłatnym tylko 66 groszy dziennie - 19,90 zł za miesiąc.

4.7/10 Święty interes (2010) Cały film PL premium

7.7/10 Chce się żyć (2013) Cały film PL premium

6.0/10 Czerwony pająk (2015) Cały film PL premium

5.9/10 Anatomia zła (2015) Cały film PL premium

6.8/10 Amsterdam Vice: Początek (2019) Lektor PL premium

6.6/10 Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł (2011) Cały film PL premium

6.7/10 Dziewczyna z szafy (2012) Cały film PL premium

6.6/10 Miasto 44 (2014) Cały film PL premium

/10 STREFA PREMIER - serial online

7.4/10 Ostatnia rodzina (2016) Cały film PL premium

5.2/10 Spadek (2005) Cały film PL premium

6.3/10 Piąta pora roku (2012) Cały film PL premium

6.4/10 7 uczuć (2018) Cały film PL premium

/10 Kryzys - miniserial

5.2/10 Wesele w Toskanii (2014) Lektor PL premium

1.2/10 Smoleńsk (2016) Cały film PL premium

/10 Miłość w czasach terroru (2024) Cały film PL

/10 Pani B. (2021) Cały film PL

/10 Niedobitki i mutanci (2018) Cały film PL

5.5/10 Czarny mercedes (2019) Cały film PL premium

Nie kupuj kota w worku, 14 dni darmowego testu!

Włącz dostęp do 17879 filmów premium

W każdym momencie możesz zrezygnować. Nie chcesz korzystać? Nie płacisz!
Po okresie bezpłatnym tylko 66 groszy dziennie - 19,90 zł za miesiąc.

/10 Prezydenci i premierzy (2017) Cały film PL

6.3/10 Żywy lub martwy (1967) Lektor PL premium

4.7/10 Kapitan Apacz (1971) Lektor PL premium

5.5/10 Boot Hill. Czas rewolwerowców (1969) Lektor PL premium

7.0/10 Kula dla generała (1966) Lektor PL premium

5.6/10 Maria Skłodowska-Curie (2016) Lektor PL premium

5.7/10 Strzelaj Gringo... Strzelaj! (1968) Lektor PL premium

/10 Biura i ludzie (2017) Cały film PL premium

/10 Kopciuszek vs Książę (2017) Cały film PL

/10 Lotte (2020) - film dokumentalny

Zobacz więcej dobrych filmów

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Relacje Inwestorskie
Dla mediów
Logotyp CDA
Dostawcy treści
CDA na Smart TV
Reklama

Ulepsz konto

Aktywuj konto CDA Premium
CDA Premium - korzyści
Karta podarunkowa CDA
Dla firm

Przydatne linki

Kontakt
Regulamin
FAQ
Polityka prywatności
RODO - informacje
Zgłoś naruszenie

Kup w

Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje