Odkupienie Izraela - ZakochanywBiblii - cda.pl

LOGOWANIE
- lub
  zaloguj przez facebook zaloguj przez gmail
  Zapomniałeś hasła? Kliknij tutaj, aby odzyskać hasło!
REJESTRACJA

CDA Premium (18872)
Dla dzieci
Strona główna
Wideo użytkowników

Zakochany w Biblii

+ Napisz wiadomość

103783 odsłon wideo

Dołączył(a): 2019-12-23

Foldery

Folder główny

Folder główny / Odkupienie Izraela

[..] (Przejdź wyżej)

Nazwa:
od Z do A
od A do Z
Data dodania:
najnowsze
najstarsze

lista
duże ikony

Filmy Gry Obrazki

Tora nie lubi barwnych opowieści, bo te zwracają naszą uwagę na CUD, podczas gdy Tora chce, żebyśmy skupili się na ZNAKU (na temat rozróżnienia między tymi pojęcia odsyłam do naszego odcinka, link powyżej).
W tekście jest mowa o tym, że Bóg przechodzi o północy. Pamiętamy, że nikt nie może oglądać Boga i pozostać przy życiu. Tylko jeden środek pozwala na ochronę przed skutkami oglądania Boga: jest nią krew Baranka Paschalnego. Faraon dobrowolnie odrzucił ten środek. Nie ukorzył się przed Bogiem, uważał siebie za równego Bogu. Bóg przyszedł we własnej osobie, pojawił się jak światłość w ciemności, a ciemność jej nie ogarnęła (por. J 1,5).
Pod jaką postacią przyszedł Bóg? Jako Memra, jako Słowo Boże. Krew baranka (jako życie poświęcone Bogu) zaznaczała domy, do których Słowo Boże miało nie wstąpić ze swoją sprawiedliwością. Krew Baranka Paschalnego jest znakiem miłosierdzia, jest jedynym ratunkiem dla świata. Wszystko, co jest zapieczętowane krwią baranka, staje się poświęcone Bogu. Pierworodni egipscy, którzy byli poświęceni fałszywym bóstwom egipskim, zostali usunięci sprzed Bożego oblicza. Przypominam, że pierworodni byli nosicielami całej przyszłości Egiptu (odsyłam do jedenastego rozdziału, link powyżej). Śmierć pierworodnych poświęconych egipskim bóstwom położyła kres bałwochwalczemu kultowi egipskiemu, a nawet całej cywilizacji egipskiej. Jeśli przyjmiemy późną chronologię, faraon o którym mowa to Smendes. Po nim Egipt rozpadł się i już nigdy się nie podniósł. Przez następne wieki był na pastwę wszystkich okolicznych najeźdźców: Persów, Greków i Rzymian.
Pod ciężkim ciosem dziesiątej plagi faraon wreszcie uległ haSzeM (Bogu Abrahama), którego dotąd nie chciał znać. Zawołał Mojżesza i poprosił Izraelitów o opuszczenie kraju. Egipcjanie dołączyli do prośby faraona i przekazali Izraelitom swoje kosztowności jako zapłata za wykonaną pracę lub jako zwrot tego, co im zostało wcześnie bezprawnie zabrane. To przypomina nauczanie Jezusa o tym, że temu który nie przynosi owoców zabiorą nawet to, co ma i dadzą temu, który już ma, tak że nadmiar mieć będzie (por. Łk 8,18). Jest też temat łupu wojennego, który już omówiliśmy w trzecim rozdziale (link powyżej).
Końcówka rozdziału opisuje, jak wszystkie Boże obietnice realizują się dosłownie i dokładnie. To jest ważna wskazówka dla nas. Czasami Słowo Boże wydaje się totalnie oderwane od rzeczywistości. Trwając w niewoli egipskiej wydaje nam się, że Boże obietnice są niemożliwe do zrealizowania, że Pismo Święte jest tylko alegorią lub poezją, ale że raczej nie będzie tak, jak to Bóg zapowiedział. Wyjście Izraelitów z Egiptu zadaje kłam takiemu niedowiarstwu: Boże dzieła wypełniają się tak jak Bóg zapowiedział, przekraczają najśmielsze ludzkie oczekiwania realizują się wcześniej i lepiej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Końcowa wygrana Pana Boga jest pewna i całkowita.

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Historia Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

08:25 85 08:2510 plaga: Śmierć pierworodnych (Wj 12, 29-36) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

600.000 mężów pieszych. Gdyby doliczyć dzieci, kobiet i starców, to by dało dwa-trzy miliony osób, czyli całą ówczesną populację Egiptu. To jest oczywiście niemożliwe, dlatego mamy najwyraźniej błąd w tłumaczeniu. W oryginale nie jest napisane 600 tysięcy ale 600 tysiąc. Słowo tysiąc występuje w liczbie pojedynczej. Lepsze tłumaczenie byłoby 600 rodzin, czyli dwa-trzy tysiące osób. Taka liczba odpowiada obserwacjom archeologicznym powiększenia się ludności wokół Jerozolimy koło roku 1.000 przed Chrystusem. To jest kolejny argument przemawiający za późną chronologią.
Wracając do tekstu zauważmy, że do rdzennych Izraelitów dołączyło wielkie mnóstwo cudzoziemców - czyli Egipcjan, którzy dołączyli do Ludu Izraela i staną się jego integralną częścią, choć nie wywodzą się cieleśnie od patriarchy Jakuba. Izrael nie jest grupą etniczną, Izrael jest wspólnotą wierzących, Izrael to Kościół! Będziemy ciągle to podkreślali za każdym razem, jak ta prawda się nam potwierdzi w tekście.
Wspólnota wierzących opuszcza Egipt dając świadectwo wygranej bitwy między Bogiem a faraonem. Opuszcza Egipt zwycięsko, z podniesioną głową, obdarzona bogactwem. Nie jest wypędzona, nie uciekła w pośpiechu, bo przecież Izraelici poświęcili całe siedem dni na obrzęd Przaśników, czyli na duchowe przygotowanie do pielgrzymowania w stronę Ziemi Obiecanej po ich odkupieniu dzięki Krwi Baranka (odsyłam do odcinka na temat obrzędu Przaśników, link powyżej).
430 lat pobytu Izraelitów w Egipcie to kolejny argument przemawiający za późną chronologią. Pamiętajmy jednak, że wszystkie chronologie są tylko hipotezami historycznymi i nie stanowią centrum naszej wiary.
Noc czuwania JHWH. Bóg czuwający! Bóg jest Wszechpotężny, ale jest i Wszechobecny. Bóg Izraela jest ciągle pochylony z miłością nad swoimi dziećmi, ciągle czuwa nad nimi. Tak jak ojciec z przypowieści o synu marnotrawnym, Bóg ciągle wypatruje sposobności, aby wyprowadzić swoje dzieci z niewoli.
Bóg starotestamentalny nie jest tylko surowym sędzią. Jest pełen czułości i miłosierdzia. Jeśli zadaje ból to tylko po to, aby nawrócić swój Lud lub aby powiększać jego zasługi.
W nocy pierwszej Paschy, Bóg otworzył dzieje ludzkości poprzez rozświetlanie ciemności własną światłością. Była to zapowiedź nocy zmartwychwstania Jezusa, kiedy czuwający Chrystus przeszedł przez ciemności otchłani, obudził tych, którzy zasnęli w śmierci i zabrał ich ze sobą w swoim zmartwychwstaniu. Dlatego chrześcijanie co roku czuwają w Nocy Paschalnej. Jest to przykazanie Biblijne, aby w nocy paschalnej czuwać razem z Bogiem Ojcem. Ten przepis prawny obowiązuje Izraelitów. Zachodzi wówczas pytanie, co z tym wielkim mnóstwem cudzoziemców, które dołączyło do rdzennych potomków patriarchy Jakuba? Czy ich również dotyczy przykazanie o czuwaniu w Nocy Paschalnej? Ciąg dalszy odpowiada na pytanie, w jaki sposób cudzoziemcy mają być traktowani. Czy z ich strony ustna deklaracja wiary jest wystarczająca, aby dołączyć do Ludu Wybranego? Odpowiedź brzmi: nie! Potrzebne jest obrzezanie, czyli posłuszeństwo Prawu Bożemu! Sama wiara nie wystarcza. Dołączenie do Ludu Wybranego dokonuje się przez obrzęd inicjacyjny. Posłuchajmy, kto ma prawo spożywać baranka:
Izraelici zadawali sobie następujące pytanie: jak traktować cudzoziemców, którzy przez wiarę dołączyli do Ludu Wybranego (później w historii będą nazwani prozelitami lub konwertytami)? Odpowiedź Boga jest następująca: dzięki obrzędowi obrzezania każdy wierzący staje się pełnoprawnym Izraelitą, niezależnie od swojego pochodzenia. Ale wiara świeżo nawróconych musi objawiać się na zewnątrz posłuszeństwem Prawu Bożemu, w szczególności Prawu Obrzezania. Korzystać z dobrodziejstw Przymierza mogą ci, którzy formalnie weszli do tego przymierza i publicznie wzięli na siebie posłuszeństwo wiary. Nie ma czegoś takiego, jak wierzący nie praktykujący. Jeśli ktoś jest wierzący, wówczas wciela w swoim życiu Prawo Boże. Jeśli ktoś nie przestrzega Prawa Bożego, daje świadectwo o tym, że nie wierzy i sam wyklucza siebie ze wspólnoty wierzących, z Ludu Wybranego, z Ludu Zbawionych.
Jeśli chodzi o chrześcijan, u nich obrzęd obrzezania został zastąpiony sakramentem chrztu, podczas gdy dawna uczta paschalna była zapowiedzią ofiary eucharystycznej. Jeśli przyjmiemy taki punkt widzenia, wówczas pytanie brzmi: czy wspólnota wierzących (czyli Kościół) powinna dopuszczać do stołu eucharystycznego ludzi nieochrzczonych, lub ludzi żyjących jawnie w sprzeczności z Bożym Prawem? Bardziej konkretnie: czy politycy popierający aborcję lub masonerię mogą być dopuszczeni do komunii świętej? Czy konkubenci mogą przystępować do komunii? W świetle Księgi Wyjścia odpowiedź brzmi nie, co jest zgodne z tradycyjnym nauczaniem Kościoła Katolickiego.
Natomiast istnieje taki chrześcijański prąd teologiczny, który twierdzi że inne prawo obowiązuje żydów lub pogan nawróconych na chrześcijaństwo. Bóg natomiast wyraźnie podkreśla tutaj, że jedno Prawo obowiązuje wierzących żydów i wierzących pogan:

12:47 79 12:47Dołączenie cudzoziemców do Izraela (Wj 12, 37-51) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nasza zachodnia kultura wywodzi się z filozofii greckiej, która lubi racjonalność, następstwo przyczyno-skutkowe. Każdy punkt wywodu musi być liniowo powiązany z poprzednim i następnym punktem, tworząc ciąg logiczny, który posiada początek i koniec. Stąd aksjomaty, twierdzenia i dowody. W kulturze zachodniej nie lubimy się powtarzać, nie lubimy wracać do już poruszonych tematów.
Biblia należy do kręgu kultury wschodniej, która jest bliska wszystkim ludom pierwotnym. W kulturze wschodniej rozumowanie nie opiera się na intelektualnym wywodzie, na racjonalizacji, ale na podobieństwie, na zestawienie ze sobą różnorodnych elementów i na poszukiwanie relacji drogą intuicji bardziej niż drogą dedukcyjną.
Dlatego Biblia nie krępuje się opowiadać kilka razy to samo zdarzenie na różne sposoby i z różnymi szczegółami (nawet sprzecznymi), bo przekaz kultury wschodniej nie jest wywodem racjonalnym. Za każdym razem Biblia opisuje te same tematy z innej perspektywy, z innego poziomu, dlatego często porównuje się taki styl wywodu do spirali. Niby wraca stale do tego samego tematu, ale zawsze jest za każdym razem oświetlone pod innym kątem, jest zestawiony z innym otoczeniem. Dzięki temu nasze rozumienie danego tematu może być ciągle pogłębione, wzbogacone o nowe perspektywy.
Narracja biblijna wraca do tematu przaśników, do sucharków, do chlebów wypieczonych bez użycia zakwasu ani drożdży (maca bo hebrajsku). Kolejne opowiadanie o przaśnikach jest umieszczone w bardzo specyficznym kontekście: pomiędzy dwoma opowiadaniami o poświęceniu pierworodnych. Zgodnie ze wschodnim sposobem myślenia, dzięki takiemu zabiegowi autor biblijny łopatologicznie pokazuje nam, że istnieje istotny związek między obrządkiem macy oraz poświęceniem pierworodnych. Kultura zachodnia miałaby ogromne trudności, żeby racjonalnie powiązać ze sobą tak różnorodne pojęcia, ale kultura wschodnia potrafi wnikać głębiej w istotę zjawisk.
Co łączy Boże przykazania o poświęceniu pierworodnych i o jedzeniu przaśników? PAMIĘĆ. Bóg chce, żeby każde pokolenie wierzących pamiętało o wyjściu z Egiptu, dokonane mocą wyciągniętej ręki Boga. Siedmiodniowe jedzenie przaśników i poświęcenie pierworodnych są cielesnymi znakami mającymi na celu podtrzymywanie pamięci, wdzięczności i podziwu Ludu Bożego, mają na celu wzbudzenie wiary każdego pokolenia! Wiara nie jest sprawą czysto prywatną, wiarę powinniśmy przekazywać dalej, w pierwszej kolejności naszym dzieciom. Przekazywanie wiary odbywa się w rodzinie dzięki powtórzeniu cielesnych obrzędów:
W tym dniu będziesz opowiadał synowi swemu: Dzieje się tak ze względu na to, co uczynił JHWH dla mnie w czasie wyjścia z Egiptu. (Wj 13, 8)
Kiedy pamięć zanika, zanika wiara. Obrzędy cielesne ustanowione przez Boga mają na celu podtrzymywanie pamięci, podtrzymywanie wiary. Kiedy zanika posłuszeństwo Słowu Bożemu, zanika też wiara. Jezus zastanawiał się, czy znajdzie wiarę gdy powróci (Łk 18, 8). Naszym zadaniem jest podtrzymywanie wiary. Bóg dał nam środek ku temu: obrzędy podtrzymujące pamięć o Bożych dobrodziejstwach.

Wróćmy do naszego opowiadania i zwróćmy uwagę na malutkie, ale bardzo ważne słowo: DZIŚ.
Dziś wychodzicie w miesiącu Abib. () W tym dniu będziesz opowiadał synowi swemu (...) I będziesz zachowywał to postanowienie rokrocznie w oznaczonym czasie. (Wj 13, 4.8.10)
DZISIAJ. Biblia nie jest tylko księgą historyczną. Biblia mówi o naszej teraźniejszości i o naszej przyszłości. Już DZISIAJ wychodzimy z niewoli! Abib to inna nazwa dla miesiąca Nissan (czyli przełom marca i kwietnia), ale codziennie mamy mówić: DZISIAJ. Właśnie w taki sposób buduje się pamięć. Pamięć to nie wiedza o tym, że coś się kiedyś wydarzyło. Pamiętać to mieć stale świadomość, że DZISIAJ przeżywam to, co nasi ojcowie już raz przeżyli. Każda osoba wierząca ma codziennie powtarzać: DZISIAJ wychodzę z niewoli. Bóg chce, żebyśmy co roku sobie o tym cieleśnie przypomnieli dzięki jedzeniu przaśników. Siedmiodniowe jedzenie przaśników pozwoli nam przeżywać naszą własną historię jako proces wyzwolenia, jako pielgrzymowanie w kierunku Ziemi Obiecanej, to znaczy do Domu Ojca.
Zauważmy, że w Kościele Rzymskokatolickim chleb eucharystyczny jest podawany pod postacią przaśników. Dzięki temu, przy spożywaniu eucharystii, każdy wierzący powtarza: DZISIAJ przeżywam paschę Chrystusa, który karmi mnie swoim ciałem i swoją krwią. DZISIAJ opuszczam niewolę grzechu, aby żyć w wolności podążając za zmartwychwstałym Chrystusem w kierunku Domu Ojca. Każda Msza święta jest obrzędem upamiętniającym wyzwolenie. Każda Msza święta łączy te trzy pojęcia: przaśniki, odkupienie dzięki Krwi Baranka Bożego oraz poświęcenie Pierworodnego, czyli Jezusa, Jednorodzonego syna Ojca. Codziennie mam pamiętać o poświęceniu Pierworodnego, codziennie mogę jeść przaśniki eucharystyczne, codziennie Bóg mnie wyprowadza z niewoli. Jeżeli dzisiaj mogę żyć w wolności od zagrożeń duchowych to tylko dlatego, że Bóg ceną Krwi Baranka wykupił swój lud.

11:51 96 11:51Dziś pamiętaj o krwi baranka (Wj 13, 3-8) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Pierwszą rzeczą, którą Mojżesz dokonuje w związku z wyjściem z Egiptu jest ustanowienie nowego kalendarza. Wyjście z Egiptu jest centralnym wydarzeniem zbawczym i cała nasza codzienna rzeczywistość powinna być naświetlana jego światłem, choć stanowi dopiero zapowiedź prawdziwego odkupienia dokonanego na Krzyżu przez Naszego Pana. Wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej dzięki krwi baranka paschalnego jest zapowiedzią naszego wyjścia z niewoli grzechu dzięki krwi baranka Bożego - Jezusa Chrystusa. Ludzkość mierzy czas biorąc te wydarzenia za punkt odniesienia.
Nasza codzienność jest kształtowana upływem czasu i kalendarzem. Wyjście z Egiptu zapoczątkuje pierwszy rok nowej rzeczywistości. Pierwszy miesiąc tego nowego roku to miesiąc Nissan. Dlatego Nissan staje się nowym początkiem, głową miesięcy (Rosz po hebrajsku). Tak się zaczyna opis pierwszego stworzenia, pierwsze zdanie Biblii: beReSzit bara Elohim - Na początku stworzył Bóg (Rdz 1,1). ReSzit pochodzi od słowa RoSz to znaczy początek, głowa. Nissan jest znakiem nowego stworzenia dokonanego wraz z wyzwoleniem Ludu Bożego z niewoli. Nowe stworzenie zasługuje na nowy kalendarz. Od Wyjścia z Egiptu zaczyna się nowy okres w Historii Świata.
Kalendarz nabiera nowego wymiaru. Czas nie jest już bezdusznym cyklem ciągle powtarzających się zjawisk. Krew baranka paschalnego otworzyła nowe dzieje ukierunkowane na nowy cel, na ostateczne wyzwolenie z niewoli grzechu. Historia ludzkości staje się trajektorią posiadającą początek i koniec.
Wszystko zaczyna się od Bożej obietnicy, która rodzi nadzieję. Nadzieja jest znakiem rozpoznawczym wierzących. Kiedy nie ma obietnicy, kiedy nie ma celu, nie ma nadziei. Faraon żył według kalendarza cyklicznego. Nie dążył do żadnej zmiany, nie znał pojęcia nadziei ani postępu. Chciał, żeby wszystko zostało po staremu. Pojęcie postępu pojawiła się wraz z nadzieją na osiągnięcie obiecanego celu. Poza cywilizacją biblijną pojęcie postępu nie istnieje. Życie bez nadziei jest piekłem, do którego nie chcieliby trafić nawet współcześni ateiści. Oni próbują pozbyć się wiary i związanego z nią posłuszeństwa wobec Prawa Bożego, ale tak naprawdę nie chcieliby znaleźć się w świecie prawdziwie pogańskim. Zachodni ateiści zapomnieli czym jest życie bez nadziei i bez miłości. Chcą pozbyć się Prawa Bożego zostawiając resztę, która wygląda miło i przydatnie.
Idea postępu wynika z postrzegania czasu jako ukierunkowany na cel. Taki postęp nie ma nic wspólnego z oświeceniową ideologią postępu technicznego. Ta ideologia traktuje człowieka jako trybik w maszynie. Postęp wynikający z Bożej obietnicy służy człowiekowi, służy życiu, jest ukierunkowany na coraz większą zażyłość z Bogiem. Obietnica pochodząca od Boga przekraczająca wszelkie nasze najśmielsze oczekiwania. Pismo Święte jest świadectwem Bożej Obietnicy i jest duchowym pniem całej cywilizacji zachodniej. Otwiera przed ludzkością nadzieję, która daje jej motywację i siłę do wyrwania się z niewoli. Kiedy czytamy Pismo Święte, słuchamy głosu Boga i otrzymujemy od Niego motywację i siłę do porzucenia wszelkiego zniewolenia, pokonując pustynię w kierunku zażyłości z Bogiem. W Biblii szczyt zażyłości jest ukazany w formie świątyni, a dokładniej chodzi o Najświętsze Miejsce w Świątyni: o Święte Świętych. W Biblii szczyt zażyłości między duszą a Bogiem jest zobrazowana w Pieśni nad Pieśniami jako taniec miłości. Wielka jest to perspektywa, radosna i pociągająca, ale też wymagająca, bo nikt nie może pojawić się na własne gody bez stroju weselnego.
Podsumowując: pojęcie nadziei jest obce wszelkiej cywilizacji pozabiblijnej. Cywilizacja europejska, która wyrzeka się swoich biblijnych korzeni, traci wszelką nadzieję. Taka cywilizacja żyje już tylko teraźniejszością i cyklicznym powtarzaniem się pór roku, co prowadzi do nihilizmu, do cynizmu, do rozpaczy, do samobójstwa, do samozagłady.
Wyjście z Egiptu to rozpoczęcie nowego kalendarza, to opuszczenie tej beznadziejnej cykliczności i podjęcie przygody historii zbawienia, ukierunkowanej na cel: na zjednoczenie duszy z Bogiem i tym samym na osiągnięcie całkowitego wyzwolenia.

