Zakochany w Biblii - cda.pl

LOGOWANIE
- lub
  zaloguj przez facebook zaloguj przez gmail
  Zapomniałeś hasła? Kliknij tutaj, aby odzyskać hasło!
REJESTRACJA

CDA Premium (17420)
Dla dzieci
Strona główna
Wideo użytkowników

Zakochany w Biblii

+ Napisz wiadomość

97467 odsłon wideo

Dołączył(a): 2019-12-23

Foldery

Folder główny

lista
duże ikony

Nowo dodane filmy

W poprzednim odcinku poznaliśmy zasady roku szabatowego i jubileuszowego, które odmieniają nasze spojrzenie na nasze własne zadanie życiowe. Stawia przed nami wysokie spojrzenie na naszą rolę w świecie. Końcem końców chodzi o budowanie Królestwa Bożego na ziemi, aby wierzący wprowadzili na ziemi sprawiedliwość i prawość, o czym będą obszernie mówili prorocy. Prorocy nie sprzeciwiają się kapłanom: obie grupy dążą do pełni życia, wolności i świętości. Skoro o wolności mowa, w Izraelu nikt nie może pozostać na zawsze czyimś niewolnikiem. Co pięćdziesiąt lat rok jubileuszowy uwalnia wszystkich niewolników, znosi wszystkie długi i przywraca ziemię do pierwotnego właściciela. Ambitny program, który można zrozumieć jedynie w takiej perspektywie, że wszelka ziemia należy do Boga, że Izraelici są jedynie jej zarządcami. Jeśli otrzymali Ziemię Obiecaną w dzierżawie to tylko dzięki interwencji Boga, który poprzez uwolnienie z Egiptu podnosi ku wolności wewnętrznej, w szczególności ku wolności od pożądania posiadania. Prawdziwa wolność uwalnia innych, stąd prawo roku jubileuszowego.
Skąd przychodzi nakaz troski o biednych? Z humanitaryzmu, dla spokoju sumienia? Nie! Przychodzi z długu, jaki sami posiadamy u Boga. Zauważcie ogromną zmianę, jaka zachodzi u tych, którzy będą praktykować Boże przykazania. Darując długi współbraci czynią wobec braci to, co Bóg czyni względem nich. Sami stają się siłą napędową ruchu wyzwolenia nad którym czuwa Przymierze. Rozumowanie jest następujące: skoro Bóg mnie wyzwolił, ja również powinienem uwolnić swoich braci. Bratem jest każdy, kogo uwalniam, od kogo nie biorę procentu z pożyczki, tak samo jak Bóg nie bierze ode mnie procentu. To przynosi nam na myśl słowa modlitwy Pańskiej, która w dosłownym tłumaczeniu brzmi: Odpuść nam nasze długi, jako i my opuszczamy naszym pożyczkobiorcom. Jezus Chrystus uwolnił nam od naszego długu względem Ojca, i nasza wolność powinna prowadzić do wyzwolenia innych ludzi, jak to wspaniale podkreśla werset 36: Będziesz się bał Boga swego i pozwolisz żyć bratu z sobą.
Bóg jest i Ojcem i Królem. Księga Kapłańska opisuje Boga bardziej jako Króla, natomiast chrześcijaństwo bardziej podkreśla ojcostwo. Dopiero w dwudziestym wieku doszło do tego, że nowocześni katolicy odmawiają Bogu suwerenności królewskiej. W nowoczesnej katechezie już nie wykłada się o ustawach, wyrokach i prawach królewskich, zamiast tego słyszymy dobre rady, zaproszenia, zalecenia, itd. Prawa królewskie są zrelatywizowane, daje się chrześcijanom fałszywe wrażenie, że sami są panami swojego życia. Tacy stawiają siebie w miejscu Boga, a Boże przykazania sprowadzają do rad typu bądź miły dla wszystkich, wszyscy są mili i mają dobre intencje, a miły Bóg wszystkim przebaczy. Skoro taką religijność proponuje się dzisiaj młodym ludziom, nic dziwnego że wcale ich to nie ciekawi.
Kluczem do powrotu do właściwej religijności leży więc w uznawaniu Bożego królowania, stąd cała batalia jaka toczy się przeciwko idei intronizacji Jezusa na króla wszystkich narodów. Bóg nie jest urzędnikiem odizolowanym od swoich podwładnych, mieszkającym w luksusowym pałacu i narzucającym podwładnym ustawy, których sam nie przestrzega. Bóg jest królem we właściwym sensie tego słowa: król rusza na czele wojsk do wojny, król oddaje swoje życie za swój lud, król daje przykład praworządności i uczy na czym polega prawdziwa wolność: na wyzwoleniu swoich braci. Boże królowanie jest ojcowskie, a więc dąży do przekazywania życia, dąży do uczynienia nas pełnoprawnych dzieci, dziedziców, ludzi wolnych. Tylko pełnoprawni dzieci króla są wolni i wspólnie z nim królują. Królestwo i ojcostwo są ze sobą ściśle powiązane. Po czym poznać, że ktoś jest wolny? Po tym, że uwalnia swoich braci, że nie bierze ich w niewolę. Wszystko czynione w imieniu bojaźni Pańskiej, bojaźni Króla i Ojca nas wszystkich.
Ciąg dalszy tekstu omawia uwolnienie niewolników z okazji roku jubileuszowego, wypadającego raz na 50 lat:
Podziwiajmy wspaniałomyślność Prawa Bożego. Co pięćdziesiąt lat mają być zwrócone wolność i posiadłości. Takie prawo mógł wymyślić tylko Bóg, żaden człowiek nie jest skłonny do stawiania sobie barier na gromadzenie dóbr i bogactw. Według historyków prawo roku jubileuszowego nigdy nie zostało wyegzekwowane. To zbyt wymagające zerwać z Mamoną, to zbyt wymagające zaufać Bogu i wierzyć Jego obietnicom dobrobytu dla tych, którzy Jego słuchają i są Jemu posłuszni. Tym niemniej obecność roku jubileuszowego w Prawie Bożym staje się świadectwem na wieki tego, że wszyscy uciemiężeni mogą oczekiwać odpuszczenie win, jak przypominają prorocy Izajasz i Jeremiasz:

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

29:09 45 29:09Odpuszczenie długów (Kpł 25, 35-55) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim odcinku zapoznaliśmy się z kalendarzem liturgicznym Starego Testamentu. W niniejszym rozdziale poznamy jego przedłużenie w formie roku szabatowego obchodzonego raz na siedem lat. Religia mojżeszowa pokazuje swoją troskę o wymiar czasowy, swoją troskę o jakość BYCIA, w przeciwieństwie do ludzkich ambicji ograniczonych do wymiaru przestrzennego, wymiaru POSIADANIA. Rok szabatowy łączy wymiar czasowy i przestrzenny poprzez nakaz odpoczynku ziemi co siedem lat, co Księga Powtórzonego Prawa określi jako SzeMiTTaH, od czasownika znaczącego zawierzenie, oddawanie. Chodzi o odejście od obsesji POSIADANIA, z równoczesnym otwarciem się na radość BYCIA tu i teraz.
Co siedem lat człowiek wierzący powinien narodzić się na nowo dzięki zaprzestaniu własnych starań i powierzeniu się opatrzności Bożej, jak to zrobili nasi ojcowie na pustyni synajskiej. Nie można służyć Bogu i Mamonie, co siedem lat człowiek wierzący powinien zadać śmierć bożkowi zysku. Co siedem lat powinien stawiać sobie granice w wyzyskiwaniu ziemi. Rok jubileuszowy jest szabatem dla Boga, pozwala nam uzmysłowić, że życie i płodność pochodzą od Boga. Co siedem lat człowiek powinien wreszcie mieć czas na to wszystko, na co nie ma czasu w trakcie jego gonitwy za pieniądzem: mieć czas na Boga, na rekolekcje, na troskę o biednych, itd. Właśnie te aspekty nadają życiu koloryt, smak i radość, podczas gdy gonitwa za pieniądzem wypiera piękno i pokój z naszego życia.
Błędnym uzasadnieniem roku szabatowego jest wzgląd na produktywność ziemi dzięki jej ugorowaniu. Gdyby takie było uzasadnienie, sprowadzilibyśmy rok szabatowy z poziomu bytowania do poziomu posiadania. Rolą szabatu jest podniesienie ziemi ku Bogu, aby ziemia również mogła być przez Boga uwolniona, aby całe stworzenie uczestniczyło w ruchu wyzwolenia i uświęcenia.
W roku szabatowym nie siejemy ani nie żniemy, dozwolone jest zbieranie owoców, które ziemia i drzewa dały spontanicznie. Ludzie i zwierzęta mają wyżywić się z samosiewów - z tego co ziemia produkuje sama z siebie. Niestety za czasów królewskich przestrzeganie tego przepisu było lekceważone (2 Krn 36, 21); w konsekwencji cały kraj został spustoszony na 70 lat, aby ziemia sama mogła korzystać z przysługującego jej prawa. Podobnym naruszeniem prawa szabatowego było zaniedbanie obowiązku uwolnienia niewolników (Jr 34, 12-16) za rządów króla Sedecjasza. Proroctwa o 70 latach niewoli (Iz 23, 15; Jr 25, 12; 29, 10; Za 1, 12; Dn 9,2) opierały się właśnie na fakt nieprzestrzegania przykazania o roku szabatowym. Gdy minęła kara wygnania, wspólnota repatriantów skrupulatnie wypełnia zobowiązania roku szabatowego (Ne 10, 32). W okresie późniejszym Aleksander Wielki, a po nim Juliusz Cezar, darowali Żydom podatki przypadające na ten rok (por. 1 Mch 6, 49.53).
Historycy sprzeczają się o to, czy rok szabatowy został kiedykolwiek wiernie wypełniony. Ale nie jest to najistotniejsze. Najważniejsza jest jego obecność w Księdze Kapłańskiej, która w tym aspekcie przyjmuje rolę prorocką, wskazującą na przyszłość mesjanistyczną. Nawet jeśli ludzie w swojej ułomności nigdy nie dorośli do wiernego praktykowania roku jubileuszowego, uczymy się z niego do czego sam Bóg dąży, do czego sam Bóg się zobowiązuje, o ile człowiek wreszcie Jemu zaufa. W tej perspektywie cotygodniowy szabat jest małym treningiem w celu podjęcia cosiedmioletniego szabatu, będącego wielką próbą wiary, miłości i nadziei.
Inną zaletą duchowego przeżywania roku szabatowego jest nabieranie nowej perspektywy w odniesieniu do naszego życia. Gdybyśmy świętowali każdy nasz siedmioroczny okres, obliczylibyśmy sobie ile takich okresów życia mamy za sobą, oraz ile takich okresów nas dzieli od wejścia do naszego ostatecznego odpoczynku, do wiecznego szabatu. Takie przeżywanie czasu by stawiało naszą codzienność we właściwym świetle. To by nas motywowało do właściwego wykorzystywania czasu, dla przynoszenia trwałych owoców. Zauważmy, że to się stanie możliwe dopiero po rezygnacji z naszej obsesji mnożenia zasobów naszego portfela.
Słowo jubileusz pochodzi od rdzenia JBL, które wyraża ideę zniesienia, likwidacji długów. Rok jubileuszowy jest ochodzony po siedmiu okresach siedmioletnich. Pięćdziesiątego roku należy uwolnić wszystkich niewolników i pozwolić im wrócić do swoich stron ojczystych. Rok jubileuszowy cyklicznie zmienia całe prawo własności. Przy obliczeniu wartości ziemi należy obliczyć ile czasu zostało do roku jubileuszowego. Sprzedawana jest nie sama ziemia, ale dzierżawa, czyli prawo do gospodarowania tą ilością plonów, która pozostała do następnego roku jubileuszowego. Czy w praktyce to przykazanie jest możliwe do praktykowania, czy jest to raczej utopia? Otóż jest to utopia, jak to przyznaje ciąg dalszy tekstu:

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

25:37 44 25:37Rok szabatowy i jubileuszowy (Kpł 25, 1-34) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Od początku Księgi Kapłańskiej jesteśmy wtajemniczeni w działanie świątyni i liturgii ofiarniczej. Poznaliśmy pięć rodzajów ofiar (link), nauczyliśmy się rozróżniać czyste od nieczystego i święte od nieczystego (link), w poprzednim rozdziale poznaliśmy kalendarz świąt liturgicznych, w tym trzy święta pielgrzymie. Wszystkie te cielesne obrzędy pozwoliły nam w wyobraźni dotknąć cały zgiełk i zamieszanie panujące na dziedzińcu świątynnym. W niniejszym rozdziale wchodzimy wreszcie do wnętrza Namiotu Spotkania i odnajdujemy tam przestrzeń ciszy i świętości, bez krzyku tłumów i beczenia zwierząt. Sami stoimy przed zasłoną oddzielającą Najświętsze Miejsce w towarzystwie Mojżesza i Aarona, którzy tam mają na zadanie podtrzymywanie nieustannego światła palącego się na Menorze - przy świeczniku siedmioramiennym (link), który jest zapowiedzią lamp wieczystych palących się przed Najświętszym Sakramentem.
Podtrzymywanie ognia - czasownik w języku hebrajskim zawiera rdzeń aLaH, od którego pochodzi słowo oLaH oznaczające ofiarę całopalną. A więc mówiąc o menorze cały czas mamy do czynienia z ruchem podniesienia, skoro menora tak samo jak ołtarz kadzenia w Namiocie Spotkania jest powiązana z ołtarzem ofiarnym na dziedzińcu świątyni, którego ogień również nigdy nie może zgasnąć (Kpł 6, 5 - link). Menora sama w sobie jest ofiarą, jest wiecznym podniesieniem ku Bogu, jest drzewem życia palącym się i symbolizującym wszystkich wierzących, którzy odpowiedzieli na Boże wezwanie do świętości.
Wspomniany jest również stół na chleby pokładne, który poznaliśmy w Księdze Wyjścia (Wj 25 - link). Chleby pokładne również są symbolicznie połączone z ołtarzem zewnętrznym za pośrednictwem kadzidła. Chleby są kolejną ofiarą dla Boga, nawet jeśli są przeznaczone do spożycia przez kapłanów. Przypominam, że akt jedzenia jest sam w sobie aktem sublimacji rzędu niższego do wyższego, jak to już tłumaczyliśmy przy temacie ognia pożerającego (link).
Dla Chrześcijan wnętrze Namiotu Spotkania jest zapowiedzią Eucharystii. Menora stale płonąca przypomina, że JHWH jest Bogiem światłości (por. Iz 45, 18). Stół z dwunastu chlebami reprezentuje przymierze Boga ze swoim Ludem. Bóg jak gospodarz w swoim domu zaprasza do wspólnego posiłku tych, którzy przychodzą oddać Mu cześć. Kapłani, jako przedstawiciele ludu, spożywali ten święty posiłek w obecności Boga. Przepisy rytualne nie zabraniały, a wręcz nakazywały kapłanom dzielić się świętym chlebem z potrzebującymi. Warunkiem udziału w tej komunii jest czystość rytualna. Jezus przypomniał historię Dawida jedzącego święty chleb w dyskusji z faryzeuszami na temat szabatu (Mt 12, 1-8). Zrozumienie dla ludzkich potrzeb jest ważniejsze od rygorystycznej interpretacji Prawa.
W Ewangelii symbole światła i chleba odnoszą się do tajemnicy samego Chrystusa. On sam mówił o sobie: Ja jestem światłem świata (J 8, 12), Ja jestem chlebem życia (J 6, 35). Tymi słowami Jezus potwierdził, że w Jego osobie wypełniają się funkcje starotestamentalnej świątyni. Chrześcijanie uczestniczą w prawdziwym świetle, które ogarnia cały świat (J 1, 5).
Wszystko w Namiocie Spotkania jest piękne, złote i czyste, ale Biblia nie ogranicza się do pokazywania pięknej strony życia przy Bogu, pokazuje też horror życia z dala od Boga. Stąd bez zbędnego wprowadzenia ciąg dalszy tekstu omawia przypadek apostazji dokonanej w formie bluźnierstwa przeciwko Imieniu Bożemu. Przedstawia się nam pewien kazus prawny.
Przed chwilą kontemplowaliśmy piękną drogę wzniesienia ku Bogu w formie złotego świecznika i chlebów na stole pokładnym w Namiocie Spotkania, nagle dostajemy kontrprzykład drogi ku śmierci. Może to zaskakujące, ale ze wszystkich przepisów prawnych które już poznaliśmy, nie było jeszcze żadnego zakazu bluźnienia Bogu, być może dlatego że to wydawało się tak absurdalne, aby bluźnić przeciwko swojemu wybawcy, że nikomu to nie mieściło się w głowie. A jednak taka straszna rzecz się wydarzyła. Redaktorowi tak trudno to przychodzi przez pióro, że wszelkimi sposobami próbuje unikać powiedzenia, że bluźnierca był Izraelitą. Ucieka się do różnych dziwnych sformułowań, podkreślając że bluźnierca jest synem Egipcjanina i pewnej Izraelitki. Wydarzyło się to, co było nie do wyobrażenia: Izraelita zbluźnił Bogu. Jak społeczność ma na to reagować? W czasach założycielskich nie można sobie pozwolić na trzymanie wrogów we własnym obozie, stąd wyrok kary śmierci przez ukamienowanie. W warunkach pustynnych nie można sobie pozwolić na luksus budowy więzień i opłacania strażników. Jeżeli dzisiaj stać nas na unikanie wykonanie kary śmierci, to właśnie dzięki szacunkowi dla życia, który przyszedł wraz z zakorzenieniem się kultury biblijnej w naszych społeczeństwach.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

17:05 54 17:05W ciszy Namiotu Spotkania (Kpł 24) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy bardzo ważny rozdział, który wprowadza fundamentalną instytucję świąt liturgicznych. Od naszego pobytu na górze Synaj przez wiele rozdziałów poznaliśmy szczegółowo konstrukcję i funkcjonowanie Namiotu Spotkania (hebr. oHeL MoeD). Niniejszy rozdział wprowadza nowe pojęcie: MoeD jako zwołanie święte, spotkanie święte. Zwołana jest cała wspólnota wierzących na spotkanie z Bogiem. Zrozumcie ogromną zmianę, która się rysuje wraz z rozwojem historii zbawienia: do tej pory mówiliśmy, że Namiot Spotkania jest zarezerwowany samemu Mojżeszowi, później została ustanowiona instytucja kapłaństwa hierarchicznego, umożliwiająca kapłanom na wejście do Namiotu Spotkania. Odtąd spotkanie z Bogiem staje się otwarte dla całej Wspólnoty wierzących! Na tym przykładzie widać Bożą pedagogikę rozwijającą się w historii ludzkości. Polega na stopniowe objawienie się w celu doprowadzenia do pełni zaślubin z Bogiem.
Taka jest radosna perspektywa. Sprowadzenie MoeD (spotkanie) do pojęcia uroczystości niszczy całą dynamikę zbawienia do poziomu martwej, pompatycznej ceremonii, odciętej od dynamiki zbawienia tętniącej pełnią życia. MoeD (spotkanie) to święto zapowiadające ostateczne spotkanie Boga ze swoim ludem, to zadatek wieczności przeżyty w teraźniejszości, to uwielbienie dobroci Boga wywyższającego swój lud (wśród prześladowań) i doprowadzającego go do bycia świadectwem Bożej dobroci w oczach narodów. Nie należy więc mylić MoeD (spotkania) z jakąś świecką ceremonią upamiętniającą minione wydarzenia.
Na te święte spotkania (MoeD) członkowie ludu bożego nie są zaproszeni, ale są wezwani, tak samo jak Aaron i jego synowie zostali w dziewiątym rozdziale wezwani do pełnienia służby kapłańskiej (Kpł 9, 1 - link). Drugi werset można równie dobrze przetłumaczyć w taki sposób: Przemów do Izraelitów i powiedz im: święte spotkania JHWH, do których będziecie wzywani są wezwaniami świętymi! To jest pozytywne nastawienie, to dynamizuje, to tchnie radość i nadzieję, oddala smutek i depresję będącymi udziałem niewierzących pogan!
Prześledźmy jeszcze raz historię zbawienia i uświęcenia. Do tej pory wierzący na rozkaz Boży zbudowali świątynię (Namiot Spotkania - oHeL MoeD), otrzymali szczegółowe wskazania co do przestrzeni świątynnej, niniejszy rozdział wprowadza nas w kalendarz świątynny (MoeD). Ustrukturyzowany już czas czas a nie tylko przestrzeń. Czas liturgiczny posiada różne okresy dobrze zdefiniowane, które jak bicie serca podtrzymują życie duchowe całego ludu.
Nie dziw że jako pierwsza wymieniona jest instytucja szabatu, najważniejszy i najbardziej podstawowy okres czasu. Dziwić może natomiast, że opis tej jakże ważnej instytucji zajmuje jedynie jeden werset.
Pierwsze wezwanie święte nie jest związane ze świątynią materialną, z tym lub innym miejscem. To wezwanie jest podstawowe i nadaje sens wszystkim pozostałym wezwaniom. Bez ciągłości spotkań tygodniowych coroczne uroczystości liturgiczne stają się jedynie ceremoniami folklorycznymi, jak na przykład koszyczek wielkanocny lub kwiaty na groby pierwszego listopada. Dla kogoś opuszczającego cotygodniowego wezwania, takie święta są pustą tradycją, szybko porzuconą przez następne pokolenie. Kiedy przeżywa się cały rok liturgiczny tydzień po tygodniu, coroczne święta owszem mają głęboki wymiar duchowy. Szabat już został szeroko omówiony w poprzednich rozdziałach (link), dlatego redaktor się nad nim nie zatrzymuje i przechodzi do opisu drugiego najważniejszego zwołania: do obchodów Paschy (link) i następującego po niej tygodniowego święta Przaśników (link):
Zwolnienie z niewolniczej pracy w dniu święta nawiązuje do wyzwolenia z Egiptu, gdzie Izraelici byli niewolnikami, co zostało barwnie podkreślone na samym początku Księgi Wyjścia (link). Uświęcenie Ludu Bożego czyni go ludem oddzielonym, wyzwolonym. Świętość i wolność są prawie synonimami. Kodeks Świętości oddziela wierzących od pogaństwa i wydziela strefę wolności.
Kolejne opisane zwołanie to składanie pierwocin ze swoich zbiorów podczas pierwszego szabatu po Passze, w miesiącu Nissan, kiedy w Ziemi Świętej owies zaczyna dojrzewać.
Znaczenie tego święta jest podane: chodzi o czasy po osiedleniu w Ziemi Obiecanej. Człowiek ma wówczas sobie przypominać za pomocą cielesnych obrzędów, że wszystko co posiada jest darem od Boga. Oddawanie Bogu pierwszej i najlepszej części zbiorów uświadamia człowiekowi, że jest jedynie zarządcą dóbr otrzymanych od Boga. To ofiarowanie przyjmuje konkretnie formę gestu kołysania, który spotkaliśmy już w Księdze Wyjścia (Wj 29, 24 - link) oraz przy ceremonii wyświęcenia pierwszych kapłanów (Kpł 8 - link). Człowiek tym gestem wyraża swoją wiarę w to, że choć sam włożył własny wysiłek w uprawie tych roślin, jednak człowiek nie jest sprawcą płodności ziemi. Płodność ziemi pochodzi od błogosławieństwa Bożego. Bliskość święta Paschy zaznacza, że wyzwolenie z ucisku i dar płodności ziemi pochodzą od Boga, że za te dwa dary należy się konkretna wdzięczność Bogu.

39:42 50 39:42Czasy święte (Kpł 23) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim rozdziale poznaliśmy wymóg doskonałości fizycznej, jaki jest wymagany od kapłanów. Wady fizyczne nie czynią kapłana nieczystym, ale zabraniają mu służby przy ołtarzu. W trzecim wersecie ten wymóg jest rozszerzany na wszelką nieczystość liturgiczną, która uniemożliwia nie tylko składanie ofiar, ale nawet udział w przychodach świątynnych. Jak widać Prawo stosuje się bardziej ściśle w stosunku do kapłanów niż do świeckich i jeszcze bardziej surowo do arcykapłana. Kapłani nie stoją ponad prawem, powinni je bardzo wiernie wypełniać, aby stali się żywym przykładem dla powierzonych im owieczek (por. 1 P 5, 3). Dopiero wówczas stają się godni szacunku i czci (1 P 5, 5; 1 Tm 5, 1). Całe ich życie ma być ukierunkowane na świętość, i jak podkreśla werset siódmy mają nawet jeść wyłącznie pokarmy święte. Ci, którzy zbłądzili, mogą zawsze przyznać się do winy i naprawić wyrządzone szkody.
Świeccy mogą jeść z pokarmów świątynnych pod warunkiem, że należą do domu kapłana. Ciekawy jest werset czternasty omawiający przypadek, kiedy ktoś przez pomyłkę zjadł pokarm święty nieprzeznaczony dla niego. Choć zrobił to nieświadomie, mimo wszystko zaciąga awon (winę moralną - link). Gapa grzeszy swoją obojętnością na możliwość popełnienia grzechu i dlatego sprowadza na siebie winę taką, jak gdyby zgrzeszył umyślnie. Czy popełnia świętokradztwo? Nie - wystarczy żeby wynagrodził kapłanowi tak jakby chodziło o kradzież. Nie ma absolutyzacji przepisów prawa czystości, co nie usprawiedliwia niedbalstwa. Zbawienie dusz jest nadrzędną zasadą Prawa, ale to zbawienie przychodzi w szczegółach życia cielesnego, do których powinno się podchodzić bardzo poważnie i czujnie. Wysoka duchowość wyraża się w szczegółach cielesnych.

Przymierze z Bogiem jest przymierzem cielesnym, nie wolno znieważać Boga poprzez oszukiwanie na tym polu niby mniej ważnym. Zakazy mają wartość wychowawczą, definiują ramy wolności i wskazują na kierunek prowadzący ku świętości. Bóg zawiera Przymierze z Ludem Wolnym (ściśle mówiąc wyzwolonym przez samego Boga). Każdy członek tego ludu, biedny lub bogaty, słaby lub silny, uczestniczy w ruchu uświęcenia najlepiej jak potrafi, według osobistych możliwości, ofiarowując Bogu najlepsze z tego czym dysponuje. Człowiek wierzący ufa Bogu, stawia na wiarę i nadzieję, przezwycięża naturalną pokusę zatrzymania najlepszego dla siebie, gromadzenia sobie rezerwy na wypadek, gdyby u Boga się nie powiodło Jest to pokusa zatrzymania otrzymanych darów dla swojego zysku, podczas gdy wszelki dar powinien być przekazywany dalej, tak samo jak życie powinno być przekazywane następnemu pokoleniu. Zaprzestanie uważanie siebie za pępek świata uwalnia do ruchu, do wyjścia, do ascezy przypominającej cieleśnie, że człowiek nie jest samotnikiem pozostawionym samemu sobie, ale że Bóg czuwa nad każdym ze swoich dzieci.
W Starym Testamencie człowiek wierzący miał ofiarować Bogu najlepsze z tego, co miał. W Nowym Testamencie człowiek wierzący oddaje Bogu już nie swoje posiadłości, ale siebie samego na ofiarę całopalną Bogu, w łączności z jedyną ofiarą Jezusa Chrystusa, Baranka niepokalanego i bez zmazy (1 P 1, 19). Jako Oblubieniec Kościoła, oczyszcza On własną krwią swoją Oblubienicę, aby była święta i nieskalana. Kapłaństwo powszechne świeckich zobowiązuje ich do troski o własną czystość i świętość. A więc starotestamentalne przepisy ofiarne mają dzisiaj zastosowanie do nas samych. Sami powinniśmy być tą ofiarą bez skazy, o której mówi święty Piotr w swoim liście:
(1 P 1, 13-25)
Myślę że dla nas jest już oczywiste, że dla zrozumienia Nowego Testamentu niezbędnie potrzebujemy znajomości Księgi Kapłańskiej. Nie chodzi tyle o znajomość szczegółowych przepisów kultycznych, co o zrozumienie dynamiki podnoszącej cały lud odkupiony ku świętości, aż do powtórnego objawienia się Jezusa Chrystusa, kiedy Słowo Życia będzie mogło wreszcie w pełni zamieszkać w swoim ludzie.
Przypominane przepisy już zostały omówione w Księdze Wyjścia (Wj 22, 29 - link). Nie wolno złożyć w ofierze matki wraz z jej małym - to przypomina tajemniczy zakaz gotowania koźlęcia w mleku jego matki (Wj 23, 19 - link). Duch tych przepisów objaśnia się w miarę naszego lepszego rozumienia całości Prawa Bożego: chodzi o to, żeby nie mieszać życia ze śmiercią. Bóg wyzwolił swój lud z Egiptu dla jego uświęcenia, ten ruch wyzwolenia powinien być pielęgnowany i przedłużony, ku temu właśnie służą wszystkie przepisy prawne Kodeksu Czystości i Kodeksu Świętości. Werset 32 nakazuje czcić imienia Bożego. W jaki sposób? Poprzez unikanie grzechu i dążenie do świętości osobistej. Jeżeli ktoś zbezcześcił Imię Boże, może wynagradzać poprzez uczestnictwo w ruchu uświęcenia. Dla podtrzymania tego ruchu przydatne będą święta roku liturgicznego, które zostaną właśnie omówione w następnym rozdziale.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

23:26 66 23:26Ofiara doskonała (Kpł 22) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy rozdział zawierający taryfikator kar za grzechy ciężkie. Ten temat jest dzisiaj niemile omawiany, ponieważ modernistyczna religia odrzuca pojęcie Boga sprawiedliwego, odrzuca Biblijne objawienie na temat Przymierza, które jest małżeństwem na poważnie. Każde poważne małżeństwo domaga się wyłączności, a więc dobrze pojętej zazdrości. Natomiast trzeba przyznać, że dzisiaj pokutuje dawna przesada katechetyczna w drugą stronę, przedstawiająca Boga jako surowego i nieubłaganego sędziego, zwłaszcza od czasów jansenizmu w XVII wieku. Objawienia Najświętszego Serca Jezusowego św. Małgorzacie Alacoque zapobiegły takiemu wypaczeniu.
Aby właściwie podejść do tematu kary śmierci, musimy na wstępie zauważyć, że wszelkie życie potrzebuje jasnych granic w ramach której może się swobodnie rozwijać. Wyjście z tych granic to wejście w obszar, gdzie panuje śmierć, oraz gdzie (o zgrozo!) można śmierć zadawać Na szczęście Księga Kapłańska jasno wyznacza obszar gdzie dokonuje się podnoszenie człowieka ku Bogu poprzez sakramenty ołtarza.
Taryfikator grzechów ma wymiar wychowawczy: pokazuje które winy są lekkie a które ciężkie. Definiuje granice poza którymi członek Ludu Odkupionego odchodzi od Przymierza z Bogiem i tam już nie może uczestniczyć w ruchu podniesienia ku Bogu. Człowiek, który nie chce trwać pokornie w miejscu i porządku zaoferowanym mu przez Boga, wywyższa własne ego. A według słów Jezusa: Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Mt 23, 12). Kto poniża własny rozum i przyjmuje ustawy ustanowione przez Boga rodzi się do życia i biegnie ku wiecznym godom, taki będzie wywyższony, podniesiony za pośrednictwem sakramentów ołtarza.
Przejrzysty taryfikator grzechów pozwala precyzyjnie określić, które zachowania są nie do pogodzenia z Przymierzem z Bogiem. Trwanie w Przymierzu jest dobrowolne, ramy Prawa definiują sposób wyjścia z Przymierza. Wybór trwania w Przymierzu wymaga odwagi, odejście od Przymierza w podążaniu za własnymi zachciankami jest wyrazem pewnego zuchwalstwa. Taryfikator nie jest manipulacją w celu uzyskania posłuszeństwa, nie jest zemstą za złe zachowanie. Jest jasnym oznakowaniem granic Przymierza, pozwala dobrowolnie podążać drogą wywyższenia ku Bogu, ku życiu, oraz pokazuje drogę wyjścia z Przymierza ku śmierci.
Pierwszy sposób wyjścia z Przymierza opisany w tym rozdziale to przez dokonanie aborcji lub antykoncepcji, co w realiach starożytnych dokonano pod przykrywką ofiary dla Molocha (link). Karą w tym przypadku jest śmierć przez ukamienowanie, jest to pierwszy takie wystąpienie w Biblii. Przymierze jest przymierzem życia, aborcja jest z nim niekompatybilna. Przypomina to Jezusową przypowieść o bezlitosnym słudze. Bóg mógłby skierować taki zarzut: Ja odkupiłem twoje życie, uratowałem je od śmierci, a ty miałbyś oddać swoje dzieci na śmierć? Otóż śmierć, którą przywołujesz na własne dzieci, spadnie na ciebie! - zgodnie z najbardziej podstawową zasadą sprawiedliwości: uczynią tobie to, co sam czyniłeś drugiemu (link). Ciekawe, że dla wykonania wyroku nie piorun spadnie z nieba, ale cały Lud trwający w Przymierzu musi wykonać karę. Nie może dojść do zmowy milczenia wokół takiego czynu.
Taką samą karę można zarobić za wróżbiarstwo i wywołanie duchów. W tym przypadku bawi się ze śmiercią, co jest jakby pluciem Bogu w twarz, dlatego Bóg odwróci swoje oblicze od takiej osoby i nie będzie jej nadal błogosławił.
Przymierze wywyższa człowieka do zaślubin z Bogiem, a więc temat świętości jest ściśle powiązany z tematem rodziny. W przeczytanym ustępie już nie mówi się o nierządu, ale o cudzołóstwie, bo popełnienie grzechu ciężkiego jest odejściem od Przymierza, a Przymierze jest małżeństwem między Bogiem a Ludem Wybranym. Dzieci złorzeczące własnym rodzicom zasługują na śmierć, bo odmawiając czci swoim rodzicom odrzucają porządek ustanowiony przez Boga. W tym świetle można zrozumieć radę autora Księgi Przysłów: Ćwicz syna, dopóki jest nadzieja, nie doprowadzaj go do śmierci (Prz 19, 18).
Mamy też karę śmierci za cudzołóstwo, kazirodztwo, sodomię, zoofilię. Wyrażenie krew ich spadnie na nich samych wyraża, że sami są winni za doprowadzenie do tej kary: grzech przeciwko naturze odbija się najpierw na tych, którzy się go dopuszczają.
Podane są dwa rodzaje kary śmierci: jedna fizyczna i druga społeczna poprzez wyłączenie ze wspólnoty wierzących, tzw. ekskomunika. Ekskomunikowani już nie korzystają z błogosławieństw związanych z Przymierzem. Nie są oddani śmierci, ale są zdani na samych siebie, co jest bardziej dotkliwą karą. Kara bezdzietności była też uważana za wielką tragedię: bezdzietność prowadzi do wymarcia rodu oraz do ubóstwa w starości. Rzeczywiście społeczeństwo hedonistyczne, nastawione głównie na przyjemność i pieniądze, samo siebie skazuje na samozagładę.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

26:28 136 26:28Kara śmierci (Kpł 20) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Ustawy, wyroki i prawa (Kpł 26, 46). Takie trzy kategorie przykazań możemy znaleźć w Prawie Mojżeszowym. Częstsze są wyroki, z ustawami Bożymi mieliśmy do czynienia dopiero przy pierwszej nocy wyjścia z Egiptu, kiedy został skodyfikowany obrzęd Paschy. Ustawą jest, żeby Pascha była co roku upamiętniana po wsze czasy (Wj 12, 14 - link). Słowo HuKKoT (ustawy) pochodzi od czasownika HaKaK, znaczącego wyryć, kiedy się wyrywa napis na kamieniu. HuKKoT to ustawy bezsprzeczne, których należy przestrzegać bez potrzeby ich uzasadnienia lub nawet rozumienia. W grę wchodzi cnota czystego posłuszeństwa jako wyraz zaufania do prawodawcy. Adam i Ewa otrzymali jedną ustawę przekraczającą ich rozum: Z drzewa poznania Dobra i zła nie wolno wam jeść! (Rdz 2, 17). Zapominając o miłości i zaufaniu do Boga, Ewa wybrała dialog z wężem, który wsączył jej szatańskie słowo-trucizna: Dlaczego? Dlaczego otrzymaliśmy taką ustawę a nie inną? Jakie ma uzasadnienie? Spróbujcie złamać tę ustawę, może nie jest dla was korzystna?
Te wydawałoby się dalekie rozważania mają zastosowanie w naszym codziennym życiu. Na przykład od kilkudziesięciu lat pojawiło się w kulturze europejskiej pojęcie bezstresowego wychowania mające między innymi takie założenie, że dzieci będą posłuszne jeśli będą rozumiały prośby ich rodziców. W wyniku ciągłego targowania się z nimi, dzieci już nie znają znaczenia cnoty posłuszeństwa, już nie wierzą swoim rodzicom na słowo, ale ich mały móżdżek musi zrozumieć prośby rodziców, w przeciwnym przypadku odpowiedź brzmi zawsze nie. Rodzice zamęczają się ciągłym uzasadnieniem swoim próśb, podczas gdy dzieci w tym czasie wzmacniają swoje ego, rzucając rodziców na kolana pod pretekstem nie zrozumienia próśb rodziców. A gdyby jakiś rodzic wymagał posłuszeństwa, według współczesnych standardów powinien czuć się winny! Świat do góry nogami
Jeśli o tym mówię to dlatego, że człowiek współczesny przenosi takie błędne założenia na swoją lekturę Biblii i już od pierwszego rozdziału oskarża Boga o niesprawiedliwość za to, że Bóg ośmielił się wygnać Adama i Ewę z raju. Takie oskarżenie dotyka egzystencjalnego zagadnienia: stawia pytanie kim jest Bóg i kim jest człowiek, jaka jest Wola Boża i jaka jest wola ludzka. Biblia objawia, że Wola Boża jest niezgłębioną wolą dobra, że Bóg z miłości powołał do życia człowieka i tchnął w niego własny obraz i podobieństwo, dzięki czemu człowiek również został obdarowany darami pamięci, inteligencji i woli, jednak nie po to, żeby działać według własnego widzimisię, ale po to żeby współpracować z Wolą Bożą. Wola Boża i wola ludzka rozjeżdżają się w momencie, kiedy człowiek próbuje sam zdefiniować czym jest dobro. Według człowieka dobre jest to, co sam ocenia jako pożyteczne, a co w praktyce sprowadza się do trzech rzeczy: przyjemności cielesne, bogactwa, lub władza, co w języku biblijnym zostało wyrażone jako pożądliwość ciała (przyjemności), pożądliwość oczu (bogactwa) oraz pycha żywota (władza). Już na pierwszy rzut oka dostrzegamy, że wola ludzka jest wrogiem Woli Bożej. Ten konflikt możemy łatwo obserwować na polu wychowawczym, gdzie nieuniknione są konflikty między wolą małego dziecka a wolą jego rodziców. Rodzic chce długofalowego dobra dziecka i wie, że często długofalowe dobro przychodzi poprzez rzeczy tymczasowe nieprzyjemności, poprzez ból i cierpienie.
Stosunek rodzic-dziecko odzwierciedla stosunek Bóg-człowiek. Człowiek jest krótkowzroczny i przychyla się ku temu, co w krótkim czasie ma przynieść mu korzyści, co nie zawsze pokrywa się z jego dobrem długofalowym. Bóg patrzy całościowo, będąc ukierunkowany na celu, nie wzdryga się przed cierpieniem, które ma do niego prowadzić. Człowiek dopiero po zwycięstwie docenia cierpienie jako proces dojrzewania, jako pomoc w dojściu do miejsca, gdzie znajduje własne szczęście po przejściu próby. Rzecz w tym, że wola ludzka z automatu odrzuca cierpienie, a cierpienie odrzucone boli tym bardziej im bardziej człowiek próbuje od niego uciekać.
Aby osiągnąć sukces i cieszyć się zwycięstwem, człowiek musi przejść przez próbę. Próby u każdego człowieka mogą przybierać różne formy, ale mają wspólny mianownik, że w pewnym momencie każdy człowiek musi poddać własną wolę i uznać dobroć Woli Bożej, musi wreszcie zaufać Bogu i pozwolić Mu na prowadzenie go drogą, która przekracza jego krótkowzroczne pragnienia. Próba człowieka polega więc na przyjęciu Woli Bożej jako własnej, na zaakceptowaniu Woli nieskończonego dobra nawet wbrew własnemu krótkowzrocznemu rozumieniu. Jedną z form takiego wyrzeczenia dokonuje się konkretnie poprzez przyjęcie Bożych HuKKoT - Bożych ustaw przekraczających ludzki rozum. W odpowiedzi na szatańskie pytanie dlaczego?, jedynym uzasadnieniem dla przyjęcia HuKKoT jest fakt trwania w Przymierzu z Bogiem.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

26:24 51 26:24Ustawy przekraczające ludzki rozum (Kpł 19, 19-37) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Początek dziewiętnastego rozdziału mówił o rodzicach, środek rozdziału mówi o braterstwie. Najpierw otrzymujemy dziedzictwo od poprzedniego pokolenia, ale przed przekazaniem go następnemu pokoleniu musimy najpierw to dziedzictwo urzeczywistniać we własnym życiu, w trudnej rzeczywistości stosunków braterskich, czy to w ramach własnej rodziny, własnej wspólnoty czy wszystkich ludzi.
Kiedy Biblia mówi o braterstwie, nie buja w obłokach. Braterstwo w Biblii jest najpierw skojarzone z nienawiścią, jak w przykładu pierwszych biblijnych braci Kaina i Abla. Brat zamordował brata, takie są realia. Kiedy Księga Kapłaństwa mówi o braterstwie, mówi o nienawiści między braćmi. Czasownik sane wyraża nienawiść, ale wyraża również niechęć, np. patriarcha Jakub miał niechęć do swojej żony Lea, która w dniu zaślubin podstawiła się w miejscu młodszej siostry Rachel. Niechęć ma to do siebie, że jest uczuciem cichym i zatruwającym serce. Wypowiadanie negatywnych emocji wyzwala z niechęci, bo taka emocja traci ze swojej intensywności kiedy znajduje ujście. Zresztą w Biblii Bóg nie waha się wyrażać swoich negatywnych emocji, a nawet swojej złości. Sam fakt, że się wyraża takie emocje jest wyrazem miłości i bliskości, bo silny ból wynika z zerwania istniejącego Przymierza. Bardziej boli rodzica złe zachowanie własnych dzieci niż dzieci sąsiadów. Bez Przymierza Bóg nie czułby się urażony. Silne emocje wyrażone w Biblii okazują rzeczywistość Przymierza, w dobrym i w złym, w radościach i smutkach.
Rodzony brat jest moim pierwszym bliskim. Sposób w jaki traktuję brata zapowiada sposób, w jaki będę traktował każdą napotkaną osobę. Motywacją do podjęcia trudu konstruktywnego wyrażania negatywnych emocji jest posłuszeństwo Prawu Bożemu. Ono daje mi siłę i motywację, nie podjąłbym się takiego trudu w imię abstrakcyjnych wartości. W imię wartości człowiek potrafi uzasadniać wszystko co mu się podoba. Wartości się przywołuje wtedy, kiedy wszystko idzie zgodnie z naszą myślą, ale w chwilach trudnych wartości tracą wszelką moc i się je odsuwa na bok. Wartości etyczne nie dają siły ani autorytetu dla upominania brata. Upominać brata można jedynie w imię posłuszeństwa Bożym Przykazaniom, w imię Prawa transcendentnego i obowiązującego zarówno upominanego jak i upominającego. Prawo Boże jest trwałym fundamentem na którym można opierać budowanie wspólnoty. Nie ma względu na osoby, na status społeczny, na prywatne interesy lub konszachty. Tego nie można powiedzieć o tzw. wartościach.
Cała Księga Kapłańska opisuje pragnienie Boga do spotkania człowieka oraz pragnienie wierzących do wzniesienia się ku Bogu. Może się tak zdarzyć, żeby taki wzniosły cel zasłaniał uraz i niechęć do naszych braci. Niewypowiedziane niechęci, stłamszone i utajone, zamienią się najpierw w oszczerstwie, później w pragnieniu zemsty i zabójstwa - czy to fizycznie, czy poprzez przemoc słowną. Kto nie upomina współobywatyla traktuje go tak, jakby nie należał do Przymierza. Dla świętego spokoju zawsze łatwiej jest milknąć, ale takie zachowanie tylko zwiększa liczbę niewypowiedzianych negatywnych emocji, wzmacnia niechęć, która w nieoczekiwanym momencie wybucha i prowadzi do nienawiści, lub nawet do rozlewu krwi.
Dopiero w takim kontekście spotykamy słynne przykazanie miłości bliźniego:
Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego [rea] jak siebie samego. Ja jestem JHWH! (Kpł 19, 18)
Większość komentatorów chrześcijańskich omawia przykazanie miłowania bliźniego w oderwaniu od całego Kodeksu Świętości. Podkreślają więc wymiar poziomy tego przykazania, zwracają uwagę na to, że warunkiem dla miłości bliźniego jest miłość do samego siebie. Przekreślają tym samym cały kontekst Księgi Kapłańskiej, gdzie jest mowa o wymiarze pionowym, transcendentalnym, gdzie nicość (człowiek) spotyka nieskończoność (Boga). Miłość bliźniego o której tutaj mowa nie jest więzią emocjonalną. Komentatorzy zapominają o tym, że ten nakaz został przygotowany szeregiem zakazów wyjaśniających jego znaczenie.
Ponadto miłość do siebie samego nie wynika z godzin spędzonych na auto kontemplacji, wręcz przeciwnie. Biada mi, gdybym patrzył na siebie poza Bogiem! Widziałbym tylko nicość i marność! Pokocham samego siebie dopiero wtedy, kiedy będę patrzył na siebie oczami Boga, tak jak Bóg patrzy na mnie. Wtedy odkryję własną godność i wtedy pokocham samego siebie. Tak samo moja miłość do bliźniego nie wynika z jego zasług, ale z faktu widzenia Boga w nim.
Kontekst Księgi Kapłańskiej pozwala nam zrozumieć w jaki sposób mam kochać bliźniego. Nie powinienem kochać bliźniego tak, jak kocham siebie samego. Nie. Powinienem kochać siebie oraz bliźniego tak, jak Bóg kocha mnie i bliźniego! Oto pionowe, transcendentne rozumienie tego centralnego przykazania.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

14:26 75 14:26Miłość bliźniego (Kpł 19, 15-18) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy kolejny rozdział Kodeksu Świętości, który wyjaśnia sposoby naśladowania Boga żywego, wolnego i świętego. Prawo miłości (miłuj Boga i bliźniego) już zostało rozwinięte w przykazaniach Dekalogu. Kodeks Świętości jest kolejnym uszczegółowieniem przykazań Dekalogu. Ze wszystkich przykazań Dekalogu Kodeks Świętości pomija pierwsze: nie omawia bojaźni Bożej. Zamiast tego zaczyna od omówienia już nie szacunku do rodziców (jako w Dekalogu), ale bojaźni do rodziców. Słowo bojaźń dotąd było używane jedynie w stosunku do Boga. Bojaźń względem rodziców jest skojarzona z bojaźnią Pańską, ponieważ szanując rodziców szanujemy wszystko to, co oni reprezentują, szanujemy wyższe Prawo którego są oni przedstawicielami w oczach dzieci. Nakaz bania się rodziców nie mniej obowiązuje dorosłych niż dzieci. Bez względu na to, jaki wiek dziecko osiągnęło, cześć dla rodziców jest jego obowiązkiem. Znamienna jest też kolejność wymieniania matki przed ojcem (bój się matki i ojca), można tu widzieć uznanie roli matki w wychowaniu dzieci.
Jeszcze ciekawsze jest powiązanie przykazania bojaźni rodziców z przykazaniem zachowania szabatów. Są to jedyne dwa nakazy (przykazania pozytywne) Dekalogu - jak widać między sobą bardzo ściśle połączone. Można stąd wyciągnąć taki wniosek, że szabat jest szczególnym czasem, kiedy odczuwa się Prawo uznania wyższego autorytetu od siebie - czas szabatu jest czasem szczególnie poświęconym rodzinie i domowej katechezie, w czasie szabatu obietnica dana Abrahamowi jest przekazywana z matki na córkę, z ojca na syna, z pokolenia na pokolenie. Można stąd wyciągnąć jeszcze ogólniejszy wniosek, że zachowanie całego Kodeksu Czystości jest próżne, jeśli nie towarzyszy temu zachowanie Szabatu, czego strażnikami są właśnie rodzice względem swoich dzieci.
Gdyby z Prawa Bożego wyjąć zachowanie szabatu, cała wspólnota wierzących straciłaby swoją cielesną jedność i swój kręgosłup międzypokoleniowy, przestałaby być wspólnotą i stałaby się zbiorowiskiem jednostek niczym między sobą nie powiązanych. Cały Kodeks Świętości będzie owocny jedynie jeśli będzie oparty na więzi międzypokoleniowej pielęgnowanej zwłaszcza w formie zachowaniu szabatów. To zakotwiczenie w czasie i przestrzeni chroni nas przed sprowadzeniem wiary do zbioru etycznych wartości. Przekaz życia jest aktem cielesnym, zachowywanie szabatów jest aktem cielesnym, przekaz wiary jest aktem cielesnym a nie intelektualnym. Nie wpaja się życia - życie się przekazuje. Nie wpaja się wartości - wartości się przekazuje poprzez przykład cielesnego posłuszeństwa Bożym przykazaniom, szczególnie poprzez zachowanie odpoczynku szabatowego, w przeciwnym przypadku ciało, ze świątyni Ducha, jest sprowadzane do maszyny. Rodzice i szabat stoją na straży życia duchowego dzięki zachowaniu cielesnych form posłuszeństwa.
Jeśli rodzice ograniczają się do bycia zwolennikami pewnych wartości, dzieci nie będą odczuwały szacunku ani bojaźni przed nimi. Wartości są zależne od czasu, miejsca i okoliczności. Za wartościami nie ma żadnej transcendencji. Dopiero transcendencja uzasadnia potrzebę życia świętego, odrębnego od pogańskiego, co staje się widoczne zwłaszcza w sposobie spędzania szabatu dla Żydów lub niedzieli dla chrześcijan (link).
W wychowaniu nie chodzi tyle o przekazanie wartości, co o przekazanie wiary. Cała Księga Kapłańska pokazuje, że wiarę przeżywa się cieleśnie: w ofiarach świątynnych, w posiłkach świątecznych, w stosunkach seksualnych i w podstawowych regułach życia społecznego. Wszystko te wartości stają się prawdziwe jeśli są przeżywane cieleśnie w ramach rodziny i w świetle szabatu. Dzieci, zachęceni przykładem swoich rodziców, sami odkryją w zachowaniu szabatu potężne źródło siły życiowej zdolnej oświetlić ich wybory życiowe, aby sami zakładali nowe rodziny i stali się płodni.
Antytezą życiodajnej siły płynącej z zachowania Prawa Bożego jest kult bożków, o których mówi następny werset:
Nie zwracajcie się do bożków. Nie czyńcie sobie bogów odlanych z metalu. Ja jestem JHWH, Bóg wasz! (Kpł 19, 4)
Nie zwracajcie się do bożków, które same nie żyją, a więc nie mogą przekazywać życia! Jedynie JHWH jest żywy, jedynie JHWH może przekazywać życie przy współpracy rodziców!
Oto piękny przykład cielesnego wymiaru miłości bliźniego. Rodzice mają przekazywać swoim dzieciom nie zbiór intelektualnych wartości etycznych, ale cielesny przykład praktykowania miłości bliźniego. Dziecko mające taki przykład swoich rodziców może tylko ich podziwiać, szanować i odczuć bojaźń Pańską. W rodzinie dokonuje się przekaz wartości, ale jest to przekaz cielesny, lekcje etyki nie skutkują zmianą zachowania.
Kiedy ktoś wchodzi na drogę sprawiedliwości, z automatu przyjmuje jako swoje kolejne przejawy miłości bliźniego: nie kraść, nie kłamać, nie oszukiwać, nie wyzyskiwać, itd. O tym właśnie opowiada ciąg dalszy tekstu: (Kpł 19, 11-14)

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

17:22 38 17:22Od bojaźni rodziców do bojaźni Pańskiej (Kpł 19, 1-14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Następna strona >

<
2
3
4
5
6
7
8
9
10
>

lista
duże ikony

Najlepsze filmy

1 Pieśń nad pieśniami Salomona.

PIEŚŃ PIERWSZA

Oblubienica:2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!

Bo miłość twa przedniejsza od wina.

3 Woń twych pachnideł słodka,

olejek rozlany - imię twe,

dlatego miłują cię dziewczęta.

4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!

Król wprowadził mnie do swoich komnat.

«Cieszmy się i weselmy tobą!»,

sławmy twą miłość nad wino,

[jakże] słusznie cię miłują!

5 Czarna jestem, lecz piękna,

córki jerozolimskie,

jak namioty Kedaru,

jak zasłony Szalma.

6 Nie patrzcie na mnie, że jestem czarna,

że mnie spaliło słońce.

Synowie mej matki rozgniewali się na mnie,

postawili mnie na straży winnic,

a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.

7 O ty, którego miłuje dusza moja,

wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada,

gdzie dajesz im spocząć w południe,

abym się nie błąkała

wśród stad twych towarzyszy.

Chór:8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast,

pójdź za śladami trzód

i paś koźlęta twe

przy szałasach pasterzy.

Oblubieniec:9 Do klaczy mej w zaprzęgu faraona

przyrównam cię, przyjaciółko moja.

10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków,

szyja twa w koliach.

11 Wisiorki zrobimy ci złote

z kuleczkami ze srebra.

Oblubienica:12 Gdy król na uczcie przebywa,

nard mój roztacza woń swoją.

13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry,

między piersiami mymi położonym.

14 Gronem henny jest mi umiłowany mój

w winnicach Engaddis .

Oblubieniec:15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja,

jak piękna,

oczy twe jak gołębice!

Oblubienica:16 Zaiste piękny jesteś, miły mój,

o jakże uroczy!

Łoże nasze z zieleni.

Oblubieniec:17 Belkami domu naszego są cedry,

a cyprysy ścianami.

Oblubienica:

Rozdział 2

1 Jam narcyz Szaronus ,

lilia dolin.

Oblubieniec:2 Jak lilia pośród cierni,

tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt.

Oblubienica:3 Jak jabłoń wśród drzew leśnych,

tak ukochany mój wśród młodzieńców.

W upragnionym jego cieniu usiadłam,

a owoc jego słodki dla mego podniebienia.

4 Wprowadził mnie do sali biesiadnej,

i godłem jego nade mną jest miłość.

5 Posilcie mnie plackami z rodzynek,

wzmocnijcie mnie jabłkami,

bo chora jestem z miłości.

6 Lewa jego ręka pod głową moją,

a prawica jego obejmuje mnie.

Oblubieniec:7 Zaklinam was, córki jerozolimskie,

na gazele, na łanie polne:

Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie miłości,

póki sama nie zechce.

PIEŚŃ DRUGA

Oblubienica:8 Głos mojego ukochanego!

Oto on! Oto nadchodzi!

Biegnie przez góry,

skacze po pagórkach.

9 Umiłowany mój podobny do gazeli,

do młodego jelenia.

Oto stoi za naszym murem,

patrzy przez okno,

zagląda przez kraty.

10 Miły mój odzywa się

i mówi do mnie:

«Powstań, przyjaciółko ma,

piękna ma, i pójdź!

11 Bo oto minęła już zima,

deszcz ustał i przeszedł.

12 Na ziemi widać już kwiaty,

nadszedł czas przycinania drzew,

i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie.

13 Figowiec wydał zawiązki owoców

i winne krzewy kwitnące już pachną.

Powstań, przyjaciółko ma,

piękna ma, i pójdź!

14 Gołąbko ma, [ukryta] w rozpadlinach skały,

w szczelinach przepaści,

ukaż mi swą twarz,

daj mi usłyszeć swój głos!

Bo słodki jest głos twój

i twarz pełna wdzięku».

Chór:15 «Schwytajcie nam lisy,

małe lisy,

co pustoszą winnice,

bo w kwieciu są winnice nasze».

Oblubienica:16 Mój miły jest mój, a ja jestem jego,

on stada swe pasie wśród lilii.

17 Nim wiatr wieczorny powieje

i znikną cienie,

wróć, bądź podobny, mój miły,

do gazeli, do młodego jelenia

na górach Beter!

Rozdział 3

1 Na łożu mym nocą szukałam

umiłowanego mej duszy,

szukałam go, lecz nie znalazłam.

2 Wstanę, obejdę miasto

po ulicach i placach,

szukać będę ukochanego mej duszy.

Szukałam go, lecz nie znalazłam.

3 Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzą miasto.

«Czy widzieliście miłego duszy mej?»

4 Zaledwie ich minęłam,

znalazłam umiłowanego mej duszy,

pochwyciłam go i nie puszczę,

aż go wprowadzę do domu mej matki,

do komnaty mej rodzicielki.

Oblubieniec:5 Zaklinam was, córki jerozolimskie,

na gazele i na łanie polne:

nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej,

póki sama nie zechce.

Zakochany w Biblii

22:17 2139 22:17Pieśń nad pieśniami 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie każesz mu płacić odsetek. (Wj 22, 24)
Bóg zakazuje lichwy. Lichwa jest pożyczaniem na procent, jest oferowaniem kredytów konsumpcyjnych lub mieszkaniowych. Nie wolno tego robić. Takie jest prawo Boże. Takie jest też obowiązujące nauczanie Kościoła, na przykład znajdziemy zakaz lichwy w punkcie 508 Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego.
Jak to się ma do tego, że obecny światowy system finansowy w całości opiera się na lichwie? Dlaczego nikt już nie upomina banków i innych instytucji finansowych za to, że ich podstawowa działalność jest niemoralna i szkodliwa? Dlaczego wielu uczciwych katolików pracuje w tych instytucjach nie wiedząc o tym, że biorą udział niemoralnym przedsięwzięciu? Dlaczego jako dziecko na lekcji religii usłyszałem od znakomitych księży, że lichwa zależy od wysokości oprocentowania? Że pożyczka oprocentowana 5% nie jest lichwą, podczas gdy dopiero pożyczka 15-procentowa byłaby już lichwą?
Dlatego, że ludzki mózg jest niezdolny do wyobrażenia sobie postępu wykładniczego (lub geometrycznego). Na załączonym wykresie widać trzy rodzaje wzrostu. Linia czerwona obrazuje postęp liniowy. Znamy i czujemy liniowy wzrost. Linia zielona obrazuje wzrost wykładniczy. Linia zielona na początku rośnie bardzo powoli kiedy zaczynamy spłacać kredyt wydaje nam się, że zrobiliśmy dobry interes biorąc pożyczkę. Ale zauważcie, że z czasem dług odsetkowy rośnie pionowo w górę (zielona linia), niezależnie od tego czy pożyczka była zawarta na 5 czy na 15%. Na końcu dług zawsze zmiażdży ubogiego. Na końcu lichwiarz zawsze zgarnia wszystko. Tak się kończy lichwa, czyli pożyczanie na procent, niezależnie od wysokości odsetek. Od wysokości odsetek zależy tylko jak szybko te wydarzenia nastąpią.

Na tym postępie wykładniczym bazuje wielki przekręt znany pod nazwą międzynarodowego systemu finansowego. Został bardzo dokładnie opisany przez belgijskiego profesora Paul Jorion. Jego książki niestety nie zostały jeszcze przetłumaczone na język polski. Za to polecam śledztwo kanadyjskiego dziennikarza Paul Grignon o tytule Pieniądz jako dług (film z polskimi napisami: youtu.be/LdWUdmSTCj4). Po obejrzeniu tego filmu uświadomicie sobie, że współczesny system finansowym jest największym oszustwem wszech czasów. Przy czym nie jest zwykłym przekrętem lokalnej grupy przestępczej, ale ma wpływ na ogólnoświatową gospodarkę, na podatki, na szkolne programy edukacyjne, na życie społeczne, polityczne i wojskowe.
Zrozumienie mechanizmów lichwiarskiego systemu pieniężnego pozwala nam dojść do wniosku, że lichwa jest przyczyną bezrobocia, niewolnictwa i nawet większości wojen ostatnio prowadzonych na świecie. Świat finansowy otrzymał dzięki lichwie tak miażdżącą pozycję w społeczeństwach, że żaden rząd narodowy nie może zagrażać jego interesom. Dopóki będzie istniał lichwiarski system finansowy, każda demokracja jest iluzją, grą pozorów, sposobem na kontrolowanie mas społecznych.
Można by długo jeszcze opisywać te mechanizmy, ale Bóg tego nie robi. Bóg nie tłumaczył Izraelitom różnicy między postępem liniowym a geometrycznym, nie wyjaśnia im konsekwencji zezwalania na działalność lichwiarzy. Bóg prosi o wiarę i zaufanie w Jego Słowie. Prawo Boże zakazuje lichwy. Katechizm zakazuje lichwy. A jednak nie doinformowani katolicy pracują w bankach i innych instytucjach lichwiarskich, nie wiedząc o tym, że pracują przy tworzeniu ogromnej struktury grzechu. Czy żaden katolik w historii nigdy nie utworzył banku dającego nieoprocentowane pożyczki? Owszem takie próby zostały podjęte (np. banki czasu), ale zostały zawsze skutecznie zniszczone przez lichwiarzy, którym przecież nie leży w interesie, żeby powstawały banki spoza systemu lichwiarskiego.
Można jeszcze zadać sobie pytanie, że skoro Bóg w Prawie Mojżeszowym zabrania lichwy, dlaczego znakomita część lichwiarzy jest starozakonna? Odpowiedź na to pytanie jest związana z następującym rozumowaniem rabinów: skoro nie wolno pożyczać na procent swojemu bliźniemu, w takim razie kto jest moim bliźnim? Na przestrzeni wieków różni rabini dawali różne odpowiedzi na to pytanie. Religia talmudyczna przyjęła taką interpretację, że bliźnim jest wyznawcą religii starozakonnej. Talmudyści nie mają natomiast oporów moralnych dla bycia lichwiarzami wobec chrześcijan. Wystarcza im, że sami sobie nawzajem udzielają pożyczek bez procentu.

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron faraon
Judaizm Religia żydowska Żydzi

08:50 123 08:50DP068 Zakaz lichwy (Wj 22, 24) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Drzewa oliwne nie rosną na pustyni. Izraelici nie mogli wynieśli tyle oliwy z Egiptu, bo przy pustynnych temperaturach każdy olej szybko jełczeje. Mamy kolejną wskazówkę na to, że ten fragment nie został zredagowany przez Mojżesza, ale przez późniejszych kapłanów. To stawia również pod znakiem zapytania cały wcześniejszy opis: czy pustynne sanktuarium dokładnie wyglądało, jak to zostało opisane? Czy naprawdę musiało ważyć 54 tony? Rabini ortodoksyjni rozwiązują ten problem powołując się na cud. Pozostali rabini przystali na to, że opis biblijny nie jest dziennikarskim sprawozdaniem z tego, co się wydarzyło po wyjściu z Egiptu, podobnie jak opis stworzenia nie jest dziennikarskim opisem fizycznych zjawisk na początku stworzenia.
Autor biblijny skupia się raczej na poszukiwaniu sensu i posługuje się symbolami. Rozmach pustynnego sanktuarium został prawdopodobnie podkręcony przez kapłanów dla celów katechetycznych. Dobra nowina jest następująca: Bóg chce mieszkać wewnątrz swojego Ludu, w materialnej, cielesnej postaci. To jest ważne, bo nam też grozi pokusa przesadnego uduchowienia. To prawda, że Boga można spotkać wszędzie i że żaden budynek nie może go pomieścić. A jednak Bóg chce fizycznie mieszkać wśród nas, nawet nie tyle w jakimś namiocie, ale w żywym i cielesnym tabernakulum, mianowicie w każdym człowieku! Święty Jan, po spisaniu słów Jezusa skierowanych do Żydów: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo natychmiast wyjaśnił: On zaś mówił o świątyni swojego ciała (J 2, 19.21). Taki jest ostateczny sens opowiadania biblijnego: Bóg chce prawdziwie i cieleśnie zamieszkiwać na świecie, konkretnie w każdym człowieku. Człowiek jest żywym i docelowym tabernakulum. Mojżesz od początku podkreślał, że dary na budowę sanktuarium mają pochodzić od serca, od wnętrza. Serca Izraelitów mają być ukierunkowane na Boga tak samo jak światła boczne menory były ukierunkowane na centralne światło.
Bóg chce mieszkać w każdym indywidualnym człowieku, ale chce również mieszkać we wspólnocie. Sanktuarium pełni przede wszystkim taką rolę, że skupia wspólnotę wokół wspólnego ołtarza. Religia ustanowiona przez Boga nie jest religią indywidualistyczną. Sanktuarium nie jest poczekalnią dworcową, nie jest stadionem, nie jest muzeum, ale miejscem, gdzie pamięć jest żywa i życiodajna. Łączy pokolenia ze sobą tak samo jak tkaniny okrywające sanktuarium są ze sobą zespolone złotymi sprzączkami. Sanktuarium łączy 12 szczepów Izraela, które są 12 różnymi sposobami przeżywania własnej historii. Każdy z tych szczepów ma własną historię, własne cechy, ale w sanktuarium wszystkie te różnice znikają. Tam ludzie odkrywają, że mają wszyscy podobną duszę, że razem tworzą jeden cielesny Lud Boży, że każdy człon tego ciała posiada własne cechy i własne zadania, ale zawsze w służbie wspólnego celu.
Pustynne sanktuarium jest miejscem spotkania, jest miejscem randki z Bogiem. Ta randka posiada swoje reguły, które stoją na straży wolności mówię o przepisach Dekalogu i o Kodeksie Przymierza. Te przepisy pomagają ludziom wzrastać i dorosnąć do Boga. Nie chodzi o to, aby Boga sprowadzić do poziomu człowieka, ale aby człowieka wynieść do poziomu świętości samego Boga. Aby to osiągnąć, wierzący muszą słuchać Boga i być posłuszni usłyszanemu słowu, muszą pozwolić na wyprowadzenie siebie z domu niewoli, nie tylko zewnętrznie, ale również wewnętrznie.
Żaden władca nigdy nie będzie mógł odebrać wolności wewnętrznej dzieci Bożych. Mojżesz opuścił uciskający system faraona i kroczył po pustyni na czele Ludu Bożego, Jezus zaangażował się cieleśnie i sam wytyczył nam drogę wolności. Ta droga przechodzi zawsze przez Krzyż i Kalwarię, o czym świadczy osiem błogosławieństw. Stąd każde sanktuarium kultywuje pamięć o wydarzeniu wybawienia, wyzwolenia i łączy pokolenia między sobą: zaczynając od pustyni Synaj, przez świątynię Jerozolimską, aż do kościołów chrześcijańskich, gdzie prawdziwie przebywa Jezus Chrystus w swoim ciele i swojej krwi, w swojej duszy i w swoim Bóstwie.
Pustynne sanktuarium już zawiera w sobie całą tę wspaniałą przyszłość. Nie chodzi o to, żeby roztrząsać czy historycznie to sanktuarium było małym namiotem z koziej skóry, czy wspaniałym pałacem ze skóry delfinów mniejsza o to. Późniejsze pokolenia zrozumiały jego znakomite znaczenie i prawdopodobnie ozdobiły go złotem, srebrem, brązem, drewnem akacjowym i tkaninami w trzech odcieniach czerwieni. Jedno ma się rozumieć: ten namiot ma kapitalne znaczenie, bo nadaje sens naszym obecnym kościołom i tabernakulom. Zresztą nasze tabernakula od niego biorą swoją symbolikę: one również powinny być ze złota, powinny mieć nad sobą podobizny aniołów (cherubów), powinny być przykryte zasłoną (liturgiczne konopeum), powinna się przed nimi palić lampa wieczysta (jako odpowiednik menory) i są nierozerwalnie związane z ołtarzem ofiarnym, na którym jest kładziony ofiara jako chleb dziękczynny (czyli eucharystyczny).

09:28 246 09:28Oliwa do świecznika i znaczenie sanktuarium (Wj 27, 20-21) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Lud łatwo wyrzekł się Mojżesza i JHWH, na co można jeszcze poszukiwać jakichś okoliczności łagodzących. Ale gorsze jest to, że to wydaje się nie przeszkadzać samemu Aaronowi! Ten w odpowiedzi prosi o złoto - nie o byle jakie złoto: o złoto z kolczyków kobiet. W Biblii kobiety są strażniczkami mądrości (link), a skoro w tamtych czasach kolczyków nie dało się odpinać, trzeba było je wyrywać. Być może Aaron liczył na to, że kobiety sprowadzą mężczyzn do parteru, lub że mężczyźni nie odważą się przynieść zakrwawionego złota. Jeśli taki był plan Aarona, nie zadziałał, choć Targum (to znaczy aramejskie tłumaczenie Biblii) broni honor kobiet i dodaje taki komentarz:
Ale kobiety odmówiły przekazania swoich ozdób mężczyznom. Wówczas cały lub wyrwał sobie złote kolczyki, jakie mieli na uszach i przynieśli je Aaronowi. (Targum pseudo Jonatana)
Aaron chwyta to złoto. Użyte czasownik LaKaH wyraża pewną gwałtowność, tak jakby Aaron nie do końca zgadzał się z własnymi czynami. Następnie Aaron dosłownie przygotował formę i zrobił odlew cielca. Z dalszego ciągu tekstu (w. 20) dowiemy się, że ten cielec nie był cały ze złota, ale z betonu kamiennego pokrytego złotem. Nasze tłumaczenie jest mylne, bo sugeruje jakoby cały cielec był z odlanego złota.
Dalsza mowa Aarona jest bardzo dziwna, bo w jednym zdaniu miesza dwa wyrażenia: Elohim i JHWH: «Izraelu, oto Elohim twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, Jutro będzie uroczystość ku czci JHWH». Tutaj sprawa jest zawiła. Potrzebujemy rozwikłać skojarzenie, jakie Aaron widzi między Elohim, Mojżeszem, cielcem i JHWH. Z pomocą przychodzi nam tradycja ustna, która wspomina o chłopcu o imieniu Mika:
Mika miał w swojej dłoni zapis Bożego Imienia (JHWH) oraz tabliczkę, na której Mojżesz napisał: Wyjdź cielcu! Wyjdź cielcu!, która posłużyła Mojżeszowi do wydobycia sarkofagu Józefa z Nilu. Mika wrzucił tę tabliczkę teraz do tygla ze złotem, i powstał cielec.
Ta tradycja ustna nawiązuje do wersetu 24, kiedy Aaron będzie wyjaśniał przebieg wydarzeń w ten sposób: wrzuciłem złoto do ognia i wyszedł cielec - tak jakby magicznie! Ale zastanówmy się dlaczego Mojżesz dla przywołania patriarchy Józefa miałby napisać Wyjdź cielcu ? Otóż po raz kolejny przydatna okazuje się teoria profesora Davidovitsa, który utożsamia patriarchę Józefa z egipską postacią Amenofisa (odsyłam do naszego odcinka na ten temat, link). Pełny egipski tytuł Amefonisa brzmi Amenofis Sprawiedliwy, Syn Hapu, szlachetny Byk, w skrótowej postaci Amenofis Sprawiedliwy, Syn Byka... czyli młody byk - cielec! Zresztą patriarcha Jakub przed swoją śmiercią pobłogosławił swoich synów i nazwał Józefa pierworodnym bykiem:
Do Józefa powiedział: (...) Oto Jego byk pierworodny - cześć Jemu! Jego rogi - rogami bawołu, bije nimi narody aż po krańce ziemi. (Pwt 33, 13.17)
Byk jest symbolem Józefa egipskiego, który był czczony przez Egipcjan jako Amenofis. Na jednym z jego egipskich posągów widnieje taki napis: Ludzie Karnaku przyjdźcie do mnie. Przekażę wasze błagania, ponieważ jestem pośrednikiem przy Bogu. Józef-Amenofis był tak bardzo otoczony kultem w Egipcie, że nawet tysiąc lat później, po najeździe Aleksandra Wielkiego na Egipt, Amenofis zostanie utożsamiony z egipskim bogiem Hapu, po grecku Apis, co znaczy byk! Jak widzicie, teza profesora Davidovitsa naprawdę wiele potrafi wyjaśnić.
Ludzie uważali Mojżesza za straconego. W zastępstwie potrzebowali innego znaku jednoczącego ich wszystkich. Tym znakiem jest postać Józefa, przywołana tutaj przez Aarona pod postacią młodego byka (czyli cielca). Aaron został postawiony pod ścianą w roli przywódcy Izraelitów i próbował ratować sytuację poprzez przywołanie pamięci Józefa. Nie wypierał się spuścizny Mojżesza, skoro nadal czci imię JHWH objawione Mojżeszowi w krzaku gorejącym. Próbował ostudzić zapał ludzi poprzez wymaganie złota wyrwanego im ze skóry, ale nie pomogło.
Aaron stawia więc ołtarz, a dosłownie go kamieniuje, co potwierdza tezę, że Aaron jako wysoko postawiony Lewita znał tajemnicę patriarchy Józefa dotyczącej sposobu sporządzania betonu kamiennego (odsyłam do tezy profesora Davidovitsa, link). Aaron zachowuje się jak kapłan, bo tylko kapłani byli upoważnieni do wnoszenia ołtarzy, choć jeszcze nie został poświęcony w roli arcykapłana przez Mojżesza - to wszystko potwierdza tezy profesora Davidovitsa, że Lewici opiekowali się świątynią grobową Józefa i że Aaron był kapłanem w tej świątyni.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

14:58 106 14:58Złoty cielec (Wj 32, 1-5) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wezwał Mojżesza i przemówił Bóg do niego. Takie wezwanie jest uroczyste i po raz trzeci wybrzmiało w Biblii, za każdym razem było to przed dokonaniem aktu wyjątkowego: za pierwszym razem Bóg wezwał Mojżesza ze środka krzewu gorejącego (Wj 3, 4 - link). Za drugim razem Bóg wezwał Mojżesza na szczyt góry Synaj w celu zawarcia Przymierza z Izraelem i przekazania mu Prawa Bożego (Wj 19, 4 - link). Wreszcie tutaj Bóg zamierza przekazać Mojżeszowi zasady świętości.
W drugim wezwaniu Bóg przywołał Mojżesza ze szczytu Góry Synaj, tutaj Bóg przywołał Mojżesza z Namiotu Spotkania. Nowa formuła stwierdza więc, że Mojżesz nie musi już odtąd wchodzić na szczyt Synaju, by otrzymać objawienie. Bezpośredni kontakt z Bogiem jest odtąd możliwy w Namiocie Spotkania który - jak sama nazwa wskazuje - wyraża chęć Boga do rozmowy z Mojżeszem i ze wszystkimi synami Izraela.
Przyglądając się jeszcze bliżej tym trzem wezwaniom odkryjemy, że za pierwszym razem Elohim wezwał Mojżesza. Za drugim razem JHWH zawołał Mojżesza, wreszcie tutaj On zawołał Mojżesza. Mamy więc pewien postęp w tych trzech kluczowych wezwaniach: od Elohim po JHWH do tajemniczego On. Przypominam, że Elohim to Bóg stworzyciel znany wszystkim religiom, nawet faraonowi, który za pierwszym zetknięciem z Mojżeszem odparł mu: ja znam Elohim, ale nie [chcę] znać JHWH (link). Imię Boże (Jestem, który jestem - Wj 3, 14 - link) wskazuje na Boga jako na źródło wszelkiego istnienia. Boże istnienie jest istnieniem w wolności. Bóg JHWH jest Bogiem wyzwolicielem, wybawicielem, ratującym od powrotu do nicości spowodowanego oderwaniem się od Niego poprzez grzech nieposłuszeństwa.
Rabini zastanawiali się nad tym On trzeciego wezwania. Mówią, że chodzi o trzeci poziom Boga dostępny jedynie Adamowi, to znaczy człowiekowi odkupionemu, zbliżającemu się w pokorze do Boga. Innymi słowy Adam to człowiek (mężczyzna lub kobieta) gotowy do zaślubin z Bogiem! Niezbędnym warunkiem jest pokora, za przykładem Mojżesza, który był najpokorniejszym człowiekiem, ze wszystkich ludzi, jacy żyli ziemi (Lb 12, 3). Właśnie ze względu na pokorę Mojżesza, w tym momencie historii tajemniczy On mógł wezwać jedynie Mojżesza. I On wezwał Mojżesza - to znaczy, że Bóg jest Bogiem żywym i towarzyskim, pragnącym spotykać i poślubić odkupionego człowieka. Targum Neofiti napisze, że ten On ukrywa MeMRaH JHWH, Słowo Boże (odsyłam do komentarza na temat tego pojęcia - link). Targum Neofiti wykładał pierwszy werset następująco:
Mamy więc świadectwo żywej tradycji, która widziała w Bogu dwa aspekty: JHWH sam w sobie, całkowicie transcendentny, i Jego MeMRaH, Jego Słowo, którym jest JHWH w Jego akcie dawania się poznać, spotykać i działać. Taka teologia była powszechna za czasów Jezusa Chrystusa, ale w roku 70 naszej ery rabini dla odróżnienia się od chrześcijan odcięli się od tej tradycji. Chrześcijanie ją zachowali i rozwinęli: ostateczne spotkanie między transcendentnym JHWH i Adamem stało się możliwe dzięki wcieleniu MeMRaH JHWH, Słowa Bożego.
Księga Kapłańska oczywiście nie spodziewała się takiego rozwinięcia, ale to wezwanie wyraża trzeci poziom Boga, to znaczy mówi o Bogu dającym się poznać we własnej intymności, w zaślubinach z Adamem - z człowiekiem odkupionym. To trzecie wezwanie zapowiada to, co się spełni we wcieleniu Słowa Bożego, gdzie dokona się cudowne spotkanie natury ludzkiej z naturą boską. Z tej perspektywy zaczynamy rozumieć centralne znaczenie Księgi Kapłańskiej w Pięcioksięgu. Zwłaszcza chrześcijanom ta księga jest niezbędna do zrozumienia tajemnicy wcielenia!
Księga Kapłańska opisuje cały szereg praktyk które, na zasadzie analogii, będą nam przekazywały kluczowe prawdy na temat życia, wolności i świętości (chrześcijanie w tym potrójnym aspekcie działania jedynego Boga rozpoznają oblicza trzech osób boskich). Te trzy aspekty nie są przedstawiane jako wartości, jako ciekawostki intelektualne. Wszystko będzie ugruntowane w ciele. Do świątyni trzeba wejść fizycznie, trzeba fizycznie praktykować swoją wiarę. Oczywiście opisane obrzędy straciły swoją aktualność wraz z wypełnieniem ostatecznej ofiary Baranka Bożego i rozwarciem zasłony w świątyni jerozolimskiej, ale starotestamentalne obrzędy nadal są archetypami przy pomocy których Biblia wykłada duchowe prawdy - przy pomocy analogii jak o tym wspominaliśmy w poprzednim odcinku.
Opisane obrzędy są materialne i cielesne, angażują całego człowieka we wszsytskich jego zmysłach. Aby wniknąć w sedno Księgi Kapłańskiej trzeba poczuć zapach spalonego tłuszczu z ołtarza, zapach kadzidła wydobywającego się ze środka świątyni, słyszeć beczenie zwierząt i poczuć ich niepokój z powodu zbliżającej się śmierci, niepokój mężczyzn i kobiet oczekujących na diagnozę kapłanów na temat ich chorób

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

12:47 40 12:47Trzecie wezwanie Mojżesza (Kpł 1, 1) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

www.wolaboza.org

Co zrobili Nadab i Abihu? Przybliżyli przed Panem swoje dary, zgodnie z zasadami ofiar świątynnych. Użyli prawidłowego kadzidła. W czym tkwił ich błąd? Powinni byli brać ogień z dużego ołtarza na zewnątrz, położyć na nim kadzidło i dopiero wejść do Namiotu Spotkania. Zamiast tego wzniecali własny ogień, a więc ich ofiara kadzielna nie była powiązana z ołtarzem świątynnym, gdzie podnoszone są ku Bogu ofiary zwierzęce w miejscu ofiarodawców. Poprzez nałożenie rąk na żertwę ofiarną, ofiarodawca utożsamiał się z nią i symbolicznie sam kładł się na ołtarzu przed obliczem Boga. W poprzednim wersecie żertwa ofiarna została strawiona przez Boży ogień, a skoro zabrakło Nadabowi i Abihu ofiary, sami zostali strawieni przez ogień. Nie ma wzmianki o tym, jakoby Bóg się rozgniewał na nich. Nadab i Abihu byli zbyt niecierpliwi, chcieli zrobić za dużo i za szybko, nie posłuchali nakazów Pana. Najważniejsze pouczenie jest takie, że Prawo Boże chroni kapłanów przed skutkami nierozważnych czynów.
Nieposłuszeństwo Nadaba i Abihu przypomina też nieposłuszeństwo Adama i Ewy, którzy nie chcieli wierzyć w to, że Prawo Boże chroni a nie uciska. Nadabowi i Abihu wydawało się, że skoro zostali wyniesieni do tak ważnej posługi przed obliczem Boga, mogą poczynać według własnej inicjatywy, według własnego widzimisię, jakby byli właścicielami Bożych spraw, jakby sami byli bogami. Taka była też pokusa wyszeptana przez węża w ogrodzie Eden. Nadab i Abihu mieli wielkie pragnienie bycia wyniesionymi do Boga, ale zbliżyli się do Boga bez odpowiedniego przygotowania, bez ochrony Prawa Bożego. Udało im się: zostali strawieni przez Boży ogień, bo przecież o to właśnie chodzi w ofiarach świątynnych, ale nie byli przygotowani i pomarli. Z tej historii wynika również, że większą wartość ma posłuszeństwo nad spontanicznymi ofiarami. Samuel powie Saulowi: Lepsze jest posłuszeństwo od ofiary, uległość - od tłuszczu baranów (1 Sm 15, 22).
Wolność jest pięknym słowem, ale nie jest swobodą, nie jest brakiem wszelkich granic. Wolność jest zdolnością do wyboru życia. Dzisiejsze społeczeństwo nie jest edukowane w tym temacie, dlatego wydaje mu się, że wolność to możliwość wyboru dobra lub zła. Nieporozumienie polega na tym, że wola człowieka nie jest zdolna do wyboru zła. Nawet kiedy człowiek popełnia błędy, jemu się wydaje, że wybiera dobrze DLA SIEBIE. Postawa egoizmu polega na tym, że grzesznik chce dobrze dla siebie nawet kosztem innych ludzi. Dla takiego człowieka dobre jest wszystko, co jest pożyteczne DLA MNIE. Taka gotowość do wykorzystywania innych nie ma oczywiście niczego wspólnego z wolnością.
Przenosząc to na nasze realia, wiele osób na przykład nie odczuwa przyjemności z modlitwy lub z pomagania bliźniemu i z tego powodu oskarża siebie o brak gorliwości. Ale tak naprawdę bardziej wykazuje się miłość poprzez odwiedzanie kogoś bez chęci, niż poprzez odwiedzanie go chętnie. W pierwszym przypadku dokonuje się tego czynu z tytułu samego posłuszeństwa nakazom Boga, w drugim przypadku dba się o siebie bardziej niż o chorego. Odczuwanie przyjemności nie jest zabronione, ale w naszej kulturze przywiązujemy większą wagę do aktu spontanicznego niż do aktu dokonanego w posłuszeństwie. Takie podejście powoduje, że tak naprawdę stajemy się niewolnikami własnych zachcianek. Jest to też mylone z pojęciem autentyczności. Niby jestem autentyczny tylko wówczas, kiedy mi się czegoś chce. Otóż chorej osobie też się nie chce leżeć, ale potrzebuje moich odwiedzin i dlatego do niej idę. Moja wolność wyraża się poprzez moją zdolność do pokonania własnych stanów emocjonalnych. Te wychwalane spontaniczność i autentyczność są pomylone z pojęciem wolności, a tak naprawdę są niewolą w stosunku do własnych hormonów.
W przypadku Nadaba i Abihu, ich przykład umieszczony pierwszego dnia ich służby świeci jako głośną przestrogę dla wszystkich przyszłych kapłanów. Jeśli mieli dobre intencje wzniesienia się ku Bogu, zostali wysłuchani i spotkali się z Nim twarzą w twarz bez przygotowania, z wiadomym skutkiem. To jakby biblijna wersja mitu o Ikarze: Nadab i Abihu tak bardzo pragnęli zbliżać się do światła Bożego, wznosić się ku Niemu, że spalili własne skrzydła Grzech Nadaba i Abihu jest grzechem zarozumialstwa. Bycie nowo wyświęconym kapłanem nie jest usprawiedliwieniem dla poczynania według własnych zachcianek. Kapłan przestrzega i wypełnia polecenia, które nie pochodzą od niego samego. Kapłan nie stoi ponad prawem liturgicznym. Takie zachowanie jest bałwochwalstwem względem samego siebie, to próba naginania Bożych praw do własnej woli.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

18:57 77 18:57Śmierć Nadaba i Abihu (Kpł 10, 1-7) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim rozdziale poznaliśmy wymóg doskonałości fizycznej, jaki jest wymagany od kapłanów. Wady fizyczne nie czynią kapłana nieczystym, ale zabraniają mu służby przy ołtarzu. W trzecim wersecie ten wymóg jest rozszerzany na wszelką nieczystość liturgiczną, która uniemożliwia nie tylko składanie ofiar, ale nawet udział w przychodach świątynnych. Jak widać Prawo stosuje się bardziej ściśle w stosunku do kapłanów niż do świeckich i jeszcze bardziej surowo do arcykapłana. Kapłani nie stoją ponad prawem, powinni je bardzo wiernie wypełniać, aby stali się żywym przykładem dla powierzonych im owieczek (por. 1 P 5, 3). Dopiero wówczas stają się godni szacunku i czci (1 P 5, 5; 1 Tm 5, 1). Całe ich życie ma być ukierunkowane na świętość, i jak podkreśla werset siódmy mają nawet jeść wyłącznie pokarmy święte. Ci, którzy zbłądzili, mogą zawsze przyznać się do winy i naprawić wyrządzone szkody.
Świeccy mogą jeść z pokarmów świątynnych pod warunkiem, że należą do domu kapłana. Ciekawy jest werset czternasty omawiający przypadek, kiedy ktoś przez pomyłkę zjadł pokarm święty nieprzeznaczony dla niego. Choć zrobił to nieświadomie, mimo wszystko zaciąga awon (winę moralną - link). Gapa grzeszy swoją obojętnością na możliwość popełnienia grzechu i dlatego sprowadza na siebie winę taką, jak gdyby zgrzeszył umyślnie. Czy popełnia świętokradztwo? Nie - wystarczy żeby wynagrodził kapłanowi tak jakby chodziło o kradzież. Nie ma absolutyzacji przepisów prawa czystości, co nie usprawiedliwia niedbalstwa. Zbawienie dusz jest nadrzędną zasadą Prawa, ale to zbawienie przychodzi w szczegółach życia cielesnego, do których powinno się podchodzić bardzo poważnie i czujnie. Wysoka duchowość wyraża się w szczegółach cielesnych.

Przymierze z Bogiem jest przymierzem cielesnym, nie wolno znieważać Boga poprzez oszukiwanie na tym polu niby mniej ważnym. Zakazy mają wartość wychowawczą, definiują ramy wolności i wskazują na kierunek prowadzący ku świętości. Bóg zawiera Przymierze z Ludem Wolnym (ściśle mówiąc wyzwolonym przez samego Boga). Każdy członek tego ludu, biedny lub bogaty, słaby lub silny, uczestniczy w ruchu uświęcenia najlepiej jak potrafi, według osobistych możliwości, ofiarowując Bogu najlepsze z tego czym dysponuje. Człowiek wierzący ufa Bogu, stawia na wiarę i nadzieję, przezwycięża naturalną pokusę zatrzymania najlepszego dla siebie, gromadzenia sobie rezerwy na wypadek, gdyby u Boga się nie powiodło Jest to pokusa zatrzymania otrzymanych darów dla swojego zysku, podczas gdy wszelki dar powinien być przekazywany dalej, tak samo jak życie powinno być przekazywane następnemu pokoleniu. Zaprzestanie uważanie siebie za pępek świata uwalnia do ruchu, do wyjścia, do ascezy przypominającej cieleśnie, że człowiek nie jest samotnikiem pozostawionym samemu sobie, ale że Bóg czuwa nad każdym ze swoich dzieci.
W Starym Testamencie człowiek wierzący miał ofiarować Bogu najlepsze z tego, co miał. W Nowym Testamencie człowiek wierzący oddaje Bogu już nie swoje posiadłości, ale siebie samego na ofiarę całopalną Bogu, w łączności z jedyną ofiarą Jezusa Chrystusa, Baranka niepokalanego i bez zmazy (1 P 1, 19). Jako Oblubieniec Kościoła, oczyszcza On własną krwią swoją Oblubienicę, aby była święta i nieskalana. Kapłaństwo powszechne świeckich zobowiązuje ich do troski o własną czystość i świętość. A więc starotestamentalne przepisy ofiarne mają dzisiaj zastosowanie do nas samych. Sami powinniśmy być tą ofiarą bez skazy, o której mówi święty Piotr w swoim liście:
(1 P 1, 13-25)
Myślę że dla nas jest już oczywiste, że dla zrozumienia Nowego Testamentu niezbędnie potrzebujemy znajomości Księgi Kapłańskiej. Nie chodzi tyle o znajomość szczegółowych przepisów kultycznych, co o zrozumienie dynamiki podnoszącej cały lud odkupiony ku świętości, aż do powtórnego objawienia się Jezusa Chrystusa, kiedy Słowo Życia będzie mogło wreszcie w pełni zamieszkać w swoim ludzie.
Przypominane przepisy już zostały omówione w Księdze Wyjścia (Wj 22, 29 - link). Nie wolno złożyć w ofierze matki wraz z jej małym - to przypomina tajemniczy zakaz gotowania koźlęcia w mleku jego matki (Wj 23, 19 - link). Duch tych przepisów objaśnia się w miarę naszego lepszego rozumienia całości Prawa Bożego: chodzi o to, żeby nie mieszać życia ze śmiercią. Bóg wyzwolił swój lud z Egiptu dla jego uświęcenia, ten ruch wyzwolenia powinien być pielęgnowany i przedłużony, ku temu właśnie służą wszystkie przepisy prawne Kodeksu Czystości i Kodeksu Świętości. Werset 32 nakazuje czcić imienia Bożego. W jaki sposób? Poprzez unikanie grzechu i dążenie do świętości osobistej. Jeżeli ktoś zbezcześcił Imię Boże, może wynagradzać poprzez uczestnictwo w ruchu uświęcenia. Dla podtrzymania tego ruchu przydatne będą święta roku liturgicznego, które zostaną właśnie omówione w następnym rozdziale.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

23:26 66 23:26Ofiara doskonała (Kpł 22) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Przejście przez pustynię wymaga wytrwałości, zazwyczaj dociera się do celu kiedy już straciło się nadzieję na dotarcie. W naszym czytaniu tkwimy już od kilkudziesięciu rozdziałów w obozowisku pod górą Synaj, a niespodziewanie przyszedł wreszcie dzień poświęcenia Przybytku. Ostatni rozdział Księgi Wyjścia (Wj 40, 17-35 - link) wspomniał, że namaszczenie Przybytku odbyło się w pierwszym miesiącu drugiego roku po wyjściu z Egiptu, czyli miesiąc wcześniej niż data podana na początku Księgi Liczb, mianowicie dnia pierwszego drugiego miesiąca, w drugim roku po wyjściu z Egiptu (Lb 1, 1). Tę nieścisłość można zrozumieć z perspektywy piszącego: dla niego poświęcenie Przybytku wydarzyło się w pewnych okolicach czasowych, w czasie spisu ludności, który trwał w czasie namaszczenia Przybytku, itd. Biblijne nieścisłości chronologiczne uczą nas, aby bardzo sztywno nie traktować wszystkich podanych dat.
Zakończenie Księgi Wyjścia było przesiąknięte pewną euforią, w Księdze Liczb nadal trwamy w atmosferze radości i dumy z doprowadzenia do długo oczekiwanej chwili zaślubin z Bogiem. W pierwszym wersecie czytamy, że Mojżesz wreszcie ukończył budowę Przybytku, po hebrajsku KaLaH, co nieuchronnie kojarzy się ze słowem KaLLaH , czyli oblubienica. Trwamy więc w okresie radości zaślubin Boga ze swoim Ludem, zaślubin między Oblubieńcem (Bogiem) a Oblubienicą (Ludem Bożym).
Ciąg dalszy tekstu opowiada o namaszczeniu Namiotu Spotkania i sprzętu liturgicznego, choć to już usłyszeliśmy w Księdze Kapłańskiej (Kpł 8, link). Tym razem akcent padnie na dary przyniesione przez poszczególne szczepy, które wyglądały następująco:
Nie powinniśmy traktować wyżej podane liczby jako dokładny spis księgowy, je należy traktować symboliczne, bo jeśli w poprzednich rozdziałach podano liczbę 22.000 lewitów, wówczas sześć wozów i dwanaście wołów nie były dla nich wielkim wsparciem. A jeśli cztery wozy mają przenosić cały sprzęt wymieniony w Księdze Wyjścia, to musiałyby być wielkości statków dalekomorskich! Jaki z tego wniosek? Nie chodzi o spis księgowy - czytelnik musi otwierać swój umysł na sedno sprawy. Końcem końców nie chodzi o liczenie każdego grosza, chodzi o liturgię. Arka Przymierza ma być niesiona na ludzkich barkach, w procesji liturgicznej, przez pustynię, ku Ziemi Obiecanej. Każdy członek Ludu Bożego został powołany osobiście po imieniu, ale nie został powołany w pojedynkę: jest członkiem społeczności, w której ma własne miejsce w szeregu wyznaczone mu przez Boga. Wspólnota rusza w procesji liturgicznej, przy dźwięku pieśni i śpiewów - taka procesja jest czynnym wyrazem wiary w Boże obietnice i w Boże słowo przekazane przez Mojżesza.
Dalszy ciąg tekstu przez osiemdziesiąt wersetów opisze dary poszczególnych szczepów na poświęcenie ołtarza. No cóż, trzeba przejść i przez taką pustynię, niech osoby niecierpliwie odliczają do dwunastu. Posłuchajmy:
Redaktor mógł zwięźle napisać jak w trzecim wersecie, że każdy z dwunastu książąt przyniósł tyle samo. Tego nie zrobił. Dlaczego? Bo tu nie chodzi o spis księgowy, w tym wszystkim liczby są najmniej ważne. Ważne, że każdy szczep jest równy pozostałym, każdy posiada własną osobowość, własnego wodza, i każdy z nich przynosi jednakowy dar. Każdy ma własne cechy, ale liturgia gromadzi wszystkich w pełnej zgodzie, bez współzawodnictwa, bez chęci odróżniania się od innych ani wywyższenia swojego ja.
W następnym wersecie dowiadujemy się, że dwanaście jednakowych darów jest zebranych jako jeden wspólny dar, jako jedna jedyna ofiara złożona przez całą wspólnotę:
Zrozumiemy doniosłość tego długiego opisu jedynie wtedy, kiedy uświadomimy sobie, że mamy tutaj opis liturgiczny. Liturgia zajmuje czas, w liturgii są powtórzenia absurdalne jedynie dla zewnętrznych obserwatorów, którzy nie wkładają serca ani miłości. Kiedy serce jest pałające, każde powtórzenie jest przeżywane różnie, bez znudzenia. Jedno powtórzenie i kolejne - w tym powtarzaniu wzrastamy, podnosimy głowy, wyruszamy w drogę, opierając się na otaczającą wspólnotę, i wspólnie wnosimy się ku Bogu w pięknej i wcale nie nudnej procesji liturgicznej.
Liturgia zbiera wspólnotę, podnosi jej głowę, każe patrzeć w górę naprzód, ku życiu. Kiedy liturgia zanika, wspólnota zanika - zostaje zbiorowisko jednostek walczących o własne przetrwanie. Zanika wymiar hierarchiczny - zostają urzędnicy lub pracownicy socjalni niezdolni do jakiegokolwiek polotu. Liturgia posiada swój rytm, liturgia buduje na cierpliwym powtarzaniu, na spokojnym pełnieniu własnej roli na miejscu wyznaczonym przez miłującą Wolę Bożą. Boży porządek jest zbyt prosty dla współczesnych ludzi, którzy chcą wszystko poprawiać i robić według ulotnego widzimisię. Indywidualiści chcą robić wszystko szybko i bez niczyjej pomocy. W odróżnieniu od takiego nastawienia, niniejszy rozdział odzwierciedla świąteczne skupienie liturgiczne ze swoimi spokojnymi powtórzeniami.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

25:30 36 25:30Poświęceni Przybytku (Lb 7)

Dodał: ZakochanywBiblii

Usłyszane dwa wersety podsumowują bolesne wydarzenia z poprzednich rozdziałów: bunt Koracha i 250 wspólników wspieranych przez całą wspólnotę. Przebieg wydarzeń sam pokazał, że choć prawdą jest iż cała wspólnota posiada wymiar kapłański (kapłaństwo powszechne), to jednak nie może obejść się bez pośrednictwa kapłaństwa Aaronowego (kapłaństwa hierarchicznego). Można powiedzieć, że byliśmy świadkami pierwszej herezji - to znaczy błędu teologicznego mającego na celu zaspokojenie własnych żądz pod przykrywką walki o prawdę. Herezja różni się od zwykłego błędu logicznego tym, że pociąga ludzi ku śmierci wiecznej, stąd stanowczość Bożej interwencji.
Przypomnijmy prawdy, które zostały nam przedstawione w Księdze Kapłańskiej: świętość Ludu Bożego pochodzi od Boga i prowadzi do zaślubin z Bogiem. Do swoich zaślubin nikt nie powinien podejść nieprzygotowany: powinien zadbać o własną czystość poprzez przestrzeganie Prawa Bożego, szczególnie przepisów Prawa Czystości. Proces podniesienia wierzących ku Bogu dokonuje się za pośrednictwem sakramentów ołtarza, które to sakramenty są udzielane przez kapłanów. Gdyby jakiś zuchwały zbliżał się do świętych tajemnic nie będąc do tego odpowiednio powołanym i namaszczonym, poniesie śmierć, nawet jeśli już jest Lewitą, czyli osobą konsekrowaną.
Cała wspólnota jest powołana do świętości, a więc do intymnego spotkania z Bogiem. Ale wydarzenia pokazały, że bliski kontakt z Bogiem skutkuje śmiercią dla osoby niepokornej, dlatego Izraelici wołają: «Oto giniemy! Jesteśmy zgubieni, wszyscy jesteśmy straceni! Czyż wyginiemy doszczętnie?» Jest to pytanie otwarte, na które Bóg udzieli następującej odpowiedzi: zbawienie przychodzi za pośrednictwem sakramentów i tych kapłanów, których właśnie chcieliście się pozbyć.
Powtórzona została katecheza, którą poznaliśmy w pierwszych rozdziałach Księgi Liczb: Lewici są osobami konsekrowanymi podporządkowanymi kapłanom. To przemówienie jednak podkreśla rolę kapłanów w dziele Odkupienia: bycie kapłanem nie jest przywilejem ale wielką odpowiedzialnością oraz ciężarem, skoro kapłan ma na zadanie nie tylko sprawować sakramenty i zbierać dziesięcinę, ale dźwiga winy ludu. Ten zwrot dźwigać winę (nassa hawon) spotkaliśmy już w Księdze Kapłańskiej (Kpł 7 - link) i jest dla chrześcijan bardzo ważny, bo został użyty przez Jana Chrzciciela kiedy zawołał: Oto baranek Boży, który dźwiga winy świata. Jezus Chrystus w jednej osobie jednoczy rolę królewską (bo jest odroślą z pnia Jessego, jak to omówiliśmy w poprzednim odcinku) oraz rolę kapłańską (bo dźwiga winy świata). Jak to przepowiedział Jan Chrzciciel, będzie dodatkowo barankiem ofiarnym. Znów możemy się przekonać, że nie można zrozumieć Nowego Testamentu bez dogłębnej znajomości Starego Testamentu. A więc Jezus Chrystus jest arcykapłanem nie tylko w porządku Melchizedeka, ale bierze na siebie również całe dziedzictwo kapłaństwa aaronowego, którego rolą jest dźwiganie win całego ludu i wyproszenie Bożego miłosierdzia poprzez modlitwę i ofiarę.
Pokora powinna stanowić fundament struktury całego Ludu Bożego. Pokora zaczyna się od tego, kiedy cała wspólnota (kapłani, osoby konsekrowane i świeccy) uświadamia sobie, że jest wspólnotą ludzi winnych, ale mimo wszystko umiłowanych przez Boga. Poprzednie wydarzenia pokazały ludzi roszczących sobie prawo do świętości, ludzi uważających że są samowystarczalni, że nie potrzebują sakramentów ani kapłanów. Pretendowanie do samowystarczalności jest wyrazem pychy. Uznanie swojej zależności jest drogą do pokory. Uznanie swojej winy jest zobowiązaniem do pokory. Ale właśnie ta pokora upoważnia nas do korzystania z Bożego przebaczenia uzyskanego dzięki ofiarnej modlitwie Sprawiedliwego. Uzyskane usprawiedliwienie nie powinno pchać nas z powrotem w samozadowolenie, ale jest zachętą do kontynuacji wędrówki ku Ziemi Obiecanej, ku zaślubinom z Bogiem. Świadomość naszej winy wskazuje nam na potrzebę oczyszczenia dla stawiania się na nasze własne zaślubiny z Bogiem, stąd chęć do wypełniania wszystkich przepisów Prawa Bożego w dziedzinie czystości i świętości, w przeciwnym przypadku będziemy wołać jak Izraelici: Jesteśmy zgubieni, wszyscy jesteśmy straceni!
Jeżeli ktoś przestrzega przepisy prawa w nadziei, że sam siebie tym sposobem usprawiedliwi, wpada w pychę i staje się ofiarą zadufania, czego przykładem będą faryzeusze i saduceusze z czasów Jezusa. Jeżeli przepisy prawa będą wypełnione w duchu miłosnego posłuszeństwa, wówczas te same przepisy przygotowują i podnoszą ludzi pokornych ku zaślubinom z Bogiem. Pycha jest zakłamaniem, jest odrzuceniem faktu naszej zależności od Boga oraz win jakich posiadamy u Bożej sprawiedliwości. Pokora jest uznaniem prawdy o tej zależności i faktu naszej grzeszności, pokora umożliwia korzystanie z daru miłosierdzia, uwalnia nas od winy i pozwala nam kroczyć w radosnej wolności. Jak powie Pan Jezus: Prawda was wyzwoli (J 8, 32).

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

25:33 13 25:33Nieodzowne kapłaństwo (Lb 18)

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy jeden z trudniejszych rozdziałów Biblii, mówiący o wojnie świętej. W rozdziale 25, w następstwie grzechu powszechnej rozwiązłości seksualnej Bóg nakazał Mojżeszowi zgładzenie Madianitów, gdyż oni wrogo odnosili się do was, oszukując was przez swoje knowania, posługując się Peorem, posługując się córką księcia madianickiego, ich siostrą Kozbi, która została zabita w dzień plagi, jaka spadła ze względu na Peora (Lb 25, 18). W niniejszym rozdziale czytamy o ostatniej wojnie stoczonej w drodze do Ziemi Obiecanej.
Dla waszego spokojnego snu od razu zaznaczam, że ten rozdział nie jest rozdziałem historycznym. Jego celem nie jest poinformowanie nas o faktycznych wydarzeniach, ale pouczenie nas w dziedzinie duchowości. W całym rozdziale nie znajdziemy ani miejsca bitwy, ani daty, ani żadnych konkretów. Oprócz wymienionych pięciu królów przytoczeni wrogowie są symbolami albo kapłaństwa albo wrogów Izraela. Podane liczby są wygórowane. Zresztą gdyby naprawdę Madianici zostali wycięci w pień, to dlaczego kilka lat później Gedeon miałby z nimi wojować? Madianici są klanem wędrownym pochodzącym z półwyspu arabskiego, umieli terroryzować ludy osiadłe i je łupić. Z pewnością zdarzyły się z nimi wojny, o czym świadczy opowiadanie o Gedeonie (por. Sdz 6-8). Dzień porażki madianitów został opiewany w Księga Izajasza i Psalmów (Iz 9,3; 10,26; Ps 83,10). Niniejszy rozdział przenosi symbolicznie ten dzień porażki madianitów do czasów Mojżesza, co jest okazją dla doprecyzowania kilku reguł w zakresie prawa wojennego.
W tym urywku pada polecenie, aby miasta spalić oraz przywódców zabić wraz ze wszystkimi mieszkańcami, ale nie zostało użyte słowo klątwa (por. Lb 21). Różnica z klątwą polega na tym, że w przypadku klątwy łup powinien być zniszczony, ale tutaj odnotowujemy złagodzenie prawa klątwy, tak jak w Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 20, 10-14). Kiedyś każdy żołnierz grabił pokonanych na własną rękę (por. Joz 7, 21; 1 S 30, 22), z czasem łup był wspólnie gromadzony i dopiero później dzielony. Za czasów Dawida połowa łupu przypadała walczącym żołnierzom, druga połowa była dzielona między pozostałymi. Co do klejnotów, były często ofiarowane Bogu i złożone w skarbcu świątynnym pod strażą kapłanów (por. Joz 6, 19; 2 Sam 8, 11). Nowością w tym tekście jest bardzo dokładne i skrupulatne wydzielenie części przypadającym kapłanom i Lewitom:
Dzień wielkiego zwycięstwa nad Madianitami jest symbolem przyszłych wielkich zwycięstw, którymi Bóg obdarzy swój lud. Trzeci werset podkreśla, że ta wojna jest pomstą JHWH, w tym sensie że jest zadośćuczynieniem dla przywrócenia sprawiedliwości. Boża sprawiedliwość sięga nie tylko wrogów Izraela, ale stosuje się w tej samej mierze do Izraelitów niewiernych Przymierzu. Co jeszcze bardziej podkreśla, że opisane wydarzenia odnoszą do eschatologii symbolizowanej przez mityczny dzień porażki Madianitów.
Tak naprawdę bitwa toczy się na polu wierności Przymierzu. Gdyby była mowa o bitwach historycznych, Jozue byłby wymieniony jako przywódca militarny, skoro został namaszczony na tę rolę pięć rozdziałów temu (Lb 27). W niniejszym rozdziale rolę główną odgrywa Pinchas, słynny kapłan który swoją gorliwością walczył o zachowanie wierności Przymierzu i ukarał winnych publicznego seksu (Lb 25). Temat niniejszego rozdziału dotyczy bardziej funkcji kapłańskiej. Kapłani powinni walczyć ze złem z taką samą stanowczością jak dzielni wojownicy w mitycznym dniu porażki Madianitów: mają ukarać tych, którzy otwarcie buntują się przeciwko Bogu, oraz zachować ludzi od skażenia wszelką niewiernością Przymierzu.
Niniejszy rozdział mieści się więc w linii Kodeksu Czystości (por. Kpł 11-15). Redaktor kapłański opisuje sposoby zachowania czystości w realiach wojny, kiedy kontakt ze zwłokami staje się powszechny, co wyklucza z funkcji liturgicznej i co zagraża sprawowaniu nieustającego kultu świątynnego, o którym była mowa w poprzednich rozdziałach (por. Lb 28-29). Oto pole walki wojny świętej. Wyraża nieustępliwą troskę o zachowanie czystości, stąd wymóg spalenia miast i świątyń (w. 10) oraz zabicia kobiet winnych uwodzenia Izraelitów (w. 14-18). Stąd też wymów oczyszczenia łupu za pomocą ognia lub wody oczyszczenia (w. 19-24). Sami wojownicy muszą się oczyścić przez siedem dni z tytułu kontaktu ze zwłokami, a więc każda wojna, nawet wojna sprawiedliwa, pociąga za sobą zaciąganie nieczystości liturgicznej i wojownicy muszą z tego tytułu składać ofiarę przebłagalną (w. 50).
W zwykłej wojnie przywódcy żołnierzy pełnią wiodącą rolę, w wojnie świętej rola kapłanów jest szczególna, bo towarzyszą wojskom (w. 6), nadzorują spełnienie wymogów kodeksu czystości (w. 21) oraz prawidłowego podziału łupu (ww. 26, 31, 51, 54), wreszcie odbierają dary świątynne (ww. 51-54).

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

19:14 1 19:14Wojna swięta (Lb 31)

Dodał: ZakochanywBiblii

Niewiasta i Smok

1 Potem wielki znak ukazał się na niebie:

Niewiasta obleczona w słońce,

i księżyc pod jej stopami,

a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

2 A jest brzemienna.

I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia.

3 I inny znak się ukazał na niebie:

Oto wielki Smok barwy ognia,

mający siedem głów i dziesięć rogów

- a na głowach jego siedem diademów.

4 A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:

i rzucił je na ziemię.

I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą,

ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecię.

5I porodziła Syna - Mężczyznę,

który wszystkie narody będzie pasał rózgą żelazną.

I zostało uniesione jej Dziecię do Boga

i do Jego tronu.

6 A Niewiasta zbiegła na pustynię,

gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga,

aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.

7 I nastąpiła walka w niebie:

Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.

I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,

8 ale nie przemógł,

i już się miejscedlanich w niebie nieznalazło.

9 I został strącony wielki Smok,

Wąż starodawny,

który się zwie diabeł i szatan,

zwodzący całą zamieszkałą ziemię;

został strącony na ziemię,

a z nim strąceni zostali jego aniołowie.

10 I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie:

«Teraz nastało zbawienie, potęga ikrólowanie Boga naszego

i władza Jego Pomazańca,

bo oskarżyciel braci naszych został strącony,

ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.

11 A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka

i dzięki słowu swojego świadectwa

i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci.

12 Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy!

Biada ziemi i morzu -

bo zstąpił do was diabeł,

pałając wielkim gniewem,

świadom, że mało ma czasu».

13 A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię,

począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę.

14 I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego,

by na pustynię leciała na swoje miejsce,

gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu,

z dala od Węża.

15 A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli wodę jak rzekę,

żeby ją rzeka uniosła.

16 Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście

i otworzyła ziemia swą gardziel,

i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił.

17 I rozgniewał się Smok na Niewiastę,

i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa,

z tymi, co strzegą przykazań Boga

i mają świadectwo Jezusa.

18 I stanął na piasku [nad brzegiem] morza.

12,1-18 Rozdział ten ilustruje walkę szatana z Kościołem w ciągu wieków.

12,1 Ma ona rysy: 1) indywidualne - Matki Mesjasza (Iz 7,11.14; Mi 5,2); 2) zbiorowe - jako symbol społeczności Izraela (Jr 3,6-10.20; Ez 16,8-14; Oz rozdz. 2), a także Syjonu (Iz 26,17; 49,14-25) lub Jerozolimy (Iz 66,7); 3) mieszane - Niewiasty z Protoewangelii (Rdz 3,14n). Jest to symbol ludu Bożego obu Testamentów. A jego konkretną przedstawicielką jest Maryja, rodząca historycznego Chrystusa. Część tradycji upatrywała tu tylko Maryję.

12,3 Symbol szatana (por. 12,9), władcy tego świata (J 12,31; 14,30; 16,11), walczącego ze światłością, czyhającego na Mesjasza.

12,5 Ps 2,9; Jr 20,15. Mesjasz jest niedostępny dla napaści szatana. Tajemnica wniebowstąpienia ujęta w perspektywie dziejów Mistycznego Ciała Chrystusa.

12,6 Zob. przyp. do 12,14nn.

12,7 Walka - w jeden obraz ujęte wszystkie napaści i porażki złych duchów od początku do końca świata; Michał - archanioł, rzecznik ludu Bożego (Dn 10,13.21).

12,8 Część rkp i wydań: nie przemogli.

12,9 Por. Łk 10,18; J 12,31.

12,10 Por. Hi 1,9nn; 2,4n; Za 3,1.

12,13 Udaremniona napaść na Mesjasza każe szatanowi przenieść ataki na Kościół.

12,14nn Mimo tych ataków Kościół jako całość ma w ciągu doczesności (por. 11,2n; 12,6; 13,5) zapewnioną opiekę Bożą - jest również nietykalny w swej najgłębszej istocie.

12,17 Są to poszczególni wierni.

Rozdział 13

Smok przekazuje władzę Bestii

1 I ujrzałem Bestię wychodzącąz morza,

mającą dziesięć rogów i siedem głów,

a na rogach jej dziesięć diademów,

a na jej głowach imiona bluźniercze.

2Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery,

łapy jej - jakby niedźwiedzia,

paszcza jej - niby paszcza lwa.

A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę.

3 I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną,

a rana jej śmiertelna została uleczona.

A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią;

4 i pokłon oddali Smokowi,

bo władzę dał Bestii.

I Bestii pokłon oddali, mówiąc:

«Któż jest podobny do Bestii

i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?»
Zakochany w Biblii

13:16 4970 13:16Ap 12-14 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie będziesz bluźnił Elohim i nie będziesz złorzeczył temu, który rządzi twoim ludem. (Wj 22, 27)
W wersecie 27 mowa jest o Elohim. To słowo czasem oznacza Bóg, czasem oznacza książęta lub sędziowie. Było o nich mowa w rozdziale 18, kiedy Mojżesz ustanowił hierarchię sędziów (link). Założona została tam hierarchiczna struktura Ludu Bożego, przy czym zwierzchnicy otrzymują swoją władzę pośrednio od samego Boga, dlatego można powiedzieć, że w Ludzie Bożym nie ma demokracji - jest teokracja. Bóg już wówczas był ukazywany jako ostatnia instancja w procesie dochodzenia sprawiedliwości, natomiast w poprzednim odcinku widzieliśmy, że w przypadku braku szacunku i solidarności wobec najsłabszych Bóg obiecuje, że On sam będzie interweniował na rzecz pokrzywdzonych (link). Werset 27 jest więc kwintesencją tej nauki. Brak respektu wobec Boga jest brakiem szacunku wobec Jego praw, nakazów i ustanowionej przez niego hierarchii. Święty Paweł będzie przypominał ten werset w Dziejach apostolskich, kiedy będzie publicznie wyrażał swój szacunek do hierarchów Izraela (Dz 23, 5).
W ramach Przymierza Izraelici odwdzięczają się JHWH (Bogu wyzwolicielowi) za pośrednictwem szczerego kultu liturgicznego. Samo uczestnictwo w kulcie liturgicznym świadczy o przyjęciu Kodeksu Przymierza, który poza prawem liturgicznym zawiera obowiązki moralne i społeczne. Wszystkie te obowiązki wynikają z wdzięczności względem JHWH, są aktem uwielbienia Boga i przypominają o Dziele Odkupienia z niewoli egipskiej. Religia staje się więc fundamentem Prawa moralnego i społecznego, przy czym kult liturgiczny spina razem wszystkie aspekty omawiane w Torze. W Nowym Przymierzu nadal będzie obowiązywała zasada Lex orandi, lex credendi: prawo liturgiczne wyraża to, w co wierzymy, i równocześnie wprowadza w tajemnicę wiary. Dlatego liturgia jest bardziej częścią teologii dogmatycznej niż duszpasterskiej.
Tora (czyli Pięcioksiąg Mojżeszowy) zawiera w sobie w sposób nierozłączny prawo moralne, społeczne i liturgiczne, przy czym wszystko wpisuje się w ruchu wyzwolenia zapoczątkowanego przez JHWH: nasze przestrzeganie prawa moralnego, społecznego i liturgicznego jest naszą odpowiedzią Bogu za dzieło Odkupienia. Naszą wdzięczność Bogu wyrażamy poprzez posłuszeństwo ustanowionej przez Niego hierarchii oraz poprzez liturgiczne poświęcenie Bogu pierwocin zbiorów roślinnych, zwierzęcych, a nawet rodzinnych, o czym mówią następne dwa wersety:
Nie będziesz się ociągał z ofiarą z obfitości zbiorów i soku wyciskanego w tłoczni. I oddasz Mi twego pierworodnego syna. Tak samo uczynisz z pierworodnym twoim cielcem i z drobnym bydlęciem. Przez siedem dni będzie przy matce swojej, a dnia ósmego oddasz je Mnie. (Wj 22, 28-29)
Pierworodny był uważany za najlepszy, co wskazuje na to, że Bogu należy oddawać to, co najlepsze. A skoro Izrael jest pierworodnym ludem Boga, to mu przypomina, że jest umiłowanym Ludem Boga. Poświęcenie pierwocin również przypominało wierzącym, że Bóg w Egipcie wykupił pierworodnych Izraela ceną krwi baranka paschalnego (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link).
Znakiem szczególnym narodu wybranego jest więc przynależność jego pierworodnych do Boga oraz świętość jego poszczególnych członków. Świętość nie oznacza zerwania więzi ze światem, wobec którego naród wybrany ma misję do spełnienia (Wj 19, 4-6, link). Polega ona na odróżnianiu się od innych w całkowitym podporządkowaniu rytmu swego codziennego życia Bogu, czego wyrazem są przepisy dotyczące składania pierwocin. Zachowanie rytualnej czystości jest kolejnym zewnętrznym przykładem zmiany obyczajów, o czym świadczy następny werset:
Będziecie dla Mnie ludźmi świętymi. Nie będziecie spożywać mięsa zwierzęcia rozszarpanego przez dzikie zwierzęta, ale je rzucicie psom. (Wj 22, 30)
Izrael ma być ludem świętym jako całość, ale również w każdym z poszczególnych jego członków. Stąd zamiast lud święty pojawia się formuła ludzie święci. Liturgiczne poświęcenie pierworodnych jest drogą do uświęcenia. Osoba poświęcona Bogu powinna być święta nie tylko w wymiarze wewnętrznym, na co wskazuje posłuszeństwo Prawu Bożemu, ale i zewnętrznym, dzięki zachowaniu rytualnej czystości zilustrowanej przykładem mięsa rozszarpanego zwierzęcia.
Kodeks Przymierza ma więc na celu nie tylko zaprowadzenie sprawiedliwości społecznej, ale przede wszystkim świętość, która jest ponad sprawiedliwością i nadaje jej pełnię. Sprawiedliwi poganie pozwalają sobie na spożywanie zwierzęcia, który stracił czystość rytualną, podczas gdy Boży lud nie jada takiego mięsa, rzuca je psom. Na tym przykładzie widać, że szczyt duchowości objawia się w najbardziej prozaicznych gestach życia cielesnego: w tym przypadku w sztuce rozeznawanie tego, co nadaje się do jedzenia w posłuszeństwie przepisom Kodeksem Przymierza. Jest to rodzaj ascezy (asceza jest praktyką przybliżającą nas do Boga), która wyraża cieleśnie naszą wdzięczność Bogu za dar wolności.

12:53 67 12:53Lud święty dla JHWH (Wj 22, 27-30) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Następna strona >

1
2
3
4
5
6
7
8
9
>

Najczęściej oglądane filmy na kanale Zakochany w Biblii

Szczęśliwi, których droga nieskalana,

którzy postępują według Prawa Pańskiego.

2 Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia,

całym sercem Go szukają,

3 którzy nie czynią nieprawości,

lecz kroczą Jego drogami .

4 Ty na to dałeś swoje przykazania,

by pilnie ich przestrzegano.

5 Oby moje drogi były niezawodne

w przestrzeganiu Twych ustaw!

6 Wtedy nie doznam wstydu,

gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania.

7 Będę Ci dziękować szczerym sercem,

gdy się zaprawię do wyroków Twej sprawiedliwości.

8 Przestrzegać będę Twych ustaw,

nie opuszczaj mnie nigdy!

Bet9 Jak młodzieniec zachowa ścieżkę swą w czystości?

- Przestrzegając słów Twoich.

10 Z całego serca swego szukam Ciebie;

nie daj mi odstąpić od Twoich przykazań!

11 W sercu swym przechowuję Twą mowę,

by nie grzeszyć przeciw Tobie.

12 Błogosławiony jesteś, Panie,

naucz mnie Twoich ustaw!

13 Opowiadam swoimi wargami

wszystkie wyroki ust Twoich.

14 Cieszę się z drogi Twych napomnień

jak z wszelkiego bogactwa.

15 Będę rozmyślał o Twych postanowieniach

i ścieżki Twoje rozważał.

16 Będę się radował z Twych ustaw,

słów Twoich nie zapomnę.

Gimel17 Czyń dobrze słudze swojemu, aby żył

i przestrzegał słów Twoich.

18 Otwórz moje oczy, abym ujrzał

dziwy Twojego Prawa.

19 Jestem gościem na ziemi,

nie kryj przede mną Twych przykazań!

20 Dusza moja omdlewa z tęsknoty

wciąż do wyroków Twoich.

21 Zgromiłeś pyszałków;

przeklęci, co odstępują od Twych przykazań!

22 Oddal ode mnie

hańbę i pogardę,

bo zachowuję Twoje napomnienia.

23 Choć możni zasiadają, by zmawiać się przeciw mnie,

Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach.

24 Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą,

Twoje ustawy są mi doradcami.

Dalet25 Przylgnęła do prochu moja dusza,

przywróć mi życie według Twego słowa!

26 Opowiedziałem Ci moje drogi i wysłuchałeś mnie,

naucz mnie Twoich ustaw!

27 Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień,

abym rozważał Twe cuda.

28 Moja dusza nie zaznaje spoczynku ze zgryzoty;

podźwignij mnie zgodnie z Twoim słowem!

29 Drogę kłamstwa

odwracaj ode mnie,

daj mi zaś łaskę Twojego Prawa!

30 Drogę wierności obrałem,

pragnąc Twoich wyroków.

31 Lgnę do Twoich napomnień,

nie daj mi okryć się wstydem!

32 Biegnę drogą Twoich przykazań,

bo rozszerzasz mi serce.

He33 Naucz mnie, Panie,

drogi Twoich ustaw,

bym przestrzegał ich aż do końca.

34 Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał,

a zachowywał je całym sercem.

35 Prowadź mnie ścieżką Twoich przykazań,

bo mam w nich upodobanie.

36 Nakłoń me serce do Twoich napomnień,

a nie do zysku!

37 Odwróć me oczy,

niech na marność nie patrzą;

na Twojej drodze udziel mi życia!

38 Spełnij wobec sługi Twego swoją obietnicę,

daną bojącym się Ciebie.

39 Odwróć moją hańbę,

która mnie trwoży,

bo Twoje wyroki są pełne dobroci.

40 Oto pożądam Twoich postanowień,

według Twej sprawiedliwości obdarz mnie życiem!

Waw41 Niech zstąpi na mnie, Panie, Twoja łaska,

Twoje zbawienie, według Twojej obietnicy,

42 bym mógł dać odpowiedź tym, którzy mnie znieważają,

bo polegam na Twoich słowach.

43 Nie odbieraj moim ustom

słowa prawdy,

bo ufam Twoim wyrokom,

44 a Prawa Twego zawsze strzec będę,

na wieki, na zawsze.

45 Chcę kroczyć drogą przestronną,

bo szukam Twoich postanowień.

46 O Twych rozkazach chcę mówić

w obecności królów,

a nie doznam wstydu.

47 I będę się weselił z Twoich przykazań,

które miłuję.

48 Wznoszę ręce moje

ku Twym przykazaniom,

które kocham,

i rozważać będę Twoje ustawy.

Zain49 Pomnij na słowo swoje do Twojego sługi,

przez które mi dałeś nadzieję.

50 W moim ucisku jest dla mnie pociechą,

że Twoja mowa obdarza mnie życiem.

51 Ludzie zuchwali bardzo mi ubliżają,

a ja nie odstępuję od Twojego Prawa.

52 Przypominając sobie Twe wyroki odwieczne,

Panie, doznaję pociechy.

53 Gniew mnie ogarnia z powodu występnych,

co porzucają Twe Prawo.

54 Twoje ustawy stały się dla mnie pieśniami

na miejscu mego pielgrzymowania.

55 Nocą pamiętam

o Twoim imieniu, Panie,

by zachowywać Twe Prawo.

56 Oto, co do mnie należy:

zachowywać Twe postanowienia.

Chet57 Moim działem jest Pan - mówię,

by zachować Twoje słowa.

58 Z całego serca dbam o przychylność Twojego oblicza,

zmiłuj się nade mną według swej obietnicy!

59 Rozważam moje drogi

i zwracam moje kroki ku Twoim napomnieniom.

60 Śpieszę bez ociągania,

by przestrzegać Twoich przykazań.

61 Oplotły mnie więzy grzeszników,

nie zapomniałem o Twoim Prawie.

62 Wstaję o północy,

aby Cię wielbić

za słuszne Twoje wyroki.
Zakochany w Biblii

20:27 28593 20:27Ps 119 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Zakochany w Biblii

15:01 5079 15:01Ap 1-3 Listy do siedmiu kościołów 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Niewiasta i Smok

1 Potem wielki znak ukazał się na niebie:

Niewiasta obleczona w słońce,

i księżyc pod jej stopami,

a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

2 A jest brzemienna.

I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia.

3 I inny znak się ukazał na niebie:

Oto wielki Smok barwy ognia,

mający siedem głów i dziesięć rogów

- a na głowach jego siedem diademów.

4 A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:

i rzucił je na ziemię.

I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą,

ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecię.

5I porodziła Syna - Mężczyznę,

który wszystkie narody będzie pasał rózgą żelazną.

I zostało uniesione jej Dziecię do Boga

i do Jego tronu.

6 A Niewiasta zbiegła na pustynię,

gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga,

aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.

7 I nastąpiła walka w niebie:

Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.

I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,

8 ale nie przemógł,

i już się miejscedlanich w niebie nieznalazło.

9 I został strącony wielki Smok,

Wąż starodawny,

który się zwie diabeł i szatan,

zwodzący całą zamieszkałą ziemię;

został strącony na ziemię,

a z nim strąceni zostali jego aniołowie.

10 I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie:

«Teraz nastało zbawienie, potęga ikrólowanie Boga naszego

i władza Jego Pomazańca,

bo oskarżyciel braci naszych został strącony,

ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.

11 A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka

i dzięki słowu swojego świadectwa

i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci.

12 Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy!

Biada ziemi i morzu -

bo zstąpił do was diabeł,

pałając wielkim gniewem,

świadom, że mało ma czasu».

13 A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię,

począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę.

14 I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego,

by na pustynię leciała na swoje miejsce,

gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu,

z dala od Węża.

15 A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli wodę jak rzekę,

żeby ją rzeka uniosła.

16 Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście

i otworzyła ziemia swą gardziel,

i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił.

17 I rozgniewał się Smok na Niewiastę,

i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa,

z tymi, co strzegą przykazań Boga

i mają świadectwo Jezusa.

18 I stanął na piasku [nad brzegiem] morza.

12,1-18 Rozdział ten ilustruje walkę szatana z Kościołem w ciągu wieków.

12,1 Ma ona rysy: 1) indywidualne - Matki Mesjasza (Iz 7,11.14; Mi 5,2); 2) zbiorowe - jako symbol społeczności Izraela (Jr 3,6-10.20; Ez 16,8-14; Oz rozdz. 2), a także Syjonu (Iz 26,17; 49,14-25) lub Jerozolimy (Iz 66,7); 3) mieszane - Niewiasty z Protoewangelii (Rdz 3,14n). Jest to symbol ludu Bożego obu Testamentów. A jego konkretną przedstawicielką jest Maryja, rodząca historycznego Chrystusa. Część tradycji upatrywała tu tylko Maryję.

12,3 Symbol szatana (por. 12,9), władcy tego świata (J 12,31; 14,30; 16,11), walczącego ze światłością, czyhającego na Mesjasza.

12,5 Ps 2,9; Jr 20,15. Mesjasz jest niedostępny dla napaści szatana. Tajemnica wniebowstąpienia ujęta w perspektywie dziejów Mistycznego Ciała Chrystusa.

12,6 Zob. przyp. do 12,14nn.

12,7 Walka - w jeden obraz ujęte wszystkie napaści i porażki złych duchów od początku do końca świata; Michał - archanioł, rzecznik ludu Bożego (Dn 10,13.21).

12,8 Część rkp i wydań: nie przemogli.

12,9 Por. Łk 10,18; J 12,31.

12,10 Por. Hi 1,9nn; 2,4n; Za 3,1.

12,13 Udaremniona napaść na Mesjasza każe szatanowi przenieść ataki na Kościół.

12,14nn Mimo tych ataków Kościół jako całość ma w ciągu doczesności (por. 11,2n; 12,6; 13,5) zapewnioną opiekę Bożą - jest również nietykalny w swej najgłębszej istocie.

12,17 Są to poszczególni wierni.

Rozdział 13

Smok przekazuje władzę Bestii

1 I ujrzałem Bestię wychodzącąz morza,

mającą dziesięć rogów i siedem głów,

a na rogach jej dziesięć diademów,

a na jej głowach imiona bluźniercze.

2Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery,

łapy jej - jakby niedźwiedzia,

paszcza jej - niby paszcza lwa.

A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę.

3 I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną,

a rana jej śmiertelna została uleczona.

A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią;

4 i pokłon oddali Smokowi,

bo władzę dał Bestii.

I Bestii pokłon oddali, mówiąc:

«Któż jest podobny do Bestii

i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?»
Zakochany w Biblii

13:16 4970 13:16Ap 12-14 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny

wielkiego tłumu w niebie, mówiący:

«Alleluja!

Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego,

2bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe,

bo osądził Wielką Nierządnicę,

co znieprawiała nierządems swym ziemię,

i zażądał od niej poniesienia kary

za krew swoich sługs ».

3 I rzekli powtórnie:

«Alleluja!»

A dym jej wznosi się na wieki wieków.

4 A dwudziestu czterech Starców upadło,

i cztery Istoty żyjące,

i pokłon oddali Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc:

«Amens ! Alleluja!»

5 I dobył się głos od tronu, mówiący:

«Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy,

którzy się Go boicie, mali i wielcy!»

6 I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu,

i jakby głos mnogich wód,

i jakby głos potężnych gromów,

które mówiły:

«Alleluja,

bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący.

7 Weselmy się i radujmy,

i oddajmy Mu chwałę,

bo nadeszły Gody Baranka,

a Jego Małżonka się przystroiła,

8 i dano jej przyoblec bisiors lśniący i czysty» -

bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętychs .

9 I mówi mi [anioł]:

«Napisz:

Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!»

I mówi mi:

«To są prawdziwie słowa Boże».

10 Ja upadłem do jego stóp, by oddać mu pokłon.

I mówi mi:

«Bacz, abyś tego nie czynił,

bo jestem twoim współsługą

i braci twoich, co mają świadectwo Jezusa.

Bogu samemu złóż pokłon!»

Świadectwem bowiem Jezusa jest duch proroctwa.

ZAGŁADA WROGICH NARODÓW

Pierwsza walka zwycięskiego Słowa

11 Potem ujrzałem niebo otwarte:

a oto biały koń,

a Ten, co na nim siedzi, zwany Wiernym i Prawdziwym,

oto sprawiedliwie sądzi i walczy.

12 Oczy Jego jak płomień ognia,

a na Jego głowie wiele diademów.

Ma wypisane imięs , którego nikt nie zna prócz Niego.

13 Odziany jest w szatę we krwi skąpaną,

a nazwano Go imieniem Słowo Boga.

14 A wojska, które są w niebie, towarzyszyły Mu na białych koniach -

wszyscy odziani w biały, czysty bisior.

15 A z Jego ust wychodzi ostry miecz,

by nim uderzyć narody:

On będzie je pasał rózgą żelazną

i On udeptuje tłocznię wina zapalczywości gniewu Boga wszechmogącego.

16 A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię:

KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW.

17 I ujrzałem innego anioła stojącego w słońcu:

i zawołał on głosem donośnym

do wszystkich ptaków lecących środkiem nieba:

«Pójdźcie, zgromadźcie się na wielką ucztę Boga,

18aby pożreć trupy królów, trupy wodzów i trupy mocarzy,

trupy koni i tych, co ich dosiadają,

trupy wszystkich -

wolnych i niewolników,

małych i wielkich!»

19 I ujrzałem Bestię

i królów ziemi,

i wojska ich

zebrane po to, by stoczyły bój z Siedzącym na koniu

i z Jego wojskiem.

20 I pochwycono Bestię,

a z nią Fałszywego Proroka,

co czynił wobec niej znaki ,

którymi zwiódł tych, co wzięli znamię Bestii

i oddawali pokłon jej obrazowi.

Oboje żywcem wrzuceni zostali do ognistego jeziora,

gorejącego siarką.

21 A inni zostali zabici mieczem Siedzącego na koniu,

[mieczem], który wyszedł z ust Jego.

Wszystkie zaś ptaki najadły się ciał ich do syta.

19,1 Liturgiczna aklamacja (znaczy: chwalcie Jahwe) z ST; por. Tb 13,18 (LXX); Ps 111[110]-118[117].

19,2 Dosł.: z jej ręki.

19,5 Por. Ps 22[21],24; 115[113B],13; 134[133],1; 135[134],1.

19,7 Kościół triumfujący w ostatecznym kształcie; por. 21,2nn.

19,9 Por. w. 10; 17,1; 22,8n.

19,11 Por. 1,5; 3,7.14; 6,2. Rysy znamienne z ST: Mdr 18,15; Iz 11,4; 63,1-6.

19,12 Tajemnica Chrystusa jest niezgłębiona; por. Ef 3,8.

19,13 Por. J 1,1nn; 1 J 1,1.

19,15 Ps 2,9; Iz 63,3.

19,17 Por. Ez 39,4.17-20.

19,20 Piekło; por. Syr 7,17; Iz 66,24; Mt 5,22.29n; 18,9; Jk 3,6.

Rozdział 20

Tysiącletnie królestwo

1 Potem ujrzałem anioła zstępującego z nieba,

który miał klucz od Czeluści

i wielki łańcuch w ręce.

2 I pochwycił Smoka,

Węża starodawnego,

którym jest diabeł i szatan,

i związał go na tysiąc lat.

3 I wtrącił go do Czeluści,

i zamknął, i pieczęć nad nim położył,

by już nie zwodził narodów,

aż tysiąc lat się dopełni.

A potem ma być na krótki czas uwolniony.

4 I ujrzałem trony -

a na nich zasiedli [sędziowie],

i dano im władzę sądzenia -

i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla słowa Bożego,

i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi,

i nie wzięli sobie znamienia na czoło ani na rękę.

Ożyli oni

i tysiąc lat królowali z Chrystusem.

5 A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat dobiegło końca.

To jest pierwsze zmartwychwstanie.

6 Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu:

nad tymi nie ma władzy śmierć druga,

lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa

i będą z Nim królować tysiąc lat.
Zakochany w Biblii

19:58 4504 19:58Ap 19-22 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Potem donośnie, tak że ja słyszałem, wołał On: «Zbliżcie się, straże miasta, każdy z niszczycielską bronią w ręku!» 2 I oto przybyło sześciu mężów drogą od górnej bramy, położonej po stronie północy, każdy z własną niszczycielską bronią w ręku. Wśród nich znajdował się pewien mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z brązu. 3 A chwała Boga Izraela uniosła się znad cherubóws , na których się znajdowała, do progu świątyni. Następnie, zawoławszy męża odzianego w szatę lnianą, który miał kałamarz u boku, 4 Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy, i nakreśl ten znak Taw na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». 5 Do innych zaś rzekł, tak iż słyszałem: «Idźcie za nim po mieście i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! 6 Starców, młodzieńców, panny, niemowlęta i kobiety wybijcie do szczętu! Nie dotykajcie jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak. Zacznijcie od mojej świątyni!» I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed świątynią. 7 Następnie rzekł do nich: «Zbezcześćcie również świątynię, dziedzińce napełnijcie trupami!» Wyszli oni i zabijali w mieście.

8 A podczas gdy oni zabijali, ja pozostałem sam, upadłem na twarz i tak wołałem: «Ach, Panie Boże! Czy chcesz wyniszczyć całą Resztęs Izraela, dając upust swemu gniewowi przeciw Jerozolimie?» 9 Rzekł do mnie: «Nieprawość pokolenia Izraela i Judy jest wielka, niezmierna; kraj jest pełen krwi, a miasto pełne przewrotności. Mówią bowiem: Pan opuścił ten kraj, Pan nie widzi. 10 A więc także i moje oko nie okaże litości ani współczucia. Odpowiedzialność za ich postępowanie składam na ich głowy». 11 I oto ów mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku, oznajmił: «Uczyniłem, jak mi rozkazałeś».

Zakochany w Biblii

03:06 3396 03:06Ez 9 Apokalipsa 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Cudowne rozmnożenie chleba

1 Potem Jezus udał się na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. 2 Szedł za Nim wielki tłum, bo oglądano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali. 3 Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. 4 A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. 5 Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą się do Niego, rzekł do Filipa: «Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli?» 6 A mówił to, wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co ma czynić. 7 Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denaróws nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać». 8 Jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: 9 «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?» 10 Jezus zaś rzekł: «Każcie ludziom usiąść». A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. 11 Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. 12 A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». 13 Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, pozostałymi po spożywających, napełnili dwanaście koszów.

14 A kiedy ludzie spostrzegli, jaki znak uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat». 15 Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

Jezus kroczy po jeziorze

16 O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro 17 i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; 18 jezioro burzyło się od silnego wichru. 19 Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. 20 On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». 21 Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.

Lud szuka Jezusa

22 Nazajutrz tłum stojący po drugiej stronie jeziora spostrzegł, że poza jedną łodzią nie było tam żadnej innej oraz że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. 23 Tymczasem w pobliże tego miejsca, gdzie spożyto chleb po modlitwie dziękczynnej Pana, przypłynęły od Tyberiady inne łodzie. 24 A kiedy [ludzie z] tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. 25 Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?»

Mowa eucharystyczna

26 W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki , ale dlatego, że jedliście chleb do syta. 27 Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec». 28 Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?» 29 Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał». 30 Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? 31 Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: Dał im do jedzenia chleb z nieba». 32 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. 33 Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». 34 Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!» 35 Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. 36 Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. 37 Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, 38 ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. 39 Jest wolą Tego, który Mnie posłał, abym nic nie stracił z tego wszystkiego, co Mi dał, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. 40 To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».

09:41 3227 09:41J 6 Chleb żywy - mowa eucharystyczna 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

4 Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący oraz blask dokoła niego, a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu złota ze srebrem, ze środka ognia. 5 Pośrodku było coś podobnego do czterech Istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. 6 Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła. 7 Nogi ich były proste, stopy ich zaś były podobne do stóp cielca; lśniły jak brąz wygładzony. 8 Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza i skrzydła owych czterech istot - 9 skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie - nie odwracały się, gdy one szły; każda szła prosto przed siebie. 10 Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze cielca i oblicze orła, 11oblicza ich i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do siebie, a dwa okrywały ich tułowie. 12 Każda posuwała się prosto przed siebie; szły tam, dokąd duch je prowadził; idąc, nie odwracały się.

13 W środku między tymi Istotami żyjącymi pojawiły się jakby żarzące się w ogniu węgle, podobne do pochodni, poruszające się między owymi Istotami żyjącymi. Ogień rzucał jasny blask, a z ognia wychodziły błyskawice. 14 Istoty żyjące biegały tam i z powrotem niczym błyskawice.

15 Przypatrzyłem się tym Istotom żyjącym, a oto przy każdej z tych czterech Istot żyjących znajdowało się na ziemi jedno koło. 16 Wygląd tych kół i ich wykonanie odznaczały się połyskiem topazu, a wszystkie cztery miały ten sam wygląd i wydawało się, jakby były wykonane tak, że jedno koło było w drugim. 17 Mogły chodzić w czterech kierunkach; gdy zaś szły, nie odwracały się, idąc. 18 Obręcz ich była ogromna; przypatrywałem się im i oto: obręcz u tych wszystkich czterech była pełna oczu wokoło. 19 A gdy te Istoty żyjące się posuwały, także koła posuwały się razem z nimi, gdy zaś te Istoty żyjące podnosiły się z ziemi, podnosiły się również koła. 20 Dokądkolwiek poruszał je duch, tam szły także koła; równocześnie podnosiły się z nimi, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 21 Gdy szły [te istoty], szły i one, a gdy przystawały, również i koła się zatrzymywały; gdy one od ziemi się podrywały, podrywały się z nimi także koła, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 22 Nad głowami tych Istot żyjących było coś jakby sklepienie niebieskie, jakby kryształ lśniący, rozpostarty ponad ich głowami, w górze. 23 Pod sklepieniem jednak skrzydła ich były wzniesione, jedne przy drugich; u każdej z nich dwoje pokrywało ich tułowie. 24 Gdy szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielkich wód, jak głos Wszechmogącego, odgłos ogłuszający jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast gdy stały, skrzydła miały opuszczone. 25 Nad sklepieniem, które było nad ich głowami, rozlegał się głos; gdy stały, skrzydła miały opuszczone.

26 Ponad sklepieniem, które znajdowało się nad ich głowami, było coś, co wyglądało jak szafir, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. 27 Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, który wyglądał jak ogień wokół niego. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądem przypominało ogień, a wokół niego roztaczał się blask. 28 Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglądałem ją. Następnie padłem na twarz i usłyszałem głos Mówiącego.
21 Rzekł On do mnie: «Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił». 2 I wstąpił we mnie duch, gdy do mnie mówił, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. 3 Powiedział mi: «Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. 4 To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. 5 A oni, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną - są bowiem ludem opornym - przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich. 6 A ty, synu człowieczy, nie bój się ich ani się nie lękaj ich słów, nawet gdyby wokół ciebie były osty i ciernie i gdybyś się znalazł wśród skorpionów. Nie obawiaj się ich słów ani się nie lękaj ich twarzy, bo to lud oporny. 7 Przekażesz im moje słowa, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną, bo przecież są buntownikami.
Zakochany w Biblii

14:34 2995 14:34Ez 1-3 Zjedz ten zwój i przemów! 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pan skierował do mnie te słowa: 2 «Synu człowieczy, zapoznaj Jerozolimę z jej obrzydliwościami 3 i powiedz: Tak mówi Pan Bóg do Jerozolimy: Z pochodzenia i urodzenia swego jesteś z ziemi Kanaan. Ojciec twój był Amorytą, a matka twoja - Chittytką. 4 A twoje urodzenie: w dniu twego przyjścia na świat nie odcięto ci pępowiny, nie obmyto cię w wodzie, aby cię oczyścić; nie natarto cię solą i w pieluszki cię nie owinięto. 5 Żadne oko nie okazało współczucia, aby spełnić względem ciebie jedną z tych posług przez litość dla ciebie. W dniu twego urodzenia wyrzucono cię na puste pole - przez niechęć do ciebie.

6 Oto Ja przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię, jak szamotałaś się we krwi. Rzekłem do ciebie, gdy byłaś we krwi: Żyj, 7 rośnij! Jak trawę na polu cię uczyniłem. Rosłaś, wzrastałaś i doszłaś do wieku dojrzałego. Piersi twoje nabrały kształtu i włosy twoje stały się obfitsze. Ale byłaś naga i bez okrycia. 8 Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłości. Rozciągnąłem połę płaszcza mego nad tobą i zakryłem twoją nagość. Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze - wyrocznias Pana Boga - stałaś się moją. 9 Obmyłem cię wodą, otarłem z ciebie krew i namaściłem olejkiem. 10 Następnie przyodziałem cię wyszywaną szatą, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorems i okryłem cię jedwabiem. 11 Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twoją szyję. 12 Włożyłem też pierścień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twoją głowę. 13 Zostałaś ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz w szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaś najczystszą mąkę, miód i oliwę. Stawałaś się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaś aż do godności królewskiej. 14 Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twojej piękności, bo była ona doskonała z powodu ozdób, w które cię wyposażyłem - wyrocznia Pana Boga.

15 Ale zaufałaś swojej piękności i wyzyskałaś swoją sławę na to, by uprawiać nierząds . Oddawałaś się każdemu, kto obok ciebie przechodził. 16 Nabrałaś swoich szat i sporządziłaś sobie wyżynys [z namiotami] o różnorakich barwach i na nich uprawiałaś nierząd. 17 Wziąwszy ozdobne przedmioty ze złota i ze srebra, które ci dałem, uczyniłaś sobie z nich podobizny ludzkie i przed nimi grzeszyłaś nierządem. 18 Wzięłaś swe szaty wyszywane i okryłaś je nimi, a także moją oliwę i moje kadzidło składałaś w ofierze przed nimi. 19 Nawet żywność, którą ci dałem: najczystszą mąkę, oliwę i miód, którymi cię żywiłem, ofiarowałaś im jako miłą woń. Tak było - wyrocznia Pana Boga. 20 Brałaś też synów swoich i córki, które mi urodziłaś, a składałaś im w ofierze na pożywienie. Czy więc czymś małym jest twój nierząd? 21 Zabijałaś przecież synów moich i paląc ich, składałaś im w ofierze. 22 A przy wszystkich tych obrzydliwościach i nierządach nie pamiętałaś dni twojej młodości, gdy byłaś naga, odkryta i gdy szamotałaś się w swojej krwi.

23 A po tych wszystkich złościach twoich - biada, o biada tobie! - wyrocznia Pana Boga - 24 budowałaś sobie szałasy i sporządzałaś wzniesienia na każdym miejscu. 25 Na początku każdej drogi budowałaś sobie wzniesienie, aby tam kalać swoją piękność, i oddawałaś się każdemu przechodniowi. Mnożyłaś coraz bardziej swoje czyny nierządne.

26 Uprawiałaś nierząd z twoimi sąsiadami, Egipcjanami, o ciałach potężnych, pomnażałaś coraz bardziej swoje czyny nierządne, aby Mnie pobudzać do gniewu. 27 Oto wyciągnąłem rękę przeciwko tobie i zmniejszyłem ci żywność, i wydałem cię na łup twoim nieprzyjaciółkom, córkom filistyńskim, które się wstydziły twojego postępowania. 28 Uprawiałaś następnie nierząd z Asyryjczykami, ponieważ byłaś nienasycona; oddawałaś się nierządowi z nimi, a i tak się tym nie nasyciłaś. 29 Uprawiałaś więc znów nierząd z krajem kupieckim Chaldejczyków, i także tym się nie nasyciłaś.

30 Jakżeż słabe było twoje serce - wyrocznia Pana Boga - skoro dopuszczałaś się takich rzeczy, godnych bezwstydnej nierządnicy, 31 skoro budowałaś szałas na początku każdej drogi, skoro urządzałaś sobie wzniesienia na każdym placu, a gardząc zapłatą, nie byłaś podobna do nierządnicy, 32 lecz do kobiety cudzołożnej, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych. 33 Wszystkim nierządnicom daje się zapłatę, a ty wszystkim swoim kochankom dawałaś podarki i zjednywałaś ich sobie, by przychodzili do ciebie zewsząd i uprawiali z tobą nierząd. 34 U ciebie działo się odwrotnie niż u nierządnic: nikt nie gonił za tobą. To ty dawałaś zapłatę, a ciebie nikt nie wynagradzał. Tak, z tobą było wprost odwrotnie.

Zakochany w Biblii

12:43 2447 12:43Ez 16 Symboliczna historia Izraela 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pieśń nad pieśniami Salomona.

PIEŚŃ PIERWSZA

Oblubienica:2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!

Bo miłość twa przedniejsza od wina.

3 Woń twych pachnideł słodka,

olejek rozlany - imię twe,

dlatego miłują cię dziewczęta.

4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!

Król wprowadził mnie do swoich komnat.

«Cieszmy się i weselmy tobą!»,

sławmy twą miłość nad wino,

[jakże] słusznie cię miłują!

5 Czarna jestem, lecz piękna,

córki jerozolimskie,

jak namioty Kedaru,

jak zasłony Szalma.

6 Nie patrzcie na mnie, że jestem czarna,

że mnie spaliło słońce.

Synowie mej matki rozgniewali się na mnie,

postawili mnie na straży winnic,

a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.

7 O ty, którego miłuje dusza moja,

wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada,

gdzie dajesz im spocząć w południe,

abym się nie błąkała

wśród stad twych towarzyszy.

Chór:8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast,

pójdź za śladami trzód

i paś koźlęta twe

przy szałasach pasterzy.

Oblubieniec:9 Do klaczy mej w zaprzęgu faraona

przyrównam cię, przyjaciółko moja.

10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków,

szyja twa w koliach.

11 Wisiorki zrobimy ci złote

z kuleczkami ze srebra.

Oblubienica:12 Gdy król na uczcie przebywa,

nard mój roztacza woń swoją.

13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry,

między piersiami mymi położonym.

14 Gronem henny jest mi umiłowany mój

w winnicach Engaddis .

Oblubieniec:15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja,

jak piękna,

oczy twe jak gołębice!

Oblubienica:16 Zaiste piękny jesteś, miły mój,

o jakże uroczy!

Łoże nasze z zieleni.

Oblubieniec:17 Belkami domu naszego są cedry,

a cyprysy ścianami.

Oblubienica:

Rozdział 2

1 Jam narcyz Szaronus ,

lilia dolin.

Oblubieniec:2 Jak lilia pośród cierni,

tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt.

Oblubienica:3 Jak jabłoń wśród drzew leśnych,

tak ukochany mój wśród młodzieńców.

W upragnionym jego cieniu usiadłam,

a owoc jego słodki dla mego podniebienia.

4 Wprowadził mnie do sali biesiadnej,

i godłem jego nade mną jest miłość.

5 Posilcie mnie plackami z rodzynek,

wzmocnijcie mnie jabłkami,

bo chora jestem z miłości.

6 Lewa jego ręka pod głową moją,

a prawica jego obejmuje mnie.

Oblubieniec:7 Zaklinam was, córki jerozolimskie,

na gazele, na łanie polne:

Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie miłości,

póki sama nie zechce.

PIEŚŃ DRUGA

Oblubienica:8 Głos mojego ukochanego!

Oto on! Oto nadchodzi!

Biegnie przez góry,

skacze po pagórkach.

9 Umiłowany mój podobny do gazeli,

do młodego jelenia.

Oto stoi za naszym murem,

patrzy przez okno,

zagląda przez kraty.

10 Miły mój odzywa się

i mówi do mnie:

«Powstań, przyjaciółko ma,

piękna ma, i pójdź!

11 Bo oto minęła już zima,

deszcz ustał i przeszedł.

12 Na ziemi widać już kwiaty,

nadszedł czas przycinania drzew,

i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie.

13 Figowiec wydał zawiązki owoców

i winne krzewy kwitnące już pachną.

Powstań, przyjaciółko ma,

piękna ma, i pójdź!

14 Gołąbko ma, [ukryta] w rozpadlinach skały,

w szczelinach przepaści,

ukaż mi swą twarz,

daj mi usłyszeć swój głos!

Bo słodki jest głos twój

i twarz pełna wdzięku».

Chór:15 «Schwytajcie nam lisy,

małe lisy,

co pustoszą winnice,

bo w kwieciu są winnice nasze».

Oblubienica:16 Mój miły jest mój, a ja jestem jego,

on stada swe pasie wśród lilii.

17 Nim wiatr wieczorny powieje

i znikną cienie,

wróć, bądź podobny, mój miły,

do gazeli, do młodego jelenia

na górach Beter!

Rozdział 3

1 Na łożu mym nocą szukałam

umiłowanego mej duszy,

szukałam go, lecz nie znalazłam.

2 Wstanę, obejdę miasto

po ulicach i placach,

szukać będę ukochanego mej duszy.

Szukałam go, lecz nie znalazłam.

3 Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzą miasto.

«Czy widzieliście miłego duszy mej?»

4 Zaledwie ich minęłam,

znalazłam umiłowanego mej duszy,

pochwyciłam go i nie puszczę,

aż go wprowadzę do domu mej matki,

do komnaty mej rodzicielki.

Oblubieniec:5 Zaklinam was, córki jerozolimskie,

na gazele i na łanie polne:

nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej,

póki sama nie zechce.

Zakochany w Biblii

22:17 2139 22:17Pieśń nad pieśniami 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wierność przestrogom, Niebezpieczeństwo, Zasadzka, Pokusa, Upadek, Pouczenie

04:30 1800 04:30Prz 7 Przeciw uwodzicielce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

2 Głos mój się wznosi do Boga i wołam,

głos mój - do Boga, by mnie usłyszał.

3 Szukam Pana w dzień mojej niedoli.

Moja ręka w nocy niestrudzenie wyciągnięta,

moja dusza odmawia przyjęcia pociechy.

4 Jęczę, im bardziej wspominam Boga,

duch mój słabnie, im więcej rozmyślam.

5 Ty przytrzymujesz powieki mych oczu,

jestem wzburzony i mówić nie mogę.

6 Rozważam dni starodawne

i lata minione 7 wspominam.

Rozmyślam nocą w sercu,

roztrząsam i duch mój docieka:

8 «Czy Bóg odrzuca na wieki

i nie jest już łaskawy?

9 Czy Jego łaskawość ustała na zawsze,

a słowo umilkło na pokolenia?

10 Czy Bóg zapomniał o litości,

czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?»

11 I mówię: «To dla mnie bolesne,

że się odwróciła prawica Najwyższego».

12 Wspominam dzieła Pana,

zaiste wspominam Twoje dawne cuda.

13 Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach

i czyny Twoje rozważam.

14 Boże, Twoja droga jest święta;

który bóg dorówna wielkością naszemu Bogu?

15 Ty jesteś Bogiem działającym cuda,

objawiłeś ludom swą potęgę.

16 Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeś,

synów Jakuba i Józefa.

17 Boże, ujrzały Cię wody,

ujrzały Cię wody: zadrżały,

i odmęty się poruszyły.

18 Chmury wylały wody,

wydały głos chmury

i poleciały Twoje strzały.

19 Głos Twego grzmotu wśród terkotu kół,

pioruny świat rozjaśniły,

poruszyła się i zatrzęsła ziemia.

20 Twoja droga wiodła przez wody,

Twoja ścieżka przez wody rozległe

i nie znać było Twych śladów.

21 Wiodłeś Twój lud jak trzodę

ręką Mojżesza i Aarona.

1 Alleluja.

Gdy Izrael wychodził z Egiptu,

dom Jakuba - od ludu obcego,

2 przybytkiem Jego stał się Juda,

Izrael Jego królestwem.

3 Ujrzało morze i uciekło,

Jordan bieg swój odwrócił.

4 Góry skakały jak barany,

pagórki - niby jagnięta.

5 Cóż ci jest, morze, że uciekasz?

Czemu, Jordanie, bieg swój odwracasz?

6 Góry, czemu skaczecie jak barany,

pagórki - niby jagnięta?

7 Zadrżyj, ziemio, przed obliczem Pana całej ziemi,

przed obliczem Boga Jakuba,

8 który zmienia opokę w oazę,

a skałę w krynicę wody.

Zakochany w Biblii

03:56 1713 03:56Ps 77 Wiodłeś Twój lud jak trzodę 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja godzina. Jest to również godzina waszej walki, ponieważ zwycięskie działanie Niebieskiego Wodza, Niewiasty obleczonej w słońce, będzie się stawać coraz bardziej widoczne.
Jeszcze przez połowę czasu muszę pozostać w schronieniu na pustyni. Tutaj dokonuję największych cudów, w ciszy i pokorze.
Pustynia, na którą się chronię, to wy, synowie poświęceni Niepokalanemu Sercu, to wasze serca wysuszone licznymi ranami, zadanymi w świecie zbuntowanym przeciwko Bogu i Jego prawom, w świecie ogarniętym rozszerzającą się groźnie nienawiścią i przemocą.
Wasze wysuszone serca, wasze spragnione dusze, Moi synowie, są miejscem, na którym Niebieska Mama znajduje teraz schronienie.
Dzięki Mojej obecności pustynia ta zmienia się w kwitnący ogród pielęgnowany przeze Mnie ze szczególną troską.
Codziennie nawadniam wasze wysuszone serca czułością Mej niepokalanej miłości. Oschłość waszych dusz zraszam łaską, której jestem pełna, gdyż jako Mama muszę ją dawać wszystkim Moim małym dzieciom.
Opatruję również niebieskim balsamem wasze rany i oczyszczam was, pomagając wyzwalać się stopniowo z grzechów, z licznych braków i nieuporządkowanych przywiązań. Tak właśnie przygotowuję i użyźniam ziemię Mojego ogrodu.
Zasiewam tam miłość do Mojego Syna Jezusa, aby mogła wykiełkować i kwitnąć w sposób coraz doskonalszy i pełen światła. W Jego Duchu miłości otwieram was na słońce życzliwości Ojca, aby Trójca Przenajświętsza mogła zabłysnąć i odzwierciedlać się w niebiańskiej siedzibie, zbudowanej w Moim Niepokalanym Sercu.
Wzrastacie więc, pielęgnowani przeze Mnie, jak pokorne kwiaty, które rozchylają się, by wyśpiewywać wyłącznie chwałę Bożą i wszędzie szerzyć wspaniałość Jego miłości.
Daję wam także barwy i zapach Moich cnót: modlitwy, pokory, małości, posłuszeństwa, doskonałego oddania się.
Wzrastacie i rozwijacie się, a Ja każdego dnia przemieniam waszą pustynię w najpiękniejszy ogród, którego zazdrośnie strzegę.
#Gobbi

03:54 372 03:54Pustynia, na którą się chronię (Ap 12,1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja wielka bitwa.
To, co widzicie, co teraz przeżywacie, stanowi część Mego planu, który dotąd był ukryty w głębinach Mojego Niepokalanego Serca.
Trójca Przenajświętsza powierzyła Mi dowodzenie Jej armią w strasznej walce przeciw szatanowi, który od wieków jest najbardziej przebiegłym i zaciekłym wrogiem Boga.
To Mnie, najmniejszej niewolnicy Pana, Bóg powierzył wykonanie Swego zwycięskiego planu, by duch pychy i buntu został znowu pokonany pokorą i posłuszeństwem waszej Niebieskiej Mamy.
Mój przeciwnik chciał zaatakować Trójcę Przenajświętszą, wprowadzając zamieszanie w Jej wielkie Dzieło miłości i chwały.
Zaćmił Dzieło Ojca zwodząc stworzenia, aby je wciągnąć do buntu przeciwko Bogu przez szerzenie ateizmu, który nigdy w takim stopniu jak dziś nie rozpowszechniał się na świecie.
Wprowadził zamieszanie w Dzieło Syna. Aby uczynić Odkupienie bezowocnym, rozsiewa błąd w samym wnętrzu Jego Kościoła. Niewierność rozszerza się w nim jak straszny rak. Lekceważy się Papieża, którego Jezus ustanowił w Kościele fundamentem Jedności i stróżem Prawdy.
Przeciwnik wprowadził zamieszanie w Dzieło Ducha Świętego, gasząc skutecznie poprzez grzech światło życia Bożego w licznych duszach. Wielu z łatwością popełnia grzech, a nawet go usprawiedliwia, niektórzy już się więcej z niego nie spowiadają.
Jednak Niewiasta obleczona w słońce rozpoczęła już wielki bój i posuwa się codziennie naprzód dzięki wam, Mój mały wierny zastępie. Właśnie przez was chcę doprowadzić do pierwotnego blasku Dzieło stworzenia, odkupienia i uświęcenia, by Trójca Przenajświętsza mogła otrzymać największą chwałę.
Tak, Światło rozbłyśnie w stworzeniach, kiedy po klęsce wszystkich form ateizmu i po ustaniu pełnego pychy buntu będzie ono na nowo wyśpiewywać miłość i chwałę Boga.
W Kościele ponownie zabłyśnie w pełni całe światło Prawdy, wierności i jedności. Mój Syn Jezus ukaże się w takiej pełni, że Kościół stanie się Światłością dla wszystkich narodów ziemi. Sprawię, że światło łaski zabłyśnie w duszach. Duch Święty udzieli się im w obfitości, aby prowadzić je ku doskonałej Miłości.
#Gobbi

04:12 369 04:12Godzina walki (Ap 12, 1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Moi najmilsi synowie, czcicie Mnie dziś w sposób szczególny w pierwszą sobotę maja miesiąca, który Mi specjalnie poświęcacie. Gromadzicie się z waszą Niebieską Mamą w Wieczernikach braterstwa i modlitwy.
Jaką pociechę przynosicie Mi w Moim głębokim bólu! Jakiej radości udzielacie Mojemu Niepokalanemu Sercu! Dzięki wam którzy Mi odpowiedzieliście okazywana Mi cześć rozkwita obecnie w całym Kościele.
Przez to mogę w waszych czasach korzystać z wielkiej mocy udzielonej Mi przez Przenajświętszą Trójcę. Dzięki niej unieszkodliwiam atak, który Mój przeciwnik, czerwony Smok, rozpętał przeciw Mnie, wymiotując ze swej gardzieli wodę jak rzekę, aby Mnie zatopić. Tę rzekę tworzą wszystkie nowe doktryny teologiczne, usiłujące rzucić cień na postać waszej Niebieskiej Mamy, zaprzeczyć Moim przywilejom, zmniejszyć oddawaną Mi cześć, ośmieszyć wszystkich oddanych Mi. Z powodu tych ataków Smoka pobożność Maryjna zmniejszała się coraz bardziej w ostatnich latach u wielu Moich wiernych, a w niektórych miejscach nawet zupełnie zanikła.
Pomocą jednak dla waszej Niebieskiej Mamy stały się dwa skrzydła wielkiego orła. Wielki orzeł to Słowo Boże, zwłaszcza Słowo zawarte w Ewangelii Mojego Syna Jezusa.
Orzeł symbolizuje jedną z czterech Ewangelii: Ewangelię według świętego Jana, gdyż wznosi się wyżej niż inne i wchodzi w samo Serce Przenajświętszej Trójcy. Ewangelia ta głosi z mocą Boskość, odwieczność i współistotność Słowa a także Bóstwo Jezusa Chrystusa.
Dwa skrzydła orła to Słowo Boże słuchane, kochane i zachowywane z wiarą; to Słowo Boże stosowane z miłością w życiu dzięki łasce. Dwa skrzydła wiary i miłości czyli Słowo Boże, którego słuchałam i którym żyłam pozwoliły Mi wznieść się ponad rzekę wszystkich ataków skierowanych przeciwko Mnie, ponieważ ukazały światu Moją prawdziwą wielkość.
Następnie znalazłam schronienie na pustyni. Tą pustynią, na której wzniosłam Moją stałą siedzibę, są serca i dusze wszystkich Moich dzieci przyjmujących i słuchających Mnie, całkowicie powierzających Mi siebie, poświęcających się Mojemu Niepokalanemu Sercu. Na tej pustyni, na której się znajduję, dokonuję dziś największych cudów. Czynię je w sercach i w duszach, to znaczy w życiu wszystkich Moich najmniejszych dzieci. Sprawiam, że idą za Mną drogą wiary i miłości. Przygotowuję je do przyjmowania, kochania i zachowywania Słowa Bożego. Pomagam im żyć nim każdego dnia konsekwentnie i odważnie.
W ciszy i ukryciu to znaczy na pustyni, na której się znajduję działam z mocą, aby poświęceni Mi synowie wierzyli dziś w Ewangelię, pozwalali się prowadzić jedynie Mądrości Ewangelii i byli zawsze żywą Ewangelią.
Przez Mój Kapłański Ruch Maryjny uformowałam we wszystkich częściach świata Mój zastęp. Jego zadanie polega na tym, by pozwolić się przenieść ze Mną na skrzydłach wielkiego orła, to znaczy na skrzydłach wiary i miłości, przyjmując w waszych czasach Słowo Boże z miłością i żyjąc tylko Nim.
Wielkie cuda jakich dokonuję dziś na pustyni, na której się znajduję polegają na takiej zupełnej przemianie życia Moich małych dzieci, by stały się odważnymi świadkami wiary i przykładami jaśniejącymi świętością. W ten sposób każdego dnia w ciszy i ukryciu przygotowuję Moje wielkie zwycięstwo nad Smokiem przez tryumf Mojego Niepokalanego serca w świecie.

#Gobbi

05:48 354 05:48Dwa skrzydła wielkiego orła (Ap 12, 14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Poznaj tło historyczne wydarzeń biblijnych!

Górny Egipt - Teby - bóg Chnum
Dolny Egipt - Memfis - bóg Amon
Nil
Nomy
Imhotep
Mastaba - Piramidy
Stare Państwo
Pierwszy Okres przejściowy
Średnie Państwo
Drugi Okres przejściowy
Hyksosi
Nowe Państwo
Echnaton - Amarna - bóg Aton
Trzeci Okres Przejściowy
Dynastie nubijskie
Asyria
Persja
Grecja
Imperium Rzymskie

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia
Stary Testament Tanach
Księga Rodzaju Bereszit Genesis
Pięcioksiąg Tora
prof. Joseph Davidovits
Historia biblijna
Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

10:30 335 10:30Starożytny Egipt historia w pigułce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Pokaż więcej popularnych filmów >

Nowo dodane filmy i seriale CDA Premium

6.5/10 Lincz (2010) Cały film PL premium

3.0/10 Arcydzieło, czyli dekalog producenta filmowego (2023) Cały film PL premium

5.2/10 Kochanie, chyba cię zabiłem (2014) Cały Film PL premium

5.8/10 Konwój (2016) Cały film PL premium

6.3/10 Córki dancingu (2015) Cały film PL premium

6.4/10 Body/Ciało (2015) Cały film PL premium

4.7/10 Święty interes (2010) Cały film PL premium

7.7/10 Chce się żyć (2013) Cały film PL premium

6.0/10 Czerwony pająk (2015) Cały film PL premium

5.9/10 Anatomia zła (2015) Cały film PL premium

Nie kupuj kota w worku, 14 dni darmowego testu!

Włącz dostęp do 17420 filmów premium

W każdym momencie możesz zrezygnować. Nie chcesz korzystać? Nie płacisz!
Po okresie bezpłatnym tylko 66 groszy dziennie - 19,90 zł za miesiąc.

6.8/10 Amsterdam Vice: Początek (2019) Lektor PL premium

6.6/10 Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł (2011) Cały film PL premium

6.7/10 Dziewczyna z szafy (2012) Cały film PL premium

6.6/10 Miasto 44 (2014) Cały film PL premium

/10 STREFA PREMIER - serial online

7.4/10 Ostatnia rodzina (2016) Cały film PL premium

5.2/10 Spadek (2005) Cały film PL premium

6.3/10 Piąta pora roku (2012) Cały film PL premium

6.4/10 7 uczuć (2018) Cały film PL premium

6.4/10 Zabawa zabawa (2018) Cały film PL premium

/10 Kryzys - miniserial

7.0/10 W świetle dnia (2013) Lektor PL premium

5.2/10 Wesele w Toskanii (2014) Lektor PL premium

1.2/10 Smoleńsk (2016) Cały film PL premium

/10 Miłość w czasach terroru (2024) Cały film PL

/10 Pani B. (2021) Cały film PL

/10 Niedobitki i mutanci (2018) Cały film PL

5.5/10 Czarny mercedes (2019) Cały film PL premium

7.4/10 Dom zły (2009) Cały film PL premium

/10 Prezydenci i premierzy (2017) Cały film PL

Nie kupuj kota w worku, 14 dni darmowego testu!

Włącz dostęp do 17420 filmów premium

W każdym momencie możesz zrezygnować. Nie chcesz korzystać? Nie płacisz!
Po okresie bezpłatnym tylko 66 groszy dziennie - 19,90 zł za miesiąc.

6.3/10 Żywy lub martwy (1967) Lektor PL premium

4.7/10 Kapitan Apacz (1971) Lektor PL premium

5.5/10 Boot Hill. Czas rewolwerowców (1969) Lektor PL premium

7.0/10 Kula dla generała (1966) Lektor PL premium

5.6/10 Maria Skłodowska-Curie (2016) Lektor PL premium

5.7/10 Strzelaj Gringo... Strzelaj! (1968) Lektor PL premium

/10 Biura i ludzie (2017) Cały film PL premium

/10 Kopciuszek vs Książę (2017) Cały film PL

/10 Lotte (2020) - film dokumentalny

/10 Tata z Małopolski (2022) - film dokumentalny premium

Zobacz więcej dobrych filmów

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Relacje Inwestorskie
Dla mediów
Logotyp CDA
Dostawcy treści
CDA na Smart TV
Reklama

Ulepsz konto

Aktywuj konto CDA Premium
CDA Premium - korzyści
Karta podarunkowa CDA
Dla firm

Przydatne linki

Kontakt
Regulamin
FAQ
Polityka prywatności
RODO - informacje
Zgłoś naruszenie

Kup w

Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje