+ Napisz wiadomość
97737 odsłon wideo
Dołączył(a): 2019-12-23
Nowo dodane filmy
Księga Liczb dobiega końca. W poprzednim rozdziale mieliśmy przypomnienie błogosławieństw i przekleństw związanych z Przymierzem, w niniejszym rozdziale mamy przypomnienie Bożych obietnic złożonych już na początku przygody Abrahama, kiedy Bóg tak opisywał granice Ziemi Obiecanej: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat (Rdz 15, 18). Rzeka Egipska o której mowa to nie jest Nil ale Wadi al-Arisz, tutaj określany mianem Potoku Egipskiego. Natomiast doprowadzenie Ziemi Obiecanej na północ aż do rzeki Eufrat obrazuje ogrom Bożej obietnicy. W Księdze Powtórzonego Prawa przeczytamy: Każde miejsce, po którym będzie chodzić stopa waszej nogi, będzie wasze. Granice wasze sięgać będą od pustyni aż do Libanu, od rzeki Eufrat aż do Morza Zachodniego (Pwt 11, 24). W czasie redakcji tych stronnic biblijnych terytorium zajęte przez Izrael będzie dużo szczuplejsze niż tutaj opisane, co daje do zrozumienia że opis geograficzny ogromnego terytorium Ziemi Obiecanej jest opisem IDEALISTYCZNYM. Przesada tej obietnicy daje do zrozumienia, że jest to obietnica duchowa, skoro w żadnym okresie historii Izrael nie zajmował tak wielkiego terytorium, nawet za czasów Dawida lub Salomona. Lud Boży nie ma za zadanie ustanowienia jakiegoś ludzkiego imperium, ale jest powołany do dawania świadectwa o obecności żywego Boga wśród wszystkich narodów ziemi. Izrael nie jest instytucją polityczną, ale jest tam, gdzie znajduje się jakakolwiek diaspora. Duchowa interpretacja tych wersetów jest potwierdzona odpowiedź Jezusa tym, którzy szukali granic obiecanego królestwa Mesjańskiego: Zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: «Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: Oto tu jest albo: Tam. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest». (Łk 17, 20-21) Temat podziału Ziemi Obiecanej musiał być bardzo wrażliwy dla pierwszych Izraelitów oraz dla tych powracających z wygnania babilońskiego. Ciąg dalszy tekstu opowiada o podziale dokonanym przez Jozuego i kapłana Eleazara. Widzimy więc przekazanie pałeczki od Mojżesza do Jozuego i od Aarona do Eleazara. Wymienionych jest dziesięciu przewodniczących podziału, o których nic więcej nie wiemy. Narracja coraz bardziej wprowadza nas w tematykę Księgi Jozuego. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri08:04 3 08:04Granice Królestwa Bożego (Lb 34)

Dodał: ZakochanywBiblii

Poprzedni rozdział miał styl redakcyjny deuteronomisty, niniejszy rozdział z powrotem pokazuje cechy charakterystyczne dla redaktora kapłańskiego, czyli dbałość o szczegóły i symbole: tutaj cały proces wyjścia z Egiptu został rozłożony na czterdzieści dwa etapy i dokładnie umieszczony w czasie. W tym rozdziale poznajemy nazwy szesnastu miejsc, które nigdzie indziej nie znajdziemy, co świadczy o tym, że ten rozdział jest zapisem różnych tradycji, zgodnie z procesem redakcyjnym Biblii: Biblia nie została zredagowana za jednym zamachem, ale została najpierw ustnie przekazywana z pokolenia na pokolenie, zapisana na luźnych kartkach, ostatecznie zebrana i zredagowana przez redaktora kapłańskiego, który chciał upamiętnić wszystkie tradycje, które miał do dyspozycji. Ale dlaczego Duch Święty chciał, żeby taka długa lista unikatowych nazw własnych znalazła się w Biblii? Sens dosłowny tej listy nie jest dla nas zbyt pouczający, ale Biblia nie kończy się na znaczeniu dosłownym, powinniśmy jeszcze interesować się znaczeniem alegorycznym. Święty Ambroży na przykład porównywał listę 42 etapów z listą 42 przodków Jezusa Chrystusa wymienionych na początku ewangelii św. Mateusza (Mt 1, 1-17), dając do zrozumienia, że każde pokolenie Izraelitów było etapem potrzebnym i prowadzącym do nadejścia Mesjasza. Na wędrówkę Ludu Bożego można też patrzeć jak na kolejne etapy wyzwolenia duchowego, prowadzących od porzucenia ziemi grzechu i śmierci (symbolizowanej przez Egipt) do Królestwa Bożego (symbolizowanego przez Ziemię Obiecaną), gdzie Bóg chce doprowadzić Swoje dzieci do wiecznych zaślubin z nim. Ta droga jest procesem rozwijającym się w czasie, jest drogą trudną i męczącą, naszpikowaną trudnościami i pokusami z którymi trzeba prowadzić stanowczą walkę wewnętrzną, wyrzekając się grzechu, szatana i świata, dążąc do doskonałej miłości Boga i bliźniego. Wracając do tekstu, po starannym wymienieniu etapów drogi przez pustynię dochodzimy wreszcie do wrót Ziemi Obiecanej i redaktor porzuca styl narracyjny, aby wrócić do stylu ustawodawczego. Mojżesz przypomina zasady: nie wolno pozwolić na kompromis ze złem, trzeba terytorium oczyścić z pogańskich zaległości i bezpardonowo obalać dawne miejsca bałwochwalstwa: Ten ustęp posiada cechy podsumowujące i kończące całą księgę. Przypomniane są błogosławieństwa i przekleństwa, podobnie jak pod koniec Księgi Kapłańskiej (Kpł 26). Najważniejsze przesłanie jest takie, że Ziemia Obiecana jest DZIEDZICTWEM Izraelitów, jest darem od Boga, dzielonym między poszczególnymi szczepami dla zaspokajania potrzeb każdego, bo sprawiedliwie nie znaczy po równo. Wszystkie dobra duchowe otrzymujemy w darze od Boga z zadaniem ich pielęgnowania. Nie jest to zadanie spokojne, każdy chrześcijanin powinien być gotowy do walki duchowej, na wzór pierwszych Izraelitów. Walka duchowa ma być bezkompromisowa, co prowadzi nas do interpretacji moralnej Pisma Świętego, przenosząc na nasze realia przygody Izraelitów. Grunt, żeby w całej tej żmudnej wędrówce nigdy nie stracić z oczu wzniosłego celu, jakim jest podniesienie ku Bogu siebie samego, swego bliźniego i całego świata. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri 0:00 Tekst biblijny 5:35 Komentarz 9:01 Tekst biblijny 10:22 Komentarz12:08 0 12:08Etapy wyzwolenia (Lb 33)

Dodał: ZakochanywBiblii

Ostatnie rozdziały Księgi Liczb są dodatkiem redakcyjnym zredagowanym późno, bo w siódmym lub szóstym wieku przed Chrystusem. O tym świadczy kilka szczegółów: w pierwszym wersecie szczepy Rubena i Gada zostały wymienione w poprawnej kolejności, ponieważ Ruben jest starszy od swojego brata Gada, natomiast w dalszym ciągu tekstu wymieniony jest Gad przed Rubenem, co odzwierciedla fakt, że z czasem szczep Gada stanie się liczniejszy i ważniejszy od szczepu Rubena. Poza tym miasta wymienione pod koniec rozdziału (ww. 34-38) nie istnieją w dziesiątym wieku przed Chrystusem, a miasta położone po wschodniej stronie rzeki Jordan zostały dołączone do królestwa Izraela dopiero za czasów Salomona. Dla późniejszych Izraelitów zachodziło więc pytanie czy te terytoria należą do Ziemi Obiecanej i czy Izraelici mają do nich prawo. Wymienienie tych miast w pięcioksięgu mojżeszowym jest sposobem na potwierdzenie pełnej przynależności tych miast do zakresu Bożej Obietnicy. Ten rozdział ma też wartość dydaktyczną: jest rozważaniem na temat pogodzenia interesów osobistych poszczególnych szczepów z dobrem wspólnym całej wspólnoty. W niniejszym rozdziale opisana jest rozprawa między Rubenem i Gadem a Mojżeszem, która kończy się zawarciem paktu między tymi dwoma szczepami a resztą wspólnoty. Pakt zobowiązuje wszystkie dwanaście szczepów do solidarności. Jest uroczyście zawarty przed Bogiem, skoro najświętsze imię JHWH jest wymienione aż dwanaście razy w tym rozdziale. Jak na przymierze przystało, przypisany jest do niego szereg błogosławieństw i przekleństw (ww. 20-23), które można sparafrazować następująco: Jeżeli będziecie przestrzegać zobowiązania przymierza, wówczas te ziemie do was należą, jeśli złamiecie wasze obietnicę, wówczas konsekwencje waszego grzechu spadną na was. Zgodnie ze stylem redakcyjnym deuteronomisty, Mojżesz jest ukazany w roli proroka. Prorok nie jest wróżką zapowiadającą przyszłość, ale zapowiada konsekwencje czynów dokonywanych w teraźniejszości. Kiedy wspomniane czyny zagrażają jedności dwunastu pokoleń, wówczas napomnienia proroka są bardzo ostre. Gad i Ruben zaświadczają o prawości swoich intencji i o swojej solidarności. Co poucza, że poszczególne klany mają prawo do własnej inicjatywy i do samodzielnego rozwoju. Izrael, choć składa się w dwunastu różnorakich członków, stanowi jedno ciało przesiąknięte duchem Mojżesza. Przenosząc tę obserwację na realia Nowego Testamentu możemy powiedzieć, że ciało Chrystusa (czyli Kościół), składa się z różnorakich członków ożywionych jednym duchem, solidarnych między sobą nawet jeśli się między sobą różnią. Ten rozdział pozornie anegdotyczny może więc posłużyć do głębszej medytacji nad jednością w różnorodności. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri11:44 3 11:44Solidarność (Lb 32)

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy jeden z trudniejszych rozdziałów Biblii, mówiący o wojnie świętej. W rozdziale 25, w następstwie grzechu powszechnej rozwiązłości seksualnej Bóg nakazał Mojżeszowi zgładzenie Madianitów, gdyż oni wrogo odnosili się do was, oszukując was przez swoje knowania, posługując się Peorem, posługując się córką księcia madianickiego, ich siostrą Kozbi, która została zabita w dzień plagi, jaka spadła ze względu na Peora (Lb 25, 18). W niniejszym rozdziale czytamy o ostatniej wojnie stoczonej w drodze do Ziemi Obiecanej. Dla waszego spokojnego snu od razu zaznaczam, że ten rozdział nie jest rozdziałem historycznym. Jego celem nie jest poinformowanie nas o faktycznych wydarzeniach, ale pouczenie nas w dziedzinie duchowości. W całym rozdziale nie znajdziemy ani miejsca bitwy, ani daty, ani żadnych konkretów. Oprócz wymienionych pięciu królów przytoczeni wrogowie są symbolami albo kapłaństwa albo wrogów Izraela. Podane liczby są wygórowane. Zresztą gdyby naprawdę Madianici zostali wycięci w pień, to dlaczego kilka lat później Gedeon miałby z nimi wojować? Madianici są klanem wędrownym pochodzącym z półwyspu arabskiego, umieli terroryzować ludy osiadłe i je łupić. Z pewnością zdarzyły się z nimi wojny, o czym świadczy opowiadanie o Gedeonie (por. Sdz 6-8). Dzień porażki madianitów został opiewany w Księga Izajasza i Psalmów (Iz 9,3; 10,26; Ps 83,10). Niniejszy rozdział przenosi symbolicznie ten dzień porażki madianitów do czasów Mojżesza, co jest okazją dla doprecyzowania kilku reguł w zakresie prawa wojennego. W tym urywku pada polecenie, aby miasta spalić oraz przywódców zabić wraz ze wszystkimi mieszkańcami, ale nie zostało użyte słowo klątwa (por. Lb 21). Różnica z klątwą polega na tym, że w przypadku klątwy łup powinien być zniszczony, ale tutaj odnotowujemy złagodzenie prawa klątwy, tak jak w Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 20, 10-14). Kiedyś każdy żołnierz grabił pokonanych na własną rękę (por. Joz 7, 21; 1 S 30, 22), z czasem łup był wspólnie gromadzony i dopiero później dzielony. Za czasów Dawida połowa łupu przypadała walczącym żołnierzom, druga połowa była dzielona między pozostałymi. Co do klejnotów, były często ofiarowane Bogu i złożone w skarbcu świątynnym pod strażą kapłanów (por. Joz 6, 19; 2 Sam 8, 11). Nowością w tym tekście jest bardzo dokładne i skrupulatne wydzielenie części przypadającym kapłanom i Lewitom: Dzień wielkiego zwycięstwa nad Madianitami jest symbolem przyszłych wielkich zwycięstw, którymi Bóg obdarzy swój lud. Trzeci werset podkreśla, że ta wojna jest pomstą JHWH, w tym sensie że jest zadośćuczynieniem dla przywrócenia sprawiedliwości. Boża sprawiedliwość sięga nie tylko wrogów Izraela, ale stosuje się w tej samej mierze do Izraelitów niewiernych Przymierzu. Co jeszcze bardziej podkreśla, że opisane wydarzenia odnoszą do eschatologii symbolizowanej przez mityczny dzień porażki Madianitów. Tak naprawdę bitwa toczy się na polu wierności Przymierzu. Gdyby była mowa o bitwach historycznych, Jozue byłby wymieniony jako przywódca militarny, skoro został namaszczony na tę rolę pięć rozdziałów temu (Lb 27). W niniejszym rozdziale rolę główną odgrywa Pinchas, słynny kapłan który swoją gorliwością walczył o zachowanie wierności Przymierzu i ukarał winnych publicznego seksu (Lb 25). Temat niniejszego rozdziału dotyczy bardziej funkcji kapłańskiej. Kapłani powinni walczyć ze złem z taką samą stanowczością jak dzielni wojownicy w mitycznym dniu porażki Madianitów: mają ukarać tych, którzy otwarcie buntują się przeciwko Bogu, oraz zachować ludzi od skażenia wszelką niewiernością Przymierzu. Niniejszy rozdział mieści się więc w linii Kodeksu Czystości (por. Kpł 11-15). Redaktor kapłański opisuje sposoby zachowania czystości w realiach wojny, kiedy kontakt ze zwłokami staje się powszechny, co wyklucza z funkcji liturgicznej i co zagraża sprawowaniu nieustającego kultu świątynnego, o którym była mowa w poprzednich rozdziałach (por. Lb 28-29). Oto pole walki wojny świętej. Wyraża nieustępliwą troskę o zachowanie czystości, stąd wymóg spalenia miast i świątyń (w. 10) oraz zabicia kobiet winnych uwodzenia Izraelitów (w. 14-18). Stąd też wymów oczyszczenia łupu za pomocą ognia lub wody oczyszczenia (w. 19-24). Sami wojownicy muszą się oczyścić przez siedem dni z tytułu kontaktu ze zwłokami, a więc każda wojna, nawet wojna sprawiedliwa, pociąga za sobą zaciąganie nieczystości liturgicznej i wojownicy muszą z tego tytułu składać ofiarę przebłagalną (w. 50). W zwykłej wojnie przywódcy żołnierzy pełnią wiodącą rolę, w wojnie świętej rola kapłanów jest szczególna, bo towarzyszą wojskom (w. 6), nadzorują spełnienie wymogów kodeksu czystości (w. 21) oraz prawidłowego podziału łupu (ww. 26, 31, 51, 54), wreszcie odbierają dary świątynne (ww. 51-54). Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri19:14 1 19:14Wojna swięta (Lb 31)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Liczb powoli dochodzi do końca. Podobnie jak na końcu Księgi Kapłańskiej został umieszczony cały rozdział dotyczący ślubów (Kpł 27) usłyszeliśmy przed chwilą przypomnienie, że śluby złożone Bogu - choć są dobrowolne - obowiązują pod karą grzechu. A więc ślub prywatny nabiera takiej samej wartości jak przykazanie Prawa Bożego. Już to usłyszeliśmy w Księdze Kapłańskiej dlatego tekst się tutaj o tym nie rozpisuje. Ciąg dalszy rozdziału omawia cztery kazusy prawne dotyczące ślubów złożonych w czterech sytuacjach: 1. córka względem ojca, 2. żona względem męża, 3. wdowa, i znów 4. żona względem męża. Marksistowscy komentatorzy próbowali doszukiwać się w tych przepisach objaw zniewolenia żony względem męża. Jest to przekręcenie tekstu, bo mąż niczego nie narzuca żonie. Dziewczyna sama wcześniej złożyła dobrowolny ślub, który okazał się lekkomyślny. Jeśli zachodzi nierówność mężczyzn i kobiet względem Prawa Bożego jest ona na korzyść kobiet, skoro werset trzeci zabronił mężczyznom na zwalnianie siebie nawet z lekkomyślnych ślubów, natomiast cały ten rozdział daje kobietom furtkę dla uwolnienia się z takich ślubów. Zwolnienie musi jednak zachodzić w ściśle zdefiniowanych okolicznościach. Prawo Boże jest miłosierne, ale nie dopuszcza bylejakości. Lekkomyślna kobieta może zostać wybawiona z kłopotu przez swojego ojca lub męża, który pełni wobec niej rolę Goela, czyli wybawiciela (odsyłam do odpowiedniego odcinka na ten temat: Wj 6). Ani mężczyzna, ani wdowa nie mają szczęścia posiadania Goela mogącego wybawić ich z lekkomyślnej przysięgi. To pozwala nam lepiej zrozumieć naturę aktu wyzwolenia, który może być dokonany jedynie w ramach małżeńskiej relacji, innymi słowy w ramach Przymierza. A skoro Bóg jest Goelem swojego ludu jak to usłyszeliśmy w Księdze Wyjścia, potwierdza to nasze rozumienie Przymierza jako prawdziwego małżeństwa między Bogiem a Jego Ludem. Możemy pod tym kątem odczytać na nowo trzeci rozdział Księgi Rodzaju, kiedy Ewa wybierając jedzenie z drzewa poznania dobra i zła związała się lekkomyślnym ślubem, ale kiedy Adam się o tym dowiedział nie spełnił wobec niej roli Goela. Adam związał się tym samym pragnieniem, od którego nie może się odwołać. Któż może znaleźć wyjście z tego impasu, jeśli nie Bóg? Ale Bóg nie łamie własnego prawa, dlatego Bóg może uwolnić Adama i Ewę jedynie w ramach Przymierza małżeńskiego, który został zawarty najpierw na górze Synaj a później odnowiony na górze Golgota. Pozornie błahe kazusy prawne pomagają nam dojść do głębszego rozumienia bardzo istotnego tematu natury związku między mężczyzną i kobietą oraz między Bogiem i swoim ludem. W dzisiejszych czasach ludzie z trudnością akceptują naukę świętego Pawła o podporządkowaniu żony swojemu mężowi, a to dlatego że nie znają Księgi Liczb ani znaczenia słowa Goel. Święty Paweł jest przesiąknięty duchem Prawa Mojżeszowego, a kiedy pisze że mąż jest głową żony, nie twierdzi że mąż jest szefem żony, ale że jest jej Goelem, jej wybawicielem. Jezus Chrystus jest również głową Kościoła w sensie bycia wybawicielem. (Ef 5, 22-27) Poddaństwo żon swoim mężom nie jest służalcze. Oczekuje wybawienia z kłopotu oraz uświęcenia, naśladując Chrystusowe działanie względem Kościoła. Podręczniki psychologiczne uczą, że żona w związku najbardziej potrzebuje poczucia bezpieczeństwa. W takim stabilnym środowisku może dawać najlepsze z siebie i stać się wsparciem dla swojego męża, zgodnie z jej przeznaczeniem z opisanym w Księdze Rodzaju (Rdz 2, 18). Małżeństwo nie jest więc brzemieniem dla żadnej ze stron, ale miejscem życia i uświęcenia: odzwierciedla Przymierze między Bogiem a Kościołem, i owocuje życiem doczesnym i wiecznym. Ten rozdział opowiadał o obowiązkach męża w stosunku do swojej żony, ale pozwala nam również lepiej zrozumieć rolę Boga w stosunku do człowieka. Bóg w pełni przyjmuje rolę i obowiązki męża w stosunku do Kościoła i wybawia go z kłopotów, w które mógł się nieopatrznie wdawać. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri11:23 1 11:23Obowiązki męża wobec żony (Lb 30)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Kapłańska szczegółowo opisała Prawo Liturgiczne ustanowione przez Boga za pośrednictwem Mojżesza (por. Kpł 23). Rozumienie tamtych rozporządzeń wymagało od nas dużego skupienia i zwracania uwagi na szczegóły. Myśleliśmy, że mamy to wszystko już za sobą, a przed nami dwa rozdziały doprecyzowujące prawo liturgiczne o ofiarach. Nie będziemy zagłębiać się w szczegółach tego, co konkretnie ma być złożone na ołtarzu liturgicznym, bardziej zwraca naszą uwagę fakt, że liturgia kładzie wielką troskę o to, żeby nie była odbębniona raz od święta, ale żeby trwała nieustannie. Prawo liturgiczne zmieniało się też na przestrzeni lat: na początku liturgia świątynna składała się tylko z jednej ofiary rano i wieczorem (por. Ez 46). Z czasem kapłani dbali o to, żeby ogień ofiarny palił się nieustannie dzień i nocą przed Bogiem. Ta tradycja została przerwana przez prześladowania Antiocha Epifanesa i próbie hellenizacji Żydów. Zgaszenia wiecznego ognia ołtarza było wielkim bólem dla pobożnych Żydów, o czym świadczą piękne stronice Księgi Daniela. W miarę pogłębienia się wiary Izraelitów doszli oni do rozumienia, że ofiara liturgiczna nie powinna być złożona jedynie jako zadośćuczynienie za popełniony grzechy, ale jest wyrazem wiary i gotowości całej wspólnoty do trwania w obecności Bożej. Już nie chodzi o indywidualistyczne praktykowanie wiary, chodzi o to żeby każdy wierzący przylgnął myślami i sercem do wiecznej liturgii sprawowanej w świątyni dla chwały Bożej. Chrześcijanie będą podtrzymywali tę tradycję, odpowiadając na Pawłową zachętę: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. (1 Tes 5, 16-18). Liturgia Godzin jest odpowiedzią na to przynaglenie: modlitwa brewiarzowa jest odprawiana nie w imieniu własnym każdego kapłana i zakonnika, ale w imieniu całego Ludu Bożego, siedem razy na dzień. W szabat składane są ofiary dodatkowe, oprócz ofiar codziennych. Ofiary świąteczne nie zastępują więc ofiar codziennych, co daje do zrozumienia że choć szabat jest szczególnym dniem modlitwy, reszta tygodnia nie może przebiegać bez więzi z Bogiem. Ciąg dalszy tekstu będzie doprecyzował również ofiary do złożenia we wszystkich świętach liturgicznych: co miesiąc w święto nowiu księżyca, oraz podczas trzech świąt pielgrzymich: na Paschę, Pięćdziesiątnicę i w październiku na święto namiotów. Nie będziemy śledzili wszystkich tych przepisów, bo nadmiar szczegółów prowadzi do utraty wizji całości i jej duchowego sensu. Gdybyśmy zsumowali wszystkie ofiary składane z okazji święta namiotów, doszlibyśmy do liczby 70 i moglibyśmy z tego wywnioskować jakąś symbolikę, ale nie będziemy tego tutaj robić. Zwróćmy uwagę na duchowy sens święta pierwocin, które Septuaginta tłumaczy po grecku jako dzień rzeczy nowych. To kluczowe słowo nawiązuje do spełnienia całej idei wyjścia z Egiptu oraz powrotu z wygnania, idąc za Izajaszem: Oto Ja dokonuję RZECZY NOWEJ: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu [jest to nawiązanie do powrotu z wygnania]. Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczę wody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany [jest to nawiązanie do Przymierza na Synaju]. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę (Iz 43, 19-21). Cała historia stworzenia, wyzwolenia i uświęcenia dąży więc do wspólnotowego wychwalania Pana w radości i w uniesieniu. To co zostało zapoczątkowane wraz z Mojżeszem zostanie spełnione przez zmartwychwstałego Chrystusa, jak to możemy przeczytać w przedostatnim rozdziale Księgi Apokalipsy: I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię WSZYSTKO NOWE». I mówi: «Napisz: Słowa te wiarygodne są i prawdziwe». I rzekł mi: «Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i Koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia. (Ap 21, 5-6) Znowu słyszymy o źródle wody życia, które miało wytrysnąć z rąk Mojżesza na pustyni (por. Lb 20), ale które spełni się dopiero w Nowym Jeruzalem niebiańskim. Źródło wody wytryska dla zaspokajania pragnienia ludzi i zwierząt oraz dla użyźnienia gleby owocującej pierwocinami. Wszystko nowe posiada wymiar duchowy, jak to zapowiedział prorok Ezechiel: dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza (Ez 36, 26). Właśnie o takie pierwociny przede wszystkim chodzi, o owoce Ducha Świętego, którymi są miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Ga 5, 22-23). Nie pogardzajmy wszystkimi tymi przepisami liturgicznymi, bo one przygotowywały teren dla nadejścia Nowej Jerozolimy. Wszystkie święta liturgiczne wyznaczają upływ czasu jako proces podnoszący całe stworzenie ku Bogu, w wymiarze cielesnym i duchowym, wszystko przesiąknięte radością i pokojem. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri21:54 17 21:54Liturgia nieustająca (Lb 28-29)

Dodał: ZakochanywBiblii

Od dwudziestego rozdziału Księgi Liczb omawiamy przygody drugiego pokolenia Izraelitów, przeznaczonego do zamieszkiwania Ziemi Obiecanej. Wszystko jest starannie przygotowywane, aby życie społeczne na tej ziemi odbywało się w porządku i sprawiedliwości. W poprzednim rozdziale poznaliśmy przepisy dotyczące podziału ziemi oraz zasad dziedziczenia, w niniejszym rozdziale dowiemy się o tym, kto dziedziczy po Mojżeszu. Łatwo przewidzieć, że w obliczu bliskiej śmierci Mojżesza Izraelici mogą czuć się niepewni co do dalszych losów wspólnoty, w tym miejscu dowiemy się, że schedę po Mojżeszu przyjmie Jozue, innymi słowy Jezus, ponieważ Jozue i Jezus to dwa sposoby wymawiania tego samego imienia. Bóg przygotowuje Mojżesza do śmierci, skoro go zachęca do wejścia na górę Nebo, gdzie Mojżesz wyzionie ducha pod koniec Księgi Powtórzonego Prawa (Pwt 32, 48). Na tej górze Bóg zachęca Mojżesza do oglądania ziemi którą DAJE Izraelitom. Ten zwrot został użyty również przy śmierci Aarona (Lb 20, 24). Jest bardzo bardzo ważne, żeby Izraelici zrozumieli, że oni nie podbiją sobie tej ziemi własnymi siłami, ale że ją otrzymują w darze. Różnica jest ogromna, bo kiedy coś jest moim zarobkiem, mogę z tym zrobić co mi się podoba, na przykład wyrzucić do kosza. Kiedy otrzymałem coś w darze, jest to prezent będący znakiem więzi i długiem wdzięczności wobec dawcy. Jeśli ktoś mi daje coś w prezencie, głupio by było gdy ten ofiarodawca znalazł ten przedmiot wystawiony na sprzedaż w internecie. Dar jest materialnym znakiem mojej relacji z ofiarodawcą. Skoro Ziemia Obiecana jest dana przez Boga Izraelitom, oznacza to że Izraelici nie mogą nią dysponować według własnego uznania. Nie jest ziemią, gdzie panuje prawo silniejszego. Wraz z darem ziemi Izraelici dziedziczą obowiązek wdzięczności wobec Boga, oraz obowiązek pielęgnowania pamięci o tym darze. Religia Abrahama jest więc zbudowana na przekazywaniu z pokolenia na pokolenie nie tylko wiary, ale również materialnej realizacji Bożej obietnicy, jak to już mówiliśmy w poprzednim odcinku (link). Dar Ziemi Obiecanej został odrzucony przez pierwsze pokolenie Izraelitów, dlatego oni nie weszli do tej ziemi. Mojżesz nie miał udziału w grzechu pierwszego pokolenia, za to opóźnił Boży projekt DAWANIA wody żywej przy drugiej próbie w Meriba, kiedy zamiast przemówić do duchowej skały, którą jest Chrystus, uderzył ją swoim kijem (odsyłam do naszego komentarza na ten temat - link). Mojżesz nie buntuje się na wspomnienie tych bolesnych chwil, ale pokornie poddaje się Bożemu wyrokowi: (Lb 27, 16-17) Mojżesz przypomina sobie swój grzech w Meriba, który opóźnij DAR wody żywej, ale wie że Boży projekt nie został zaprzepaszczony i pokornie prosi o DAR nowego pasterza, żeby społeczność nie była jak stado bez pasterza. Chrześcijanie odnajdują tutaj słowa z Ewangelii: A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza (Mt 9, 36). Mojżesz prosił o takiego wodza, który będzie rządził nie poprzez siedzenie w swoim pałacu i wydawanie kolejnych ustaw i dekretów, ale który będzie szedł na czele wspólnoty pokazując przykład, który wychodzi i wraca, wyprowadza i przyprowadza, co jest pięknym obrazem postawy przywódców, jakich wspólnota potrzebuje. Ten obraz dokładnie odpowiada postawie Jezusa Chrystusa: Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. (...) Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony - wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę. (J 10, 2-3.9) Jezus Chrystus jest spełnieniem prośby wypowiedzianej tysiąc lat wcześniej przez Mojżesza. Ten dar nie mógł być wówczas dany, bo Izraelici nie byli jeszcze na niego gotowi, będą potrzebowali wielu prób i doświadczeń, aby lepiej poznawać Boga i Go szanować. Jozue (czyli Jezus) będzie bezpośrednim następcą Mojżesza zgodnie z odpowiedzią daną Mojżeszowi: (Lb 27, 18-23) Kilkakrotnie już usłyszeliśmy o Jozuem, za każdym razem był określany jako sługa Mojżesza, czyli jest sługą sługi Bożego, co jest tytułem honorowym. Jozue charakteryzuje się tym, że w nim prawdziwie mieszka Duch, podobnie jak u proroków. Natomiast jedynie Jozue został ustanowiony poprzez gest nałożenia rąk. Nawet kapłani nie są poświęceni przez nałożenie rąk, ani królowie lub prorocy. Do tej pory nałożenie rąk było dokonywane jedynie w ramach liturgii, na przykład przy poświęceniu Lewitów: (Lb 8, 9-11) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri12:59 5 12:59Następca Mojżesza (Lb 27, 12-23)

