+ Napisz wiadomość
99169 odsłon wideo
Dołączył(a): 2019-12-23
Folder główny
Droga ku wolności (24) Plagi egipskie (12) 613 Duchowych Przykazań (42) Odkupienie Izraela (10) Powołanie Mojżesza (18) Izraelici w Egipcie (14) Pismo Święte (11) Tematy biblijne (6)
Abraham (17) Izaak (1) Jakub (14) Józef i Juda (14) Dekalog (30) Maryja wyjaśnia Apokalipsę (30) Kodeks Przymierza (14) Sanktuarium (26)
Ofiary świątynne (19) Złoty cielec (13) Kodeks świętości (20) Przygotowanie do marszu (14) Droga przez pustynię (6) Kodeks czystości (8)
Księga Liczb rozpoczęła się od spisu ludności (Lb 1, stąd nazwa Księgi), drugi spis zamyka pewien cykl i zaznacza początek kolejnego etapu. Drugi spis odbył się 39 lat po pierwszym spisie i dotyczy drugiego pokolenia Izraelitów. Słuchanie listy nazwisk nie jest dla nas podniecające, ale ciekawe jest odnotowanie różnic w obu spisach, aby wyciągnąć z tego wnioski. Pierwszy spis dotyczył mężczyzn w wieku 20 lat wzwyż, zdolnych do walki, a więc został dokonany pod kątem walki zbrojnej. Drugi spis jest dokonany tuż przed wejściem do Ziemi Obiecanej i jest zrobiony pod kątem prawa do zajęcia ziemi. Drugi spis ludności jest spisem ludzi, którzy przetrwali okres 40 lat na pustyni, podobnie jak Księga Ezdrasza podaje spis ludzi powracających z wygnania babilońskiego (Ezd 2), podobnie również jak Księga Apokalipsy (Ap 7, 5-8) poda spis ludzi ostatecznie ocalonych. Właśnie na końcu Biblii odnajdziemy nazwy szczepów wymienionych w Księdze Liczb. Posłuchajmy uważnie siódmego rozdziału Apokalipsy: Piękne to zakończenie Biblii stawia pod nowym światłem nasze spojrzenie na Księgę Liczb. Uważny czytelnik zwróci uwagę na fakt, że w Apokalipsie niewymieniony jest szczep Symeona. A porównując liczebność szczepów w pierwszym i drugim spisie Księgi Liczb, odnajdujemy mniej więcej takie same liczebności we wszystkich szczepach oprócz w szczepie Symeona, którego liczebność spadła trzykrotnie. Patriarcha Symeon źle się spisał w Księdze Rodzaju, kiedy po gwałcie na siostrze Dinie, wraz z Lewim postanowili ją zemścić ostrzem miecza, co bardzo zasmuciło ich ojca (odsyłam do naszego komentarza - Rdz 34). Pod koniec swojego życia Jakub dawał swoje błogosławieństwo dwunastu synom, ale Symeon i Lewi otrzymali za tę zbrodnię przekleństwo od ojca: W Księdze Powtórzonego Prawa Mojżesz nie wymieni Symeona w swoim końcowym błogosławieństwie (Pwt 33)! Lewi był współwinny tego występku i został ukarany tym, że nie otrzymał żadnej ziemi w udziale w Ziemi Obiecanej, ale potomkowie Lewiego odkupili winy ojców przez wzorowe zachowanie przy grzechu złotego cielca, bo jako jedyni byli wówczas wierni Bogu. Szczep Symeona jest już mocno uszczuplony. Księga Jozuego da mu skrawek terytorium w Ziemi Obiecanej (Joz 19, 1-9), ale będzie to w najbardziej pustynnym terenie i w obrębie ziemi Judy, który go w końcu pochłonie. Patriarcha Symeon nie popadł w zupełne zapomnienie, skoro z Ewangelii znamy starca Symeon rozpoznającego w dzieciątku Jezusie światło na oświecenie pogan (Łk 2, 32), co nawiązuje do gwiazdy Jakuba zapowiedzianej w poprzednim rozdziale Księgi Liczb. Te wszystkie wydarzenia potwierdzają duchową prawdę, że to co po ludzku wydaje się przekleństwem, może okazać się błogosławieństwem jeśli prowadzi nas do głębszej pokory. Czy zwróciliście uwagę na ostatni usłyszany werset? Poszczególne ziemie mają być wylosowane dla każdego pokolenia, prawdopodobnie przy pomocy wyroczni arcykapłana urim i tummim (Wj 28, 30). Losowy podział jest sprawiedliwy i zapobiega sporom występującym przy podziale majątku. Takie spory pojawiły się przy okazji powrotu żydów z wygnania babilońskiego. Wracali do swojej ojcowizny, która w międzyczasie została zajęta przez nowych lokatorów. Kto ma prawo własności do tej ziemi: potomkowie poprzednich właścicieli, czy ci, którzy ją zajmują przez zasiedzenie? Pytanie jest gorące, stąd potrzeba spisów genealogicznych dla udowodnienia swojego pochodzenia od rodziny wymienionej w Biblii. Chodzi o unikanie bratobójczych wojen. Pierwotny podział ziemi został dokonany sprawiedliwie i pokojowo, dlatego późniejsi Izraelici są wezwani do znalezienia pokojowego rozwiązania swoich problemów, opierając się na Prawie danym od Boga przez Mojżesza i przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Ostatnia część spisu odnosi się do Lewitów, którzy pełnią rolę jakby trzynastego szczepu (por. Lb 3) i nie mają udziału w ziemi, skoro są poświęceni służbie liturgicznej i sam Bóg jest ich dziedzictwem, jak to już Księga Liczb wyjaśniła (por. Lb 18). Ostatnie dwa zdania tego rozdziału są dla nas najbardziej pouczające, ponieważ zwracają uwagę na fakt, że do Ziemi Obiecanej nie wszedł nikt spośród tych, którzy odmówili wejścia do tej ziemi (por. Lb 13-14). Księga Liczb została ostatecznie zredagowana w czasie pobytu Izraelitów na wygnaniu w Babilonie. Po tych bolesnych wydarzeniach jasne dla nich się stało, że Wygnanie nastąpiło skutkiem nieposłuszeństwa Izraelitów Prawu Bożemu. Dla oczyszczenia wspólnoty potrzeba było, aby pokolenie niewiernych Izraelitów dokonało żywota na wygnaniu. Pozytywne przesłanie jest następujące: kolejne pokolenie Izraelitów może mieć nadzieję na powrót do Ziemi Obiecanej, skoro drugie pokolenie Izraelitów weszło do Ziemi Obiecanej pomimo niewierności pierwszego pokolenia. 0:00 Wprowadzenie 9:15 Spis ludności 18:18 Losowy podział 20:05 Spis Lewitów 22:09 Przesłanie nadziei Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri24:06 13 24:06Drugi spis ludności (Lb 26)

Dodał: ZakochanywBiblii

Przedostatni rozdział Księgi Liczb dotyczył seksualności (por. Lb 25). W seksualności interesuje nas przede wszystkim aspekt zmysłowy, podczas gdy seksualność dotyczy rodziny, w ramach której odbywa przekaz wiary z pokolenia na pokolenie, oraz w ramach której dokonuje się przekaz środków materialnych potrzebnych do funkcjonowania w świecie materialnym. Poprzedni rozdział wraz ze spisem ludności przygotowywał sprawiedliwy podział Ziemi Obiecanej przez losowanie, usłyszany fragment omawia kazus prawny z życia wzięty. Bo Biblia nie jest rozprawą filozoficzną napisaną w spokojnym zaciszu, jest zapisem żywej historii Ludu Bożego, wraz ze swoimi wzlotami i upadkami, gdzie wysoka duchowość zakorzeniona jest w świecie materialnym. Stąd wzrost organiczny Prawa Bożego w miarę pogłębiania znajomości Boga (por. Lb 9), jak również w miarę kształtowania ładu społecznego wewnątrz Narodu Wybranego. W poprzednim rozdziale byliśmy świadkami podziału Ziemi Obiecanej wśród poszczególnych klanów, ale oto zgłasza się pięć córek niejakiego Selofchada, który zmarł nie pozostawiwszy męskiego potomka. W Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 21) zapisane będzie prawo spadkowe, które przyznaje prawa własności ziemi do męskiego pierworodnego. W Księdze Liczb doprecyzowana jest kolejność prawa spadkowego: prawo dziedziczenia mają w kolejności najpierw męski potomek, później córki, później bracia zmarłego, później wujkowie, później najbliższy krewny. Celem jest zachowanie własności ziemi w ramach klanu, żeby własność klanowa nie była rozczłonkowana, co powoduje różne problemy, jak na przykład dzisiaj na Bałkanach. W Księdze Kapłańskiej poznaliśmy prawo roku jubileuszowego, który jest cyklicznym resetem własności i powrót ziemi do pierwotnego klanu (por. Kpł 25), w Księdze Powtórzonego Prawa będzie też wyłożone prawo lewiratu (Pwt 25, 5), które ma na zadanie zapewnienie ciągłości linii rodzinnej. Temat spadkowy dotyczy nie tylko sfery materialnej w formie prawa własności ziemi, nie mniej ważny jest aspekt duchowy w formie przekazana PAMIĘCI, czyli tożsamości narodu, klanu, rodziny, a co za tym idzie tożsamość i cele życiowe każdego członka wspólnoty. Dlaczego nasza dzisiejsza młodzież jest zblazowana, nie posiada chęci do życia ani celów osobistych? Dlatego że rodzice utracili pamięć, lub ograniczyli ją do wywieszenia flagi lub do zapalenia świecy przy grobie. Pamięć nie jest pojęciem intelektualnym, pamięć jest cielesna i to w dwóch wymiarach: rodziny i własności ziemi. Komunizm, który jest ideologią mającą na celu obalenie Boga i człowieka, realizuje się poprzez niszczenie tych dwóch aspektów tożsamości człowieka: komunizm dąży do zniszczenia rodziny i własności prywatnej, po to aby uniemożliwić przekaz międzypokoleniowy i wyrugowania wszelkiej pamięci - narodowej, rodzinnej i religijnej. Tam, gdzie znika rodzina i własność, znika wspólnota ludzi. Pozostaje zbiorowisko indywidualistów, którym jest łatwo manipulować i tłumić. Komunizm nie jest sprawą przeszłości ale powraca za pośrednictwem struktur ponadnarodowych takich jak ONZ lub Unia Europejska, które również mają na celu niszczenie rodziny i własności prywatnej oraz wymazanie wszelkiej pamięci kulturowej i religijnej. Przeszliśmy więc od przyziemnego kazusu prawnego pięciu sióstr do bardzo istotnej kwestii zachowania ciągłości pamięci wewnątrz Ludu Bożego. Będziemy wracali do tego tematu przy naszym czytaniu Księgi Powtórzonego Prawa, dlatego dzisiaj pozostaniemy na takim krótkim komentarzu. Na marginesie niech się feministki cieszą z faktu potwierdzenia równości godności kobiet i mężczyzn w Prawie Bożym, i to z ust samego Boga Sprawa córek Selofchada wróci w ostatnim rozdziale Księgi Liczb, gdzie znajdziemy kolejne doprecyzowanie zasad prawa spadkowego (Lb 36). Zwracam uwagę na fakt, że zakaz poślubienia męża z innego szczepu dotyczy tylko i wyłącznie panien będących dziedziczkami. Pozostałe panny mogą poślubić kogokolwiek z innego pokolenia, ale gdy są dziedziczkami, wówczas w spadku otrzymują również obowiązek zachowania ziemi wewnątrz klanu i muszą zrezygnować z zachcianek osobistych. Zresztą w starożytności małżeństwa nie były zawierane według ideologii romantyzmu, były aranżowane przez rodziców. Dzisiaj przedstawia nam się taką praktykę jako okropność, zapominając o tym że rodzice przeważnie kochają swoje dzieci i szukają dla nich najlepszej partii z uwzględnieniem preferencji córek, ale również z uwzględnieniem prawdziwego dobra młodzieży i klanu, co chroni przed skutkami bezmyślnego zauroczenia. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri12:36 10 12:36Dziedzictwo i pamięć (Lb 27, 1-11; Lb 36)

Dodał: ZakochanywBiblii

Rozdział 20 Księgi Liczb jest punktem zwrotnym w wielu aspektach. Mieliśmy już wymianę pokoleniową wraz ze śmiercią Miriam (położnej Ludu Bożego), mieliśmy pierwszą próbę wejścia w dorosłość drugiego pokolenia Izraelitów przy wodach Meriba. Tak samo jak pierwsze pokolenie, drugie nie zdało egzaminu. Mojżesz, który czterdzieści lat wcześniej był najskromniejszym ze wszystkich ludzi (Lb 12,3 - link), z biegiem lat wpadł w arogancję i nie zdołał DAWAĆ wody żywej Izraelitom ponieważ zamiast przemówić do skały uderzył ją dwukrotnie kijem, jak to omówiliśmy w poprzednim odcinku. Ale opowiadanie nie stoi w miejscu: drugie pokolenie Izraelitów nie tęskni za Egiptem i zaczyna się przemieszczać ku północy, ku Ziemi Obiecanej, co jest pewnym postępem. Edomici są pierwszym ludem jaki się spotyka idąc od południa. Według mitów założycielskich Edomici są potomkami Ezawa, brata bliźniaka Jakuba. Ezaw osiedlił się właśnie na ziemi edomskiej i tam poślubił córkę Ismaela, pierwszego syna Abrahama, urodzonego przez niewolnicę Sary (Rdz 16 - link). Czyli Edomici z jednej strony są ludem spokrewnionym z Izraelitami ale mu wrogim, co odzwierciedla fakt, że Jakub i Ezaw byli braćmi i musieli jakoś ułożyć sobie stosunki pomimo wrodzonej zazdrości. Piękne poselstwo jakie Mojżesz wysłał do króla Edomu, przypomina o więzach krwi (Tak mówi BRAT TWÓJ, Izrael) i w swojej wymowie przypomina poselstwo Jakuba do Ezawa, kiedy Jakub po dwudziestu latach wracał z ucieczki (Rdz 33 - link). Pięć wieków wcześniej wydawało się, że Ezaw pogodził się ze swoim bratem Izraelem, ale jak się teraz okazuje to pogodzenie nie było szczere, skoro jego potomkowie wykazują nieuzasadnioną niechęć do Izraelitów. Na piękne poselstwo odpowiadają suchym Nie przejdziecie! O dziwo Izraelici wybrali pokojowe rozwiązanie: po prostu wydłużyli sobie drogę i ominęli ziemię edomską. Lud Wybrany jest nosicielem przesłania wyzwolenia i zbawienia, ma na zadanie ewangelizowanie narodów. Król Edomu odrzucił tę możliwość, a więc do niego stosuje się następującą Jezusową naukę: Gdyby was gdzie nie chciano przyjąć i nie chciano słuchać słów waszych, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych! Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu. (Mt 10, 14-15) Co ciekawe całość tego przesłania jest zawarte w Targumie, czyli w aramejskim tłumaczeniu Biblii z czasów Jezusa, który tak parafrazuje ten werset z Księgi Liczb: Izrael odwrócił się od Edomu, ponieważ otrzymał rozkaz ze strony MeMRaH niebieskiego, aby nie stoczyć z nimi walki. Czas jeszcze nie nadszedł, kiedy odwet na Edom będzie oddany w ich rękach. (Targum Jonatan do Lb 20, 21) Te wydarzenia uwalniają nas od fałszywego obrazu Boga wypromowanego przez postępowych teologów, Boga jako pobłażliwego starca, który na końcu wszystko wszystkim wybaczy. Takie wypaczenie wiary jest zaprzeczeniem całego objawienia biblijnego i nauczania Jezusowego. Przesłanie biblijne jest następujące: Izrael (czyli Kościół) ma na zadanie bycie świadkiem Ewangelii. Odrzucenie tej dobrej nowiny jest aktem pociągającym za sobą konsekwencje. Póki jest życie na ziemi trwa czas miłosierdzia i możliwość nawrócenia. Ostatecznie przyjdzie jednak nieuchronnie dzień sądu, kiedy każdy odpowie za własne czyny. Po odrzuceniu Bożego miłosierdzia przychodzi czas Bożej sprawiedliwości. Przesłanie jest proste, ale niestety w dzisiejszych czasach trzeba je na nowo przypominać, dlatego warto jest sobie na spokojnie rozważać. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri08:55 23 08:55Edom odrzuca zbawienie (Lb 20, 14-21) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Poprzedni rozdział miał styl redakcyjny deuteronomisty, niniejszy rozdział z powrotem pokazuje cechy charakterystyczne dla redaktora kapłańskiego, czyli dbałość o szczegóły i symbole: tutaj cały proces wyjścia z Egiptu został rozłożony na czterdzieści dwa etapy i dokładnie umieszczony w czasie. W tym rozdziale poznajemy nazwy szesnastu miejsc, które nigdzie indziej nie znajdziemy, co świadczy o tym, że ten rozdział jest zapisem różnych tradycji, zgodnie z procesem redakcyjnym Biblii: Biblia nie została zredagowana za jednym zamachem, ale została najpierw ustnie przekazywana z pokolenia na pokolenie, zapisana na luźnych kartkach, ostatecznie zebrana i zredagowana przez redaktora kapłańskiego, który chciał upamiętnić wszystkie tradycje, które miał do dyspozycji. Ale dlaczego Duch Święty chciał, żeby taka długa lista unikatowych nazw własnych znalazła się w Biblii? Sens dosłowny tej listy nie jest dla nas zbyt pouczający, ale Biblia nie kończy się na znaczeniu dosłownym, powinniśmy jeszcze interesować się znaczeniem alegorycznym. Święty Ambroży na przykład porównywał listę 42 etapów z listą 42 przodków Jezusa Chrystusa wymienionych na początku ewangelii św. Mateusza (Mt 1, 1-17), dając do zrozumienia, że każde pokolenie Izraelitów było etapem potrzebnym i prowadzącym do nadejścia Mesjasza. Na wędrówkę Ludu Bożego można też patrzeć jak na kolejne etapy wyzwolenia duchowego, prowadzących od porzucenia ziemi grzechu i śmierci (symbolizowanej przez Egipt) do Królestwa Bożego (symbolizowanego przez Ziemię Obiecaną), gdzie Bóg chce doprowadzić Swoje dzieci do wiecznych zaślubin z nim. Ta droga jest procesem rozwijającym się w czasie, jest drogą trudną i męczącą, naszpikowaną trudnościami i pokusami z którymi trzeba prowadzić stanowczą walkę wewnętrzną, wyrzekając się grzechu, szatana i świata, dążąc do doskonałej miłości Boga i bliźniego. Wracając do tekstu, po starannym wymienieniu etapów drogi przez pustynię dochodzimy wreszcie do wrót Ziemi Obiecanej i redaktor porzuca styl narracyjny, aby wrócić do stylu ustawodawczego. Mojżesz przypomina zasady: nie wolno pozwolić na kompromis ze złem, trzeba terytorium oczyścić z pogańskich zaległości i bezpardonowo obalać dawne miejsca bałwochwalstwa: Ten ustęp posiada cechy podsumowujące i kończące całą księgę. Przypomniane są błogosławieństwa i przekleństwa, podobnie jak pod koniec Księgi Kapłańskiej (Kpł 26). Najważniejsze przesłanie jest takie, że Ziemia Obiecana jest DZIEDZICTWEM Izraelitów, jest darem od Boga, dzielonym między poszczególnymi szczepami dla zaspokajania potrzeb każdego, bo sprawiedliwie nie znaczy po równo. Wszystkie dobra duchowe otrzymujemy w darze od Boga z zadaniem ich pielęgnowania. Nie jest to zadanie spokojne, każdy chrześcijanin powinien być gotowy do walki duchowej, na wzór pierwszych Izraelitów. Walka duchowa ma być bezkompromisowa, co prowadzi nas do interpretacji moralnej Pisma Świętego, przenosząc na nasze realia przygody Izraelitów. Grunt, żeby w całej tej żmudnej wędrówce nigdy nie stracić z oczu wzniosłego celu, jakim jest podniesienie ku Bogu siebie samego, swego bliźniego i całego świata. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri 0:00 Tekst biblijny 5:35 Komentarz 9:01 Tekst biblijny 10:22 Komentarz12:08 23 12:08Etapy wyzwolenia (Lb 33)

Dodał: ZakochanywBiblii

Omawiamy dzisiaj przykazanie noszenia frędzli. Jest to jedyny fragment w Biblii, który mówi o frędzlach, a jednak frędzle są wszechobecnym znakiem Przymierza z Bogiem. To z pozoru błahe przykazanie zostało umieszczone w kluczowym momencie opowiadania o wędrówce Ludu Bożego ku Ziemi Obiecanej, kiedy po raz pierwszy Izraelici dotarli do jej bram, a jednak odmówili wejścia pod Bożą opieką. W poprzednim odcinku odejście od Przymierza zostało publicznie dokonane przez człowieka jawnie łamiącego przykazanie zachowania szabatu, które jest najważniejsze przykazanie z pierwszej tablicy Dekalogu (odsyłam do naszej serii komentarzy na temat szabatu, link). W poprzednim fragmencie Biblia mówi o najważniejszym przykazaniu Dekalogu, w tym fragmencie Biblia omawia najmniej ważne przykazanie Prawa Bożego, przykazanie noszenia sznurka przyczepionego do ubrania. To powinno nam dawać do zrozumienia, że trwania w Przymierzu z Bogiem wymaga zachowania całego Prawa Bożego, od największego do najmniejszego przykazania, oraz że frędzle, choć niepozorne i przyziemne, są wymownym sposobem wyrażania naszej wiary w sposób cielesny, podobnie jak przestrzeganie szabatu posiada wymiar cielesny, choć podnosi nas do wyżyn duchowości. Frędzle, po hebrajsku cicit, od czasownika CiC, oznaczającego oglądać, tak jak czytamy w wersecie 39: Dla was będą te frędzle, a gdy na nie SPOJRZYCIE, przypomnicie sobie wszystkie przykazania JHWH, aby je wypełnić. Początkowo frędzle składały się ze sznurków koloru białego i niebiesko-fioletowego, które to kolory występują w zasłonie Świątyni (Wj 26 - link), stąd noszenie frędzli powinno przypominać wierzącemu, że jego życie jest powiązanie ze Świątynią, że sam wierzący jest ruchomą świątynią chodzącą po świecie. Przykazanie noszenia frędzli odnosi się do drobnego znaku materialnego, jest najmniej ważnym ze wszystkich przykazań, ale właśnie dlatego takim jest, jest probierzem naszej wierności wszystkim Bożym Przykazaniom. Sposób przestrzegania najmniejszego przykazania pokazuje jakość naszego przestrzegania wszystkich Bożych Przykazań: czy przestrzegamy w duchu miłosnego oddania Bogu, czy raczej z przymusu i mimochodem? Przepisy prawne z piętnastego rozdziału Księgi Liczb są umieszczone w kontekście nieudanego, samozwańczego ataku na Ziemię Obiecaną. Dzięki takiemu umiejscowieniu daje się nam zrozumieć, że posłuszeństwo Prawu Bożemu, od największego przykazania przestrzegania szabatu do najmniejszego przykazania noszenia frędzli, jest jedyną bronią i jedyną siłą Ludu Bożego. Sama Ziemia Obiecana nie jest tak ważna, nie ona jest podstawą Przymierza, jest nią wiara i zaufanie Bogu, wyrażające się w przestrzeganiu Bożych przykazań, od najmniejszego do największego. Niezależnie od posiadania lub utraty Ziemi Obiecanej, Przymierze z Bogiem będzie trwało dopóki będzie trwało posłuszeństwo Bogu, w duchowej łączności z ofiarami świątynnymi. No dobrze, ale w jaki sposób syn Abrahama miałby materialnie przestrzegać to przykazanie noszenia frędzli? Otóż nie ma w Biblii szczegółowych dalszych instrukcji, a więc materialny sposób noszenia frędzli może być dostosowany do różnych czasów, zwłaszcza odkąd nie nosimy już ubrań składających się z jednej, prostokątnej płachty. Sami rabini nie są między sobą zgodni co do sposobu wypełnienia tego przykazania, co daje nam wolną rękę dla praktykowania tego przykazania w duchu i w prawdzie. W jaki sposób Chrześcijanie mogliby to przykazanie wypełniać? Otóż istnieje starodawna praktyka, aby nosić na sobie wyraz przywiązania do Nowego Przymierza w powiązaniu z jedyną ofiarą miłą Bogu: chodzi oczywiście o zwyczaj noszenia na sobie medalika lub krzyżyka, które pełnią rolę przypominajki i świadectwa Bożego daru życia w wolności i świętości dzięki ofierze Krwi Jezusa Chrystusa. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri10:16 49 10:16Frędzle (Lb 15, 37-41)

Dodał: ZakochanywBiblii

Poprzedni odcinek był straszny: patrzyliśmy na niewierność Izraelitów, na ich niestałość i otwarte odrzucenie Bożej opieki: najpierw odmówili wejścia do Ziemi Obiecanej i odtrąbili decyzję powrotu na pustynię, później zmienili zdanie i postanowili zaatakować mieszkańców ziemi Kanaan, tych samych których ocenili jako nie do pokonania. Jak łatwo przewidzieć zostali przez nich pokonani, trupy niewiernych Izraelitów leżą na pustyni, sytuacja jest naprawdę przygnębiająca. Odnaleźliśmy co prawda ukryte przesłanie nadziei, ale mimo wszystko posmak poprzedniego rozdziału był bardzo gorzki. Niniejszy rozdział jest kolejnym wstrząsem, tym razem pozytywnym. W poprzednim rozdziale usłyszeliśmy straszliwy Boży wyrok: ta wspólnota zła NIE wejdzie do Ziemi Obiecanej, tutaj słyszymy takie słowa: Gdy wejdziecie do kraju, który wam daję na mieszkanie Jest to wzruszające świadectwo wierności Boga obietnicom danym Abrahamowi i magistralny dowód na to, że ludzki grzech nie może przeszkodzić Bożym zamysłom. Grzech szkodzi grzesznikom, ale nie niweczy Bożych planów. Bóg naprawdę jasno i wyraźnie daje człowiekowi wybór posłuszeństwa lub buntu, wolności lub niewoli, świętości lub bylejakości, życia lub śmierci. W Księdze Kapłańskiej błogosławieństwa i przekleństwa zostały precyzyjnie opisane (Kpł 26 - link). Bóg nie żartuje, nie jest pobłażliwy. Pierwsze pokolenie Izraelitów wybrało śmierć na pustyni, na szczęście dzięki wstawiennictwu Mojżesza Bóg nie ukarał następnego pokolenia. Istnieją realne przekleństwa związane ze zdradą Przymierza, na szczęście istnieją też błogosławieństwa obiecane strzegącym Bożych przykazań. Oto źródło nadziei dla następnego pokolenia. Jeżeli chodzi o same przepisy liturgiczne zawarte w tym rozdziale, nowością w stosunku do przepisów z Księgi Kapłańskiej (Kpł 2 - link) jest to, że do ofiary z mąki lub chleba dodana jest ofiara z wina. Taki był stary i rozpowszechniony zwyczaj w kulturach pogańskich, na przykład w Księdze Rodzaju król Melchizedek błogosławił Abrahamowi przy pomocy ofiary chleba i wina (Rdz 14,17-20 - link). Ofiara z wina była praktykowana w środowisku pogańskim, ale jakie jest jej znaczenie w Biblii? Jak to już podkreślił patriarcha Jakub w uroczystym błogosławieństwie danym Jakubowi (Rdz 49 - link), czerwone wino jest krwią roślinną, jest krwią ziemi. Wylana jest więc na ołtarzu jako ofiara towarzysząca krwi z żertwy ofiarnej (por. Syr 50, 15). W odróżnieniu od rytuałów pogańskich ofiara biblijna nie ma na celu uśmierzanie lub dokarmianie bożka, ale jest podnoszeniem ku Bogu - świata mineralnego, roślinnego, zwierzęcego i ludzkiego. Dzięki liturgii ołtarza cały świat stworzony jest podnoszony ku Bogu. W tym kluczu interpretacyjnym możemy inaczej patrzeć na ofiarę Mszy Świętej, która jest uobecnieniem Męki i Śmierci Jezusa Chrystusa i w których znajdujemy wszystkie składniki ofiar starotestamentalnych: jest to krwawa ofiara, bo Chrystus, jako baranek ofiarny, wylał swoją krew na Krzyżu dla przebłagania ludzkich grzechów, jest też ofiarą zaprowadzającą pokój między ludzkością a Bogiem. Ale ofiara Chrystusa rozpoczęła się już podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy Jezus podniósł ku niebu chleby przaśne i wino. Co prawda wino z ostatniej wieczerzy nie zostało rozlane na ołtarzu, ale nie wszystkie ofiary z wina były rozlewane na ołtarzu. Sam fakt podniesienia wina uczynił je winem poświęconym. Dlatego można potraktować chleb i wino z ostatniej wieczerzy jako ofiary roślinne towarzyszące krwawej ofierze na Krzyżu. Razem tworzą jedną jedyną ofiarę podnoszącą cały świat stworzony ku Bogu. W świetle liturgii starotestamentalnej możemy też patrzeć na ofiary, jakie chrześcijanie czynią z własnego życia, jako ofiary towarzyszące ofierze Chrystusa, podobnie jak ofiary roślinne towarzyszyły ofiarom całopalnym. Ofiara Chrystusa jest jedyna i zbawcza, ale możemy dobrowolnie dołączać nasze ofiary, podobnie jak dołączano ofiary chleba i wina. Kolejna nowość tych przepisów w porównaniu do przepisów z Księgi Kapłańskiej jest taka, że podaje przepisy dla odprawiania liturgii w otoczeniu innych ludów. Nie ma więc żadnej różnicy w Bożych oczach między biologicznym potomstwem Abrahama a tymi, którzy przez swoją wiarę dołączyli do Przymierza. Gest oddania pierwocin jest symbolicznym gestem uświęcającym każdy bochenek chleba. Na wiele sposobów Bóg będzie przypominał Izraelitom, że będą włodarzami Ziemi Obiecanej, ale nie będą jej właścicielami, nie mają prawa jej sobie przywłaszczyć. Jeśli na przykład ktoś stawia na stół potrawę i zjem całą potrawę, przywłaszczam ją sobie. Jeśli zjem tylko tyle ile potrzebuję, jestem właścicielem tego, co mieści się na moim talerzu, ale nie przywłaszczyłem sobie całej potrawy. Pozwalam, żeby inni też jedli. Kto przywłaszcza sobie coś, zabrania innym korzystania z tego. Kto oddaje pierwociny pielęgnuje postawę wdzięczności za otrzymany dar i uznaje zwierzchnictwo tego, kto daje plony ziemi. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri20:37 43 20:37Gdy wejdziecie do Ziemi Obiecanej... (Lb 15, 1-31)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Liczb dobiega końca. W poprzednim rozdziale mieliśmy przypomnienie błogosławieństw i przekleństw związanych z Przymierzem, w niniejszym rozdziale mamy przypomnienie Bożych obietnic złożonych już na początku przygody Abrahama, kiedy Bóg tak opisywał granice Ziemi Obiecanej: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat (Rdz 15, 18). Rzeka Egipska o której mowa to nie jest Nil ale Wadi al-Arisz, tutaj określany mianem Potoku Egipskiego. Natomiast doprowadzenie Ziemi Obiecanej na północ aż do rzeki Eufrat obrazuje ogrom Bożej obietnicy. W Księdze Powtórzonego Prawa przeczytamy: Każde miejsce, po którym będzie chodzić stopa waszej nogi, będzie wasze. Granice wasze sięgać będą od pustyni aż do Libanu, od rzeki Eufrat aż do Morza Zachodniego (Pwt 11, 24). W czasie redakcji tych stronnic biblijnych terytorium zajęte przez Izrael będzie dużo szczuplejsze niż tutaj opisane, co daje do zrozumienia że opis geograficzny ogromnego terytorium Ziemi Obiecanej jest opisem IDEALISTYCZNYM. Przesada tej obietnicy daje do zrozumienia, że jest to obietnica duchowa, skoro w żadnym okresie historii Izrael nie zajmował tak wielkiego terytorium, nawet za czasów Dawida lub Salomona. Lud Boży nie ma za zadanie ustanowienia jakiegoś ludzkiego imperium, ale jest powołany do dawania świadectwa o obecności żywego Boga wśród wszystkich narodów ziemi. Izrael nie jest instytucją polityczną, ale jest tam, gdzie znajduje się jakakolwiek diaspora. Duchowa interpretacja tych wersetów jest potwierdzona odpowiedź Jezusa tym, którzy szukali granic obiecanego królestwa Mesjańskiego: Zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: «Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: Oto tu jest albo: Tam. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest». (Łk 17, 20-21) Temat podziału Ziemi Obiecanej musiał być bardzo wrażliwy dla pierwszych Izraelitów oraz dla tych powracających z wygnania babilońskiego. Ciąg dalszy tekstu opowiada o podziale dokonanym przez Jozuego i kapłana Eleazara. Widzimy więc przekazanie pałeczki od Mojżesza do Jozuego i od Aarona do Eleazara. Wymienionych jest dziesięciu przewodniczących podziału, o których nic więcej nie wiemy. Narracja coraz bardziej wprowadza nas w tematykę Księgi Jozuego. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri08:04 33 08:04Granice Królestwa Bożego (Lb 34)

Dodał: ZakochanywBiblii

Kontekst jest następujący: w ostatniej części Księgi Liczb omawiamy wydarzenia dotyczące drugiego pokolenia Izraelitów. Pierwsze pokolenie po przekroczeniu Morza Czerwonego było wystawione próbie braku wody na pustyni - najpierw w Mara (Wj 15, link), później w Meriba (Wj 17, link). Izraelici omijają jego terytorium Edomu i muszą przekroczyć kolejną pustynię i - tak jak pierwsze pokolenie Izraelitów - doświadczają lęku przed brakiem chleba i wody. Pierwsze pokolenie otrzymało mannę i przepiórki w odpowiedzi na swoje narzekanie (Wj 16, 11-15), natomiast drugie pokolenie już jest karmione tą manną od 40 lat, więc ich sytuacja jest nieco inna. Manna, choć jest darmo dana, jest równocześnie próbą (por. Wj 16, 4-5), ponieważ utrzymuje Izraelitów w postawie dziecięcej zależności od Boga, podczas gdy dorosły człowiek dąży do uniezależnienia się. Manna była pokarmem bardzo smacznym, dostosowanym do potrzeb każdego jedzącego, a jednak w piątym wersecie Izraelici mówią o mannie jako o pokarmie mizernym, dosłownie jako o chlebie głodu, czyli o chlebie nie zaspokajającym łaknienia. Dokładnie tego zwrotu użyje Jezus Chrystus w swojej mowie eucharystycznej w Ewangelii św. Jana (J 6, 35) dla odróżnieniu chleba życia, który On nam daje (J 6, 51). Głód drugiego pokolenia Izraelitów jest więc czymś głębszym niż głodem fizycznym. Jest wyrazem zniewolenia człowieka przez swoje niezaspokojone żądze, ale jest też wyrazem pragnienia chleba duchowego - chleba życia. Na ten chleb życia trzeba będzie czekać jeszcze tysiąc lat, ale już głęboko właśnie jego łakną Izraelici, bo stawką jest tutaj życie lub śmierć. W piątym wersecie zapytali Czemu podnieśliście nas z Egiptu, byśmy tu na pustyni pomarli? W tym kluczowym zdaniu pojawia się zwrot podnieść z Egiptu, który spotkaliśmy w Massa i Meriba (Wj 17, 3). Gest podnoszenia odnosi się do wyzwolenia zewnętrznego z niewoli egipskiej, które to wyzwolenie jest przedłużone poprzez uświęcenie za pośrednictwem sakramentów, polegających na podnoszeniu ofiar świątynnych ku Bogu. Drugie pokolenie Izraelitów kwestionuje sam ruch podnoszenia, w konsekwencji kwestionuje cały Boży projekt polegający na wybraniu, wyzwoleniu i uświęceniu. Faktem jest, że ruch podniesienia - czyli podążanie ku świętości - jest wymagające i męczące. Alternatywą jest stoczenie się w dół A specjalistą od staczania się w dół jest wąż, który już w ogrodzie Eden namawiał do zjedzenia zakazanego owocu i do odejścia od Bożego projektu rodzącego życie. Pięcioksiąg zakończy się wezwaniem: Oto kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, miłując JHWH, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego; bo tu jest twoje życie i długie trwanie twego pobytu na ziemi, którą JHWH poprzysiągł dać przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. (Pwt 30, 19-20) Wybierać życie to podejmować drogę podnoszenia się z Egiptu zewnętrznego oraz z Egiptu wewnętrznego, to pokorne podążanie za Bogiem wyzwolicielem działającym za pośrednictwem Mojżesza, za Bogiem uświęcicielem działającym za pośrednictwem prawowitych kapłanów. Porzucenie drogi podnoszenia ku świętości dokonuje się poprzez zwracanie swoich pragnień ku rzeczom materialnym, cielesnym. Schodzenie w dół to zejście do poziomu węża i narażanie się na jego ukąszenie. Izraelici powinni doświadczyć cielesnych skutków takich decyzji, żeby cieleśnie poznali smak drogi schodzenia w dół. Odrzucają Boże ścieżki? Niech poznają drogi usłane przez tego, który czyha u wrót: przez węża o jadzie palącym, po hebrajsku HeNaSziM HasSeRaFiM, gdzie rozpoznajemy słowo Serafin, czyli gorący. Serafini są najwyżej umiejscowieni w hierarchii niebieskiej, wąż palący jest najniżej pełzającym tworem, jest wężem starodawnym. Taka jest prawda duchowa: człowiek może albo chodzić Bożymi ścieżkami pod Bożą osłoną, albo iść za zachciankami swego serca, odejść od Bożej drogi i tam odnaleźć się w towarzystwie wszystkich tych, którzy porzucili Boże ścieżki. Czy Bóg zesłał te pełzające węże dla zemsty? Nie! Węże występują na pustyni, a jeśli Izraelici ich przez 40 lat nie spotkali, jest to wyraz Bożej opieki. Natychmiastowe spotkanie tego wszystkiego, od czego ich chronił Bóg, powinno ich zachęcić do doceniania dotychczasowej opieki. Na przykład dzisiejsze dzieci, które otrzymują wszystkiego od swoich rodziców myślą, że świat jest łatwy i bezpieczny, nawet nie myślą o dziękowaniu swoim rodzicom za opiekę, bo nie wiedzą od jakich zagrożeń rodzice ich ochraniają. Dzieci zazwyczaj stwierdzają, że taka opieka to normalna rzecz. Dopiero po odejściu rodziców dzieci mogą uświadamiać sobie, ile opieki od nich dostali. Mamy podobnie u drugiego pokolenia Izraelitów: chcieli odrzucać Przymierze z Bogiem? Proszę bardzo, niech poznają co na nich czeka poza Przymierzem. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri17:37 24 17:37Jadowite węże - wąż miedziany (Lb 21, 4-9)

Dodał: ZakochanywBiblii

Dwudziesty pierwszy rozdział Księgi Liczb zaczyna się od dość nietypowej wzmianki która odbiega od toku opowiadania, skoro w tym urywku Izraelici działają samodzielnie, bez Mojżesza. Pochylimy się nad problematycznym słowem klątwa - Cherem po hebrajsku. Spotkaliśmy już to słowo dwukrotnie: Księga Wyjścia zabraniała składania ofiar obcym bogom (Wj 22, 19 - link, por. Pwt 13,13-19) oraz Księga Kapłańska (Kpł 27 - link) w ostatnim rozdziale uczy, że Cherem jest rzeczą poświęconą Bogu na zawsze - nie można jej odkupić. Skutkiem częstego użycia tego słowa w Księdze Jozuego, klątwa kojarzy nam się z całkowitą zagładą, ale słowo cherem zawiera w sobie kilka znaczeń. Rzecz poświęcona Bogu przechodzi na Jego własność i staje się święta - nie można w żaden sposób jej odzyskać, jej przeznaczeniem jest albo służba Bogu, albo całkowite zniszczenie. Wspólnota Izraela jest własnością Boga, a więc jest święta, dlatego to co zagraża istnieniu Izraela (na przykład bałwochwalstwo) ma być obłożone klątwą, ma być odcięte i odrzucone, tak jak się bezlitośnie odcina komórki nowotworowe z organizmu. Później w historii pojawią się kolejne przyczyny obłożenia klątwą: jeśli Izraelita poślubi cudzoziemkę - Cherem! Jeśli kapłan nie może udowodnić swojego pochodzenia od Aarona - Cherem! W tym przypadku cherem oznaczają ekskomunikę, wyrzucenie ze społeczności, nie oznaczają zagłady tego osobnika. Mamy wreszcie cherem ogłoszony w ramach wojny świętej - wówczas wszelki łup jest własnością Boga oraz zakładnicy mają być rzeczywiście zgładzeni. Dla waszego spokojnego snu od razu zaznaczam, że takie prawo nigdy nie zostało dokonane w historii. Prawo klątwy posiada bardziej odcień religijny niż wojenny i nigdy nie zostało zastosowane z upodobaniem. To prawo ma na celu przetrwanie wspólnoty i obrona przed wielkim niebezpieczeństwem duchowym. Ocieramy się tutaj o temat przemocy. Dzisiejsi chrześcijanie mają trudności z tym zagadnieniem, zresztą problem pojawił się już od początku chrześcijaństwa, skoro w drugim wieku niejaki Marcjon chciał wymazać z Biblii wszelkie ślady przemocy. Kościół potępił teorie Marcjona i stoi na stanowisku, że walka duchowa jest istotnym składnikiem naszego czasu pielgrzymowania po ziemi i nie wolno jej wymazać ani słodzić. Walka, wojna i przemoc są nierozłącznymi składnikami czasu naszej próby, jakiemu jesteśmy poddawani dla naszego wzrostu osobistego i duchowego - nie można od nich uciec, nie należy ich unikać lub pomniejszać. Krótkie trzy wersety umieszczone na samym początku wędrówki drugiego pokolenia Izraelitów przypomina epizod walki z Amalekiem na początku wędrówki pierwszego pokolenia Izraelitów (Wj 17 - link). Wygrana walka Izraelitów tchnęło w nich nadzieję na pomyślną przyszłość: skoro udało się zwyciężyć w pierwszej potyczce, mogą być dobrej myśli dla zwycięstwa w kolejnych nadchodzących wojnach. Jak się okaże w następnym odcinku, zwycięstwo w walce zewnętrznej przychodzi łatwiej niż zwycięstwo w walce wewnętrznej. W kolejnym odcinku omówimy bardzo ważne zdarzenie jadowitych węży i wybawienia przychodzącego w zaskakującej formie węża wywyższonego na palu. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri05:51 15 05:51Klątwa (Lb 21, 1-3)

Dodał: ZakochanywBiblii

Poprzedni odcinek był długi i bardzo ważny, ponieważ ujawnił nieodzowną rolę kapłaństwa hierarchicznego w Bożym planie odkupienia i uświęcenia. Te traumatyczne wydarzenia potwierdziły też praworządność linii kapłańskiej pochodzącej od Aarona. Bóg nie udzielił odpowiedzi na pytanie o przyczyny wyboru Aarona. Taka decyzja leży w gestii odwiecznej mądrości Bożej, niedostępnej dla ludzkiego rozumu. Każdy Boży wybór zostawia ludzi niewybranych z uczuciem zazdrości i ciągłą pokusą kwestionowania rządów człowieka wybranego przez Boga. W poprzednim odcinku wydarzenia w sposób spektakularny potwierdziły autentyczność linii kapłańskiej pochodzącej od Aarona, aby jednak w przyszłości ludzie nie stawiali na nowo tego wyboru pod znakiem zapytania, Bóg z własnej inicjatywy postanawia pozostawić znak materialny, który przez wieki będzie świadectwem tego faktu. Krótki tekst, który usłyszeliśmy na temat kwitnienia i owocowania laski Aarona jest prosty i przejrzysty w swojej symbolice i wymowie, ale zauważmy jedną nieprawidłowość, która wprowadza pewną nowość w rozwoju organizacji dwunastu pokoleń Izraelskich. Nieprawidłowość polega na tym, że Aaron należy do pokolenia Lewiego na równi na przykład z Gerszonem, Kehatem i Merarim (por. Rdz 46, 12). Prawidłowo powinien więc wypisać na swojej lasce imię Lewiego. Zamiast tego Bóg karze wypisać na lasce Lewitów imię Aarona, dając do zrozumienia, że wszyscy Lewici (wszystkie osoby konsekrowane) są hierarchicznie podporządkowane kapłanom, czyli potomkom Aarona. Korach (czarny bohater poprzedniego odcinka) sam był Lewitą, ale występując przeciwko autorytetowi Aarona piłował gałąź na której siedział. Zagrażał istnieniu i powołaniu wszystkich potomków Lewiego. To jego bunt zachęcił Datana i Abirama do kwestionowania roli wszystkich Lewitów. Kwitnąca laska Aarona potwierdza autorytet Aarona nad wszystkimi rodzinami lewickimi, dla ukrócenia wszelkich możliwych dyskusji. W wersecie 23 dowiadujemy się, że laska Aarona była z drzewa migdałowego. Jest to szczegół o wymownej symbolice, ponieważ migdałowiec jest drzewem najwcześniej kwitnącym ze wszystkich rodzajów drzew! Tym sposobem Bóg daje do zrozumienia, że wszystkie pozostałe laski również są powołane do kwitnienia, ale dopiero po Arcykapłanie. Aaron jest pierwszy w wyborze, ale to pierwszeństwo nie wyklucza pozostałych linii rodzinnych. Boży wybór nie jest przywilejem, skutkuje raczej większym wymogiem w stosunku do potomków Aarona, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że są oni promowani jako ZNAK dla całego ludu, jak to podkreśla werset 25. Dla upamiętnienia tego faktu, na ołtarzu świątynnym spoczywają odtąd dwa znaki: roztopione 250 kadzielnic samozwańczych kapłanów służą jako pokrywę ołtarza (Lb 17, 3) dla przypomnienia o Bożej sprawiedliwości, kwitnąca laska Aarona jest znakiem przypominającym o Bożym miłosierdziu spływającym za pośrednictwem sakramentów udzielanych przez prawowitych kapłanów. Laska Aarona pokrywa znak buntu Izraelitów i gładzi winę - w wersecie 25 użyty jest czasownik KaLaH, czyli laska Aarona dosłownie gładzi szemranie i ratuje wspólnotę od sprawiedliwej kary. Kapłaństwo hierarchiczne jest więc środkiem wybranym przez Boga dla okazania miłosierdzia dzięki ofiarnej modlitwie kapłanów, o czym ma świadczyć przez wszystkie pokolenia te dwa znaki pozostawione przed Arką Przymierza. Dla Chrześcijan kwitnąca laska Aarona jest symbolem kojarzonym z różdżką z pnia Jessego (Iz 11, 1). Drzewo Jessego jest symbolem potomków Dawida. Chrześcijanie widzą w kwitnieniu różdżki odciętej z tego pnia zapowiedź zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, który jest pierworodnym spośród umarłych (por. Kol 1, 18; Ap 1, 5). Drzewo Jessego jest symbolem linii królewskiej, ale kwitnąca różdżka nawiązuje również do tego, że oczekiwany Mesjasz będzie wiecznym Arcykapłanem, jak to wyjaśnia List do Hebrajczyków (Hbr 9). Chrześcijańska tradycja ustna, którą odnajdujemy w apokryfie Protoewangelia Jakuba, przekazuje opowieść o wyborze Józefa na męża Maryi za pośrednictwem Bożego wyroku w formie kwitnącej gałązki: według tradycji Maryja została wychowana w świątyni jerozolimskiej. W tamtym czasie instytucja dziewic konsekrowanych nie istniała w Izraelu: każda Izraelitka musiała pracować na rzecz nadejścia oczekiwanego Mesjasza poprzez rodzenie dzieci. O czystość linii genealogicznej dbali kapłani, którzy postanowili poszukać dla Maryi kandydata z rodu Dawida. Zebrali więc od wszystkich potomków Dawida stanu wolnego podpisaną gałązkę i postawili w świątyni. Jako pierwsza zakwitła różdżka Józefa, co interpretowano jako znak jego wybrania na męża Maryi. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri14:50 20 14:50Kwitnąca laska Aarona (Lb 17, 16-26)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Kapłańska szczegółowo opisała Prawo Liturgiczne ustanowione przez Boga za pośrednictwem Mojżesza (por. Kpł 23). Rozumienie tamtych rozporządzeń wymagało od nas dużego skupienia i zwracania uwagi na szczegóły. Myśleliśmy, że mamy to wszystko już za sobą, a przed nami dwa rozdziały doprecyzowujące prawo liturgiczne o ofiarach. Nie będziemy zagłębiać się w szczegółach tego, co konkretnie ma być złożone na ołtarzu liturgicznym, bardziej zwraca naszą uwagę fakt, że liturgia kładzie wielką troskę o to, żeby nie była odbębniona raz od święta, ale żeby trwała nieustannie. Prawo liturgiczne zmieniało się też na przestrzeni lat: na początku liturgia świątynna składała się tylko z jednej ofiary rano i wieczorem (por. Ez 46). Z czasem kapłani dbali o to, żeby ogień ofiarny palił się nieustannie dzień i nocą przed Bogiem. Ta tradycja została przerwana przez prześladowania Antiocha Epifanesa i próbie hellenizacji Żydów. Zgaszenia wiecznego ognia ołtarza było wielkim bólem dla pobożnych Żydów, o czym świadczą piękne stronice Księgi Daniela. W miarę pogłębienia się wiary Izraelitów doszli oni do rozumienia, że ofiara liturgiczna nie powinna być złożona jedynie jako zadośćuczynienie za popełniony grzechy, ale jest wyrazem wiary i gotowości całej wspólnoty do trwania w obecności Bożej. Już nie chodzi o indywidualistyczne praktykowanie wiary, chodzi o to żeby każdy wierzący przylgnął myślami i sercem do wiecznej liturgii sprawowanej w świątyni dla chwały Bożej. Chrześcijanie będą podtrzymywali tę tradycję, odpowiadając na Pawłową zachętę: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. (1 Tes 5, 16-18). Liturgia Godzin jest odpowiedzią na to przynaglenie: modlitwa brewiarzowa jest odprawiana nie w imieniu własnym każdego kapłana i zakonnika, ale w imieniu całego Ludu Bożego, siedem razy na dzień. W szabat składane są ofiary dodatkowe, oprócz ofiar codziennych. Ofiary świąteczne nie zastępują więc ofiar codziennych, co daje do zrozumienia że choć szabat jest szczególnym dniem modlitwy, reszta tygodnia nie może przebiegać bez więzi z Bogiem. Ciąg dalszy tekstu będzie doprecyzował również ofiary do złożenia we wszystkich świętach liturgicznych: co miesiąc w święto nowiu księżyca, oraz podczas trzech świąt pielgrzymich: na Paschę, Pięćdziesiątnicę i w październiku na święto namiotów. Nie będziemy śledzili wszystkich tych przepisów, bo nadmiar szczegółów prowadzi do utraty wizji całości i jej duchowego sensu. Gdybyśmy zsumowali wszystkie ofiary składane z okazji święta namiotów, doszlibyśmy do liczby 70 i moglibyśmy z tego wywnioskować jakąś symbolikę, ale nie będziemy tego tutaj robić. Zwróćmy uwagę na duchowy sens święta pierwocin, które Septuaginta tłumaczy po grecku jako dzień rzeczy nowych. To kluczowe słowo nawiązuje do spełnienia całej idei wyjścia z Egiptu oraz powrotu z wygnania, idąc za Izajaszem: Oto Ja dokonuję RZECZY NOWEJ: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu [jest to nawiązanie do powrotu z wygnania]. Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczę wody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany [jest to nawiązanie do Przymierza na Synaju]. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę (Iz 43, 19-21). Cała historia stworzenia, wyzwolenia i uświęcenia dąży więc do wspólnotowego wychwalania Pana w radości i w uniesieniu. To co zostało zapoczątkowane wraz z Mojżeszem zostanie spełnione przez zmartwychwstałego Chrystusa, jak to możemy przeczytać w przedostatnim rozdziale Księgi Apokalipsy: I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię WSZYSTKO NOWE». I mówi: «Napisz: Słowa te wiarygodne są i prawdziwe». I rzekł mi: «Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i Koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia. (Ap 21, 5-6) Znowu słyszymy o źródle wody życia, które miało wytrysnąć z rąk Mojżesza na pustyni (por. Lb 20), ale które spełni się dopiero w Nowym Jeruzalem niebiańskim. Źródło wody wytryska dla zaspokajania pragnienia ludzi i zwierząt oraz dla użyźnienia gleby owocującej pierwocinami. Wszystko nowe posiada wymiar duchowy, jak to zapowiedział prorok Ezechiel: dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza (Ez 36, 26). Właśnie o takie pierwociny przede wszystkim chodzi, o owoce Ducha Świętego, którymi są miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Ga 5, 22-23). Nie pogardzajmy wszystkimi tymi przepisami liturgicznymi, bo one przygotowywały teren dla nadejścia Nowej Jerozolimy. Wszystkie święta liturgiczne wyznaczają upływ czasu jako proces podnoszący całe stworzenie ku Bogu, w wymiarze cielesnym i duchowym, wszystko przesiąknięte radością i pokojem. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri21:54 20 21:54Liturgia nieustająca (Lb 28-29)

Dodał: ZakochanywBiblii

Od dwudziestego rozdziału Księgi Liczb omawiamy przygody drugiego pokolenia Izraelitów, przeznaczonego do zamieszkiwania Ziemi Obiecanej. Wszystko jest starannie przygotowywane, aby życie społeczne na tej ziemi odbywało się w porządku i sprawiedliwości. W poprzednim rozdziale poznaliśmy przepisy dotyczące podziału ziemi oraz zasad dziedziczenia, w niniejszym rozdziale dowiemy się o tym, kto dziedziczy po Mojżeszu. Łatwo przewidzieć, że w obliczu bliskiej śmierci Mojżesza Izraelici mogą czuć się niepewni co do dalszych losów wspólnoty, w tym miejscu dowiemy się, że schedę po Mojżeszu przyjmie Jozue, innymi słowy Jezus, ponieważ Jozue i Jezus to dwa sposoby wymawiania tego samego imienia. Bóg przygotowuje Mojżesza do śmierci, skoro go zachęca do wejścia na górę Nebo, gdzie Mojżesz wyzionie ducha pod koniec Księgi Powtórzonego Prawa (Pwt 32, 48). Na tej górze Bóg zachęca Mojżesza do oglądania ziemi którą DAJE Izraelitom. Ten zwrot został użyty również przy śmierci Aarona (Lb 20, 24). Jest bardzo bardzo ważne, żeby Izraelici zrozumieli, że oni nie podbiją sobie tej ziemi własnymi siłami, ale że ją otrzymują w darze. Różnica jest ogromna, bo kiedy coś jest moim zarobkiem, mogę z tym zrobić co mi się podoba, na przykład wyrzucić do kosza. Kiedy otrzymałem coś w darze, jest to prezent będący znakiem więzi i długiem wdzięczności wobec dawcy. Jeśli ktoś mi daje coś w prezencie, głupio by było gdy ten ofiarodawca znalazł ten przedmiot wystawiony na sprzedaż w internecie. Dar jest materialnym znakiem mojej relacji z ofiarodawcą. Skoro Ziemia Obiecana jest dana przez Boga Izraelitom, oznacza to że Izraelici nie mogą nią dysponować według własnego uznania. Nie jest ziemią, gdzie panuje prawo silniejszego. Wraz z darem ziemi Izraelici dziedziczą obowiązek wdzięczności wobec Boga, oraz obowiązek pielęgnowania pamięci o tym darze. Religia Abrahama jest więc zbudowana na przekazywaniu z pokolenia na pokolenie nie tylko wiary, ale również materialnej realizacji Bożej obietnicy, jak to już mówiliśmy w poprzednim odcinku (link). Dar Ziemi Obiecanej został odrzucony przez pierwsze pokolenie Izraelitów, dlatego oni nie weszli do tej ziemi. Mojżesz nie miał udziału w grzechu pierwszego pokolenia, za to opóźnił Boży projekt DAWANIA wody żywej przy drugiej próbie w Meriba, kiedy zamiast przemówić do duchowej skały, którą jest Chrystus, uderzył ją swoim kijem (odsyłam do naszego komentarza na ten temat - link). Mojżesz nie buntuje się na wspomnienie tych bolesnych chwil, ale pokornie poddaje się Bożemu wyrokowi: (Lb 27, 16-17) Mojżesz przypomina sobie swój grzech w Meriba, który opóźnij DAR wody żywej, ale wie że Boży projekt nie został zaprzepaszczony i pokornie prosi o DAR nowego pasterza, żeby społeczność nie była jak stado bez pasterza. Chrześcijanie odnajdują tutaj słowa z Ewangelii: A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza (Mt 9, 36). Mojżesz prosił o takiego wodza, który będzie rządził nie poprzez siedzenie w swoim pałacu i wydawanie kolejnych ustaw i dekretów, ale który będzie szedł na czele wspólnoty pokazując przykład, który wychodzi i wraca, wyprowadza i przyprowadza, co jest pięknym obrazem postawy przywódców, jakich wspólnota potrzebuje. Ten obraz dokładnie odpowiada postawie Jezusa Chrystusa: Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. (...) Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony - wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę. (J 10, 2-3.9) Jezus Chrystus jest spełnieniem prośby wypowiedzianej tysiąc lat wcześniej przez Mojżesza. Ten dar nie mógł być wówczas dany, bo Izraelici nie byli jeszcze na niego gotowi, będą potrzebowali wielu prób i doświadczeń, aby lepiej poznawać Boga i Go szanować. Jozue (czyli Jezus) będzie bezpośrednim następcą Mojżesza zgodnie z odpowiedzią daną Mojżeszowi: (Lb 27, 18-23) Kilkakrotnie już usłyszeliśmy o Jozuem, za każdym razem był określany jako sługa Mojżesza, czyli jest sługą sługi Bożego, co jest tytułem honorowym. Jozue charakteryzuje się tym, że w nim prawdziwie mieszka Duch, podobnie jak u proroków. Natomiast jedynie Jozue został ustanowiony poprzez gest nałożenia rąk. Nawet kapłani nie są poświęceni przez nałożenie rąk, ani królowie lub prorocy. Do tej pory nałożenie rąk było dokonywane jedynie w ramach liturgii, na przykład przy poświęceniu Lewitów: (Lb 8, 9-11) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri12:59 7 12:59Następca Mojżesza (Lb 27, 12-23)

Dodał: ZakochanywBiblii

Usłyszane dwa wersety podsumowują bolesne wydarzenia z poprzednich rozdziałów: bunt Koracha i 250 wspólników wspieranych przez całą wspólnotę. Przebieg wydarzeń sam pokazał, że choć prawdą jest iż cała wspólnota posiada wymiar kapłański (kapłaństwo powszechne), to jednak nie może obejść się bez pośrednictwa kapłaństwa Aaronowego (kapłaństwa hierarchicznego). Można powiedzieć, że byliśmy świadkami pierwszej herezji - to znaczy błędu teologicznego mającego na celu zaspokojenie własnych żądz pod przykrywką walki o prawdę. Herezja różni się od zwykłego błędu logicznego tym, że pociąga ludzi ku śmierci wiecznej, stąd stanowczość Bożej interwencji. Przypomnijmy prawdy, które zostały nam przedstawione w Księdze Kapłańskiej: świętość Ludu Bożego pochodzi od Boga i prowadzi do zaślubin z Bogiem. Do swoich zaślubin nikt nie powinien podejść nieprzygotowany: powinien zadbać o własną czystość poprzez przestrzeganie Prawa Bożego, szczególnie przepisów Prawa Czystości. Proces podniesienia wierzących ku Bogu dokonuje się za pośrednictwem sakramentów ołtarza, które to sakramenty są udzielane przez kapłanów. Gdyby jakiś zuchwały zbliżał się do świętych tajemnic nie będąc do tego odpowiednio powołanym i namaszczonym, poniesie śmierć, nawet jeśli już jest Lewitą, czyli osobą konsekrowaną. Cała wspólnota jest powołana do świętości, a więc do intymnego spotkania z Bogiem. Ale wydarzenia pokazały, że bliski kontakt z Bogiem skutkuje śmiercią dla osoby niepokornej, dlatego Izraelici wołają: «Oto giniemy! Jesteśmy zgubieni, wszyscy jesteśmy straceni! Czyż wyginiemy doszczętnie?» Jest to pytanie otwarte, na które Bóg udzieli następującej odpowiedzi: zbawienie przychodzi za pośrednictwem sakramentów i tych kapłanów, których właśnie chcieliście się pozbyć. Powtórzona została katecheza, którą poznaliśmy w pierwszych rozdziałach Księgi Liczb: Lewici są osobami konsekrowanymi podporządkowanymi kapłanom. To przemówienie jednak podkreśla rolę kapłanów w dziele Odkupienia: bycie kapłanem nie jest przywilejem ale wielką odpowiedzialnością oraz ciężarem, skoro kapłan ma na zadanie nie tylko sprawować sakramenty i zbierać dziesięcinę, ale dźwiga winy ludu. Ten zwrot dźwigać winę (nassa hawon) spotkaliśmy już w Księdze Kapłańskiej (Kpł 7 - link) i jest dla chrześcijan bardzo ważny, bo został użyty przez Jana Chrzciciela kiedy zawołał: Oto baranek Boży, który dźwiga winy świata. Jezus Chrystus w jednej osobie jednoczy rolę królewską (bo jest odroślą z pnia Jessego, jak to omówiliśmy w poprzednim odcinku) oraz rolę kapłańską (bo dźwiga winy świata). Jak to przepowiedział Jan Chrzciciel, będzie dodatkowo barankiem ofiarnym. Znów możemy się przekonać, że nie można zrozumieć Nowego Testamentu bez dogłębnej znajomości Starego Testamentu. A więc Jezus Chrystus jest arcykapłanem nie tylko w porządku Melchizedeka, ale bierze na siebie również całe dziedzictwo kapłaństwa aaronowego, którego rolą jest dźwiganie win całego ludu i wyproszenie Bożego miłosierdzia poprzez modlitwę i ofiarę. Pokora powinna stanowić fundament struktury całego Ludu Bożego. Pokora zaczyna się od tego, kiedy cała wspólnota (kapłani, osoby konsekrowane i świeccy) uświadamia sobie, że jest wspólnotą ludzi winnych, ale mimo wszystko umiłowanych przez Boga. Poprzednie wydarzenia pokazały ludzi roszczących sobie prawo do świętości, ludzi uważających że są samowystarczalni, że nie potrzebują sakramentów ani kapłanów. Pretendowanie do samowystarczalności jest wyrazem pychy. Uznanie swojej zależności jest drogą do pokory. Uznanie swojej winy jest zobowiązaniem do pokory. Ale właśnie ta pokora upoważnia nas do korzystania z Bożego przebaczenia uzyskanego dzięki ofiarnej modlitwie Sprawiedliwego. Uzyskane usprawiedliwienie nie powinno pchać nas z powrotem w samozadowolenie, ale jest zachętą do kontynuacji wędrówki ku Ziemi Obiecanej, ku zaślubinom z Bogiem. Świadomość naszej winy wskazuje nam na potrzebę oczyszczenia dla stawiania się na nasze własne zaślubiny z Bogiem, stąd chęć do wypełniania wszystkich przepisów Prawa Bożego w dziedzinie czystości i świętości, w przeciwnym przypadku będziemy wołać jak Izraelici: Jesteśmy zgubieni, wszyscy jesteśmy straceni! Jeżeli ktoś przestrzega przepisy prawa w nadziei, że sam siebie tym sposobem usprawiedliwi, wpada w pychę i staje się ofiarą zadufania, czego przykładem będą faryzeusze i saduceusze z czasów Jezusa. Jeżeli przepisy prawa będą wypełnione w duchu miłosnego posłuszeństwa, wówczas te same przepisy przygotowują i podnoszą ludzi pokornych ku zaślubinom z Bogiem. Pycha jest zakłamaniem, jest odrzuceniem faktu naszej zależności od Boga oraz win jakich posiadamy u Bożej sprawiedliwości. Pokora jest uznaniem prawdy o tej zależności i faktu naszej grzeszności, pokora umożliwia korzystanie z daru miłosierdzia, uwalnia nas od winy i pozwala nam kroczyć w radosnej wolności. Jak powie Pan Jezus: Prawda was wyzwoli (J 8, 32). Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri25:33 16 25:33Nieodzowne kapłaństwo (Lb 18)

Dodał: ZakochanywBiblii

Łał. Usłyszeliśmy najostrzejsze słowa w całej Biblii, kiedy Bóg określił Izraelitów jako wspólnota zła. To wyrażenie jest tak ostre, że przestraszeni tłumacze próbowali złagodzić jego brzmienie zwrotami typu zła zgraja lub przewrotne zgromadzenie. Tym sposobem tłumacze zacierają obraz biblijny, wymazują ostre rozróżnienie, jakie redaktorzy biblijni rysują między życiem a śmiercią, światłem a ciemnością, dobrem a złem, wolnością a niewolnictwem, błogosławieństwem a przekleństwem, itd. Bóg od roku pracuje nad Izraelitami, aby stali się wspólnotą królów, kapłanów i proroków. Ta wspólnota niestety zbuntowała się otwarcie przeciwko Bogu, odrzuciła życie, wolność i świętość i zapragnęła wrócić do niewoli. Wspólnota zła jest wspólnotą osób świadomie i konsekwentnie odrzucających Boży zamysł, jest wspólnotą, która zamiast wolności w Woli Bożej wybiera samowolę z dala od Woli Bożej. W usłyszanym fragmencie spotkaliśmy dwa razy to przerażające wyrażenie wspólnota zła: w pierwszym i w ostatnim wersecie. A więc zgodnie z biblijną konwencją redakcyjną, ten ustęp stanowi całość koncentryczną, którego najważniejszy element znajduje się w środku. Oba wersety 29 i 32 mówią o trupach buntowników leżących na pustyni, a więc w środku tej konstrukcji znajduje się werset 31, który zawiera najważniejsze przesłanie całego fragmentu: Wasze małe dzieci, o których mówiliście, że będą wydane na łup, one wejdą i poznają kraj, którym wy wzgardziliście. A więc ta przerażająca mowa jako główny przekaz zawiera przesłanie nadziei. Choć dorośli świadomie odrzucili Przymierze i w konsekwencji umrą na pustyni, Izrael nie zostanie stracony, zgodnie z obietnicą daną Abrahamowi, skoro kolejne pokolenie będzie nośnikiem Obietnicy odrzuconej przez to złe pokolenie! Jak widać Bóg jest cierpliwy, dla niego tysiąc lat jest jak jeden dzień. Jeśli jedni ludzie odrzucają Jego dary, tym gorzej dla nich. Cierpliwie będzie czekać na kolejne pokolenie. Boże obietnice zostaną wypełnione, choć w naszym ludzkim spojrzeniu wygląda na to, że Bóg przegrywa walkę o ludzkie serca. Każde pokolenie niestety może dobrowolnie odrzucić Boże dary - na własną zgubę - co nie znaczy, że Boże plany się nie wypełnią. Wspólnota, która odrzuciła Boga, zgodnie z własnym życzeniem wróci na pustynię i tam umrze. Natomiast wywiadowcy którzy na własne oczy widzieli dobroć Bożej obietnicy a mimo wszystko zasiali zwątpienia wśród ludu zostaną natychmiast ukarani: Dlaczego wywiadowcy zginęli od razu, podczas gdy reszta buntowników umrze dopiero na pustyni? Dlatego, że weszli do Ziemi Obiecanej mając w sercu niewierność, jak czytama w wersecie 33. Przymierze jest małżeństwem z Bogiem, a więc niewierność jest cudzołóstwem, jak to będzie dobitnie przypominał prorok Ozeasz. Cudzołóstwo jest karane śmiercią, stąd kara śmierci dla niewiernych wywiadowców. Czterdzieści lat na pustyni będzie służyło za okres oczyszczenia dla kolejnego pokolenia, aby ono mogło wejść do Ziemi Obiecanej. Część dalsza tekstu opisuje jednak sytuację kuriozalną: ci sami ludzie, którzy na wieść o potędze mieszkańców Ziemi Obiecanej postanowili odrzucić Boga i wrócić na pustynię, po usłyszeniu Bożego wyroku polegającego na spełnieniu ich żadań i odesłaniu ich do pustyni, nagle postanowili nie wracać w kierunku pustyni, ale zaatakować te ludy, które przed chwilą ocenili jako tak mocnych, że nie do pokonania. Ta cała sytuacja pokazuje zamęt i niestałość, kiedy człowiek postanawia żyć według własnej, chwiejnej woli zamiast żyć według stałej i niezmiennej Woli Bożej. Zresztą właśnie po tym można poznać, czy ktoś żyje w Woli Bożej, czy w woli własnej. Wola Boża jest niezmienna i udziela swojej stałości tym, którzy w niej żyją. Wola ludzka z natury jest chwiejna i niestabilna. Raz chce czegoś, zaraz potem doznaje od tego obrzydzenia i szuka czegoś odwrotnego, i tak bez końca. Wszystko bierze się stąd że taki człowiek, zamiast opierać się swoje działanie na najdoskonalszym planie przewidzianym przez kochającego Boga, szuka byle czego w zastępstwie. Staje się okrętem bez steru, miotanym każdą napotkaną falą. Nagły pośpiech, z którym Izraelici ruszyli do ataku Kananejczyków bardzo przypomina pośpiech, z jakim Nadab i Abihu rzucili się do sprawowania własnej liturgii (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link). Człowiek nie ma prawa wejść do Ziemi Obiecanej, jeśli nie jest odpowiednio usposobiony. Wejście w stanie niegotowym kończy się śmiercią. Tym razem śmierć nie została wykonana przez ogień Pana, ale z ręki Kananejczyków, którzy nie wykazali się żadną agresją w stosunku do Izraelitów! Cały ruch odkupienia z niewoli Egipskiej i wejścia do Ziemi Obiecanej jest ruchem uświęcającym, jest aktem podnoszącym ku górze. Izraelici odwrócili się od Bożego planu wejścia na górę i rzucili się do szaleńczego ataku. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri14:38 50 14:38Nieudane wejście do Ziemi Obiecanej (Lb 14, 26-45). mp4

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Liczb powoli dochodzi do końca. Podobnie jak na końcu Księgi Kapłańskiej został umieszczony cały rozdział dotyczący ślubów (Kpł 27) usłyszeliśmy przed chwilą przypomnienie, że śluby złożone Bogu - choć są dobrowolne - obowiązują pod karą grzechu. A więc ślub prywatny nabiera takiej samej wartości jak przykazanie Prawa Bożego. Już to usłyszeliśmy w Księdze Kapłańskiej dlatego tekst się tutaj o tym nie rozpisuje. Ciąg dalszy rozdziału omawia cztery kazusy prawne dotyczące ślubów złożonych w czterech sytuacjach: 1. córka względem ojca, 2. żona względem męża, 3. wdowa, i znów 4. żona względem męża. Marksistowscy komentatorzy próbowali doszukiwać się w tych przepisach objaw zniewolenia żony względem męża. Jest to przekręcenie tekstu, bo mąż niczego nie narzuca żonie. Dziewczyna sama wcześniej złożyła dobrowolny ślub, który okazał się lekkomyślny. Jeśli zachodzi nierówność mężczyzn i kobiet względem Prawa Bożego jest ona na korzyść kobiet, skoro werset trzeci zabronił mężczyznom na zwalnianie siebie nawet z lekkomyślnych ślubów, natomiast cały ten rozdział daje kobietom furtkę dla uwolnienia się z takich ślubów. Zwolnienie musi jednak zachodzić w ściśle zdefiniowanych okolicznościach. Prawo Boże jest miłosierne, ale nie dopuszcza bylejakości. Lekkomyślna kobieta może zostać wybawiona z kłopotu przez swojego ojca lub męża, który pełni wobec niej rolę Goela, czyli wybawiciela (odsyłam do odpowiedniego odcinka na ten temat: Wj 6). Ani mężczyzna, ani wdowa nie mają szczęścia posiadania Goela mogącego wybawić ich z lekkomyślnej przysięgi. To pozwala nam lepiej zrozumieć naturę aktu wyzwolenia, który może być dokonany jedynie w ramach małżeńskiej relacji, innymi słowy w ramach Przymierza. A skoro Bóg jest Goelem swojego ludu jak to usłyszeliśmy w Księdze Wyjścia, potwierdza to nasze rozumienie Przymierza jako prawdziwego małżeństwa między Bogiem a Jego Ludem. Możemy pod tym kątem odczytać na nowo trzeci rozdział Księgi Rodzaju, kiedy Ewa wybierając jedzenie z drzewa poznania dobra i zła związała się lekkomyślnym ślubem, ale kiedy Adam się o tym dowiedział nie spełnił wobec niej roli Goela. Adam związał się tym samym pragnieniem, od którego nie może się odwołać. Któż może znaleźć wyjście z tego impasu, jeśli nie Bóg? Ale Bóg nie łamie własnego prawa, dlatego Bóg może uwolnić Adama i Ewę jedynie w ramach Przymierza małżeńskiego, który został zawarty najpierw na górze Synaj a później odnowiony na górze Golgota. Pozornie błahe kazusy prawne pomagają nam dojść do głębszego rozumienia bardzo istotnego tematu natury związku między mężczyzną i kobietą oraz między Bogiem i swoim ludem. W dzisiejszych czasach ludzie z trudnością akceptują naukę świętego Pawła o podporządkowaniu żony swojemu mężowi, a to dlatego że nie znają Księgi Liczb ani znaczenia słowa Goel. Święty Paweł jest przesiąknięty duchem Prawa Mojżeszowego, a kiedy pisze że mąż jest głową żony, nie twierdzi że mąż jest szefem żony, ale że jest jej Goelem, jej wybawicielem. Jezus Chrystus jest również głową Kościoła w sensie bycia wybawicielem. (Ef 5, 22-27) Poddaństwo żon swoim mężom nie jest służalcze. Oczekuje wybawienia z kłopotu oraz uświęcenia, naśladując Chrystusowe działanie względem Kościoła. Podręczniki psychologiczne uczą, że żona w związku najbardziej potrzebuje poczucia bezpieczeństwa. W takim stabilnym środowisku może dawać najlepsze z siebie i stać się wsparciem dla swojego męża, zgodnie z jej przeznaczeniem z opisanym w Księdze Rodzaju (Rdz 2, 18). Małżeństwo nie jest więc brzemieniem dla żadnej ze stron, ale miejscem życia i uświęcenia: odzwierciedla Przymierze między Bogiem a Kościołem, i owocuje życiem doczesnym i wiecznym. Ten rozdział opowiadał o obowiązkach męża w stosunku do swojej żony, ale pozwala nam również lepiej zrozumieć rolę Boga w stosunku do człowieka. Bóg w pełni przyjmuje rolę i obowiązki męża w stosunku do Kościoła i wybawia go z kłopotów, w które mógł się nieopatrznie wdawać. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri11:23 16 11:23Obowiązki męża wobec żony (Lb 30)

Dodał: ZakochanywBiblii

Najbliższe trzy rozdziały są barwnym i zabawnym opowiadaniem, które odbiega od dotyczasowego skupienia na Izraelitach i Mojżeszu. Sam redaktor biblijny musiał odczuwać wielki wstręt do pisania o poganach i będzie się mścił się za pośrednictwem kilku smaczków, zaczynając od samego imienia Balaama, które po hebrajsku znaczy ten, który chce połknąć lud - co już daje nam posmak nadchodzących wydarzeń. Wszystko się dobrze skończy, więc to opowiadanie jest jakby chwilą oddechu w powadze otaczającego tekstu. Styl redakcyjny odpowiada deuteronomiście: spod jego pióra każdy szczegół nabiera epicznych rozmiarów, a wszystko jest ułożone w starannie opracowanym scenariuszu. Balak, król Moabu, spanikował na widok zwycięstwa militarnego Izraelitów nad Amorytami, którzy sami wcześniej pobili Moabitów. W obliczu nadciągającego niebezpieczeństwa Balak postanawia nawiązać współpracę ze swoimi starymi wrogami - z Madianitami. Skoro militarnie nie mają szans na pokonanie Izraelitów, dlatego próbują szczęścia na polu walki duchowej. Wspólnymi siłami udają się do Balaama, ówczesnego gwiazdora wśród proroków. Pogański prorok mieszka nad brzegami rzeki Eufrat, czyli sześćset kilometrów dalej na północy. Ta kraina uważana była wówczas za krainę magików. Król Balak pokazał swój spryt decydując się na wejście w spółkę z Madianitami, ponieważ tym sposobem pozyskał sobie najlepszych karawanistów z regionu, co rozwiązuje problem dalekiej podróży. Prorok Balaam mieszka w Petor, co po hebrajsku znaczy wyjaśniać, interpretować, czyli brzmi obiecująco. O ile Mojżesz był największym prorokiem w Izraelu, Balaam był według tradycji największym prorokiem wśród pogan - nie był szarlatanem, ale człowiekiem natchnionym, który nie bał się nawet królów. Dlatego Izraelitów interesuje zdanie, jakie Balaam może mieć na ich własny temat. Do tej pory czytaliśmy o tym, co Izraelici mówią sami o sobie, teraz poznamy opinię zewnętrznego obserwatora, i to nie byle kogo, ale największego proroka wśród pogan. W Księdze Rodzaju Bóg obiecał Abrahamowi: Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył (Rdz 12, 3). Propozycja króla Balaka do proroka Balaama brzmi podobnie, ale stawia człowieka na miejsce Boga: kogo ty błogosławisz, będzie błogosławiony, a kogo ty przeklniesz, będzie przeklęty (Lb 22, 6). Zapowiada się więc starcie gigantów na polu duchowym. Kto wygra duchową wojnę, Bóg Abrahama czy największy pogański prorok? Napięcie jest u szczytu, fabuła jest prowadzona po mistrzowsku. Balaam nie jest w ciemię bity i dotarły do niego wieści o zwycięstwach militarnych Izraelitów, którzy pokonali takich gigantów jak Sichona i Oga. Zna nawet Bożą obietnicę złożoną Abrahamowi. Zwykła ludzka roztropność radzi mu, aby nie narażać się na przekleństwo ze strony Boga Abrahama. Król Balak kolejny raz pokazał swój spryt, skoro dla pokonania uzasadnionych obaw Balaama, złożył mu propozycję słowami: przeklnij MI ten lud, co oznacza że ewentualna reakcja zwrotna ze strony Boga Abrahama spadnie na zamawiającego a nie na wykonującego. Zauważmy kontrast między postawą bogobojną a postawą pełną pychy Balaka. Człowiek pokorny prosi Boga o błogosławieństwo i ochronę dla siebie, człowiek pyszny prosi o przeklinanie wrogów. Balak mógł poprosić o błogosławieństwo dla własnych wojsk, ale tego nie zrobił. Posłańcy dostali od Balaama następującą odpowiedź: Balaam znał imię JHWH. Czyżby Balaam był prorokiem równym Mojżeszowi? Otóż jest gorszy skoro tekst zaznacza, że Bóg Elohim przemawia do Balaama w nocy, podczas gdy Bóg JHWH przemawia do Mojżesza w biały dzień. Tak czy inaczej Bóg rzeczywiście rozmawia Balaamem i utwierdza go w przekonaniu, że Izrael jest ludem błogosławionym, co jest wielką ulgą dla czytelników. Balaam nie chce zadzierać z takim Bogiem i odsyła posłańców Balaka z kwitkiem. Podobnie jak serce faraona stawało się coraz bardziej uparte w miarę objawienia się mocy Bożej (por. Wj 4, 21), serce Balaka zamiast się upokorzyć staje się jeszcze twardsze. Balak swoim sprytem próbuje złamać Balaama: schlebia go przesyłając znakomitszych wysłańców oraz obietnicę niesamowitych bogactw. Obietnice pieniędzy i honorów łamią sumienie większości ludzi, jednak jak się okazuje Balaam posiadał kręgosłup moralny skoro odmówił przyjęcie zaszczytów i złota. Mówi nawet, że JHWH jest jego Bogiem, a więc Balaam jest prawdziwym prorokiem, skoro rozmawia z JHWH a nie z jakimś demonem. I właśnie ten fakt jest ogromnym odkryciem dla Izraelitów: JHWH jest Bogiem wszystkich ludzi - nie tylko Izraelitów! Ta rewolucyjna wiadomość z wielkim trudem dotrze do ich światopoglądu. Nawet pierwsi chrześcijanie będą mieli ogromne opory przed zaniesieniem Dobrej Nowiny poganom. W każdym razie Balaam spełnia Bożą prośbę i wybiera się w podróż: Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri19:59 9 19:59Oślica Balaama (Lb 22)

Dodał: ZakochanywBiblii

Omawiamy jeden z najbardziej kwestionowanych wydarzeń biblijnych, kiedy Bóg domagał się kary śmierci za zbieranie chrustu. Jeżeli tak bulwersujące wydarzenie jest opisane w tym miejscu Biblii, musi być ku temu ważna przyczyna. Zmusza nas do głębszego zastanowienia się nad znaczeniem szabatu w szczególności i Prawa Bożego w ogólności. Na wstępie daje się nam zrozumieć, że Prawo Bożej nie jest zbiorem dobrych rad, ale jest sprawą życia lub śmierci. Zauważmy najpierw, że powyższe prawo nie odnosi się do wszystkich ludzi na ziemi, ale stosuje się wyłącznie do tych, którzy dobrowolnie trwają w Przymierzu z Bogiem. Ludzie niewierzący nie są związani obowiązkiem przestrzegania szabatu. Ale kto trwa w Przymierzu z Bogiem jest zobowiązany do pracy nad sobą. Prawo Boże uwzględnia ludzką słabość, która skutkuje grzechem nieumyślnym, lub grzechem popełnionym skutkiem własnej ułomności, i który nie jest karany śmiercią. Karany śmiercią jest wyłącznie grzech dokonany w podniesioną ręką, to znaczy świadomie, dobrowolnie i uporczywie. Temat zachowania szabatu jest probierzem nastawienia danego człowieka do zachowania całego Prawa Bożego, ponieważ to przykazanie jest najważniejsze z pierwszej tablicy Dekalogu. Omówiliśmy ten w naszym komentarzu, już poświęciliśmy temu tematowi aż siedemnaście odcinków (link), w szczególności zwróciliśmy uwagę na to, że poświęcenie Bogu czasu zawieszenia działalności jest jakby oddawaniem Bogu dziesięciny już nie z dóbr materialnych, ale z czasu. W poprzednim odcinku (link) czytaliśmy o oddawaniu Bogu pierwocin z bochenków chleba, w tym odcinku czytamy oddawaniu Bogu dziesięciny czasu w postaci uszanowania szabatu. To, co w poprzednim odcinku powiedzieliśmy na temat dziesięciny z chleba ma zastosowanie również odnośnie dziesięciny czasu, mianowicie oddawanie dziesięciny zmusza człowieka do traktowania czasu, jakim dysponuje, jako DAR od Boga, którego jest włodarzem, ale którego nie jest właścicielem. Człowiek ma do swojej dyspozycji sześć dni tygodnia, siódmy dzień należy do Boga. Odebranie tego czasu Bogu jest kradzieżą, jest otwartym buntem przeciwko Bogu. Istnieje zamierzony zamysł redakcyjny w okazywaniu oczywistej dysproporcji między faktem zbieraniem chrustu a karą śmierci. Ta dysproporcja jest potwierdzona niepewnością Izraelitów, którzy nie wiedzą co mają zrobić z winowajcą i trzymają go pod strażą. Dla nich również nie było oczywiste, czy zbieranie chrustu w dniu szabatu ma być ukarane śmiercią. Dysproporcja jest więc zamysłem redakcyjnym, mającym na celu zmuszanie nas do refleksji. Jeśli chodzi o człowieka zbierającego chrust, jest to pierwszy przypadek pogwałcenia szabatu opisany w Biblii. Gdyby ten człowiek nie należał do Przymierza, nie zrobiłby niczego złego. Ale ten człowiek otwarcie przekracza największe przykazanie pierwszej tablicy Dekalogu w momencie, kiedy cała wspólnota odmówiła posłuszeństwa Bogu i nie weszła do Ziemi Obiecanej. Zatwardziałość takiego człowieka jest naprawdę przerażająca. Wie, że Bóg prosi o poświęcenie szabatu, wie że ten dzień jest bardziej święty od Ziemi Obiecanej, a mimo wszystko decyduje się na publiczne zbieranie chrustu właśnie tego dnia! Mamy przypadek grzechu popełniony z podniesioną ręką, czyli świadomie, dobrowolnie i uporczywie! Gdyby Mojżesz i pozostali Izraelici przyglądali się temu jawnemu pogardzaniu Prawa Bożego z obojętnością, jaka byłaby przyszłość Ludu Wybranego? To byłoby pogardzanie Przymierzem, odejście od wymogu przestrzegania Dekalogu. Przymierze dąży do zaprowadzenia Królestwa Bożego na ziemi, jest drogą wzrostu i podnoszenia ku świętości! A teraz mam członka tego Ludu Wybranego, który doskonale wie, że Bóg wyraźnie poprosił o poświęceniu mu szabatu poprzez zaniechanie wszelkiego zbędnego zajęcia tego dnia, a mimo wszystko ostentacyjnie odrzuca Boga i Przymierze, a więc nawet skłania innych do porzucenie Boga, Jego projektu wejścia do Ziemi Obiecanej i zaprowadzenia tam królestwa Sprawiedliwości i Pokoju. W świetle tak wielkiej stawki wyrok na winowajcy jest oczywisty, a wykonanie ma być tak samo publiczne, jak publiczny był grzech dokonany z podniesioną ręką. To wydarzenie ma wartość dydaktyczną dla całej wspólnoty Izraelitów, jak i dla wszystkich czytelników Biblii, po wsze czasy. Odtąd każdy dwa razy zastanowi się zanim świadomie pogardzi Bożymi przykazaniami. Dzięki stanowczości pierwszego pokolenia Izraelitów, Naród Wybrany przetrwał do dzisiaj, podczas gdy permisywizm moralny prowadzi do zaprzepaszczenia Przymierza, jak to można obserwować na przykładzie najnowszej historii Kościoła Katolickiego i sekt protestanckich. Obyśmy i my dzisiaj wrócili do pierwotnej świętości, do której nas powołał Bóg, bez pomniejszania wymogów Przymierza. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri11:54 32 11:54Pierwsze naruszenie szabatu (Lb 15, 32-36)

Dodał: ZakochanywBiblii

Narracja Księgi Liczb jest dość powolna, grunt że stopniowo posuwamy się do przodu ku Ziemi Obiecanej. Izraelici obeszli ziemię Edomu, co nałożyło sporo drogi. Tereny pustynne nie były zamieszkiwane, można było więc spokojnie je przemierzać aż do rzeki Arnon wyznaczającej granicę królestwa Amorytów. Werset szesnasty wspomina o studni Beer, która została dana przez Boga Abrahamowi, co jest równoznaczne z głoszeniem prawa Izraelitów do posiadania tej ziemi. Kończy się więc tułaczka Izraelitów przez obce tereny, zbliżają się do ziemi danej im przez Boga. Wojny, które będą się tutaj odbywać nie polegają na podbiciu nowego terytorium, ale na odzyskaniu ziemi tymczasowo opuszczonej, do której nie utraciło się prawa, skoro Boże obietnice są nieodwołalne. Dlatego wszystkie nadchodzące potyczki mieszczą się w kategorii wojny sprawiedliwej. Zaczynają jednak od próby negocjacji z Sihonem, królem Amorytów: Rabini zbudowali nieprawdopodobną opowieść science-fiction na temat Sichona, który miał być gigantem z czasów Noego. Ta fabulacja jest niczym nie poparta. Faktem jest, że Sichon był królem Amorytów, nie pozwolił na pokojowe przejście Izraelitów, stąd nieuchronny konflikt i zwycięstwo militarne opiewane przez triumfalne pieśni pochodzące raczej z i kultury ludowej, skoro w tych wszystkich wspaniałych opowiadaniach wymienieni są wszyscy oprócz Boga i Mojżesza. Jeszcze raz przypominam, że w tamtym czasie granice były płynne i nie ma nic bulwersującego w fakcie przesiedlenia ludów. Werset 26 napomina, że Amoryci przybyli niedawno, skoro zajmują ten teren dopiero od jednego pokolenia. Zresztą Amoryci sami wpakowali się w kłopoty nie pozwalając Izraelitom na przejście, byli zadufani w sobie i agresywni. Nie ma nic bulwersującego w tych wydarzeniach. Ciąg dalszy tekstu opowiada o pokonaniu Oga, kolejnego mitycznego olbrzyma, którego łóżko grobowe miało cztery metry długości (Pwt 3, 11). Do treści opowiadania wracają Bóg i Mojżesz, ale tym razem przemoc może nas szokować: Współczesny człowiek bulwersuje się na wieść o tym, że Bóg nakazał zgładzić Oga i całe jego wojsko. Zauważmy, że Og jako pierwszy wyruszył do wojny, nie było nawet mowy o pertraktacjach. Bóg dał zapewnienie Mojżeszowi: Nie bój się go! i rzeczywiście zwyciężyli. Co mieli z zakładnikami zrobić? W tamtych czasach nie było więzień, z jeńców można było ewentualnie zrobić niewolników, ale Izraelici na tym etapie są jeszcze ludem wędrownym i nie mogą sobie na to pozwolić, więc wygrana wojna musiała skończyć się unieszkodliwianiem wrogów. Rabini znów opowiadają niestworzone historie na temat Oga, ale nie ma o tym wzmianki w tekście biblijnym. Zwycięstwo militarne przyszło łatwo, w następnym rozdziale dowiemy się, że poganie dla zwyciężenia Izraelitów uciekną się do mocy nadprzyrodzonych i spróbują rzucić na nich klątwy. Co z tego wyjdzie? Dowiemy się w następnym odcinku. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri15:02 25 15:02Podbój Zajordania (Lb 21, 10-35)

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy dzisiaj najdziwniejszy i najmniej zrozumiały rozdział całej Biblii. Od samego początku czytelnik otrzymuje ostrzeżenie, że poniższe przepisy należą do grupy ustaw przekraczających ludzki rozum, po hebrajsku HuKKoT (por. Kpł 19, link): Oto rozporządzenie Prawa przepisanego przez JHWH. To, że człowiek nie rozumie zasadności tych przepisów nie znaczy, że te przepisy są absurdalne. Przestrzeganie Prawa Bożego przynosi wymierne korzyści, chociażby z tytułu zaufania okazanego autorowi tych rozporządzeń. Co nie zmienia faktu, że sam Salomon próbował zgłębiać logikę tego rytuału i nie doszedł do żadnego wniosku. Najpierw spróbujmy prześledzić przebieg wydarzeń. Nie jest do końca jasna rola poszczególnych postaci: czasem coś robią Izraelici, czasem kapłan, czasem Eleazar, czasem ktoś nie wymieniony. W pierwszym kroku należy znaleźć krowę doskonale czerwoną, bez ani jednego włosa białego lub czarnego. Później się ją rytualnie zabija, ale nie składa się jej na ołtarzu, a więc nie jest ona częścią systemu ofiarniczego. Spala się zwłoki na ognisku z domieszką drewna cedrowego, hizopu oraz nitki karmazynowej, podobnie jak w przypadku rytuału oczyszczenia z trądu (por. Kpł 14, link). Następnie popiół z tego ogniska jest wymieszany z wodą i powstaje tzw. woda oczyszczenia, która posiada moc oczyszczenia nawet ze skazy wynikającej z kontaktu ze zwłokami ludzkimi, jak to wyjaśni ciąg dalszy tekstu. Być może właśnie dlatego te przepisy są podane w tym miejscu opowiadania, skoro niedawno zginęło blisko 15.000 osób (Lb 17 - link), a więc sporo osób musiało zaciągnąć liturgiczną niedyspozycyjność poprzez grzebanie zmarłych. Trudność logiczna, której nawet Salomon nie mógł rozkminić, polega na tym, że choć woda z popiołem czerwonej krowy posiada nieprawdopodobną moc oczyszczającą, to ci którzy tę wodę przygotowywali, sami stają się nieczyści. Na wstępie do tych przepisów: Oto rozporządzenie Prawa przepisanego przez JHWH. To wprowadzenie również jest niezwykłe. Bardziej spodziewaliśmy usłyszeć prostsze zdanie, typu: Oto przepisy dotyczącej czerwonej krowy, lub Oto przepisy o sposobie oczyszczania z kontaktu ze zwłokami. Zamiast tego słyszymy Oto rozporządzenie Prawa danego przez Boga, kropka. Jest to rozporządzenie Prawa Bożego na równi z każdym innym Bożym przykazaniem. Nam się wydaje, że potrafimy dostrzec celowość innych Bożych przykazań, tym samym popadamy w subtelną pokusę racjonalizmu, która chciałaby najpierw zrozumieć znaczenie każdego przykazania zanim się podejmie jego praktykowania. Tym samym sam człowiek przyjmuje rolę sędziego i samemu podejmuje decyzję, czy chce być posłuszny Bogu lub nie. Taki człowiek wracam do pierwszej pokusy Adama i Ewy na temat decydowania o tym, co jest dobre lub złe. Przymierze z Bogiem określa ramy, w granicach których człowiek może się swobodnie rozwijać: chodzi o Boże przykazania, które trzeba przestrzegać z tytułu zaufania mądrości Bożej, bez wymogu ich rozumienia. Ufamy, że przestrzeganie Prawa Bożego doprowadzi nas ostatecznie do ich rozumienia, ale nie uzależniamy przestrzegania Prawa od jego rozumienia lub akceptacji. Przepisy o popiele z czerwonej krowy są niezrozumiałe? Owszem, ale ostatecznie nikt ludzi nie pojmuje głębi pozostałych przykazań. Racjonalizowanie zasadności przykazań jest ich sprowadzeniem do niskiego, ludzkiego poziomu, porównywalnego do poziomu mrówki. Każde przykazanie powinno być przestrzeganie w duchu miłosnego oddania i zaufania Bogu, posłuszeństwo każdemu przykazaniu jest próbą naszej wiary, nadziei i miłości, jest równocześnie drogą wzrostu w wierze, nadziei i miłości, już się nad tym dłużej pochylaliśmy pięć lata temu na kanale: link. Niezrozumiałość przepisów dotyczących popiołu z czerwonej krowy zachęca nas do pokornego przestrzegania Prawa Bożego, każdego przepisu Prawa Bożego, odrzucając pokusę racjonalizmu, gdzie człowiek próbuje być sędzią w sprawach przekraczających jego rozum. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri13:52 40 13:52Popiół z czerwonej krowy (Lb 19)

Dodał: ZakochanywBiblii

Omawiamy ciąg dalszy marszu drugiego pokolenia Izraelitów w stronę Ziemi Obiecanej. Po drodze dość łatwo pokonali Amorytów (co było opowiedziane w rozdziale 21). Moabici jako następni w kolejce Izraelskich podbojów spróbowali zatrudnić ciemne siły nadprzyrodzone w celu przeklinania Izraelitom, ale i to nie pomogło (co było opowiedziane w trzech ostatnich rozdziałach). W niniejszym rozdziale dowiemy się, że Moabici tym razem pokonali Izraelitów, już nie na polu bitwy zbrojnej ani nadprzyrodzonej, ale na polu moralności, za sprawą Moabitek, którym udało się zmiękczyć wierność Izraelitów Prawu Bożemu. Mamy więc w trzech odsłonach ilustrację trzech wrogów stojących nam na drodze do Ziemi Obiecanej: świat, szatan i ciało. Świat został symbolizowany przez gigantów Sichona i Oga (Lb 21), szatan został przywołany przez Balaka (Lb 22), ciało jest ostatnim wrogiem i pokazany jest tutaj pod postacią Moabitek. Uleganie pokusom ciała nie jest sprawą prywatną. Jest odejściem od całego projektu wyzwolenia i uświęcenia - zagraża istnieniu nie tylko pojedynczych osób, ale całej wspólnoty. Dzisiejsze indywidualistyczne hasła typu nikt nie ma prawa zaglądać mi pod kołdrę są błędne, ponieważ seksualność skutkuje płodnością, a więc nowym życiem rozwijającym się we wspólnocie. Seksualność nie jest sprawą prywatną ale publiczną, i to nawet w środowisku czysto świeckim, a więc tym bardziej w ramach wspólnoty wierzących, gdzie Boża obietnica jest przekazywana z pokolenia na pokolenie w środowisku rodzinnym. Nie może więc być mowy o kompromisie między Bogiem a ciałem, między Bożą obietnicą a wolnym seksem. Bo rozwiązłość seksualna jest bałwochwalstwem: stawia przyjemność zmysłową wyżej od Boga, prosi Boga o pogodzenie się z faktem zajmowania drugiego miejsca. Sprawa seksu jest więc sprawą życia lub śmierci nie tylko dla wspólnoty jako całości, ale też dla pojedynczych wierzących. Otwieramy krótki, ale ostry rozdział, który dotyczy też istotnego problemu z jakim będą się borykać Izraelici po osiedleniu w Ziemi Obiecanej, szczególnie od czasów Salomona. Dawid (ojciec Salomona) jest wzorem króla wiernego Przymierzu, podczas gdy Salomon, choć początkowo był obdarzony Bożą mądrością, skutkiem roztropności politycznej zawarł przymierza już nie z Bogiem, ale ze wszystkimi okolicznymi mocarstwami, co było sprytnym zabiegiem dyplomatycznym, ale co też wymagało kompromisów z religiami sprzymierzeńców. Od Salomona kulty pogańskie zostały tolerowane w Ziemi Obiecanej na skutek małżeństw mieszanych z poganami, zresztą prawie wszyscy królowie Izraelscy to czynili. Odwrócili swoje serce od Przymierza, co poskutkowało wygnaniem całego ludu z Ziemi Obiecanej. Właśnie na wygnaniu Izraelici mieli czas na wsłuchiwanie się w głos proroków dotychczas pogardzanych (na przykład Ezechiela i Ozeasza) i szukali drogi wyjścia z impasu. W jaki sposób Izraelici na wygnaniu mogli liczyć na powrót do Ziemi Obiecanej? Poprzez powrót do Boga zaczynając od przywódców, bo oni mogą pociągać za sobą pozostałych Izraelitów. Tuż po powrocie z wygnania Ezdrasz rozpoczął reformy od zabraniania małżeństw mieszanych, a nawet od rozwiązania małżeństw zawartych w trakcie 50 lat spędzonych na wygnaniu! Bo doświadczenie historyczne przekonało go, że niemożliwe jest zachowanie Przymierza przy jednoczesnych kompromisach na rzecz zmysłowości lub politycznej roztropności. Ezdrasz nie chciał ryzykować kolejnym wygnaniem, dlatego zdecydował się na tak radykalne ustawy. Miał poparcie w przykładzie Mojżesza, który na Boży rozkaz powiesił wszystkich przywódców winnych rozpusty seksualnej. Ostro? Ostro. Tak się postępowało w starożytności, nawet w obrębie prawa świeckiego, ponieważ przywódca klanu pociąga wszystkich za sobą - w dobrym lub w złym. Jeśli przywódca nawracał się na jakąś religię, cały jego dom się przyłączał do niego. Jeśli Izraelski przywódca dopuszczał kompromis z religiami pogańskimi, idąc za jego przykładem cały jego klan zapali Bogu świeczkę a diabłu ogarek. W naszym przypadku tekst zaczyna od opisywania faktu, że cały lud uprawiał swobodny seks z Moabitkami, ale odpowiedzialność na ten fakt spada na przywódców, dlatego że oni nie tylko tolerowali tego procederu, ale również w nim uczestniczyli, zachęcając tym samym swoich podwładnych. Jedynym sposobem naprawienia tej sytuacji jest ukaranie przywódców, i to spektakularnie: mają być publicznie powieszeni. Trudno bardziej dobitnie zwracać uwagę na niebezpieczeństwo kompromisu ze zmysłowością. Kara śmierci przypomina nam, że Prawo Boże to nie jest zbiór dobrych rad na temat zdrowego stylu życia, ale na polu zmysłowości waży się nasz los ostateczny: życie lub śmierć. Dopuszczanie kompromisu zagraża życiu pojedynczych osób oraz całej wspólnoty, stąd widowiskowa kara śmierci, aby ten fakt zapisał się głęboko w naszej świadomości. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri21:27 36 21:27Rozwiązłość seksualna (Lb 25)

Dodał: ZakochanywBiblii

Ostatnie rozdziały Księgi Liczb są dodatkiem redakcyjnym zredagowanym późno, bo w siódmym lub szóstym wieku przed Chrystusem. O tym świadczy kilka szczegółów: w pierwszym wersecie szczepy Rubena i Gada zostały wymienione w poprawnej kolejności, ponieważ Ruben jest starszy od swojego brata Gada, natomiast w dalszym ciągu tekstu wymieniony jest Gad przed Rubenem, co odzwierciedla fakt, że z czasem szczep Gada stanie się liczniejszy i ważniejszy od szczepu Rubena. Poza tym miasta wymienione pod koniec rozdziału (ww. 34-38) nie istnieją w dziesiątym wieku przed Chrystusem, a miasta położone po wschodniej stronie rzeki Jordan zostały dołączone do królestwa Izraela dopiero za czasów Salomona. Dla późniejszych Izraelitów zachodziło więc pytanie czy te terytoria należą do Ziemi Obiecanej i czy Izraelici mają do nich prawo. Wymienienie tych miast w pięcioksięgu mojżeszowym jest sposobem na potwierdzenie pełnej przynależności tych miast do zakresu Bożej Obietnicy. Ten rozdział ma też wartość dydaktyczną: jest rozważaniem na temat pogodzenia interesów osobistych poszczególnych szczepów z dobrem wspólnym całej wspólnoty. W niniejszym rozdziale opisana jest rozprawa między Rubenem i Gadem a Mojżeszem, która kończy się zawarciem paktu między tymi dwoma szczepami a resztą wspólnoty. Pakt zobowiązuje wszystkie dwanaście szczepów do solidarności. Jest uroczyście zawarty przed Bogiem, skoro najświętsze imię JHWH jest wymienione aż dwanaście razy w tym rozdziale. Jak na przymierze przystało, przypisany jest do niego szereg błogosławieństw i przekleństw (ww. 20-23), które można sparafrazować następująco: Jeżeli będziecie przestrzegać zobowiązania przymierza, wówczas te ziemie do was należą, jeśli złamiecie wasze obietnicę, wówczas konsekwencje waszego grzechu spadną na was. Zgodnie ze stylem redakcyjnym deuteronomisty, Mojżesz jest ukazany w roli proroka. Prorok nie jest wróżką zapowiadającą przyszłość, ale zapowiada konsekwencje czynów dokonywanych w teraźniejszości. Kiedy wspomniane czyny zagrażają jedności dwunastu pokoleń, wówczas napomnienia proroka są bardzo ostre. Gad i Ruben zaświadczają o prawości swoich intencji i o swojej solidarności. Co poucza, że poszczególne klany mają prawo do własnej inicjatywy i do samodzielnego rozwoju. Izrael, choć składa się w dwunastu różnorakich członków, stanowi jedno ciało przesiąknięte duchem Mojżesza. Przenosząc tę obserwację na realia Nowego Testamentu możemy powiedzieć, że ciało Chrystusa (czyli Kościół), składa się z różnorakich członków ożywionych jednym duchem, solidarnych między sobą nawet jeśli się między sobą różnią. Ten rozdział pozornie anegdotyczny może więc posłużyć do głębszej medytacji nad jednością w różnorodności. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri11:44 17 11:44Solidarność (Lb 32)

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy jeden z trudniejszych rozdziałów Biblii, mówiący o wojnie świętej. W rozdziale 25, w następstwie grzechu powszechnej rozwiązłości seksualnej Bóg nakazał Mojżeszowi zgładzenie Madianitów, gdyż oni wrogo odnosili się do was, oszukując was przez swoje knowania, posługując się Peorem, posługując się córką księcia madianickiego, ich siostrą Kozbi, która została zabita w dzień plagi, jaka spadła ze względu na Peora (Lb 25, 18). W niniejszym rozdziale czytamy o ostatniej wojnie stoczonej w drodze do Ziemi Obiecanej. Dla waszego spokojnego snu od razu zaznaczam, że ten rozdział nie jest rozdziałem historycznym. Jego celem nie jest poinformowanie nas o faktycznych wydarzeniach, ale pouczenie nas w dziedzinie duchowości. W całym rozdziale nie znajdziemy ani miejsca bitwy, ani daty, ani żadnych konkretów. Oprócz wymienionych pięciu królów przytoczeni wrogowie są symbolami albo kapłaństwa albo wrogów Izraela. Podane liczby są wygórowane. Zresztą gdyby naprawdę Madianici zostali wycięci w pień, to dlaczego kilka lat później Gedeon miałby z nimi wojować? Madianici są klanem wędrownym pochodzącym z półwyspu arabskiego, umieli terroryzować ludy osiadłe i je łupić. Z pewnością zdarzyły się z nimi wojny, o czym świadczy opowiadanie o Gedeonie (por. Sdz 6-8). Dzień porażki madianitów został opiewany w Księga Izajasza i Psalmów (Iz 9,3; 10,26; Ps 83,10). Niniejszy rozdział przenosi symbolicznie ten dzień porażki madianitów do czasów Mojżesza, co jest okazją dla doprecyzowania kilku reguł w zakresie prawa wojennego. W tym urywku pada polecenie, aby miasta spalić oraz przywódców zabić wraz ze wszystkimi mieszkańcami, ale nie zostało użyte słowo klątwa (por. Lb 21). Różnica z klątwą polega na tym, że w przypadku klątwy łup powinien być zniszczony, ale tutaj odnotowujemy złagodzenie prawa klątwy, tak jak w Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 20, 10-14). Kiedyś każdy żołnierz grabił pokonanych na własną rękę (por. Joz 7, 21; 1 S 30, 22), z czasem łup był wspólnie gromadzony i dopiero później dzielony. Za czasów Dawida połowa łupu przypadała walczącym żołnierzom, druga połowa była dzielona między pozostałymi. Co do klejnotów, były często ofiarowane Bogu i złożone w skarbcu świątynnym pod strażą kapłanów (por. Joz 6, 19; 2 Sam 8, 11). Nowością w tym tekście jest bardzo dokładne i skrupulatne wydzielenie części przypadającym kapłanom i Lewitom: Dzień wielkiego zwycięstwa nad Madianitami jest symbolem przyszłych wielkich zwycięstw, którymi Bóg obdarzy swój lud. Trzeci werset podkreśla, że ta wojna jest pomstą JHWH, w tym sensie że jest zadośćuczynieniem dla przywrócenia sprawiedliwości. Boża sprawiedliwość sięga nie tylko wrogów Izraela, ale stosuje się w tej samej mierze do Izraelitów niewiernych Przymierzu. Co jeszcze bardziej podkreśla, że opisane wydarzenia odnoszą do eschatologii symbolizowanej przez mityczny dzień porażki Madianitów. Tak naprawdę bitwa toczy się na polu wierności Przymierzu. Gdyby była mowa o bitwach historycznych, Jozue byłby wymieniony jako przywódca militarny, skoro został namaszczony na tę rolę pięć rozdziałów temu (Lb 27). W niniejszym rozdziale rolę główną odgrywa Pinchas, słynny kapłan który swoją gorliwością walczył o zachowanie wierności Przymierzu i ukarał winnych publicznego seksu (Lb 25). Temat niniejszego rozdziału dotyczy bardziej funkcji kapłańskiej. Kapłani powinni walczyć ze złem z taką samą stanowczością jak dzielni wojownicy w mitycznym dniu porażki Madianitów: mają ukarać tych, którzy otwarcie buntują się przeciwko Bogu, oraz zachować ludzi od skażenia wszelką niewiernością Przymierzu. Niniejszy rozdział mieści się więc w linii Kodeksu Czystości (por. Kpł 11-15). Redaktor kapłański opisuje sposoby zachowania czystości w realiach wojny, kiedy kontakt ze zwłokami staje się powszechny, co wyklucza z funkcji liturgicznej i co zagraża sprawowaniu nieustającego kultu świątynnego, o którym była mowa w poprzednich rozdziałach (por. Lb 28-29). Oto pole walki wojny świętej. Wyraża nieustępliwą troskę o zachowanie czystości, stąd wymóg spalenia miast i świątyń (w. 10) oraz zabicia kobiet winnych uwodzenia Izraelitów (w. 14-18). Stąd też wymów oczyszczenia łupu za pomocą ognia lub wody oczyszczenia (w. 19-24). Sami wojownicy muszą się oczyścić przez siedem dni z tytułu kontaktu ze zwłokami, a więc każda wojna, nawet wojna sprawiedliwa, pociąga za sobą zaciąganie nieczystości liturgicznej i wojownicy muszą z tego tytułu składać ofiarę przebłagalną (w. 50). W zwykłej wojnie przywódcy żołnierzy pełnią wiodącą rolę, w wojnie świętej rola kapłanów jest szczególna, bo towarzyszą wojskom (w. 6), nadzorują spełnienie wymogów kodeksu czystości (w. 21) oraz prawidłowego podziału łupu (ww. 26, 31, 51, 54), wreszcie odbierają dary świątynne (ww. 51-54). Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri19:14 20 19:14Wojna swięta (Lb 31)

Dodał: ZakochanywBiblii

Kontynuujemy nasze śledzenie trwającej wojny, która na poziomie ziemskim toczy się między królem Balakiem a Izraelem, a na poziomie duchowym między bożkiem Baalem a JHWH. Balak zatrudnił do pracy Balaama (największego proroka pogańskiego), który na dobry początek każe Balakowi składać siedem ofiar na siedmiu ołtarzach. Dlaczego siedem? Aby zrównoważyć siedem ofiar złożonych przez patriarchów: Abraham złożył cztery ofiary, Izaak jedną i Jakub dwie, co w sumie daje siedem. Ofiary patriarchów zostały złożone na Ziemi Obiecanej, co daje Izraelitom prawo do zajęcia tej ziemi. Składanie siedem ofiar przez Balaka jest więc próbą dorównania Izraelitom i kwestionowaniem praw Izraelitów. Przy okazji możemy zauważyć różnice między kultem pogańskim a kultem Bożym. Patriarchowie składali ofiary na Bożą prośbę, podczas gdy ofiary Balaaka pochodzą z ludzkiej pobudki. U patriarchów mamy posłuszeństwo, u pogan mamy próbę pojednania sobie nadprzyrodzonej pomocy dla własnych celów. Boże ofiary służą do podnoszenia ludzi i całego stworzenia ku Niebu, pogańskie ofiary próbują ściągać nadprzyrodzone moce ku ziemi. Boże ofiary wymagają przygotowania poprzez ascezę Prawa Czystości, której poganie nie chcą się poddawać. Boże ofiary prowadzą do intymnego spotkania i relacji z Bogiem, natomiast Balaam ma tylko nadzieję, że BYĆ MOŻE JHWH mu się objawi. Zainwestowane zostały spore sumy pieniędzy w formie siedmiu ofiar całopalnych, ale jeśli dojdzie do jakiejś rozmowy z JHWH, będzie to raczej przypadek, podobnie jak przy rytuałach spirytystycznych, gdzie przywołuje się duchy bez gwarancji ich odpowiedzi. Jeśli dojdzie do rozmowy, będzie to rozmowa służalcza, podczas gdy relacja między Izraelem a JHWH jest relacją synowską i prowadzącą do zaślubin. Kult pogański dąży do posługiwania się światem nadprzyrodzonym dla własnych, przyziemnych korzyści, inaczej niż kult ustanowiony przez Boga i dążący do pielęgnowania relacji miłości. To pouczenie najpierw przekazuje Balakowi to, co Balaam usłyszał od anioła w poprzednim rozdziale, że nie można tego ludu przeklinać, albowiem jest on błogosławiony (Lb 22, 12), później przekazuje prawdę zawartą w słynnym wersecie z Księgi Kapłańskiej: Ja jestem JHWH, Bóg wasz, który oddzieliłem was od innych narodów (Kpł 20, 24). Wreszcie powtarza Bożą obietnicę składaną Abrahamowi: Twoje zaś potomstwo uczynię liczne jak ziarnka pyłu ziemi; jeśli kto może policzyć ziarnka pyłu ziemi, policzone też będzie twoje potomstwo (Rdz 13, 16) oraz powtórzoną Jakubowi: A potomstwo twe będzie tak liczne jak proch ziemi, ty zaś rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; wszystkie plemiona ziemi otrzymają błogosławieństwo przez ciebie i przez twych potomków (Rdz 28, 14). Kto miałby odwagę przekląć Lud błogosławiony przez JHWH? Nawet Balaam, po kontemplacji Bożej dobroci względem Izraelitów, sam im zazdrości i chciałby dołączyć do tego ludu, realizując tym samym drugą część obietnicy danej przez Boga Abrahamowi: Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą (Rdz 12, 3). Balaam wyraził chęć dołączenia do beneficjentów Abrahamowego błogosławieństwa, Balakowi pozostała możliwość posmakowania drugiej części obietnicy: a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył. Zamiast przyjąć Boże błogosławieństwo przekazane ustami Balaama, serce Balaka staje się coraz twardsze, podobnie jak serce faraona przy plagach egipskich (por. Wj 4), i podobnie jak faraon próbuje on osiągnąć swój cel kolejnym żałosnym sposobem: Ciekawe, że w tej historii Balak odgrywa rolę faraona, a Balaam przyjmuje rolę Mojżesza jako Bożego proroka, co jest wzmocnione takim faktem, że Balak prowadzi Balaam do góry Pisga - do tej góry skąd Mojżesz pod koniec swojego życia będzie kontemplował Ziemię Obiecaną (por. Pwt 3,27; 34,1). Tak jakby Balak chciał Balaamem zastąpić Mojsza, to znaczy Balak próbuje posługiwać się prorokiem wybranym i opłaconym przez siebie. Zresztą będzie to stała tendencja wszystkich władców, aby podporządkować sobie sferę religijną, na przykład poprzez kontrolę i mianowanie biskupów, jak to się dzisiaj dzieje w Chinach i w Rosji. Księga Liczb już zawczasu poucza, że władza świecka nie może kontrolować Ducha Bożego: Bóg może zmuszać Balaama do przemówienia prawdy tak łatwo, jak może zmuszać oślicę do mówienia ludzkim głosem. Balak tak jak faraon zamiast ukorzyć się przed Panem idzie w zaparte i powtarza swój rytuał z uporem maniaka, co skutkuje trzecią przepowiednią: Trzecia przepowiednia Balaama różni się od dwóch poprzednich tym, że jest skierowana już nie do Balaka, ale do Izraela. Balaam zapragnął dołączenia do Izraela i patrzy na Wspólnotę już nie ukradkiem, ale twarzą w twarz, bez ukrywania niegodziwych zamiarów. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri29:15 8 29:15Wyrocznie Balaama (Lb 23-24)

Dodał: ZakochanywBiblii

Edom bezpodstawnie odmówił Izraelitom możliwość pokojowego przejścia przez ich ziemie, Izraelici pokornie obeszli terytorium Edomu o dotarli do góry Hor, którą niektórzy umieszczają w górach Dżebel Harun - dość wysokie bo sięgają aż 1.400 metrów nad poziomem morza. Ale hebrajskie określenie hor Hahar dosłownie oznacza góra góry i należy ją raczej interpretować symbolicznie jako hiperbola. Aaron uczestniczył w procederze uderzenia skały przez Mojżesza w Meriba, kiedy miał do niej przemówić i wyprowadzić z niej wodę żywę (link), dlatego Aaron podzieli los Mojżesza i również nie wejdzie do Ziemi Obiecanej. Inaczej niż w przypadku Miriam, śmierć Aarona jest spokojna i zgodnie z rytuałem Aaron przekazuje swoje ubrania arcykapłana swojemu synowi Eleazarowi, bo kapłaństwo Aaronowe jest dziedziczne i tylko jego potomkowie mogą zostać kapłanami (link). Aaron na równi z Mojżeszem należy do początków, do narodzin Ludu Wybranego, do mitycznego czasu pustyni. Mojżesz i Aaron od początku Księgi Wyjścia działają solidarnie: byli solidarni w dobrym przy ich pojedynku z faraonem i plagach egipskich (link), ale byli też solidarni w złym w Meriba, w miejscu próby, dlatego zaliczają się do pierwszego pokolenia winnych Izraelitów, którzy nie weszli do Ziemi Obiecanej. Mojżesz i Aaron zostali na poziomie mentalnym pierwszej próby w Meriba, z siedemnastego rozdziału Księgi Wyjścia (link), nie wykorzystali czterdziestu lat pobytu na pustyni do wzrostu duchowego, zamiast tego usiedli na laurach i stali się zadufani w sobie. Druga próba w Meriba nie była zwykłym powtórzeniem pierwszej próby, była chrztem zaznaczającym rozpoczęcie kolejnego etapu rozwoju. Śmierć Miriam zaznaczyła koniec dzieciństwa dla Ludu Wybranego. Izraelici mają przejść do stanu dorosłego, i przestać wszystkiego oczekiwać od Mojżesza. W dorosłym życiu nie ma już stale dostępnej karmicielki, odtąd wszystko czego Izralici potrzebują będzie im udzielane za pośrednictwem sakramentów ołtarza, a więc za pośrednictwem kapłanów, ściślej mówiąc za pośrednictwem słów sakramentalnych wypowiedzianych przez kapłanów. Właśnie dlatego przy drugiej próbie w Meriba Bóg poprosił Mojżesza i Aarona o przemówienie do skały. Obaj mieli przemówić i to przy pomocy laski Aarona, zaznaczając tym samym nowy etap w rozwoju duchowym wspólnoty. Zamiast tego Mojżesz po staremu wziął swoją własną laskę i sam dwukrotnie uderzył w skałę, tak jakby mógł cokolwiek mógł uczynić własną siłą. Co prawda efekt został osiągnięty: bydło i ludzie napili się z tego źródła, ale nie była to woda żywa, która zgodnie ze słowami Jezusa do Samarytanki miała być źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu (J 4, 14). Przed śmiercią Aaron został obnażony z szat kapłańskich, co chrześcijanie interpretują jako zapowiedź roli arcykapłańskiej Mesjasza: Jezus Chrystus został z szat obnażony przed ukrzyżowaniem i umarł poza obozem na górze Golgota (która w rzeczywistości jest małym wzniesieniem), tak jak Aaron umarł na górze Hor, która w rzeczywistości jest górą symboliczną. Możemy też się na tej podstawie domyślać, że Aaron był powołany do umierania w Jerozolimie, co zostało dopełnione w Jezusie Chrystusie, prawdziwym i wiecznym arcykapłanie (por. Hbr 5, 1-10). Zamykamy dwudziesty rozdział Księgi Liczb, który rozpoczyna drugą połowę tej księgi. Ten rozdział był bogaty w wydarzeniach i jest zwrotny w całej historii zbawienia, podobnie jak przekroczenie Morza Czerwonego było zwrotne dla pierwszego pokolenia Izraelitów. Tamten okres był nacechowany obecnością Miriam oraz duchowej skały dającej wodę przez cały okres pustyni i ustanowienia kapłaństwa. Niniejszy rozdział stanowi jakby rozwiązaniem całej tej fabuły i wejściem w kolejny etap. Ciąg dalszy tekstu będzie obfitował w różnych ciekawych przygodach, które będziemy śledzić z zapartym tchem. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri08:52 26 08:52Śmierć Aarona (Lb 20, 22-29) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy ostatnią część Księgi Liczb, która nagle dokonała znacznego skoku czasowego, skoro cała pozostała część pięcioksięgu będzie opisywać wydarzenia z ostatniego roku przed wejściem do Ziemi Obiecanej. Od poprzednich wydarzeń dzieli nas więc 39 lat, podczas których poprzednie, wiarołomne pokolenie Izraelitów zgodnie z własnym życzeniem dokończyło żywota na pustyni. Skarb obietnicy danej Abrahamowi na szczęście się nie zatracił, drugie pokolenie Izraelitów musi teraz zmierzyć się z tym skarbem. Musi dorosnąć do jego dźwigania, stąd nadchodzące próby, które pomogą mu w procesie dojrzewania. Śmierć matki zaznacza definitywny moment zerwania z dzieciństwem, co jest tutaj nam lapidarnie opowiedziane w jednym wersecie wspominającym o śmierci Miriam, siostry Mojżesza i Aarona, która uchowała niemowlę Mojżesza od śmierci umieszczając go w arce płynącej nad wodami Nilu (odsyłam do odcinka z samego początku Księgi Wyjścia, Wj 2 - link), która podtrzymała pieśń dziękczynną po przekroczeniu wód Morza Czerwonego (Wj 15 - link). Niestety stała się też pierwszą osobą trędowatą w Izraelu, skutkiem jej grzechu języka przeciwko Mojżeszowi (Lb 12 - link). Więcej o niej nie wiemy, ale mimo wszystko Miriam zapisała się w pamięci Ludu Wybranego jako kluczowe narzędzie w Bożych rękach, traktuje się ją jako położną Ludu Wybranego, jako tę która asystuje przy jego narodzeniu i wychowaniu. Woda odgrywała szczególną rolę w kluczowych chwilach jej życiorysu: najpierw wody Nilu, później wody Morza Czerwonego. Ciekawe jest też zestawienie pierwszego i drugiego wersetu naszego rozdziału: Miriam zmarła i natychmiast zabrakło wody, co trochę daje do zrozumienia, że Miriam przyczyniała się do dostępności tej wody, tak przynajmniej ją zapamiętała tradycja ustna, którą odnajdujemy w Targumie, czyli w parafrazie Biblii na język Aramejski z czasów Jezusa: W Księdze Wyjścia mieliśmy ważne wydarzenie w Meriba, czyli w miejscu próby (albo kłótni), kiedy Bóg dał Izraelitom źródło wody tryskającej ze skały (Wj 17 - link), które to źródło jak mówiliśmy w naszym komentarzu było duchową skałą towarzyszącą Izraelitom przez cały czas ich wędrowania przez pustynię. Można to interpretować dosłownie jak to robią rabini ortodoksyjni: że skała cudownie przenosiła się z miejsca na miejsce. Można to też zrozumieć symbolicznie, że gdziekolwiek Izraelici by nie obozowali, tam zawsze znajdowali źródło wody. Zresztą szlaki pustynne z konieczności prowadzą od jednego źródła do drugiego, dlatego niektórzy przypuszczają nawet, że Miriam mogła zajmować się ustaleniem trasy ze względu na jej znajomość położenia tych źródeł. Tak czy inaczej wszelka woda jest darem łaski Bożej, a tradycja w zestawieniu informacji o braku wody ze śmiercią Miriam doszła do wniosku, że woda była dana właśnie ze względu na zasługi Miriam. Rabini długo zastanawiali się nad samym imieniem Miriam i doszli do wniosków, które mogą interesować chrześcijan, skoro imię Miriam to hebrajska wersja imienia Maryi. Oddzielając spółgłoski o samogłosek w hebrajskim słowie MiReYaM, otrzymujemy z jednej strony spółgłoskę ReSz, które oznacza POCZĄTEK, oraz samogłoski MeM - Jod - MeM, które razem tworzą słowo MaJiM, czyli po hebrajsku WODY. Gdzie w Biblii mamy opowieść o POCZĄTKU i o WODACH? W pierwszym zdaniu Biblii, które brzmi Na POCZĄTKU stworzył Bóg! Drugiego dnia stworzenia pojawiły się MaJiM, czyli dwa zbiorowiska wód: wody pod sklepieniem i wody nad sklepieniem (właśnie z tego powodu niebo jest niebieskie i dlatego deszcz kapie z góry: bo się przedostaje z wód nad sklepieniem - tak starożytni wyobrażali sobie wszechświat). Bóg rozdzielił te dwa zbiorowiska wód. W jakim celu? Po to, aby wody przepuściły światło. Nie mówimy o materialnym świetle gwiazd i słońca, ale o niematerialnym świetle z pierwszego dnia stworzenia - o świetle życia. To światło życia pojawiło się na POCZĄTKU, zostało zrodzone przez Boga i przyszło na świat przechodząc przez wody, które musiały się rozstąpić i podzielić na wody podziemne i podniebne, aby światło życia mogło ożywić całe stworzenie. Z tej perspektywy światło, podobnie jak każde dziecko, przychodzi na świat poprzez utorowanie sobie drogi przez wody. Stąd właśnie w samym imieniu Miriam odnajdujemy pojęcia stworzenia, rodzenia i wcielenia. Teraz zaczyna się jeszcze większa gimnastyka intelektualna: wody są rodzone przez POCZĄTEK (czyli Boga jako początek wszystkiego), ale te wody same przepuszczają ten POCZĄTEK (jako światło) do świata - stworzonego przez ten właśnie POCZĄTEK. Tak więc kontemplując pojęcia początku, światła i wody możemy intuicyjnie pojmować inną tajemniczą zależność: Przez Niego i dla Niego wszystko zostało stworzone (Kol 1, 16). Dotykamy tutaj najwznioślejszych tajemnic wszechświata, dlatego musimy bardziej opierać się na kontemplacji niż na racjonalizmie. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri12:35 25 12:35Śmierć Miriam (Lb 20, 1-2)

Dodał: ZakochanywBiblii

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Ulepsz konto

Przydatne linki

Kup w