Człowiekowi zostało powierzone panowanie nad przestrzenią, ale sam może się stać niewolnikiem materii. Dlatego Biblia poświęca więcej uwagi wymiarowi czasu, skupia się na ludziach, na wydarzeniach, na genealogiach bardziej niż na krajach, granicach i rzeczach. Zresztą po hebrajsku nie istnieje określenia rzecz, przedmiot. Zamiast tego używa się termin DaBaR, czyli słowo. Rzeczy istnieją w pełni dopiero od chwili otrzymania swojej nazwy: same dla siebie nie istnieją. Stąd biblijny opis stworzenia. Naukowy opis stworzenia zaczyna od wielkiego wybuchu, bo nauka interesuje się jedynie wymiarem przestrzennym i ilościowym. Kiedy Bóg stwarza, wypowiada słowo, skutkiem czego powołanych do istnienia jest sześć dni tworzących ramę czasową dla przestrzeni, podczas gdy siódmy dzień jest zarezerwowany do tego, co nadaje sens i odsłania świętość. Biblia podejmuje trudne zadanie uczenia nas rozpoznawania znaków czasu, uświęcenia go, uznawania jego wyjątkowego statusu w naszym życiu. Pierwsza świętość w stworzeniu nie jest ani święta góra, ani świątynia, ani żaden przedmiot, ale pierwszą świętą rzeczą jest DZIEŃ SIÓDMY: Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym. (Rdz 2, 3) W Dekalogu jedyną rzeczą świętą jest szabat, co potwierdza tezę według której w Biblii czas jest pierwszą świętością. Świętość czasu poprzedza wszelką inną świętość. Czas jest Bożą własnością, którą człowiek otrzymuje w zarządzaniu. Człowiek jest zarządcą i dla podtrzymywania pamięci o tym fakcie oddaje Bogu dziesięcinę wszystkiego co otrzymał. Taka jest rola ofiar świątynnych. Kiedy człowiek z nich rezygnuje, zapomina o Bożym tytule własności i przywłaszcza sobie świat i istnienie, wpadając w egoizm, w indywidualizm, w chciwość: Wszystko jest moje lub dla mnie! Szczytem tej chciwość jest chciwość czasu, kiedy zaczynamy mówić, że czas to pieniądz, podczas gdy czas jest świętą własnością Boga. W Dekalogu szabat jest przedstawiony jako dziesięcinę w wymiarze czasowym. Zaprzestanie pracy jest ofiarą miłą Bogu. Szabat nie jest bezrobociem, ale dobrowolnym zaprzestaniem wszelkiej ingerencji w wymiarze przestrzeni, aby móc podróżować w głąb siebie w poszukiwaniu korzenia świętości: Bożego aktu zrodzenia, który uczynił z Izraelitów lud święty, to znaczy oddzielony. W szabat nie pracujemy, ale nie oddajemy się też próżnej bezczynności. Poświęcamy dzień szabatu na słuchanie Słowa Bożego, na posilanie się ciałem Jezusa Chrystusa w Eucharystii, na studiowanie Pisma Świętego z nastawieniem jego wdrożenia w naszym życiu. Szczęśliwi ci, którzy słuchają Słowa Bożego i je wypełniają! (Łk 11, 28) Poprzez słuchanie przylegamy do Boga. Kiedy bierzemy Pismo Święte do ręki stajemy naprzeciw Bożego objawienia tak samo jak Izraelici stanęli naprzeciw Góry Synaj (link). Stojąc przed tą górą uświadamiamy sobie Boży wybór, własną wyjątkowość i niepowtarzalność, własną świętość: fakt bycia kimś wydzielonym, wyjątkowym w tym stanięciu naprzeciw JHWH jako członek wyjątkowego ludu, ludy dzieci Bożych. Ten Boży lud nie jest sumą swoich członków ale żywą i cielesną wspólnotą ożywioną Duchem Świętym i całkowicie ukierunkowaną na Ojca przez Jezusa Chrystusa. Szabat jest czasem zaoferowanym człowiekowi, aby mógł nawiązać relację z własną tożsamością, z własnym ludem i bezpośrednio z Bogiem. Szabat jest czasem świętym w którym człowiek rezygnuje ze sprawowania władzy i uświadamia sobie, że jest przede wszystkim dzieckiem Bożym, że całe dobro, jakie otrzymuje pochodzi od Boga, od Ojca spragnionego zażyłości ze swoimi ukochanymi dziećmi! Randka Boga z człowiekiem nie odbywa się w jakimś wyznaczonym miejscu, odbywa się w wyznaczonym czasie. Podczas randki obie strony małżeństwa (przymierza) rezygnują ze sprawowania swojej władzy. Bóg jako pierwszy pokazał nam przykład i na zakończenie szóstego dnia stworzenia zawiesił swoje działanie, spędził pierwszy szabat historii na kontemplacji stworzonego piękna i na miłowaniu. Człowiek jest powołany do tego, aby naśladując Boga w każdy szabat wejść do świątyni czasowej, gdzie nikt nie sprawuje władzy, gdzie każdy oddaje się drugiemu w miłości i w wolności. W świętym czasie szabatu Bóg i człowiek spotykają się w prawdzie, bez działania, bez potrzeby udowadniania niczego współmałżonkowi. Bóg jest Bogiem niezależnie od tego, czy stwarza czy nie, Bóg jest całkowicie święty. Człowiek jest powołany do tego, aby naśladując Boga odkrywał własną świętość w świetle Bożej świętości.
Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi #Dekalog #Szabat
Wyszukiwanie odpowiedzi..