Dodał: ZakochanywBiblii

Przedostatni rozdział Księgi Liczb dotyczył seksualności (por. Lb 25). W seksualności interesuje nas przede wszystkim aspekt zmysłowy, podczas gdy seksualność dotyczy rodziny, w ramach której odbywa przekaz wiary z pokolenia na pokolenie, oraz w ramach której dokonuje się przekaz środków materialnych potrzebnych do funkcjonowania w świecie materialnym. Poprzedni rozdział wraz ze spisem ludności przygotowywał sprawiedliwy podział Ziemi Obiecanej przez losowanie, usłyszany fragment omawia kazus prawny z życia wzięty. Bo Biblia nie jest rozprawą filozoficzną napisaną w spokojnym zaciszu, jest zapisem żywej historii Ludu Bożego, wraz ze swoimi wzlotami i upadkami, gdzie wysoka duchowość zakorzeniona jest w świecie materialnym. Stąd wzrost organiczny Prawa Bożego w miarę pogłębiania znajomości Boga (por. Lb 9), jak również w miarę kształtowania ładu społecznego wewnątrz Narodu Wybranego. W poprzednim rozdziale byliśmy świadkami podziału Ziemi Obiecanej wśród poszczególnych klanów, ale oto zgłasza się pięć córek niejakiego Selofchada, który zmarł nie pozostawiwszy męskiego potomka. W Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 21) zapisane będzie prawo spadkowe, które przyznaje prawa własności ziemi do męskiego pierworodnego. W Księdze Liczb doprecyzowana jest kolejność prawa spadkowego: prawo dziedziczenia mają w kolejności najpierw męski potomek, później córki, później bracia zmarłego, później wujkowie, później najbliższy krewny. Celem jest zachowanie własności ziemi w ramach klanu, żeby własność klanowa nie była rozczłonkowana, co powoduje różne problemy, jak na przykład dzisiaj na Bałkanach. W Księdze Kapłańskiej poznaliśmy prawo roku jubileuszowego, który jest cyklicznym resetem własności i powrót ziemi do pierwotnego klanu (por. Kpł 25), w Księdze Powtórzonego Prawa będzie też wyłożone prawo lewiratu (Pwt 25, 5), które ma na zadanie zapewnienie ciągłości linii rodzinnej. Temat spadkowy dotyczy nie tylko sfery materialnej w formie prawa własności ziemi, nie mniej ważny jest aspekt duchowy w formie przekazana PAMIĘCI, czyli tożsamości narodu, klanu, rodziny, a co za tym idzie tożsamość i cele życiowe każdego członka wspólnoty. Dlaczego nasza dzisiejsza młodzież jest zblazowana, nie posiada chęci do życia ani celów osobistych? Dlatego że rodzice utracili pamięć, lub ograniczyli ją do wywieszenia flagi lub do zapalenia świecy przy grobie. Pamięć nie jest pojęciem intelektualnym, pamięć jest cielesna i to w dwóch wymiarach: rodziny i własności ziemi. Komunizm, który jest ideologią mającą na celu obalenie Boga i człowieka, realizuje się poprzez niszczenie tych dwóch aspektów tożsamości człowieka: komunizm dąży do zniszczenia rodziny i własności prywatnej, po to aby uniemożliwić przekaz międzypokoleniowy i wyrugowania wszelkiej pamięci - narodowej, rodzinnej i religijnej. Tam, gdzie znika rodzina i własność, znika wspólnota ludzi. Pozostaje zbiorowisko indywidualistów, którym jest łatwo manipulować i tłumić. Komunizm nie jest sprawą przeszłości ale powraca za pośrednictwem struktur ponadnarodowych takich jak ONZ lub Unia Europejska, które również mają na celu niszczenie rodziny i własności prywatnej oraz wymazanie wszelkiej pamięci kulturowej i religijnej. Przeszliśmy więc od przyziemnego kazusu prawnego pięciu sióstr do bardzo istotnej kwestii zachowania ciągłości pamięci wewnątrz Ludu Bożego. Będziemy wracali do tego tematu przy naszym czytaniu Księgi Powtórzonego Prawa, dlatego dzisiaj pozostaniemy na takim krótkim komentarzu. Na marginesie niech się feministki cieszą z faktu potwierdzenia równości godności kobiet i mężczyzn w Prawie Bożym, i to z ust samego Boga Sprawa córek Selofchada wróci w ostatnim rozdziale Księgi Liczb, gdzie znajdziemy kolejne doprecyzowanie zasad prawa spadkowego (Lb 36). Zwracam uwagę na fakt, że zakaz poślubienia męża z innego szczepu dotyczy tylko i wyłącznie panien będących dziedziczkami. Pozostałe panny mogą poślubić kogokolwiek z innego pokolenia, ale gdy są dziedziczkami, wówczas w spadku otrzymują również obowiązek zachowania ziemi wewnątrz klanu i muszą zrezygnować z zachcianek osobistych. Zresztą w starożytności małżeństwa nie były zawierane według ideologii romantyzmu, były aranżowane przez rodziców. Dzisiaj przedstawia nam się taką praktykę jako okropność, zapominając o tym że rodzice przeważnie kochają swoje dzieci i szukają dla nich najlepszej partii z uwzględnieniem preferencji córek, ale również z uwzględnieniem prawdziwego dobra młodzieży i klanu, co chroni przed skutkami bezmyślnego zauroczenia. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri12:36 9 12:36Dziedzictwo i pamięć (Lb 27, 1-11; Lb 36)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Liczb rozpoczęła się od spisu ludności (Lb 1, stąd nazwa Księgi), drugi spis zamyka pewien cykl i zaznacza początek kolejnego etapu. Drugi spis odbył się 39 lat po pierwszym spisie i dotyczy drugiego pokolenia Izraelitów. Słuchanie listy nazwisk nie jest dla nas podniecające, ale ciekawe jest odnotowanie różnic w obu spisach, aby wyciągnąć z tego wnioski. Pierwszy spis dotyczył mężczyzn w wieku 20 lat wzwyż, zdolnych do walki, a więc został dokonany pod kątem walki zbrojnej. Drugi spis jest dokonany tuż przed wejściem do Ziemi Obiecanej i jest zrobiony pod kątem prawa do zajęcia ziemi. Drugi spis ludności jest spisem ludzi, którzy przetrwali okres 40 lat na pustyni, podobnie jak Księga Ezdrasza podaje spis ludzi powracających z wygnania babilońskiego (Ezd 2), podobnie również jak Księga Apokalipsy (Ap 7, 5-8) poda spis ludzi ostatecznie ocalonych. Właśnie na końcu Biblii odnajdziemy nazwy szczepów wymienionych w Księdze Liczb. Posłuchajmy uważnie siódmego rozdziału Apokalipsy: Piękne to zakończenie Biblii stawia pod nowym światłem nasze spojrzenie na Księgę Liczb. Uważny czytelnik zwróci uwagę na fakt, że w Apokalipsie niewymieniony jest szczep Symeona. A porównując liczebność szczepów w pierwszym i drugim spisie Księgi Liczb, odnajdujemy mniej więcej takie same liczebności we wszystkich szczepach oprócz w szczepie Symeona, którego liczebność spadła trzykrotnie. Patriarcha Symeon źle się spisał w Księdze Rodzaju, kiedy po gwałcie na siostrze Dinie, wraz z Lewim postanowili ją zemścić ostrzem miecza, co bardzo zasmuciło ich ojca (odsyłam do naszego komentarza - Rdz 34). Pod koniec swojego życia Jakub dawał swoje błogosławieństwo dwunastu synom, ale Symeon i Lewi otrzymali za tę zbrodnię przekleństwo od ojca: W Księdze Powtórzonego Prawa Mojżesz nie wymieni Symeona w swoim końcowym błogosławieństwie (Pwt 33)! Lewi był współwinny tego występku i został ukarany tym, że nie otrzymał żadnej ziemi w udziale w Ziemi Obiecanej, ale potomkowie Lewiego odkupili winy ojców przez wzorowe zachowanie przy grzechu złotego cielca, bo jako jedyni byli wówczas wierni Bogu. Szczep Symeona jest już mocno uszczuplony. Księga Jozuego da mu skrawek terytorium w Ziemi Obiecanej (Joz 19, 1-9), ale będzie to w najbardziej pustynnym terenie i w obrębie ziemi Judy, który go w końcu pochłonie. Patriarcha Symeon nie popadł w zupełne zapomnienie, skoro z Ewangelii znamy starca Symeon rozpoznającego w dzieciątku Jezusie światło na oświecenie pogan (Łk 2, 32), co nawiązuje do gwiazdy Jakuba zapowiedzianej w poprzednim rozdziale Księgi Liczb. Te wszystkie wydarzenia potwierdzają duchową prawdę, że to co po ludzku wydaje się przekleństwem, może okazać się błogosławieństwem jeśli prowadzi nas do głębszej pokory. Czy zwróciliście uwagę na ostatni usłyszany werset? Poszczególne ziemie mają być wylosowane dla każdego pokolenia, prawdopodobnie przy pomocy wyroczni arcykapłana urim i tummim (Wj 28, 30). Losowy podział jest sprawiedliwy i zapobiega sporom występującym przy podziale majątku. Takie spory pojawiły się przy okazji powrotu żydów z wygnania babilońskiego. Wracali do swojej ojcowizny, która w międzyczasie została zajęta przez nowych lokatorów. Kto ma prawo własności do tej ziemi: potomkowie poprzednich właścicieli, czy ci, którzy ją zajmują przez zasiedzenie? Pytanie jest gorące, stąd potrzeba spisów genealogicznych dla udowodnienia swojego pochodzenia od rodziny wymienionej w Biblii. Chodzi o unikanie bratobójczych wojen. Pierwotny podział ziemi został dokonany sprawiedliwie i pokojowo, dlatego późniejsi Izraelici są wezwani do znalezienia pokojowego rozwiązania swoich problemów, opierając się na Prawie danym od Boga przez Mojżesza i przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Ostatnia część spisu odnosi się do Lewitów, którzy pełnią rolę jakby trzynastego szczepu (por. Lb 3) i nie mają udziału w ziemi, skoro są poświęceni służbie liturgicznej i sam Bóg jest ich dziedzictwem, jak to już Księga Liczb wyjaśniła (por. Lb 18). Ostatnie dwa zdania tego rozdziału są dla nas najbardziej pouczające, ponieważ zwracają uwagę na fakt, że do Ziemi Obiecanej nie wszedł nikt spośród tych, którzy odmówili wejścia do tej ziemi (por. Lb 13-14). Księga Liczb została ostatecznie zredagowana w czasie pobytu Izraelitów na wygnaniu w Babilonie. Po tych bolesnych wydarzeniach jasne dla nich się stało, że Wygnanie nastąpiło skutkiem nieposłuszeństwa Izraelitów Prawu Bożemu. Dla oczyszczenia wspólnoty potrzeba było, aby pokolenie niewiernych Izraelitów dokonało żywota na wygnaniu. Pozytywne przesłanie jest następujące: kolejne pokolenie Izraelitów może mieć nadzieję na powrót do Ziemi Obiecanej, skoro drugie pokolenie Izraelitów weszło do Ziemi Obiecanej pomimo niewierności pierwszego pokolenia. 0:00 Wprowadzenie 9:15 Spis ludności 18:18 Losowy podział 20:05 Spis Lewitów 22:09 Przesłanie nadziei Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri24:06 10 24:06Drugi spis ludności (Lb 26)

Dodał: ZakochanywBiblii

Najlepsze filmy
Potem donośnie, tak że ja słyszałem, wołał On: «Zbliżcie się, straże miasta, każdy z niszczycielską bronią w ręku!» 2 I oto przybyło sześciu mężów drogą od górnej bramy, położonej po stronie północy, każdy z własną niszczycielską bronią w ręku. Wśród nich znajdował się pewien mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z brązu. 3 A chwała Boga Izraela uniosła się znad cherubóws , na których się znajdowała, do progu świątyni. Następnie, zawoławszy męża odzianego w szatę lnianą, który miał kałamarz u boku, 4 Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy, i nakreśl ten znak Taw na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». 5 Do innych zaś rzekł, tak iż słyszałem: «Idźcie za nim po mieście i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! 6 Starców, młodzieńców, panny, niemowlęta i kobiety wybijcie do szczętu! Nie dotykajcie jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak. Zacznijcie od mojej świątyni!» I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed świątynią. 7 Następnie rzekł do nich: «Zbezcześćcie również świątynię, dziedzińce napełnijcie trupami!» Wyszli oni i zabijali w mieście. 8 A podczas gdy oni zabijali, ja pozostałem sam, upadłem na twarz i tak wołałem: «Ach, Panie Boże! Czy chcesz wyniszczyć całą Resztęs Izraela, dając upust swemu gniewowi przeciw Jerozolimie?» 9 Rzekł do mnie: «Nieprawość pokolenia Izraela i Judy jest wielka, niezmierna; kraj jest pełen krwi, a miasto pełne przewrotności. Mówią bowiem: Pan opuścił ten kraj, Pan nie widzi. 10 A więc także i moje oko nie okaże litości ani współczucia. Odpowiedzialność za ich postępowanie składam na ich głowy». 11 I oto ów mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku, oznajmił: «Uczyniłem, jak mi rozkazałeś». Zakochany w Biblii03:06 3396 03:06Ez 9 Apokalipsa 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie będziesz się ociągał z ofiarą z obfitości zbiorów i soku wyciskanego w tłoczni. (Wj 22, 28) Im głębiej poznajemy Prawo Boże, tym bardziej uświadamiamy sobie, że współczesna religia katolicka coraz bardziej odbiega od Bożych zamysłów. Od 150 lat Niepokalana Maryja Dziewica objawia się licznie na całym świecie, aby przywołać z powrotem swoje dzieci do głębokiej wiary poprzez nawrócenie, modlitwę, post i pokutę. Nawoływanie do pokuty było bardzo naglące w objawieniach fatimskich. Ludzie pytali siostrę Łucję, na czym ta pokuta ma polegać. Siostra Łucja tak odpowiedziała: Bóg pragnie aby duszom wyjaśnić że prawdziwa pokuta, której on obecnie żąda, to przede wszystkim ofiara z wypełniania naszych religijnych i codziennych obowiązków i zachowywanie Bożego Prawa To ofiara, którą każdy z nas osobiście ponosi ażeby prowadzić życie sprawiedliwe z zachowywaniem Bożego Prawa. Wbrew powszechnie dzisiaj panującej bylejakości, Bóg w Kodeksie Przymierza prosi nas o to, żeby nasze posłuszeństwo Prawu Bożemu było dokładne i SKRUPULATNE. To słowo zupełnie znikło ze współczesnych słowników religijnych, a jednak tego właśnie Bóg od nas żąda. Jeśli nie jako wyraz czystej sprawiedliwości, to przynajmniej niech będzie jako wyraz naszej pokuty. Jezus Chrystus potwierdził, że od chrześcijan również oczekuje skrupulatności. Możemy to na przykład przeczytać w Ewangelii świętego Mateusza: Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz pomijacie to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. (Mt 23, 23) To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. - Czyli w Nowym Testamencie nie chodzi tylko o miłosierdzie i wiarę. Pan Jezus chce, żebyśmy oprócz miłosierdzia skrupulatnie przestrzegali wszystkich przepisów prawa moralnego, społecznego i liturgicznego. Księża w obecnych czasach niestety bardzo niedbale przestrzegają przepisów prawa, co Maryja zapowiedziała już w La Salette. Bardziej szczegółowo przedstawiła swoje przesłanie księdzu Gobbiemu: Wola Boża zobowiązuje do codziennej wierności obowiązkom swojego stanu. Chodzi o wierność w najdoskonalszym wykonywaniu nawet najmniejszych rzeczy, o spełnianie wszystkiego z miłością, o przeżycie każdej chwili dnia zgodnie z Bożym pragnieniem. (nr 260) Prowadzę was drogą doskonałego wypełnienia woli Pana. To jest wolą Bożą, byście wypełniali doskonale zobowiązania waszego kapłańskiego stanu. (...) Jest wolą Pana, abyście również w swoich działaniach apostolskich postępowali zgodnie z normami określonymi przez Kościół. (...) Oto dlaczego prowadzę was każdego dnia drogą doskonałego wypełniania Bożej woli: żebyście w Świętej Świątyni waszego kapłańskiego życia mogli oddać Przenajświętszej Trójcy największą chwałę. (nr 321) Odprawiajcie Mszę Świętą z miłością, zachowując ściśle przepisy liturgiczne. (nr 421) Te uwagi wpisują się w duchu Kodeksu Przymierza, ale bardzo sprzeciwiają się poglądom katolików nowoczesnych, otwartych i postępujących. Nas to jednak utwierdza w przekonaniu, że nasz wysiłek wkładany w lepsze poznawanie Bożego Prawa jest najlepszą inwestycją, jaką możemy zrobić dla samych siebie oraz dla nawrócenia grzeszników. DP072 Zakaz zmieniania kolejności praw dotyczących ofiar z plonów (Wj 22, 28) Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi05:10 117 05:10DP072 Skrupulatne posłuszeństwo przepisom liturgicznym (Wj 22, 28) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednich odcinkach opisaliśmy efod arcykapłana, czyli stułę. Następnie opisany jest pektorał, to znaczy lniana chusta kwadratowa o boku ok. 23 centymetrów. Na tym pektorale osadzonych jest dwanaście drogocennych kamieni, na których wygrawerowanych jest dwanaście imion szczepów Izraelskich. Jeśli chodzi o rodzaj tych dwunastu kamieni, sprawa jest trudna, bo tak naprawdę zidentyfikowano jedynie dwa kamienie (topaz i jaspis). Pierwszy kamień z listy (rubin) tłumaczy hebrajskie oDeM, które jest zbudowane na rdzeniu aDaM, wskazujące na czerwoną glinę, z której Bóg ukształcił człowieka. Nazwy pozostałych kamieni zostały przetłumaczone na chybił trafił, posługując się nawet poetyckimi nazwami kamieni, które nie występowały wówczas na Bliskim Wschodzie. Oryginalne nazwy mogą być terminami technicznymi zrozumiałymi jedynie dla wtajemniczonych. Z pomocą nam przychodzi po raz kolejny profesor Joseph Davidodits, który ma tę przewagę, że bardzo dobrze zna zarówno język hebrajski jak i staroegipski. Profesor zwrócił uwagę na granat, którego hebrajski NoFeH jest podobny egipskiemu MoFeH, znaczącego turkus. Hiacynt po hebrajsku zawiera rdzeń SzuM, co znaczy czosnek, być może chodzi o skorodyt, który przy podgrzaniu wydziela zapach czosnku. Wreszcie onyks, po hebrajsku SzoHaM, jest bliskie egipskiemu TszoHaN, znaczącemu chryzokola. Tak się składa, że akurat te trzy minerały (turkus, skorodyt i chryzokola) są najważniejszymi czynnikami potrzebnymi do tworzenia betonu kamiennego według wzoru odtwarzanego przez profesora Davidovitsa (odsyłam do naszego odcinka na ten temat, link). Ta ściśle strzeżona wiedza chemiczna została prawdopodobnie użyta przez patriarchę Józefa do wznoszenia kolosów Memnona, była przekazywana następnym pokoleniom Izraelitów w świątyni grobowej Józefa i była zarezerwowana dla wnoszenia ołtarzy, utworzonych nie z pospolitej cegły ale ze świętego kamienia, które nie poznało cięcia żelazem. Tak więc pektorał mógł pełnić funkcję banku danych mineralogicznych, pozwalających wtajemniczonym kapłanom na zapamiętywanie tajnej wiedzy chemicznej dla wznoszenia ołtarzy zgodnych z Bożym nakazem (por. Wj 20, 25). Taka jest przynajmniej hipoteza profesora Davidovitsa, odsyłam do naszej playlisty na temat pobytu Izraelitów w Egipcie, link. Niewtajemniczeni natomiast mają skupiać swoją uwagę na ładne kolory pektorału oraz na nazwy dwunastu szczepów izraelskich na nich wyrytych. Posłuchajmy dalej: Uczynisz do pektorału łańcuszki jako skręcone sznurki, jak plecionka, z czystego złota. Uczynisz też do pektorału dwa złote pierścienie i przymocujesz oba te pierścienie na obu górnych końcach pektorału. Dwie złote plecionki przewleczesz przez oba pierścienie na obu górnych końcach pektorału. Oba zaś pozostałe końce obydwu plecionek przymocujesz do obu opraw i przywiążesz do poprzedniego naramiennika efodu. Potem wykonasz jeszcze dwa złote pierścienie - i umieścisz je na dwóch dolnych końcach pektorału u jego brzegu po stronie wewnętrznej, zwróconej do efodu. I wykonasz jeszcze dwa złote pierścienie i przymocujesz je do obu naramienników efodu po jego zewnętrznej stronie u dołu, w miejscu spięcia efodu z przepaską. Potem zwiąże się pierścienie pektorału z pierścieniami efodu sznurem z fioletowej purpury, tak aby pektorał leżał na przepasce efodu i nie mógł się przesunąć ze swego miejsca na efodzie. W ten sposób Aaron będzie nosił imiona synów Izraela, wypisane na pektorale do radzenia się wyroczni, na swym sercu, gdy będzie wchodził do Miejsca Świętego, aby o nich pamiętał przed JHWH ustawicznie. (Wj 28, 22-29) Kiedy arcykapłan przystępuje do służby przy ołtarzu, symbolicznie nosi wszystkie dwanaście szczepy na własnym sercu. Serce kapłana powinno z kolei odpowiadać świętości noszonych szat. Dwanaście imion wygrawerowanych na efodzie (na stule) i noszonych na barkach obrazują grzeszność ludu Bożego. Imiona wygrawerowane na pektorale obrazują świętość i obowiązek wierności całego ludu, którego arcykapłan jest przedstawicielem przed Bogiem. Poza tym tajna wiedza zawarta w składzie dwunastu minerałów było gwarancją kontynuowania tradycji rodu Abrahama, stąd potrzeba zabezpieczenia jej w najbardziej strzeżonym miejscu. Ostatni z przeczytanych wersetów wspomniał o tym, że pektorał służył do radzenia się wyroczni, że pektorał jest pektorałem sądu. Brzmi to tajemniczo. Poświęcimy następny odcinek na rozwiązanie tej zagadki. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron11:05 148 11:05Pektorał arcykapłana (Wj 28, 15-29) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Mojżesz zaś zszedł z góry z dwiema tablicami Świadectwa w swym ręku, a tablice były zapisane po obu stronach, zapisane na jednej i na drugiej stronie. Tablice te były dziełem Elohim, a pismo na nich było pismem Elohim wyrytym na tablicach. (Wj 32, 15-16) Mojżesz schodzi z góry z dwiema tablicami świadectwa. W 25 rozdziale dowiedzieliśmy się, że te tablice będą przechowywane w arce przymierza (link). W jakim sensie są to tablice świadectwa? Otóż w takim, że te tablice świadczą o Woli Bożej względem Jego ludu. Moglibyśmy je nazwać Tablicami Bożego oświadczenia. Były zapisane po obu stronach. Interpretacje są różne, ale raczej nie chodziło o napis dwustronny, raczej o to że tablice są napisane naprzeciw siebie, że są nierozdzielne. Jedna tablica dotyczyła miłości do Boga, druga tablica dotyczyła miłości do bliźniego. Obie te miłości mają iść w parze. Szesnasty werset jest zaskakujący, bo sugeruje że autorem tablic jest Elohim (Bóg stworzyciel, znany wszystkim narodom pogańskim), podczas gdy spodziewaliśmy się przeczytać, że autorem jest JHWH (Bóg odkupiciel, którego Najświętsze Imię zostało objawione Mojżeszowi, link). Skoro jednak tablice są napisane palcem Elohim można wyciągnąć taki wniosek, że są przeznaczone dla całej ludzkości a nie tylko dla Izraela (nie należy utożsamiać Izraela z państwem Izrael ani z obecną religią żydowską). Tablice prawa Bożego zostały powierzone Izraelowi (jako zgromadzeniu wierzących), ale od początku były przeznaczone dla całego rodzaju ludzkiego. Dekalog, który jest prawem miłości i wolności (link), zawiera obietnicę wyzwolenia wszystkich narodów. Izrael jako naród jest figurą wszystkich wyzwolonych ludów, tak samo jak Abraham, Izaak i Jakub są figurami Bożego wybrania i przylgnięcia do Boga. Potomkowie patriarchów przeżywają swoją relację z Bogiem w świetle tych figur. Bóg chce podarować wolność wszystkim narodom i w tym celu zaczyna od jednego konkretnego człowieka, od jednego narodu. Historia Izraela jest zapowiedzią losu każdego narodu, który przylgnie do Boga Abrahama i pozwoli się przez Niego wyzwolić. Przeczytajmy jeszcze raz szesnasty werset w świetle ostatniego wersetu poprzedniego rozdziału: Gdy skończył rozmawiać z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice Świadectwa, tablice kamienne, napisane palcem Elohim. (Wj 31, 18) Tablice te były dziełem Elohim, a pismo na nich było pismem Elohim wyrytym na tablicach. (Wj 32, 15-16) Według rabinów ortodoksyjnych, tablice Świadectwa zostały stworzone siódmego dnia stworzenia, własnoręcznie napisane przez Boga i dopiero teraz wręczone Mojżeszowi. Chrześcijanie mniej dosłownie traktują te wersety, interpretują je bardziej duchowo. Bóg i Mojżesz działają wspólnie, wiara w Boga jest nieodłączna od wiary w pośrednictwo Mojżesza, dlatego kiedy jest napisane, że Bóg napisał, będzie to prawdą nawet wtedy, jeśli Bóg posłużył się Mojżeszem jak piórem do pisania, lub że Mojżesz zapisywał Boże słowa jak przy dyktandzie. Boże natchnienie jest równoznaczne z Bożym autorstwem. Sprawa została uroczyście potwierdzona na soborze Watykańskim II w konstytucji Dei Verbum: Prawdy przez Boga objawione, które są zawarte i wyrażone w Piśmie Świętym, spisane zostały pod natchnieniem Ducha Świętego. Albowiem święta Matka Kościół uważa na podstawie wiary apostolskiej księgi tak Starego, jak Nowego Testamentu w całości, ze wszystkimi ich częściami za święte i kanoniczne dlatego, że spisane pod natchnieniem Ducha Świętego Boga mają za autora i jako takie zostały Kościołowi przekazane. Do sporządzenia Ksiąg świętych wybrał Bóg ludzi, którymi jako używającymi własnych zdolności i sił posłużył się, aby przy Jego działaniu w nich i przez nich, jako prawdziwi autorzy przekazali na piśmie to wszystko i tylko to, co On chciał. (Dei Verbum, 11) Styl wypowiedzi jest mało elegancki, za to stara się być jednoznaczny. W świetle tego cytatu można stwierdzić, że Bóg jest autorem tablic świadectwa, jest ich źródłem, nawet jeśli Mojżesz użył własnych zdolności kaligraficznych dla spisania tych słów. Mojżesz schodzi z góry ze swoimi cennymi tablicami, a na dole trwa impreza w najlepsze. Zetknięcie tych dwóch światów będzie wybuchowe - przekonamy w następnym odcinku. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron07:59 54 07:59Tablice Świadectwa (Wj 32, 15-16) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Są trzy możliwości oddań: z większego bydła, z drobnego bydła lub z ptaków. Nie ma hierarchii między nimi: oddanie ptaka jest tak samo miła Bogu jak oddanie byka. Ważne, żeby przy każdym oddaniu postępować zgodnie z przepisami liturgicznymi, bo właściwie to posłuszeństwo jest wonią miłą Bogu. Korban nie jest barbarzyńskim aktem mordowania niewinnych zwierząt. Korban jest dokonane w ściśle kontrolowanym środowisku według ściśle określonych reguł w jednym konkretnym celu: jest przyniesieniem daru przeznaczonego do wniesienia na spotkanie z Bogiem. To spotkanie jest ukierunkowane na życie, jest aktem małżeńskim, jest aktem płodnym, dokonanym symbolicznie za pośrednictwem oddanego zwierzęcia. Prawdą jest, że oddanie całopalne wiąże się z zarzynaniem zwierzęcia, ale ten akt nie jest anarchiczny: ma przestrzegać ściśle szereg konkretnych reguł, które zapobiegają anarchii i stoją na straży praw zwierząt. Zauważcie, że nasze społeczeństwo konsumpcyjne w imię postępu wyzwoliło się ze wszelkich reguł, z szacunku dla wszelkiej świętości, skutkiem czego nasze zwierzęta zostały sprowadzone do statusu produktów, którym odmawia się wszelkie poszanowanie, o czym świadczy intensywna hodowla przemysłowa w ogromnych, zamkniętych halach, bez względu na dobrostan zwierząt. Biblia stoi na straży cywilizacji, chce nas chronić przed naszym współczesnym barbarzyństwem. Biblia uczy nas wdzięczności wobec zwierząt, które zajmują symboliczne nasze miejsce na ołtarzu, ale które też pokazują nam drogę, którą sami mamy kroczyć na drodze oddania, wnoszenia ponad własną zwierzęcą naturą na spotkanie z Bogiem, na przyjęcie boskiej natury! Oddane zwierzę musi być bez skazy. Ciekawy jest gest położenia ręki ofiarodawcy na oddane zwierzę. Trzeba mieć jasno na myśli, że nie chodzi o gest przenoszący grzech ofiarodawcy na zwierzę, bo w takim przypadku zwierzę przestałoby być bez skazy i nie nadawałoby się do przyprowadzenia przed obliczem Boga. Gest położenia ręki jest cielesnym gestem wiążącym oddane zwierzę z ofiarodawcą, co powoduje, że zwierzę na ołtarzu będzie przedstawicielem ofiarodawcy. Ofiarodawca symbolicznie wnosi się wraz z nim ku Bogu. Zwierzę jest następnie przekazane kapłanom, które po odmówieniu błogosławieństwa zarzynają zwierzę w sposób minimalizujący jego cierpienie. Następnie krew służy do pokropienia ołtarza. Krew nie jest rozlana, bo w języku biblijnym rozlewanie krwi jest zadawaniem śmierci, podczas gdy w tym rytuale krew jest symbolem życia. Pokropienie krwią jest symbolem oddania Bogu tego, co do Niego należy. Poza krwią kładzie się na ołtarzu mięso, głowę i oczyszczone wnętrzności. Wszystko jest zamienione w dym na miłą woń Bogu. Nie ma tu mowy o uspokajaniu zagniewanego Boga, jest mowa o zbliżeniu, wniesieniu i spotkaniu z Bogiem. Korban jest drogą zbliżenia, nawrócenia, powrotu do Boga, naprawy skutków grzechu! Ten, który się zbliża, nie może być człowiekiem dobrowolnie przekraczającym Boże przykazania, bo w tym przypadku nie miałby prawa zbliżać się do Namiotu Spotkania. Ten, który przybliża swoje oddanie całopalne jest synem Izraela, przestrzegającym Boże przykazania i uświadamiającym sobie, że samo przestrzeganie przykazań to za mało. Przykazania są tylko grą wstępną dla zamiaru nieskończenie głębszego, nieskończenie bardziej podniecającego i życiodajnego, mianowicie dla spotkania intymnego z samym Bogiem! Korban ola, ofiara całopalna, to intymne spotkanie z Bogiem, jest źródłem radości i pokoju dla Boga i człowieka. Bóg podejmuje rozmowę z człowiekiem w takim właśnie języku cielesnym, prawdziwym. Ten gest jest dokonany w ściśle kontrolowanym środowisku, w świątyni, w ramach Przymierza, w języku cielesnym. W tych ramach nie ma mowy na kłamstwo i obłudę, kłamstwo oznaczałoby śmierć oszusta! Korban Ola (ofiara całopalna) jest wonią miłą Bogu. To porównanie przywodzi na myśl Pieśń nad Pieśniami, gdzie Oblubieniec woła: Kim jest ta, co się wyłania z pustyni wśród słupów dymu, owiana wonią mirry i kadzidła, i wszelkim wyszukanym zapachem? Jak piękna jest miłość twoja, siostro ma, oblubienico, o ileż słodsza jest miłość twoja od wina, a zapach olejków twych nad wszystkie balsamy! (Pnp 3,6; 4,10) Przypominam, że dym ołtarza ofiarnego na dziedzińcu świątyni znajduje swoje odniesienie wewnątrz Namiotu Spotkania, gdzie pali się kadzidło przed zasłoną oddzielającą Najświętsze Miejsce (por. Wj 30, link). A więc Korban Ola (ofiara całopalna) ma naprawdę na celu zbliżenie Adama (człowieka odkupionego) z Bogiem Przymierza w samym wnętrzu Świątyni. Cena żertwy ofiarnej nie ma wpływu na wartość ofiary - można posłużyć się cielcem lub barankiem lub nawet zwykłym ptakiem, nie one są tutaj ważne! Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus17:07 70 17:07Ofiara całopalna (Kpł 1, 3-17) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Kapłańska będzie przez najbliższe siedem rozdziałów będzie wykładała kodeks czystości, następnie otworzymy kodeks świętości. Mówiliśmy już o tym, że akt jedzenia jest aktem podniesienia natury niższej do poziomu wyższego (link). Kwestia diety nie jest kwestią tego, co jest zdrowe lub niezdrowe, jest kwestią tego, co może zostać podniesione na ołtarzu lub nie może. Spożywanie posiłków dla wierzących nie służy tylko zaspokajaniu głodu, ale jest aktem liturgicznym, jest aktem podnoszenia ku Bogu całego stworzenia w osobie Adama, Człowieka z wielkiej litery: odkupionego i uświęconego. Dla wierzących każdy posiłek jest więc w jakiś sposób powiązany z ofiarami świątynnymi i uczestniczy w ruchu podniesienia całego stworzenia ku Bogu. Mojżeszowe reguły żywieniowe są bezpośrednio związane z liturgią świątynną. Inaczej w Islamie, kwalifikowanie np. wieprzowiny jako mięso nie nadające się do liturgii nie oznacza klasyfikowanie świń jako zwierzęta przeklęte lub nieczyste same w sobie. Ósmy werset podkreśla, że wieprzowina jest nieczysta DLA WAS, nie jest nieczysta sama w sobie. Wieprzowina po prostu nie załapała się do listy dozwolonych ofiar świątynnych a więc nie może bezpośrednio uczestniczyć w ruchu podniesienia całego stworzenia ku Bogu poprzez ofiary świątynne. Reguły żywieniowe pełnią rolę uświęcenia wierzących, a więc rolę dawania świadectwa o Bogu Przymierza. Osoby wierzące poprzez swoją ascezę żywieniową dają światu świadectwo o transcendentnym wymiarze czynności jedzenia. Dla wierzących spożywanie pokarmów jest aktem podnoszącym ku Bogu, nie jest zwykłym aktem konsumpcyjnym. Nasze społeczeństwo, które popadło w najokrutniejsze wykorzystywanie zwierząt przemysłowych, zyskałoby na tym gdyby osoby wierzące świeciły przykładem szacunku i troski o zwierzęta przeznaczone do podniesienia ku Bogu przez człowieka. Człowiek staje się Adamem wtedy, kiedy podnosi to, czym się posila. Jeśli tego nie robi, jest zwykłym pasożytem, zresztą bardzo niebezpiecznym, bo dziedziczy po Adamie zdolnościami, którym żadne zwierzę może dorównać. Powrót upadłej ludzkości do natury adamicznej nie wykona się z dnia na dzień. Jest to praca długofalowa, która zaczęła się wraz z Abrahamem i Mojżeszem, aby z pokolenia na pokolenie doprowadzić całą rodzinę ludzką ku Bogu. W tym celu upadły człowiek musi nauczyć się zrezygnować ze swojej zwierzęcej spontaniczności, opanować swoje impulsy. Uzdrowienie człowieka dokonuje się między innymi poprzez przestrzeganie ascezy żywieniowej, która przynosi konkretne owoce niezależne od jej racjonalności. Zauważcie, że Biblia nie podaje żadnego uzasadnienia dla tych zakazów. Zamiast pojęcia nieczystości, które kojarzy nam się z brudem, lepiej zrozumieć to jako kategorie pokarmów dozwolonych lub zabronionych. Tu chodzi o cnotę posłuszeństwa. Jest to kontynuacja poprzedniego rozdziału, gdzie rozegrały się dramatyczne sceny z Nadabem i Abihu, Eleazarem i Itamarem, Mojżeszem i Aaronem. Tamte przykłady dotyczyły kapłanów i posłuszeństwo prawu liturgicznemu. Kodeks czystości stawia wszystkim wierzącym pytanie o posłuszeństwo w życiu codziennym. W raju Bóg narzucił jeden jedyny zakaz jedzeniowy. Adam i Ewa zawiedli. W odróżnieniu od pierwszego Adama, my wyrażamy nasze przylgnięcie do Boga poprzez wiele drobnych aktów posłuszeństwa wykonywanych w ciągu całego naszego życia. W małych rzeczach rozgrywa się walka, której stawką jest odzyskiwanie naszej natury adamicznej. Odkupiony Adam panuje nad swoimi popędami i daje poganom świadectwo o otwartej drogi powrotu do natury adamicznej, do godów małżeńskich z Bogiem. Sprawa ascezy pokarmowej nie jest błaha, tak samo jak sprawa zakazanego owocu w ogrodzie Eden. Chodzi o konkretny, cielesny wyraz gotowości człowieka do bycia uświęconym, do używania swojej wolności dla dobra. Stawką jest świętość i wolność. W tych wszystkich przepisach dotyczących mięsa dozwolonego lub zakazanego nie o same zwierzęta chodzi. W centrum znajduje się raczej cnota posłuszeństwa, tak samo jak w raju nie o jabłko chodziło, chodziło o zaufanie Bogu i o wyraz szacunku do Bożych praw. Powodem pouczeń kulinarnych jest nie tyle zdrowie fizyczne, co raczej duchowe uświęcenie Izraela. Sprawa jest poważna, bo w grę wchodzi tutaj świętość - nie jako zbiór wartości lub idei, lecz świętość cielesna, która wyraża się w praktykach uzdalniających nas do otrzymywania świętości płynącej z ołtarza. Uświęcenie to oddzielenie się od pogaństwa, od bylejakości, od hedonizmu, to dawanie świadectwa o Bogu stworzycielu, odkupicielu i uświęcicielu. Tu nie chodzi o określenie tego, które pokarmy są zdrowe lub niezdrowe, korzystne lub niekorzystne, miłe lub wstrętne. Chodzi o świętość, która jest dostępna ludziom pokornym i posłusznym. Posłuszeństwo jest warunkiem dla odzyskania naszej natury adamicznej, skoro poprzez nieposłuszeństwo Adam utracił swoje przywileje. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus26:47 35 26:47Mięsa dzwolone i zakazane (Kpł 11, 1-23) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Od początku Księgi Kapłańskiej jesteśmy wtajemniczeni w działanie świątyni i liturgii ofiarniczej. Poznaliśmy pięć rodzajów ofiar (link), nauczyliśmy się rozróżniać czyste od nieczystego i święte od nieczystego (link), w poprzednim rozdziale poznaliśmy kalendarz świąt liturgicznych, w tym trzy święta pielgrzymie. Wszystkie te cielesne obrzędy pozwoliły nam w wyobraźni dotknąć cały zgiełk i zamieszanie panujące na dziedzińcu świątynnym. W niniejszym rozdziale wchodzimy wreszcie do wnętrza Namiotu Spotkania i odnajdujemy tam przestrzeń ciszy i świętości, bez krzyku tłumów i beczenia zwierząt. Sami stoimy przed zasłoną oddzielającą Najświętsze Miejsce w towarzystwie Mojżesza i Aarona, którzy tam mają na zadanie podtrzymywanie nieustannego światła palącego się na Menorze - przy świeczniku siedmioramiennym (link), który jest zapowiedzią lamp wieczystych palących się przed Najświętszym Sakramentem. Podtrzymywanie ognia - czasownik w języku hebrajskim zawiera rdzeń aLaH, od którego pochodzi słowo oLaH oznaczające ofiarę całopalną. A więc mówiąc o menorze cały czas mamy do czynienia z ruchem podniesienia, skoro menora tak samo jak ołtarz kadzenia w Namiocie Spotkania jest powiązana z ołtarzem ofiarnym na dziedzińcu świątyni, którego ogień również nigdy nie może zgasnąć (Kpł 6, 5 - link). Menora sama w sobie jest ofiarą, jest wiecznym podniesieniem ku Bogu, jest drzewem życia palącym się i symbolizującym wszystkich wierzących, którzy odpowiedzieli na Boże wezwanie do świętości. Wspomniany jest również stół na chleby pokładne, który poznaliśmy w Księdze Wyjścia (Wj 25 - link). Chleby pokładne również są symbolicznie połączone z ołtarzem zewnętrznym za pośrednictwem kadzidła. Chleby są kolejną ofiarą dla Boga, nawet jeśli są przeznaczone do spożycia przez kapłanów. Przypominam, że akt jedzenia jest sam w sobie aktem sublimacji rzędu niższego do wyższego, jak to już tłumaczyliśmy przy temacie ognia pożerającego (link). Dla Chrześcijan wnętrze Namiotu Spotkania jest zapowiedzią Eucharystii. Menora stale płonąca przypomina, że JHWH jest Bogiem światłości (por. Iz 45, 18). Stół z dwunastu chlebami reprezentuje przymierze Boga ze swoim Ludem. Bóg jak gospodarz w swoim domu zaprasza do wspólnego posiłku tych, którzy przychodzą oddać Mu cześć. Kapłani, jako przedstawiciele ludu, spożywali ten święty posiłek w obecności Boga. Przepisy rytualne nie zabraniały, a wręcz nakazywały kapłanom dzielić się świętym chlebem z potrzebującymi. Warunkiem udziału w tej komunii jest czystość rytualna. Jezus przypomniał historię Dawida jedzącego święty chleb w dyskusji z faryzeuszami na temat szabatu (Mt 12, 1-8). Zrozumienie dla ludzkich potrzeb jest ważniejsze od rygorystycznej interpretacji Prawa. W Ewangelii symbole światła i chleba odnoszą się do tajemnicy samego Chrystusa. On sam mówił o sobie: Ja jestem światłem świata (J 8, 12), Ja jestem chlebem życia (J 6, 35). Tymi słowami Jezus potwierdził, że w Jego osobie wypełniają się funkcje starotestamentalnej świątyni. Chrześcijanie uczestniczą w prawdziwym świetle, które ogarnia cały świat (J 1, 5). Wszystko w Namiocie Spotkania jest piękne, złote i czyste, ale Biblia nie ogranicza się do pokazywania pięknej strony życia przy Bogu, pokazuje też horror życia z dala od Boga. Stąd bez zbędnego wprowadzenia ciąg dalszy tekstu omawia przypadek apostazji dokonanej w formie bluźnierstwa przeciwko Imieniu Bożemu. Przedstawia się nam pewien kazus prawny. Przed chwilą kontemplowaliśmy piękną drogę wzniesienia ku Bogu w formie złotego świecznika i chlebów na stole pokładnym w Namiocie Spotkania, nagle dostajemy kontrprzykład drogi ku śmierci. Może to zaskakujące, ale ze wszystkich przepisów prawnych które już poznaliśmy, nie było jeszcze żadnego zakazu bluźnienia Bogu, być może dlatego że to wydawało się tak absurdalne, aby bluźnić przeciwko swojemu wybawcy, że nikomu to nie mieściło się w głowie. A jednak taka straszna rzecz się wydarzyła. Redaktorowi tak trudno to przychodzi przez pióro, że wszelkimi sposobami próbuje unikać powiedzenia, że bluźnierca był Izraelitą. Ucieka się do różnych dziwnych sformułowań, podkreślając że bluźnierca jest synem Egipcjanina i pewnej Izraelitki. Wydarzyło się to, co było nie do wyobrażenia: Izraelita zbluźnił Bogu. Jak społeczność ma na to reagować? W czasach założycielskich nie można sobie pozwolić na trzymanie wrogów we własnym obozie, stąd wyrok kary śmierci przez ukamienowanie. W warunkach pustynnych nie można sobie pozwolić na luksus budowy więzień i opłacania strażników. Jeżeli dzisiaj stać nas na unikanie wykonanie kary śmierci, to właśnie dzięki szacunkowi dla życia, który przyszedł wraz z zakorzenieniem się kultury biblijnej w naszych społeczeństwach. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus17:05 54 17:05W ciszy Namiotu Spotkania (Kpł 24) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Kontynuujemy nasze czytanie Księgi Liczb, która jest być może księgą najsłabiej znaną przez chrześcijan. Być może dlatego chrześcijanie nie doceniają analogii istniejącej między kapłaństwem aaronowym a kapłaństwem piotrowym, między służbą Lewitów a roli Jezusa Chrystusa. Już kiedyś wspominaliśmy (link), że cywilizacja europejska jest oparta na filozofii greckiej, która sama jest oparta na rozumowaniu analityczno-dedukcyjnym, podczas gdy Biblia została napisana w cywilizacji wschodniej, która jest oparta na rozumowaniu przez analogię. Dzieło odkupieńcze Jezusa Chrystusa na korzyść całego rodzaju ludzkiego można zrozumieć przez analogię do roli lewitów w Izraelu. Lewici dzięki swojemu poświęceniu na wyłączną służbę Bogu są jakby duszą Ludu Bożego. Przez analogię Jezus Chrystus przez swoje poświęcenie pełnieniu Woli Ojca jest duszą całego rodzaju ludzkiego i jako taki może pełnić rolę powszechnego orędownika u Ojca. Tyle tytułem wstępu, miało to być zachętą, aby interesować się losem lewitów, ponieważ oni zapowiadają rolę i misję Jezusa Chrystusa. Przypatrujmy się więc z zainteresowaniem kluczowemu momentowi ich ofiarowania. Najpierw są oni oczyszczeni poprzez pokropienie wodą, golenie i wypranie szat: Dopiero tak przygotowani lewici są gotowi do uczestnictwa w obrzędach, które będą sprawowane o ołtarzu ofiarnym. Ciekawe, że są najpierw pokropieni wodą przebłagania, to znaczy woda obciążona grzechem, jak gdyby woda obciążoną grzechem złotego cielca (por. Wj 32, 20 - link), wrócimy do tego tematu w dziewiętnastym rozdziale. Na razie skupmy się na podobieństwie tego obrzędu z rytuałem oczyszczenia trędowatych, który poznaliśm y w Księdze Kapłańskiej (Kpł 14 - link). Tam również występuje obrzęd pokropienia, golenia włosów i wyprania szat. Po takim symbolicznym odrodzeniu lewita może z czystym sumieniem podjąć drogę uświęcenia, drogę podnoszenia całego Ludu ku zaślubinom z Bogiem. W takim właśnie kontekście możemy czytać Jezusową przypowieść o uczcie królewskiej, gdzie zaproszeni zostali oczyszczeni przy wejściu i przyoblekli nowe ubrania jako warunek do uczestnictwa w uczcie weselnej: Jak widać, aby móc uczestniczyć w uczcie królewskiej, należy przyoblec szatę, jaką gospodarz obdarza każdego gościa przy wejściu. Jaka jest to szata? Święty Paweł wyjaśnia, że jest to szata Chrystusa: Zachęcam do długiego i spokojnego rozważania zacytowanych fragmentów Starego i Nowego Testamentu, bo właśnie w takim świetle możemy wreszcie zrozumieć Dzieło Odkupienia dokonane przez Jezusa Chrystusa, umożliwiające zaślubiny do których prowadzi liturgia ołtarza. Aby móc uczestniczyć w uczcie weselnej niezbędne jest odpowiednie oczyszczenie poprzez pokropienie wodą (chrzest), odnowienie ciała (posłuszeństwo Prawu Bożemu) i przyobleczenie Chrystusem (uświęcenie). Wracając do lewitów, ich oczyszczenie ma dopiero umożliwić sprawowanie służby liturgicznej, nie zdziwią więc nas ofiary całopalne jako ofiary uwielbienia (link) oraz ofiary przebłagalne za grzechy nieumyślne (link). Jeśli chodzi o gest nałożenia rąk (por. Wj 29, 10 - link), jest gestem cielesnego powiązania ofiarodawcy z ofiarą. Kiedy żertwa ofiarna wejdzie na ołtarz i zostanie na nim spalona, to tak jakby sam ofiarodawca razem z nią symbolicznie podnosił się ku niebu. Nowością tutaj jest to, że wszyscy Izraelici wkładają ręce na lewitów, a więc wszyscy Izraelici są cieleśnie powiązani z lewitami, którzy we własnej osobie są żertwą ofiarną dla odkupienia pierworodnych Izraelskich. Lewici są poświęceni Bogu, tym razem nie jest to krwawa ofiara, ale ofiara z życia osobistego na rzecz wyłącznej służby liturgicznej. Ciekawe jest dalsze nałożenie rąk lewitów nad cielcami, co umacnia nas w przekonaniu, że lewici są prawdziwymi żertwami ofiarnymi złożonymi na ołtarzu służby Bożej. Bycie lewitą jest otrzymaniem specjalnego wybrania wewnątrz Narodu Wybranego, ale nie jest przywilejem. Jest służbą do pełnienia w Świątyni w imieniu całego Ludu Bożego. Wszyscy Izraelscy pierworodni są własnością Pana i należą do Niego, bo zostali odkupieni od śmierci dotykającej pierworodnych egipskich. Wszyscy lewici są poświęceni Bogu w zamian za pierworodnych Izraelskich. Obrzęd opisany w tym rozdziale w sposób cielesny wyraża wyjątkową relację łączącą lewitów w Bogiem, ale też łączącą Izraelitów z lewitami, stąd cielesny gest nałożenia rąk na Lewitów, wyrażający cieleśnie taką deklarację: Jesteście ciałem z naszego ciała, będziecie żyli przy Bogu, tam gdzie powinni byli trafić wszyscy nasi pierworodni. Wszystko to zostało wyrażone w następujących wersetach: Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri14:56 43 14:56Ofiarowanie lewitów (Lb 8, 5-26) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy ostatnią część Księgi Liczb, która nagle dokonała znacznego skoku czasowego, skoro cała pozostała część pięcioksięgu będzie opisywać wydarzenia z ostatniego roku przed wejściem do Ziemi Obiecanej. Od poprzednich wydarzeń dzieli nas więc 39 lat, podczas których poprzednie, wiarołomne pokolenie Izraelitów zgodnie z własnym życzeniem dokończyło żywota na pustyni. Skarb obietnicy danej Abrahamowi na szczęście się nie zatracił, drugie pokolenie Izraelitów musi teraz zmierzyć się z tym skarbem. Musi dorosnąć do jego dźwigania, stąd nadchodzące próby, które pomogą mu w procesie dojrzewania. Śmierć matki zaznacza definitywny moment zerwania z dzieciństwem, co jest tutaj nam lapidarnie opowiedziane w jednym wersecie wspominającym o śmierci Miriam, siostry Mojżesza i Aarona, która uchowała niemowlę Mojżesza od śmierci umieszczając go w arce płynącej nad wodami Nilu (odsyłam do odcinka z samego początku Księgi Wyjścia, Wj 2 - link), która podtrzymała pieśń dziękczynną po przekroczeniu wód Morza Czerwonego (Wj 15 - link). Niestety stała się też pierwszą osobą trędowatą w Izraelu, skutkiem jej grzechu języka przeciwko Mojżeszowi (Lb 12 - link). Więcej o niej nie wiemy, ale mimo wszystko Miriam zapisała się w pamięci Ludu Wybranego jako kluczowe narzędzie w Bożych rękach, traktuje się ją jako położną Ludu Wybranego, jako tę która asystuje przy jego narodzeniu i wychowaniu. Woda odgrywała szczególną rolę w kluczowych chwilach jej życiorysu: najpierw wody Nilu, później wody Morza Czerwonego. Ciekawe jest też zestawienie pierwszego i drugiego wersetu naszego rozdziału: Miriam zmarła i natychmiast zabrakło wody, co trochę daje do zrozumienia, że Miriam przyczyniała się do dostępności tej wody, tak przynajmniej ją zapamiętała tradycja ustna, którą odnajdujemy w Targumie, czyli w parafrazie Biblii na język Aramejski z czasów Jezusa: W Księdze Wyjścia mieliśmy ważne wydarzenie w Meriba, czyli w miejscu próby (albo kłótni), kiedy Bóg dał Izraelitom źródło wody tryskającej ze skały (Wj 17 - link), które to źródło jak mówiliśmy w naszym komentarzu było duchową skałą towarzyszącą Izraelitom przez cały czas ich wędrowania przez pustynię. Można to interpretować dosłownie jak to robią rabini ortodoksyjni: że skała cudownie przenosiła się z miejsca na miejsce. Można to też zrozumieć symbolicznie, że gdziekolwiek Izraelici by nie obozowali, tam zawsze znajdowali źródło wody. Zresztą szlaki pustynne z konieczności prowadzą od jednego źródła do drugiego, dlatego niektórzy przypuszczają nawet, że Miriam mogła zajmować się ustaleniem trasy ze względu na jej znajomość położenia tych źródeł. Tak czy inaczej wszelka woda jest darem łaski Bożej, a tradycja w zestawieniu informacji o braku wody ze śmiercią Miriam doszła do wniosku, że woda była dana właśnie ze względu na zasługi Miriam. Rabini długo zastanawiali się nad samym imieniem Miriam i doszli do wniosków, które mogą interesować chrześcijan, skoro imię Miriam to hebrajska wersja imienia Maryi. Oddzielając spółgłoski o samogłosek w hebrajskim słowie MiReYaM, otrzymujemy z jednej strony spółgłoskę ReSz, które oznacza POCZĄTEK, oraz samogłoski MeM - Jod - MeM, które razem tworzą słowo MaJiM, czyli po hebrajsku WODY. Gdzie w Biblii mamy opowieść o POCZĄTKU i o WODACH? W pierwszym zdaniu Biblii, które brzmi Na POCZĄTKU stworzył Bóg! Drugiego dnia stworzenia pojawiły się MaJiM, czyli dwa zbiorowiska wód: wody pod sklepieniem i wody nad sklepieniem (właśnie z tego powodu niebo jest niebieskie i dlatego deszcz kapie z góry: bo się przedostaje z wód nad sklepieniem - tak starożytni wyobrażali sobie wszechświat). Bóg rozdzielił te dwa zbiorowiska wód. W jakim celu? Po to, aby wody przepuściły światło. Nie mówimy o materialnym świetle gwiazd i słońca, ale o niematerialnym świetle z pierwszego dnia stworzenia - o świetle życia. To światło życia pojawiło się na POCZĄTKU, zostało zrodzone przez Boga i przyszło na świat przechodząc przez wody, które musiały się rozstąpić i podzielić na wody podziemne i podniebne, aby światło życia mogło ożywić całe stworzenie. Z tej perspektywy światło, podobnie jak każde dziecko, przychodzi na świat poprzez utorowanie sobie drogi przez wody. Stąd właśnie w samym imieniu Miriam odnajdujemy pojęcia stworzenia, rodzenia i wcielenia. Teraz zaczyna się jeszcze większa gimnastyka intelektualna: wody są rodzone przez POCZĄTEK (czyli Boga jako początek wszystkiego), ale te wody same przepuszczają ten POCZĄTEK (jako światło) do świata - stworzonego przez ten właśnie POCZĄTEK. Tak więc kontemplując pojęcia początku, światła i wody możemy intuicyjnie pojmować inną tajemniczą zależność: Przez Niego i dla Niego wszystko zostało stworzone (Kol 1, 16). Dotykamy tutaj najwznioślejszych tajemnic wszechświata, dlatego musimy bardziej opierać się na kontemplacji niż na racjonalizmie. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri12:35 21 12:35Śmierć Miriam (Lb 20, 1-2)

Dodał: ZakochanywBiblii

Poprzedni rozdział miał styl redakcyjny deuteronomisty, niniejszy rozdział z powrotem pokazuje cechy charakterystyczne dla redaktora kapłańskiego, czyli dbałość o szczegóły i symbole: tutaj cały proces wyjścia z Egiptu został rozłożony na czterdzieści dwa etapy i dokładnie umieszczony w czasie. W tym rozdziale poznajemy nazwy szesnastu miejsc, które nigdzie indziej nie znajdziemy, co świadczy o tym, że ten rozdział jest zapisem różnych tradycji, zgodnie z procesem redakcyjnym Biblii: Biblia nie została zredagowana za jednym zamachem, ale została najpierw ustnie przekazywana z pokolenia na pokolenie, zapisana na luźnych kartkach, ostatecznie zebrana i zredagowana przez redaktora kapłańskiego, który chciał upamiętnić wszystkie tradycje, które miał do dyspozycji. Ale dlaczego Duch Święty chciał, żeby taka długa lista unikatowych nazw własnych znalazła się w Biblii? Sens dosłowny tej listy nie jest dla nas zbyt pouczający, ale Biblia nie kończy się na znaczeniu dosłownym, powinniśmy jeszcze interesować się znaczeniem alegorycznym. Święty Ambroży na przykład porównywał listę 42 etapów z listą 42 przodków Jezusa Chrystusa wymienionych na początku ewangelii św. Mateusza (Mt 1, 1-17), dając do zrozumienia, że każde pokolenie Izraelitów było etapem potrzebnym i prowadzącym do nadejścia Mesjasza. Na wędrówkę Ludu Bożego można też patrzeć jak na kolejne etapy wyzwolenia duchowego, prowadzących od porzucenia ziemi grzechu i śmierci (symbolizowanej przez Egipt) do Królestwa Bożego (symbolizowanego przez Ziemię Obiecaną), gdzie Bóg chce doprowadzić Swoje dzieci do wiecznych zaślubin z nim. Ta droga jest procesem rozwijającym się w czasie, jest drogą trudną i męczącą, naszpikowaną trudnościami i pokusami z którymi trzeba prowadzić stanowczą walkę wewnętrzną, wyrzekając się grzechu, szatana i świata, dążąc do doskonałej miłości Boga i bliźniego. Wracając do tekstu, po starannym wymienieniu etapów drogi przez pustynię dochodzimy wreszcie do wrót Ziemi Obiecanej i redaktor porzuca styl narracyjny, aby wrócić do stylu ustawodawczego. Mojżesz przypomina zasady: nie wolno pozwolić na kompromis ze złem, trzeba terytorium oczyścić z pogańskich zaległości i bezpardonowo obalać dawne miejsca bałwochwalstwa: Ten ustęp posiada cechy podsumowujące i kończące całą księgę. Przypomniane są błogosławieństwa i przekleństwa, podobnie jak pod koniec Księgi Kapłańskiej (Kpł 26). Najważniejsze przesłanie jest takie, że Ziemia Obiecana jest DZIEDZICTWEM Izraelitów, jest darem od Boga, dzielonym między poszczególnymi szczepami dla zaspokajania potrzeb każdego, bo sprawiedliwie nie znaczy po równo. Wszystkie dobra duchowe otrzymujemy w darze od Boga z zadaniem ich pielęgnowania. Nie jest to zadanie spokojne, każdy chrześcijanin powinien być gotowy do walki duchowej, na wzór pierwszych Izraelitów. Walka duchowa ma być bezkompromisowa, co prowadzi nas do interpretacji moralnej Pisma Świętego, przenosząc na nasze realia przygody Izraelitów. Grunt, żeby w całej tej żmudnej wędrówce nigdy nie stracić z oczu wzniosłego celu, jakim jest podniesienie ku Bogu siebie samego, swego bliźniego i całego świata. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri 0:00 Tekst biblijny 5:35 Komentarz 9:01 Tekst biblijny 10:22 Komentarz12:08 0 12:08Etapy wyzwolenia (Lb 33)

Dodał: ZakochanywBiblii

Zakochany w Biblii15:01 5079 15:01Ap 1-3 Listy do siedmiu kościołów 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy trzeci i ostatni rozdział Kodeksu Przymierza. Zwróciliśmy już uwagę na to, że Prawo Boże nie jest moralizujące. Nie ogranicza się do nakazywania i zakazywania, na zasadzie rób to, nie rób tamtego. Prawo Boże zostało podyktowane przez JHWH, tj. przez Boga wyzwoliciela, który w istocie mówi: To czyń, ponieważ JA sam tak czynię!. Najbardziej charakterystycznym takim wołaniem znajdziemy w sercu Księgi Kapłańskiej: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, JHWH, Bóg wasz! (Kpł 19, 2) Perspektywa jest radykalnie różna od innych starożytnych kodeksów moralnych, gdzie ludziom nie wolno było naśladować bogów. Podczas gdy fundamentem Prawa Bożego jest pierwotna świętość JHWH, która jest zachętą dla świętości Ludu Bożego. Przypominam, że świętość oznacza oddzielenie. Świętość JHWH pociąga za sobą postępowanie Izraelitów radykalnie różne od postępowania pogańskich ludów, stąd wszystkie prawa, które poznaliśmy w poprzednim odcinku (link). Na poznaną świętość JHWH Izraelici odpowiadają własną świętością, która przychodzi poprzez posłuszeństwo Prawu Bożemu. Wracając do tekstu, pierwsze trzy wersety 24 rozdziału tworzą pewną całość. Kodeks Przymierza nadal uszczegóławia prawo Dekalogu. Tym razem podawane są konkretne przykłady dla zachowania ósmego przykazania Dekalogu (czyli zakaz fałszywego świadczenia): Zauważcie jak bardzo różni się Prawo Boże od ideologii komunistycznej lub socjalistycznej. To, że ktoś jest biedny, nie oznacza automatycznie, że ma rację lub że potrzebuje innej sprawiedliwości. Bycie biednym nie pociąga za sobą niewinność. Bóg przypominał o tym, że trzeba się troszczyć o wdowach i sierotach (w przeciwnym przypadku Bóg we własnej osobie wkroczy do akcji i się za nimi wstawi - link), lecz Prawo Boże nie jest ideologią: nie traktuje ubogiego jako niewinnego z samego faktu bycia biednym. Widać tutaj wielką mądrość prawodawcy, który zna ludzką ułomność sędziów, którzy nawet przy najlepszych intencjach wbrew swojej woli faworyzują albo ubogiego, albo bogatego. Następne wersety mówią o miłości do nieprzyjaciół i do zwierząt. Wół i osioł są symbolami najbardziej pożytecznych zwierząt gospodarskich (link). Od nich mogło zależeć nawet przetrwanie ich właścicieli. Dlatego jeśli ktoś zauważy, że te zwierzęta są zagrożone, musi im ratować, nawet gdyby chodziło o własność nieprzyjaciół. Jest to kolejny przykład wielkiej troski prawodawcy o wszystkich: o dobrych i o złych. Izraelici muszą naśladować Boga, który sam opiekuje się zarówno dobrymi jak i złymi ludźmi. Właśnie na tym ma polegać świętość Ludu, naśladująca świętość Boga. W następnych wersetach wracamy do tematu ubogich: Ciągle mieścimy się w ramach komentarza do ósmego przykazania Dekalogu o fałszywej przysięgi, o czym wyraźnie mówi siódmy werset. Kodeks Przymierza zwalcza wszelką formę kłamstwa lub pół-prawd, bo z niewinnego kłamstwa mogą wynikać poważne konsekwencje w sądzie! Dlatego Bóg jest bardzo stanowczy: Ja nie uniewinnię przewrotnego! (w. 7). Ten werset zdradza, że każdego z nas czeka sąd szczegółowy, gdzie Bóg rozliczymy nas ze wszystkich naszych czynów, nawet z tych przez nas zapomnianych lub przez społeczeństwo niezauważonych. W kolejnym wersecie Bóg potępił łapówki, następnie mowa jest o cudzoziemcach. Konstrukcja literacka powtarza schemat z wersetów 1-3, które najpierw mówiły o biednych, następnie o miłości do nieprzyjaciół. Tym razem uwagi o ubogich kończą się wzmianką o przybyszu, czyli o cudzoziemcu żyjącym wewnątrz społeczności Izraelitów, ale nie należącym do tego Ludu. Pojęcie cudzoziemca w świadomości ludowej jest prawie tożsame z pojęciem wroga. Na przykład faraon traktował Izraelitów najpierw jako cudzoziemców, w konsekwencji potraktował ich później jako potencjalnych wrogów. Pokusa będzie taka sama u Izraelitów: sami mogliby uciskać przybysza. Kiedy Jezus mówił o miłości do cudzoziemców i do nieprzyjaciół, nie głosił nowinek, ale sprzeciwiał się trendom panującym wówczas w Palestynie. Esseńczycy na przykład, należący do sekty dążącej do wielkiej czystości moralnej, nauczali otwarcie o nienawiści do cudzoziemców i nieprzyjaciół. Ich regulamin zaczynał się od słów: Synowie światłości muszą nienawidzić ciemności. Podobny ton znajdziemy w Koranie i w niektórych naukach rabinicznych. Natomiast Jezus autorytatywnie odcinał się od takiej interpretacji: W słowach Jezusa znajdujemy nawiązanie do wymogu świętości na wzór Boga, jest więc bezpośrednim odniesieniem do Kodeksu Przymierza. Choć Jezus zachęcał do posłuszeństwa względem prawowitych nauczycieli, jednak to posłuszeństwo ma swoje granice: pierwsze jest posłuszeństwo Bogu. Kluczowe są słowa słyszeliście, że powiedziano Rabini tak mówili, ale Bóg tego nie powiedział. Nasze posłuszeństwo autorytetom religijnym musi być rozumne, a nie ślepe... Dalszy ciąg tekstu mówi o roku szabatowym, który jest instytucją w służbie ubogich. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon17:17 74 17:17Prawdomówność, miłość nieprzyjaciół, rok szabatowy (Wj 23, 1-13) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Najczęściej oglądane filmy na kanale Zakochany w Biblii
Szczęśliwi, których droga nieskalana, którzy postępują według Prawa Pańskiego. 2 Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia, całym sercem Go szukają, 3 którzy nie czynią nieprawości, lecz kroczą Jego drogami . 4 Ty na to dałeś swoje przykazania, by pilnie ich przestrzegano. 5 Oby moje drogi były niezawodne w przestrzeganiu Twych ustaw! 6 Wtedy nie doznam wstydu, gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania. 7 Będę Ci dziękować szczerym sercem, gdy się zaprawię do wyroków Twej sprawiedliwości. 8 Przestrzegać będę Twych ustaw, nie opuszczaj mnie nigdy! Bet9 Jak młodzieniec zachowa ścieżkę swą w czystości? - Przestrzegając słów Twoich. 10 Z całego serca swego szukam Ciebie; nie daj mi odstąpić od Twoich przykazań! 11 W sercu swym przechowuję Twą mowę, by nie grzeszyć przeciw Tobie. 12 Błogosławiony jesteś, Panie, naucz mnie Twoich ustaw! 13 Opowiadam swoimi wargami wszystkie wyroki ust Twoich. 14 Cieszę się z drogi Twych napomnień jak z wszelkiego bogactwa. 15 Będę rozmyślał o Twych postanowieniach i ścieżki Twoje rozważał. 16 Będę się radował z Twych ustaw, słów Twoich nie zapomnę. Gimel17 Czyń dobrze słudze swojemu, aby żył i przestrzegał słów Twoich. 18 Otwórz moje oczy, abym ujrzał dziwy Twojego Prawa. 19 Jestem gościem na ziemi, nie kryj przede mną Twych przykazań! 20 Dusza moja omdlewa z tęsknoty wciąż do wyroków Twoich. 21 Zgromiłeś pyszałków; przeklęci, co odstępują od Twych przykazań! 22 Oddal ode mnie hańbę i pogardę, bo zachowuję Twoje napomnienia. 23 Choć możni zasiadają, by zmawiać się przeciw mnie, Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach. 24 Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą, Twoje ustawy są mi doradcami. Dalet25 Przylgnęła do prochu moja dusza, przywróć mi życie według Twego słowa! 26 Opowiedziałem Ci moje drogi i wysłuchałeś mnie, naucz mnie Twoich ustaw! 27 Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień, abym rozważał Twe cuda. 28 Moja dusza nie zaznaje spoczynku ze zgryzoty; podźwignij mnie zgodnie z Twoim słowem! 29 Drogę kłamstwa odwracaj ode mnie, daj mi zaś łaskę Twojego Prawa! 30 Drogę wierności obrałem, pragnąc Twoich wyroków. 31 Lgnę do Twoich napomnień, nie daj mi okryć się wstydem! 32 Biegnę drogą Twoich przykazań, bo rozszerzasz mi serce. He33 Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw, bym przestrzegał ich aż do końca. 34 Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał, a zachowywał je całym sercem. 35 Prowadź mnie ścieżką Twoich przykazań, bo mam w nich upodobanie. 36 Nakłoń me serce do Twoich napomnień, a nie do zysku! 37 Odwróć me oczy, niech na marność nie patrzą; na Twojej drodze udziel mi życia! 38 Spełnij wobec sługi Twego swoją obietnicę, daną bojącym się Ciebie. 39 Odwróć moją hańbę, która mnie trwoży, bo Twoje wyroki są pełne dobroci. 40 Oto pożądam Twoich postanowień, według Twej sprawiedliwości obdarz mnie życiem! Waw41 Niech zstąpi na mnie, Panie, Twoja łaska, Twoje zbawienie, według Twojej obietnicy, 42 bym mógł dać odpowiedź tym, którzy mnie znieważają, bo polegam na Twoich słowach. 43 Nie odbieraj moim ustom słowa prawdy, bo ufam Twoim wyrokom, 44 a Prawa Twego zawsze strzec będę, na wieki, na zawsze. 45 Chcę kroczyć drogą przestronną, bo szukam Twoich postanowień. 46 O Twych rozkazach chcę mówić w obecności królów, a nie doznam wstydu. 47 I będę się weselił z Twoich przykazań, które miłuję. 48 Wznoszę ręce moje ku Twym przykazaniom, które kocham, i rozważać będę Twoje ustawy. Zain49 Pomnij na słowo swoje do Twojego sługi, przez które mi dałeś nadzieję. 50 W moim ucisku jest dla mnie pociechą, że Twoja mowa obdarza mnie życiem. 51 Ludzie zuchwali bardzo mi ubliżają, a ja nie odstępuję od Twojego Prawa. 52 Przypominając sobie Twe wyroki odwieczne, Panie, doznaję pociechy. 53 Gniew mnie ogarnia z powodu występnych, co porzucają Twe Prawo. 54 Twoje ustawy stały się dla mnie pieśniami na miejscu mego pielgrzymowania. 55 Nocą pamiętam o Twoim imieniu, Panie, by zachowywać Twe Prawo. 56 Oto, co do mnie należy: zachowywać Twe postanowienia. Chet57 Moim działem jest Pan - mówię, by zachować Twoje słowa. 58 Z całego serca dbam o przychylność Twojego oblicza, zmiłuj się nade mną według swej obietnicy! 59 Rozważam moje drogi i zwracam moje kroki ku Twoim napomnieniom. 60 Śpieszę bez ociągania, by przestrzegać Twoich przykazań. 61 Oplotły mnie więzy grzeszników, nie zapomniałem o Twoim Prawie. 62 Wstaję o północy, aby Cię wielbić za słuszne Twoje wyroki. Zakochany w Biblii20:27 28593 20:27Ps 119 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Zakochany w Biblii15:01 5079 15:01Ap 1-3 Listy do siedmiu kościołów 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Niewiasta i Smok 1 Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce, i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. 2 A jest brzemienna. I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia. 3 I inny znak się ukazał na niebie: Oto wielki Smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów - a na głowach jego siedem diademów. 4 A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba: i rzucił je na ziemię. I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą, ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecię. 5I porodziła Syna - Mężczyznę, który wszystkie narody będzie pasał rózgą żelazną. I zostało uniesione jej Dziecię do Boga i do Jego tronu. 6 A Niewiasta zbiegła na pustynię, gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni. 7 I nastąpiła walka w niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie, 8 ale nie przemógł, i już się miejscedlanich w niebie nieznalazło. 9 I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię; został strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie. 10 I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: «Teraz nastało zbawienie, potęga ikrólowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym. 11 A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci. 12 Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy! Biada ziemi i morzu - bo zstąpił do was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu». 13 A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię, począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę. 14 I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego, by na pustynię leciała na swoje miejsce, gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od Węża. 15 A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli wodę jak rzekę, żeby ją rzeka uniosła. 16 Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście i otworzyła ziemia swą gardziel, i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił. 17 I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa. 18 I stanął na piasku [nad brzegiem] morza. 12,1-18 Rozdział ten ilustruje walkę szatana z Kościołem w ciągu wieków. 12,1 Ma ona rysy: 1) indywidualne - Matki Mesjasza (Iz 7,11.14; Mi 5,2); 2) zbiorowe - jako symbol społeczności Izraela (Jr 3,6-10.20; Ez 16,8-14; Oz rozdz. 2), a także Syjonu (Iz 26,17; 49,14-25) lub Jerozolimy (Iz 66,7); 3) mieszane - Niewiasty z Protoewangelii (Rdz 3,14n). Jest to symbol ludu Bożego obu Testamentów. A jego konkretną przedstawicielką jest Maryja, rodząca historycznego Chrystusa. Część tradycji upatrywała tu tylko Maryję. 12,3 Symbol szatana (por. 12,9), władcy tego świata (J 12,31; 14,30; 16,11), walczącego ze światłością, czyhającego na Mesjasza. 12,5 Ps 2,9; Jr 20,15. Mesjasz jest niedostępny dla napaści szatana. Tajemnica wniebowstąpienia ujęta w perspektywie dziejów Mistycznego Ciała Chrystusa. 12,6 Zob. przyp. do 12,14nn. 12,7 Walka - w jeden obraz ujęte wszystkie napaści i porażki złych duchów od początku do końca świata; Michał - archanioł, rzecznik ludu Bożego (Dn 10,13.21). 12,8 Część rkp i wydań: nie przemogli. 12,9 Por. Łk 10,18; J 12,31. 12,10 Por. Hi 1,9nn; 2,4n; Za 3,1. 12,13 Udaremniona napaść na Mesjasza każe szatanowi przenieść ataki na Kościół. 12,14nn Mimo tych ataków Kościół jako całość ma w ciągu doczesności (por. 11,2n; 12,6; 13,5) zapewnioną opiekę Bożą - jest również nietykalny w swej najgłębszej istocie. 12,17 Są to poszczególni wierni. Rozdział 13 Smok przekazuje władzę Bestii 1 I ujrzałem Bestię wychodzącąz morza, mającą dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jej dziesięć diademów, a na jej głowach imiona bluźniercze. 2Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery, łapy jej - jakby niedźwiedzia, paszcza jej - niby paszcza lwa. A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę. 3 I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, a rana jej śmiertelna została uleczona. A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią; 4 i pokłon oddali Smokowi, bo władzę dał Bestii. I Bestii pokłon oddali, mówiąc: «Któż jest podobny do Bestii i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?» Zakochany w Biblii13:16 4970 13:16Ap 12-14 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie, mówiący: «Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego, 2bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe, bo osądził Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządems swym ziemię, i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sługs ». 3 I rzekli powtórnie: «Alleluja!» A dym jej wznosi się na wieki wieków. 4 A dwudziestu czterech Starców upadło, i cztery Istoty żyjące, i pokłon oddali Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc: «Amens ! Alleluja!» 5 I dobył się głos od tronu, mówiący: «Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, którzy się Go boicie, mali i wielcy!» 6 I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu, i jakby głos mnogich wód, i jakby głos potężnych gromów, które mówiły: «Alleluja, bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący. 7 Weselmy się i radujmy, i oddajmy Mu chwałę, bo nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła, 8 i dano jej przyoblec bisiors lśniący i czysty» - bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętychs . 9 I mówi mi [anioł]: «Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!» I mówi mi: «To są prawdziwie słowa Boże». 10 Ja upadłem do jego stóp, by oddać mu pokłon. I mówi mi: «Bacz, abyś tego nie czynił, bo jestem twoim współsługą i braci twoich, co mają świadectwo Jezusa. Bogu samemu złóż pokłon!» Świadectwem bowiem Jezusa jest duch proroctwa. ZAGŁADA WROGICH NARODÓW Pierwsza walka zwycięskiego Słowa 11 Potem ujrzałem niebo otwarte: a oto biały koń, a Ten, co na nim siedzi, zwany Wiernym i Prawdziwym, oto sprawiedliwie sądzi i walczy. 12 Oczy Jego jak płomień ognia, a na Jego głowie wiele diademów. Ma wypisane imięs , którego nikt nie zna prócz Niego. 13 Odziany jest w szatę we krwi skąpaną, a nazwano Go imieniem Słowo Boga. 14 A wojska, które są w niebie, towarzyszyły Mu na białych koniach - wszyscy odziani w biały, czysty bisior. 15 A z Jego ust wychodzi ostry miecz, by nim uderzyć narody: On będzie je pasał rózgą żelazną i On udeptuje tłocznię wina zapalczywości gniewu Boga wszechmogącego. 16 A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW. 17 I ujrzałem innego anioła stojącego w słońcu: i zawołał on głosem donośnym do wszystkich ptaków lecących środkiem nieba: «Pójdźcie, zgromadźcie się na wielką ucztę Boga, 18aby pożreć trupy królów, trupy wodzów i trupy mocarzy, trupy koni i tych, co ich dosiadają, trupy wszystkich - wolnych i niewolników, małych i wielkich!» 19 I ujrzałem Bestię i królów ziemi, i wojska ich zebrane po to, by stoczyły bój z Siedzącym na koniu i z Jego wojskiem. 20 I pochwycono Bestię, a z nią Fałszywego Proroka, co czynił wobec niej znaki , którymi zwiódł tych, co wzięli znamię Bestii i oddawali pokłon jej obrazowi. Oboje żywcem wrzuceni zostali do ognistego jeziora, gorejącego siarką. 21 A inni zostali zabici mieczem Siedzącego na koniu, [mieczem], który wyszedł z ust Jego. Wszystkie zaś ptaki najadły się ciał ich do syta. 19,1 Liturgiczna aklamacja (znaczy: chwalcie Jahwe) z ST; por. Tb 13,18 (LXX); Ps 111[110]-118[117]. 19,2 Dosł.: z jej ręki. 19,5 Por. Ps 22[21],24; 115[113B],13; 134[133],1; 135[134],1. 19,7 Kościół triumfujący w ostatecznym kształcie; por. 21,2nn. 19,9 Por. w. 10; 17,1; 22,8n. 19,11 Por. 1,5; 3,7.14; 6,2. Rysy znamienne z ST: Mdr 18,15; Iz 11,4; 63,1-6. 19,12 Tajemnica Chrystusa jest niezgłębiona; por. Ef 3,8. 19,13 Por. J 1,1nn; 1 J 1,1. 19,15 Ps 2,9; Iz 63,3. 19,17 Por. Ez 39,4.17-20. 19,20 Piekło; por. Syr 7,17; Iz 66,24; Mt 5,22.29n; 18,9; Jk 3,6. Rozdział 20 Tysiącletnie królestwo 1 Potem ujrzałem anioła zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce. 2 I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. 3 I wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony. 4 I ujrzałem trony - a na nich zasiedli [sędziowie], i dano im władzę sądzenia - i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi, i nie wzięli sobie znamienia na czoło ani na rękę. Ożyli oni i tysiąc lat królowali z Chrystusem. 5 A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat dobiegło końca. To jest pierwsze zmartwychwstanie. 6 Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat. Zakochany w Biblii19:58 4504 19:58Ap 19-22 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Potem donośnie, tak że ja słyszałem, wołał On: «Zbliżcie się, straże miasta, każdy z niszczycielską bronią w ręku!» 2 I oto przybyło sześciu mężów drogą od górnej bramy, położonej po stronie północy, każdy z własną niszczycielską bronią w ręku. Wśród nich znajdował się pewien mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z brązu. 3 A chwała Boga Izraela uniosła się znad cherubóws , na których się znajdowała, do progu świątyni. Następnie, zawoławszy męża odzianego w szatę lnianą, który miał kałamarz u boku, 4 Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy, i nakreśl ten znak Taw na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». 5 Do innych zaś rzekł, tak iż słyszałem: «Idźcie za nim po mieście i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! 6 Starców, młodzieńców, panny, niemowlęta i kobiety wybijcie do szczętu! Nie dotykajcie jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak. Zacznijcie od mojej świątyni!» I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed świątynią. 7 Następnie rzekł do nich: «Zbezcześćcie również świątynię, dziedzińce napełnijcie trupami!» Wyszli oni i zabijali w mieście. 8 A podczas gdy oni zabijali, ja pozostałem sam, upadłem na twarz i tak wołałem: «Ach, Panie Boże! Czy chcesz wyniszczyć całą Resztęs Izraela, dając upust swemu gniewowi przeciw Jerozolimie?» 9 Rzekł do mnie: «Nieprawość pokolenia Izraela i Judy jest wielka, niezmierna; kraj jest pełen krwi, a miasto pełne przewrotności. Mówią bowiem: Pan opuścił ten kraj, Pan nie widzi. 10 A więc także i moje oko nie okaże litości ani współczucia. Odpowiedzialność za ich postępowanie składam na ich głowy». 11 I oto ów mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku, oznajmił: «Uczyniłem, jak mi rozkazałeś». Zakochany w Biblii03:06 3396 03:06Ez 9 Apokalipsa 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Cudowne rozmnożenie chleba 1 Potem Jezus udał się na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. 2 Szedł za Nim wielki tłum, bo oglądano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali. 3 Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. 4 A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. 5 Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą się do Niego, rzekł do Filipa: «Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli?» 6 A mówił to, wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co ma czynić. 7 Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denaróws nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać». 8 Jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: 9 «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?» 10 Jezus zaś rzekł: «Każcie ludziom usiąść». A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. 11 Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. 12 A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». 13 Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, pozostałymi po spożywających, napełnili dwanaście koszów. 14 A kiedy ludzie spostrzegli, jaki znak uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat». 15 Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę. Jezus kroczy po jeziorze 16 O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro 17 i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; 18 jezioro burzyło się od silnego wichru. 19 Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. 20 On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». 21 Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali. Lud szuka Jezusa 22 Nazajutrz tłum stojący po drugiej stronie jeziora spostrzegł, że poza jedną łodzią nie było tam żadnej innej oraz że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. 23 Tymczasem w pobliże tego miejsca, gdzie spożyto chleb po modlitwie dziękczynnej Pana, przypłynęły od Tyberiady inne łodzie. 24 A kiedy [ludzie z] tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. 25 Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?» Mowa eucharystyczna 26 W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki , ale dlatego, że jedliście chleb do syta. 27 Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec». 28 Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?» 29 Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał». 30 Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? 31 Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: Dał im do jedzenia chleb z nieba». 32 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. 33 Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». 34 Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!» 35 Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. 36 Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. 37 Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, 38 ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. 39 Jest wolą Tego, który Mnie posłał, abym nic nie stracił z tego wszystkiego, co Mi dał, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. 40 To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».09:41 3227 09:41J 6 Chleb żywy - mowa eucharystyczna 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

4 Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący oraz blask dokoła niego, a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu złota ze srebrem, ze środka ognia. 5 Pośrodku było coś podobnego do czterech Istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. 6 Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła. 7 Nogi ich były proste, stopy ich zaś były podobne do stóp cielca; lśniły jak brąz wygładzony. 8 Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza i skrzydła owych czterech istot - 9 skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie - nie odwracały się, gdy one szły; każda szła prosto przed siebie. 10 Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze cielca i oblicze orła, 11oblicza ich i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do siebie, a dwa okrywały ich tułowie. 12 Każda posuwała się prosto przed siebie; szły tam, dokąd duch je prowadził; idąc, nie odwracały się. 13 W środku między tymi Istotami żyjącymi pojawiły się jakby żarzące się w ogniu węgle, podobne do pochodni, poruszające się między owymi Istotami żyjącymi. Ogień rzucał jasny blask, a z ognia wychodziły błyskawice. 14 Istoty żyjące biegały tam i z powrotem niczym błyskawice. 15 Przypatrzyłem się tym Istotom żyjącym, a oto przy każdej z tych czterech Istot żyjących znajdowało się na ziemi jedno koło. 16 Wygląd tych kół i ich wykonanie odznaczały się połyskiem topazu, a wszystkie cztery miały ten sam wygląd i wydawało się, jakby były wykonane tak, że jedno koło było w drugim. 17 Mogły chodzić w czterech kierunkach; gdy zaś szły, nie odwracały się, idąc. 18 Obręcz ich była ogromna; przypatrywałem się im i oto: obręcz u tych wszystkich czterech była pełna oczu wokoło. 19 A gdy te Istoty żyjące się posuwały, także koła posuwały się razem z nimi, gdy zaś te Istoty żyjące podnosiły się z ziemi, podnosiły się również koła. 20 Dokądkolwiek poruszał je duch, tam szły także koła; równocześnie podnosiły się z nimi, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 21 Gdy szły [te istoty], szły i one, a gdy przystawały, również i koła się zatrzymywały; gdy one od ziemi się podrywały, podrywały się z nimi także koła, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 22 Nad głowami tych Istot żyjących było coś jakby sklepienie niebieskie, jakby kryształ lśniący, rozpostarty ponad ich głowami, w górze. 23 Pod sklepieniem jednak skrzydła ich były wzniesione, jedne przy drugich; u każdej z nich dwoje pokrywało ich tułowie. 24 Gdy szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielkich wód, jak głos Wszechmogącego, odgłos ogłuszający jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast gdy stały, skrzydła miały opuszczone. 25 Nad sklepieniem, które było nad ich głowami, rozlegał się głos; gdy stały, skrzydła miały opuszczone. 26 Ponad sklepieniem, które znajdowało się nad ich głowami, było coś, co wyglądało jak szafir, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. 27 Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, który wyglądał jak ogień wokół niego. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądem przypominało ogień, a wokół niego roztaczał się blask. 28 Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglądałem ją. Następnie padłem na twarz i usłyszałem głos Mówiącego. 21 Rzekł On do mnie: «Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił». 2 I wstąpił we mnie duch, gdy do mnie mówił, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. 3 Powiedział mi: «Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. 4 To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. 5 A oni, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną - są bowiem ludem opornym - przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich. 6 A ty, synu człowieczy, nie bój się ich ani się nie lękaj ich słów, nawet gdyby wokół ciebie były osty i ciernie i gdybyś się znalazł wśród skorpionów. Nie obawiaj się ich słów ani się nie lękaj ich twarzy, bo to lud oporny. 7 Przekażesz im moje słowa, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną, bo przecież są buntownikami. Zakochany w Biblii14:34 2995 14:34Ez 1-3 Zjedz ten zwój i przemów! 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pan skierował do mnie te słowa: 2 «Synu człowieczy, zapoznaj Jerozolimę z jej obrzydliwościami 3 i powiedz: Tak mówi Pan Bóg do Jerozolimy: Z pochodzenia i urodzenia swego jesteś z ziemi Kanaan. Ojciec twój był Amorytą, a matka twoja - Chittytką. 4 A twoje urodzenie: w dniu twego przyjścia na świat nie odcięto ci pępowiny, nie obmyto cię w wodzie, aby cię oczyścić; nie natarto cię solą i w pieluszki cię nie owinięto. 5 Żadne oko nie okazało współczucia, aby spełnić względem ciebie jedną z tych posług przez litość dla ciebie. W dniu twego urodzenia wyrzucono cię na puste pole - przez niechęć do ciebie. 6 Oto Ja przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię, jak szamotałaś się we krwi. Rzekłem do ciebie, gdy byłaś we krwi: Żyj, 7 rośnij! Jak trawę na polu cię uczyniłem. Rosłaś, wzrastałaś i doszłaś do wieku dojrzałego. Piersi twoje nabrały kształtu i włosy twoje stały się obfitsze. Ale byłaś naga i bez okrycia. 8 Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłości. Rozciągnąłem połę płaszcza mego nad tobą i zakryłem twoją nagość. Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze - wyrocznias Pana Boga - stałaś się moją. 9 Obmyłem cię wodą, otarłem z ciebie krew i namaściłem olejkiem. 10 Następnie przyodziałem cię wyszywaną szatą, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorems i okryłem cię jedwabiem. 11 Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twoją szyję. 12 Włożyłem też pierścień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twoją głowę. 13 Zostałaś ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz w szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaś najczystszą mąkę, miód i oliwę. Stawałaś się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaś aż do godności królewskiej. 14 Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twojej piękności, bo była ona doskonała z powodu ozdób, w które cię wyposażyłem - wyrocznia Pana Boga. 15 Ale zaufałaś swojej piękności i wyzyskałaś swoją sławę na to, by uprawiać nierząds . Oddawałaś się każdemu, kto obok ciebie przechodził. 16 Nabrałaś swoich szat i sporządziłaś sobie wyżynys [z namiotami] o różnorakich barwach i na nich uprawiałaś nierząd. 17 Wziąwszy ozdobne przedmioty ze złota i ze srebra, które ci dałem, uczyniłaś sobie z nich podobizny ludzkie i przed nimi grzeszyłaś nierządem. 18 Wzięłaś swe szaty wyszywane i okryłaś je nimi, a także moją oliwę i moje kadzidło składałaś w ofierze przed nimi. 19 Nawet żywność, którą ci dałem: najczystszą mąkę, oliwę i miód, którymi cię żywiłem, ofiarowałaś im jako miłą woń. Tak było - wyrocznia Pana Boga. 20 Brałaś też synów swoich i córki, które mi urodziłaś, a składałaś im w ofierze na pożywienie. Czy więc czymś małym jest twój nierząd? 21 Zabijałaś przecież synów moich i paląc ich, składałaś im w ofierze. 22 A przy wszystkich tych obrzydliwościach i nierządach nie pamiętałaś dni twojej młodości, gdy byłaś naga, odkryta i gdy szamotałaś się w swojej krwi. 23 A po tych wszystkich złościach twoich - biada, o biada tobie! - wyrocznia Pana Boga - 24 budowałaś sobie szałasy i sporządzałaś wzniesienia na każdym miejscu. 25 Na początku każdej drogi budowałaś sobie wzniesienie, aby tam kalać swoją piękność, i oddawałaś się każdemu przechodniowi. Mnożyłaś coraz bardziej swoje czyny nierządne. 26 Uprawiałaś nierząd z twoimi sąsiadami, Egipcjanami, o ciałach potężnych, pomnażałaś coraz bardziej swoje czyny nierządne, aby Mnie pobudzać do gniewu. 27 Oto wyciągnąłem rękę przeciwko tobie i zmniejszyłem ci żywność, i wydałem cię na łup twoim nieprzyjaciółkom, córkom filistyńskim, które się wstydziły twojego postępowania. 28 Uprawiałaś następnie nierząd z Asyryjczykami, ponieważ byłaś nienasycona; oddawałaś się nierządowi z nimi, a i tak się tym nie nasyciłaś. 29 Uprawiałaś więc znów nierząd z krajem kupieckim Chaldejczyków, i także tym się nie nasyciłaś. 30 Jakżeż słabe było twoje serce - wyrocznia Pana Boga - skoro dopuszczałaś się takich rzeczy, godnych bezwstydnej nierządnicy, 31 skoro budowałaś szałas na początku każdej drogi, skoro urządzałaś sobie wzniesienia na każdym placu, a gardząc zapłatą, nie byłaś podobna do nierządnicy, 32 lecz do kobiety cudzołożnej, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych. 33 Wszystkim nierządnicom daje się zapłatę, a ty wszystkim swoim kochankom dawałaś podarki i zjednywałaś ich sobie, by przychodzili do ciebie zewsząd i uprawiali z tobą nierząd. 34 U ciebie działo się odwrotnie niż u nierządnic: nikt nie gonił za tobą. To ty dawałaś zapłatę, a ciebie nikt nie wynagradzał. Tak, z tobą było wprost odwrotnie. Zakochany w Biblii12:43 2447 12:43Ez 16 Symboliczna historia Izraela 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pieśń nad pieśniami Salomona. PIEŚŃ PIERWSZA Oblubienica:2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust! Bo miłość twa przedniejsza od wina. 3 Woń twych pachnideł słodka, olejek rozlany - imię twe, dlatego miłują cię dziewczęta. 4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy! Król wprowadził mnie do swoich komnat. «Cieszmy się i weselmy tobą!», sławmy twą miłość nad wino, [jakże] słusznie cię miłują! 5 Czarna jestem, lecz piękna, córki jerozolimskie, jak namioty Kedaru, jak zasłony Szalma. 6 Nie patrzcie na mnie, że jestem czarna, że mnie spaliło słońce. Synowie mej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic, a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam. 7 O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spocząć w południe, abym się nie błąkała wśród stad twych towarzyszy. Chór:8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast, pójdź za śladami trzód i paś koźlęta twe przy szałasach pasterzy. Oblubieniec:9 Do klaczy mej w zaprzęgu faraona przyrównam cię, przyjaciółko moja. 10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków, szyja twa w koliach. 11 Wisiorki zrobimy ci złote z kuleczkami ze srebra. Oblubienica:12 Gdy król na uczcie przebywa, nard mój roztacza woń swoją. 13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry, między piersiami mymi położonym. 14 Gronem henny jest mi umiłowany mój w winnicach Engaddis . Oblubieniec:15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jak piękna, oczy twe jak gołębice! Oblubienica:16 Zaiste piękny jesteś, miły mój, o jakże uroczy! Łoże nasze z zieleni. Oblubieniec:17 Belkami domu naszego są cedry, a cyprysy ścianami. Oblubienica: Rozdział 2 1 Jam narcyz Szaronus , lilia dolin. Oblubieniec:2 Jak lilia pośród cierni, tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt. Oblubienica:3 Jak jabłoń wśród drzew leśnych, tak ukochany mój wśród młodzieńców. W upragnionym jego cieniu usiadłam, a owoc jego słodki dla mego podniebienia. 4 Wprowadził mnie do sali biesiadnej, i godłem jego nade mną jest miłość. 5 Posilcie mnie plackami z rodzynek, wzmocnijcie mnie jabłkami, bo chora jestem z miłości. 6 Lewa jego ręka pod głową moją, a prawica jego obejmuje mnie. Oblubieniec:7 Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie polne: Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie miłości, póki sama nie zechce. PIEŚŃ DRUGA Oblubienica:8 Głos mojego ukochanego! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach. 9 Umiłowany mój podobny do gazeli, do młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, patrzy przez okno, zagląda przez kraty. 10 Miły mój odzywa się i mówi do mnie: «Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! 11 Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. 12 Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przycinania drzew, i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie. 13 Figowiec wydał zawiązki owoców i winne krzewy kwitnące już pachną. Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! 14 Gołąbko ma, [ukryta] w rozpadlinach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku». Chór:15 «Schwytajcie nam lisy, małe lisy, co pustoszą winnice, bo w kwieciu są winnice nasze». Oblubienica:16 Mój miły jest mój, a ja jestem jego, on stada swe pasie wśród lilii. 17 Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, wróć, bądź podobny, mój miły, do gazeli, do młodego jelenia na górach Beter! Rozdział 3 1 Na łożu mym nocą szukałam umiłowanego mej duszy, szukałam go, lecz nie znalazłam. 2 Wstanę, obejdę miasto po ulicach i placach, szukać będę ukochanego mej duszy. Szukałam go, lecz nie znalazłam. 3 Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzą miasto. «Czy widzieliście miłego duszy mej?» 4 Zaledwie ich minęłam, znalazłam umiłowanego mej duszy, pochwyciłam go i nie puszczę, aż go wprowadzę do domu mej matki, do komnaty mej rodzicielki. Oblubieniec:5 Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele i na łanie polne: nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki sama nie zechce. Zakochany w Biblii22:17 2139 22:17Pieśń nad pieśniami 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wierność przestrogom, Niebezpieczeństwo, Zasadzka, Pokusa, Upadek, Pouczenie04:30 1800 04:30Prz 7 Przeciw uwodzicielce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

