Uposażenie kapłanów (Kpł 7, 7-34)

Kapłani nie mogą gromadzić zapasów na przyszłość. To, co nie zostało spożyte w odpowiednim terminie, musi zostać spalone. Uczy to kapłanów zaufania Bogu, który troszczy się o ich codzienny pokarm. Utrzymują się oni z ofiar, ale nie mogą się bogacić kosztem kultu Bożego. Modlitwa Pańska (Ojcze Nasz) uczy takiej samej postawy ufności Ojcu niebieskiemu na każdy dzień dla wszystkich wierzących: chleba naszego powszedniego daj nam DZISIAJ. Te przepisy nie są więc zbędne, ale są innym sposobem na wyrażenie pięknej obietnicy Bożej: Starajcie się najpierw o Królestwo Boże i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane (Mt 6, 33).
Przaśniki są symbolem wolności ludzi wyzwolonych z Egiptu i podejmujących pielgrzymkę ku Ziemi Obiecanej. Na płaszczyźnie duchowej ta pielgrzymka nie dotyczy tylko egipskich Izraelitów: jest ona do podjęcia przez wszystkich wierzących wszystkich czasów, włącznie z tymi izraelitami, którzy już fizycznie osiedlili się w Kanaanie. Oni również muszą duchowo wciąż wychodzić z Egiptu wewnętrznego, wciąż muszą wyrywać się ze szponów duchowego faraona, wciąż muszą pielęgnować w sobie zapał przylgnięcia do Boga. Ten zapał jest warunkiem uprawniającym do korzystania z owoców Ziemi Obiecanej. A więc nasze duchowe wyjście z Egiptu zakończy się tak naprawdę w Dniu Ostatecznym, kiedy Bóg definitywnie zapieczętuje realizację swoich zamiarów. Ziemia Obiecana jest jedynie zadatkiem ostatecznego wyzwolenia.
Tradycja żydowska uczy, że w Dniu Ostatecznym porzucimy jedzenie przaśników na rzecz chleba, który jest chlebem wolności. Przaśniki symbolizują pośpiech, kiedy nie ma czasu na kwaszenie mąki (por. Wj 12, 39 - link), chleb jest symbolem pokoju, kiedy na wszystko wystarcza czasu. W języku biblijnym pokój to stan błogosławieństwa i zaspokajania wszystkich naszych najgłębszych potrzeb. Pokój jest czasem, kiedy żyjemy w komunii z Bogiem. Ofiarowanie posolonego chleba nabiera tutaj symboliki prorockiej.
Wszystkie te przepisy pozwalają nam też lepiej rozumieć obrzęd Mszy świętej. Zauważcie, że udział w uczcie eucharystycznej następuje dopiero po wymianie znaku pokoju między wiernymi. Ten znak pokoju jest też znakiem prorockim, zapowiadającym dzień ostatecznego powrotu Jezusa Chrystusa w chwale. Eucharystia jest zadatkiem udziału w tym wydarzeniu. Zresztą Prawosławni właśnie na podstawie tego wersetu jako postacie eucharystyczne używają chleba zamiast przaśników. Stąd też bierze się dawny zwyczaj zabierania do domu błogosławionego chleba.
Jak widać liturgia świątynna jest ruchem wzniesienia się ku Bogu, ale ustanawia również czasy świętowania i pokoju między ludźmi, żeby ludzie też mogli cieszyć się i kosztować z błogosławieństw wynikających z Przymierza z Bogiem. Ale nawet to świętowanie musi być wykonane z umiarem, w duchu posłuszeństwa Prawu Bożemu, w przeciwnym przypadku zaciągnie się winę moralną (awon). Świętowanie musi odbywać się w duchu pokory, posłuszeństwa i prawdy, o czym świadczą następujące wersety, które wprowadzają nas w tematykę czystości rytualnej, o której będzie mowa dopiero w dziesiątym rozdziale.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus