Ten obrzęd jest tak ważny, że jest nierozłączny od obrzędu Paschy i oba obrzędy obowiązują pod karą ekskomuniki! Istnieje taki rozpowszechniony pogląd, że te przepisy obowiązują tylko żydów z urodzenia. Ale zwróćcie uwagę na dziewiętnasty werset, gdzie jest wyraźnie zaznaczone, że Izrael nie jest grupą etniczną. Izrael jest wspólnotą wierzących, niezależnie od ich pochodzenia etnicznego. Aby rozwiać wszelkie możliwe wątpliwości Mojżesz wyraźnie napisał, że zgromadzenie Izraela składa się zarówno z urodzonych w kraju (czyli rdzennych żydów) jak i z przybyszów (czyli pogan nawróconych na religię Abrahama mowa o nas, chrześcijanach): Przez siedem dni nie znajdzie się w domach waszych żaden kwas, bo kto by spożył coś kwaszonego, winien być wyłączony ze zgromadzenia Izraela, tak przybysz, jak i urodzony w kraju. (Wj 12, 19) Czyli każda osoba wierząca jest członkiem Ludu Bożego, jest członkiem Izraela: zarówno rdzenny jak i przybysz (czasami określony jako cudzoziemiec, konwertyta lub prozelita). Izrael biblijny nie jest grupą etniczną Izrael to zgromadzenie wierzących, Izrael to wspólnota Dzieci Abrahama, Izrael to Kościół. Wraz z nadejściem Mesjasza słowo Boże zostanie zaniesione do wszystkich narodów. W zamyśle Bożym obrzęd Przaśników ma być obchodzony na zawsze przez wszystkich wierzących, bo jest nierozłącznie powiązany z tajemnicą paschalną. Te dwa obrzędy naświetlają wyzwolenie jako wydarzenie dokonujące w dwóch krokach: najpierw odkupienie dzięki krwi baranka, później zbawienie jako wyruszenie Wspólnoty Wierzących w pielgrzymkę w stronę Ziemi Obiecanej. To są dwa wydarzenia wykonane przez dwa podmioty. Zbawienie nie kończy się na samym odkupieniu dzięki krwi Baranka. Po dokonanym odkupieniu każdy wierzący musi sam podjąć decyzję i wysiłek o wyruszenie w pielgrzymkę ku Ziemi Obiecanej. Jest to droga trudna i wymagająca, przechodząca przez pustynię, dlatego ma charakter pokutny. Bóg prosi wierzących, aby sobie to przypomnieli przy każdym obchodzeniu Paschy. Dzieło Odkupienia dokonane przez Chrystusa na Krzyżu staje się zrozumiałe dopiero w świetle Tory. Jezus przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie odkupił nas w tym sensie, że otworzył nam drogę do Ojca ceną swojej Krwi. Przed odkupieniem bramy niebios były zamknięte wszystkim dzieciom Adama i Ewy. Jezus przelewając swoją krew otworzył bramy niebios, odkupił dług zaciągnięty przez potomstwo Adama i Ewy, spłacił nasze długi. Ale zmartwychwstanie Jezusa nie kończy historii zbawienia, tak samo jak obrzęd pokropienia krwią baranka paschalnego nie kończy historii wyjścia z niewoli egipskiej. Zmartwychwstanie Jezusa oznacza dla chrześcijan początek osobistej pielgrzymki do Domu Ojca. Chrzest jest dla chrześcijan symbolicznym zanurzeniem się we Krwi Baranka Bożego. Ale samo pokropienie krwią nie wystarcza dla zbawienia. Chrześcijanin jest powołany do tego, aby porzucił niewolę Egiptu (czyli niewolę szatana), aby oderwał się od pożądliwości swojego ciała (od niewoli własnych żądz). To z kolei jest symbolizowane przez obrzęd przaśników, kiedy wierzący dobrowolnie wyrzekają się przez siedem dni zaspakajania swoich zmysłów smacznym chlebem. Chrześcijanin, aby mógł korzystać z owoców odkupienia, musi zgodzić się na niesmaczne przaśniki, musi przepasać swoje biodra, założyć sandały, wziąć kij do ręki i wyruszyć w pielgrzymkę w stronę Ziemi Obiecanej, przez pustynię. Można to podsumować parafrazując świętego Augustyna: Bóg odkupił nas bez nas, ale nie zbawi nas bez nas. Krew baranka paschalnego jest darmowym darem ze strony Boga, siedmiodniowa pokuta związana z obrzędem przaśników jest odpowiedzią człowieka na Boży dar, przygotowuje nas do podjęcia trudu pielgrzymki przez pustynię w stronę Ziemi Obiecanej. Tak więc obrzęd Przaśników nie symbolizuje pośpiechu ucieczki. Nie chodzi o to, że brakuje czasu na wyrośnięcie ciasta do chleba. Odwrotnie: zamiast wyruszyć od razu, poświęcamy siedem dni na spożywanie przaśników. W tym czasie człowiek musi dojrzeć do stanowczej decyzji, aby nie zwlekać z opuszczeniem Egiptu. Izraelici opuszczą Egipt dopiero po duchowym przygotowaniu. Nie zostali wyrzuceni z Egiptu, nie uciekli w popłochu. Poświęcili cały tydzień na przygotowanie duchowe, na hartowanie ducha przez pokutę. Siedmiodniowe święto Przaśników jest wyrazem podjęcia przez Izraela przygody wolności, jest dowodem wiary i zaufania w Boga. Posłuszeństwo jest wyrazem wiary.
Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi
Wyszukiwanie odpowiedzi..