2 Głos mój się wznosi do Boga i wołam, głos mój - do Boga, by mnie usłyszał. 3 Szukam Pana w dzień mojej niedoli. Moja ręka w nocy niestrudzenie wyciągnięta, moja dusza odmawia przyjęcia pociechy. 4 Jęczę, im bardziej wspominam Boga, duch mój słabnie, im więcej rozmyślam. 5 Ty przytrzymujesz powieki mych oczu, jestem wzburzony i mówić nie mogę. 6 Rozważam dni starodawne i lata minione 7 wspominam. Rozmyślam nocą w sercu, roztrząsam i duch mój docieka: 8 «Czy Bóg odrzuca na wieki i nie jest już łaskawy? 9 Czy Jego łaskawość ustała na zawsze, a słowo umilkło na pokolenia? 10 Czy Bóg zapomniał o litości, czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?» 11 I mówię: «To dla mnie bolesne, że się odwróciła prawica Najwyższego». 12 Wspominam dzieła Pana, zaiste wspominam Twoje dawne cuda. 13 Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach i czyny Twoje rozważam. 14 Boże, Twoja droga jest święta; który bóg dorówna wielkością naszemu Bogu? 15 Ty jesteś Bogiem działającym cuda, objawiłeś ludom swą potęgę. 16 Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeś, synów Jakuba i Józefa. 17 Boże, ujrzały Cię wody, ujrzały Cię wody: zadrżały, i odmęty się poruszyły. 18 Chmury wylały wody, wydały głos chmury i poleciały Twoje strzały. 19 Głos Twego grzmotu wśród terkotu kół, pioruny świat rozjaśniły, poruszyła się i zatrzęsła ziemia. 20 Twoja droga wiodła przez wody, Twoja ścieżka przez wody rozległe i nie znać było Twych śladów. 21 Wiodłeś Twój lud jak trzodę ręką Mojżesza i Aarona. 1 Alleluja. Gdy Izrael wychodził z Egiptu, dom Jakuba - od ludu obcego, 2 przybytkiem Jego stał się Juda, Izrael Jego królestwem. 3 Ujrzało morze i uciekło, Jordan bieg swój odwrócił. 4 Góry skakały jak barany, pagórki - niby jagnięta. 5 Cóż ci jest, morze, że uciekasz? Czemu, Jordanie, bieg swój odwracasz? 6 Góry, czemu skaczecie jak barany, pagórki - niby jagnięta? 7 Zadrżyj, ziemio, przed obliczem Pana całej ziemi, przed obliczem Boga Jakuba, 8 który zmienia opokę w oazę, a skałę w krynicę wody. Zakochany w Biblii03:56 1713 03:56Ps 77 Wiodłeś Twój lud jak trzodę 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja godzina. Jest to również godzina waszej walki, ponieważ zwycięskie działanie Niebieskiego Wodza, Niewiasty obleczonej w słońce, będzie się stawać coraz bardziej widoczne. Jeszcze przez połowę czasu muszę pozostać w schronieniu na pustyni. Tutaj dokonuję największych cudów, w ciszy i pokorze. Pustynia, na którą się chronię, to wy, synowie poświęceni Niepokalanemu Sercu, to wasze serca wysuszone licznymi ranami, zadanymi w świecie zbuntowanym przeciwko Bogu i Jego prawom, w świecie ogarniętym rozszerzającą się groźnie nienawiścią i przemocą. Wasze wysuszone serca, wasze spragnione dusze, Moi synowie, są miejscem, na którym Niebieska Mama znajduje teraz schronienie. Dzięki Mojej obecności pustynia ta zmienia się w kwitnący ogród pielęgnowany przeze Mnie ze szczególną troską. Codziennie nawadniam wasze wysuszone serca czułością Mej niepokalanej miłości. Oschłość waszych dusz zraszam łaską, której jestem pełna, gdyż jako Mama muszę ją dawać wszystkim Moim małym dzieciom. Opatruję również niebieskim balsamem wasze rany i oczyszczam was, pomagając wyzwalać się stopniowo z grzechów, z licznych braków i nieuporządkowanych przywiązań. Tak właśnie przygotowuję i użyźniam ziemię Mojego ogrodu. Zasiewam tam miłość do Mojego Syna Jezusa, aby mogła wykiełkować i kwitnąć w sposób coraz doskonalszy i pełen światła. W Jego Duchu miłości otwieram was na słońce życzliwości Ojca, aby Trójca Przenajświętsza mogła zabłysnąć i odzwierciedlać się w niebiańskiej siedzibie, zbudowanej w Moim Niepokalanym Sercu. Wzrastacie więc, pielęgnowani przeze Mnie, jak pokorne kwiaty, które rozchylają się, by wyśpiewywać wyłącznie chwałę Bożą i wszędzie szerzyć wspaniałość Jego miłości. Daję wam także barwy i zapach Moich cnót: modlitwy, pokory, małości, posłuszeństwa, doskonałego oddania się. Wzrastacie i rozwijacie się, a Ja każdego dnia przemieniam waszą pustynię w najpiękniejszy ogród, którego zazdrośnie strzegę. #Gobbi03:54 372 03:54Pustynia, na którą się chronię (Ap 12,1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja wielka bitwa. To, co widzicie, co teraz przeżywacie, stanowi część Mego planu, który dotąd był ukryty w głębinach Mojego Niepokalanego Serca. Trójca Przenajświętsza powierzyła Mi dowodzenie Jej armią w strasznej walce przeciw szatanowi, który od wieków jest najbardziej przebiegłym i zaciekłym wrogiem Boga. To Mnie, najmniejszej niewolnicy Pana, Bóg powierzył wykonanie Swego zwycięskiego planu, by duch pychy i buntu został znowu pokonany pokorą i posłuszeństwem waszej Niebieskiej Mamy. Mój przeciwnik chciał zaatakować Trójcę Przenajświętszą, wprowadzając zamieszanie w Jej wielkie Dzieło miłości i chwały. Zaćmił Dzieło Ojca zwodząc stworzenia, aby je wciągnąć do buntu przeciwko Bogu przez szerzenie ateizmu, który nigdy w takim stopniu jak dziś nie rozpowszechniał się na świecie. Wprowadził zamieszanie w Dzieło Syna. Aby uczynić Odkupienie bezowocnym, rozsiewa błąd w samym wnętrzu Jego Kościoła. Niewierność rozszerza się w nim jak straszny rak. Lekceważy się Papieża, którego Jezus ustanowił w Kościele fundamentem Jedności i stróżem Prawdy. Przeciwnik wprowadził zamieszanie w Dzieło Ducha Świętego, gasząc skutecznie poprzez grzech światło życia Bożego w licznych duszach. Wielu z łatwością popełnia grzech, a nawet go usprawiedliwia, niektórzy już się więcej z niego nie spowiadają. Jednak Niewiasta obleczona w słońce rozpoczęła już wielki bój i posuwa się codziennie naprzód dzięki wam, Mój mały wierny zastępie. Właśnie przez was chcę doprowadzić do pierwotnego blasku Dzieło stworzenia, odkupienia i uświęcenia, by Trójca Przenajświętsza mogła otrzymać największą chwałę. Tak, Światło rozbłyśnie w stworzeniach, kiedy po klęsce wszystkich form ateizmu i po ustaniu pełnego pychy buntu będzie ono na nowo wyśpiewywać miłość i chwałę Boga. W Kościele ponownie zabłyśnie w pełni całe światło Prawdy, wierności i jedności. Mój Syn Jezus ukaże się w takiej pełni, że Kościół stanie się Światłością dla wszystkich narodów ziemi. Sprawię, że światło łaski zabłyśnie w duszach. Duch Święty udzieli się im w obfitości, aby prowadzić je ku doskonałej Miłości. #Gobbi04:12 369 04:12Godzina walki (Ap 12, 1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Moi najmilsi synowie, czcicie Mnie dziś w sposób szczególny w pierwszą sobotę maja miesiąca, który Mi specjalnie poświęcacie. Gromadzicie się z waszą Niebieską Mamą w Wieczernikach braterstwa i modlitwy. Jaką pociechę przynosicie Mi w Moim głębokim bólu! Jakiej radości udzielacie Mojemu Niepokalanemu Sercu! Dzięki wam którzy Mi odpowiedzieliście okazywana Mi cześć rozkwita obecnie w całym Kościele. Przez to mogę w waszych czasach korzystać z wielkiej mocy udzielonej Mi przez Przenajświętszą Trójcę. Dzięki niej unieszkodliwiam atak, który Mój przeciwnik, czerwony Smok, rozpętał przeciw Mnie, wymiotując ze swej gardzieli wodę jak rzekę, aby Mnie zatopić. Tę rzekę tworzą wszystkie nowe doktryny teologiczne, usiłujące rzucić cień na postać waszej Niebieskiej Mamy, zaprzeczyć Moim przywilejom, zmniejszyć oddawaną Mi cześć, ośmieszyć wszystkich oddanych Mi. Z powodu tych ataków Smoka pobożność Maryjna zmniejszała się coraz bardziej w ostatnich latach u wielu Moich wiernych, a w niektórych miejscach nawet zupełnie zanikła. Pomocą jednak dla waszej Niebieskiej Mamy stały się dwa skrzydła wielkiego orła. Wielki orzeł to Słowo Boże, zwłaszcza Słowo zawarte w Ewangelii Mojego Syna Jezusa. Orzeł symbolizuje jedną z czterech Ewangelii: Ewangelię według świętego Jana, gdyż wznosi się wyżej niż inne i wchodzi w samo Serce Przenajświętszej Trójcy. Ewangelia ta głosi z mocą Boskość, odwieczność i współistotność Słowa a także Bóstwo Jezusa Chrystusa. Dwa skrzydła orła to Słowo Boże słuchane, kochane i zachowywane z wiarą; to Słowo Boże stosowane z miłością w życiu dzięki łasce. Dwa skrzydła wiary i miłości czyli Słowo Boże, którego słuchałam i którym żyłam pozwoliły Mi wznieść się ponad rzekę wszystkich ataków skierowanych przeciwko Mnie, ponieważ ukazały światu Moją prawdziwą wielkość. Następnie znalazłam schronienie na pustyni. Tą pustynią, na której wzniosłam Moją stałą siedzibę, są serca i dusze wszystkich Moich dzieci przyjmujących i słuchających Mnie, całkowicie powierzających Mi siebie, poświęcających się Mojemu Niepokalanemu Sercu. Na tej pustyni, na której się znajduję, dokonuję dziś największych cudów. Czynię je w sercach i w duszach, to znaczy w życiu wszystkich Moich najmniejszych dzieci. Sprawiam, że idą za Mną drogą wiary i miłości. Przygotowuję je do przyjmowania, kochania i zachowywania Słowa Bożego. Pomagam im żyć nim każdego dnia konsekwentnie i odważnie. W ciszy i ukryciu to znaczy na pustyni, na której się znajduję działam z mocą, aby poświęceni Mi synowie wierzyli dziś w Ewangelię, pozwalali się prowadzić jedynie Mądrości Ewangelii i byli zawsze żywą Ewangelią. Przez Mój Kapłański Ruch Maryjny uformowałam we wszystkich częściach świata Mój zastęp. Jego zadanie polega na tym, by pozwolić się przenieść ze Mną na skrzydłach wielkiego orła, to znaczy na skrzydłach wiary i miłości, przyjmując w waszych czasach Słowo Boże z miłością i żyjąc tylko Nim. Wielkie cuda jakich dokonuję dziś na pustyni, na której się znajduję polegają na takiej zupełnej przemianie życia Moich małych dzieci, by stały się odważnymi świadkami wiary i przykładami jaśniejącymi świętością. W ten sposób każdego dnia w ciszy i ukryciu przygotowuję Moje wielkie zwycięstwo nad Smokiem przez tryumf Mojego Niepokalanego serca w świecie. #Gobbi05:48 354 05:48Dwa skrzydła wielkiego orła (Ap 12, 14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Poznaj tło historyczne wydarzeń biblijnych! Górny Egipt - Teby - bóg Chnum Dolny Egipt - Memfis - bóg Amon Nil Nomy Imhotep Mastaba - Piramidy Stare Państwo Pierwszy Okres przejściowy Średnie Państwo Drugi Okres przejściowy Hyksosi Nowe Państwo Echnaton - Amarna - bóg Aton Trzeci Okres Przejściowy Dynastie nubijskie Asyria Persja Grecja Imperium Rzymskie Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Stary Testament Tanach Księga Rodzaju Bereszit Genesis Pięcioksiąg Tora prof. Joseph Davidovits Historia biblijna Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi10:30 335 10:30Starożytny Egipt historia w pigułce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nowo dodane filmy i seriale CDA Premium
Lincz (2010) Cały film PL 6.5/10 Lincz (2010) Cały film PL premium
Arcydzieło, czyli dekalog producenta filmowego (2023) Cały film PL 3.0/10 Arcydzieło, czyli dekalog producenta filmowego (2023) Cały film PL premium
Kochanie, chyba cię zabiłem (2014) Cały Film PL 5.2/10 Kochanie, chyba cię zabiłem (2014) Cały Film PL premium
Konwój (2016) Cały film PL 5.8/10 Konwój (2016) Cały film PL premium
Córki dancingu (2015) Cały film PL 6.3/10 Córki dancingu (2015) Cały film PL premium
Body/Ciało (2015) Cały film PL 6.4/10 Body/Ciało (2015) Cały film PL premium
Święty interes (2010) Cały film PL 4.7/10 Święty interes (2010) Cały film PL premium
Chce się żyć (2013) Cały film PL 7.7/10 Chce się żyć (2013) Cały film PL premium
Czerwony pająk (2015) Cały film PL 6.0/10 Czerwony pająk (2015) Cały film PL premium
Anatomia zła (2015) Cały film PL 5.9/10 Anatomia zła (2015) Cały film PL premium
Zobacz więcej dobrych filmów

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Ulepsz konto

Przydatne linki

Kup w