Susan Sontag podobno czytała w młodości książkę dziennie. To nie mogły być grube książki, inaczej nie miałaby czasu na cokolwiek innego.
To jest film z kuźni produkcyjnej Almodovara, o kobiecie młodej która uwikłana w tyranię codzienności musi dojść do ładu z życiem po nieoczekiwanej diagnozie rychłej śmierci.
Nie widziałam, dowiedziałam się o nim jak często mi się zdarza przypadkiem, wiem że występuje tu Scott Speedman, swego czasu bardzo atrakcyjny klatowo.
Film zapowiada się obiecująco.
Wczoraj na kulturze oglądałam Smak życia 2,
to dopiero chłam,
Klapisch jest beznadziejnym reżyserem
a Duris jak mało kto działa mi na nerwy,
taki wychudzony mamlas,
wiecznie gra typy z depresją,
w Dans Paris w ogóle nie wychodził z łóżka
i gdyby nie boski Louis Garrel nie wiem co by z nim było.
Z daleka wygląda trochę jak Aaron Altaras ale
Altaras jest zabójczo przystojny a ten ani trochę.
No tak, miałam amunicję polityczną do wystrzelania ale
film już się załadował więc straciłam zapał i zajmę się czymś innym :)