+ Napisz wiadomość
97472 odsłon wideo
Dołączył(a): 2019-12-23
Nowo dodane filmy
Korban pochodzi od czasownika karav, który oznacza przybliżać lub zbliżać się. To co po polsku nazywamy ofiarą pokrywa dwie rzeczywistości: samą żertwę, którą zbliżamy przed obliczem Boga, ale również proces osobistego i fizycznego zbliżania się do Boga! Wszystko nabiera zupełnie innej perspektywy, kiedy pamiętamy że Księga Wyjścia kończyła się stwierdzeniem, że Bóg jako pierwszy zbliżył się do swojego ludu dzięki ustanowieniu świątyni, w której chciał zamieszkać w sposób szczególny, aby być wewnątrz swojego ukochanego Ludu. A więc Księga Kapłańska zajmuje się tym, w jaki sposób Adam (to znaczy Człowiek z wielkiej litery, odkupiony i wyzwolony przez Boga) może spotykać Boga, w jaki sposób dokonuje się bliskie spotkanie odkupionego Adama z Bogiem! Celem naszego czytania Księgi Kapłańskiej jest nasze osobiste spotkanie z Bogiem. Ale od początku dowiadujemy się, że spotkanie Boga dokonuje się za pośrednictwem korban, czyli zagadkowego procesu zbliżania siebie do Boga przez pośrednictwo żertwy ofiarnej, która staje się więzią łączącą Adama (odkupionego człowieka) z Bogiem. Ta więź jest natury cielesnej i zwierzęcej. Człowiek w procesie zbliżania się (korban) utożsamia własną naturę zwierzęcą z naturą zwierzęcą żertwy ofiarnej, i przybliża ją do boskości, aby w tym procesie zbliżenia samemu zostać przekształconym, przemienionym. Ale dlaczego zwierzę miałoby w tym procesie uczestniczyć? Otóż żaden upadły człowiek nie może spotykać Boga i pozostać przy życiu! Korban (żertwa ofiarna) pozwala człowiekowi na zbliżanie się do Boga samemu nie umierając, zapowiada też odkupienie człowieka dzięki ofierze całopalnej. Na razie pozostaniemy przy takim stwierdzeniu, wrócimy jeszcze do tego tematu. Ważne jest zrozumieć, że korban jest drogą zbliżania człowieka do Boga. Grzech jest tym, co oddala od Boga, co oddala od źródła życia, a więc prowadzi do śmierci. Korban jest procesem odwrócenia skutków grzechu, powrotem upadłego człowieka do statusu Adama, syna Bożego. Korban jest pozytywnym ruchem zbliżania i ofiarowania, jest ruchem wnoszenia się! Jeśli chodzi o większe lub mniejsze bydło jako żertwę ofiarną, chodzi z grubsza o młodego byka, barana lub kozioła. Rabini uczą, że byk i baran symbolizują dwie cywilizacje: tryb osiadły i tryb koczowniczy. Byk służył jako starożytny traktor, podczas gdy baran dostarczał wełnę na ubrania. W Biblii obie cywilizacje są sobie przeciwne, co zostało wyrażone w opowiadaniu o Kainie i Ablu, gdzie Kain był rolnikiem a Abel był pasterzem (por. Rdz 4). Cywilizacja osiadła jest ukierunkowana na produkcję, podczas gdy koczownicza dzięki wełnie pracuje na rzecz ubierania świata, co dla rabinów jest symbolem nadawania kształtu duszy. Korban jest procesem pozwalającym na pogodzenie tych dwóch cywilizacji, aby człowiek umiał uprawiać ziemię zgodnie z przykazaniem pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju, ale żeby przy tym nie zapominał o ubieraniu jej, o nadaniu jej kształtu, aby obie cywilizacje, początkowo sobie wrogie, mogły dojść do pokoju i zbliżać się do Boga. Człowiek (isz) staje się Adamem wtedy, kiedy oba te wymiary harmonijnie współgrają ze sobą. Isz to człowiek nieprzetworzony, ulepiony z gliny. To człowiek zadowolony z własnego stanu, który nie stara się zbliżać do Boga, który głosi takie hasła jak Taki jestem, Bóg mnie takim stworzył, nie muszę się zmieniać! Drugi werset dosłownie można przetłumaczyć następująco: Kiedy Adam spośród was przybliża to, co się oddaje JHWH, jeśli to ma być bydło, niech przyniesie większe lub mniejsze. Użyte słowo Adam odwołuje się do człowieka sprzed upadku grzechu pierworodnego. Kiedy Bóg ulepił człowieka (isz), miał w Bożym zamyśle stać się Adamem, to znaczy człowiekiem doskonałym i spełnionym (por. Ef 4, 13), człowiekiem który podejmuje drogę zbliżania się do Boga, który pracuje nad pogodzeniem własnej natury zwierzęcej z boską naturą. Korban jest po grzechu pierworodnym drogą otwartą przez Boga, jest sposobem na zbliżenia się do Boga, na nawrócenie. Nie chodzi o to, żeby człowiek przestał grzeszyć i stał się praworządnym. Chodzi o nawrócenie całego jestestwa w takim sensie, że całe jestestwo dąży do pełni w ramach spotkania dwóch istot radykalnie różnych. W spotkaniu Boga z Adamem, obie strony zbliżają się do siebie nawzajem. Oto serce Przymierza, oto temat Księgi Kapłańskiej, która mówi o tym samym, co Księga Ozeasza lub Pieśń nad Pieśniami: mówi i zaślubinach między odkupionym człowiekiem a Bogiem, co w Księdze Apokalipsy zostało nazwane godami Baranka. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus10:39 73 10:39Ofiara czy oddanie? (Kpł 1, 2) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wezwał Mojżesza i przemówił Bóg do niego. Takie wezwanie jest uroczyste i po raz trzeci wybrzmiało w Biblii, za każdym razem było to przed dokonaniem aktu wyjątkowego: za pierwszym razem Bóg wezwał Mojżesza ze środka krzewu gorejącego (Wj 3, 4 - link). Za drugim razem Bóg wezwał Mojżesza na szczyt góry Synaj w celu zawarcia Przymierza z Izraelem i przekazania mu Prawa Bożego (Wj 19, 4 - link). Wreszcie tutaj Bóg zamierza przekazać Mojżeszowi zasady świętości. W drugim wezwaniu Bóg przywołał Mojżesza ze szczytu Góry Synaj, tutaj Bóg przywołał Mojżesza z Namiotu Spotkania. Nowa formuła stwierdza więc, że Mojżesz nie musi już odtąd wchodzić na szczyt Synaju, by otrzymać objawienie. Bezpośredni kontakt z Bogiem jest odtąd możliwy w Namiocie Spotkania który - jak sama nazwa wskazuje - wyraża chęć Boga do rozmowy z Mojżeszem i ze wszystkimi synami Izraela. Przyglądając się jeszcze bliżej tym trzem wezwaniom odkryjemy, że za pierwszym razem Elohim wezwał Mojżesza. Za drugim razem JHWH zawołał Mojżesza, wreszcie tutaj On zawołał Mojżesza. Mamy więc pewien postęp w tych trzech kluczowych wezwaniach: od Elohim po JHWH do tajemniczego On. Przypominam, że Elohim to Bóg stworzyciel znany wszystkim religiom, nawet faraonowi, który za pierwszym zetknięciem z Mojżeszem odparł mu: ja znam Elohim, ale nie [chcę] znać JHWH (link). Imię Boże (Jestem, który jestem - Wj 3, 14 - link) wskazuje na Boga jako na źródło wszelkiego istnienia. Boże istnienie jest istnieniem w wolności. Bóg JHWH jest Bogiem wyzwolicielem, wybawicielem, ratującym od powrotu do nicości spowodowanego oderwaniem się od Niego poprzez grzech nieposłuszeństwa. Rabini zastanawiali się nad tym On trzeciego wezwania. Mówią, że chodzi o trzeci poziom Boga dostępny jedynie Adamowi, to znaczy człowiekowi odkupionemu, zbliżającemu się w pokorze do Boga. Innymi słowy Adam to człowiek (mężczyzna lub kobieta) gotowy do zaślubin z Bogiem! Niezbędnym warunkiem jest pokora, za przykładem Mojżesza, który był najpokorniejszym człowiekiem, ze wszystkich ludzi, jacy żyli ziemi (Lb 12, 3). Właśnie ze względu na pokorę Mojżesza, w tym momencie historii tajemniczy On mógł wezwać jedynie Mojżesza. I On wezwał Mojżesza - to znaczy, że Bóg jest Bogiem żywym i towarzyskim, pragnącym spotykać i poślubić odkupionego człowieka. Targum Neofiti napisze, że ten On ukrywa MeMRaH JHWH, Słowo Boże (odsyłam do komentarza na temat tego pojęcia - link). Targum Neofiti wykładał pierwszy werset następująco: Mamy więc świadectwo żywej tradycji, która widziała w Bogu dwa aspekty: JHWH sam w sobie, całkowicie transcendentny, i Jego MeMRaH, Jego Słowo, którym jest JHWH w Jego akcie dawania się poznać, spotykać i działać. Taka teologia była powszechna za czasów Jezusa Chrystusa, ale w roku 70 naszej ery rabini dla odróżnienia się od chrześcijan odcięli się od tej tradycji. Chrześcijanie ją zachowali i rozwinęli: ostateczne spotkanie między transcendentnym JHWH i Adamem stało się możliwe dzięki wcieleniu MeMRaH JHWH, Słowa Bożego. Księga Kapłańska oczywiście nie spodziewała się takiego rozwinięcia, ale to wezwanie wyraża trzeci poziom Boga, to znaczy mówi o Bogu dającym się poznać we własnej intymności, w zaślubinach z Adamem - z człowiekiem odkupionym. To trzecie wezwanie zapowiada to, co się spełni we wcieleniu Słowa Bożego, gdzie dokona się cudowne spotkanie natury ludzkiej z naturą boską. Z tej perspektywy zaczynamy rozumieć centralne znaczenie Księgi Kapłańskiej w Pięcioksięgu. Zwłaszcza chrześcijanom ta księga jest niezbędna do zrozumienia tajemnicy wcielenia! Księga Kapłańska opisuje cały szereg praktyk które, na zasadzie analogii, będą nam przekazywały kluczowe prawdy na temat życia, wolności i świętości (chrześcijanie w tym potrójnym aspekcie działania jedynego Boga rozpoznają oblicza trzech osób boskich). Te trzy aspekty nie są przedstawiane jako wartości, jako ciekawostki intelektualne. Wszystko będzie ugruntowane w ciele. Do świątyni trzeba wejść fizycznie, trzeba fizycznie praktykować swoją wiarę. Oczywiście opisane obrzędy straciły swoją aktualność wraz z wypełnieniem ostatecznej ofiary Baranka Bożego i rozwarciem zasłony w świątyni jerozolimskiej, ale starotestamentalne obrzędy nadal są archetypami przy pomocy których Biblia wykłada duchowe prawdy - przy pomocy analogii jak o tym wspominaliśmy w poprzednim odcinku. Opisane obrzędy są materialne i cielesne, angażują całego człowieka we wszsytskich jego zmysłach. Aby wniknąć w sedno Księgi Kapłańskiej trzeba poczuć zapach spalonego tłuszczu z ołtarza, zapach kadzidła wydobywającego się ze środka świątyni, słyszeć beczenie zwierząt i poczuć ich niepokój z powodu zbliżającej się śmierci, niepokój mężczyzn i kobiet oczekujących na diagnozę kapłanów na temat ich chorób Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus12:47 40 12:47Trzecie wezwanie Mojżesza (Kpł 1, 1) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wspólnie już przeczytaliśmy Księgę Wyjścia, która jest fundamentem całej Biblii. Do niej zawsze się wraca jako do pierwotnego doświadczenia opieki ze strony Boga i wyzwolenia z pęt niewoli. Przyszedł czas na otwieranie trzeciej księgi Biblii, mianowicie Księgi Kapłańskiej, która jest najważniejszą (bo centralną) księgą pięcioksięgu i ma kapitalne znaczenie dla zrozumienia Nowego Testamentu, życia Chrystusa i ofiary Mszy świętej. Niestety ta księga jest praktycznie całkowicie nieznana chrześcijanom. Ale trzeba przyznać, że bez towarzyszącego komentarza jest niezrozumiała. Z odpowiednim komentarzem odkryjemy, że ta krótka Księga jest ważna, aktualna i pasjonująca. Jeśli chodzi o formę przekazu, jest mniej atrakcyjna niż Księga Wyjścia, bo nie opiera się już na opowiadaniu, ale tekst przedstawia się jako kodeks prawny na temat liturgii, moralności i życia społecznego Izraela. Tak naprawdę chodzi o coś więcej niż o kodeks prawny. Chodzi o sposób życia, o tożsamość wierzących, która ujawnia się w codziennym życiu wierzących. Nie mamy tu do czynienia z prawem cywilnym, które jest postanowieniem czysto umownym. Księga Kapłańska jest czymś dużo głębszym: kształtuje duszę życia codziennego wierzących. W jej świetle życie codzienne, zachowanie społeczne i gesty liturgiczne nabierają SENSU: otrzymują znamię świętości otrzymanej od Boga, który sam jest trzykroć święty. Świętość Boga pociąga za sobą wymóg, żeby dzieci Boże zachowywały się odpowiednio do własnej godności, żeby sami uczyli się być świętymi, to znaczy różni od pogan. W Nowym Testamencie listy apostolskie są rozwinięciem tego tematu. Aby osiągnąć świętość, wierzący musi nauczyć się posłuszeństwa, już nie tylko zewnętrznego, ale wewnętrznego, tzn. świadomego przywiązania do Bożych przykazań, które same dają życie. Świętość zakłada wolność, zakłada dobrowolne nałożenie na siebie jarzma pracy nad sobą, co jest wymogiem związanym z tym, że jest się wybranym przez Boga. Świętość nie jest przywilejem pozwalającym na wywyższanie się nad innymi ludźmi. Świętość w Starym Testamencie jest ciężarem trudnym do dźwignięcia, w Nowym Testamencie jest jarzmem lekkim i słodkim. Świętość jest zadaniem objawienia światu znaczenia najświętszego Imienia Bożego, jest misją otwierania wszystkim ludziom drogi do wolności. A wolność człowieka leży w tym, aby w każdej minucie, w każdej sekundzie swojego życia zawsze przylgnąć do Boga wyzwoliciela i nigdy się od Niego nie oddalać. Nasza wolność leży w naszej zdolności do dobrowolnego przyjęcia Boga za króla, do przyjęcia Woli Bożej jako własnej, do przyjęcia prawa królewskiego jako własnego i świętości wymagającej odcięcia się zdecydowanie od wszelkich praktyk pogańskich, zaczynając od magii, horoskopów, psychoenergoterapeutów, spirytyzmu, synkretyzmu, relatywizmu, itd. itd. Księga Kapłańska podaje pozytywne sposoby na przylgnięcie do Boga wolności i życia, ustanawia precyzyjne i życiowe reguły urzeczywistniające to przywiązanie. Bóg jest źródłem i celem życia, tylko On nadaje sens i bogactwo naszemu codziennemu życiu. Pozytywne przykazania Księgi Kapłańskiej pomagają nam utrzymywać żywą i zażyłą więź z Bogiem, który jest źródłem życia, wolności i świętości. Jeśli Księga Kapłańska jest dla nas trudna do czytania, to dlatego że należymy do kultury greckiej, która opiera się na rozumowaniu analitycznym, przyczynowo-skutkowym, podczas gdy kultura biblijna, tak jak kultura chińska i inne kultury pierwotne, opiera się na rozumowaniu analogicznym (już o tym wspominaliśmy w innym odcinku, link). Bardzo ważne jest to mieć na uwadze, bo jeśli będziemy próbowali stosować metody analityczne do Księgi Wyjścia, nie będziemy potrafili wyciągać z niej żadnych wniosków. Nie ma w tej Księdze związków przyczyno-skutkowych między jednym przykazaniem a drugim, między jednym pojęciem a drugim. Kiedy Księga podaje przykazania, podaje je bez żadnego uzasadnienia. Wyjaśnienie dokonuje się przez analogię, poprzez zestawienie go z sąsiednim lub podobnym przykazaniem. Czyli KONTEKST jest tym, co łączy jedno przykazanie z drugim. Różne analogie układają się w pewnej hierarchii, czasem różne analogie działają na zasadzie przeciwności, ale jeśli ktoś o mentalności analitycznej nalega na uzyskanie odpowiedzi na pytanie dlaczego tak a nie inaczej?, jako uzasadnienie poda mu się co najwyżej inne przykazanie. I tyle. Odkrywanie głębi znaczeń dokonuje się poprzez rozumowanie analogiczne, ale też poprzez praktykowanie. Wszystko opiera się na zaufaniu Słowu Bożemu. Trzeba jak dziecko zaufać Bogu i posłusznie przestrzegać Bożych przykazań, dopiero w następstwie otworzą się przed nami bramy życia. Najpierw praktykować przykazanie, aby móc je następnie rozumieć. Człowiek zachodni chciałby najpierw zrozumieć przed praktykowaniem. Przez to nigdy nie dojdzie do mądrości, bo nie będzie miał życia w sobie. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajukra Leviticus11:11 27 11:11Ksiega Kapłańska - wstęp 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy ostatni rozdział Księgi Wyjścia. Przez pięć ostatnich rozdziałów Izraelici radośnie wykonywali słowa Pana, dając nam przykład wolności w posłuszeństwie. Wygląda na to, że wszystkie dotychczasowe sprzęty liturgiczne zostały jednak zbudowane w luźnych częściach, skoro dopiero Mojżesz osobiście składa je jako całość. Kolejne wersety znowu pokazują, że wykonanie pokrywa się prawie w 100% z poleceniem, co pokazuje wierność Mojżesza i wszystkich rzemieślników poleceniom otrzymanych od Boga. Izraelici umieli podnieść się po upadku złotego cielca, zdali próbę cierpliwości, wierności i posłuszeństwa. Czytelnicy Biblii również muszą przejść przez tę próbę, dlatego cierpliwie przeczytajmy kolejne wersety. Najważniejsze, że wszystkie te dzieła zostały dokonane w sposób i w czasie wyznaczonym przez Boga: pierwszego dnia pierwszego miesiąca roku, to znaczy równo rok po wyzwoleniu z Egiptu. Pierwszego dnia nowego roku Mojżesz nie tylko wnosi Przybytek, ale również wniesie pierwszą ofiarę całopalną, czyli pełni urząd arcykapłana. Aaron i jego synowie jeszcze nie zostali poświęceni na ten urząd: to nastąpi dopiero w ósmym rozdziale Księgi Kapłańskiej. Zakończenie W ten sposób Mojżesz dokonał dzieła nawiązuje do dzieła stworzenia z Księgi Rodzaju. Zresztą można znaleźć całą symbolikę świątyni w opisie stworzenia i vice-versa: świątynia jest mikrokosmosem, analogią do całego stworzenia w makroskali oraz do ciała człowieka w mikroskali. Nie będziemy tutaj wyszczególniać wszystkich elementów, które na to wskazują. Wreszcie Mojżesz zawiesił zasłonę, wszystko jest przygotowane. Bóg może zstąpić i Jego chwała zajmuje Przybytek. Posłuchajmy. Wtedy to obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała JHWH napełniła przybytek. I nie mógł Mojżesz wejść do Namiotu Spotkania, bo spoczywał na nim obłok i chwała JHWH wypełniała przybytek. Ile razy obłok wznosił się nad przybytkiem, Izraelici wyruszali w drogę, a jeśli obłok nie wznosił się, nie ruszali w drogę aż do dnia uniesienia się obłoku. Obłok bowiem JHWH za dnia zakrywał przybytek, a w nocy błyszczał jak ogień na oczach całego domu izraelskiego w czasie całej ich wędrówki. (Wj 40, 34-38) Świątynia jest sposobem na immanentną obecność w świecie transcendentnego Boga. Bóg transcendentny dosłownie zajmuje miejsce w świecie Izraela, czyni swoją obecność w świątyni czymś wyjątkowym, szczególnie intensywnym w odróżnieniu od reszty stworzenia. Można więc rzec, że świątynia jest czymś w rodzaju materialnej osnowy, którą Bóg się posługuje, aby być bliżej i intensywniej pośród wybranego przez siebie narodu. Nowy Testament podejmie ten język w odniesieniu do Jezusa Chrystusa, wcielonego Boga. Do teologii świątyni w sposób szczególny powraca Księga Apokalipsy (por. Ap 21) oraz List do Hebrajczyków (Hbr 8-9). W obu przypadkach głosi się nieaktualność pierwszej świątyni oraz jej rytuału ofiarniczego, zastąpionych ofiarą Chrystusa i nową świątynią w niebie. (Nowy Komentarz Biblijny) Wracając do góry Horeb, namiot jest pokryty Bożym obłokiem i nawet Mojżesz nie może się zbliżyć. Tak jakby ta chwila była zarezerwowana samemu Bogu, który wreszcie schodzi na świat po trzech tysiącach lat nieobecności skutkiem grzechu Adama i Ewy. Ludzkość przygotowała się na to uroczyste wydarzenie jak oblubienica na spotkanie oblubieńca. Bóg jakby skupia się w sobie w tak uroczystej chwili miłości i ekstazy po odzyskaniu miejsca, które ludzkość mu ofiarowuje po tym, jak stała się kompatybilna z Jego boską Istotą. Ważny etap został pokonany na drodze do całkowitego odwrócenia skutków grzechu pierworodnego. Bóg jednak nie zastygnie w tej postawie kontemplacji, ale zaprosi Izraelitów do wyruszenia w drogę. Miłosierdzie Boże zwyciężyło grzech, teraz można będzie znów podjąć pielgrzymkę ku Ziemi Obiecanej, ziemi wolności i życia. Ta pielgrzymka jest opisywana jako wspaniały taniec między oblubieńcem a oblubienicą. Bóg jest w roli oblubieńca - On nadaje tempo i kierunek. Kościół (Izrael) w roli oblubienicy odnajduje swoje szczęście w podążaniu za Wolą Bożą. Skoro Bóg wreszcie dysponuje swoim ludem wyzwolonym, żywym i chętnym, może przystąpić do kolejnego etapu w przywróceniu ludzkości do ogrodu Eden poprzez dawanie im skosztować smaku owoców drzewa życia. Będzie to kolejna wielka przygoda, którą będziemy czytali w Księdze Kapłańskiej. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron13:24 90 13:24Nowy początek (Wj 40) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Przystępujemy wreszcie do budowy świątyni. Podjęta praca będzie miała sens, ponieważ Izraelici będą czynić słowa Pana. Przez kolejne pięć rozdziałów mamy prawie dosłownie przytoczone instrukcje wcześniej otrzymane przez Mojżesza. Treść instrukcji i opisu ich wykonania są takie same, ale zwraca uwagę szereg różnic w detalach, zwłaszcza przy końcu opisu. Czasem coś jest poszerzone, a czasem skrócone. Być może chodzi o ukazanie tego, że im dalej od najświętszego miejsca, tym bardziej widoczna jest niedoskonałość i brak precyzji. Nie wynika to ze złej woli budowniczych, ani z ich zaniedbań, a jedynie ma pewien symboliczny wymiar. Człowiek nie jest w stanie wykonać dzieł odpowiadających w pełni Boskiemu pierwowzorowi. (Nowy Komentarz Biblijny) Ciekawe dlaczego natchniony autor nie ograniczył się do napisania, że wszystko zostało dokonane zgodnie z poleceniem Pana? Byłoby to wystarczające. Ale nie. Wszystko zostało ponownie napisane, aby każdy mógł się przekonać, że wykonane dzieło naprawdę wiernie odpowiada otrzymanym poleceniom. Tak jakby autor chciał przekonać czytelników: widzicie? naprawdę tym razem byliśmy wierni i posłuchaliśmy Pana. Jakby to było wyraz skruchy i pokuty. Szczęśliwi czytelnicy, którzy cierpliwie czytają to, co autorzy i kopiści nie mniej cierpliwie napisali i przepisywali! W tych rozdziałach można też znaleźć entuzjazm całego ludu, który przynosi więcej darów, niż potrzeba! Mojżesz będzie nawet musiał zatrzymać dostawy kolejnych darów! W przedsięwzięciu uczestniczą wszyscy. Każdy według swoich możliwości ma swój wkład w wykonanie wszystkiego według tego, co Pan powiedział Mojżeszowi. Warto też przytoczyć ciekawy komentarz rabina Hirscha: Zapał i entuzjazm ludzi zostały zupełnie poddane rozkazom Boga. Nie było jakichkolwiek usiłowań ze strony żadnego z rzemieślników, aby przeforsować własne pomysły i własną indywidualność w tej pracy, poprzez wprowadzenie jakichś dodatkowych elementów czy też poprzez zrezygnowanie z jakiegoś. Było raczej tak, że wszyscy rzemieślnicy razem i każdy z nich osobna uważali za swoje najwyższe zadanie to, aby zrealizować posłusznie i ze skrupulatną troską i precyzją nie własne pomysły, lecz pomysły i rozkazy Boga. To dobrowolne, radosne posłuszeństwo, ta wolność w posłuszeństwie i posłuszeństwo w wolności, które czyni nas najbardziej szczęśliwymi i świadomymi swojej siły właśnie dzięki całkowitemu poddaniu swojej osobowości woli Boga - stanowi najważniejszą cechę charakterystyczną wzniosłej doskonałości moralnej w uczynkach wierzących. I właśnie to charakteryzuje istotę ludzką jako sługę Boga. Wolność i posłuszeństwo. Tylko obie te rzeczy razem, w bliskim związku, mogą zapewnić nam tę błogość, którą Bóg przygotował dla nas, jeśli my poświęcimy się jemu. (Tora Pardes Lauder) Pod koniec rozdziału 39 Mojżesz będzie odbierał prace. Trzeba umieć odczytać głęboką radość, jaką musiał odczuwać Mojżesz widząc, jak jego lud wreszcie stał się zdolny do przekształcenia materii, aby ją wynieść do najwyższego duchowego poziomu. Ale to przede wszystkim świadczy o tym, że sami ludzie potrafili dzięki posłuszeństwu przekształcić SIEBIE, aby ofiarować Bogu wszystko, co najlepsze dla zbudowania Przybytku. Ostatni werset zakończy się wspaniałym stwierdzeniem, że Mojżesz udzielił im błogosławieństwa. To błogosławieństwo wyraża prawdziwą, głęboką radość, która nadeszła po pokonaniu wszystkich poprzednich prób, jest też nawiązaniem do siódmego dnia stworzenia, kiedy Bóg pobłogosławił doskonałe dzieło, jakie wyszło z Jego rąk. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron37:02 46 37:02Budowa świątyni (Wj 35,4 - 39,43) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Szabat jest konkretnym środkiem za pomocą którego Bóg uświęca swój lud. Uświęcać znaczy oddzielać, poświęcać Bogu i świecić jako światło dla narodów. To uświęcenie dokonuje się poprzez posłuszeństwo przykazaniu zachowania szabatów i uczestnictwo w liturgii. Uświęcenie ludu dokonuje się najpierw poprzez zachowanie przykazania dekalogu, później poprzez pracę, w tym przypadku poprzez budowę świątyni. Sama praca nie uświęca kiedy nie jest wykonywana w porządku ustanowionym przez Boga. W kulcie egipskim świątynia zajmowała najwyższe miejsce, ale w Izraelu szabat i posłuszeństwo mają nad nią pierwszeństwo. Izraelici nie mają po co przychodzić do świątyni i składać ofiary, jeśli najpierw nie starają się żyć zgodnie z przykazaniami Dekalogu! Zresztą tablice Dekalogu zostaną umieszczone wewnątrz Arki Przymierza, a więc zajmują centralne miejsce w najświętszym miejscu świątyni. Dekalog jest wyryty w kamieniu, co jest symbolem jego wieczności i niezmienności. Dekalog w ogólności i szabat w szczególności uświęcają tych, którzy go przestrzegają. Przestrzeganie szabatu jest znakiem Bożego wybrania, jest znakiem przynależności do Ludu Bożego - sama świątynia nim nie jest. Świątynia ułatwia praktykę szabatu, ofiary świątynne służą naprawieniu szkód spowodowanych przez grzech, gromadzi ludzi we wspólnotowym akcie wdzięczności i miłości Bogu, która wyraża się najpierw poprzez posłuszeństwo przykazaniom Dekalogu. Idea jest jasna: sama świątynia nie uświęca, ale Bóg uświęca poprzez środki, które nam dał, zaczynając od zachowania szabatu. Dlatego też religia Mojżeszowa mogła przetrwać liczne eksterminacje. Nawet bez świątyni diaspora żydowska mogła przetrwać, o ile została uświęcona przez zachowanie Dekalogu, w szczególności poprzez zachowanie szabatów. Jak już mówiliśmy w innym odcinku (link), szabat jest świątynią należącą do królestwa czasu. Tam zawsze mogą być oddane Bogu ofiary uwielbienia i miłości poprzez posłuszeństwo Prawu Bożemu. Natomiat materialne ofiary wnoszone w materialnej świątyni, ale bez uległości serca, nie mają przed Bogiem żadnej wartości. Zauważmy też, że w tym miejscu Mojżesz już nie uzasadnia instytucji szabatu powołując się na siódmy dzień stworzenia. Mojżesz przedstawia szabat jako fundament dla świątyni, bez dalszego uzasadnienia. A jako istotę szabatu wymienia fakt ZAWIESZENIA swojej pracy. Szabat nie jest dniem odpoczynku dla nabierania sił do kolejnego tygodnia pracy, ale jest dniem wolności od pracy. Jest dniem wyzwolenia, jest zapowiedzią niedzieli. Poświęciliśmy już jeden odcinek na temat zasadności przeniesienia szabatu z soboty na niedzielę (link), ale warto w skrócie przytoczyć chrześcijański punkt widzenia na dzień szabatu. Zacznijmy od tego, że w Nowym Testamencie JHWH objawił się jako jeden Bóg w trzech osobach, w potrójnym działaniu stworzenia, wyzwolenia i uświęcenia, przypisanym odpowiednio Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu, choć nie można w działaniu zewnętrznym oddzielić jednej boskiej osoby od drugiej. W Starym Testamencie pamięć o stworzeniu została ustanowiona w dniu siódmym (sobota), wyzwolenie z niewoli zewnętrznej faraona dokonało się również siódmego dnia (w sobotę) dzięki krwi baranka paschalnego, wreszcie uświęcenie poprzez nadanie Prawa Bożego i liturgii wydarzyło się 50 dni po passze, czyli w niedzielę. Starotestamentalny szabat upamiętnia więc trzy wydarzenia, z czego dwa wydarzyły się w sobotę i jedno w niedzielę. Wydarzenia starotestamentalne są cieniami dzieł Bożych wypełnionych w Nowym Testamencie. Wyzwolenie z niewoli zewnętrznej faraona dzięki krwi baranka paschalnego zapowiada wyzwolenie z niewoli pożądliwości wewnętrznej dzięki krwi Jezusa-Chrystusa, baranka Bożego. Natomiast uświęcenie poprzez Prawo Boże i liturgię jest zapowiedzią uświęcenia przez sakramenty i rozlanie Ducha Świętego, co wydarzyło się w święto Pięćdziesiątnicy, a więc w niedzielę. Czyli nowotestamentalny szabat upamiętnia trzy wydarzenia: stworzenie (sobota), odkupienie (niedziela zmartwychwstania) i zesłanie Ducha Świętego (niedziela pięćdziesiątnicy) - w Nowym Testamencie mamy jedną sobotę i dwie niedziele, dlatego logiczne jest, żeby chrześcijański szabat był obchodzony w niedzielę. Szabat (sobota w Starym Testamencie, niedziela w Nowym Testamencie) jest świętym ZNAKIEM wyboru ludu powołanego do świadczenia o Dziele wyzwolenia dokonanego przez Boga. Kto zawiesza swoją pracę w szabat sam staje się znakiem dla ludzi przytłoczonych jarzmem niewolnictwa zarabiania pieniędzy. Sprawa jest poważna. Nikt nie może służyć dwóm panom. Albo będzie służył Bogu i powierzał się Jego opiece, albo będzie służył mamonie, czyli zarabianiu pieniędzy. Nie ma półśrodków, czego wyrazem jest rozkaz Mojżesza: ktokolwiek by pracował w szabat będzie ukarany śmiercią! Kara śmierci uwidacznia drogę śmierci, którą kroczy ten, kto pokłada ufność i nadzieję w swojej pracy, w swoim zarabianiu pieniędzy. Taki człowiek już znajduje się na drodze do śmierci, bo nie dostrzega źródła życia w przykazaniu Szabatu.15:01 50 15:01Szabat ponad świątynią (Wj 35, 1-3) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Po czterdziestu dniach spędzonych z Bogiem, Mojżesz tak bardzo nasiąkł Bożym światłem, że sam zaczął promieniować tak, że Aaron i Izraelici się go przestraszyli. Słowo Boże, słuchane i przekazywane innym, przemieniło naturę Mojżesza, uwzniośliło ją i upodobniło go do Boga. Skóra twarzy Mojżesza promieniowała. Po hebrajsku czasownik karan (promieniować) znaczy również mieć rogi. Oba znaczenia wyrażają wylew potęgi i mocy, przy czym Boża moc wyraża się poprzez pokorę, dlatego właśnie Mojżesz mógł jaśnieć tym światłem, skoro był najpokorniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi (Lb 12, 3). Tłumacze biblijni musieli wybierać między oba znaczeniami słowa karan. Św. Hieronim przetłumaczył karan jako rogi, dlatego w świecie łacińskim rozpoznajemy posągi lub obrazy Mojżesza dzięki jego rogom. Czy jednak to tłumaczenie jest najbardziej odpowiednie? Poświęcimy więcej uwagi temu tematowi. Rogi mają taką zaletę, że nawiązują do byka, który jest symbolem patriarchy Józefa i nawiązaniem do jego potęgi pośrednictwa. Rogi nawiązują też do epizodu złotego cielca. Mojżesz sam otrzymał rogi, wcielił się w roli syna Byka (czyli Józefa), a więc spełnił pragnienie Izraelitów posiadania namacalnego przewodnika w linii patriarchy Józefa (odsyłam do naszego odcinka na ten temat, link). Mojżesz własną osobą przesłonił niechlubną pamięć o epizodzie złotego cielca. Poza tym w starożytności rogi były uważane za boski atrybut. Promieniujące rogi stawiają Mojżesza w bardzo wymownej roli i wskazują na to, że Bóg przebywał w Mojżeszu. To mentalnie przygotowuje ludzi do nadejścia drugiego Mojżesza, Jezusa Chrystusa, w którym Bóg będzie w pełni przebywał. Zresztą Jezus, baranek Boży, będzie przedstawiany w Apokalipsie jako baranka posiadającego siedem rogów (Ap 5, 6)! Rogi Mojżesza promieniowały, tak samo rogi baranka z apokalipsy oświetlają całą niebiańską Jerozolimę (Ap 21, 23) i jego światło przyćmiewa nawet światło słońca, co wskazuje na to, że światło o którym rozmawiamy jest niematerialnym światłem z pierwszego dnia stworzenia! To światło jest więc czymś więcej, niż świadectwo bliskości Mojżesza z Bogiem. Jest potwierdzeniem w oczach Izraelitów prawdziwości Mojżesza, skoro promieniuje z jego ciała, a ciało nie kłamie. Jeśli nie wiemy co o kimś myśleć, wówczas powinniśmy się przyglądać jego czynom, jego ciału, nie zwracając uwagi na jego słowa - wtedy poznamy prawdę o człowieku. Ciało Mojżesza promieniuje prawdą i jest pierwszym miejscem zstąpienia Bożego światła w świecie materialnym, tak jakby ciało Mojżesza już stało się Tabernakulum. Przypominam, że w tym miejscu opowiadania arka przymierza jeszcze nie została zbudowana. Co podkreśla, że przebywanie źródła światła w Mojżeszu jest wcześniejsze i ważniejsze od materialnej arki przymierza. Zresztą pewna szkoła żydowska opisuje Miszkan (namiot spotkania) jako obraz ciała ludzkiego. Jest w tym ważna intuicja. Otóż końcowym zamiarem Boga nie jest zamieszkiwanie w skrzyni ze złota, ale w samym człowieku! Pierwsze tabernakulum było tylko obrazem prawdziwej świątyni, jaką Bóg chce ustanowić na świecie - jest nią ciało sprawiedliwych zamieszkanych przez światło Ducha Świętego. Jednak Boże objawienie dokonuje się stopniowo w czasie, dlatego potrzebne będzie zbudowanie najpierw namiotu spotkania, potem świątyni Jerozolimskiej, ale pierwotne i ważniejsze było zamieszkiwanie Boga w Mojżeszu, w ciele sprawiedliwego Słowa Jezusa zniszczcie tę świątynię, a ja w trzy dni ją odbuduję (J 2, 19) są zrozumiałe w świetle historii Mojżesza, w którym po raz pierwszy zamieszkało Boże światło! Zresztą przemienienie Jezusa na górze Tabor odbyło się w towarzystwie Mojżesza i Eliasza, dwóch figur związanych z górą Horeb. Co potwierdza tezę według której góra Horeb i góra Tabor są jedną i tą samą mistyczną górą (link), na którą każdy jest zaproszony na spotkanie z Bogiem. Jak widzicie, dwuznaczność jednego słowa w Biblii może przynieść bardzo daleko idące konsekwencje, jeśli się jej bacznie przyglądamy Wróćmy jednak do zejścia promieniującego Mojżesza z góry Horeb. Ten widok wywołał strach Aarona i Izraelitów. Ten strach nie jest tylko naturalnym odruchem cofnięcia przed niezrozumiałym, jest też znamieniem grzechu: Bóg miłosierny szukał Adama i Ewy w ogrodzie po ich grzechu, był gotów im przebaczyć, przychodził jako przyjaciel, ale grzech zniekształcił wzrok Adama i Ewy, którzy zaczęli postrzegać Boga jako nieprzyjaciela. Grzech uniemożliwił Adamowi i Ewie postrzeganie Bożego światła miłosierdzia, potrafili tylko dostrzec sprawiedliwą karę Grzech złotego cielca poskutkował takim samym efektem: Mojżesz promieniuje Bogiem, ale Izraelici w swoim zaślepieniu nie potrafią tego dostrzec i uciekają w popłochu. Strach jest pierwszym zgniłym owocem grzechu. Dlatego też wielu komentatorów opisuje epizod złotego cielca jako grzech pierworodny Izraela.11:17 33 11:17Rogi Mojżesza (Wj 34, 29-35) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Po raz jedyny w Biblii najświętsze imię JHWH zabrzmiało tak uroczyście, dwukrotnie powtórzone, jakbyśmy słyszeli echo z Nieba. Zostały też ogłoszone siedem atrybutów, które odzwierciedlają znaczenie Bożego Imienia. Pierwszy atrybut RaHOM (miłosierny) pochodzi od czasownika RaHaM, który znaczy kochać miłością trzewiową, matczynną. ReHeM to macica, wskazuje na niewymazalną relację rodzenia. Izajasz wyraził to pojęcie następująco: (Iz 49,15) Drugi atrybut HaNNON (łagodny) pochodzi od czasownika HaNaN znaczącego darować winy, oszczędzać. Mojżesz użył dwukrotnie to słowo w poprzednim rozdziale mówiąc Jeśli darzysz mnie życzliwością [hen], daj mi poznać Twoje zamiary, abym poznał żeś mi łaskawy [hen] (Wj 33, 13). JHWH jest więc Bogiem przekraczającym suchą literę prawa, odkładający wydawanie sprawiedliwych wyroków do najpóźniejszego czasu, oczekujący na nawrócenie nawet tam, gdzie ludzie tracą cierpliwość lub nadzieję. Dalsze atrybuty Boga rozwijają ideę pogodzenia sprawiedliwości z miłosierdziem. Trzeci atrybut: Bóg jest nieskory do gniewu. Czwarty: Bóg obfituje w HeSeD, czyli w dobroć (nie będącą słabością). Bóg nie jest dobrotliwy. Prawdziwie dobry człowiek jest łagodny tam, gdzie słusznie mógłby wybuchnąć gniewem. Hesed to dobroć przynosząca pokój - nie jako brak konfliktów zewnętrznych, ale jako umiejętność wydobycia ze swojego wnętrza źródła pokoju nawet pośród wojny. Taki człowiek też jest opisany w ośmiu błogosławieństwach jako wprowadzający pokój (Mt 5, 9), jest źródłem jedności pośrodku podziałów. Bóg obfituje właśnie w taką dobroć, której towarzyszy piąta cecha, mianowicie prawda. eMeT pochodzi od rdzenia aMaN, co znaczy solidny, stabilny, trwały, rzecz pewna i sprawdzona na której można się opierać, a więc prawdziwa. Nie chodzi o prawdę statyczną, ale o podstawę, na której można się opierać dla wzrostu. Czasownik aMeN znaczy podnosić, nosić na barkach. Taki jest właśnie Bóg: nie jest Bogiem uderzającym prawdami i przykazaniami, które trzeba ślepo wykonywać, ale Bogiem na którym można liczyć, na którym można się opierać, któremu można ufać (por. Ps 56, 5). Szóste i siódme cechy są trudne do pojęcia dla współczesnych ludzi. Opisują Boga, który dosłownie nosi winę, ale który mimo wszystko nie pozostawia winy bez ukarania. Jest to kolejny wyraz miłosierdzia bez zdrady sprawiedliwości. Skutki winy spadają na winowajcę, jest to czysta sprawiedliwość. Ale Bóg nosi, bierze na siebie winę - na tym polega Boże miłosierdzie. Mieliśmy przykład takiego postępowania poprzez zniszczenie tablic świadectwa (link), poprzez usunięcie słupa obłoku ze środka obozu (link), ale najbardziej spektakularny wyraz tej prawdy będzie wyrażony w wydarzeniu Krzyża Jezusowego. Bóg bierze na siebie usunięcie winy za grzech, ale zostają jeszcze skutki grzechów, które trzeba naprawić, co jest najczęściej procesem trudnym i bolesnym. Kara za grzech jest procesem odwracania skutków grzechów. Ten proces może ciągnąć się latami, a nawet przez cztery pokolenia, ponieważ skutki grzechów rodziców ciążą na całe ich otoczenie rodzinne. Żadne pokolenie nie jest wolne od skutków błędów poprzednich pokoleń. Pierwsze pokolenie nosi największe skutki, drugie pokolenie nosi mniejsze, jeszcze mniejsze trzecie, wreszcie przy czwartym wina spada w niepamięć wraz z imieniem popełniającego. Podczas gdy pamięć sprawiedliwych pozostaje na zawsze: ich zasługi pozostają w pamięci potomków, którzy mogą się na nich oprzeć dla własnego wzrostu i dla doświadczenia prawdy Bożej. Do dzisiaj pamiętamy o Abrahamie, Izaaku, Jakubie, Mojżeszu, Dawidzie, Piotrze, Janie, Ireneuszu, Franciszku, itd. Natomiast nikt już nie pamięta imienia faraona odrzucającego Józefa, ani Amrafela, ani Ariocha, ani Elaha, ani Sedecjasza. Ci ostatni prosperowali za życia, ale po śmierci zostali przez wszystkich zapomnieni. Oto Boża kara względem złych ludzi odmawiających nawrócenia: pamięć po nich zaginie na wieki. Bóg uroczyście objawił siedem atrybutów odzwierciedlających znaczenie Bożego imienia. Przed tak wyjątkowym objawieniem, Mojżesz może się tylko pokłonić do ziemi: (Wj 34, 8-9) Mojżesz pełni rolę arcykapłana dopóki Aaron nie będzie konsekrowany na tę funkcję. W niniejszym ustępie Mojżesz jako arcykapłan wstawia się przed Bogiem za grzechy ludu, bierze na siebie winę ludu (choć sam jej nie zaciągnął) i wyraża szczery żal za grzechy. Jest to pierwszy Jom Kipur, czyli wielki dzień przebaczenia, kiedy arcykapłan, obarczony grzechami ludu, raz do roku wchodzi do najświętszego miejsca świątyni i błaga o Boże miłosierdzie względem grzeszników. W swojej modlitwie Mojżesz przyznaje winę ludu (jest to lud o twardym karku), uznaje siebie jako członka tego ludu (przebaczysz NASZE winy i NASZE grzechy), wreszcie prosi o miłosierdzie i aby Bóg uczynił nas swoim dziedzictwem.17:40 45 17:40Siedem Bożych cech (Wj 34, 1-9) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Kontynuujemy nasze czytanie modlitwy kapłańskiej Mojżesza. W poprzednim odcinku Mojżesz otrzymał obietnicę Mesjasza, teraz prosi «Spraw, abym ujrzał Twoją chwałę». Jak tu nie usłyszeć zawołania Jezusa we własnej modlitwie arcykapłańskiej: «Otocz swego Syna chwałą! A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał.» To co jest możliwe dla Jezusa nie było jeszcze możliwe dla Mojżesza. Za wcześnie na to W krzaku gorejącym Mojżesz miał przywilej kontemplowania Słowa Bożego (Memra JHWH, link), ale jedynie Ten, który od wieków jest w chwale Bożej może tę chwałę objawić w sobie, poprzez tajemnicę wcielenia, śmierci i zmartwychwstania. W Mesjaszu ludzkość będzie mogła wreszcie oglądać chwałę Bożą bez niebezpieczeństwa oślepnięcia, jak to zapowiedział prorok Izajasz: Ujrzeć chwałę Boga można będzie dopiero w Mesjaszu. W nim objawi się chwała poprzez dobrowolne podjęcie śmierci krzyżowej dla zgładzenia grzechów. Chwała Boża to nie widowisko, to zdolność dobrowolnego poświęcenia się sprawiedliwego w ofierze zastępczej za grzeszników. Tego Mojżesz nie mógł uczynić, to będzie zadanie Mesjasza. Mojżesz był najbardziej uprzywilejowany i zbliżył się najbliżej do chwały Bożej, ale jeszcze nie mógł jej w pełni zobaczyć. Werset 19 twierdzi dosłownie: Ja sprawię, że przejdzie przed twoim obliczem całe moje piękno. Piękno o którym mowa jest często tłumaczone jako dobroć i rozbrzmiewa jak refren przez opis sześciu dni stworzenia. Bóg widział, że było dobre, ale lepsze byłoby tłumaczenie Bóg widział, że było piękne, ponieważ słowo ToV wyraża harmonię, podczas gdy dobro odnosi się do cechy moralnej. Dobro mieści się w pojęciu piękna ponieważ piękno rodzi dobre uczucia. Wyraz Bożego piękna ma przejść obok Mojżesza. Jak mawiał św. Jan od Krzyża, Boże światło jest światłem wewnętrznym przesyconym życiem i może oślepnąć tego, kto na nie popatrzy bez przygotowania. Taki może nawet stracić zmysły. Z tekstu można wywnioskować, że cała Boża światłość jest zawarta w Bożym imieniu JHWH, dlatego właśnie jedynie Bóg może to imię wymawiać. Boże imię jest nie do wymówienia przez ludzi, dlatego z szacunku unikamy wymówienia Jahwe lub Jehowa. Nie chodzi o to, żeby wymówienie tych sylab było zabronione. Chodzi o to, że to jest dla człowieka niemożliwe! Bo w starożytności wymówienie czyjegoś imienia to wpisanie go w świetle jego przeznaczenia: Abraham - ojciec mnóstwa, Jakub - chwyta za piętę, Jonatan - dar Boga, Jozue (lub Jezus) - Bóg zbawia, Dawid - umiłowany, itd. Natomiast nie da się wymówić Bożego imienia ponieważ zawiera zbyt dużo znaczeń i nie da się go sprowadzać do tylko jednego. Imię ludzkie wyraża niewidoczną część jego ciała: jego historię, jego pamięć. Ale Bóg jest poza czasem, jest odwiecznym źródłem czystego niematerialnego światła, którego żadne ludzkie słowo nie może wyrazić. Bóg zawiera w jednym prostym akcie swojej woli wszystkie tajemnice świata widzialnego i niewidzialnego. Wszystkie rzeczywistości czasów przeszłych, teraźniejszych i przyszłych są obecne poza czasem przed Bożym obliczem. Wyobraźcie sobie, jakie napięcie było u Arcykapłana, kiedy raz do roku musiał wkroczyć do najświętszego miejsca w świątyni i wymówić to Imię zawierające w sobie cały wszechświat rzeczy stworzonych i niestworzonych! Gdyby nie Boże miłosierdzie, arcykapłan zginąłby od samej kontemplacji tego Imienia! Jeżeli więc Bóg przejdzie przed Mojżeszem wymawiając własne Imię i jeśli Mojżesz przeżyje, będzie to niezaprzeczalny wyraz Bożego miłosierdzia. Odbicie chwały Bożej można jeszcze oglądać. Usłyszeć Jego Imię to jeszcze w jakimś stopniu przejdzie. Ale zobaczyć Jego odkryte oblicze mogą jedynie aniołowie. Nawet ludzie zbawieni przez Jezusa Chrystusa nie będą w stanie kontemplować Bożej istoty Ojca. Zamiast tego będą kontemplować Bożego Baranka i przez Baranka będą zjednoczeni z Ojcem. Dlatego też nie wiem jaki los czeka tych, którzy po śmierci spotkają Oblicze Ojca nie będąc wszczepieni w Chrystusie przez chrzest lub przez dzieła miłosierdzia. Będą narażeni na spotkanie Oblicza Ojca bez pośrednictwa Baranka! Obawiam się, że nie będą mogli znieść widoku tej chwały i sami będą chcieli uciekać do najdalszego zakątka gehenny, ponieważ to co grzeszne nie może stać w obecności samej świętości KaWoD JHWH - Chwała Boża to odwieczny ciężar panujący nad historią stworzenia i poza nią Ta chwała jest źródłem łaski i miłosierdzia, które jedynie Słowo może w całości kontemplować i wyrazić w swoim ciele, jak czytamy w modlitwie arcykapłańskiej Jezusa: Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron13:01 50 13:01Ujrzeć chwałę JHWH (Wj 33, 18-23) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Najlepsze filmy
1 Pan skierował do mnie te słowa: 2 «Synu człowieczy, zapoznaj Jerozolimę z jej obrzydliwościami 3 i powiedz: Tak mówi Pan Bóg do Jerozolimy: Z pochodzenia i urodzenia swego jesteś z ziemi Kanaan. Ojciec twój był Amorytą, a matka twoja - Chittytką. 4 A twoje urodzenie: w dniu twego przyjścia na świat nie odcięto ci pępowiny, nie obmyto cię w wodzie, aby cię oczyścić; nie natarto cię solą i w pieluszki cię nie owinięto. 5 Żadne oko nie okazało współczucia, aby spełnić względem ciebie jedną z tych posług przez litość dla ciebie. W dniu twego urodzenia wyrzucono cię na puste pole - przez niechęć do ciebie. 6 Oto Ja przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię, jak szamotałaś się we krwi. Rzekłem do ciebie, gdy byłaś we krwi: Żyj, 7 rośnij! Jak trawę na polu cię uczyniłem. Rosłaś, wzrastałaś i doszłaś do wieku dojrzałego. Piersi twoje nabrały kształtu i włosy twoje stały się obfitsze. Ale byłaś naga i bez okrycia. 8 Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłości. Rozciągnąłem połę płaszcza mego nad tobą i zakryłem twoją nagość. Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze - wyrocznias Pana Boga - stałaś się moją. 9 Obmyłem cię wodą, otarłem z ciebie krew i namaściłem olejkiem. 10 Następnie przyodziałem cię wyszywaną szatą, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorems i okryłem cię jedwabiem. 11 Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twoją szyję. 12 Włożyłem też pierścień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twoją głowę. 13 Zostałaś ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz w szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaś najczystszą mąkę, miód i oliwę. Stawałaś się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaś aż do godności królewskiej. 14 Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twojej piękności, bo była ona doskonała z powodu ozdób, w które cię wyposażyłem - wyrocznia Pana Boga. 15 Ale zaufałaś swojej piękności i wyzyskałaś swoją sławę na to, by uprawiać nierząds . Oddawałaś się każdemu, kto obok ciebie przechodził. 16 Nabrałaś swoich szat i sporządziłaś sobie wyżynys [z namiotami] o różnorakich barwach i na nich uprawiałaś nierząd. 17 Wziąwszy ozdobne przedmioty ze złota i ze srebra, które ci dałem, uczyniłaś sobie z nich podobizny ludzkie i przed nimi grzeszyłaś nierządem. 18 Wzięłaś swe szaty wyszywane i okryłaś je nimi, a także moją oliwę i moje kadzidło składałaś w ofierze przed nimi. 19 Nawet żywność, którą ci dałem: najczystszą mąkę, oliwę i miód, którymi cię żywiłem, ofiarowałaś im jako miłą woń. Tak było - wyrocznia Pana Boga. 20 Brałaś też synów swoich i córki, które mi urodziłaś, a składałaś im w ofierze na pożywienie. Czy więc czymś małym jest twój nierząd? 21 Zabijałaś przecież synów moich i paląc ich, składałaś im w ofierze. 22 A przy wszystkich tych obrzydliwościach i nierządach nie pamiętałaś dni twojej młodości, gdy byłaś naga, odkryta i gdy szamotałaś się w swojej krwi. 23 A po tych wszystkich złościach twoich - biada, o biada tobie! - wyrocznia Pana Boga - 24 budowałaś sobie szałasy i sporządzałaś wzniesienia na każdym miejscu. 25 Na początku każdej drogi budowałaś sobie wzniesienie, aby tam kalać swoją piękność, i oddawałaś się każdemu przechodniowi. Mnożyłaś coraz bardziej swoje czyny nierządne. 26 Uprawiałaś nierząd z twoimi sąsiadami, Egipcjanami, o ciałach potężnych, pomnażałaś coraz bardziej swoje czyny nierządne, aby Mnie pobudzać do gniewu. 27 Oto wyciągnąłem rękę przeciwko tobie i zmniejszyłem ci żywność, i wydałem cię na łup twoim nieprzyjaciółkom, córkom filistyńskim, które się wstydziły twojego postępowania. 28 Uprawiałaś następnie nierząd z Asyryjczykami, ponieważ byłaś nienasycona; oddawałaś się nierządowi z nimi, a i tak się tym nie nasyciłaś. 29 Uprawiałaś więc znów nierząd z krajem kupieckim Chaldejczyków, i także tym się nie nasyciłaś. 30 Jakżeż słabe było twoje serce - wyrocznia Pana Boga - skoro dopuszczałaś się takich rzeczy, godnych bezwstydnej nierządnicy, 31 skoro budowałaś szałas na początku każdej drogi, skoro urządzałaś sobie wzniesienia na każdym placu, a gardząc zapłatą, nie byłaś podobna do nierządnicy, 32 lecz do kobiety cudzołożnej, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych. 33 Wszystkim nierządnicom daje się zapłatę, a ty wszystkim swoim kochankom dawałaś podarki i zjednywałaś ich sobie, by przychodzili do ciebie zewsząd i uprawiali z tobą nierząd. 34 U ciebie działo się odwrotnie niż u nierządnic: nikt nie gonił za tobą. To ty dawałaś zapłatę, a ciebie nikt nie wynagradzał. Tak, z tobą było wprost odwrotnie. Zakochany w Biblii12:43 2447 12:43Ez 16 Symboliczna historia Izraela 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie pozwolisz żyć czarownicy. Ktokolwiek by obcował ze zwierzęciem, winien być ukarany śmiercią. Ktokolwiek by składał ofiary innym bogom, poza samym JHWH, podlega klątwie. (Wj 22, 17-19) Przytaczane trzy wersety Kodeksu Przymierza łączy przede wszystkim ciężar materii przewinienia i gradacyjny charakter sankcji: nie pozwolisz żyć, winien umrzeć, będzie obłożony klątwą. Użyty czasownik czarować już pojawił się w siódmym rozdziale (Wj 7, 11) i opisywał magiczne praktyki egipskich mędrców przeciwdziałające działaniom Mojżesza i Aarona. Dlatego uprawianie czarów jest symbolicznym powrotem do Egiptu, jest zaprzeczeniem wyzwolenia wykonanego przez JHWH, jest opuszczeniem ram Przymierza. A skoro przymierze jest gwarantem życia, opuszczenie Przymierza oznacza śmierć duchową, niezależnie od tego, czy ktoś jeszcze stoi na swoich biologicznych nogach czy nie. Te przepisy nie są groźbą, ale przepowiadają los wszelkiego poważnego odejścia od ram Przymierza. Przy użyciu naszego słownictwa można to po prostu wyrazić, że śmierć duchowa jest konsekwencją popełnienia grzechu ciężkiego. Przynależność do Przymierza jest wyborem życia i wolności okupionych ceną krwi baranka paschalnego i naszego zdecydowanego wyjścia z Egiptu. Popełnienie grzechu ciężkiego (w tym przypadku poprzez akty magii, zoofilii lub palenia kadzideł) to opuszczenie ram Przymierza i zabawianie się z nadprzyrodzonymi mocami pragnącymi dogonić i zgładzić uciekinierów, na wzór pędzącego faraona Tak rzeczywiście jest: jeśli ktoś kusi się o praktykowanie magii, jeśli ktoś poszukuje dla siebie cudownych darów uzdrowienia lub innych charyzmatów, tak naprawdę szuka władzy nad swoim bratem. Bóg nie może na to pozwolić, dlatego jako zatroskany Ojciec kładzie kategoryczny zakaz. Złoczyńca wówczas się skarży: Bóg odbiera moją wolność! Otóż nie posiadasz takiej wolności pozwalającej ci zadawać śmierć poprzez praktykowanie magii. Sprawiedliwe jest, żebyś sam został dotknięty śmiercią, którą chciałeś się zabawić wbrew Bożym ostrzeżeniom. Jeśli chodzi o zoofilię, Księga Kapłańska będzie bezwzględna: Nie będziesz obcował cieleśnie z żadnym zwierzęciem; przez to stałbyś się nieczysty. Także i kobieta nie będzie stawać przed zwierzęciem, aby się z nim złączyć. To jest sromota! (Kpł 18, 23) Przywołanym tutaj argumentem jest czystość w tym sensie, że zabronione jest wymieszanie rzeczy, które nie są do tego przeznaczone. Człowiek nie jest zwierzęciem i nie może mieszać się ze zwierzętami. Zwierzęta nie posiadają daru wolnej woli. Człowiek jest wolny, akt seksualny przewidziany przez Boga jest spotkaniem dwóch wolności, co w przypadku zoofilii nie jest możliwe, stąd kategoryczny zakaz takich rzeczy. Wreszcie trzeci zakaz dotyczy bałwochwalstwa. Oddawać pokłony innemu bogu to znów odejść od Przymierza z jedynym Bogiem i pogwałcić pierwsze przykazanie Dekalogu. Po raz pierwszy w Biblii jest mowa o klątwie (HaRaM), który tylko tutaj stosuje się do pojedynczego człowieka. W klątwie chodzi o wyrwanie zła od samego korzenia, o zniszczenie go u jego podstaw. Prawodawca nie toleruje jakiegokolwiek składania ofiar bogom, jak na przykład palenie kadzidła. To byłby akt apostazji popełniony wobec JHWH, a więc naruszenie pierwszego przykazania. Ten temat stał się niestety paląco aktualny, ze smutkiem muszę poświęcić temu oddzielny odcinek. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi06:09 99 06:09Magia, zoofilia i bałwochwalstwo (Wj 22, 17-19) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim rozdziale omówiliśmy serce przenośnego sanktuarium: arkę przymierza, stół chlebów pokładnych, przebłagalnię z cherubami i menorę, czyli świecznik siedmioramienny. Wszystkie te sprzęty były umieszczone w konstrukcji określonej po hebrajsku jako Miszkan, czyli namiot, tabernakulum lub Mieszkanie. Chodzi o przenośne sanktuarium, które towarzyszyło Izraelitom w ich pielgrzymowaniu ku Ziemi Obiecanej. Sanktuarium jest miejscem świętym, a więc oddzielonym i stanowiącym symboliczną oś całego stworzonego świata. Miszkan jest też zapowiedzią przyszłego świata, kiedy Bóg i człowiek będą wreszcie żyli w przyjaźni, tak jak było na początku między Bogiem i Adamem. Budowa Miszkan jest więc etapem w realizacji planów, które Bóg miał od początku stworzenia i które będą urzeczywistniane poprzez wcielenie Jezusa Chrystusa w Nim Bóg i człowiek będą mogli się doskonale spotkać i poślubić. Przypomnijmy sobie wspaniałą obietnicę opisaną pod koniec Księgi Apokalipsy: I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte - Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie BOGIEM Z NIMI. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły». I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię wszystko nowe». I mówi: «Napisz: Słowa te wiarygodne są i prawdziwe». I rzekł mi: «Stało się. Ja jestem Alfa i Omega, Początek i Koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia. Zwycięzca to odziedziczy, i będę mu Bogiem, a on będzie Mi synem. A dla tchórzów, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelakich kłamców udział w jeziorze gorejącym ogniem i siarką. To jest śmierć druga». (Ap 21, 1-8) Taki będzie dwojaki koniec wszelkiego ludzkiego losu. Mamy wybór. Bóg przygotowuje ludzkość do tego zakończenia już od wyjścia Ludu Bożego z Egiptu. Chodzi o to, żeby człowiek uwolnił się z niewoli szatana i podjął zaślubiny z Bogiem, przyjmując rolę oblubienicy poddanej swojemu mężowi, a więc posłusznej jego Prawu miłości, sformułowanemu w Dekalogu. Nikt nie przychodzi nieprzygotowanym na własne zaślubiny. Budowa sanktuarium mieści się w ramach tych przygotowań. Ludzie nie mogą wiele oferować Bogu, ale mogą oferować mu najlepsze materiały, jakimi dysponują, mogą oferować swoją pracę, entuzjazm i dobrą wolę. W budowie sanktuarium na pustyni ofiara ma płynąć z serca, jest to ofiara materialna, cielesna i nie tylko duchowa. Przyjrzyjmy się więc uważnie strukturze tego sanktuarium. Składa się z drewnianej konstrukcji przykrytej szerokimi tkaninami zszytymi między sobą i udekorowanymi cherubami. Trzy kolory: niebiesko-fioletowy symbolizuje niebo, czerwona purpura symbolizuje świat zwierzęcy, bo ten kolor był uzyskiwany z muszli, karmazyn symbolizuje świat roślinny, ponieważ był uzyskiwany z karminu dębowego. Kolor fioletowy jest ciekawy, ponieważ po hebrajsku nawiązuje do słowa TaKheLiT, co znaczy zwieńczenie, doskonałość. A więc niebiesko-fioletowy kolor nawiązuje do nieba duchowego, gdzie znajduje się Boży tron. Cały namiot dzięki swojej symbolice łączy świat ziemski z niebiańskim, ukierunkowuje nasze spojrzenie na wyższą rzeczywistość. Mojżesz nie szczędził środków: 56 desek akacjowych długich na 4,5 metra i szerokich na 70 centymetrów, osadzonych w srebrnych podstawach, utrzymywane przez 15 poprzeczek osadzane pierścieniami, wszystko przykryte złotem Szacuje się, że ten przenośny namiot ważył 54 tony i kosztował równowartość 5 miliardów złotych Nieźle. Dla Boga nic nie jest zbyt piękne Egipcjanie nie żałowali swoim bóstwom, dlaczego Izraelici mieliby być gorsi? Do tego dochodzi jeszcze dekorację wewnętrzną. Zwróćmy uwagę na parochet, czyli na zasłonę oddzielającą najświętsze miejsce od wnętrza sanktuarium: jest ze lnu, w tych samych barwach fioletowe, purpurowe i karmazynowe, jest też ozdobione cherubami. Ta zasłona oddziela najświętsze miejsce z arką przymierza od reszty namiotu, gdzie będą na razie dwa przedmioty: od północy stół na chleby pokładne oraz menora od południa. Samo wejście do wnętrza sanktuarium będzie z tkaniny podobnej do parochetu, ale bez cherubów. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron14:40 229 14:40Namiot Spotkania (Wj 26) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Na pustyni ludzie zabierają się z zapałem do budowy sanktuarium, ale zamiast zachęty słyszą od Boga ostrego pouczenia, aby nie przedkładać aktywności (nawet w szczytnej) nad przestrzeganiem najważniejszego przykazania Dekalogu, mianowicie świętości szabatu i świąt liturgicznych. W szabat Bóg odpoczął i wytchnął. Nie dlatego, że był zmęczony, ale żeby cieszyć się swoim stworzeniem, żeby stworzyć miejsce gdzie Bóg i człowiek mogą być sobą, a następnie przekazać człowiekowi dalszą opiekę nad światem stworzonym. Bóg chce, żeby człowiek również czerpał radość z tworzonego świata, żeby w dzień święty korzystał z podarowanej wolności: żeby wracał do Boga poprzez wstrzymywanie się od wykonywania wszelkich zajęć, żeby kontemplował Boga, odpoczywał w Jego obecności i się uświęcał, co dokonuje się zwłaszcza wspólnotowo wokół ołtarza i tabernakulum, czyli Przybytku Boga na ziemi. Szabat nie jest święty dlatego, że jest dniem odpoczynku. Piętnasty werset w oryginale brzmi siódmy dzień jest szabat szabatów święty dla JHWH. Zwrot szabat szabatów jest trudny do przetłumaczenia, chodzi o mocne podkreślenie, bez żadnego kompromisu. Takie samo powtórzenie znajdziemy na przykład w drugim rozdziale Księgi Rodzaju, kiedy Bóg zabronił Adamowi jedzenia z drzewa poznania dobra i zła, w przeciwnym razie MOT TaMOT - umrzesz śmiercią, co zostało przetłumaczone jako niechybnie umrzesz, bezapelacyjnie umrzesz. Moglibyśmy zastosować tę samą zasadę dla interpretacji zwrotu Szabat Szabaton: dzień święty jest najświętszy, nikt nie jest zwolniony od zawieszenia swojej pracy twórczej pod jakimkolwiek pretekstem, nawet pod pretekstem wznoszenia pobożnych i wzniosłych dzieł, jak na przykład budowanie świątyni na wyraźne polecenie Pana Boga. Jest sześć dni dla pracy, siódmy dzień jest dla Boga. Wznoszenie sanktuarium w trakcie dnia poświęconego Bogu mija się z celem. Sanktuarium jest święte ale siódmy dzień jest najświętsze, jest wydzielone z wszelkiej pracy. W dzień święty nie wznosimy świątyni dla Boga, w dzień święty wznosimy nasz duch ku Bogu. Daremne byłoby budowanie sanktuarium, gdyby nie służyło zwróceniu serc ku Bogu! Daremne byłoby składanie ofiar na ołtarzu ofiary mają sens jedynie dla osoby, która chce przylgnąć do Boga. Bóg jest święty i nas uświęca poprzez zachowanie szabatów. Królestwo Boże jest królestwem czasu, wchodzimy do niego w każdy szabat poprzez opuszczenie królestwa przestrzeni (odsyłam do naszego komentarza na ten temat, link). Czternasty werset doprecyzowuje, że szabat jest święty DLA WAS, dla UŚWIĘCENIA tych, którzy zachowują świętość tego dnia. Przypominam zasadę, że święte uświęca, tak samo jak żywe przekazuje życie i wolny uwalnia (link). Sami jesteśmy żywi, wolni i święci o tyle, o ile ktoś nas zrodził, uwolnił i uświęcił. Naszym zadaniem jest, żebyśmy rodzili, uwalniali i uświęcali innych Pierwszeństwo szabatu nad aktywizmem jest tutaj naprawdę mocno podkreślone. Ktokolwiek by nie zgadzał się z tą zasadą ma być wykluczony z Ludu, jego obecność pośród Ludu Bożego nie ma dalszego sensu! Cel nie uświęca środków... Budowanie pięknego sanktuarium dla Boga jest wzniosłym zajęciem, ale nie może przesłonić potrzeby cotygodniowego osobistego powrotu do Boga. Przypominam, że słowo Szabat ma w swoim rdzeniu SzuW, czyli powrót, po hebrajsku TeSzuWa, czyli nawrócenie wymagające porzucenia wszelkiego dotychczasowego zajęcia, jakkolwiek wzniosłe lub pożyteczne by nie było. Bóg jest tym, który uświęca, człowiek wyraża uznanie tego faktur poprzez posłuszeństwo. Skoro szabat jest znakiem, że Bóg uświęca Izraela, to profanacja tego dnia jest najcięższym przestępstwem karanym wykluczeniem ze wspólnoty i śmiercią. Brak respektu wobec szabatu to świętokradztwo i podlega karze śmierci. Trzynasty werset bardzo mocno podkreśla fakt, że sam Bóg uświęca, a nie wzniosłe dzieła podejmowane dla Niego, nawet w posłuszeństwie Jego poleceniom. Przywoływanie w tym miejscu sześciu dni stworzenia jest przywołaniem stwórczej mądrości Bożej akurat wtedy, kiedy rzemieślnicy muszą posłużyć się tą mądrością dla dokończenia Dzieła Stworzenia poprzez wznoszenie sanktuarium (mówiliśmy o tym w poprzednim odcinku - link). Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron13:10 111 13:10Najświętszy szabat (Wj 31, 12-17) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy ostatni rozdział Księgi Wyjścia. Przez pięć ostatnich rozdziałów Izraelici radośnie wykonywali słowa Pana, dając nam przykład wolności w posłuszeństwie. Wygląda na to, że wszystkie dotychczasowe sprzęty liturgiczne zostały jednak zbudowane w luźnych częściach, skoro dopiero Mojżesz osobiście składa je jako całość. Kolejne wersety znowu pokazują, że wykonanie pokrywa się prawie w 100% z poleceniem, co pokazuje wierność Mojżesza i wszystkich rzemieślników poleceniom otrzymanych od Boga. Izraelici umieli podnieść się po upadku złotego cielca, zdali próbę cierpliwości, wierności i posłuszeństwa. Czytelnicy Biblii również muszą przejść przez tę próbę, dlatego cierpliwie przeczytajmy kolejne wersety. Najważniejsze, że wszystkie te dzieła zostały dokonane w sposób i w czasie wyznaczonym przez Boga: pierwszego dnia pierwszego miesiąca roku, to znaczy równo rok po wyzwoleniu z Egiptu. Pierwszego dnia nowego roku Mojżesz nie tylko wnosi Przybytek, ale również wniesie pierwszą ofiarę całopalną, czyli pełni urząd arcykapłana. Aaron i jego synowie jeszcze nie zostali poświęceni na ten urząd: to nastąpi dopiero w ósmym rozdziale Księgi Kapłańskiej. Zakończenie W ten sposób Mojżesz dokonał dzieła nawiązuje do dzieła stworzenia z Księgi Rodzaju. Zresztą można znaleźć całą symbolikę świątyni w opisie stworzenia i vice-versa: świątynia jest mikrokosmosem, analogią do całego stworzenia w makroskali oraz do ciała człowieka w mikroskali. Nie będziemy tutaj wyszczególniać wszystkich elementów, które na to wskazują. Wreszcie Mojżesz zawiesił zasłonę, wszystko jest przygotowane. Bóg może zstąpić i Jego chwała zajmuje Przybytek. Posłuchajmy. Wtedy to obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała JHWH napełniła przybytek. I nie mógł Mojżesz wejść do Namiotu Spotkania, bo spoczywał na nim obłok i chwała JHWH wypełniała przybytek. Ile razy obłok wznosił się nad przybytkiem, Izraelici wyruszali w drogę, a jeśli obłok nie wznosił się, nie ruszali w drogę aż do dnia uniesienia się obłoku. Obłok bowiem JHWH za dnia zakrywał przybytek, a w nocy błyszczał jak ogień na oczach całego domu izraelskiego w czasie całej ich wędrówki. (Wj 40, 34-38) Świątynia jest sposobem na immanentną obecność w świecie transcendentnego Boga. Bóg transcendentny dosłownie zajmuje miejsce w świecie Izraela, czyni swoją obecność w świątyni czymś wyjątkowym, szczególnie intensywnym w odróżnieniu od reszty stworzenia. Można więc rzec, że świątynia jest czymś w rodzaju materialnej osnowy, którą Bóg się posługuje, aby być bliżej i intensywniej pośród wybranego przez siebie narodu. Nowy Testament podejmie ten język w odniesieniu do Jezusa Chrystusa, wcielonego Boga. Do teologii świątyni w sposób szczególny powraca Księga Apokalipsy (por. Ap 21) oraz List do Hebrajczyków (Hbr 8-9). W obu przypadkach głosi się nieaktualność pierwszej świątyni oraz jej rytuału ofiarniczego, zastąpionych ofiarą Chrystusa i nową świątynią w niebie. (Nowy Komentarz Biblijny) Wracając do góry Horeb, namiot jest pokryty Bożym obłokiem i nawet Mojżesz nie może się zbliżyć. Tak jakby ta chwila była zarezerwowana samemu Bogu, który wreszcie schodzi na świat po trzech tysiącach lat nieobecności skutkiem grzechu Adama i Ewy. Ludzkość przygotowała się na to uroczyste wydarzenie jak oblubienica na spotkanie oblubieńca. Bóg jakby skupia się w sobie w tak uroczystej chwili miłości i ekstazy po odzyskaniu miejsca, które ludzkość mu ofiarowuje po tym, jak stała się kompatybilna z Jego boską Istotą. Ważny etap został pokonany na drodze do całkowitego odwrócenia skutków grzechu pierworodnego. Bóg jednak nie zastygnie w tej postawie kontemplacji, ale zaprosi Izraelitów do wyruszenia w drogę. Miłosierdzie Boże zwyciężyło grzech, teraz można będzie znów podjąć pielgrzymkę ku Ziemi Obiecanej, ziemi wolności i życia. Ta pielgrzymka jest opisywana jako wspaniały taniec między oblubieńcem a oblubienicą. Bóg jest w roli oblubieńca - On nadaje tempo i kierunek. Kościół (Izrael) w roli oblubienicy odnajduje swoje szczęście w podążaniu za Wolą Bożą. Skoro Bóg wreszcie dysponuje swoim ludem wyzwolonym, żywym i chętnym, może przystąpić do kolejnego etapu w przywróceniu ludzkości do ogrodu Eden poprzez dawanie im skosztować smaku owoców drzewa życia. Będzie to kolejna wielka przygoda, którą będziemy czytali w Księdze Kapłańskiej. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron13:24 90 13:24Nowy początek (Wj 40) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Ósmego dnia Mojżesz zawołał Aarona, jego synów i starszych Izraela. Potem powiedział do Aarona: «Weź sobie młodego cielca na ofiarę przebłagalną i barana na ofiarę całopalną, oba bez skazy, i przyprowadź przed JHWH. A do Izraelitów tak powiedz: Weźcie kozła na ofiarę przebłagalną, cielca rocznego i baranka rocznego, obydwa bez skazy, na ofiarę całopalną, cielca i barana na oddanie pokojowe, aby je ofiarować przed JHWH, a także ofiarę roślinną zaprawioną oliwą, bo dzisiaj JHWH wam się ukaże». Przyprowadzili więc to, co im Mojżesz nakazał, przed Namiot Spotkania. Potem cała społeczność przybliżyła się i stanęła przed JHWH. Wtedy Mojżesz powiedział: «Oto co JHWH nakazał uczynić, aby chwała JHWH wam się ukazała!» Do Aarona zaś Mojżesz powiedział: «Zbliż się do ołtarza, złóż ofiarę przebłagalną i ofiarę całopalną, dokonaj przebłagania za siebie i za lud, złóż dar za lud i dokonaj przebłagania za nich, tak jak JHWH nakazał Mojżeszowi». (Kpł 9, 1-7) Jeżeli już jesteście wytrwałymi słuchaczami Słowa Bożego, słysząc wyrażenie ósmego dnia dreszcz emocji powinien przejść przez całe wasze ciało. Ósmego dnia dzieją się niebanalne rzeczy. Ósmy dzień to wyjście z zamkniętego koła siedmiu dni tygodnia i wstąpienie na wyższy poziom. Sześć dni stworzenia zostały zwieńczone szabatem, czasem na kontemplację i na czerpanie radości z wykonanej pracy. Ale nawet te siedem dni są dopiero przygotowaniem ósmego dnia, w którym mają się dokonać gody małżeńskie między Adamem i Bogiem. Grzech pierworodny chwilowo zakłócił realizację Bożych zamiarów i tygodnie żmudnie kręciły się w zamkniętym kole siedmiu dni, w czasie których całe stworzenie wzdychało za nadejściem ósmego dnia. Obrzezanie dokonane ósmego dnia (link) jest nadzieją na udział w tym ósmym dniu, kwalifikuje dziecko do wejścia do nowego życia, do powołania jako członka Ludu Bożego. To powołanie jest wezwaniem do stania się na nowo Adamem, to znaczy człowiekiem z wielkiej litery, człowiekiem żywym, wolnym i świętym, a więc zdolnym do godów z Bogiem, który sam jest żywy, wolny i święty. Jezus zmartwychwstał ósmego dnia, kolejny raz przerywając zamknięte koło siedmiu dni tygodnia, dokonując to, do czego przygotowywali kapłani Starego Przymierza. Na Synaju ósmy dzień jest pierwszym dniem nowego kapłaństwa, nowej jakości relacji między Bogiem a Ludem, który posłuszeństwem odpowiedział na Boże wezwanie. W poprzednim rozdziale Mojżesz zajmował prominentne miejsce w ustanowieniu kapłaństwa, odtąd usunie się w cień na rzecz Aarona - nowo ustanowionego arcykapłana. Podobnie Jezus po ustanowieniu nowego kapłaństwa powie: Pożyteczne jest dla was moje odejście (J 16, 7). Tu nie chodzi o kult osobowości Mojżesza lub Jezusa, ale prawdziwą cześć względem założycieli oddaje się poprzez praktykowanie tego, co nam przekazali. Takie wycofanie się przypomina nawet zachowanie Boga po sześciu dniach stworzenia, kiedy Bóg wycofał się po to, by dać człowiekowi miejsce, by dać człowiekowi wolność i możliwość spełnienia swojego powołania. Mojżesz zachowuje się podobnie: przekazał wszystkie szczegóły kultu, teraz wycofując się daje ludziom wolność i możliwość dobrowolnego podążania drogą wznoszenia się ku Bogu poprzez uczestnictwo w ustanowionej liturgii. Dla dawania innym wolności Mojżesz sam dobrowolnie odsuwa się po przekazaniu wszystkiego, co usłyszał od Boga. Tyle tytułem wstępu. Ciąg dalszy rozdziału nie stanowi większego problemu. Nowo wyświęceni kapłani będą po raz pierwszy składać po kolei wszystkie przypisane ofiary najpierw za siebie, później za cały lud. Istnieją malutkie różnice w porównaniu z Prawem Ofiar opisanym w pierwszych pięciu rozdziałach. Można to wyjaśnić tym, że Księga Kapłańska powstawała w ciągu wieków i liturgia również ewoluowała w stronę tego, co było odprawiane w drugiej świątyni jerozolimskiej. Właśnie ta ostatnia wersja jest opisana przez Księgę Kapłańską. To nas z kolei poucza, aby kurczowo nie trzymać się litery prawa, ale być zawsze wiernym jej duchowi i jej dynamice wznoszenia się ku Bogu. Skupmy się raczej na tym, co jest opisane w szóstym wersecie: «Oto co JHWH nakazał uczynić, aby chwała JHWH wam się ukazała!» W liturgii nie chodzi o dobre samopoczucie uczestników, chodzi o ukazanie się chwały Bożej. Temu tematowi poświęcimy następny odcinek. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus11:01 108 11:01Ósmy dzień (Kpł 9, 1-21) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Ustawy, wyroki i prawa (Kpł 26, 46). Takie trzy kategorie przykazań możemy znaleźć w Prawie Mojżeszowym. Częstsze są wyroki, z ustawami Bożymi mieliśmy do czynienia dopiero przy pierwszej nocy wyjścia z Egiptu, kiedy został skodyfikowany obrzęd Paschy. Ustawą jest, żeby Pascha była co roku upamiętniana po wsze czasy (Wj 12, 14 - link). Słowo HuKKoT (ustawy) pochodzi od czasownika HaKaK, znaczącego wyryć, kiedy się wyrywa napis na kamieniu. HuKKoT to ustawy bezsprzeczne, których należy przestrzegać bez potrzeby ich uzasadnienia lub nawet rozumienia. W grę wchodzi cnota czystego posłuszeństwa jako wyraz zaufania do prawodawcy. Adam i Ewa otrzymali jedną ustawę przekraczającą ich rozum: Z drzewa poznania Dobra i zła nie wolno wam jeść! (Rdz 2, 17). Zapominając o miłości i zaufaniu do Boga, Ewa wybrała dialog z wężem, który wsączył jej szatańskie słowo-trucizna: Dlaczego? Dlaczego otrzymaliśmy taką ustawę a nie inną? Jakie ma uzasadnienie? Spróbujcie złamać tę ustawę, może nie jest dla was korzystna? Te wydawałoby się dalekie rozważania mają zastosowanie w naszym codziennym życiu. Na przykład od kilkudziesięciu lat pojawiło się w kulturze europejskiej pojęcie bezstresowego wychowania mające między innymi takie założenie, że dzieci będą posłuszne jeśli będą rozumiały prośby ich rodziców. W wyniku ciągłego targowania się z nimi, dzieci już nie znają znaczenia cnoty posłuszeństwa, już nie wierzą swoim rodzicom na słowo, ale ich mały móżdżek musi zrozumieć prośby rodziców, w przeciwnym przypadku odpowiedź brzmi zawsze nie. Rodzice zamęczają się ciągłym uzasadnieniem swoim próśb, podczas gdy dzieci w tym czasie wzmacniają swoje ego, rzucając rodziców na kolana pod pretekstem nie zrozumienia próśb rodziców. A gdyby jakiś rodzic wymagał posłuszeństwa, według współczesnych standardów powinien czuć się winny! Świat do góry nogami Jeśli o tym mówię to dlatego, że człowiek współczesny przenosi takie błędne założenia na swoją lekturę Biblii i już od pierwszego rozdziału oskarża Boga o niesprawiedliwość za to, że Bóg ośmielił się wygnać Adama i Ewę z raju. Takie oskarżenie dotyka egzystencjalnego zagadnienia: stawia pytanie kim jest Bóg i kim jest człowiek, jaka jest Wola Boża i jaka jest wola ludzka. Biblia objawia, że Wola Boża jest niezgłębioną wolą dobra, że Bóg z miłości powołał do życia człowieka i tchnął w niego własny obraz i podobieństwo, dzięki czemu człowiek również został obdarowany darami pamięci, inteligencji i woli, jednak nie po to, żeby działać według własnego widzimisię, ale po to żeby współpracować z Wolą Bożą. Wola Boża i wola ludzka rozjeżdżają się w momencie, kiedy człowiek próbuje sam zdefiniować czym jest dobro. Według człowieka dobre jest to, co sam ocenia jako pożyteczne, a co w praktyce sprowadza się do trzech rzeczy: przyjemności cielesne, bogactwa, lub władza, co w języku biblijnym zostało wyrażone jako pożądliwość ciała (przyjemności), pożądliwość oczu (bogactwa) oraz pycha żywota (władza). Już na pierwszy rzut oka dostrzegamy, że wola ludzka jest wrogiem Woli Bożej. Ten konflikt możemy łatwo obserwować na polu wychowawczym, gdzie nieuniknione są konflikty między wolą małego dziecka a wolą jego rodziców. Rodzic chce długofalowego dobra dziecka i wie, że często długofalowe dobro przychodzi poprzez rzeczy tymczasowe nieprzyjemności, poprzez ból i cierpienie. Stosunek rodzic-dziecko odzwierciedla stosunek Bóg-człowiek. Człowiek jest krótkowzroczny i przychyla się ku temu, co w krótkim czasie ma przynieść mu korzyści, co nie zawsze pokrywa się z jego dobrem długofalowym. Bóg patrzy całościowo, będąc ukierunkowany na celu, nie wzdryga się przed cierpieniem, które ma do niego prowadzić. Człowiek dopiero po zwycięstwie docenia cierpienie jako proces dojrzewania, jako pomoc w dojściu do miejsca, gdzie znajduje własne szczęście po przejściu próby. Rzecz w tym, że wola ludzka z automatu odrzuca cierpienie, a cierpienie odrzucone boli tym bardziej im bardziej człowiek próbuje od niego uciekać. Aby osiągnąć sukces i cieszyć się zwycięstwem, człowiek musi przejść przez próbę. Próby u każdego człowieka mogą przybierać różne formy, ale mają wspólny mianownik, że w pewnym momencie każdy człowiek musi poddać własną wolę i uznać dobroć Woli Bożej, musi wreszcie zaufać Bogu i pozwolić Mu na prowadzenie go drogą, która przekracza jego krótkowzroczne pragnienia. Próba człowieka polega więc na przyjęciu Woli Bożej jako własnej, na zaakceptowaniu Woli nieskończonego dobra nawet wbrew własnemu krótkowzrocznemu rozumieniu. Jedną z form takiego wyrzeczenia dokonuje się konkretnie poprzez przyjęcie Bożych HuKKoT - Bożych ustaw przekraczających ludzki rozum. W odpowiedzi na szatańskie pytanie dlaczego?, jedynym uzasadnieniem dla przyjęcia HuKKoT jest fakt trwania w Przymierzu z Bogiem. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus26:24 51 26:24Ustawy przekraczające ludzki rozum (Kpł 19, 19-37) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Omawiamy dzisiaj instytucję nazireatu, opisaną jedynie w tym miejscu w Biblii, a która jednak będzie odgrywała ważną rolę w historii Izraela. Mężczyzna lub kobieta staje się nazirejczykiem poprzez złożenie czasowego ślubu nazireatu. Pod koniec Księgi Kapłańskiej (link) usłyszeliśmy, że Biblia nie zachęca do składania jakichkolwiek ślubów, ale nazireat ma taką zaletę, że trwa z góry określoną ilość czasu. Nazirejczyk składa trzy śluby czasowe: 1. całkowita abstynencja z wina i ze wszelkich winogron, nawet z pestek, 2. powstrzymanie się od strzyżenia włosów i brody, 3. powstrzymanie się od kontaktu ze zwłokami, a nawet z bliskimi osoby zmarłej. Ten ostatni zakaz nakłada na nazirejczyka takie same wymogi, jak na arcykapłana (por. Kpł 21, 11 - link). Zresztą arcykapłan również ma zakaz picia alkoholu przed wejściem do Namiotu Spotkania (Kpł 10, 9 - link). Śluby nazireatu podnoszą więc człowieka do najwyższych wymogów świętości, zarezerwowanych samemu arcykapłanowi! Werset piąty podkreśla, że nazirejczyk staje się święty, a więc oddzielony, poświęcony JHWH. Zakończenie okresu nazireatu jest zapieczętowane przy pomocy ofiary całopalnej (a więc ofiary uwielbienia - link) oraz, co jest bardziej zaskakujące, ofiary przebłagalnej (link) wraz z towarzyszącym oddaniem pokojowym (link): Zauważmy, że poza abstynencją od alkoholu nie ma abstynencji pokarmowej lub seksualnej. Ciekawy jest rytuał rzucenia obciętych włosów w ogień z oddania pokojowego. Ten unikatowy gest symbolizuje składanie całego okresu nazireatu w ofierze całopalnej, nie zachowuje się żadnej pamiątki dla siebie, dla przechwalenia się. Ciekawe, że w końcowym obrzędzie nazirejczyk ma nawet nakaz picia wina, kładąc tym samym kres swojej abstynencji - tymczasowość nazireatu jest podkreślona trzy razy w tym ustępie. Teraz możemy się zastanowić nad tym, jaki jest związek nazireatu z poprzednim rozdziałem? Jako punkt wspólny można znaleźć odniesienie do roli arcykapłana: rytuał gorzkiej wody podanej kobiecie posądzonej o cudzołóstwo pokazuje na światło dzienne, że mąż nie spełnia wobec swojej żony roli arcykapłana, że mąż nie umiał podnosić swojej żony ku świętości, ani że nie został przez nią podniesiony ku świętości. Nazirejczyk natomiast podnosi się tymczasowo do roli arcykapłana. Nigdy nie zastąpi arcykapłana, ponieważ arcykapłan musi być synem Aarona i namaszczony przez Boga do służby liturgicznej przez całe swoje życie, podczas gdy nazireat jest ślubem prywatnym i tymczasowym. Nazireat jest więc instytucją trochę niejednoznaczną: świecka osoba tymczasowo podnosi się do roli arcykapłana, choć nim nie jest Dlatego ta instytucja nie była zbytnio promowana w historii Izraela, ani nie była zbytnio lubiana przez kapłanów. To nas prowadzi do Jezusa Chrystusa, który choć nie był synem Aarona pełnił funkcję wiecznego arcykapłana. W oczach ówczesnych kapłanów Jezus Chrystus był postacią niejednoznaczną, zwłaszcza jeśli przypomni sobie, że identyfikowali Go jako na Jezusa z Nazaretu, co kojarzy się z wyrażeniem Jezus z Naziratu, Jezus Nazirejczyk. Można również znaleźć pewną paralelę między Jezusem a Samuelem. Anna (matka Samuela) wyśpiewała słynny hymn uwielbieniowy po jego poczęciu, tak jak Miriam (matka Jezusa). Samuel nazirejczyk swobodnie składał Bogu ofiary, Jezus nazarejczyk dobrowolnie złożył Ojcu ofiarę całopalną z samego siebie. Samuel nazirejczyk ustanowił królestwo w Izraelu, Jezus nazarejczyk ustanowił królestwo Boże na całej Ziemi. Tak więc samo podobieństwo słów nazirejczyk / nazarejczyk musiało wzbudzać mieszane uczucia u ówczesnych kapłanów. Jak widzicie znajomość Starego Testamentu pozwala odkryć problematykę nowotestamentalną, której chrześcijanie często nie są świadomi, a która rzuca nowe światło na postać i misję Jezusa z Nazaretu. Cały rozdział kończy się wspaniałą formułą blogoławieństwa kapłańskiego, której poświęcimy następny odcinek. Póki co, życzę owocnego słuchania. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri13:24 44 13:24Nazireat (Lb 6, 1-21)

Dodał: ZakochanywBiblii

Omawiamy dzisiaj przykazanie noszenia frędzli. Jest to jedyny fragment w Biblii, który mówi o frędzlach, a jednak frędzle są wszechobecnym znakiem Przymierza z Bogiem. To z pozoru błahe przykazanie zostało umieszczone w kluczowym momencie opowiadania o wędrówce Ludu Bożego ku Ziemi Obiecanej, kiedy po raz pierwszy Izraelici dotarli do jej bram, a jednak odmówili wejścia pod Bożą opieką. W poprzednim odcinku odejście od Przymierza zostało publicznie dokonane przez człowieka jawnie łamiącego przykazanie zachowania szabatu, które jest najważniejsze przykazanie z pierwszej tablicy Dekalogu (odsyłam do naszej serii komentarzy na temat szabatu, link). W poprzednim fragmencie Biblia mówi o najważniejszym przykazaniu Dekalogu, w tym fragmencie Biblia omawia najmniej ważne przykazanie Prawa Bożego, przykazanie noszenia sznurka przyczepionego do ubrania. To powinno nam dawać do zrozumienia, że trwania w Przymierzu z Bogiem wymaga zachowania całego Prawa Bożego, od największego do najmniejszego przykazania, oraz że frędzle, choć niepozorne i przyziemne, są wymownym sposobem wyrażania naszej wiary w sposób cielesny, podobnie jak przestrzeganie szabatu posiada wymiar cielesny, choć podnosi nas do wyżyn duchowości. Frędzle, po hebrajsku cicit, od czasownika CiC, oznaczającego oglądać, tak jak czytamy w wersecie 39: Dla was będą te frędzle, a gdy na nie SPOJRZYCIE, przypomnicie sobie wszystkie przykazania JHWH, aby je wypełnić. Początkowo frędzle składały się ze sznurków koloru białego i niebiesko-fioletowego, które to kolory występują w zasłonie Świątyni (Wj 26 - link), stąd noszenie frędzli powinno przypominać wierzącemu, że jego życie jest powiązanie ze Świątynią, że sam wierzący jest ruchomą świątynią chodzącą po świecie. Przykazanie noszenia frędzli odnosi się do drobnego znaku materialnego, jest najmniej ważnym ze wszystkich przykazań, ale właśnie dlatego takim jest, jest probierzem naszej wierności wszystkim Bożym Przykazaniom. Sposób przestrzegania najmniejszego przykazania pokazuje jakość naszego przestrzegania wszystkich Bożych Przykazań: czy przestrzegamy w duchu miłosnego oddania Bogu, czy raczej z przymusu i mimochodem? Przepisy prawne z piętnastego rozdziału Księgi Liczb są umieszczone w kontekście nieudanego, samozwańczego ataku na Ziemię Obiecaną. Dzięki takiemu umiejscowieniu daje się nam zrozumieć, że posłuszeństwo Prawu Bożemu, od największego przykazania przestrzegania szabatu do najmniejszego przykazania noszenia frędzli, jest jedyną bronią i jedyną siłą Ludu Bożego. Sama Ziemia Obiecana nie jest tak ważna, nie ona jest podstawą Przymierza, jest nią wiara i zaufanie Bogu, wyrażające się w przestrzeganiu Bożych przykazań, od najmniejszego do największego. Niezależnie od posiadania lub utraty Ziemi Obiecanej, Przymierze z Bogiem będzie trwało dopóki będzie trwało posłuszeństwo Bogu, w duchowej łączności z ofiarami świątynnymi. No dobrze, ale w jaki sposób syn Abrahama miałby materialnie przestrzegać to przykazanie noszenia frędzli? Otóż nie ma w Biblii szczegółowych dalszych instrukcji, a więc materialny sposób noszenia frędzli może być dostosowany do różnych czasów, zwłaszcza odkąd nie nosimy już ubrań składających się z jednej, prostokątnej płachty. Sami rabini nie są między sobą zgodni co do sposobu wypełnienia tego przykazania, co daje nam wolną rękę dla praktykowania tego przykazania w duchu i w prawdzie. W jaki sposób Chrześcijanie mogliby to przykazanie wypełniać? Otóż istnieje starodawna praktyka, aby nosić na sobie wyraz przywiązania do Nowego Przymierza w powiązaniu z jedyną ofiarą miłą Bogu: chodzi oczywiście o zwyczaj noszenia na sobie medalika lub krzyżyka, które pełnią rolę przypominajki i świadectwa Bożego daru życia w wolności i świętości dzięki ofierze Krwi Jezusa Chrystusa. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri10:16 45 10:16Frędzle (Lb 15, 37-41)

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Kapłańska szczegółowo opisała Prawo Liturgiczne ustanowione przez Boga za pośrednictwem Mojżesza (por. Kpł 23). Rozumienie tamtych rozporządzeń wymagało od nas dużego skupienia i zwracania uwagi na szczegóły. Myśleliśmy, że mamy to wszystko już za sobą, a przed nami dwa rozdziały doprecyzowujące prawo liturgiczne o ofiarach. Nie będziemy zagłębiać się w szczegółach tego, co konkretnie ma być złożone na ołtarzu liturgicznym, bardziej zwraca naszą uwagę fakt, że liturgia kładzie wielką troskę o to, żeby nie była odbębniona raz od święta, ale żeby trwała nieustannie. Prawo liturgiczne zmieniało się też na przestrzeni lat: na początku liturgia świątynna składała się tylko z jednej ofiary rano i wieczorem (por. Ez 46). Z czasem kapłani dbali o to, żeby ogień ofiarny palił się nieustannie dzień i nocą przed Bogiem. Ta tradycja została przerwana przez prześladowania Antiocha Epifanesa i próbie hellenizacji Żydów. Zgaszenia wiecznego ognia ołtarza było wielkim bólem dla pobożnych Żydów, o czym świadczą piękne stronice Księgi Daniela. W miarę pogłębienia się wiary Izraelitów doszli oni do rozumienia, że ofiara liturgiczna nie powinna być złożona jedynie jako zadośćuczynienie za popełniony grzechy, ale jest wyrazem wiary i gotowości całej wspólnoty do trwania w obecności Bożej. Już nie chodzi o indywidualistyczne praktykowanie wiary, chodzi o to żeby każdy wierzący przylgnął myślami i sercem do wiecznej liturgii sprawowanej w świątyni dla chwały Bożej. Chrześcijanie będą podtrzymywali tę tradycję, odpowiadając na Pawłową zachętę: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. (1 Tes 5, 16-18). Liturgia Godzin jest odpowiedzią na to przynaglenie: modlitwa brewiarzowa jest odprawiana nie w imieniu własnym każdego kapłana i zakonnika, ale w imieniu całego Ludu Bożego, siedem razy na dzień. W szabat składane są ofiary dodatkowe, oprócz ofiar codziennych. Ofiary świąteczne nie zastępują więc ofiar codziennych, co daje do zrozumienia że choć szabat jest szczególnym dniem modlitwy, reszta tygodnia nie może przebiegać bez więzi z Bogiem. Ciąg dalszy tekstu będzie doprecyzował również ofiary do złożenia we wszystkich świętach liturgicznych: co miesiąc w święto nowiu księżyca, oraz podczas trzech świąt pielgrzymich: na Paschę, Pięćdziesiątnicę i w październiku na święto namiotów. Nie będziemy śledzili wszystkich tych przepisów, bo nadmiar szczegółów prowadzi do utraty wizji całości i jej duchowego sensu. Gdybyśmy zsumowali wszystkie ofiary składane z okazji święta namiotów, doszlibyśmy do liczby 70 i moglibyśmy z tego wywnioskować jakąś symbolikę, ale nie będziemy tego tutaj robić. Zwróćmy uwagę na duchowy sens święta pierwocin, które Septuaginta tłumaczy po grecku jako dzień rzeczy nowych. To kluczowe słowo nawiązuje do spełnienia całej idei wyjścia z Egiptu oraz powrotu z wygnania, idąc za Izajaszem: Oto Ja dokonuję RZECZY NOWEJ: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu [jest to nawiązanie do powrotu z wygnania]. Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczę wody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany [jest to nawiązanie do Przymierza na Synaju]. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę (Iz 43, 19-21). Cała historia stworzenia, wyzwolenia i uświęcenia dąży więc do wspólnotowego wychwalania Pana w radości i w uniesieniu. To co zostało zapoczątkowane wraz z Mojżeszem zostanie spełnione przez zmartwychwstałego Chrystusa, jak to możemy przeczytać w przedostatnim rozdziale Księgi Apokalipsy: I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię WSZYSTKO NOWE». I mówi: «Napisz: Słowa te wiarygodne są i prawdziwe». I rzekł mi: «Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i Koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia. (Ap 21, 5-6) Znowu słyszymy o źródle wody życia, które miało wytrysnąć z rąk Mojżesza na pustyni (por. Lb 20), ale które spełni się dopiero w Nowym Jeruzalem niebiańskim. Źródło wody wytryska dla zaspokajania pragnienia ludzi i zwierząt oraz dla użyźnienia gleby owocującej pierwocinami. Wszystko nowe posiada wymiar duchowy, jak to zapowiedział prorok Ezechiel: dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza (Ez 36, 26). Właśnie o takie pierwociny przede wszystkim chodzi, o owoce Ducha Świętego, którymi są miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Ga 5, 22-23). Nie pogardzajmy wszystkimi tymi przepisami liturgicznymi, bo one przygotowywały teren dla nadejścia Nowej Jerozolimy. Wszystkie święta liturgiczne wyznaczają upływ czasu jako proces podnoszący całe stworzenie ku Bogu, w wymiarze cielesnym i duchowym, wszystko przesiąknięte radością i pokojem. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri21:54 17 21:54Liturgia nieustająca (Lb 28-29)

Dodał: ZakochanywBiblii

Szczęśliwi, których droga nieskalana, którzy postępują według Prawa Pańskiego. 2 Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia, całym sercem Go szukają, 3 którzy nie czynią nieprawości, lecz kroczą Jego drogami . 4 Ty na to dałeś swoje przykazania, by pilnie ich przestrzegano. 5 Oby moje drogi były niezawodne w przestrzeganiu Twych ustaw! 6 Wtedy nie doznam wstydu, gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania. 7 Będę Ci dziękować szczerym sercem, gdy się zaprawię do wyroków Twej sprawiedliwości. 8 Przestrzegać będę Twych ustaw, nie opuszczaj mnie nigdy! Bet9 Jak młodzieniec zachowa ścieżkę swą w czystości? - Przestrzegając słów Twoich. 10 Z całego serca swego szukam Ciebie; nie daj mi odstąpić od Twoich przykazań! 11 W sercu swym przechowuję Twą mowę, by nie grzeszyć przeciw Tobie. 12 Błogosławiony jesteś, Panie, naucz mnie Twoich ustaw! 13 Opowiadam swoimi wargami wszystkie wyroki ust Twoich. 14 Cieszę się z drogi Twych napomnień jak z wszelkiego bogactwa. 15 Będę rozmyślał o Twych postanowieniach i ścieżki Twoje rozważał. 16 Będę się radował z Twych ustaw, słów Twoich nie zapomnę. Gimel17 Czyń dobrze słudze swojemu, aby żył i przestrzegał słów Twoich. 18 Otwórz moje oczy, abym ujrzał dziwy Twojego Prawa. 19 Jestem gościem na ziemi, nie kryj przede mną Twych przykazań! 20 Dusza moja omdlewa z tęsknoty wciąż do wyroków Twoich. 21 Zgromiłeś pyszałków; przeklęci, co odstępują od Twych przykazań! 22 Oddal ode mnie hańbę i pogardę, bo zachowuję Twoje napomnienia. 23 Choć możni zasiadają, by zmawiać się przeciw mnie, Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach. 24 Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą, Twoje ustawy są mi doradcami. Dalet25 Przylgnęła do prochu moja dusza, przywróć mi życie według Twego słowa! 26 Opowiedziałem Ci moje drogi i wysłuchałeś mnie, naucz mnie Twoich ustaw! 27 Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień, abym rozważał Twe cuda. 28 Moja dusza nie zaznaje spoczynku ze zgryzoty; podźwignij mnie zgodnie z Twoim słowem! 29 Drogę kłamstwa odwracaj ode mnie, daj mi zaś łaskę Twojego Prawa! 30 Drogę wierności obrałem, pragnąc Twoich wyroków. 31 Lgnę do Twoich napomnień, nie daj mi okryć się wstydem! 32 Biegnę drogą Twoich przykazań, bo rozszerzasz mi serce. He33 Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw, bym przestrzegał ich aż do końca. 34 Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał, a zachowywał je całym sercem. 35 Prowadź mnie ścieżką Twoich przykazań, bo mam w nich upodobanie. 36 Nakłoń me serce do Twoich napomnień, a nie do zysku! 37 Odwróć me oczy, niech na marność nie patrzą; na Twojej drodze udziel mi życia! 38 Spełnij wobec sługi Twego swoją obietnicę, daną bojącym się Ciebie. 39 Odwróć moją hańbę, która mnie trwoży, bo Twoje wyroki są pełne dobroci. 40 Oto pożądam Twoich postanowień, według Twej sprawiedliwości obdarz mnie życiem! Waw41 Niech zstąpi na mnie, Panie, Twoja łaska, Twoje zbawienie, według Twojej obietnicy, 42 bym mógł dać odpowiedź tym, którzy mnie znieważają, bo polegam na Twoich słowach. 43 Nie odbieraj moim ustom słowa prawdy, bo ufam Twoim wyrokom, 44 a Prawa Twego zawsze strzec będę, na wieki, na zawsze. 45 Chcę kroczyć drogą przestronną, bo szukam Twoich postanowień. 46 O Twych rozkazach chcę mówić w obecności królów, a nie doznam wstydu. 47 I będę się weselił z Twoich przykazań, które miłuję. 48 Wznoszę ręce moje ku Twym przykazaniom, które kocham, i rozważać będę Twoje ustawy. Zain49 Pomnij na słowo swoje do Twojego sługi, przez które mi dałeś nadzieję. 50 W moim ucisku jest dla mnie pociechą, że Twoja mowa obdarza mnie życiem. 51 Ludzie zuchwali bardzo mi ubliżają, a ja nie odstępuję od Twojego Prawa. 52 Przypominając sobie Twe wyroki odwieczne, Panie, doznaję pociechy. 53 Gniew mnie ogarnia z powodu występnych, co porzucają Twe Prawo. 54 Twoje ustawy stały się dla mnie pieśniami na miejscu mego pielgrzymowania. 55 Nocą pamiętam o Twoim imieniu, Panie, by zachowywać Twe Prawo. 56 Oto, co do mnie należy: zachowywać Twe postanowienia. Chet57 Moim działem jest Pan - mówię, by zachować Twoje słowa. 58 Z całego serca dbam o przychylność Twojego oblicza, zmiłuj się nade mną według swej obietnicy! 59 Rozważam moje drogi i zwracam moje kroki ku Twoim napomnieniom. 60 Śpieszę bez ociągania, by przestrzegać Twoich przykazań. 61 Oplotły mnie więzy grzeszników, nie zapomniałem o Twoim Prawie. 62 Wstaję o północy, aby Cię wielbić za słuszne Twoje wyroki. Zakochany w Biblii20:27 28593 20:27Ps 119 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

ks. Gobbi: https://sites.google.com/view/zakochanywbiblii/tematy-biblijne/maryja-wyja%C5%9Bnia-apokalips%C4%99-ks-gobbi Nie pozwolisz żyć czarownicy. (Wj 22, 17) Zapoznajemy się z Kodeksem Przymierza, który wskazuje na konkretne sposoby wdrażania Dekalogu w życiu osobistym i społecznym. Dekalog nie jest zbiorem wartości służącym dobremu samopoczuciu lub prywatną ścieżką rozwoju osobistego. Prawo Boże służy również dobrej organizacji społecznej, dba o zdrowie publiczne, a więc jest Prawem powszechnym w społeczności Ludu Bożego. Bardzo ważne jest zrozumienie tego faktu, ponieważ wróg Boga (czyli szatan) czyni wszystko co możliwe, aby odepchnąć Boże Prawo ze strefy publicznej do strefy prywatnej. Masoneria, która jest karną armią szatana, od trzystu lat promuje ideę rozdzielenia Kościoła od państwa. Ta idea znalazła ostatnio zwolenników nawet wśród kapłanów, biskupów i teologów! Doszło do tego, że Szymon Hołownia, katolicki kandydat na prezydenta RP popierany przez szerokie grono biskupów, księży i zakonników, wpisał temat rozdzielenia Kościoła od państwa jako swoje główne hasło wyborcze, na równi z prawem do zabijania bezbronnych ludzi oraz z planem zniszczenia instytucji rodziny. To pokazuje w jakim opłakanym stanie znajdują się dzisiaj niektórzy hierarchowie Kościoła Katolickiego, skoro wielu z nich otwarcie popiera masońskie (a więc szatańskie) postulaty. Wróćmy do Kodeksu Przymierza, który jest zastosowaniem ducha Dekalogu w życiu nie tylko osobistym, ale i zbiorowym. Na początku Kodeksu Przymierza mieliśmy prawa kazuistyczne, czyli takie, które dają wskazówki dla rozstrzygnięcia konkretnych problemów życiowych. Prawo kazuistyczne jest sformułowane na zasadzie: jeśli zdarzy się to a tamto, wówczas postąpisz tak i tak. W siedemnastym wersecie nagle spotykamy przepis apodyktyczny: Nie pozwolisz żyć czarownicy, kropka. Nie jest podane jakiekolwiek uzasadnienie. To prawo stosuje się na równo do mężczyzn jak i do okbiet (por. Kpł 19, 31; 20, 6.27; Pwt 18, 10-11). Czarownicą lub czarownikiem jest ktoś, kto świadomie zadaje się z szatanem i uprawia różne zabobonne praktyki w celu uzyskania korzyści dla siebie. Konsekwencją takiego czynu jest śmierć duchowa (niewidoczna dla oczu), którą można społecznie uwidocznić poprzez nałożenie kary śmierci. Kara przewidywana przez prawodawcę nie musi pociągać za sobą fizycznej kary śmierci, może być realizowana symbolicznie poprzez nałożenie kary ekskomuniki, która wyklucza winowajcę ze wspólnoty zbawionych. I tak na przykład każdy katolik, który wstąpił do loży masońskiej zostaje automatycznie ekskomunikowany ipso facto, bo stał się zagrożeniem dla integralności Ludu Bożego. Prawodawca chce to zagrożenie publicznie napiętnować. W obronie stabilności społecznej niezbędny jest radykalizm, o czym niestety Kościół Katolicki zapomniał od ponad stu lat, z zapłakanymi skutkami widocznymi dzisiaj nawet dla słabo zorientowanych ludzi. Pozwala się, żeby w Bożej owczarni grasowały wilki w owczych skórach - wielu ludzi jest zdezorientowanych i odchodzi od wiary. Gdyby ktoś miał jeszcze miał wątpliwości w tym temacie, odsyłam do orędzi Niepokalanej Maryi w La Salette lub do tych przekazanych księdzu Gobbiemu (link w opisie filmu). Wracając do kategorycznej niezgody na to, żeby w społeczności zbawionych grasowały czarownicy, w historii doprowadziło to do tego, że dla odprawiania swoich rytuałów musieli oni spotykać się w nocy na środku lasu, aby nikt ich nie odkrył. Taka sytuacja jest objawem zdrowego społeczeństwa nie tolerującego na przykład tego, żeby ktoś wyrzeźbił figurę pogańskiego bóstwa i zaprosił wspólników do śpiewania i tańczenia wokół niej, do bicia pokłonów i palenia kadzideł przed nią. Osoba organizująca takie harce można uznać za czarownika i należy taką osobę stanowczo upominać. Ale jeżeli taki czarownik organizuje te śpiewy i tańce w nocy na cmentarzu, ciężar tego czynu jest poważniejszy, bo oprócz uprawiania zabobonnych rytuałów dochodzi zbezczeszczenie grobów. Jeżeli ten sam czarownik włamuje się do jakiegoś kościoła, śpiewa i tańczy wokół pogańskiego bóstwa na środku świątyni, ciężar tego czynu jest jeszcze poważniejszy, bo zbezcześcił świątynię pańską. Jeżeli ten sam czarownik popełnia takie czyny nie pod osłoną nocy ale w biały dzień na oczach wszystkich, ciężar tego czynu jest dużo poważniejszy, bo dochodzi wina zgorszenia. Otóż wszystkie powyższe okoliczności obciążające zostały dokonane podczas tzw. synodu Amazońskiego w Watykanie, kiedy grupka biskupów śpiewała i tańczyła na cześć Paczamymy, pogańskiej bogini płodności, matki-ziemi (jak oficjalnie przyznaje się oficjalny serwis Vatican News link), w biały dzień na oczach kamer, w bazyliki świętego Piotra zbudowanej nad katakumbami, czyli nad grobem setek męczenników Trudno o większe zbezczeszczenie. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Mojżesz Aaron faraon Judaizm Religia żydowska Żydzi11:43 145 11:43DP062 Nie pozwolisz żyć czarownicy (Wj 22, 17) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Najczęściej oglądane filmy na kanale Zakochany w Biblii
Szczęśliwi, których droga nieskalana, którzy postępują według Prawa Pańskiego. 2 Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia, całym sercem Go szukają, 3 którzy nie czynią nieprawości, lecz kroczą Jego drogami . 4 Ty na to dałeś swoje przykazania, by pilnie ich przestrzegano. 5 Oby moje drogi były niezawodne w przestrzeganiu Twych ustaw! 6 Wtedy nie doznam wstydu, gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania. 7 Będę Ci dziękować szczerym sercem, gdy się zaprawię do wyroków Twej sprawiedliwości. 8 Przestrzegać będę Twych ustaw, nie opuszczaj mnie nigdy! Bet9 Jak młodzieniec zachowa ścieżkę swą w czystości? - Przestrzegając słów Twoich. 10 Z całego serca swego szukam Ciebie; nie daj mi odstąpić od Twoich przykazań! 11 W sercu swym przechowuję Twą mowę, by nie grzeszyć przeciw Tobie. 12 Błogosławiony jesteś, Panie, naucz mnie Twoich ustaw! 13 Opowiadam swoimi wargami wszystkie wyroki ust Twoich. 14 Cieszę się z drogi Twych napomnień jak z wszelkiego bogactwa. 15 Będę rozmyślał o Twych postanowieniach i ścieżki Twoje rozważał. 16 Będę się radował z Twych ustaw, słów Twoich nie zapomnę. Gimel17 Czyń dobrze słudze swojemu, aby żył i przestrzegał słów Twoich. 18 Otwórz moje oczy, abym ujrzał dziwy Twojego Prawa. 19 Jestem gościem na ziemi, nie kryj przede mną Twych przykazań! 20 Dusza moja omdlewa z tęsknoty wciąż do wyroków Twoich. 21 Zgromiłeś pyszałków; przeklęci, co odstępują od Twych przykazań! 22 Oddal ode mnie hańbę i pogardę, bo zachowuję Twoje napomnienia. 23 Choć możni zasiadają, by zmawiać się przeciw mnie, Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach. 24 Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą, Twoje ustawy są mi doradcami. Dalet25 Przylgnęła do prochu moja dusza, przywróć mi życie według Twego słowa! 26 Opowiedziałem Ci moje drogi i wysłuchałeś mnie, naucz mnie Twoich ustaw! 27 Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień, abym rozważał Twe cuda. 28 Moja dusza nie zaznaje spoczynku ze zgryzoty; podźwignij mnie zgodnie z Twoim słowem! 29 Drogę kłamstwa odwracaj ode mnie, daj mi zaś łaskę Twojego Prawa! 30 Drogę wierności obrałem, pragnąc Twoich wyroków. 31 Lgnę do Twoich napomnień, nie daj mi okryć się wstydem! 32 Biegnę drogą Twoich przykazań, bo rozszerzasz mi serce. He33 Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw, bym przestrzegał ich aż do końca. 34 Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał, a zachowywał je całym sercem. 35 Prowadź mnie ścieżką Twoich przykazań, bo mam w nich upodobanie. 36 Nakłoń me serce do Twoich napomnień, a nie do zysku! 37 Odwróć me oczy, niech na marność nie patrzą; na Twojej drodze udziel mi życia! 38 Spełnij wobec sługi Twego swoją obietnicę, daną bojącym się Ciebie. 39 Odwróć moją hańbę, która mnie trwoży, bo Twoje wyroki są pełne dobroci. 40 Oto pożądam Twoich postanowień, według Twej sprawiedliwości obdarz mnie życiem! Waw41 Niech zstąpi na mnie, Panie, Twoja łaska, Twoje zbawienie, według Twojej obietnicy, 42 bym mógł dać odpowiedź tym, którzy mnie znieważają, bo polegam na Twoich słowach. 43 Nie odbieraj moim ustom słowa prawdy, bo ufam Twoim wyrokom, 44 a Prawa Twego zawsze strzec będę, na wieki, na zawsze. 45 Chcę kroczyć drogą przestronną, bo szukam Twoich postanowień. 46 O Twych rozkazach chcę mówić w obecności królów, a nie doznam wstydu. 47 I będę się weselił z Twoich przykazań, które miłuję. 48 Wznoszę ręce moje ku Twym przykazaniom, które kocham, i rozważać będę Twoje ustawy. Zain49 Pomnij na słowo swoje do Twojego sługi, przez które mi dałeś nadzieję. 50 W moim ucisku jest dla mnie pociechą, że Twoja mowa obdarza mnie życiem. 51 Ludzie zuchwali bardzo mi ubliżają, a ja nie odstępuję od Twojego Prawa. 52 Przypominając sobie Twe wyroki odwieczne, Panie, doznaję pociechy. 53 Gniew mnie ogarnia z powodu występnych, co porzucają Twe Prawo. 54 Twoje ustawy stały się dla mnie pieśniami na miejscu mego pielgrzymowania. 55 Nocą pamiętam o Twoim imieniu, Panie, by zachowywać Twe Prawo. 56 Oto, co do mnie należy: zachowywać Twe postanowienia. Chet57 Moim działem jest Pan - mówię, by zachować Twoje słowa. 58 Z całego serca dbam o przychylność Twojego oblicza, zmiłuj się nade mną według swej obietnicy! 59 Rozważam moje drogi i zwracam moje kroki ku Twoim napomnieniom. 60 Śpieszę bez ociągania, by przestrzegać Twoich przykazań. 61 Oplotły mnie więzy grzeszników, nie zapomniałem o Twoim Prawie. 62 Wstaję o północy, aby Cię wielbić za słuszne Twoje wyroki. Zakochany w Biblii20:27 28593 20:27Ps 119 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Zakochany w Biblii15:01 5079 15:01Ap 1-3 Listy do siedmiu kościołów 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Niewiasta i Smok 1 Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce, i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. 2 A jest brzemienna. I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia. 3 I inny znak się ukazał na niebie: Oto wielki Smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów - a na głowach jego siedem diademów. 4 A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba: i rzucił je na ziemię. I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą, ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecię. 5I porodziła Syna - Mężczyznę, który wszystkie narody będzie pasał rózgą żelazną. I zostało uniesione jej Dziecię do Boga i do Jego tronu. 6 A Niewiasta zbiegła na pustynię, gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni. 7 I nastąpiła walka w niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie, 8 ale nie przemógł, i już się miejscedlanich w niebie nieznalazło. 9 I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię; został strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie. 10 I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: «Teraz nastało zbawienie, potęga ikrólowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym. 11 A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci. 12 Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy! Biada ziemi i morzu - bo zstąpił do was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu». 13 A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię, począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę. 14 I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego, by na pustynię leciała na swoje miejsce, gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od Węża. 15 A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli wodę jak rzekę, żeby ją rzeka uniosła. 16 Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście i otworzyła ziemia swą gardziel, i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił. 17 I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa. 18 I stanął na piasku [nad brzegiem] morza. 12,1-18 Rozdział ten ilustruje walkę szatana z Kościołem w ciągu wieków. 12,1 Ma ona rysy: 1) indywidualne - Matki Mesjasza (Iz 7,11.14; Mi 5,2); 2) zbiorowe - jako symbol społeczności Izraela (Jr 3,6-10.20; Ez 16,8-14; Oz rozdz. 2), a także Syjonu (Iz 26,17; 49,14-25) lub Jerozolimy (Iz 66,7); 3) mieszane - Niewiasty z Protoewangelii (Rdz 3,14n). Jest to symbol ludu Bożego obu Testamentów. A jego konkretną przedstawicielką jest Maryja, rodząca historycznego Chrystusa. Część tradycji upatrywała tu tylko Maryję. 12,3 Symbol szatana (por. 12,9), władcy tego świata (J 12,31; 14,30; 16,11), walczącego ze światłością, czyhającego na Mesjasza. 12,5 Ps 2,9; Jr 20,15. Mesjasz jest niedostępny dla napaści szatana. Tajemnica wniebowstąpienia ujęta w perspektywie dziejów Mistycznego Ciała Chrystusa. 12,6 Zob. przyp. do 12,14nn. 12,7 Walka - w jeden obraz ujęte wszystkie napaści i porażki złych duchów od początku do końca świata; Michał - archanioł, rzecznik ludu Bożego (Dn 10,13.21). 12,8 Część rkp i wydań: nie przemogli. 12,9 Por. Łk 10,18; J 12,31. 12,10 Por. Hi 1,9nn; 2,4n; Za 3,1. 12,13 Udaremniona napaść na Mesjasza każe szatanowi przenieść ataki na Kościół. 12,14nn Mimo tych ataków Kościół jako całość ma w ciągu doczesności (por. 11,2n; 12,6; 13,5) zapewnioną opiekę Bożą - jest również nietykalny w swej najgłębszej istocie. 12,17 Są to poszczególni wierni. Rozdział 13 Smok przekazuje władzę Bestii 1 I ujrzałem Bestię wychodzącąz morza, mającą dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jej dziesięć diademów, a na jej głowach imiona bluźniercze. 2Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery, łapy jej - jakby niedźwiedzia, paszcza jej - niby paszcza lwa. A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę. 3 I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, a rana jej śmiertelna została uleczona. A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią; 4 i pokłon oddali Smokowi, bo władzę dał Bestii. I Bestii pokłon oddali, mówiąc: «Któż jest podobny do Bestii i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?» Zakochany w Biblii13:16 4970 13:16Ap 12-14 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie, mówiący: «Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego, 2bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe, bo osądził Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządems swym ziemię, i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sługs ». 3 I rzekli powtórnie: «Alleluja!» A dym jej wznosi się na wieki wieków. 4 A dwudziestu czterech Starców upadło, i cztery Istoty żyjące, i pokłon oddali Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc: «Amens ! Alleluja!» 5 I dobył się głos od tronu, mówiący: «Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, którzy się Go boicie, mali i wielcy!» 6 I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu, i jakby głos mnogich wód, i jakby głos potężnych gromów, które mówiły: «Alleluja, bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący. 7 Weselmy się i radujmy, i oddajmy Mu chwałę, bo nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła, 8 i dano jej przyoblec bisiors lśniący i czysty» - bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętychs . 9 I mówi mi [anioł]: «Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!» I mówi mi: «To są prawdziwie słowa Boże». 10 Ja upadłem do jego stóp, by oddać mu pokłon. I mówi mi: «Bacz, abyś tego nie czynił, bo jestem twoim współsługą i braci twoich, co mają świadectwo Jezusa. Bogu samemu złóż pokłon!» Świadectwem bowiem Jezusa jest duch proroctwa. ZAGŁADA WROGICH NARODÓW Pierwsza walka zwycięskiego Słowa 11 Potem ujrzałem niebo otwarte: a oto biały koń, a Ten, co na nim siedzi, zwany Wiernym i Prawdziwym, oto sprawiedliwie sądzi i walczy. 12 Oczy Jego jak płomień ognia, a na Jego głowie wiele diademów. Ma wypisane imięs , którego nikt nie zna prócz Niego. 13 Odziany jest w szatę we krwi skąpaną, a nazwano Go imieniem Słowo Boga. 14 A wojska, które są w niebie, towarzyszyły Mu na białych koniach - wszyscy odziani w biały, czysty bisior. 15 A z Jego ust wychodzi ostry miecz, by nim uderzyć narody: On będzie je pasał rózgą żelazną i On udeptuje tłocznię wina zapalczywości gniewu Boga wszechmogącego. 16 A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW. 17 I ujrzałem innego anioła stojącego w słońcu: i zawołał on głosem donośnym do wszystkich ptaków lecących środkiem nieba: «Pójdźcie, zgromadźcie się na wielką ucztę Boga, 18aby pożreć trupy królów, trupy wodzów i trupy mocarzy, trupy koni i tych, co ich dosiadają, trupy wszystkich - wolnych i niewolników, małych i wielkich!» 19 I ujrzałem Bestię i królów ziemi, i wojska ich zebrane po to, by stoczyły bój z Siedzącym na koniu i z Jego wojskiem. 20 I pochwycono Bestię, a z nią Fałszywego Proroka, co czynił wobec niej znaki , którymi zwiódł tych, co wzięli znamię Bestii i oddawali pokłon jej obrazowi. Oboje żywcem wrzuceni zostali do ognistego jeziora, gorejącego siarką. 21 A inni zostali zabici mieczem Siedzącego na koniu, [mieczem], który wyszedł z ust Jego. Wszystkie zaś ptaki najadły się ciał ich do syta. 19,1 Liturgiczna aklamacja (znaczy: chwalcie Jahwe) z ST; por. Tb 13,18 (LXX); Ps 111[110]-118[117]. 19,2 Dosł.: z jej ręki. 19,5 Por. Ps 22[21],24; 115[113B],13; 134[133],1; 135[134],1. 19,7 Kościół triumfujący w ostatecznym kształcie; por. 21,2nn. 19,9 Por. w. 10; 17,1; 22,8n. 19,11 Por. 1,5; 3,7.14; 6,2. Rysy znamienne z ST: Mdr 18,15; Iz 11,4; 63,1-6. 19,12 Tajemnica Chrystusa jest niezgłębiona; por. Ef 3,8. 19,13 Por. J 1,1nn; 1 J 1,1. 19,15 Ps 2,9; Iz 63,3. 19,17 Por. Ez 39,4.17-20. 19,20 Piekło; por. Syr 7,17; Iz 66,24; Mt 5,22.29n; 18,9; Jk 3,6. Rozdział 20 Tysiącletnie królestwo 1 Potem ujrzałem anioła zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce. 2 I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. 3 I wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony. 4 I ujrzałem trony - a na nich zasiedli [sędziowie], i dano im władzę sądzenia - i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi, i nie wzięli sobie znamienia na czoło ani na rękę. Ożyli oni i tysiąc lat królowali z Chrystusem. 5 A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat dobiegło końca. To jest pierwsze zmartwychwstanie. 6 Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat. Zakochany w Biblii19:58 4504 19:58Ap 19-22 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Potem donośnie, tak że ja słyszałem, wołał On: «Zbliżcie się, straże miasta, każdy z niszczycielską bronią w ręku!» 2 I oto przybyło sześciu mężów drogą od górnej bramy, położonej po stronie północy, każdy z własną niszczycielską bronią w ręku. Wśród nich znajdował się pewien mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z brązu. 3 A chwała Boga Izraela uniosła się znad cherubóws , na których się znajdowała, do progu świątyni. Następnie, zawoławszy męża odzianego w szatę lnianą, który miał kałamarz u boku, 4 Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy, i nakreśl ten znak Taw na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». 5 Do innych zaś rzekł, tak iż słyszałem: «Idźcie za nim po mieście i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! 6 Starców, młodzieńców, panny, niemowlęta i kobiety wybijcie do szczętu! Nie dotykajcie jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak. Zacznijcie od mojej świątyni!» I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed świątynią. 7 Następnie rzekł do nich: «Zbezcześćcie również świątynię, dziedzińce napełnijcie trupami!» Wyszli oni i zabijali w mieście. 8 A podczas gdy oni zabijali, ja pozostałem sam, upadłem na twarz i tak wołałem: «Ach, Panie Boże! Czy chcesz wyniszczyć całą Resztęs Izraela, dając upust swemu gniewowi przeciw Jerozolimie?» 9 Rzekł do mnie: «Nieprawość pokolenia Izraela i Judy jest wielka, niezmierna; kraj jest pełen krwi, a miasto pełne przewrotności. Mówią bowiem: Pan opuścił ten kraj, Pan nie widzi. 10 A więc także i moje oko nie okaże litości ani współczucia. Odpowiedzialność za ich postępowanie składam na ich głowy». 11 I oto ów mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku, oznajmił: «Uczyniłem, jak mi rozkazałeś». Zakochany w Biblii03:06 3396 03:06Ez 9 Apokalipsa 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Cudowne rozmnożenie chleba 1 Potem Jezus udał się na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. 2 Szedł za Nim wielki tłum, bo oglądano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali. 3 Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. 4 A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. 5 Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą się do Niego, rzekł do Filipa: «Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli?» 6 A mówił to, wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co ma czynić. 7 Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denaróws nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać». 8 Jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: 9 «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?» 10 Jezus zaś rzekł: «Każcie ludziom usiąść». A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. 11 Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. 12 A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». 13 Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, pozostałymi po spożywających, napełnili dwanaście koszów. 14 A kiedy ludzie spostrzegli, jaki znak uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat». 15 Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę. Jezus kroczy po jeziorze 16 O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro 17 i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; 18 jezioro burzyło się od silnego wichru. 19 Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. 20 On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». 21 Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali. Lud szuka Jezusa 22 Nazajutrz tłum stojący po drugiej stronie jeziora spostrzegł, że poza jedną łodzią nie było tam żadnej innej oraz że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. 23 Tymczasem w pobliże tego miejsca, gdzie spożyto chleb po modlitwie dziękczynnej Pana, przypłynęły od Tyberiady inne łodzie. 24 A kiedy [ludzie z] tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. 25 Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?» Mowa eucharystyczna 26 W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki , ale dlatego, że jedliście chleb do syta. 27 Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec». 28 Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?» 29 Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał». 30 Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? 31 Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: Dał im do jedzenia chleb z nieba». 32 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. 33 Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». 34 Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!» 35 Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. 36 Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. 37 Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, 38 ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. 39 Jest wolą Tego, który Mnie posłał, abym nic nie stracił z tego wszystkiego, co Mi dał, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. 40 To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».09:41 3227 09:41J 6 Chleb żywy - mowa eucharystyczna 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

4 Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący oraz blask dokoła niego, a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu złota ze srebrem, ze środka ognia. 5 Pośrodku było coś podobnego do czterech Istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. 6 Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła. 7 Nogi ich były proste, stopy ich zaś były podobne do stóp cielca; lśniły jak brąz wygładzony. 8 Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza i skrzydła owych czterech istot - 9 skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie - nie odwracały się, gdy one szły; każda szła prosto przed siebie. 10 Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze cielca i oblicze orła, 11oblicza ich i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do siebie, a dwa okrywały ich tułowie. 12 Każda posuwała się prosto przed siebie; szły tam, dokąd duch je prowadził; idąc, nie odwracały się. 13 W środku między tymi Istotami żyjącymi pojawiły się jakby żarzące się w ogniu węgle, podobne do pochodni, poruszające się między owymi Istotami żyjącymi. Ogień rzucał jasny blask, a z ognia wychodziły błyskawice. 14 Istoty żyjące biegały tam i z powrotem niczym błyskawice. 15 Przypatrzyłem się tym Istotom żyjącym, a oto przy każdej z tych czterech Istot żyjących znajdowało się na ziemi jedno koło. 16 Wygląd tych kół i ich wykonanie odznaczały się połyskiem topazu, a wszystkie cztery miały ten sam wygląd i wydawało się, jakby były wykonane tak, że jedno koło było w drugim. 17 Mogły chodzić w czterech kierunkach; gdy zaś szły, nie odwracały się, idąc. 18 Obręcz ich była ogromna; przypatrywałem się im i oto: obręcz u tych wszystkich czterech była pełna oczu wokoło. 19 A gdy te Istoty żyjące się posuwały, także koła posuwały się razem z nimi, gdy zaś te Istoty żyjące podnosiły się z ziemi, podnosiły się również koła. 20 Dokądkolwiek poruszał je duch, tam szły także koła; równocześnie podnosiły się z nimi, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 21 Gdy szły [te istoty], szły i one, a gdy przystawały, również i koła się zatrzymywały; gdy one od ziemi się podrywały, podrywały się z nimi także koła, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 22 Nad głowami tych Istot żyjących było coś jakby sklepienie niebieskie, jakby kryształ lśniący, rozpostarty ponad ich głowami, w górze. 23 Pod sklepieniem jednak skrzydła ich były wzniesione, jedne przy drugich; u każdej z nich dwoje pokrywało ich tułowie. 24 Gdy szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielkich wód, jak głos Wszechmogącego, odgłos ogłuszający jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast gdy stały, skrzydła miały opuszczone. 25 Nad sklepieniem, które było nad ich głowami, rozlegał się głos; gdy stały, skrzydła miały opuszczone. 26 Ponad sklepieniem, które znajdowało się nad ich głowami, było coś, co wyglądało jak szafir, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. 27 Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, który wyglądał jak ogień wokół niego. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądem przypominało ogień, a wokół niego roztaczał się blask. 28 Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglądałem ją. Następnie padłem na twarz i usłyszałem głos Mówiącego. 21 Rzekł On do mnie: «Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił». 2 I wstąpił we mnie duch, gdy do mnie mówił, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. 3 Powiedział mi: «Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. 4 To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. 5 A oni, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną - są bowiem ludem opornym - przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich. 6 A ty, synu człowieczy, nie bój się ich ani się nie lękaj ich słów, nawet gdyby wokół ciebie były osty i ciernie i gdybyś się znalazł wśród skorpionów. Nie obawiaj się ich słów ani się nie lękaj ich twarzy, bo to lud oporny. 7 Przekażesz im moje słowa, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną, bo przecież są buntownikami. Zakochany w Biblii14:34 2995 14:34Ez 1-3 Zjedz ten zwój i przemów! 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pan skierował do mnie te słowa: 2 «Synu człowieczy, zapoznaj Jerozolimę z jej obrzydliwościami 3 i powiedz: Tak mówi Pan Bóg do Jerozolimy: Z pochodzenia i urodzenia swego jesteś z ziemi Kanaan. Ojciec twój był Amorytą, a matka twoja - Chittytką. 4 A twoje urodzenie: w dniu twego przyjścia na świat nie odcięto ci pępowiny, nie obmyto cię w wodzie, aby cię oczyścić; nie natarto cię solą i w pieluszki cię nie owinięto. 5 Żadne oko nie okazało współczucia, aby spełnić względem ciebie jedną z tych posług przez litość dla ciebie. W dniu twego urodzenia wyrzucono cię na puste pole - przez niechęć do ciebie. 6 Oto Ja przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię, jak szamotałaś się we krwi. Rzekłem do ciebie, gdy byłaś we krwi: Żyj, 7 rośnij! Jak trawę na polu cię uczyniłem. Rosłaś, wzrastałaś i doszłaś do wieku dojrzałego. Piersi twoje nabrały kształtu i włosy twoje stały się obfitsze. Ale byłaś naga i bez okrycia. 8 Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłości. Rozciągnąłem połę płaszcza mego nad tobą i zakryłem twoją nagość. Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze - wyrocznias Pana Boga - stałaś się moją. 9 Obmyłem cię wodą, otarłem z ciebie krew i namaściłem olejkiem. 10 Następnie przyodziałem cię wyszywaną szatą, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorems i okryłem cię jedwabiem. 11 Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twoją szyję. 12 Włożyłem też pierścień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twoją głowę. 13 Zostałaś ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz w szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaś najczystszą mąkę, miód i oliwę. Stawałaś się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaś aż do godności królewskiej. 14 Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twojej piękności, bo była ona doskonała z powodu ozdób, w które cię wyposażyłem - wyrocznia Pana Boga. 15 Ale zaufałaś swojej piękności i wyzyskałaś swoją sławę na to, by uprawiać nierząds . Oddawałaś się każdemu, kto obok ciebie przechodził. 16 Nabrałaś swoich szat i sporządziłaś sobie wyżynys [z namiotami] o różnorakich barwach i na nich uprawiałaś nierząd. 17 Wziąwszy ozdobne przedmioty ze złota i ze srebra, które ci dałem, uczyniłaś sobie z nich podobizny ludzkie i przed nimi grzeszyłaś nierządem. 18 Wzięłaś swe szaty wyszywane i okryłaś je nimi, a także moją oliwę i moje kadzidło składałaś w ofierze przed nimi. 19 Nawet żywność, którą ci dałem: najczystszą mąkę, oliwę i miód, którymi cię żywiłem, ofiarowałaś im jako miłą woń. Tak było - wyrocznia Pana Boga. 20 Brałaś też synów swoich i córki, które mi urodziłaś, a składałaś im w ofierze na pożywienie. Czy więc czymś małym jest twój nierząd? 21 Zabijałaś przecież synów moich i paląc ich, składałaś im w ofierze. 22 A przy wszystkich tych obrzydliwościach i nierządach nie pamiętałaś dni twojej młodości, gdy byłaś naga, odkryta i gdy szamotałaś się w swojej krwi. 23 A po tych wszystkich złościach twoich - biada, o biada tobie! - wyrocznia Pana Boga - 24 budowałaś sobie szałasy i sporządzałaś wzniesienia na każdym miejscu. 25 Na początku każdej drogi budowałaś sobie wzniesienie, aby tam kalać swoją piękność, i oddawałaś się każdemu przechodniowi. Mnożyłaś coraz bardziej swoje czyny nierządne. 26 Uprawiałaś nierząd z twoimi sąsiadami, Egipcjanami, o ciałach potężnych, pomnażałaś coraz bardziej swoje czyny nierządne, aby Mnie pobudzać do gniewu. 27 Oto wyciągnąłem rękę przeciwko tobie i zmniejszyłem ci żywność, i wydałem cię na łup twoim nieprzyjaciółkom, córkom filistyńskim, które się wstydziły twojego postępowania. 28 Uprawiałaś następnie nierząd z Asyryjczykami, ponieważ byłaś nienasycona; oddawałaś się nierządowi z nimi, a i tak się tym nie nasyciłaś. 29 Uprawiałaś więc znów nierząd z krajem kupieckim Chaldejczyków, i także tym się nie nasyciłaś. 30 Jakżeż słabe było twoje serce - wyrocznia Pana Boga - skoro dopuszczałaś się takich rzeczy, godnych bezwstydnej nierządnicy, 31 skoro budowałaś szałas na początku każdej drogi, skoro urządzałaś sobie wzniesienia na każdym placu, a gardząc zapłatą, nie byłaś podobna do nierządnicy, 32 lecz do kobiety cudzołożnej, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych. 33 Wszystkim nierządnicom daje się zapłatę, a ty wszystkim swoim kochankom dawałaś podarki i zjednywałaś ich sobie, by przychodzili do ciebie zewsząd i uprawiali z tobą nierząd. 34 U ciebie działo się odwrotnie niż u nierządnic: nikt nie gonił za tobą. To ty dawałaś zapłatę, a ciebie nikt nie wynagradzał. Tak, z tobą było wprost odwrotnie. Zakochany w Biblii12:43 2447 12:43Ez 16 Symboliczna historia Izraela 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pieśń nad pieśniami Salomona. PIEŚŃ PIERWSZA Oblubienica:2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust! Bo miłość twa przedniejsza od wina. 3 Woń twych pachnideł słodka, olejek rozlany - imię twe, dlatego miłują cię dziewczęta. 4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy! Król wprowadził mnie do swoich komnat. «Cieszmy się i weselmy tobą!», sławmy twą miłość nad wino, [jakże] słusznie cię miłują! 5 Czarna jestem, lecz piękna, córki jerozolimskie, jak namioty Kedaru, jak zasłony Szalma. 6 Nie patrzcie na mnie, że jestem czarna, że mnie spaliło słońce. Synowie mej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic, a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam. 7 O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spocząć w południe, abym się nie błąkała wśród stad twych towarzyszy. Chór:8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast, pójdź za śladami trzód i paś koźlęta twe przy szałasach pasterzy. Oblubieniec:9 Do klaczy mej w zaprzęgu faraona przyrównam cię, przyjaciółko moja. 10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków, szyja twa w koliach. 11 Wisiorki zrobimy ci złote z kuleczkami ze srebra. Oblubienica:12 Gdy król na uczcie przebywa, nard mój roztacza woń swoją. 13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry, między piersiami mymi położonym. 14 Gronem henny jest mi umiłowany mój w winnicach Engaddis . Oblubieniec:15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jak piękna, oczy twe jak gołębice! Oblubienica:16 Zaiste piękny jesteś, miły mój, o jakże uroczy! Łoże nasze z zieleni. Oblubieniec:17 Belkami domu naszego są cedry, a cyprysy ścianami. Oblubienica: Rozdział 2 1 Jam narcyz Szaronus , lilia dolin. Oblubieniec:2 Jak lilia pośród cierni, tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt. Oblubienica:3 Jak jabłoń wśród drzew leśnych, tak ukochany mój wśród młodzieńców. W upragnionym jego cieniu usiadłam, a owoc jego słodki dla mego podniebienia. 4 Wprowadził mnie do sali biesiadnej, i godłem jego nade mną jest miłość. 5 Posilcie mnie plackami z rodzynek, wzmocnijcie mnie jabłkami, bo chora jestem z miłości. 6 Lewa jego ręka pod głową moją, a prawica jego obejmuje mnie. Oblubieniec:7 Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie polne: Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie miłości, póki sama nie zechce. PIEŚŃ DRUGA Oblubienica:8 Głos mojego ukochanego! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach. 9 Umiłowany mój podobny do gazeli, do młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, patrzy przez okno, zagląda przez kraty. 10 Miły mój odzywa się i mówi do mnie: «Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! 11 Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. 12 Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przycinania drzew, i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie. 13 Figowiec wydał zawiązki owoców i winne krzewy kwitnące już pachną. Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! 14 Gołąbko ma, [ukryta] w rozpadlinach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku». Chór:15 «Schwytajcie nam lisy, małe lisy, co pustoszą winnice, bo w kwieciu są winnice nasze». Oblubienica:16 Mój miły jest mój, a ja jestem jego, on stada swe pasie wśród lilii. 17 Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, wróć, bądź podobny, mój miły, do gazeli, do młodego jelenia na górach Beter! Rozdział 3 1 Na łożu mym nocą szukałam umiłowanego mej duszy, szukałam go, lecz nie znalazłam. 2 Wstanę, obejdę miasto po ulicach i placach, szukać będę ukochanego mej duszy. Szukałam go, lecz nie znalazłam. 3 Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzą miasto. «Czy widzieliście miłego duszy mej?» 4 Zaledwie ich minęłam, znalazłam umiłowanego mej duszy, pochwyciłam go i nie puszczę, aż go wprowadzę do domu mej matki, do komnaty mej rodzicielki. Oblubieniec:5 Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele i na łanie polne: nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki sama nie zechce. Zakochany w Biblii22:17 2139 22:17Pieśń nad pieśniami 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wierność przestrogom, Niebezpieczeństwo, Zasadzka, Pokusa, Upadek, Pouczenie04:30 1800 04:30Prz 7 Przeciw uwodzicielce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

2 Głos mój się wznosi do Boga i wołam, głos mój - do Boga, by mnie usłyszał. 3 Szukam Pana w dzień mojej niedoli. Moja ręka w nocy niestrudzenie wyciągnięta, moja dusza odmawia przyjęcia pociechy. 4 Jęczę, im bardziej wspominam Boga, duch mój słabnie, im więcej rozmyślam. 5 Ty przytrzymujesz powieki mych oczu, jestem wzburzony i mówić nie mogę. 6 Rozważam dni starodawne i lata minione 7 wspominam. Rozmyślam nocą w sercu, roztrząsam i duch mój docieka: 8 «Czy Bóg odrzuca na wieki i nie jest już łaskawy? 9 Czy Jego łaskawość ustała na zawsze, a słowo umilkło na pokolenia? 10 Czy Bóg zapomniał o litości, czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?» 11 I mówię: «To dla mnie bolesne, że się odwróciła prawica Najwyższego». 12 Wspominam dzieła Pana, zaiste wspominam Twoje dawne cuda. 13 Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach i czyny Twoje rozważam. 14 Boże, Twoja droga jest święta; który bóg dorówna wielkością naszemu Bogu? 15 Ty jesteś Bogiem działającym cuda, objawiłeś ludom swą potęgę. 16 Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeś, synów Jakuba i Józefa. 17 Boże, ujrzały Cię wody, ujrzały Cię wody: zadrżały, i odmęty się poruszyły. 18 Chmury wylały wody, wydały głos chmury i poleciały Twoje strzały. 19 Głos Twego grzmotu wśród terkotu kół, pioruny świat rozjaśniły, poruszyła się i zatrzęsła ziemia. 20 Twoja droga wiodła przez wody, Twoja ścieżka przez wody rozległe i nie znać było Twych śladów. 21 Wiodłeś Twój lud jak trzodę ręką Mojżesza i Aarona. 1 Alleluja. Gdy Izrael wychodził z Egiptu, dom Jakuba - od ludu obcego, 2 przybytkiem Jego stał się Juda, Izrael Jego królestwem. 3 Ujrzało morze i uciekło, Jordan bieg swój odwrócił. 4 Góry skakały jak barany, pagórki - niby jagnięta. 5 Cóż ci jest, morze, że uciekasz? Czemu, Jordanie, bieg swój odwracasz? 6 Góry, czemu skaczecie jak barany, pagórki - niby jagnięta? 7 Zadrżyj, ziemio, przed obliczem Pana całej ziemi, przed obliczem Boga Jakuba, 8 który zmienia opokę w oazę, a skałę w krynicę wody. Zakochany w Biblii03:56 1713 03:56Ps 77 Wiodłeś Twój lud jak trzodę 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja godzina. Jest to również godzina waszej walki, ponieważ zwycięskie działanie Niebieskiego Wodza, Niewiasty obleczonej w słońce, będzie się stawać coraz bardziej widoczne. Jeszcze przez połowę czasu muszę pozostać w schronieniu na pustyni. Tutaj dokonuję największych cudów, w ciszy i pokorze. Pustynia, na którą się chronię, to wy, synowie poświęceni Niepokalanemu Sercu, to wasze serca wysuszone licznymi ranami, zadanymi w świecie zbuntowanym przeciwko Bogu i Jego prawom, w świecie ogarniętym rozszerzającą się groźnie nienawiścią i przemocą. Wasze wysuszone serca, wasze spragnione dusze, Moi synowie, są miejscem, na którym Niebieska Mama znajduje teraz schronienie. Dzięki Mojej obecności pustynia ta zmienia się w kwitnący ogród pielęgnowany przeze Mnie ze szczególną troską. Codziennie nawadniam wasze wysuszone serca czułością Mej niepokalanej miłości. Oschłość waszych dusz zraszam łaską, której jestem pełna, gdyż jako Mama muszę ją dawać wszystkim Moim małym dzieciom. Opatruję również niebieskim balsamem wasze rany i oczyszczam was, pomagając wyzwalać się stopniowo z grzechów, z licznych braków i nieuporządkowanych przywiązań. Tak właśnie przygotowuję i użyźniam ziemię Mojego ogrodu. Zasiewam tam miłość do Mojego Syna Jezusa, aby mogła wykiełkować i kwitnąć w sposób coraz doskonalszy i pełen światła. W Jego Duchu miłości otwieram was na słońce życzliwości Ojca, aby Trójca Przenajświętsza mogła zabłysnąć i odzwierciedlać się w niebiańskiej siedzibie, zbudowanej w Moim Niepokalanym Sercu. Wzrastacie więc, pielęgnowani przeze Mnie, jak pokorne kwiaty, które rozchylają się, by wyśpiewywać wyłącznie chwałę Bożą i wszędzie szerzyć wspaniałość Jego miłości. Daję wam także barwy i zapach Moich cnót: modlitwy, pokory, małości, posłuszeństwa, doskonałego oddania się. Wzrastacie i rozwijacie się, a Ja każdego dnia przemieniam waszą pustynię w najpiękniejszy ogród, którego zazdrośnie strzegę. #Gobbi03:54 372 03:54Pustynia, na którą się chronię (Ap 12,1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja wielka bitwa. To, co widzicie, co teraz przeżywacie, stanowi część Mego planu, który dotąd był ukryty w głębinach Mojego Niepokalanego Serca. Trójca Przenajświętsza powierzyła Mi dowodzenie Jej armią w strasznej walce przeciw szatanowi, który od wieków jest najbardziej przebiegłym i zaciekłym wrogiem Boga. To Mnie, najmniejszej niewolnicy Pana, Bóg powierzył wykonanie Swego zwycięskiego planu, by duch pychy i buntu został znowu pokonany pokorą i posłuszeństwem waszej Niebieskiej Mamy. Mój przeciwnik chciał zaatakować Trójcę Przenajświętszą, wprowadzając zamieszanie w Jej wielkie Dzieło miłości i chwały. Zaćmił Dzieło Ojca zwodząc stworzenia, aby je wciągnąć do buntu przeciwko Bogu przez szerzenie ateizmu, który nigdy w takim stopniu jak dziś nie rozpowszechniał się na świecie. Wprowadził zamieszanie w Dzieło Syna. Aby uczynić Odkupienie bezowocnym, rozsiewa błąd w samym wnętrzu Jego Kościoła. Niewierność rozszerza się w nim jak straszny rak. Lekceważy się Papieża, którego Jezus ustanowił w Kościele fundamentem Jedności i stróżem Prawdy. Przeciwnik wprowadził zamieszanie w Dzieło Ducha Świętego, gasząc skutecznie poprzez grzech światło życia Bożego w licznych duszach. Wielu z łatwością popełnia grzech, a nawet go usprawiedliwia, niektórzy już się więcej z niego nie spowiadają. Jednak Niewiasta obleczona w słońce rozpoczęła już wielki bój i posuwa się codziennie naprzód dzięki wam, Mój mały wierny zastępie. Właśnie przez was chcę doprowadzić do pierwotnego blasku Dzieło stworzenia, odkupienia i uświęcenia, by Trójca Przenajświętsza mogła otrzymać największą chwałę. Tak, Światło rozbłyśnie w stworzeniach, kiedy po klęsce wszystkich form ateizmu i po ustaniu pełnego pychy buntu będzie ono na nowo wyśpiewywać miłość i chwałę Boga. W Kościele ponownie zabłyśnie w pełni całe światło Prawdy, wierności i jedności. Mój Syn Jezus ukaże się w takiej pełni, że Kościół stanie się Światłością dla wszystkich narodów ziemi. Sprawię, że światło łaski zabłyśnie w duszach. Duch Święty udzieli się im w obfitości, aby prowadzić je ku doskonałej Miłości. #Gobbi04:12 369 04:12Godzina walki (Ap 12, 1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Moi najmilsi synowie, czcicie Mnie dziś w sposób szczególny w pierwszą sobotę maja miesiąca, który Mi specjalnie poświęcacie. Gromadzicie się z waszą Niebieską Mamą w Wieczernikach braterstwa i modlitwy. Jaką pociechę przynosicie Mi w Moim głębokim bólu! Jakiej radości udzielacie Mojemu Niepokalanemu Sercu! Dzięki wam którzy Mi odpowiedzieliście okazywana Mi cześć rozkwita obecnie w całym Kościele. Przez to mogę w waszych czasach korzystać z wielkiej mocy udzielonej Mi przez Przenajświętszą Trójcę. Dzięki niej unieszkodliwiam atak, który Mój przeciwnik, czerwony Smok, rozpętał przeciw Mnie, wymiotując ze swej gardzieli wodę jak rzekę, aby Mnie zatopić. Tę rzekę tworzą wszystkie nowe doktryny teologiczne, usiłujące rzucić cień na postać waszej Niebieskiej Mamy, zaprzeczyć Moim przywilejom, zmniejszyć oddawaną Mi cześć, ośmieszyć wszystkich oddanych Mi. Z powodu tych ataków Smoka pobożność Maryjna zmniejszała się coraz bardziej w ostatnich latach u wielu Moich wiernych, a w niektórych miejscach nawet zupełnie zanikła. Pomocą jednak dla waszej Niebieskiej Mamy stały się dwa skrzydła wielkiego orła. Wielki orzeł to Słowo Boże, zwłaszcza Słowo zawarte w Ewangelii Mojego Syna Jezusa. Orzeł symbolizuje jedną z czterech Ewangelii: Ewangelię według świętego Jana, gdyż wznosi się wyżej niż inne i wchodzi w samo Serce Przenajświętszej Trójcy. Ewangelia ta głosi z mocą Boskość, odwieczność i współistotność Słowa a także Bóstwo Jezusa Chrystusa. Dwa skrzydła orła to Słowo Boże słuchane, kochane i zachowywane z wiarą; to Słowo Boże stosowane z miłością w życiu dzięki łasce. Dwa skrzydła wiary i miłości czyli Słowo Boże, którego słuchałam i którym żyłam pozwoliły Mi wznieść się ponad rzekę wszystkich ataków skierowanych przeciwko Mnie, ponieważ ukazały światu Moją prawdziwą wielkość. Następnie znalazłam schronienie na pustyni. Tą pustynią, na której wzniosłam Moją stałą siedzibę, są serca i dusze wszystkich Moich dzieci przyjmujących i słuchających Mnie, całkowicie powierzających Mi siebie, poświęcających się Mojemu Niepokalanemu Sercu. Na tej pustyni, na której się znajduję, dokonuję dziś największych cudów. Czynię je w sercach i w duszach, to znaczy w życiu wszystkich Moich najmniejszych dzieci. Sprawiam, że idą za Mną drogą wiary i miłości. Przygotowuję je do przyjmowania, kochania i zachowywania Słowa Bożego. Pomagam im żyć nim każdego dnia konsekwentnie i odważnie. W ciszy i ukryciu to znaczy na pustyni, na której się znajduję działam z mocą, aby poświęceni Mi synowie wierzyli dziś w Ewangelię, pozwalali się prowadzić jedynie Mądrości Ewangelii i byli zawsze żywą Ewangelią. Przez Mój Kapłański Ruch Maryjny uformowałam we wszystkich częściach świata Mój zastęp. Jego zadanie polega na tym, by pozwolić się przenieść ze Mną na skrzydłach wielkiego orła, to znaczy na skrzydłach wiary i miłości, przyjmując w waszych czasach Słowo Boże z miłością i żyjąc tylko Nim. Wielkie cuda jakich dokonuję dziś na pustyni, na której się znajduję polegają na takiej zupełnej przemianie życia Moich małych dzieci, by stały się odważnymi świadkami wiary i przykładami jaśniejącymi świętością. W ten sposób każdego dnia w ciszy i ukryciu przygotowuję Moje wielkie zwycięstwo nad Smokiem przez tryumf Mojego Niepokalanego serca w świecie. #Gobbi05:48 354 05:48Dwa skrzydła wielkiego orła (Ap 12, 14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Poznaj tło historyczne wydarzeń biblijnych! Górny Egipt - Teby - bóg Chnum Dolny Egipt - Memfis - bóg Amon Nil Nomy Imhotep Mastaba - Piramidy Stare Państwo Pierwszy Okres przejściowy Średnie Państwo Drugi Okres przejściowy Hyksosi Nowe Państwo Echnaton - Amarna - bóg Aton Trzeci Okres Przejściowy Dynastie nubijskie Asyria Persja Grecja Imperium Rzymskie Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Stary Testament Tanach Księga Rodzaju Bereszit Genesis Pięcioksiąg Tora prof. Joseph Davidovits Historia biblijna Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi10:30 335 10:30Starożytny Egipt historia w pigułce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nowo dodane filmy i seriale CDA Premium
Lincz (2010) Cały film PL 6.5/10 Lincz (2010) Cały film PL premium
Arcydzieło, czyli dekalog producenta filmowego (2023) Cały film PL 3.0/10 Arcydzieło, czyli dekalog producenta filmowego (2023) Cały film PL premium
Kochanie, chyba cię zabiłem (2014) Cały Film PL 5.2/10 Kochanie, chyba cię zabiłem (2014) Cały Film PL premium
Konwój (2016) Cały film PL 5.8/10 Konwój (2016) Cały film PL premium
Córki dancingu (2015) Cały film PL 6.3/10 Córki dancingu (2015) Cały film PL premium
Body/Ciało (2015) Cały film PL 6.4/10 Body/Ciało (2015) Cały film PL premium
Święty interes (2010) Cały film PL 4.7/10 Święty interes (2010) Cały film PL premium
Chce się żyć (2013) Cały film PL 7.7/10 Chce się żyć (2013) Cały film PL premium
Czerwony pająk (2015) Cały film PL 6.0/10 Czerwony pająk (2015) Cały film PL premium
Anatomia zła (2015) Cały film PL 5.9/10 Anatomia zła (2015) Cały film PL premium
Zobacz więcej dobrych filmów

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Ulepsz konto

Przydatne linki

Kup w