Kiedy topnieje śnieg

Po dwóch latach od premiery obsypanego nagrodami dokumentu Północny wiatr bywa ciepłym Aleksiej Gołowkow powrócił do swego bohatera żyjącego w sercu jakuckiej tajgi Aleksandra Koliesowa. Gdy po ukończeniu dziesięcioletniej szkoły podstawowej i dwóch latach służby wojskowej Sasza zdecydował się żyć jak jego hodujący renifery przodkowie, można było zastanawiać się, jak długo wytrwa w samotności w skutym mrozem arktycznym lesie. Od tamtej chwili minęło ćwierć wieku. W tym czasie filozoficznie nastawiony do życia i świata mężczyzna ani razu nie widział miasta, a innych ludzi spotyka jedynie raz w roku, gdy przy okazji święta Ewenów przyjeżdża do osady po zakupy. A jednak nie wyzbył się dawnych marzeń o podróżach w najdalsze zakątki globu, tyle że teraz realizuje je za niego córka. Kiedy śnieg topnieje ma więc drugiego, równorzędnego bohatera, a raczej bohaterkę młodą kobietę, która wybrała zupełnie inną drogę życiową niż ojciec. Mieszka tysiące kilometrów od niego, próbuje ułożyć sobie życie w zupełnie innej rzeczywistości, a jednak w głębi serca i umysłu okazuje się być taką samą koczowniczką jak on. Rozgrywający się na dwóch płaszczyznach geograficznych film Gołowkowa to piękna poetycka metafora losu i przeznaczenia, od którego tak naprawdę nie da się uciec, nawet na drugą półkulę. To również nostalgiczna opowieść o najtrwalszych więziach rodzinnych i uczuciu, które jest tym silniejsze, im większa odległość dzieląca bliskich sobie ludzi.