Kobieta strażniczką szabatu (Wj 20, 8-11)

Kto ma w szabat przestać pracować? Ty sam, twój syn, twoja córka, twój niewolnik, twoja niewolnica, twoje bydło i nawet przybysz. Kogo tutaj brakuje? Twojej żony! Z pomocą przychodzi nam Tradycja ustna, która wyjaśnia, że żona jest niewidocznym wymiarem szabatu, jest jego duszą, jego światłem, kobieta jest strażniczką szabatu!
Obrzęd otwierający szabat zaczyna się od zapalenia świecy szabatowej. Ta rola jest zarezerwowana dla Pani domu. Po hebrajsku jest jedno słowo na dom i świątynia. Zapalenie świecy szabatowej w każdym domu przez kobietę odzwierciedla zapalenie Menory (siedmioramiennego świecznika) przez arcykapłana Świątyni Jerozolimskiej. To ma oznaczać, że kobieta jest arcykapłanem swojego domu i w każdy szabat otwiera drzwi do wejścia w czasową przestrzeń do której wchodzi cała rodzina, która sama jest przedstawicielką całego ludu bożego wchodzącego do świątyni czasu na spotkanie z Bogiem. Dom rodzinny jest świątynią, szczególnie w czasie szabatu, jak zostało to opisane u Ezechiela:
Tak mówi JHWH Bóg: Wprawdzie wygnałem ich pomiędzy narody i rozproszyłem po krajach, jednak przez krótki czas będę dla nich świątynią w tych krajach, do których przybyli. (Ez 11, 16)
Powyższy przykład jest dobrą ilustracją faktu, że nie można czytać Pisma Świętego w oderwaniu od Tradycji ustnej. Protestantyzm głosi zasadę Sola scriptura, czyli sama litera Biblii z odrzuceniem tradycji ustnej. Niestety nie można zrozumieć Biblii z pominięciem tradycji ustnej.
Wracając do szabatu, jest on też znakiem i światłem dla narodów, czyli dla pogan. Przestrzeganie szabatu umieszcza Izraelitów na świeczniku: naród wybrany przez Boga objawia wszystkim ludom chwałę Bożego Imienia i odrywa wzrok ludzi od wymiaru przestrzennego do wymiaru czasowego, do Stwórcy czasu i przestrzeni.
Jak pokazuje objawienie na górze Synaj, czas jest ważniejszy niż przestrzeń. Miejsce góry Synaj jest nieokreślone, a więc żadne miejsce nie jest na tyle święte, żeby trzeba było je czcić, podczas gdy czas objawienia Bożego na Synaju ma być przechowywany w pamięci z pokolenia na pokolenie.
Poprzednie przykazanie Dekalogu było związane z zakazem przedstawienia Bożej podobizny w świecie materialnym: nie wolno czcić jako bóstwo żadnego posągu ani obrazu, ponieważ Boga można spotykać przede wszystkim w czasie, w wydarzeniach poprzez które rozbrzmiewa odwieczne Słowo stwórcze, ale również w naszych bliźnich, o czym będzie mówiło następne przykazanie Dekalogu.

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron faraon
Judaizm Religia żydowska Żydzi
#Dekalog