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Historia Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

08:24 47 08:24Kalendarz nowego stworzenia (Wj 12, 1-2) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Hagada na Pesach: https://drive.google.com/open?id1k_h4AHUn_d3GYArl2ZUbdDCmaJsk2WVu

Wracając do pierwszej Paschy, Mojżesz dał polecenie, aby użyć gałązki hizopu do pokropienia odrzwi krwią. Hizop jest rośliną zapachową której przypisywano wartości oczyszczające.
Ważniejszy jest zakaz przekraczania progu drzwi zaznaczonych krwią. Dlaczego? Bo akt wylewania krwi na progu domu był zwyczajowym gestem zawierania przymierza. Niektóre domy miały nawet wbudowane czarki w odrzwiach domu, przeznaczone dla tego obrzędu. Jeżeli ktoś chciał odrzucić propozycję przymierza, odmawiał przekroczenia progu domu. Natomiast gdyby ktoś chciał wyrazić swoją nienawiść do proponowanego przymierza, wówczas podeptałby próg domu. Było to równoznaczne z rzuceniem przekleństwa na ten dom, stąd Mojżeszowy zakaz przekraczania progu drzwi.
Takie tradycje przypominają nam piętnasty rozdział Księgi Rodzaju, kiedy Bóg zawarł Przymierze z Abrahama (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link powyżej). W kulturze koczowniczej, kiedy ktoś chciał zawrzeć z kimś przymierze, wybierał ze swojego stada najpiękniejsze zwierzę, a po zabiciu i przepołowieniu rozlewał krew na ziemi, wytyczając ścieżkę między dwiema połówkami zwierzęcia. Każda strona zawierająca przymierze musiała przejść ścieżką między tymi połówkami. Po jej pokonaniu deklarowali: Kto z nas by łamał postanowienia naszego przymierza podzieli los tego zwierzęcia.
W Egipcie Mojżesz nakazał, aby zaznaczyć krwią baranka nie tylko próg domu, ale również odrzwia. Dzięki temu krew rysowała znak rozpoznawczy dla Boga, że ten dom należy do przymierza z Bogiem. Ten znak został utożsamiony ze znakiem Taw (lub Tau), ze znakiem z Księgi Ezechiela:
Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy i nakreśl ten znak TAW na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». (Ez 9, 4)
U Ezechiela znak Taw służy oznaczeniu tych, którzy płaczą i boleją nad grzechami ludu: to są sprawiedliwi Starego Przymierza, nazywani świętymi w Nowym Testamencie. Znak Taw został utożsamiony ze znakiem służącym w Apokalipsie do pieczętowania Bożych sług:
I ujrzałem innego anioła, wstępującego od wschodu słońca, mającego pieczęć Boga żywego. Zawołał on donośnym głosem do czterech aniołów, którym dano moc wyrządzić szkodę ziemi i morzu: «Nie wyrządzajcie szkody ziemi ni morzu, ni drzewom, aż opieczętujemy na czołach sługi Boga naszego». (Ap 7, 2-3)
Znak z Apokalipsy jest powiązany z zachowaniem Prawa Bożego, bo święci to są ci, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa (Ap 14, 12). Reszta Izraela charakteryzuje się wiarą i posłuszeństwem Prawu Bożemu. Ta Reszta jest też potomstwem Niewiasty obleczonej w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu (Ap 12, 1). Ta Niewiasta z dwunastego rozdziału Apokalipsy wydała potomstwo, z którym walczy Smok, czyli szatan. Czym się charakteryzuje to potomstwo? Wiarą i przestrzeganiem Prawa Bożego.
I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa. (Ap 12, 17)
W alfabecie starohebrajskim spółgłoska Taw miała kształt litery X, a więc przypominała znak krzyża, znak Chrystusa-Króla. Ten znak jest znakiem ocalenia dla ludzi wierzących ORAZ strzygących Bożych Przykazań. Jezus przypomina nam, że sama wiara nie wystarcza. Trzeba jeszcze zachowywać Boże Prawo:
Nie każdy, który Mi mówi: Panie, Panie!, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia, i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia? Wtedy oświadczę im: Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości! (Mt 7, 21-23)
Dopuszczać się nieprawości to dosłownie dopuszczać się bezprawia - to znaczy nie uznawać ani nie przestrzegać Prawa objawionego przez Boga Mojżeszowi. Ciągle wracamy do tego samego tematu: wiara i posłuszeństwo są dwiema stronami tego samego medalu (odsyłam do odcinka poświęconego tematowi posłuszeństwa, link powyżej).
Co do Izraelitów, dali nam tym razem przykład doskonałej wiary i posłuszeństwa: najpierw słuchali Mojżesza, następnie wykonali usłyszanego Słowa. To jest dwukrotnie podkreślone w tekście dla zwrócenia naszej uwagi:
Lud wtedy ukląkł i oddał pokłon. Izraelici poszli i uczynili tak, jak nakazał JHWH Mojżeszowi i Aaronowi. Tak uczynili. (Wj 12, 28)

12:49 99 12:49Krew Przymierza (Wj 12, 21-28) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W jaki sposób Izraelici przygotowują się do wyjścia z niewoli? Ich przygotowanie nie ogranicza się do sfery materialnej, ważniejsze jest ich przygotowanie duchowe, ich nastawienie. Wejście w pożądany stan umysłu dokonuje się za pośrednictwem obrządku, czyli cielesnego i prawnie uregulowanego zwyczaju. Obrządek jest językiem ciała. Wydarzenie wyjścia jest wydarzeniem twórczym dla Ludu Izraela. Wierzący stają się odtąd wspólnotą (eDaH po hebrajsku) - wspólnotą świadków (eD po hebrajsku). Izrael jest wspólnotą osób świadczących o swojej wierze w haSzeM, czyli w Boga Wyzwoliciela.
Taka wspólnota, aby mogła zaistnieć, musi zostać ustanowiona za pośrednictwem cielesnego obrzędu prawnie uregulowanego. Obrzędy liturgiczne nadają kształt duszy wspólnoty. Te obrzędy nie są wymysłem teoretyczno-ideologicznym, ale opierają się na pamięci historycznego doświadczenia, utrzymywanego w pamięci ludu dzięki liturgii.
Wyzwolenie z niewoli egipskiej jest wydarzeniem historycznym. Mojżesz utrwalił pamięć tego wydarzenia za pomocą prawnie skodyfikowanego obrzędu po to aby, z pokolenia na pokolenie, ten cielesny znak nigdy nie uległ wymazaniu lub zapomnieniu. Ludzkie sposoby na utrwalenie pamięci, to na przykład wznoszenie jakiegoś pomnika, spisanie kronik i deponowanie ich w jakimś muzeum. Taka pamięć zanika w ciągu dwóch pokoleń. Obrzęd jest czymś więcej. Obrzęd nie jest czysto intelektualny, jest przeżywany w ciele i zapisuje się w pamięci każdego pokolenia. Obrzędy liturgiczne nadają kształt tożsamości ludu i skutecznie podtrzymują pamięć.
Zresztą to będzie ostatnia rzecz, o jaką zatroszczy się Jezus przed swoim odejściem. W ciągu ostatniej wieczerzy Jezus zainauguruje obrzęd własnej ofiary, zapoczątkuje nowy obrzęd liturgiczny mający wyryć w ciele Wspólnoty Wierzących pamięć o wydarzeniu odkupienia z niewoli grzechu dzięki krwi Baranka Bożego, czyli Jezusa-Chrystusa.

Każde pokolenie wierzących dzięki przestrzeganiu paschalnych przepisów obrzędowych ustanawia siebie jako Wspólnotę Świadków. Kto odmawia uczestnictwa w takim obrzędzie sam siebie wyklucza ze Wspólnoty Wierzących, z potomstwa Abrahamowego, z Ludu Izraela, ze wspólnoty odkupionych.
Obrzędy liturgiczne nie są pustym rytuałem upamiętniającym dawne wydarzenia. Obrzędy pozwalają każdemu pokoleniu na dobrowolne dołączenie do Ludu wyzwolonego z niewoli. Obrzędy są pomostem między przeszłością i teraźniejszością. Nadają teraźniejszości sens, znaczenie, cel i kierunek. Co roku każde pokolenie jest powołane do podjęcia wysiłku wyjścia z niewoli. Każdy z nas musi podjąć decyzję o tym, czy woli pozostać w niewoli egipskiej, czy raczej decyduje się wyruszyć za Mojżeszem, wykazując zaufanie i wiarę w haSzeM, w Boga wyzwoliciela.
Wyjście z Egiptu jest ruchem ku górze, jest wznoszeniem się do Ziemi Obiecanej. Wierzący wstają na nogi i walczą o wolność, podczas faraon cały swój wysiłek poświęcał na to, aby ścinać z nóg i zniewalać Izraelitów.
Dzięki możliwości dobrowolnego obchodzenia paschalnego obrzędu liturgicznego, każdy z nas stoi przed wyborem postawionym przed Izraelitami w Egipcie: każdy z nas musi cieleśnie wypowiedzieć się za wiarą lub niewiarą, za praktyką religijną lub porzuceniem liturgii, za trudną wolnością lub łatwą niewolą.
Jak widzimy, historia biblijna nie jest ciekawostką przeznaczoną dla intelektualistów. Jest żywym opowiadaniem o naszej własnej historii, o naszej pamięci, o naszych obecnych wyborach i o przyszłości wynikającej z naszych dzisiejszych wyborów.

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Historia Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

13:14 49 13:14Obrzęd Paschy (Wj 12, 3-14) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Ten obrzęd jest tak ważny, że jest nierozłączny od obrzędu Paschy i oba obrzędy obowiązują pod karą ekskomuniki! Istnieje taki rozpowszechniony pogląd, że te przepisy obowiązują tylko żydów z urodzenia. Ale zwróćcie uwagę na dziewiętnasty werset, gdzie jest wyraźnie zaznaczone, że Izrael nie jest grupą etniczną. Izrael jest wspólnotą wierzących, niezależnie od ich pochodzenia etnicznego. Aby rozwiać wszelkie możliwe wątpliwości Mojżesz wyraźnie napisał, że zgromadzenie Izraela składa się zarówno z urodzonych w kraju (czyli rdzennych żydów) jak i z przybyszów (czyli pogan nawróconych na religię Abrahama mowa o nas, chrześcijanach):
Przez siedem dni nie znajdzie się w domach waszych żaden kwas, bo kto by spożył coś kwaszonego, winien być wyłączony ze zgromadzenia Izraela, tak przybysz, jak i urodzony w kraju. (Wj 12, 19)
Czyli każda osoba wierząca jest członkiem Ludu Bożego, jest członkiem Izraela: zarówno rdzenny jak i przybysz (czasami określony jako cudzoziemiec, konwertyta lub prozelita). Izrael biblijny nie jest grupą etniczną Izrael to zgromadzenie wierzących, Izrael to wspólnota Dzieci Abrahama, Izrael to Kościół. Wraz z nadejściem Mesjasza słowo Boże zostanie zaniesione do wszystkich narodów. W zamyśle Bożym obrzęd Przaśników ma być obchodzony na zawsze przez wszystkich wierzących, bo jest nierozłącznie powiązany z tajemnicą paschalną.
Te dwa obrzędy naświetlają wyzwolenie jako wydarzenie dokonujące w dwóch krokach: najpierw odkupienie dzięki krwi baranka, później zbawienie jako wyruszenie Wspólnoty Wierzących w pielgrzymkę w stronę Ziemi Obiecanej. To są dwa wydarzenia wykonane przez dwa podmioty. Zbawienie nie kończy się na samym odkupieniu dzięki krwi Baranka. Po dokonanym odkupieniu każdy wierzący musi sam podjąć decyzję i wysiłek o wyruszenie w pielgrzymkę ku Ziemi Obiecanej. Jest to droga trudna i wymagająca, przechodząca przez pustynię, dlatego ma charakter pokutny. Bóg prosi wierzących, aby sobie to przypomnieli przy każdym obchodzeniu Paschy.
Dzieło Odkupienia dokonane przez Chrystusa na Krzyżu staje się zrozumiałe dopiero w świetle Tory. Jezus przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie odkupił nas w tym sensie, że otworzył nam drogę do Ojca ceną swojej Krwi. Przed odkupieniem bramy niebios były zamknięte wszystkim dzieciom Adama i Ewy. Jezus przelewając swoją krew otworzył bramy niebios, odkupił dług zaciągnięty przez potomstwo Adama i Ewy, spłacił nasze długi. Ale zmartwychwstanie Jezusa nie kończy historii zbawienia, tak samo jak obrzęd pokropienia krwią baranka paschalnego nie kończy historii wyjścia z niewoli egipskiej.
Zmartwychwstanie Jezusa oznacza dla chrześcijan początek osobistej pielgrzymki do Domu Ojca. Chrzest jest dla chrześcijan symbolicznym zanurzeniem się we Krwi Baranka Bożego. Ale samo pokropienie krwią nie wystarcza dla zbawienia. Chrześcijanin jest powołany do tego, aby porzucił niewolę Egiptu (czyli niewolę szatana), aby oderwał się od pożądliwości swojego ciała (od niewoli własnych żądz). To z kolei jest symbolizowane przez obrzęd przaśników, kiedy wierzący dobrowolnie wyrzekają się przez siedem dni zaspakajania swoich zmysłów smacznym chlebem. Chrześcijanin, aby mógł korzystać z owoców odkupienia, musi zgodzić się na niesmaczne przaśniki, musi przepasać swoje biodra, założyć sandały, wziąć kij do ręki i wyruszyć w pielgrzymkę w stronę Ziemi Obiecanej, przez pustynię.
Można to podsumować parafrazując świętego Augustyna: Bóg odkupił nas bez nas, ale nie zbawi nas bez nas. Krew baranka paschalnego jest darmowym darem ze strony Boga, siedmiodniowa pokuta związana z obrzędem przaśników jest odpowiedzią człowieka na Boży dar, przygotowuje nas do podjęcia trudu pielgrzymki przez pustynię w stronę Ziemi Obiecanej.
Tak więc obrzęd Przaśników nie symbolizuje pośpiechu ucieczki. Nie chodzi o to, że brakuje czasu na wyrośnięcie ciasta do chleba. Odwrotnie: zamiast wyruszyć od razu, poświęcamy siedem dni na spożywanie przaśników. W tym czasie człowiek musi dojrzeć do stanowczej decyzji, aby nie zwlekać z opuszczeniem Egiptu. Izraelici opuszczą Egipt dopiero po duchowym przygotowaniu. Nie zostali wyrzuceni z Egiptu, nie uciekli w popłochu. Poświęcili cały tydzień na przygotowanie duchowe, na hartowanie ducha przez pokutę. Siedmiodniowe święto Przaśników jest wyrazem podjęcia przez Izraela przygody wolności, jest dowodem wiary i zaufania w Boga. Posłuszeństwo jest wyrazem wiary.

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Historia Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

16:23 49 16:23Obrzęd Przaśników (Wj 12, 15-20) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W trzynastym rozdziale Księgi Wyjścia rozważamy na przemian temat przaśników (który jest chlebem pielgrzymim), temat poświęcenia pierworodnych (jest powiązany z ofiarą baranka paschalnego) oraz tefilin, czyli znak na ręce i ozdoba między oczami (symbolizują nasze rozważanie i praktykowanie Prawa Bożego, miłości Boga i bliźniego).
W obecnym fragmencie wracamy do tematu wykupienia już nie tylko pierworodnych płci męskiej, ale wszystkiego, co jest związane z życiem człowieka. Odkąd Bóg wykupił swój Lud od Egipcjan (ceną krwi baranka), wszystko pierworodne należy do Boga. Aby mieć prawo użytkowania własności Boga, człowiek musi je od Boga wykupić. Na tym etapie dziejów Lud Boży prowadzi koczowniczy tryb życia, bo jest w drodze do Ziemi Obiecanej. Dlatego w tym miejscu wspomina się tylko o pierwocinach koczowniczych: ludzi i bydła (pierwociny rolne, pojawią się później w historii). Osioł zajmuje centralne miejsce w życiu koczowników, ale jego nie można poświęcić Bogu, bo osioł nie jest zwierzęciem zdatnym do liturgii (czyli jest nieczysty, wrócimy do tego tematu w Księdze Kapłańskiej). Choć niezdatne do liturgii osły należą do Pana, dlatego konieczne jest ich wykupienie, za pośrednictwem ofiary zastępczej w postaci jagnięcia. Zwróćmy uwagę na to, że coś nieczystego może być odkupione krwią baranka to jest temat ofiary zastępczej, bardzo ważny dla zrozumienia męki i śmierci Jezusa Chrystusa.
Wracając do osłów. Pierworodne należą do Boga. Jeśli więc ktoś nie może go wykupić od Pana, nie ma prawa użytkowania Bożej własności. To jest kluczowa nauka, którą Bóg chce przekazać swojemu ludowi już od pierwszego dnia wędrówki ku Ziemi Obiecanej. Lud Boży ma się odróżnić od pogan tym, że patrzy na świat jako na dar od Boga. Poganie przywłaszczają sobie dobra ziemskie (często ze szkodą dla swoich bliźnich). Lud Boży wszystko otrzymuje od Pana. Aby o tym pamiętał, musi poświęcać Bogu wszystko, co pierworodne. Później w historii przybierze to formę dziesięciny. Ale jeżeli ktoś nie chce uznać, że wszystko co użytkuje pochodzi od Boga, wówczas nie ma prawa cieszyć się tymi dobrami. Dary Boże mają mu być odebrane. Osioł musi zginąć, trzeba mu złamać kark! W Bożych szeregach nie ma miejsca dla cwaniaków, którzy chcą korzystać z Bożych dobrodziejstw bez uznania Jego prawa własności. Wszystko jest własnością Boga, człowiek jest tylko zarządcą Bożych dóbr. Otrzymuje je z zadaniem ich uprawiania i powiększania. Jezus to wyjaśnił w swojej opowieści o talentach: sługa, który nie chciał pomnożyć dóbr otrzymanych w zarządzaniu miał je zwrócić. Odbiorą mu nawet to, co zostało mu wcześniej dane (por. Mt 25, 29). W przypadku niewykupionych osłów, one muszą zginąć!
Bóg stworzył i odkupił swój lud, ale nie jest to relacja jednostronna. Każdy członek Ludu Bożego musi uznać zwierzchnictwo Boga. Dzięki wykupieniu pierworodnych człowiek może cieszyć się błogosławieństwem i wolnością, które nie są darami bezwarunkowymi. Każde pokolenie musi to sobie przypominać dzięki obrzędowi poświęcenia pierworodnych. Obrzęd podtrzymuje pamięć i ma rolę dydaktyczną.
Przekaz wiary odbywa się najpierw w rodzinie, z pokolenia na pokolenie, za pośrednictwem gestów liturgicznych, za pośrednictwem słowa. Bóg wyzwolił swój Lud swoim Słowem. To słowo jest przekazywane z pokolenia na pokolenie między innymi poprzez obrzęd przaśników i wykupienie pierworodnych. Praktykowanie naszej wiary w materialnych gestach pobudza ciekawość dzieci i skłania ich do zastanowienia. Gorliwość naszej praktyki Bożych przykazań odzwierciedla gorliwość naszej wiary w Boże Słowo. Dzieci są szczególnie wrażliwe na takie świadectwa.
W tym kryje się też bardzo ważna zasada pedagogiczna, mianowicie praktyka poprzedza rozumienie. Nie trzeba najpierw wyjaśnić dzieciom symboliki jedzenia przaśników. Rodzina najpierw przestrzega Boże Prawo, później szuka rozumienia. Same obrzędy pobudzają umysł do myślenia, do zadawania pytań. Rozumienie przychodzi opcjonalnie w późniejszym czasie. Pierwsze jest posłuszeństwo Prawu Bożemu. U człowieka intelekt nie jest na pierwszym miejscu. Na pierwszym miejscu jest ciało i wszystko, co przeżywamy cieleśnie. Rozumienie jest wtórne. Stąd potrzeba sakramentów, które są cielesnymi znakami niewidzialnej rzeczywistości.
Omówiliśmy temat tefilin w poprzednim odcinku. Żydowska praktyka codziennego wiązania pudełek na rękę i na czoło ma swoją znamienną symbolikę. W sposób cielesny uzewnętrznia wolę osoby wierzącej do wiązania się z Bożym Prawem całą swoją osobą: swoimi czynami (ręka) i swoimi myślami (głowa). Gest całowania Pisma Świętego wyraża chęć, żeby Słowo Boże znalazło się dosłownie na naszych ustach. Jest to piękny gest wdzięczności Bogu za niezasłużony dar wyzwolenia i wykupienia.
Uzbrojeni w Boże Prawo na ręce i na czole jesteśmy wreszcie gotowi do wyruszenia w kierunku pustyni. Będziemy towarzyszyć Ludowi Bożemu w jego drodze, ale najpierw poświęcimy kilka odcinków na zgłębienie dwudziestu przykazań zawartych w 12 i 13 rozdziałach Księgi Wyjścia.

10:44 100 10:44Osioł musi zginąć! (Wj 13, 12-16) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Bóg znienacka prosi Mojżesza o poświęceniu Mu wszystkiego, co pierworodne każde pierworodne z ludzi i ze zwierząt staje się Bożą własnością, zarezerwowaną dla Niego. Na wstępie zauważmy, że nie należy tego mylić z obrzędem obrzezania, bo obrzezanie dotyczy wszystkich chłopców (nie tylko pierworodnych) i nie dotyczy bydła.
W kulturze tamtego czasu znany był zwyczaj poświęcenia bogom pierwocin bydła i zbiorów. Pierworodne bydła i ludzi było najprawdopodobniej poświęcone któremuś z bóstw egipskich. Bóstwo miało opiekować się nim przez całe jego życie. Jeżeli taki był zwyczaj w Egipcie, nic dziwnego, żeby Bóg wymagał tego samego od swojego ludu.
Ale Mojżeszowe poświęcenie odbywa się w kontekście odkupienia pierworodnych podczas pierwszej nocy paschalnej. Pierworodni Izraela zostali ocaleni od śmierci dzięki krwi baranka. To przypomina ofiarę Abrahama, który najpierw zgodził się na poświęcenie Izaaka, pierworodnego syna Sary, ale ostatecznie baran podarowany przez Boga zastąpił Izaaka na ołtarzu ofiarnym (odsyłam do 22 rozdziału Księgi Rodzaju, link powyżej). Czyli to co się teraz dzieje w Egipcie jest kontynuacją historii Abrahama, ale rozszerzoną na cały lud Izraela. Temat z Księgi Rodzaju został wzbogacony o aspekt tajemnicy odkupienia dzięki krwi baranka paschalnego.
W nocy dziesiątej plagi pierworodni Izraela ocaleli tylko dlatego, że zostali odkupieni przez Boga. Zostali przez Boga nabyci ceną krwi baranka, stali się Jego własnością. Bóg stał się Goelem pierworodnych. Goel to najbliższy krewny osoby zniewolonej. Na goelu ciąży obowiązek odkupienia zniewolonych członków swojej rodziny. Skoro Izrael jest pierworodnym ludem Boga (Wj 4, 22), zgodnie z Prawem Izraela Bóg wkroczył w dzieje Egiptu w celu wyzwolenia swojego pierworodnego ludu. Bóg jest spokrewniony ze swoim ludem. My chrześcijanie nazywając Boga naszym Ojcem stawiamy więzy krwi na pierwszym planie naszej relacji z Nim.
W starożytności pierworodny był głową całego potomstwa rodzinnego. Poprzez odkupienie pierworodnych Bóg odkupił całe potomstwo Izraela. Cały lud należy do Boga. Dlatego wymagania stawiane przez Boga Izraelitom są dużo większe, niż poganom. Izraelici mają kategoryczny zakaz zwrócenia się do bóstw pogańskich, bo zostali odkupieni przez Boga, stali się Jego własnością. Nie mają już prawa wrócić do Egiptu!
Przykazanie poświęcenia Bogu pierworodnych jest kolejnym obrzędem służącym do podtrzymywania pamięci. W każdym pokoleniu przypomina się wydarzenie pierwszej nocy paschalnej i zaciągnięty obowiązek bycia wiernym Bogu, bycia wyłącznie zakochanym w Bogu, bo Bóg jest Bogiem zazdrosnym, tzn. żądającym wyłączności. Bóg nie znosi podzielonego serca.
W nocy paschalnej MeMRaH JHWH nawiedziła Egipt. MeMRaH to znaczy Słowo. Jego przyjście nie było karą, ale było chwilą w której Haszem (Bóg wyzwoliciel) postanowił wybawić resztę Izraela, bo miara zła doszła do swoich granic (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link powyżej). Bóg jako Goel był zobowiązany odkupić pierworodnych Izraela. Słowo Boże zstąpiło i nawiedziło Egipt. Wszystko, co było poświęcone bóstwom pogańskim zostało zmiecione sprzed oblicza Pana bo jest tylko jeden Bóg i nikt nie może stać w Jego obecności. Zostali przy życiu tylko ci, którzy byli zaznaczeni krwią baranka.
W trzynastym wersecie słyszymy, że wszystko pierworodne ludzi ma być wykupione. Tutaj nie jest jeszcze doprecyzowane, w jaki sposób to wykupienie ma się odbyć w praktyce. Odpowiedź pojawi się dopiero w Księdze Liczb (Lb 8, 5-18). Odkupienie Izraelitów dokona się nie krwawą ofiarą, ale poprzez poświęcenie Lewitów w ich miejscu (Lewici to potomkowie Lewiego, syna patriarchy Jakuba, to jeden z dwunastu szczepów Izraela). Sami Lewici nie będą złożeni w ofierze, ale poświęcą całe swoje życie na wyłączną służbę Bogu. Oni będą mieli w świątyni zadanie wnoszenia ofiar przed Bogiem. Mówiąc dzisiejszym językiem, Lewici to osoby konsekrowane, to służba świątynna i kapłani.
Kapłaństwo aaranowe (lewickie) nie jest przywilejem. Jeśli Lewici mogą zbliżać się do ołtarza Pańskiego, jeśli mogą towarzyszyć ofiarom składanym Bogu w imieniu całego Izraela, to tylko dlatego, że we własnej osobie są żertwą ofiarną dla Pana. Lewici to osoby całkowicie poświęcone Bogu. Stają się powiernikami wierności Przymierzu wszystkich szczepów Izraela. Oni mają pilnować, aby Lud Boży nie padł z powrotem w pułapkę bałwochwalstwa, bo to oznaczałoby powrót do Egiptu i śmierć ludu.
Jest też temat ofiary zastępczej. W przypadku Izaaka złożonego w ofierze przez Abrahama, baran stał się ofiarą zastępczą. W nocy dziesiątej plagi egispkiej baranek paschalny stał się ofiarą zastępczą za pierworodnych Izraela. W Izraelu Lewici (czyli osoby konsekrowane) są ofiarą zastępczą dla odkupienia całego Izraela.

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Historia Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

13:59 84 13:59Poświęcenie pierworodnych (Wj 13, 1-2) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Tefila po hebrajsku znaczy modlitwa. Ta modlitwa ma być dla nas znakiem na ręce i przypomnieniem między oczami, ma być na naszych ustach. Ręka jest symbolem naszego działania, oczy są symbolem naszej pamięci, usta są symbolem naszej mowy. O czym mamy pamiętać i mówić, co mamy czynić? Prawo Boże, to znaczy Tora, Pięcioksiąg. Jakie jest streszczenie Prawa mojżeszowego? Miłość Boga i bliźniego. Między oczami ma się znaleźć miłość do Boga, myślenie o Bogu, stała pamięć o Bogu (czyli obecność Boża), ale ta miłość nie może być gołosłowna, musi znaleźć pokrycie w naszym działaniu. Taki właśnie będzie znak na naszej ręce: miłość bliźniego, nasze konkretne czyny miłosierdzia.
Ale zwróćmy uwagę na kontekst, w jakim to przykazanie zostało nam dane: jest nam dane bezpośrednio po przykazaniu o jedzeniu przaśników. Jedzenie przaśników jest symbolicznym jedzeniem Tory Prawa Bożego. Przyswajamy to, co jemy, dlatego nasze myślenie i mówienie o Bogu ma się objawiać w naszym działaniu, mamy praktykować Prawo Boże, Prawo miłości, mamy je wdrażać we własnym życiu.
Przestrzeganie Prawa Bożego ma być znakiem wdzięczności Bogu za dar wyzwolenia z Egiptu, jest naszą odpowiedzią na dar wolności. Bóg chce, żeby wierzący myśleli o Prawie, mówili o Prawie, praktykowali Prawo. Bez przestrzegania Prawa Bożego nasza miłość Boga i bliźniego byłaby obłudna.
Jeśli chodzi o żydowską tradycję noszenia Tefilin, rabini spisali cztery wybrane fragmenty Tory, zamknęli je w pudełeczkach i noszą je na ręce i na czole podczas porannej i wieczornej modlitwy. Chrześcijanie w inny sposób wypełniają dwa przykazania (o noszeniu tefilin i jedzeniu przaśników): Jezus nakazał swoim uczniom, aby jedli Jego ciało i pili Jego krew. Jezus jest Słowem Bożym, eucharystia jest manną z nieba, dlatego kiedy katolicy jedzą chleb eucharystyczny pod postacią przaśników dosłownie wypełniają przykazanie tefilin: mają materialnie Słowo Boże w swoich ustach i przyswajają Je we własnym ciele! Zadaniem chrześcijan jest, żeby pamiętali o Bożym Słowie i urzeczywistniali je w swoim życiu! To ich uzdolni do przekazania innym tego Słowa, do mówienia i świadczenia o Bogu, do noszenia go na ręce przez konkretne czyny miłosierdzia. Katolicy nie noszą pudełeczek na rękach ani na czole, ale tym razem okazuje się, że wypełniają Boże przykazanie Tefilin dużo bardziej dosłownie i materialnie, niż sami Żydzi!

I oddasz wszelkie pierwociny łona matki dla JHWH i wszelki pierwszy płód bydła, jaki będzie u ciebie; co jest rodzaju męskiego, należy do JHWH. Lecz pierworodny płód osła wykupisz jagnięciem, a jeślibyś nie chciał wykupić, to musisz mu złamać kark. Pierworodnych ludzi, z synów twych, wykupisz. Gdy cię syn zapyta w przyszłości: Co to oznacza? - odpowiesz mu: JHWH ręką mocną wywiódł nas z Egiptu, z domu niewoli. Gdy faraon wzbraniał się nas uwolnić, JHWH wybił wszystko, co pierworodne w ziemi egipskiej, zarówno pierworodne z ludzi, jak i z bydła, dlatego ofiaruję JHWH męskie pierwociny z łona matki i wykupuję mego pierworodnego syna. Będzie to dla ciebie znakiem na ręce i ozdobą między oczami, przypominając, że JHWH potężną ręką wywiódł nas z Egiptu». (Wj 13, 12-16)

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Historia Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

05:28 99 05:28Tefilin: znak na ręce, głowie i ustach (Wj 13, 9-11) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Relacje Inwestorskie
Dla mediów
Logotyp CDA
Dostawcy treści
CDA na Smart TV
Reklama

Ulepsz konto

Aktywuj konto CDA Premium
CDA Premium - korzyści
Karta podarunkowa CDA
Dla firm

Przydatne linki

Kontakt
Regulamin
FAQ
Polityka prywatności
RODO - informacje
Zgłoś naruszenie

Kup w

Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje