Zakochany w Biblii - cda.pl

LOGOWANIE
- lub
  zaloguj przez facebook zaloguj przez gmail
  Zapomniałeś hasła? Kliknij tutaj, aby odzyskać hasło!
REJESTRACJA

CDA Premium (17421)
Dla dzieci
Strona główna
Wideo użytkowników

Zakochany w Biblii

+ Napisz wiadomość

97481 odsłon wideo

Dołączył(a): 2019-12-23

Foldery

Folder główny

lista
duże ikony

Nowo dodane filmy

Kontynuujemy nasze czytanie 33 rozdziału Księgi Wyjścia, który będziemy czytać w świetle siedemnastego rozdziału Ewangelii św. Jana, czyli w świetle Jezusowej modlitwy arcykapłańskiej. Rzeczywiście zapisane słowa Księgi Wyjścia dają nam wgląd w intymną przyjaźń Boga z Mojżeszem, podobnie jak Ewangelia św. Jana daje nam wgląd w intymną przyjaźń Ojca z Jezusem, przy czym Ojciec kocha Syna miłością przyjacielską, jak dosłownie podaje tekst janowy (J 5, 20). Treść modlitwy jest zasadniczo taka sama. W pierwszym przypadku Mojżesz prosi Boga o okazanie swojej Chwały, w drugim Jezus prosi Ojca o okazanie Siebie.
Dialog Mojżesza z Bogiem nawiązuje do bezbronności Mojżesza na początku historii wyjścia z Egiptu, kiedy interwencja Mojżesza u Faraona na polecenie Boga poskutkowała tylko pogorszeniem się sytuacji Izraelitów (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link). Wówczas zrozpaczony Mojżesz zapytał Boga: Czemu mnie wysłałeś? (Wj 5, 22). W niniejszym przypadku Mojżesz pyta Boga: Mówisz mi, żebym wyprowadził Twój lud, ale kogo poślesz ze mną? Zasadniczo pytanie jest takie same z tą różnicą, że w pierwszym przypadku zło dotykało Izraelitów od zewnątrz, natomiast po kulcie złotego cielca okazało się, że zło wylazło z ludzkiego wnętrza. Dlatego też Mojżesz odczuwa teraz ogromnego osamotnienia, kompletnej bezradności Dopóki wróg był na zewnątrz, można było z nim wojować, ale w jaki sposób walczyć przeciwko wrogowi wewnętrznemu?
Kiedy pod krzakiem gorejącym Mojżesz zapytał Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu? Bóg powiedział: «Ja będę z tobą. Ja cię posłałem» (Wj 3, 11-12, link). Obecnie Bóg dosłownie odpowiada: Moje oblicze pójdzie (w. 14). Oblicze symbolizuje całą osobę. Najwyższą gwarancją sukcesu jest Boża obecność, tak samo zresztą Bóg odpowiedział skargom św. Pawła: Wystarczy ci mojej łaski (2 Kor 12, 9).
Trzynasty werset podkreśla rolę poznania: daj mi POZNAĆ Twoje zamiary, abym POZNAŁ, żeś mi łaskaw. W swojej modlitwie arcykapłańskiej Jezus również podkreślał rolę poznania: A to jest życie wieczne: aby POZNALI Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (J 17, 3). Taka jest odpowiedź na pytanie Mojżesza o to, z kim Mojżesz ma iść. Odtąd stało się jasne, że należało rozumieć Bożą obietnicę nie jakoby ktoś miał się pojawić obok Mojżesza, tak naprawdę pojawi się ktoś w linii Mojżesza, pracującego w tym samym celu i doprowadzącego Izraelitów do końca rozpoczętej drogi, mianowicie do życia wiecznego. Mojżesz o tym nie wie, ale w tym miejscu przywołuje wsparcie Mesjasza, odkupiciela i wyzwoliciela, które dokona to, co jest możliwe człowiekowi: wykorzenienie zła z serca człowieka.
Ten temat jest ważny, dlatego poświęcimy mu trochę więcej uwagi. Otóż śmierć jest skutkiem grzechu. Człowiek umie grzeszyć, ale nie umie naprawiać skutków grzechu. Za każdym razem, kiedy śmierć zagraża, Bóg musi osobiście interweniować, aby odwrócić sytuację. Dlatego pierwsze tablice świadectwa musiały zostać zniszczone w obliczu apostazji złotego cielca (link), dlatego też Bóg na Krzyżu zgładził grzechy świata. Za każdym razem Bóg bierze na siebie konsekwencje ludzkiego grzechu! Oto Boże miłosierdzie: zamiast natychmiast stosować zasady Prawa, Bóg ODKŁADA w czasie egzekwowanie sprawiedliwości, aby grzesznik miał czas na nawrócenie, aby po upadku podejmował na nowo swoje pielgrzymowanie. Aramejski tłumacz Biblii dobrze to zrozumiał i tak przetłumaczył to modlitwę Mojżesza:
Targum znakomicie odgaduje rozterki Mojżesza. Mojżesz wie, że zazwyczaj każdy jest sądzony według swoich zasług, ale co Bóg w obliczu apostazji zamierza zrobić? Daj mi poznać znaczy daj mi zrozumieć drogi Twojego miłosierdzia. Boże miłosierdzie nie anuluje sprawiedliwości. Prawdą jest, że lud zgrzeszył i powinien ponieść skutki sprawiedliwości, ale oto Bóg daje jeszcze czas na nawrócenie. Prorok Ezechiel wyraził to następującymi słowami:
W obliczu własnej niemocy Mojżesz ostatecznie prosi o obecność Mesjasza wśród ludu: «Jeśli nie pójdziesz sam, to raczej zakaż nam wyruszać stąd. (...) Pójdziesz z nami, gdyż przez to będziemy wyróżnieni ja i Twój lud spośród wszystkich narodów, które są na ziemi» (w. 15-16). Bóg pozytywnie odpowiada na prośbę Mojżesza, obiecuje że weźmie sprawy we własne ręce wtedy, kiedy Mojżesz dopełni swojej misji. Czternasty werset brzmi dosłownie: Moje oblicze pójdzie przed tobą i dam ci odpoczynek. Obiecany odpoczynek to nagroda sprawiedliwych, o której wspominał Targum. Dopiero później pójdzie Moje oblicze - mianowicie Moje Słowo (Memra JHWH), ponieważ Bóg objawia się światu jako Memra. W ukrytych symbolach zapowiadany jest tutaj przyszły Mesjasz, którym będzie Bóg we własnej osobie! W nim poznamy oblicze Boże! W nim Memra JHWH stanie się ciałem, będzie prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, wówczas ten lud stanie się Bożym ludem w nowym, podwójnym znaczeniu - jako własność Boża i też na mocy więzi krwi!

15:00 66 15:00Obietnica mesjasza (Wj 33, 12-17) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Mojżesz zaś wziął namiot i rozbił go za obozem, i nazwał go Namiotem Spotkania. A ktokolwiek chciał się zwrócić do JHWH, szedł do Namiotu Spotkania, który był poza obozem. Ile zaś razy Mojżesz szedł do namiotu, cały lud stawał u wejścia do swych namiotów i patrzał na Mojżesza, aż wszedł do namiotu. Ile zaś razy Mojżesz wszedł do namiotu, zstępował słup obłoku i stawał u wejścia do namiotu, i wtedy JHWH rozmawiał z Mojżeszem. Cały lud widział, że słup obłoku stawał u wejścia do namiotu. Cały lud stawał i każdy oddawał pokłon u wejścia do swego namiotu. A JHWH rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem. (Wj 33, 7-10)
W poprzednim odcinku dowiedzieliśmy się, że Boża świętość nie może przebywać wśród grzesznych ludzi, bo mogłaby ich zgładzić. Dlatego bezpieczniej będzie, jeśli Szechina (to znaczy obłok Bożej obecności) będzie poza obozem. Namiot, o którym mówimy, jest prywatnym namiotem Mojżesza, nie jest sanktuarium opisanym w poprzednich rozdziałach (odsyłam do playlisty - link). Kiedy Mojżesz wejdzie do tego Namiotu, zdarzy się coś, co jest być może jednym z najpiękniejszych wersetów w całym Piśmie Świętym: Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem. W Księdze Liczb będzie takie wyrażenie, że Bóg rozmawiał z Mojżeszem usta w usta (Lb 12, 8) - obrazując Słowo Boże jako Boży pocałunek. Daje się tutaj wyraz Bożej czułości przeznaczonej do całego Ludu, choć jest jeszcze zarezerwowana samemu Mojżeszowi. Słowo Boże może być przyjęte wyłącznie w atmosferze gorącej przyjaźni. Boga nie można oglądać, za to można Go słuchać w relacji przyjacielskiej.
Słowo przyjaciel po hebrajsku pochodzi od czasownika oznaczającego paść (owce), ale również podążać za kimś, a więc kochać. Przyjacielem jest ta osoba, która lubi podążać za kimś. Św. Jan Ewangelista będzie opisywał Jezusa jako Przyjaciela i Pasterza, jako Memra JHWH (Słowo Boże), co jest bezpośrednim nawiązaniem do Targumu opisującego Mojżesza rozmawiającego w Namiocie po przyjacielsku z Memrą JHWH. Nawiązanie jest tak oczywiste, że rabini już od 70 roku naszej ery wstawili Targum na indeks ksiąg zakazanych, aby wymazać pamięć tej tradycji. Rozpoczęli natomiast nową tradycją zawartą w Talmudzie i zbudowaną w opozycji do chrześcijaństwa, a więc w opozycji do dotychczasowej tradycji biblijnej. W czasach Chrystusa jasna była przyjaźń Mojżesza ze Słowem Bożym. Tym bardziej dla ówczesnych Żydów czytelne było objawienie Jezusa na górze Tabor podczas swojego przemienienia - w Jezusie mogli bez pomyłki rozpoznawać Słowo Boże, choć pojęcie wcielenia nie mieściło się w ich dotychczasowym rozumieniu.
Czytajmy dalszy ciąg tekstu:
Potem wracał Mojżesz do obozu, sługa zaś jego, Jozue, syn Nuna, młodzieniec, nie oddalał się z wnętrza namiotu. (Wj 33, 11)
Jozue pozostawał w środku Namiotu Spotkania. Jest najbliższym współpracownikiem Mojżesza. Jako jedyny z ludu nie uczestniczył w grzechu złotego cielca, dlatego jest czysty i może bezpiecznie przebywać w obecności Bożej chwały. Jozue jest figurą doskonałego ucznia przyswajającego mądrość swojego nauczyciela, ale też czuwającego nad nim, jak to czytamy w Księdze Przysłów:
Stróż drzewa figowego - spożywa jego owoc, czujny o pana - doznaje szacunku. (Prz 27, 18)
Jozue otrzyma szacunek swojego Mistrza, otrzyma też nałożenie rąk w celu wprowadzenia Ludu do Ziemi Obiecanej.
W następnym odcinku omówimy fragment zawierający zakazaną interpretację, która jest tajemnicą najpilniej strzeżoną przez talmudycznych komentatorów.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

07:30 79 07:30Przyjaciel JHWH (Wj 33, 7-11) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Za nami przykry epizod grzechu i apostazji. Bóg dla nawrócenia ludu kazał ruszyć w dalsze pielgrzymowanie, aby dać okazję dla rozpamiętywania i uświadomienia sobie wagi grzechu pierworodnego Izraela. Rzeczywiście grzech złotego cielca jest bardzo podobny do grzechu Adama i Ewy (por. Rdz 3). W raju Bóg wypowiedział jeden zakaz (jedzenia z drzewa poznania dobra i zła), po czym wycofał się. Na Horebie Mojżesz w imieniu Boga wypowiedział dziesięć słów Dekalogu (wśród których nie będziesz miał innych Bogów przed moim obliczem), po czym się odsunął. Adam i Ewa oddalili się od Boga i zjedli zakazany owoc. Izraelici nie wiedzieli, czy Mojżesz powróci i przystroili sobie bóstwo odpowiadające własnym gustom. Jako środek naprawczy grzechu pierworodnego Bóg kazał Adamowi i Ewie wyruszyć w pielgrzymowanie. Izraelitom zostało poddane to samo lekarstwo po swoim grzechu. W obu przypadkach pielgrzymowanie jest procesem zbawczym. Bóg przebacza grzechy, ale podaje pokutę jako środek zaradczy skutkom grzechu. Odtąd Izraelici będą w pełni świadomi, że zawdzięczają własne życie jedynie Bożemu Miłosierdziu.
Poprzez przywołanie pamięci patriarchów Bóg przypomina podstawy wiary. Wyjście z Egiptu było jednym etapem realizacji Bożych obietnic, ale pozostał jeszcze drugi etap: zdobycie Ziemi Obiecanej (por. link). Znów pojawia się obraz ziemi opływającej w mleko i miód (por. link). Ten zwrot jest znany w kulturze babilońskiej, gdzie ofiarowało się bóstwom mleko i miód, natomiast w Kanaanie czczone było Baal, bóstwo płodności przynoszące deszcz tłuszczu i potoki miodu. Miód, o którym mowa, jest syropem z daktyli. W Biblii mleko i miód symbolizują szczęście, pomyślność i matczyną opiekę. Przypomnienie tego symbolu w tym miejscu jest znakiem, że Bóg opiekuje się swoim ludem na pustyni i nawet poza nią. Prorok Izajasz będzie przypominał ten symbol w chwili zagrożenia obcymi wojskami - wówczas pocieszy cały lud zapowiadając przyjście Emanuela, który będzie spożywać mleko i miód (Iz 7, 15), co pozwoli mu odrzucać zło a wybierać dobro, w przeciwieństwie do Izraelitów na Horebie. Wreszcie to wyrażenie pojawi się Pieśni nad pieśniami, gdzie oblubienica jest też symbolem Ziemi Obiecanej. Kiedy oblubieniec ją całuje, czuje na swoich wargach smak mleka i miodu (Pnp 4, 11). Ten obraz przywołany w tym miejscu jest potężnym bodźcem dla mobilizacji upadłych Izraelitów do wstawania i podjęcia trudu pielgrzymki i walki.
Końcówka trzeciego wersetu brzmi jednak bardzo surowo:
I zaprowadzę cię do ziemi opływającej w mleko i miód, ale sam nie pójdę z tobą, by cię nie wytępić po drodze, ponieważ jesteś ludem o twardym karku. (Wj 33, 3)
Targum Jonatana parafrazuje następująco:
Nie cofnę Szechiny mojej Chwały spośród was, ale moja Chwała nie będzie spoczywać w miejscu waszego zamieszkania, abym was nie wytępił po drodze, ponieważ jesteście ludem o twardym karku.
Taki obraz jest bardziej czytelny: przed grzechem cielca, Chwała Boża (widzialna w formie Szechiny) była obecna pośrodku ludu w postaci widzialnego słupa obłoku (por. link). Po wykryciu grzechu Mojżesz musiał zniszczyć Tablice świadectwa, aby góra nie zapadła się nad ludem (odsyłam do odpowiedniego odcinka - link). Słup obłoku jest znakiem Przymierza, a więc tak samo jak tablice jest świadectwem oskarżający grzeszników. Odtąd słup obłoku nie będzie już pośród ludu, aby jego świętość nie zgładziła grzesznych ludzi. Będzie musiał być poza obozem w Namiocie Spotkania (w. 7).
Izraelici są Ludem Wybranym, ale jednak tak samo grzesznym jak inne narody. Muszą płakać nad swoim grzechem i stanąć przed Bogiem w postawie skruchy, pokory i uniżenia. Bycie wybranym nie oznacza bycie lepszym. Wybór jest powołaniem grzesznych ludzi do dawania świadectwa o Bożym miłosierdziu, które jest większe niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić.
Dalszy ciąg tekstu dokłada łyżkę dziegciu do mleka i miodu:
A lud, słysząc te twarde słowa, przywdział żałobę i nie włożył ozdób swych na siebie. Wtedy rzekł JHWH do Mojżesza: «Powiedz Izraelitom: Jesteście ludem o twardym karku, i jeślibym choć przez chwilę szedł pośród ciebie, zgładziłbym cię. Odrzuć przeto ozdoby twe, a Ja zobaczę, co mam począć z tobą». Izraelici pozbyli się ozdób od czasu góry Horeb. (Wj 33, 4-6)
Miłosierny Bóg przebacza, ale oczekuje konkretnych oznak pokuty i nawrócenia. Cały epizod zaczął się od wyrwania złotych kolczyków dla wyrabiania cielca (link), trzeba ten gest teraz odpokutować. Lud jest teraz wezwany do uwolnienia się od kolczyków. Użyty czasownik NaSaL wskazuje na to, że Bóg odbarł swój lud od kolczyków tak samo, jak wcześniej obdarł Egipcjan od niesprawiedliwie zniewolonych Izraelitów (link). Izraelici muszą dobrowolnie wyrzec się tego, co trzyma ich w niewolnictwie: muszą wyzwolić się od złota, aby uniknąć pokusy sporządzania sobie kolejnego bożka. Taka decyzja musi zostać dobrowolnie podjęta.

11:17 72 11:17Postanowienie poprawy (Wj 33, 1-6) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Mojżesz w tej roli jest figurą Chrystusa umierającego za grzesznych ludzi. Mojżesz zgadza się na wymazanie siebie spośród żyjących, a nawet więcej - na wymazanie pamięci po sobie. Taki los został już spotkał Amalka (Wj 17, 14, link), odwiecznego wroga Izraela. Księga Życia gwarantuje, że tam zapisani ludzie są w pamięci samego Boga. Ta księga jest symbolem wszechwiedzy Bożej, obejmującej także bieg rzeczy przyszłych. W niej spisane są wszystkie dobre i złe czyny człowieka, jak również każda jego łza. Nie jest to księga sądu. Świadczy o tym, że sprawiedliwy nigdy nie zostanie przez Boga zapomniany.
Mojżesz w swojej modlitwie prosi o podzielenie losu swojego ludu, zgadza się nawet na potępienie razem z grzesznym ludem. Werset siódmy sugerował, że lud należy do Mojżesza, ale tutaj widzimy, że to Mojżesz należy do Ludu. Nic co dotyka Ludu nie oszczędza Mojżesza. Jezus tak samo jest cieleśnie powiązany ze swoim Ludem i każde wydarzenie ludzkości odbija się wewnętrznie na Jego człowieczeństwie. Przy czym Jezus jako Bóg przecierpiał wszystkie radości i smutki, wszystkie narodziny i śmierci wszystkich ludzi wszystkich czasów, przeżył też cierpienia i opuszczenie wszystkich potępionych ludzi. Dlatego każdy człowiek może z ufnością zbliżać się do tak wielkiego arcykapłana rzeczy przeszłych, teraźniejszych i przyszłych.
Mojżesz wstawił się z Izraelitami. Boża odpowiedź jest nieco tajemnicza, ale podkreśla bardzo ważną zasadę: miłosierdzie nie znosi sprawiedliwości. Z drugiej strony Bóg nie chce ukarać sprawiedliwego razem z bezbożnymi. Posłuchajmy:
JHWH powiedział do Mojżesza: «Tylko tego, który zgrzeszył przeciw Mnie, wymażę z mojej księgi. Idź teraz i prowadź ten lud, gdzie ci rozkazałem, a mój anioł pójdzie przed tobą. A w dniu mojej kary ukarzę ich za ich grzech» (Wj 32, 33-34)
Mojżesz i Jozue nie zgrzeszyli bałwochwalczym kultem złotego cielca, ze względu na nich Bóg nie może ukarać całego Izraela. Dzięki obecności sprawiedliwych Lud otrzymał czas na nawrócenie, na teszuwę, na powrót do Boga. Bóg jest cierpliwy. Grzesznik nie ujdzie kary, ale dopóki wśród ludu znajdzie się choć jeden sprawiedliwy, Bóg tej kary jeszcze nie wyegzekwuje. Jezus mówił o tym w przypowieści o chwaście zasianym przez nieprzyjaciela na polu pszenicznym (Mt 13, 24-30). Dopóki na tym polu będzie jedno źdźbło pszenicy, chwasty nie będą wyrwane, aby nie szkodzić pszenicy.
Nowy Testament nie zrywa z tradycją Starego Testamentu, Bóg Nowego Testamentu nie jest innym Bogiem, niż Bóg Starego Testamentu. Bóg jest miłosierny, ale jest i sprawiedliwy. Kto odrzuca miłosierdzie będzie sądzony według sprawiedliwości. Dopóki jednak są wśród nas sprawiedliwi, Bóg daje nam czas na nawrócenie.
Bóg mówi do Mojżesza: Idź teraz i prowadź ten lud. Ciekawe, że pielgrzymowanie jest lekarstwem zaproponowanym przez Boga dla nawrócenia. Jeżeli ktoś przeżywa ciężkie chwile lub potrzebuje podejmować ważną decyzję, niech wybierze się na pieszą pielgrzymkę do Częstochowy lub do innego sanktuarium. Ten czas, ten trud i związane z nim cierpienie są najlepszym podłożem do nawrócenia i zmiany stylu życia. Bóg już wcześniej zaaplikował to lekarstwo Adamowi i Ewie wygnając ich z raju, ta sama kara spotkała też Kaina (Rdz 4, 12). Czasami wydaje się, że Bóg rezygnuje ze sprawiedliwości, ale tak naprawdę daje grzesznikom czas dla nawrócenia.
Na pustyni Bóg nakazuje grzesznemu ludowi na wyruszenie w pielgrzymkę dla przemyślenia spraw i dla swojego nawrócenia, a mój anioł pójdzie przed tobą. Anioł Pański opiekuje się cały czas grzesznymi ludźmi i otwiera drogę, tak samo jak Chrystus otwiera drogę wszystkim, którzy pokładają w Nim swoje zaufanie. Jest to piękny werset opiewający wierność Boga. Cały rozdział kończy się jednak podsumowaniem, które wydaje się zaprzeczać przebaczeniu:
I rzeczywiście JHWH ukarał lud za to, że uczynił sobie złotego cielca wykonanego przez Aarona. (Wj 32, 35)
Ten werset jest podsumowaniem wcześniej przytoczonych wydarzeń. Grzech apostazji został przebaczony tym, którzy wyrazili skruchę, teraz nastała pora naprawienia szkód i podjęcia na nowo trudu pielgrzymiego. Nie należy zatrzymać się na błędach przeszłości i ciągle je sobie wyrzucać, trzeba iść do przodu wyciągając wnioski z minionych wydarzeń. Tutaj kluczową rolę odgrywa pamięć. Ludzie mają pamiętać o tym, że nie można sobie kpić z Boga i Przymierza. Przymierze jest obramowane prawem, a więc i sprawiedliwością, która powinna wzbudzać nie strach, ale bojaźń. Według Księgi Przysłów bojaźń Pańska prowadzi do życia (Prz 19, 23), jest też początkiem mądrości (por. Ps 111, 10). Tak drastyczne opowiadanie ma właśnie taką zaletę, że zapada głęboko w pamięć. Oby ta pamięć nas nigdy nie opuszczała.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

15:49 80 15:49Przebaczenie grzechu (Wj 32, 30-35) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim odcinku Mojżesz starł na proch kamienny posąg cielca, po czym dał go do picia Izraelitom, żeby dobrze zapamiętali swoją skłonność do grzechu. Sprawa się na tym nie kończy. Mojżesz teraz zwraca się do swojego brata Aarona i pyta go nie o to co uczynił, ale o to co ten lud JEMU uczynił, aby zgodził się na takie bałwochwalstwo. Mojżeszowi nie mieści się w głowie, żeby sam Aaron był sprawcą tego buntu. Aaron potwierdza tę wersję wydarzeń: wiesz sam, że ten lud jest skłonny do złego, naciskali na mnie. Rabini za wszelką cenę próbują ratować honor Aarona, dają mu nawet szczytną rolę, ale tekst biblijny nie pokrywa się z takim poglądem. Księga Powtórzonego Prawa potwierdzi, że Aaron był współwinny grzechu bałwochwalstwa:
Na Aarona również JHWH bardzo się rozgniewał, chcąc go zgładzić, lecz w tym czasie wstawiłem się także za Aaronem. (Pwt 9, 20)
Można szukać okoliczności łagodzących dla grzechu Aarona, mimo wszystko posłużył się swoją wiedzą i umiejętnością dla ulepienia tego posągu, jak to już wyjaśniliśmy cztery odcinki temu (link). Winny jest cały lud. Mojżesz uratował jego życie poprzez zniszczenie Tablic Przymierza, ale trzeba jeszcze wyciągać konsekwencje z tego zdarzenia. Mojżesz jest kategoryczny:
I zobaczył Mojżesz, że lud stał się nieokiełznany, gdyż Aaron wodze mu popuścił na pośmiewisko wobec nieprzyjaciół. (Wj 32, 25)
Lud stał się nieokiełznany dlatego, że Aaron go nieokiełznał. Użyty czasownik PaRa znaczy cofać się, gubić się, ale też rozkładać się. Jest to powrót chaosu. Słowo PaRa jest też rdzeniem słowa PaReoH, od którego pochodzi słowo faraon! Słowo PaRa użyte dwukrotnie w ciągu jednego zdania zwraca naszą uwagę na to, że Aaron prowadził Izraelitów z powrotem pod niewolę faraona! To dopiero cofnięcie! Taki powrót było stałą pokusą wszystkich dotychczasowych buntów: na widok pędzących rydwanów faraona krzyknęli: Cóż uczyniłeś nam przez to, że wyprowadziłeś nas z Egiptu? Lepiej bowiem nam było służyć im, niż umierać na tej pustyni (Wj 14, 12 - link). Natomiast tuż przed zesłaniem manny nieba krzyczeli: Obyśmy pomarli z ręki JHWH w ziemi egipskiej, gdzieśmy zasiadali przed garnkami mięsa i jadali chleb do syta! (Wj 16, 3 - link). Cóż, trzeba przyznać, że wolność jest trudna i wymagająca, niewolnictwo jest często wygodniejsze - ta prawda obowiązuje nawet dzisiaj.
Kiedy po zaginięciu Mojżesza lud w symbolu cielca odwołał się do Józefa, wrócili mentalnie do Egiptu, do Egiptu wewnętrznego, dużo groźniejszego od Egiptu zewnętrznego. W tej perspektywie łatwiej będzie zrozumieć dalszy ciąg wydarzeń.
Zatrzymał się Mojżesz w bramie obozu i zawołał: «Kto jest za JHWH, do mnie!» A wówczas przyłączyli się do niego wszyscy synowie Lewiego. (Wj 32, 26)
Brama obozu i miast w starożytności było miejscem ogłoszenia wyroków sądowych. W tym symbolicznym miejscu Mojżesz zawołał «Kto jest za JHWH, do mnie!» Wybór jest więc jasny: kto wybiera wolność, niech przyjdzie do mnie! Nie sposób nie pomyśleć o zawołaniu Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej: Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije! (J 7, 37) Parafrazując Jezusa: Kto jest za Bogiem Życia, do mnie! W Jerozolimie dalsza historia skończy się śmiercią Jezusa. Na pustyni również nastąpi śmierć tych, którzy ją wybrali. Kto chce zostawać przy cielcu, kto chce nadal trwać świadomie i dobrowolnie w niewolnictwie faraona, ten wybiera śmierć. Dalszy ciąg tekstu jest dość krwawy.
Do tej pory mogliśmy próbować złagodzić wagę wymogu zachowania przykazań Dekalogu. Mogliśmy traktować Prawo Boże jako zbiór wartości, jako zbiór dobrych rad, jako możliwą opcję do wyboru. Odtąd spadły maski. Przestrzeganie przykazań Dekalogu nie jest kwestią dobrego samopoczucia, jest kwestią życia i śmierci. Mojżesz kazał przejść od jednej bramy do drugiej, co nie znaczy dokonania ludobójstwa, bo brama jest miejscem urzędowania sędziów. Mojżesz przy pomocy Lewitów zorganizował sprawiedliwe procesy w obecności świadków i z możliwością obrony oskarżonego. Przed sądem ludzie mogli albo przyznać się do Boga, albo dokonać uroczystej i publicznej apostazji. Ci ostatni nie będą oszczędzeni, żadne więzi pokrewieństwa lub przyjaźni nie będą mogły ich uratować od wyroku śmierci wydanego przez uprawniony sąd. Użyty czasownik HaRaG oznacza wykonanie kary śmierci, w odróżnieniu od słowa użytego w piątym przykazaniu Dekalogu o zakazie mordowania.
Liczba apostatów wyniosła trzy tysiące mężczyzn. Może się to wydawać dużo, ale pamiętajmy że mieścimy się w liczbie sześciuset tysięcy mężów podanej w dwunastym rozdziale (Wj 12, 37). W tej perspektywie rozmawiamy o pół procenta mężczyzn. Jeśli było w rzeczywistości powiedzmy trzy tysiące rodzin, to daje wynik piętnastu apostatów. Ta liczba jest mniej przerażająca, ale efekt psychologiczny jest ogromny.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

13:31 46 13:31Grzech pierworodny Izraela (Wj 32, 21-29) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Jozue towarzyszył Mojżeszowi przy wejściu na górę Horeb (Wj 24, 13, link) i teraz schodzi wraz z nim na dół. Nie wiadomo, gdzie przebywał podczas 40 dni rozmowy Mojżesza z Bogiem. Ważniejsze że przyszły następca Mojżesza nie był w obozie i nie uczestniczył w tym, co się tam dzieje. Słysząc z daleka wrzawę interpretuje ją jako odgłosy wojny. Już zdobył doświadczenie na tym polu, bo przewodniczył walce z Amalekiem (link). Jednak usłyszany krzyk pozostawia w nim wątpliwość, gdyż nie wie czy wieści klęskę, czy zwycięstwo. Mojżesz ma w tym względzie większą wiedzę i prawidłowo interpretuje tulmut: dzieje się coś znacznie gorszego niż wojna. Lud, który niedawno śpiewał pieśń zwycięstwa i wdzięczności po wyzwoleniu z niewoli (link), teraz śpiewa pieśń rozpasania, która przywodzi na myśl egipską przeszłość (link).
A Mojżesz przybliżył się do obozu i ujrzał cielca i tańce. Zapłonął wówczas Mojżesz gniewem i rzucił z rąk swoich tablice, i potłukł je u podnóża góry. (Wj 32, 19)
Kiedy Mojżesz na własne oczy zobaczył bałwochwalcze tańce, sam zapłonął gniewem, tak samo jak Bóg. Mojżesz decyduje się na dokonanie gestu zaskakującego: rzuca tablice i je tłucze. Użyty czasownik wskazuje na to, że ten rzut nie był odruchem emocji, ale przemyślaną decyzją, choć Tablice Świadectwa noszą pieczęć samego Boga, są wyryte na kamieniu jako wieczne świadectwo ślubu (przymierza) między Bogiem i Jego ludem powołanym do świętości samego Boga. Zawarcie ślubu (przymierza) zostało zapieczętowane krwią, która posłużyła do pokropienia ludzi (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link).
Dlatego właśnie napotkana sytuacja jest dramatyczna: można ją porównać do odkrycia zdrady małżeńskiej na gorącym uczynku. Zgodnie z warunkami niedawno zawartej i zaakceptowanej umowy małżeńskiej, winni podlegają karze śmierci. Dla ich ratowania Mojżesz nie ma innego wyjścia, niż zniszczyć świadectwo ślubu, w tym przypadku Tablice świadectwa.
W naszym tłumaczeniu czytamy, że Mojżesz potłukł tablice u podnóża góry. Można to bardziej dosłownie tłumaczyć, że Mojżesz potłukł tablice zamiast góry. Według sprawiedliwości góra powinna zapaść się i zgładzić winowajców, ale zamiast tego Bóg w osobie Mojżesza woli zrezygnować ze ścisłej sprawiedliwości i zamiast ludu woli zniszczyć tablice świadectwa.
Jest to naprawdę ogromnie wyrazisty obraz Boga pokornego i miłosiernego. Właśnie ta cecha doprowadzi Go do Krzyża! Tak! Bo według sprawiedliwości Bóg powinien potępić grzesznych ludzi. Zamiast tego miłosierny Bóg wolał zniszczyć samego siebie, aby uratować winnych, jak to wyjaśnia święty Paweł w liście do Filipian:
On to, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi. A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca. (Flp 2, 6-11)
Epizod złotego cielca jest grzechem pierworodnym Izraela. W przypadku Adama i Ewy Bóg nie zastosował zasady sprawiedliwości i nie ukarał winnych, ale przyjął na siebie śmierć, aby człowiek mógł nadal żyć w świetle Bożego miłosierdzia. Inaczej niż faraon, który dobrowolnie i konsekwentnie odrzucił Boże miłosierdzie, dlatego ściągnął na siebie skutki sprawiedliwości i zginął. Izraelici jeszcze nie wyczerpali głębiny Bożego miłosierdzia i został im podarowany czas dla poznawania swojego grzechu, dla poznawania próżności bałwochwalczego kultu złotego cielca, dla poznawania ogromu Bożego Miłosierdzia.
Sodoma i Gomora nie mogły skorzystać z zasady miłosierdzia, ponieważ zabrakło w tym mieście nawet jednego sprawiedliwego (link). Na górze Horeb wystarczyło wstawiennictwo Mojżesza (odsyłam do przedostatniego odcinka, link). Modlitwa wstawiennicza odwołując się do głębi Bożego Miłosierdzia posiada moc zniweczenia zasad sprawiedliwości, choć Bóg nie rezygnuje z tej cechy. Grzech pozwala Bogu na okazanie nadmiaru dobra, tak jak to podsumował patriarcha Józef jako puenta całej Księgi Rodzaju:
Wy niegdyś knuliście zło przeciwko mnie, Bóg jednak zamierzył to jako dobro, żeby sprawić to, co jest dzisiaj, że przeżył wielki naród. (Rdz 50, 20)
Dobro przewyższa zło. Tam gdzie szerzy się grzech, tam jeszcze obficiej rozlało się życie. Jest to zapowiedź wielkiego wydarzenia Krzyża, to znaczy zniszczenia Jezusa Chrystusa, który sam jest żywą Tablicą Świadectwa Przymierza. Jest to naprawdę wielka tajemnica, którą podczas wigilii paschalnej opiewamy w słowach: O szczęśliwa wina, skoro zasłużyła na tak wielkiego Zbawiciela.
Jednak miłosierdzie nie zaprzecza sprawiedliwości, jak możemy się przekonać już w następnym wersecie Księgi Wyjścia:

11:31 76 11:31Zniszczenie Tablic Świadectwa (Wj 32, 17-20) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Mojżesz zaś zszedł z góry z dwiema tablicami Świadectwa w swym ręku, a tablice były zapisane po obu stronach, zapisane na jednej i na drugiej stronie. Tablice te były dziełem Elohim, a pismo na nich było pismem Elohim wyrytym na tablicach. (Wj 32, 15-16)
Mojżesz schodzi z góry z dwiema tablicami świadectwa. W 25 rozdziale dowiedzieliśmy się, że te tablice będą przechowywane w arce przymierza (link). W jakim sensie są to tablice świadectwa? Otóż w takim, że te tablice świadczą o Woli Bożej względem Jego ludu. Moglibyśmy je nazwać Tablicami Bożego oświadczenia. Były zapisane po obu stronach. Interpretacje są różne, ale raczej nie chodziło o napis dwustronny, raczej o to że tablice są napisane naprzeciw siebie, że są nierozdzielne. Jedna tablica dotyczyła miłości do Boga, druga tablica dotyczyła miłości do bliźniego. Obie te miłości mają iść w parze.
Szesnasty werset jest zaskakujący, bo sugeruje że autorem tablic jest Elohim (Bóg stworzyciel, znany wszystkim narodom pogańskim), podczas gdy spodziewaliśmy się przeczytać, że autorem jest JHWH (Bóg odkupiciel, którego Najświętsze Imię zostało objawione Mojżeszowi, link). Skoro jednak tablice są napisane palcem Elohim można wyciągnąć taki wniosek, że są przeznaczone dla całej ludzkości a nie tylko dla Izraela (nie należy utożsamiać Izraela z państwem Izrael ani z obecną religią żydowską). Tablice prawa Bożego zostały powierzone Izraelowi (jako zgromadzeniu wierzących), ale od początku były przeznaczone dla całego rodzaju ludzkiego. Dekalog, który jest prawem miłości i wolności (link), zawiera obietnicę wyzwolenia wszystkich narodów.
Izrael jako naród jest figurą wszystkich wyzwolonych ludów, tak samo jak Abraham, Izaak i Jakub są figurami Bożego wybrania i przylgnięcia do Boga. Potomkowie patriarchów przeżywają swoją relację z Bogiem w świetle tych figur. Bóg chce podarować wolność wszystkim narodom i w tym celu zaczyna od jednego konkretnego człowieka, od jednego narodu. Historia Izraela jest zapowiedzią losu każdego narodu, który przylgnie do Boga Abrahama i pozwoli się przez Niego wyzwolić.
Przeczytajmy jeszcze raz szesnasty werset w świetle ostatniego wersetu poprzedniego rozdziału:
Gdy skończył rozmawiać z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice Świadectwa, tablice kamienne, napisane palcem Elohim. (Wj 31, 18)
Tablice te były dziełem Elohim, a pismo na nich było pismem Elohim wyrytym na tablicach.
(Wj 32, 15-16)
Według rabinów ortodoksyjnych, tablice Świadectwa zostały stworzone siódmego dnia stworzenia, własnoręcznie napisane przez Boga i dopiero teraz wręczone Mojżeszowi. Chrześcijanie mniej dosłownie traktują te wersety, interpretują je bardziej duchowo. Bóg i Mojżesz działają wspólnie, wiara w Boga jest nieodłączna od wiary w pośrednictwo Mojżesza, dlatego kiedy jest napisane, że Bóg napisał, będzie to prawdą nawet wtedy, jeśli Bóg posłużył się Mojżeszem jak piórem do pisania, lub że Mojżesz zapisywał Boże słowa jak przy dyktandzie. Boże natchnienie jest równoznaczne z Bożym autorstwem. Sprawa została uroczyście potwierdzona na soborze Watykańskim II w konstytucji Dei Verbum:
Prawdy przez Boga objawione, które są zawarte i wyrażone w Piśmie Świętym, spisane zostały pod natchnieniem Ducha Świętego. Albowiem święta Matka Kościół uważa na podstawie wiary apostolskiej księgi tak Starego, jak Nowego Testamentu w całości, ze wszystkimi ich częściami za święte i kanoniczne dlatego, że spisane pod natchnieniem Ducha Świętego Boga mają za autora i jako takie zostały Kościołowi przekazane. Do sporządzenia Ksiąg świętych wybrał Bóg ludzi, którymi jako używającymi własnych zdolności i sił posłużył się, aby przy Jego działaniu w nich i przez nich, jako prawdziwi autorzy przekazali na piśmie to wszystko i tylko to, co On chciał. (Dei Verbum, 11)
Styl wypowiedzi jest mało elegancki, za to stara się być jednoznaczny. W świetle tego cytatu można stwierdzić, że Bóg jest autorem tablic świadectwa, jest ich źródłem, nawet jeśli Mojżesz użył własnych zdolności kaligraficznych dla spisania tych słów.
Mojżesz schodzi z góry ze swoimi cennymi tablicami, a na dole trwa impreza w najlepsze. Zetknięcie tych dwóch światów będzie wybuchowe - przekonamy w następnym odcinku.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

07:59 54 07:59Tablice Świadectwa (Wj 32, 15-16) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Biesiada jest okazją do jedzenia, picia i śmiechu. Taki kult przypomina kult egipski, bo Mojżesz jeszcze nie przyniósł ze szczytu góry przepisów nowej liturgii. Nie został jeszcze zbudowany Namiot Spotkania, nie ma zarezerwowanej przestrzeni, w której Bóg i człowiek mogliby się spotykać w wolności, w miłości i w świętości. Przepisy świętości (oddzielenia strefy sacrum od strefy profanum) mają właśnie na celu zagwarantowanie wolności i tożsamości zarówno Boga jak i ludzi. Przepisy liturgiczne zapobiegają przywłaszczeniu sobie Boga przez ludzi, czego jesteśmy świadkami podczas tej biesiady, która degeneruje w hulankę. Świeccy, niepowołani ludzie przywłaszczyli sobie Boga, przywłaszczyli sobie pamięć po Józefie, przywłaszczyli sobie kapłaństwo, które według religii naturalistycznej ma służyć zaspokajaniu własnych potrzeb i tylko utrzymywać ludzi w dobrym samopoczuciu.
Tym samym runie cały projekt Boga polegającym na wyrobieniu sobie ludu świętego. Bóg jest tutaj sprowadzony do funkcji wyzwoliciela, nie ma już mowy o aspekcie uświęcenia. Taki Bóg miałby być sługą człowieka, mógłby być przydatny dla zdobycia ziemi Kanaan, ale od chwili osadzenia w ziemi Kanaan taki Bóg nie będzie już potrzebny, chyba że dla zapewnienia obfitych plonów, zresztą dokładnie taką rolę mieli spełniać bóstwa egipskie. Bóg Mojżesza jest inny od bóstw egipskich. Dla JHWH wyzwolenie z mocy faraona jest tylko pierwszym etapem w całkowitym wyzwoleniu człowieka - nie tylko od niewoli zewnętrznej, ale od niewoli wewnętrznej, trudniejszej do zdobycia. Takie dzieło będzie wymagało dłuższej pracy, ludowi wybranemu zajmie to kolejne tysiąc lat nauki.
Niezależnie od intencji Aarona, posąg cielca stał się bożkiem takim samym jak wszystkie bożki egipskie. Wyzwolenie z mocy faraona nie przyniosło żadnego pozytywnego skutku: Izraelici nie uwierzyli w to, że stali się ludem świętym, oddzielonym: po tym akcie apostazji stali się ludem pospolitym, takim samym jak wszystkie ludy okoliczne, a więc w niedługim czasie rozmyje się i zniknie wchłonięty przez okoliczne ludy. Stąd bardzo ostre słowa Boga do Mojżesza: (Wj 32, 7-8)
Czy rozpoznajecie ton tej rozmowy? To jest sposób wyrażenia się żony do męża, kiedy dziecko nabroiło: patrz, co zrobił twój syn! Ja umywam ręce, to już nie moje dziecko, ty się tym zajmij. Takie słowa w ustach matki wyrażają przede wszystkim własny ból i rozczarowanie, które zmuszają ją do zdystansowania się od własnego dziecka. Dalszy ciąg jest jeszcze bardziej przerażający: (Wj 32, 9-10)
Ten lud ma twardy kark, to wyrażenie zostało użyte w stosunku do faraona, który miał twarde serce! Twardy kark to kark odmawiający posłuszeństwa Bogu, to pycha człowieka domagającego się samodzielności, samo postanowienia, za wszelką cenę, choćby za cenę cierpienia lub zniewolenia innych ludzi, w przypadku faraona za cenę ich zgładzenia! Na to Bóg nie może pozwolić, musi interweniować. Dziesiąty werset jest interesujący: Pozwól, aby rozpalił się gniew mój na nich, skończyłem z nimi. Łoł. Wyrażenie skończyć z kimś zostało wcześniej przez Boga użyte w stosunku do Sodomy i Gomory:
«Głośno się rozlega skarga na Sodomę i Gomorę, bo występki ich mieszkańców są bardzo ciężkie. [...] Jeśli postępują tak, jak głosi oskarżenie, które do Mnie doszło, koniec!». (Rdz 18, 20-21)
Izraelici pod górą Synaj zachowują się tak źle, że do nieba dochodzi skarga zasługująca na potępienie. A przecież ten lud niedawno uroczyście obiecywał, że wszystkie słowa, jakie powiedział JHWH, wypełnimy! (Rdz 24, 3). Właśnie w tym rzecz, że to były tylko słowa, słowa na wiatr. To, co nadaje namacalności słowom to cielesna pamięć o minionych wydarzeniach, o założycielu tej pamięci i o słowach przez niego wypowiedzianych. Patriarcha Józef jest postacią założycielską, dzięki której pamięć Izraelitów została podtrzymywana przez 430 lat w Egipcie (por. Wj 12, 40). Ale nie Józef przewodniczył wyjściu z Egiptu, nie Józef karmił i poił lud na pustyni, nie Józef bronił lud przed wrogimi wojskami. Wszystko to zostało otrzymane dzięki modlitwie wstawienniczej Mojżesza. Dlatego też pamięć o wyjściu z Egiptu nie może być podtrzymywana za pośrednictwem kultu Józefa (który był dobry na czas pobytu w Egipcie), ale przez nowy kult ustanowiony poprzez Mojżesza.
Kult liturgiczny jest niezbędny, bo gromadzi. Mecz sportowy, wiec wyborczy lub inne świeckie imprezy również gromadzą, ale kult liturgiczny ponadto kształtuje lud jako jeden byt, jedno żywe ciało, jedną wspólnotę czynnie odprawiającą liturgię. Kiedy ludzie prywatnie dokonują gestów kultycznych, mówimy wówczas o osobistej pobożności. Ale kiedy wspólnota dokonuje czynność liturgiczną w posłuszeństwie Bogu, wówczas cały lud działa i żyje jako jedno ciało ożywione jednym duchem. Gest liturgiczny ma na celu ustanowienie relacji, relacji między zjednoczonym ludem i Bogiem, jeden naprzeciw drugiego dla relacji miłości cielesnej i prawdziwej (link).

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

20:34 55 20:34Gniew JHWH (Wj 32, 6-14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Lud łatwo wyrzekł się Mojżesza i JHWH, na co można jeszcze poszukiwać jakichś okoliczności łagodzących. Ale gorsze jest to, że to wydaje się nie przeszkadzać samemu Aaronowi! Ten w odpowiedzi prosi o złoto - nie o byle jakie złoto: o złoto z kolczyków kobiet. W Biblii kobiety są strażniczkami mądrości (link), a skoro w tamtych czasach kolczyków nie dało się odpinać, trzeba było je wyrywać. Być może Aaron liczył na to, że kobiety sprowadzą mężczyzn do parteru, lub że mężczyźni nie odważą się przynieść zakrwawionego złota. Jeśli taki był plan Aarona, nie zadziałał, choć Targum (to znaczy aramejskie tłumaczenie Biblii) broni honor kobiet i dodaje taki komentarz:
Ale kobiety odmówiły przekazania swoich ozdób mężczyznom. Wówczas cały lub wyrwał sobie złote kolczyki, jakie mieli na uszach i przynieśli je Aaronowi. (Targum pseudo Jonatana)
Aaron chwyta to złoto. Użyte czasownik LaKaH wyraża pewną gwałtowność, tak jakby Aaron nie do końca zgadzał się z własnymi czynami. Następnie Aaron dosłownie przygotował formę i zrobił odlew cielca. Z dalszego ciągu tekstu (w. 20) dowiemy się, że ten cielec nie był cały ze złota, ale z betonu kamiennego pokrytego złotem. Nasze tłumaczenie jest mylne, bo sugeruje jakoby cały cielec był z odlanego złota.
Dalsza mowa Aarona jest bardzo dziwna, bo w jednym zdaniu miesza dwa wyrażenia: Elohim i JHWH: «Izraelu, oto Elohim twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, Jutro będzie uroczystość ku czci JHWH». Tutaj sprawa jest zawiła. Potrzebujemy rozwikłać skojarzenie, jakie Aaron widzi między Elohim, Mojżeszem, cielcem i JHWH. Z pomocą przychodzi nam tradycja ustna, która wspomina o chłopcu o imieniu Mika:
Mika miał w swojej dłoni zapis Bożego Imienia (JHWH) oraz tabliczkę, na której Mojżesz napisał: Wyjdź cielcu! Wyjdź cielcu!, która posłużyła Mojżeszowi do wydobycia sarkofagu Józefa z Nilu. Mika wrzucił tę tabliczkę teraz do tygla ze złotem, i powstał cielec.
Ta tradycja ustna nawiązuje do wersetu 24, kiedy Aaron będzie wyjaśniał przebieg wydarzeń w ten sposób: wrzuciłem złoto do ognia i wyszedł cielec - tak jakby magicznie! Ale zastanówmy się dlaczego Mojżesz dla przywołania patriarchy Józefa miałby napisać Wyjdź cielcu ? Otóż po raz kolejny przydatna okazuje się teoria profesora Davidovitsa, który utożsamia patriarchę Józefa z egipską postacią Amenofisa (odsyłam do naszego odcinka na ten temat, link). Pełny egipski tytuł Amefonisa brzmi Amenofis Sprawiedliwy, Syn Hapu, szlachetny Byk, w skrótowej postaci Amenofis Sprawiedliwy, Syn Byka... czyli młody byk - cielec! Zresztą patriarcha Jakub przed swoją śmiercią pobłogosławił swoich synów i nazwał Józefa pierworodnym bykiem:
Do Józefa powiedział: (...) Oto Jego byk pierworodny - cześć Jemu! Jego rogi - rogami bawołu, bije nimi narody aż po krańce ziemi. (Pwt 33, 13.17)
Byk jest symbolem Józefa egipskiego, który był czczony przez Egipcjan jako Amenofis. Na jednym z jego egipskich posągów widnieje taki napis: Ludzie Karnaku przyjdźcie do mnie. Przekażę wasze błagania, ponieważ jestem pośrednikiem przy Bogu. Józef-Amenofis był tak bardzo otoczony kultem w Egipcie, że nawet tysiąc lat później, po najeździe Aleksandra Wielkiego na Egipt, Amenofis zostanie utożsamiony z egipskim bogiem Hapu, po grecku Apis, co znaczy byk! Jak widzicie, teza profesora Davidovitsa naprawdę wiele potrafi wyjaśnić.
Ludzie uważali Mojżesza za straconego. W zastępstwie potrzebowali innego znaku jednoczącego ich wszystkich. Tym znakiem jest postać Józefa, przywołana tutaj przez Aarona pod postacią młodego byka (czyli cielca). Aaron został postawiony pod ścianą w roli przywódcy Izraelitów i próbował ratować sytuację poprzez przywołanie pamięci Józefa. Nie wypierał się spuścizny Mojżesza, skoro nadal czci imię JHWH objawione Mojżeszowi w krzaku gorejącym. Próbował ostudzić zapał ludzi poprzez wymaganie złota wyrwanego im ze skóry, ale nie pomogło.
Aaron stawia więc ołtarz, a dosłownie go kamieniuje, co potwierdza tezę, że Aaron jako wysoko postawiony Lewita znał tajemnicę patriarchy Józefa dotyczącej sposobu sporządzania betonu kamiennego (odsyłam do tezy profesora Davidovitsa, link). Aaron zachowuje się jak kapłan, bo tylko kapłani byli upoważnieni do wnoszenia ołtarzy, choć jeszcze nie został poświęcony w roli arcykapłana przez Mojżesza - to wszystko potwierdza tezy profesora Davidovitsa, że Lewici opiekowali się świątynią grobową Józefa i że Aaron był kapłanem w tej świątyni.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

14:58 106 14:58Złoty cielec (Wj 32, 1-5) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Następna strona >

<
8
9
10
11
12
13
14
15
>

lista
duże ikony

Najlepsze filmy

Ósme przykazanie Tory zabrania zostawiania mięsa ofiary Paschalnej do rana. Dla chrześcijan Jezus Chrystus jest prawdziwym Barankiem Paschalnym. Jego ciało zostało zdjęte z krzyża przez Józefa z Arymatei i Nikodema przed zmierzchem, dzięki temu ten przepis został zachowany.
Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy, i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania, złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu. (J 19, 38-42)
W komentarzach do filmu na YouTubie zapraszam do zgłaszania waszych pomysłów odnośnie duchowego przestrzegania tego przykazania .Zakochany w Biblii

04:09 98 04:09DP008 Zakaz zostawiania mięsa ofiary paschalnej do rana (Wj 12, 10) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim odcinku zastanawialiśmy się nad faktem zapisania przez Mojżesza Bożych słów. Zapisać to łatwo, trudniej jest wykonać. Mimo wszystko Izraelici zrobili piękną deklarację: «Wszystkie słowa, jakie powiedział JHWH, wypełnimy!». Lud Boży zobowiązał się do posłuszeństwa przepisom Dekalogu, a więc również do uczestnictwa w liturgii powiązanej z Dekalogiem. Liturgia nadaje Dekalogowi charakter namacalny, cielesny i wspólnotowy. Bez liturgii Dekalog pozostaje pobożnym życzeniem, zbiorem wartości lub prywatną pobożnością niweczącą dzieło odkupienia z Egiptu. Dlatego odtąd i do końca czterdziestego rozdziału Księga Wyjścia będzie mowa o liturgii, z krótką przerwą na bolesny epizod złotego cielca.
Jozue powtórzył czyny Mojżesza. W obu przypadkach trzeba było zapisać warunki Przymierza, aby nikt później nie mógł ich zmieniać lub dostosowywać do własnego widzimisię. Ustępstwo w jednym malutkim punkcie Przymierza otwiera wrota do ustępstwa we wszystkich pozostałych. Stąd konieczność zapisania warunków Przymierza, żeby każdy dostosowywał siebie do Przymierza, a nie dostosowywał Przymierza do siebie.
Przymierza definiuje prawo, a w konsekwencji definiuje grzech i przewiduje, że wydarzą się odstępstwa od prawa. Pamiętajmy z Księgi Rodzaju, że zapłatą za grzech jest śmierć (Rz 6, 23), a w Księdze Kapłańskiej dowiemy się, że bez przelania krwi nie ma przebaczenia grzechów (Hbr 9, 22):
W ramach Przymierza musi być ustanowiony system ofiarniczy, który dzięki śmierci zastępczej zwierząt pozwoli na oczyszczenie ludu ze swoich grzechów. Do składania ofiar Mojżesz wyznaczył młodzieńców, to znaczy tych z ludu, którzy nie znali grzechu byli najbardziej święci z racji młodego wieku (Lewici zostaną dopiero później poświęceni do służby ołtarzowej). Mojżesz sam tych ofiar nie składał, bo nie jest rolą arcykapłana składanie ofiar zwykłych (odsyłam do naszego poprzedniego odcinka). Rolą Mojżesza jako Arcy-Arcykapłana jest samotne wejście w obłok obecności Bożej na szczycie góry Horeb, co się już niebawem wydarzy.
Ciekawe jest wykorzystanie krwi ofiar. Skoro życie ciała jest we krwi, rozlanie połowy krwi na ołtarz symbolizuje oddawanie życie Bogu, natomiast druga połowa krwi jest wylana do czar i posłuży do pokropienia Ludu. W ten sposób martwe zwierzę udzieli swojego życia pokropionym, ratując ich od śmierci, ponieważ bez przelania krwi nie ma przebaczenia grzechów (Hbr 9, 22).
Cała krew została wylana na obie strony Przymierza: na Boga i na Lud. Patrząc z drugiej strony skoro lud został pokropiony, został wyniesiony do statusu drugiego ołtarza służącego uwielbianiu Boga. Cała ceremonia ma na celu konsekrację Izraela jako królestwo kapłanów i świętego ludu, jak to zostało zapowiedziane w dziewiętnastym rozdziale (link).
Mojżesz wziął do ręki Księgę Przymierza (czyli pierwszy egzemplarz Biblii w historii) i ją głosił. Księga Przymierza nie jest martwym zapisem kronikarskim, ożyje dzięki głośnemu czytaniu. Na co Lud przyrzekł: «Wszystko, co powiedział JHWH, uczynimy i posłuchamy». Zwróćmy też uwagę na kolejność: Lud najpierw deklaruje gotowość czynienia, a później słuchania woli Bożej, choć spodziewalibyśmy odwrotnej kolejności. Wyraża to bardzo głęboką prawdę, że Prawo Boże należy najpierw praktykować - jego rozumienie przyjdzie dopiero na skutek życia w pokucie i czystości. Bo dla osoby zmysłowej rzeczy duchowe są niesmaczne, nieatrakcyjne i niezrozumiałe, stąd konieczność takiej kolejności: najpierw przestrzegać Prawo Boże, później się w nie zakochać.
Zwróćmy jeszcze uwagę na to, że nie ma tutaj miejsca na negocjacje z Bogiem, na wybiórcze przyjmowanie odpowiadających nam przykazań. W Przymierzu albo przyjmujemy wszystkie przykazania, albo od niego odstępujemy. W Nowym Testamencie święty Jakub przypomniał tę zasadę:
Choćby ktoś przestrzegał całego Prawa, a przestąpiłby jedno tylko przykazanie, ponosi winę za wszystkie. (Jk 2, 10)
Na Horebie Lud przyjął na siebie całe Prawo, to zobowiązanie zostało przypieczętowane krwią, podobnie jak pierwsze Przymierze Boga z Abrahamem (odsyłam do naszego komentarza tego wydarzenia, link). Przypominam, że wówczas dla zawarcia Przymierza potrzebna była ofiara z nieskazitelnych zwierząt: te zwierzęta zostały przepołowione i strony zawierające Przymierze musiały przejść między tymi połówkami, dając do zrozumienia, że kto by łamał postanowienia Przymierza odstępując na lewo lub na prawo podzieli los martwych zwierząt. Pokropienie Ludu krwią ofiary jest więc uroczystym zawarciem Przymierza. Odtąd nie ma już odejścia innego, niż poprzez śmierć, bo zapłatą za grzech jest śmierć (Rz 6, 23).
Na Horebie Lub trzy razy zadeklarował swoje posłuszeństwo Bogu: najpierw w rozdziale dziewiętnastym przed usłyszeniem warunków Przymierza, jako wyraz zaufania Bogu. Później jako reakcję na opowiadanie Mojżesza, wreszcie po odczytaniu tego, co Mojżesz zapisał w Biblii.
Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus

22:22 197 22:22Zawarcie przymierza (Wj 24, 4-11) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Ofiara za grzech (po hebrajsku chatat) wskazuje równocześnie na grzech i na obrzęd jego darowania. W Księdze Kapłańskiej dowiemy się, że grzechy arcykapłana są najcięższe, ponieważ mają reperkusje na cały lud, dlatego muszą zostać oczyszczone najwyższą ceną, tzn. krwią młodego cielca.
Obrzęd oczyszczenia z grzechów zaczyna się od nałożenia rąk nad zwierzęciem ofiarnym. Ta czynność nie przenosi grzechu kapłana na cielca, w takim przypadku cielec miałby skazę uniemożliwiającą złożenia go w ofierze (nie można oferować Bogu czegoś grzesznego, trefnego). Ofiara musi być bez skazy, aby mogła być przedstawiona przed obliczem Boga. Gest nałożenia rąk ma oznaczać, że ofiara jest dokonana w imieniu arcykapłana i jego synów, żeby Bóg przebaczył ich grzechy ze względu na tę ofiarę.
Krew ofiary ma wartość ekspiacyjną, czyli odpuszczenia grzechu. Krew jest siedliskiem życia, dlatego jest zarezerwowana Bogu i nie może być spożywana. To prawo zostanie wybitnie wyrażone w Księdze Kapłańskiej:
Krew należy do Boga. Oddaje się ją symbolicznie Bogu poprzez rozlewanie jej na ołtarz. Wątroba, nerki i tłuszcz są spalane na ołtarzu, reszta mięsa nie podlega rytuałowi i jest spalona poza obozem. Wrócimy do szczegółów w Księdze Kapłańskiej. Po cielcu mowa o pierwszym baranie:
Na pierwszego barana dokonany jest taki sam rytuał nałożenia rąk jak przy cielcu, ale w odróżnieniu od cielca baran jest ofiarą całopalną, czyli będzie w całości spalony na ołtarzu, żadna jego część nie będzie spożyta. Ofiara całopalna, po hebrajsku Ola od czasownika aLaH znaczącego wnosić. Ofiara całopalna jest w całości spalana, całe ciało jest zamieniony w dym, który się wnosi w górę i staje się miłą wonią Bogu, trafiającą do jego nozdrzy i uspakajającą jego gniew. Słowo gniew po hebrajsku znaczy też nozdrza, stąd takie kojarzenie. Gniew boży wybucha w obronie uciśnionych, woń kosztownych ofiar całopalnych uspakaja Boga przez to, że jest wyrazem posłuszeństwa usłyszanemu słowu Bożemu i wierności Ludu pragnącego naprawiać niesprawiedliwości, których się dopuścił. Prawdziwa woń uspakajająca Boga to nie dym z grilla, ale wierność, posłuszeństwo i pokora skruszonego ludu.
Drugi baran nie jest ofiarą całopalną ale ofiarą biesiadną wprowadzającą Aarona i jego synów w czynności kapłańskie (w. 22). Spuszczenie krwi z ofiary jest czynnością rutynową, ale wyjątkowe jest naznaczenie krwią przez Mojżesza prawego ucha Aarona i jego synów, kciuka ich prawej ręki oraz dużego palca u nóg. W sposób symboliczny całe ciało kapłanów zostało wyświęcone do sprawowania kultu, w trzech symbolicznych władzach: słuchania, czynienia i chodzenia. Również szaty liturgiczne będą pokropione krwią, a więc wyłączone z użytku świeckiego.
Ciekawe, że dokładnie taki sam rytuał będzie dotyczył uzdrowionych trędowatych: sami składają podobne ofiary i również są naznaczeni krwią na uchu, kciuku i stopie (por. Kpł 14, 21-32). Ten rytuał oznacza formalnie nowe życie dla osoby uzdrowionej, a więc i nowe życie dla osoby poświęconej służbie kapłańskiej.
Mojżesz dokonuje ofiary tłustych części drugiego barana. Ofiary roślinne (w tym przypadku chleb) kładzie na ręce Aarona i jego synów i wykonuje gest kołysania (od jednej do drugiej strony, od dołu do góry), co jest symbolem ofiarowania obejmującego swoim zasięgiem cały świat.
Zwróćmy uwagę na ten chleb, łatwo o nim zapominamy, bo nasza uwaga jest zafascynowana krwią zwierząt. Pierwsza ofiara tej nowej liturgii dokonuje się poprzez gest przekazywania chleba. Ofiara Nowego Przymierza również będzie przekazywana poprzez chleb eucharystyczny.
Przemoc i wylewanie krwi nie są Bożym zamysłem, ale skutkiem grzechu. Prawodawca troszczy się o to, żeby krew (jako siedlisko życia) była traktowana z najwyższym szacunkiem. Ofiara pokarmowa nie jest ofiarą mniej ważną. Chodzi o czynność ofiarowania, oddania Bogu tego, co od niego otrzymujemy: czy to zwierzęta czy rośliny pokarmowe, czy nawet ludzi (reprezentowanych tutaj przez kapłanów, odsyłam do naszego odcinka na temat poświęcenia pierworodnych, link).
Rytuał wyświęcenia kapłanów nie kończy się na spalaniu tłuszczu i kołysaniu pokarmów, po nich następuje ważny obrzęd spożywania części ofiar: pierś barana przypadnie Mojżeszowi, udo Aaronowi i jego synom. Posłuchajmy:
Czynność spożywania części złożonych ofiar jest bardzo ważna, bo ustanawia cielesną więź między ofiarą a ofiarującym. Spożywanie daru jest też symbolicznym ofiarowaniem siebie razem z ofiarą ołtarzową, jest symbolicznym składaniem siebie w ofierze, przynajmniej w tej części, która nadaje się na ołtarz: czyli w naszej części świętej i nieskazitelnej. Jezus-Chrystus doprowadzi tę logikę do końca i złoży siebie całego w ofierze zarówno całopalnej jak i pokarmowej przyjmując eucharystię łączymy się fizycznie z Jego ofiarą i czerpiemy korzyści wynikającego z poświęcenia się pierworodnego spośród umarłych

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

17:40 245 17:40Ofiary zwierzęce i pokarmowe (Wj 29, 10-28) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Mojżesz zaś wziął namiot i rozbił go za obozem, i nazwał go Namiotem Spotkania. A ktokolwiek chciał się zwrócić do JHWH, szedł do Namiotu Spotkania, który był poza obozem. Ile zaś razy Mojżesz szedł do namiotu, cały lud stawał u wejścia do swych namiotów i patrzał na Mojżesza, aż wszedł do namiotu. Ile zaś razy Mojżesz wszedł do namiotu, zstępował słup obłoku i stawał u wejścia do namiotu, i wtedy JHWH rozmawiał z Mojżeszem. Cały lud widział, że słup obłoku stawał u wejścia do namiotu. Cały lud stawał i każdy oddawał pokłon u wejścia do swego namiotu. A JHWH rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem. (Wj 33, 7-10)
W poprzednim odcinku dowiedzieliśmy się, że Boża świętość nie może przebywać wśród grzesznych ludzi, bo mogłaby ich zgładzić. Dlatego bezpieczniej będzie, jeśli Szechina (to znaczy obłok Bożej obecności) będzie poza obozem. Namiot, o którym mówimy, jest prywatnym namiotem Mojżesza, nie jest sanktuarium opisanym w poprzednich rozdziałach (odsyłam do playlisty - link). Kiedy Mojżesz wejdzie do tego Namiotu, zdarzy się coś, co jest być może jednym z najpiękniejszych wersetów w całym Piśmie Świętym: Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem. W Księdze Liczb będzie takie wyrażenie, że Bóg rozmawiał z Mojżeszem usta w usta (Lb 12, 8) - obrazując Słowo Boże jako Boży pocałunek. Daje się tutaj wyraz Bożej czułości przeznaczonej do całego Ludu, choć jest jeszcze zarezerwowana samemu Mojżeszowi. Słowo Boże może być przyjęte wyłącznie w atmosferze gorącej przyjaźni. Boga nie można oglądać, za to można Go słuchać w relacji przyjacielskiej.
Słowo przyjaciel po hebrajsku pochodzi od czasownika oznaczającego paść (owce), ale również podążać za kimś, a więc kochać. Przyjacielem jest ta osoba, która lubi podążać za kimś. Św. Jan Ewangelista będzie opisywał Jezusa jako Przyjaciela i Pasterza, jako Memra JHWH (Słowo Boże), co jest bezpośrednim nawiązaniem do Targumu opisującego Mojżesza rozmawiającego w Namiocie po przyjacielsku z Memrą JHWH. Nawiązanie jest tak oczywiste, że rabini już od 70 roku naszej ery wstawili Targum na indeks ksiąg zakazanych, aby wymazać pamięć tej tradycji. Rozpoczęli natomiast nową tradycją zawartą w Talmudzie i zbudowaną w opozycji do chrześcijaństwa, a więc w opozycji do dotychczasowej tradycji biblijnej. W czasach Chrystusa jasna była przyjaźń Mojżesza ze Słowem Bożym. Tym bardziej dla ówczesnych Żydów czytelne było objawienie Jezusa na górze Tabor podczas swojego przemienienia - w Jezusie mogli bez pomyłki rozpoznawać Słowo Boże, choć pojęcie wcielenia nie mieściło się w ich dotychczasowym rozumieniu.
Czytajmy dalszy ciąg tekstu:
Potem wracał Mojżesz do obozu, sługa zaś jego, Jozue, syn Nuna, młodzieniec, nie oddalał się z wnętrza namiotu. (Wj 33, 11)
Jozue pozostawał w środku Namiotu Spotkania. Jest najbliższym współpracownikiem Mojżesza. Jako jedyny z ludu nie uczestniczył w grzechu złotego cielca, dlatego jest czysty i może bezpiecznie przebywać w obecności Bożej chwały. Jozue jest figurą doskonałego ucznia przyswajającego mądrość swojego nauczyciela, ale też czuwającego nad nim, jak to czytamy w Księdze Przysłów:
Stróż drzewa figowego - spożywa jego owoc, czujny o pana - doznaje szacunku. (Prz 27, 18)
Jozue otrzyma szacunek swojego Mistrza, otrzyma też nałożenie rąk w celu wprowadzenia Ludu do Ziemi Obiecanej.
W następnym odcinku omówimy fragment zawierający zakazaną interpretację, która jest tajemnicą najpilniej strzeżoną przez talmudycznych komentatorów.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

07:30 79 07:30Przyjaciel JHWH (Wj 33, 7-11) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W naszych społeczeństwach straciliśmy wszelkie wyczucie tego, czym jest wspólnota. Wspólnota jest ciałem posiadającym różne członki pełniące różne funkcje, ale wszystkie członki są zależne od pozostałych i współodpowiedzialne za siebie nawzajem. W naszym słownictwie określamy to jako obcowanie świętych. Jest to zasada naczyń połączonych. Przewinienie któregoś członka wspólnoty ma wpływ na całą wspólnotę i hamuje ją w swoim ruchu wniesienia się ku Bogu. Siła oddziaływania jakiegoś przewinienia zależy od statusu społecznego winowajcy, w tym przypadku wymienieni zostaną Arcykapłan, naczelnicy, szeregowi lub nawet wspólnota jako całość. Nawet sędziowie lub urzędnicy nie mogą uważać, że stoją ponad prawem. Oni tym surowiej zostaną sądzeni przez Boga!
W tekście Arcykapłan jest nazywany KoHeN Ha-MaShiaH, czyli ten namaszczony kapłan. Pamiętamy z Księgi Wyjścia, że ten namaszczony kapłan jest w sposób szczególny powiązany z całym Ludem, o czym świadczy jego strój. Nosi efod (czyli stułę), na niej na wysokości barków były przymocowane dwa drogocenne kamienie, na których były wyryte imiona dwunastu pokoleń Izraelskich. Rabini mówili, że te kamienie przedstawiały grzechy dwunastu pokoleń, ciążących na barkach arcykapłana (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link). Nosił też pektorał ozdobiony 12 drogocennymi kamieniami, na których wyryte były imiona dwunastu pokoleń synów Izraela (link). Mając to na uwadze rozumiemy, że przewinienie Arcykapłana ma negatywny wpływ na całą wspólnotę, co jest wyraźnie podkreślone w trzecim wersecie: jego wina spada na lud! Tak więc nie dość, że Arcykapłan nie stoi ponad prawem, to nawet w stosunku do niego prawo stosuje się jak najściślej!
Znamy już obrzęd nałożenia rąk, który symbolizuje utożsamienie się ofiarodawcy z żertwą ofiarną. Absolutną nowością jest pokropienie krwią zasłony Najświętszego Miejsca w kierunku Arki Przymierza oraz mazanie krwią rogów ołtarza kadzenia (który stoi wewnątrz Namiotu Spotkania). Jest to naprawdę wyjątkowe, ponieważ zazwyczaj żadna część zwierzęcia nie jest wprowadzona do wnętrza Namiotu Spotkania! To tak jakby skutkiem przewinienia Arcykapłana została zerwana więź łącząca główny ołtarz na zewnątrz z ołtarzem kadzenia, który w środku Namiotu reprezentuje ofiary złożone na głównym ołtarzu (odsyłam do ciekawego odcinka na ten temat, link).
Pomazanie krwią rogów ołtarza również jest zaskakujące, ponieważ ten obrzęd jest wykonywany jedynie raz w roku w Jom Kipur, w dniu Wielkiej Pokuty. Skoro jednak ten obrzęd ma być wykonywany w przypadku wykroczeń Arcykapłana, oznacza to że istnieje pilna potrzeba, aby nie czekać na dzień Jom Kipur, ale jak najszybciej dokonać obrzędu przebłagania! Przypominam, że wciąż rozmawiamy o wykroczeniach nieumyślnych
Cały obrzęd jest oczywiście odprawiany publicznie, a więc Arcykapłan ponosi swoją winę w obliczu całej wspólnoty! Takie jest Prawo Boże, zauważcie jak bardzo dalekie jest one od naszych ludzkich kalkulacji, które z roztropności i dla dobra Kościoła każą zamiatać każdą kompromitującą sprawę pod dywan Prawo Mojżeszowe nie potępia winowajców, ona dąży do naprawy zerwanej więzi z Bogiem. Skoro zostały popełnione wykroczenia na najwyższym szczeblu, prawodawca podaje konkretny i cielesny obrzęd przebłagalny po to, żeby kult liturgiczny mógł dalej pełnić swoją funkcję jednoczącą i podnoszącą całą wspólnotę skupioną wokół urzędu Arcykapłana.
Prawodawca jako zadośćuczynienie nie wymaga publicznego biczowania, odwołania lub innej kary przypominającą zlinczowanie kozła ofiarnego. Jako sposób na przebłaganie wymaga publicznie odprawionego obrzędu, który służy naprawie więzi zerwanej przez Arcykapłana. Celem jest odzyskanie pokoju, o czym świadczy ciąg dalszy obrzędu, który jest zewach haszlamim, oddaniem pokojowym (link).
Celem obrzędu przebłagania jest przywrócenie pokoju, aby jak najszybciej móc powrócić do składania Bogu przyjemnej Mu ofiary. W odróżnieniu od obrzędu zewach haszlamim wnętrzności są obciążone winą, dlatego nie nadają się do spożycia i muszą zostać zniszczone na zewnątrz świątyni. Zwierzę symbolicznie wziął na siebie wyrok, który wisiał nad Arcykapłanem z powodu jego nieumyślnych wykroczeń. Karą jest wyrzucenie poza świątynią.
Nie sposób nie pomyśleć o Jezusie Chrystusie, który wziął na siebie winę całej ludzkości i został strącony poza obrębem świętego miasta. W przypadku tej doskonałej ofiary już nie zwierzę wzięło miejsce Arcykapłana, ale nowy Arcykapłan wziął na siebie wyrok i to nie za własne winy, ale za winy wszystkich ludzi wszystkich czasów. Zresztą ciąg dalszy tekstu właśnie opowiada o obrzędzie przebłagania za nieumyślne wykroczenia całej wspólnoty. Obrzęd jest praktycznie taki sam, bo Arcykapłan i cały lud są ściśle ze sobą powiązani.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

17:45 29 17:45Grzech arcykapłana i wspólnoty (Kpł 4, 3-21) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Czternasty rozdział Księgi Kapłańskiej opowiada o sposobie ponownego włączenia do wspólnoty liturgicznej odseparowanych osób. Osoba przyjmuje liturgiczny status nieczystej nie z faktu samej choroby, ale dopiero po ogłoszeniu tego stanu przez kapłana. Tak samo osoba staje się liturgicznie czysta nie z samego faktu wyzdrowienia, ale po ogłoszeniu tego stanu przez kapłana. W przypadku przyłączenia do wspólnoty liturgicznej wymagany jest aktywny udział osoby zainteresowanej: musi ona sama złożyć ofiarę w świątyni po spełnieniu obrzędu oczyszczenia.
Obrzęd oczyszczenia opisany w wyżej cytowanym fragmencie nie odbywa się w świątyni, ale poza obozem. Potrzebne są dwa ptaki, co jest w zasięgu kieszeni nawet najbiedniejszych izraelitów. Użyty jest kawałek drzewa cedrowego będącego symbolem siły sprawiedliwych, mamy jeszcze gałązkę hizopu, którą już spotkaliśmy w Księdze Wyjścia, kiedy trzeba było nią pomazać krwią odrzwia domów Izraelitów dla ocalenia w czasie przejścia anioła śmierci (Wj 12, 22 - link). Znów spotykamy symbolikę ocalenia od śmierci. Wszystkie trzy przybory potrzebne do obrzędu oczyszczenia nawiązują więc do tematyki wyzwolenia.
Zarzynanie ptaka nad wodą żywą i zbieranie jego krwi w naczyniu glinianym może być kolejnym nawiązaniem do przejścia przez wody Morza Czerwonego dla wyzwolenia spod władzy śmierci (Wj 14 - link). Dla chrześcijan woda zmieszana z krwią kojarzy się z wodą i krwią wypływającymi z przebitego boku Jezusa na Krzyżu. Te wody są wodami zbawczymi, są wodami oczyszczającymi z wszelkich grzechów, są znakiem wód chrzcielnych.
Stąd podobieństwo między chrześcijańskim obrzędem chrztu i żydowskim obrzędem oczyszczenia z trądu. Trędowaty poprzez obrzęd powrotu do wspólnoty odzyskuje swoją tożsamość królewską (symbolizowaną przez cedr), swoją tożsamość kapłańską (symbolizowaną bez karmazyn) oraz swoją tożsamość prorocką (symbolizowaną przez hizop, bo prorok wzywa do nawrócenia i czystości serca). Kapłan, prorok i król: tym jest oczyszczony Izraelita, który zbliża się z powrotem do świątyni dla podniesienia się ku Bogu!
Trędowaty jest też siedmiokrotnie pokropiony wodą żywą zmieszaną z krwią. Taki gest spotkaliśmy przy obrzędzie wyświęcenia kapłanów (Wj 29, 21 - link), co jest kolejnym potwierdzeniem takiego rozumienia, że każdy Izraelita jest na swój sposób kapłanem, jak to zostało uroczyście zapowiedziane pod górą Horeb: Wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym (Wj 19, 6 - link).
Ciąg dalszy obrzędu oczyszczenia trędowatego polega na wypuszczenie na wolność drugiego ptaka. Cały obrzęd przypomina rytuał Dnia Pojednania (Jom Kipur, który poznamy za dwa rozdziały), kiedy to jeden z dwóch kozłów był składany w ofierze, a drugi wypędzany na pustynię (Kpł 16, 21n). To daje taki obraz, że oczyszczenie trędowatego jest dokonane z wyprzedzeniem, nie czekając na coroczne święto Jom Kipur.
Ale to nie koniec obrzędu. Oczyszczenie z brudu jest tylko przygotowaniem do właściwego celu: uzdrowiony trędowaty czyści swoje ubrania, goli się i myje w wodzie żywej. Wraca do obozu ale pozostaje siedem dni poza swoim namiotem, co jest oczywiście nawiązaniem do symboliki siedmiu dni stworzenia. Przy okazji cała wspólnota może przekonać się, że ów człowiek jest rzeczywiście uzdrowiony. Ósmego dnia uzdrowiony trędowaty znów się myje przygotowując na randkę z Bogiem:
Ósmego dnia! Znowu spotykamy ósmy dzień, czyli nowy początek, początek nowej jakości (link)! Tego dnia oczyszczony Adam (człowiek z wielkiej litery) zbliża się do Boga za pośrednictwem ofiary i w pełni uczestniczy w ruchu całej wspólnoty ku Bogu. Pięćset lat później Jan Chrzciciel poprzez zanurzenie w wodach Jordanu również będzie wzywał do nawrócenia, do nowego początku dla składania ofiary prawdziwej i duchowej w postaci skruszonych serc. Jan Chrzciciel nie był przeciwnikiem świątyni - dążył do oczyszczenia kultu! Jezus Chrystus też nie był przeciwnikiem kapłaństwa starotestamentowego, wymagał powrotu do źródeł wiary!
Oczyszczony człowiek składa ósmego dnia wszystkie rodzaje ofiar: ofiarę zadośćuczynienia (za winy moralne - link), ofiarę przebłagalną (za wykroczenia nieumyślne - link), ofiarę całopalną (jako woń miłą Bogu - link) oraz ofiarę roślinną (na znak pokoju - link). W żadnym z tych czterech obrzędów nie ma konieczności wyznania grzechów. Co dowodzi, że nie ma równości pomiędzy cierpieniem a grzechem osobistym trędowatego. Będą co prawda w Biblii przykłady takie zależności [Miriam, Gehazi, król Ozjasz], gdzie trąd będzie wyrazem kary, to znaczy pomocy Bożej dla opamiętania zatwardziałych grzeszników. Z czasem pojawi się w Izraelu uproszczony pogląd, jakoby osoba dotknięta ciężką chorobą cierpiała za własne grzechy. Księga Hioba miała położyć kres takim przesądom.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

20:36 60 20:36Oczyszczenie z trądu (Kpł 14, 1-32) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy dzisiaj Księgę Liczb, czwartą księgę Biblii. Poświęcimy niniejszy odcinek na umieszczenie jej w kontekście całej Tory, czyli ksiąg mojżeszowych. Układ pięciu ksiąg Tory można porównać do góry, ponieważ zgodnie z biblijną konwencją literacką układu koncentrycznego najważniejszy element znajduje się w centrum tej struktury. Pierwsze jedenaście rozdziały Księgi Rodzaju odpowiadają na wielkie pytanie na temat pochodzenia ludzkości. Dalej Księga Rodzaju opowiada już nie o całym rodzaju ludzkim, ale o historii pojedynczych osób, które zostały wybrane przez Boga, usłyszały Boże wezwanie, otrzymały szczególne zadanie, i odpowiedziały czynnym posłuszeństwem poprzez wyruszenie w przygodę - mówimy o patriarchach, którzy zapoczątkowali przygodę wyruszenia w drogę, opierając się jedynie na wierze i zaufaniu Bożym obietnicom.
Wędrówka na początku wydaje się łatwa, ale w miarę upływu czasu zaczyna się wspinaczka w górę i potrzeba przewodnika pokazującego drogę na szczyt i ostrzegającego przed niebezpieczeństwami. W Biblii tę rolę przypada Mojżeszowi. W górach pośpiech bywa szkodliwy, dlatego od Księgi Wyjścia wędrówka zwolniła tempa, nasze czytanie było też wolniejsze i bardziej wnikliwe. Zatrzymywaliśmy się nad poszczególnymi wyrażeniami tak samo jak górski przewodnik zwraca uwagę na poszczególne kwiaty i krzaki, na które wycieczkowicze w ogóle nie zwracaliby uwagi, tak bardzo im się spieszy dotrzeć do szczytu. Zwrócenie uwagi na detale zwalnia tempo, ale właśnie detale pozwoliły nam odkryć sens i radość z podjętej drogi. Czasami trzeba było też pokonać trudniejsze odcinki, do pokonania których trzeba było wspomagać się nawet rękami. Niektóre fragmenty biblijne wymagały od nas cierpliwości i wytrwałości, ale po ich pokonaniu staliśmy się bogatsi i wywyższeni, weszliśmy na wyższy poziom, odkryliśmy nową jakość!
Jak to w górach bywa pokonanie ostatnich odcinków pożera najwięcej energii: ścieżka jest coraz bardziej wąska i stroma, pojawiają się rozpadliny i śnieg, trzeba zakładać raki antypoślizgowe i obowiązkowo związać się liną z pozostałymi towarzyszami, bo taką górę można pokonać wyłącznie drużynowo. Z konieczności musieliśmy wspomagać nasze czytanie Biblii komentarzami poprzednich pokoleń, co wzbogaciło naszą przygodę o duch braterstwa.
Szczytem Tory jest Księga Kapłańska, w której Mojżesz dał dostęp na szczyt całemu Ludowi Bożemu. Poruszanie się na samym szczycie jest jednak bardziej wymagające: trzeba poznać i stosować surowe zasady, nauczyć się nowych ruchów, bez których nie ma szans na dotarcie do celu, a upadek grozi śmiercią. To nie bajki, na szczycie trzeba ściśle stosować się do poleceń przewodnika, nawet kiedy się ich nie rozumie. Na przykład odkrywaliśmy ponad rozumowe zasady ofiar świątynnych, zaskakujące prawo czystości i zarezerwowane dla wtajemniczonych prawo świętości. Było ciężko, ale było warto: wejście na szczyt odkryło naszym oczom drugą stronę górę, błyszczącą w świetle bezchmurnego nieba. Jednak światło jest tam tak intensywne, że trzeba stosować się do ścisłych zasad ostrożności, aby nam nie zaszkodziło. Księga Kapłańska podniosła nas niesłychanie blisko Boga, ale pouczyła też nas, że należy zachowywać środki ostrożności, aby przy tym spotkaniu się nie spalić.
Po przejściu szczytu Księgi Kapłańskiej czas na zejście w dół. Schodzimy jednak odmienieni, nigdy nie będziemy tacy sami, jak przed wejściem na szczyt. Jesteśmy wzbogaceni o doświadczenie, które pozwala nam słuchać Słowa Bożego w nowym, żywszym świetle. Wracamy do doliny, do znanego nam świata, ale nowe światło oświetla szarą codzienność. Co nie znaczy, że wszystko będzie łatwe - wszystko będzie bogatsze.
Księga Liczb z powrotem nawiązuje do literackiego stylu przypowieści. Spojlerując dowiemy się, w jaki sposób pielgrzymujący Izrael doszedł do bram Ziemi Obiecanej, a jednak w ostatniej chwili nie zaufa Bogu i się wycofa, skutkiem czego spędzi kolejne 40 lat na pustyni, czekając na nowe pokolenie gotowe do zaufania Bogu.
Ostatnia księga, Księga Powtórzonego Prawa, będzie księgą zadumy i główkowania nad wszystkim, co się wydarzyło od wyjścia z Egiptu. Tam pożegnamy się z naszym przewodnikiem górskim: Mojżesz zejdzie ze sceny, bo sam nie wejdzie do Ziemi Obiecanej ale przekaże pałeczkę Jozuemu, inaczej mówiąc Jezusowi (Jozue i Jezus to dwa sposoby wymówienia tego samego imienia).
Wróćmy do Księgi Liczb i spróbujmy zrozumieć jej przesłanie na tle całego opowiadania biblijnego.
Wyjście z Egiptu charakteryzowało się przejściem przez wody Morza Czerwonego, przejściem przez pustynię i zatrzymaniem się u stóp Bożej góry Synaj (lub Horeb). Na górze Synaj zamieszkaliśmy u Boga i poznaliśmy styl życia świętego. Zastosowanie prawa świętości w naszym codziennym życiu będzie kolejnym przejściem przez pustynię, o tym właśnie będzie opowiadać czwarta Księga Biblijna, która po hebrajsku jest nazywana BeMiDBaR, czyli na pustyni.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

19:16 23 19:16Księga Liczb - wstęp

Dodał: ZakochanywBiblii

W trakcie trzech dni potrzebnych do pokonania pustyni Paran mieliśmy już jeden bunt szemrania przeciwko Bogu (nie wiadomo za co), teraz mamy kolejny bunt, tym razem znamy przyczynę niezadowolenia: za brak różnorodności w jadłospisie. Przypominam, że manna była bardzo smaczna, miała smak ciastka z miodem (Wj 16, 31), była doskonałym pokarmem dającym każdemu wszystkie potrzebne składniki odżywcze, dodatkowo jej smak dopasował się do upodobań jedzącego (odsyłam do odpowiedniego odcinka - link). W Księdze Wyjścia mieliśmy do czynienia z buntem kończącym się zesłaniem przepiórek, ale w owym czasie nie było jeszcze manny, więc można było jeszcze pobłażliwie potraktować tamten bunt. W Księdze Liczb sytuacja jest inna: jest to bunt ludzi sytych, którzy chcą zaspokajać żądzę mięsa. Minął dopiero rok od wyjścia z Egiptu i pamięć już im zawodzi, bo twierdzą że w Egipcie jedli ryby za darmo. Czyżby niewolnik jadł za darmo strawę rzuconą mu przez właściciela? Czy bardziej chodzi o to, że w zamian za mannę nie było wymogu przestrzegania Prawa Bożego? Przymierze z Bogiem wymaga rzeczywiście, aby każdy członek wspólnoty pracował nad sobą.
Na pustyni każdy otrzymywał codziennie z Bożej opatrzności dokładnie tyle, ile jest mu było potrzebne do życia, jak w modlitwie Jezusowej: chleba naszego powszedniego daj nam DZISIAJ. W tym słowie DZISIAJ tkwi cała trudność życia wiarą: człowiek wierzący jest sprowadzany do statusu dziecka. Dziecko otrzymuje jedzenie w czasie i ilości, o które rodzice decydują, a więc w oczach dziecka rodzice są ustawodawcami. W pewnym momencie dziecko buntuje się przed takim stanem rzeczy, bo dla niego wola rodziców jest wolą narzuconą z zewnątrz, zaczyna odbierać rodziców jako ciemiężycieli. Nawet jeśli rodzinny chleb jest obfity, dziecko może je odbierać jako zniewolenie. Choć wie, że rodzice go kochają, odbiera ich miłość jako ciężar. Wówczas otrzymane smaczne, pożywne jedzenie przestaje dla niego być znakiem miłości, a staje się znakiem poddaństwa.
Izraelici na pustyni doświadczają codziennej manny, ale skąd mają mieć pewność, że dostaną ją jeszcze jutro? Tym się różni dziecko od dorosłego: dziecko żyje w sytuacji zależności od miłości rodziców, dorosły stara się od wszelkiej zależności uciekać. Zależność od codziennej manny jest więc próbą wiary w wierność Tego, który tę mannę dostarcza. Jest próbą zaufania, jest wymogiem stanięcie się dzieckiem względem Boga, zgodnie ze słowami Pana Jezusa: (Mt 18, 3)
Dzieciństwo Boże to mężna, świadoma decyzja zaufania Bogu, to wybór wiary i pokonanie iluzji samowystarczalności. Zaufanie jest ryzykiem (Błażej Pascal mówił o zakładzie), jest wyborem dokonanym z pewną dozą niepewności, ale jest wyrazem naszej wolności. Czytając Księgę Liczb śledzimy z zainteresowaniem czy Izraelici podejmą to ryzyko - czy naśladują swoich patriarchów, czy codziennie zaakceptują bycie Ludem Wybranym - albo raczej czy staną się ludem takim jak inne ludy, pragnące decydować sam o sobie, bez zależności od Prawa Bożego?
Wybór zaufania i wiary, a więc wybór stanięcia się dzieckiem w Bożych objęciach, nie jest aktem infantylnym. Jest wyborem ludzi silnych, mężnych i wolnych od pożądań. Powtórne narodzenie polega na tym, aby przejść z wiary infantylnej, spontanicznej, do wiary dojrzałej, będącej aktem świadomego wyboru, podejmującego ryzyko. Jest przejściem od stanu wymuszonej zależności do stanu zaakceptowanej zależności. Decyzja o podjęciu tego przejścia jest próbą życiową. Wszystkie kryzysy, które po kolei poznamy w Księdze Liczb są etapami wzrostu ze stanu infantylnego do stanu synostwa dzięki mężnemu wyborowi ryzyka wiary.
Mojżesz znalazł się między młotem a kowadłem. Skarży się Bogu: Czemu nie darzysz mnie życzliwością? Nie mogę już sam dłużej dźwigać troski o ten lud, już mi nazbyt ciąży. Ta skarga trochę przypomina modlitwę Jezusa w Getsemani: Ojcze, jeśli chcesz, oddal ode mnie ten kielich! W obu przypadkach mamy do czynienia z pokornym powierzeniem się Woli Bożej w obliczu próby przekraczającej ludzkie siły. W tych skargach widać pokorę, zaufanie i zawierzenie syna swojemu kochającemu ojcu. Pokorne dziecko wierzy w to, że z Bogiem wszystko może dokonać. W tej modlitwie syn niczego nie wymusza na ojcu, ale powierza się jemu po to aby to, co niemożliwe, stało się możliwe.
Modlitwa Mojżesza nie jest podobna do naszych formułek odmówionych z myślami biegnącymi gdzieindziej. Jest modlitwą angażującą całe jego jestestwo, całe jego życie. Mówi wprost: raczej mnie zabij, abym nie patrzył na swoje nieszczęście. Osiągamy tutaj szczyt cierpienia, który powoduje że człowiek pragnie bardziej śmierci niż życia. Nie jest to narzekanie, Mojżesz gra vabank i kładzie swoje życie na stół. Jest to miłość najwyższego stopnia, kiedy ktoś składa ofiarę ze swojego życia.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

21:40 69 21:40Dość tej manny! (Lb 11, 4-35)

Dodał: ZakochanywBiblii

Narracja Księgi Liczb jest dość powolna, grunt że stopniowo posuwamy się do przodu ku Ziemi Obiecanej. Izraelici obeszli ziemię Edomu, co nałożyło sporo drogi. Tereny pustynne nie były zamieszkiwane, można było więc spokojnie je przemierzać aż do rzeki Arnon wyznaczającej granicę królestwa Amorytów. Werset szesnasty wspomina o studni Beer, która została dana przez Boga Abrahamowi, co jest równoznaczne z głoszeniem prawa Izraelitów do posiadania tej ziemi. Kończy się więc tułaczka Izraelitów przez obce tereny, zbliżają się do ziemi danej im przez Boga. Wojny, które będą się tutaj odbywać nie polegają na podbiciu nowego terytorium, ale na odzyskaniu ziemi tymczasowo opuszczonej, do której nie utraciło się prawa, skoro Boże obietnice są nieodwołalne. Dlatego wszystkie nadchodzące potyczki mieszczą się w kategorii wojny sprawiedliwej. Zaczynają jednak od próby negocjacji z Sihonem, królem Amorytów:
Rabini zbudowali nieprawdopodobną opowieść science-fiction na temat Sichona, który miał być gigantem z czasów Noego. Ta fabulacja jest niczym nie poparta. Faktem jest, że Sichon był królem Amorytów, nie pozwolił na pokojowe przejście Izraelitów, stąd nieuchronny konflikt i zwycięstwo militarne opiewane przez triumfalne pieśni pochodzące raczej z i kultury ludowej, skoro w tych wszystkich wspaniałych opowiadaniach wymienieni są wszyscy oprócz Boga i Mojżesza.
Jeszcze raz przypominam, że w tamtym czasie granice były płynne i nie ma nic bulwersującego w fakcie przesiedlenia ludów. Werset 26 napomina, że Amoryci przybyli niedawno, skoro zajmują ten teren dopiero od jednego pokolenia. Zresztą Amoryci sami wpakowali się w kłopoty nie pozwalając Izraelitom na przejście, byli zadufani w sobie i agresywni. Nie ma nic bulwersującego w tych wydarzeniach.
Ciąg dalszy tekstu opowiada o pokonaniu Oga, kolejnego mitycznego olbrzyma, którego łóżko grobowe miało cztery metry długości (Pwt 3, 11). Do treści opowiadania wracają Bóg i Mojżesz, ale tym razem przemoc może nas szokować:
Współczesny człowiek bulwersuje się na wieść o tym, że Bóg nakazał zgładzić Oga i całe jego wojsko. Zauważmy, że Og jako pierwszy wyruszył do wojny, nie było nawet mowy o pertraktacjach. Bóg dał zapewnienie Mojżeszowi: Nie bój się go! i rzeczywiście zwyciężyli. Co mieli z zakładnikami zrobić? W tamtych czasach nie było więzień, z jeńców można było ewentualnie zrobić niewolników, ale Izraelici na tym etapie są jeszcze ludem wędrownym i nie mogą sobie na to pozwolić, więc wygrana wojna musiała skończyć się unieszkodliwianiem wrogów. Rabini znów opowiadają niestworzone historie na temat Oga, ale nie ma o tym wzmianki w tekście biblijnym.
Zwycięstwo militarne przyszło łatwo, w następnym rozdziale dowiemy się, że poganie dla zwyciężenia Izraelitów uciekną się do mocy nadprzyrodzonych i spróbują rzucić na nich klątwy. Co z tego wyjdzie? Dowiemy się w następnym odcinku.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

15:02 21 15:02Podbój Zajordania (Lb 21, 10-35)

Dodał: ZakochanywBiblii

Wracamy do naszej lektury tekstu biblijnego, werset po wersecie. Długo komentowaliśmy Dekalog, bo sam w sobie zawiera streszczenie całego biblijnego prawa moralnego. Być może czujecie się przygnieceni poziomem Bożych wymagań. Na pewno tak się poczuli Izraelici, zwłaszcza biorąc pod uwagę popisy majestatu Bożego w postaci błyskawic, trąb i trzęsienia ziemi. Bojaźń odczuwana przez Izraelitów może też być spowodowana wielkością misji powierzonej im przez Boga: otrzymali zadanie, aby zanieść dziesięć słów Dekalogu całemu rodzajowi ludzkiemu! Wzniosłe powołanie, ale i wymagające Jeśli mają innym przekazywać Dekalog, dla bycia wiarygodnymi świadkami muszą najpierw go wcielić we własnym życiu. Taka jest właściwość Słowa Bożego: nie jest martwą literą ale mieczem obosiecznym:
Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. (Hbr 4, 12)
Słowo Boże obnaża nasze serca. Zmusza nas do podjęcia decyzji, do stanięcia po jednej z dwóch stron: po stronie wolności lub niewoli, po stronie prawdy lub kłamstwa, po stronie życia lub śmierci. Nie ma trzeciej drogi. Sam fakt poznania prawdy pociąga za sobą konsekwencje dla poznającego: wzywa go do posłuszeństwa prawdzie i do odpowiedzialności. Jezus o tym mówił:
Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę. Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą. (Łk 12, 47-48)
Izraelici właśnie otrzymali wielki dar Dekalogu. Reagują odruchem cofnięcia. Dlaczego? Bo doświadczyli bliskości sfery SACRUM świętości. Doświadczyli realności niewidzialnego świata duchowego, poznali wagę wymiaru CZASU, który jest wyłączną domeną Boga. Poznali Boże działanie, które przemienia świat od środka i ukierunkowuje go na PRAWDĘ, DOBRO i PIĘKNO.
Świat bóstw egipskich był całkowicie oddzielony od świata ludzkiego. Jeśli według mitologii zdarzało się, żeby egipskie bóstwo nawiedziło ludzi, to powodowało same nieszczęścia. Kiedy natomiast objawia się JHWH (Bóg Abrahama), wtedy rozpoczynają się nowe Dzieje, w których ludzie otrzymują własną misję, ukierunkowaną na spełnienie się Bożych obietnic, ale wymagającą też zaangażowania naszej wolności. I to przeraża. Nasza wolność leży w naszej możliwości podjęcia w miłości posłuszeństwa dziesięciu Bożym słowom.
Izraelici stoją przerażeni w obliczu wielkości Bożego majestatu. Co w związku z tym postanawiają zrobić? To samo, co już zrobili, kiedy byli przerażeni na widok pędzących wojsk faraona: powierzają swój los Mojżeszowi (link). Spodziewalibyśmy się, że poproszą Mojżesza, aby ten wstawił się za nimi przed Bogiem. Ale nie. Proszą Mojżesza, aby sam do nich przemówił. Obiecują nawet ślepe posłuszeństwo:
«Rozmawiaj ty z nami, a my będziemy cię słuchać! Ale Bóg niech nie rozmawia z nami, abyśmy nie pomarli!» (Wj 20, 19)
Do tej pory Mojżesz zachowywał się jak kapłan: był pośrednikiem między ludem a Bogiem, był przedstawicielem ludu przed Bogiem. W tym miejscu Mojżesz został przedstawiony w roli proroka. Bóg przemawia przez proroka. Boże Słowo jest stwórcze i przemienia tego, przez którego przemawia. Boże Słowo przekazane prorokowi przemienia proroka od środka: dzięki temu prorok przekazuje Boże orędzie nie tylko słownie, ale świadczy o Nim całym swoim życiem. Mojżesz był najpokorniejszym człowiekiem na ziemi (por. Lb 12, 3), z tej racji Boże Słowo mogło bez przeszkód promieniować od niego. Do tego stopnia, że można powiedzieć, że kiedy Mojżesz przemawiał, tak naprawdę Bóg przemawiał.
Jaka jest rola proroka? Prorok objawia ludowi znaczenie wydarzeń, przez które człowiek właśnie przechodzi. Wyjaśnia znaczenie próby. Trudności napotykane przez Izraelitów są próbą służącą do utwierdzenia ich na drodze dobra. Tak dosłownie twierdzi dwudziesty werset:
Bóg przybył po to, aby was doświadczyć. (Wj 20, 20)
Horeb jest miejscem gdzie, dzięki pośrednictwu Mojżesza, Lud Boży uczy się wybierać dobro. Przypomina drzewo poznania dobra i zła, które również było próbą mającą na celu umacniać Adama i Ewę w ich wyborze dobra. Mojżesz wyjaśnia dlaczego Bóg na Horebie wybrał tak przerażającą formę dla objawienia swojej chwały: po to, żebyście nie grzeszyli (w. 20). Taki jest Boży cel.
Wielkość majestatu Bożego wzbudza trwogę i Bóg wymaga, żebyśmy byli Mu posłuszni chociażby ze strachu przed Jego majestatem, jeśli nie potrafimy być Mu posłuszni z synowskiej miłości. Posłuszeństwo powinno wynikać z miłości, ale lepsze posłuszeństwo ze strachu niż nieposłuszeństwo. Strach przed Bogiem ma nas właśnie doprowadzić do bojaźni, następnie do pobożności, później do fascynacji Bogiem, wreszcie do miłości.

Zakochany w Biblii

12:01 41 12:01Od strachu do bojaźni (Wj 20, 18-21) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

JHWH rzekł do Mojżesza: «Wstąp do Mnie na górę i pozostań tam, a dam ci tablice kamienne, Prawo i przykazania, które napisałem, aby ich pouczyć». Wstał więc Mojżesz i Jozue, jego pomocnik, i wstąpił Mojżesz na Górę Bożą. Powiedział zaś do starszyzny: «Pozostańcie tu, aż wrócimy do was. Oto będzie z wami Aaron i Chur. Kto miałby jakąś sprawę do załatwienia, może się zwrócić do nich». (Wj 24, 12-14)
W poprzednim odcinku uczestniczyliśmy ze starszyzną Izraela w niebiańskiej uczcie z najpożywniejszego mięsa i z najwyborniejszych win. Po skończeniu się tej wizji opowiadanie wraca do Mojżesza. Bóg wzywa go do siebie, aby wręczyć mu tablice zawierające dziesięć słów Dekalogu. Kamienne tablice są streszczeniem całego Prawa. Całe mojżeszowe prawo moralne zawiera się w Dekalogu, każde z 613 rabinicznych przykazań może być przyporządkowane któremuś z przykazań Dekalogu. Prawo mojżeszowe zostało napisane przez Boga, zostało wyryte na kamieniu a więc obowiązuje na zawsze. Bóg zapisał Prawo na tablicach aby ich pouczyć Biblia, jako zapisane Słowo Boże, służy do nauczania, ułatwia zatrzymanie w pamięci faktycznego Prawa, które ma być nauczane poprzez słowo i własny przykład.
W narracji pojawia się nagle Jozue. Poznaliśmy go w siedemnastym rozdziale, kiedy wziął dowództwo wojsk lądowych do walki z Amalekiem, podczas gdy Mojżesz modlił się wystawienniczo na górze (odsyłam do odpowiedniego odcinka: link). Jozue doprowadził Lud do zwycięstwa dzięki modlitwie Mojżesza, jest jego najbliższym pomocnikiem. Kolejne nawiązanie do siedemnastego rozdziału znajdujemy w osobach Aarona i Chura, którzy wówczas podtrzymywali ręce Mojżesza. Właśnie oni mają teraz opiekować się Ludem podczas nieobecności Mojżesza i Jozuego.
Po sześciu dniach oczekiwania Mojżesz wchodzi samotnie do chwały Pańskiej, podobnie jak arcykapłan wchodził do świątyni po uprzednim oczyszczeniu:
Gdy zaś Mojżesz wstąpił na górę, obłok ją zakrył. Chwała JHWH spoczęła na górze Synaj, i okrywał ją obłok przez sześć dni. W siódmym dniu JHWH przywołał Mojżesza z pośrodka obłoku. A widok chwały JHWH był w oczach Izraelitów jak ogień pożerający na szczycie góry. Mojżesz wszedł w środek obłoku i wstąpił na górę. I pozostał Mojżesz na górze przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy. (Wj 24, 15-18)
Mojżesz wszedł do obłoku chwały Pańskiej. Ten obłok był świetlisty, jak ogień pożerający. To powinno nam przypominać inne świetliste wydarzenie na innej górze, gdzie Jezus przemienił się przed Piotrem, Jakubem i Janem: jego twarz stała się świetlista jak słońce, pojawili się tam Mojżesz i Eliasz i rozmawiali ze sobą. Czyli to, co widzieli Piotr, Jakub i Jan na górze Tabor jest tym, co widzi Mojżesz na Horebie! Na Taborze apostołowie dotarli do samego źródła Przymierza, tym samym ukazany został ścisły związek między Starym a Nowym Przymierzem, między pierwszym a drugim Mojżeszem.
Tradycja żydowska zrozumiała, że Mojżesz otrzymał tablice Prawa z rąk samego Słowa Bożego, MeMRaH JHWH. Zresztą imię Jezus pojawiło się w tekście: Jozue to grecka wersja imienia Jehoszua, zdrobnianego jako Jeszua, po grecku Jezus. Mojżesz doszedł do góry z Jehoszuą, zostawił go przed obłokiem, a w obłoku został przywitany przez Jeszua. Jehoszua wprowadzi Izraelitów w Ziemi Obiecanej, Jeszua wprowadzi wszystkie narody do Nowej Ziemi ceną własnej krwi. Ten obraz pozwala nam lepiej zrozumieć, że Jeszua (Jezus) jest zarówno Drogą, Prawdą i Życiem (J 14, 6).
Jezus jest Drogą, jak Jozue przemierzył drogę na górę Horeb.
Jezus jest Prawdą, bo Jezus jest górą objawienia Bożego, jak to już stwierdziliśmy w dziewiętnastym rozdziale (link).
Jezus jest Życiem, jest MeMRaH JHWH, jest źródłem tryskającego Słowa, z którego Mojżesz pił bezpośrednio na Horebie.
Chyba zgodzicie się, że potrzeba co najmniej 40 dni i 40 nocy, aby kontemplować i wchłonąć te wszystkie tajemnice. Kiedy Mojżesz po takim czasie zejdzie z góry, jego twarz będzie tak świecąca, że trzeba będzie ją przykryć zasłoną:
Gdy Mojżesz zstępował z góry Synaj z dwiema tablicami Świadectwa w ręku, nie wiedział, że skóra na jego twarzy promieniała na skutek rozmowy z JHWH. Gdy Aaron i Izraelici zobaczyli Mojżesza z dala i ujrzeli, że skóra na jego twarzy promienieje, bali się zbliżyć do niego. A gdy Mojżesz ich przywołał, Aaron i wszyscy przywódcy zgromadzenia przyszli do niego, i Mojżesz rozmawiał z nimi. Potem przyszli także Izraelici, a on nakazał im wszystko, co JHWH mu powiedział na górze Synaj. Gdy Mojżesz zakończył z nimi rozmowę, nałożył zasłonę na twarz. (Wj 34, 29-33)
Piotr chciał zamieszkać na górze Tabor, ten przywilej nie został dany jemu, ale Mojżeszowi. Takie doświadczenie przemienia człowieka! Przez 40 dni Mojżesz na własne oczy widział niebiańską Jerozolimę i niebiańską liturgię. Będzie ją odtwarzał na ziemi, opis tej liturgii zajmie nam siedem najbliższych rozdziałów - to będzie kolejny cykl wykładów. Życzę owocnego słuchania.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron faraon

09:43 75 09:43Obłok chwały JHWH (Wj 24, 12-18) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Niniejsze dwa wersety wyłuszczają istotny aspekt kapłaństwa w Izraelu: jest dziedziczny i przekazywalny. Szaty kapłańskie przechodzą z ojca na syna.
Tylko jeden z synów zostanie nowym arcykapłanem, domyślnie będzie to pierworodny. Obrzęd jego wyświęcenia jest tak ważny, że trwa aż siedem dni, co jest nawiązaniem do siedmiu dni Stworzenia, ale również do wymiaru wyzwolenia, który jest specyficznie powierzony Ludowi Wybranemu a szczególnie arcykapłanowi, który musi nadzorować prawidłowe składanie ofiar upamiętniających wyzwoleńcze działanie JHWH, tzn. Boga wyzwoliciela (link). Egipcjanie składali ofiary bożkom w celu ich nakarmienia, w Izraelu ofiary mają na celu podtrzymywanie pamięci o raz wykonanym odkupieniu, ale pozwalają również na codzienne wyzwalanie Izraelitów z powracającego jarzma grzechu. Raz jeszcze widzimy, że akt stworzenia i wyzwolenia są ściśle ze sobą zespolone. Dokłada się do nich akt uświęcenia, które dokonuje się przy pomocy liturgii, wokół ołtarza.
Wracając do obrzędu wyświęcenia kapłanów, w poprzednim odcinku przeczytaliśmy przeznaczenie piersi i uda drugiego barana, nie było sprecyzowane co ma być zrobione z resztą mięsa. Odpowiedź przychodzi w tych wersetach: (Wj 29, 31-35)
Resztki drugiego barana podzielają los resztek młodego cielca: mają być spalane poza obozem. Wrócimy później do symboliki poszczególnych części zwierzęcych jak wątroba, nerki, tłuszcz, lewe udo, itd. Te części są zarezerwowane kapłanom i będą spożywane podczas rytualnych posiłków. Już kilka razy mówiliśmy, że posiłek nie jest miejscem jedzenia, ale przede wszystkim miejscem ustanowienia cielesnych relacji. Poprzez posiłek budowana jest wspólna historia, w tym przypadku nawiązuje się nowa wspólnota między Bogiem i nowo-wyświęconymi kapłanami. Więź jest wewnętrzna. Kult Izraela ma być kultem wewnętrznym, szczerym, cielesnym, w odróżnianiu od kultu pogańskiego, który kończy się na przestrzeganiu zewnętrznych praktyk zabobonnych, niezależnych od postawy wewnętrznej.
Po ustanowieniu instytucji kapłaństwa, kolej na poświęcenie ołtarza. Obrzęd poświęcenia będzie trwał również siedem dni.
Skoro ołtarz musi zostać oczyszczony z grzechu i uświęcony, tak jak zwykły człowiek, wygląda na to, że istnieje coś takiego jak grzech ołtarza. Z tego można wyciągnąć wniosek, że biblijne pojęcie grzechu nie jest tożsame z pojęciem grzechu moralnego. Biblijny grzech nie jest aktem nieposłuszeństwa, ale stanem odłączenia od Boga. W przypadku ludzi oddzielenie to skutek nieposłuszeństwa. W przypadku ołtarza, niepoświęcony ołtarz jest świecki i dopiero jego oczyszczenie wodą, namaszczenie olejem i pokropienie krwią uczynią go świętym, czyli oddzielonym od spraw świeckich, ale za to połączonym z Bogiem.
Świętość biblijna nie polega tylko na oddaleniu się od profanum, ale też na przylgnięciu do Boga. Świętość ołtarza objawia się tym, że sam uświęci to, co go dotknie. Tak samo jak istota żywa charakteryzuje się tym, że daje życie, podczas gdy istota wolna charakteryzuje się tym, że daje innym wolność. Świętość ma zdolność uświęcenia wszystkiego czego się dotknie, nawet prozaicznych czynności codziennego życia Jest to wzniosła prawda duchowa, która zasługuje na głębszą kontemplację.
Wracając do tekstu, uświęcenie ołtarza będzie dokonywane ofiarą ustawiczną, to znaczy dwukrotnie każdego dnia rano i wieczorem, po wsze czasy.
A oto z czego będziesz składał ofiarę: dwa roczne baranki codziennie i ustawicznie. Jednego baranka ofiarujesz rano, a drugiego baranka ofiarujesz o zmierzchu. Do pierwszego baranka dodasz dziesiątą część efy najczystszej mąki, zaprawionej ćwiartką hinu wyciśniętej oliwy, a jako ofiarę płynną złożysz wino w ilości ćwiartki hinu. A drugiego baranka ofiarujesz o zmierzchu z taką samą ofiarą pokarmową i taką samą ofiarą płynną jak rano, jako miłą woń na ofiarę spalaną dla JHWH. To będzie ustawiczna ofiara całopalenia, składana z pokolenia w pokolenie u wejścia do Namiotu Spotkania, przed JHWH, gdzie będę się spotykał z tobą, aby rozmawiać. Tam będę się spotykał z Izraelitami, i to miejsce będzie uświęcone przez moją chwałę. I poświęcę Namiot Spotkania i ołtarz; Aarona i jego synów poświęcę, aby mi służyli jako kapłani. (Wj 29, 38-44)
Ofiara ustawiczna składa się z części zwierzęcej i z części roślinnej występują zawsze razem. Codzienny rytuał ma trwać przez wszystkie pokolenia, co zapewni obecność Boga pośród Izraela i Jego nieustającą łaskawość.
Jeśli chodzi o przytoczone miary, efa jest miarą objętości dla sypkich produktów i wynosi około 40 litrów. Hin wynosi prawdopodobnie około 7 litrów.
Opowiadanie kończy się pięknym podsumowaniem. Jest na tyle ważne, że poświęcimy tej końcówce osobny odcinek.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron

13:08 41 13:08Poświęcenie ołtarza (Wj 29, 29-41) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Następna strona >

1
2
3
4
5
6
7
8
9
>

Najczęściej oglądane filmy na kanale Zakochany w Biblii

Szczęśliwi, których droga nieskalana,

którzy postępują według Prawa Pańskiego.

2 Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia,

całym sercem Go szukają,

3 którzy nie czynią nieprawości,

lecz kroczą Jego drogami .

4 Ty na to dałeś swoje przykazania,

by pilnie ich przestrzegano.

5 Oby moje drogi były niezawodne

w przestrzeganiu Twych ustaw!

6 Wtedy nie doznam wstydu,

gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania.

7 Będę Ci dziękować szczerym sercem,

gdy się zaprawię do wyroków Twej sprawiedliwości.

8 Przestrzegać będę Twych ustaw,

nie opuszczaj mnie nigdy!

Bet9 Jak młodzieniec zachowa ścieżkę swą w czystości?

- Przestrzegając słów Twoich.

10 Z całego serca swego szukam Ciebie;

nie daj mi odstąpić od Twoich przykazań!

11 W sercu swym przechowuję Twą mowę,

by nie grzeszyć przeciw Tobie.

12 Błogosławiony jesteś, Panie,

naucz mnie Twoich ustaw!

13 Opowiadam swoimi wargami

wszystkie wyroki ust Twoich.

14 Cieszę się z drogi Twych napomnień

jak z wszelkiego bogactwa.

15 Będę rozmyślał o Twych postanowieniach

i ścieżki Twoje rozważał.

16 Będę się radował z Twych ustaw,

słów Twoich nie zapomnę.

Gimel17 Czyń dobrze słudze swojemu, aby żył

i przestrzegał słów Twoich.

18 Otwórz moje oczy, abym ujrzał

dziwy Twojego Prawa.

19 Jestem gościem na ziemi,

nie kryj przede mną Twych przykazań!

20 Dusza moja omdlewa z tęsknoty

wciąż do wyroków Twoich.

21 Zgromiłeś pyszałków;

przeklęci, co odstępują od Twych przykazań!

22 Oddal ode mnie

hańbę i pogardę,

bo zachowuję Twoje napomnienia.

23 Choć możni zasiadają, by zmawiać się przeciw mnie,

Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach.

24 Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą,

Twoje ustawy są mi doradcami.

Dalet25 Przylgnęła do prochu moja dusza,

przywróć mi życie według Twego słowa!

26 Opowiedziałem Ci moje drogi i wysłuchałeś mnie,

naucz mnie Twoich ustaw!

27 Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień,

abym rozważał Twe cuda.

28 Moja dusza nie zaznaje spoczynku ze zgryzoty;

podźwignij mnie zgodnie z Twoim słowem!

29 Drogę kłamstwa

odwracaj ode mnie,

daj mi zaś łaskę Twojego Prawa!

30 Drogę wierności obrałem,

pragnąc Twoich wyroków.

31 Lgnę do Twoich napomnień,

nie daj mi okryć się wstydem!

32 Biegnę drogą Twoich przykazań,

bo rozszerzasz mi serce.

He33 Naucz mnie, Panie,

drogi Twoich ustaw,

bym przestrzegał ich aż do końca.

34 Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał,

a zachowywał je całym sercem.

35 Prowadź mnie ścieżką Twoich przykazań,

bo mam w nich upodobanie.

36 Nakłoń me serce do Twoich napomnień,

a nie do zysku!

37 Odwróć me oczy,

niech na marność nie patrzą;

na Twojej drodze udziel mi życia!

38 Spełnij wobec sługi Twego swoją obietnicę,

daną bojącym się Ciebie.

39 Odwróć moją hańbę,

która mnie trwoży,

bo Twoje wyroki są pełne dobroci.

40 Oto pożądam Twoich postanowień,

według Twej sprawiedliwości obdarz mnie życiem!

Waw41 Niech zstąpi na mnie, Panie, Twoja łaska,

Twoje zbawienie, według Twojej obietnicy,

42 bym mógł dać odpowiedź tym, którzy mnie znieważają,

bo polegam na Twoich słowach.

43 Nie odbieraj moim ustom

słowa prawdy,

bo ufam Twoim wyrokom,

44 a Prawa Twego zawsze strzec będę,

na wieki, na zawsze.

45 Chcę kroczyć drogą przestronną,

bo szukam Twoich postanowień.

46 O Twych rozkazach chcę mówić

w obecności królów,

a nie doznam wstydu.

47 I będę się weselił z Twoich przykazań,

które miłuję.

48 Wznoszę ręce moje

ku Twym przykazaniom,

które kocham,

i rozważać będę Twoje ustawy.

Zain49 Pomnij na słowo swoje do Twojego sługi,

przez które mi dałeś nadzieję.

50 W moim ucisku jest dla mnie pociechą,

że Twoja mowa obdarza mnie życiem.

51 Ludzie zuchwali bardzo mi ubliżają,

a ja nie odstępuję od Twojego Prawa.

52 Przypominając sobie Twe wyroki odwieczne,

Panie, doznaję pociechy.

53 Gniew mnie ogarnia z powodu występnych,

co porzucają Twe Prawo.

54 Twoje ustawy stały się dla mnie pieśniami

na miejscu mego pielgrzymowania.

55 Nocą pamiętam

o Twoim imieniu, Panie,

by zachowywać Twe Prawo.

56 Oto, co do mnie należy:

zachowywać Twe postanowienia.

Chet57 Moim działem jest Pan - mówię,

by zachować Twoje słowa.

58 Z całego serca dbam o przychylność Twojego oblicza,

zmiłuj się nade mną według swej obietnicy!

59 Rozważam moje drogi

i zwracam moje kroki ku Twoim napomnieniom.

60 Śpieszę bez ociągania,

by przestrzegać Twoich przykazań.

61 Oplotły mnie więzy grzeszników,

nie zapomniałem o Twoim Prawie.

62 Wstaję o północy,

aby Cię wielbić

za słuszne Twoje wyroki.
Zakochany w Biblii

20:27 28593 20:27Ps 119 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Zakochany w Biblii

15:01 5079 15:01Ap 1-3 Listy do siedmiu kościołów 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Niewiasta i Smok

1 Potem wielki znak ukazał się na niebie:

Niewiasta obleczona w słońce,

i księżyc pod jej stopami,

a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

2 A jest brzemienna.

I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia.

3 I inny znak się ukazał na niebie:

Oto wielki Smok barwy ognia,

mający siedem głów i dziesięć rogów

- a na głowach jego siedem diademów.

4 A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:

i rzucił je na ziemię.

I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą,

ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecię.

5I porodziła Syna - Mężczyznę,

który wszystkie narody będzie pasał rózgą żelazną.

I zostało uniesione jej Dziecię do Boga

i do Jego tronu.

6 A Niewiasta zbiegła na pustynię,

gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga,

aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.

7 I nastąpiła walka w niebie:

Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.

I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,

8 ale nie przemógł,

i już się miejscedlanich w niebie nieznalazło.

9 I został strącony wielki Smok,

Wąż starodawny,

który się zwie diabeł i szatan,

zwodzący całą zamieszkałą ziemię;

został strącony na ziemię,

a z nim strąceni zostali jego aniołowie.

10 I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie:

«Teraz nastało zbawienie, potęga ikrólowanie Boga naszego

i władza Jego Pomazańca,

bo oskarżyciel braci naszych został strącony,

ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.

11 A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka

i dzięki słowu swojego świadectwa

i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci.

12 Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy!

Biada ziemi i morzu -

bo zstąpił do was diabeł,

pałając wielkim gniewem,

świadom, że mało ma czasu».

13 A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię,

począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę.

14 I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego,

by na pustynię leciała na swoje miejsce,

gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu,

z dala od Węża.

15 A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli wodę jak rzekę,

żeby ją rzeka uniosła.

16 Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście

i otworzyła ziemia swą gardziel,

i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił.

17 I rozgniewał się Smok na Niewiastę,

i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa,

z tymi, co strzegą przykazań Boga

i mają świadectwo Jezusa.

18 I stanął na piasku [nad brzegiem] morza.

12,1-18 Rozdział ten ilustruje walkę szatana z Kościołem w ciągu wieków.

12,1 Ma ona rysy: 1) indywidualne - Matki Mesjasza (Iz 7,11.14; Mi 5,2); 2) zbiorowe - jako symbol społeczności Izraela (Jr 3,6-10.20; Ez 16,8-14; Oz rozdz. 2), a także Syjonu (Iz 26,17; 49,14-25) lub Jerozolimy (Iz 66,7); 3) mieszane - Niewiasty z Protoewangelii (Rdz 3,14n). Jest to symbol ludu Bożego obu Testamentów. A jego konkretną przedstawicielką jest Maryja, rodząca historycznego Chrystusa. Część tradycji upatrywała tu tylko Maryję.

12,3 Symbol szatana (por. 12,9), władcy tego świata (J 12,31; 14,30; 16,11), walczącego ze światłością, czyhającego na Mesjasza.

12,5 Ps 2,9; Jr 20,15. Mesjasz jest niedostępny dla napaści szatana. Tajemnica wniebowstąpienia ujęta w perspektywie dziejów Mistycznego Ciała Chrystusa.

12,6 Zob. przyp. do 12,14nn.

12,7 Walka - w jeden obraz ujęte wszystkie napaści i porażki złych duchów od początku do końca świata; Michał - archanioł, rzecznik ludu Bożego (Dn 10,13.21).

12,8 Część rkp i wydań: nie przemogli.

12,9 Por. Łk 10,18; J 12,31.

12,10 Por. Hi 1,9nn; 2,4n; Za 3,1.

12,13 Udaremniona napaść na Mesjasza każe szatanowi przenieść ataki na Kościół.

12,14nn Mimo tych ataków Kościół jako całość ma w ciągu doczesności (por. 11,2n; 12,6; 13,5) zapewnioną opiekę Bożą - jest również nietykalny w swej najgłębszej istocie.

12,17 Są to poszczególni wierni.

Rozdział 13

Smok przekazuje władzę Bestii

1 I ujrzałem Bestię wychodzącąz morza,

mającą dziesięć rogów i siedem głów,

a na rogach jej dziesięć diademów,

a na jej głowach imiona bluźniercze.

2Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery,

łapy jej - jakby niedźwiedzia,

paszcza jej - niby paszcza lwa.

A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę.

3 I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną,

a rana jej śmiertelna została uleczona.

A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią;

4 i pokłon oddali Smokowi,

bo władzę dał Bestii.

I Bestii pokłon oddali, mówiąc:

«Któż jest podobny do Bestii

i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?»
Zakochany w Biblii

13:16 4970 13:16Ap 12-14 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny

wielkiego tłumu w niebie, mówiący:

«Alleluja!

Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego,

2bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe,

bo osądził Wielką Nierządnicę,

co znieprawiała nierządems swym ziemię,

i zażądał od niej poniesienia kary

za krew swoich sługs ».

3 I rzekli powtórnie:

«Alleluja!»

A dym jej wznosi się na wieki wieków.

4 A dwudziestu czterech Starców upadło,

i cztery Istoty żyjące,

i pokłon oddali Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc:

«Amens ! Alleluja!»

5 I dobył się głos od tronu, mówiący:

«Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy,

którzy się Go boicie, mali i wielcy!»

6 I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu,

i jakby głos mnogich wód,

i jakby głos potężnych gromów,

które mówiły:

«Alleluja,

bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący.

7 Weselmy się i radujmy,

i oddajmy Mu chwałę,

bo nadeszły Gody Baranka,

a Jego Małżonka się przystroiła,

8 i dano jej przyoblec bisiors lśniący i czysty» -

bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętychs .

9 I mówi mi [anioł]:

«Napisz:

Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!»

I mówi mi:

«To są prawdziwie słowa Boże».

10 Ja upadłem do jego stóp, by oddać mu pokłon.

I mówi mi:

«Bacz, abyś tego nie czynił,

bo jestem twoim współsługą

i braci twoich, co mają świadectwo Jezusa.

Bogu samemu złóż pokłon!»

Świadectwem bowiem Jezusa jest duch proroctwa.

ZAGŁADA WROGICH NARODÓW

Pierwsza walka zwycięskiego Słowa

11 Potem ujrzałem niebo otwarte:

a oto biały koń,

a Ten, co na nim siedzi, zwany Wiernym i Prawdziwym,

oto sprawiedliwie sądzi i walczy.

12 Oczy Jego jak płomień ognia,

a na Jego głowie wiele diademów.

Ma wypisane imięs , którego nikt nie zna prócz Niego.

13 Odziany jest w szatę we krwi skąpaną,

a nazwano Go imieniem Słowo Boga.

14 A wojska, które są w niebie, towarzyszyły Mu na białych koniach -

wszyscy odziani w biały, czysty bisior.

15 A z Jego ust wychodzi ostry miecz,

by nim uderzyć narody:

On będzie je pasał rózgą żelazną

i On udeptuje tłocznię wina zapalczywości gniewu Boga wszechmogącego.

16 A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię:

KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW.

17 I ujrzałem innego anioła stojącego w słońcu:

i zawołał on głosem donośnym

do wszystkich ptaków lecących środkiem nieba:

«Pójdźcie, zgromadźcie się na wielką ucztę Boga,

18aby pożreć trupy królów, trupy wodzów i trupy mocarzy,

trupy koni i tych, co ich dosiadają,

trupy wszystkich -

wolnych i niewolników,

małych i wielkich!»

19 I ujrzałem Bestię

i królów ziemi,

i wojska ich

zebrane po to, by stoczyły bój z Siedzącym na koniu

i z Jego wojskiem.

20 I pochwycono Bestię,

a z nią Fałszywego Proroka,

co czynił wobec niej znaki ,

którymi zwiódł tych, co wzięli znamię Bestii

i oddawali pokłon jej obrazowi.

Oboje żywcem wrzuceni zostali do ognistego jeziora,

gorejącego siarką.

21 A inni zostali zabici mieczem Siedzącego na koniu,

[mieczem], który wyszedł z ust Jego.

Wszystkie zaś ptaki najadły się ciał ich do syta.

19,1 Liturgiczna aklamacja (znaczy: chwalcie Jahwe) z ST; por. Tb 13,18 (LXX); Ps 111[110]-118[117].

19,2 Dosł.: z jej ręki.

19,5 Por. Ps 22[21],24; 115[113B],13; 134[133],1; 135[134],1.

19,7 Kościół triumfujący w ostatecznym kształcie; por. 21,2nn.

19,9 Por. w. 10; 17,1; 22,8n.

19,11 Por. 1,5; 3,7.14; 6,2. Rysy znamienne z ST: Mdr 18,15; Iz 11,4; 63,1-6.

19,12 Tajemnica Chrystusa jest niezgłębiona; por. Ef 3,8.

19,13 Por. J 1,1nn; 1 J 1,1.

19,15 Ps 2,9; Iz 63,3.

19,17 Por. Ez 39,4.17-20.

19,20 Piekło; por. Syr 7,17; Iz 66,24; Mt 5,22.29n; 18,9; Jk 3,6.

Rozdział 20

Tysiącletnie królestwo

1 Potem ujrzałem anioła zstępującego z nieba,

który miał klucz od Czeluści

i wielki łańcuch w ręce.

2 I pochwycił Smoka,

Węża starodawnego,

którym jest diabeł i szatan,

i związał go na tysiąc lat.

3 I wtrącił go do Czeluści,

i zamknął, i pieczęć nad nim położył,

by już nie zwodził narodów,

aż tysiąc lat się dopełni.

A potem ma być na krótki czas uwolniony.

4 I ujrzałem trony -

a na nich zasiedli [sędziowie],

i dano im władzę sądzenia -

i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla słowa Bożego,

i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi,

i nie wzięli sobie znamienia na czoło ani na rękę.

Ożyli oni

i tysiąc lat królowali z Chrystusem.

5 A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat dobiegło końca.

To jest pierwsze zmartwychwstanie.

6 Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu:

nad tymi nie ma władzy śmierć druga,

lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa

i będą z Nim królować tysiąc lat.
Zakochany w Biblii

19:58 4504 19:58Ap 19-22 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Potem donośnie, tak że ja słyszałem, wołał On: «Zbliżcie się, straże miasta, każdy z niszczycielską bronią w ręku!» 2 I oto przybyło sześciu mężów drogą od górnej bramy, położonej po stronie północy, każdy z własną niszczycielską bronią w ręku. Wśród nich znajdował się pewien mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z brązu. 3 A chwała Boga Izraela uniosła się znad cherubóws , na których się znajdowała, do progu świątyni. Następnie, zawoławszy męża odzianego w szatę lnianą, który miał kałamarz u boku, 4 Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy, i nakreśl ten znak Taw na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». 5 Do innych zaś rzekł, tak iż słyszałem: «Idźcie za nim po mieście i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! 6 Starców, młodzieńców, panny, niemowlęta i kobiety wybijcie do szczętu! Nie dotykajcie jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak. Zacznijcie od mojej świątyni!» I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed świątynią. 7 Następnie rzekł do nich: «Zbezcześćcie również świątynię, dziedzińce napełnijcie trupami!» Wyszli oni i zabijali w mieście.

8 A podczas gdy oni zabijali, ja pozostałem sam, upadłem na twarz i tak wołałem: «Ach, Panie Boże! Czy chcesz wyniszczyć całą Resztęs Izraela, dając upust swemu gniewowi przeciw Jerozolimie?» 9 Rzekł do mnie: «Nieprawość pokolenia Izraela i Judy jest wielka, niezmierna; kraj jest pełen krwi, a miasto pełne przewrotności. Mówią bowiem: Pan opuścił ten kraj, Pan nie widzi. 10 A więc także i moje oko nie okaże litości ani współczucia. Odpowiedzialność za ich postępowanie składam na ich głowy». 11 I oto ów mąż, odziany w lnianą szatę, z kałamarzem pisarskim u boku, oznajmił: «Uczyniłem, jak mi rozkazałeś».

Zakochany w Biblii

03:06 3396 03:06Ez 9 Apokalipsa 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Cudowne rozmnożenie chleba

1 Potem Jezus udał się na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. 2 Szedł za Nim wielki tłum, bo oglądano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali. 3 Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. 4 A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. 5 Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą się do Niego, rzekł do Filipa: «Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli?» 6 A mówił to, wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co ma czynić. 7 Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denaróws nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać». 8 Jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: 9 «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?» 10 Jezus zaś rzekł: «Każcie ludziom usiąść». A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. 11 Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. 12 A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». 13 Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, pozostałymi po spożywających, napełnili dwanaście koszów.

14 A kiedy ludzie spostrzegli, jaki znak uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat». 15 Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

Jezus kroczy po jeziorze

16 O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro 17 i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; 18 jezioro burzyło się od silnego wichru. 19 Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. 20 On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». 21 Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.

Lud szuka Jezusa

22 Nazajutrz tłum stojący po drugiej stronie jeziora spostrzegł, że poza jedną łodzią nie było tam żadnej innej oraz że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. 23 Tymczasem w pobliże tego miejsca, gdzie spożyto chleb po modlitwie dziękczynnej Pana, przypłynęły od Tyberiady inne łodzie. 24 A kiedy [ludzie z] tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. 25 Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?»

Mowa eucharystyczna

26 W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki , ale dlatego, że jedliście chleb do syta. 27 Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec». 28 Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?» 29 Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał». 30 Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? 31 Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: Dał im do jedzenia chleb z nieba». 32 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. 33 Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». 34 Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!» 35 Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. 36 Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. 37 Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, 38 ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. 39 Jest wolą Tego, który Mnie posłał, abym nic nie stracił z tego wszystkiego, co Mi dał, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. 40 To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».

09:41 3227 09:41J 6 Chleb żywy - mowa eucharystyczna 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

4 Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący oraz blask dokoła niego, a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu złota ze srebrem, ze środka ognia. 5 Pośrodku było coś podobnego do czterech Istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. 6 Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła. 7 Nogi ich były proste, stopy ich zaś były podobne do stóp cielca; lśniły jak brąz wygładzony. 8 Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza i skrzydła owych czterech istot - 9 skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie - nie odwracały się, gdy one szły; każda szła prosto przed siebie. 10 Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze cielca i oblicze orła, 11oblicza ich i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do siebie, a dwa okrywały ich tułowie. 12 Każda posuwała się prosto przed siebie; szły tam, dokąd duch je prowadził; idąc, nie odwracały się.

13 W środku między tymi Istotami żyjącymi pojawiły się jakby żarzące się w ogniu węgle, podobne do pochodni, poruszające się między owymi Istotami żyjącymi. Ogień rzucał jasny blask, a z ognia wychodziły błyskawice. 14 Istoty żyjące biegały tam i z powrotem niczym błyskawice.

15 Przypatrzyłem się tym Istotom żyjącym, a oto przy każdej z tych czterech Istot żyjących znajdowało się na ziemi jedno koło. 16 Wygląd tych kół i ich wykonanie odznaczały się połyskiem topazu, a wszystkie cztery miały ten sam wygląd i wydawało się, jakby były wykonane tak, że jedno koło było w drugim. 17 Mogły chodzić w czterech kierunkach; gdy zaś szły, nie odwracały się, idąc. 18 Obręcz ich była ogromna; przypatrywałem się im i oto: obręcz u tych wszystkich czterech była pełna oczu wokoło. 19 A gdy te Istoty żyjące się posuwały, także koła posuwały się razem z nimi, gdy zaś te Istoty żyjące podnosiły się z ziemi, podnosiły się również koła. 20 Dokądkolwiek poruszał je duch, tam szły także koła; równocześnie podnosiły się z nimi, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 21 Gdy szły [te istoty], szły i one, a gdy przystawały, również i koła się zatrzymywały; gdy one od ziemi się podrywały, podrywały się z nimi także koła, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 22 Nad głowami tych Istot żyjących było coś jakby sklepienie niebieskie, jakby kryształ lśniący, rozpostarty ponad ich głowami, w górze. 23 Pod sklepieniem jednak skrzydła ich były wzniesione, jedne przy drugich; u każdej z nich dwoje pokrywało ich tułowie. 24 Gdy szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielkich wód, jak głos Wszechmogącego, odgłos ogłuszający jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast gdy stały, skrzydła miały opuszczone. 25 Nad sklepieniem, które było nad ich głowami, rozlegał się głos; gdy stały, skrzydła miały opuszczone.

26 Ponad sklepieniem, które znajdowało się nad ich głowami, było coś, co wyglądało jak szafir, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. 27 Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, który wyglądał jak ogień wokół niego. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądem przypominało ogień, a wokół niego roztaczał się blask. 28 Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglądałem ją. Następnie padłem na twarz i usłyszałem głos Mówiącego.
21 Rzekł On do mnie: «Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił». 2 I wstąpił we mnie duch, gdy do mnie mówił, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. 3 Powiedział mi: «Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. 4 To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. 5 A oni, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną - są bowiem ludem opornym - przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich. 6 A ty, synu człowieczy, nie bój się ich ani się nie lękaj ich słów, nawet gdyby wokół ciebie były osty i ciernie i gdybyś się znalazł wśród skorpionów. Nie obawiaj się ich słów ani się nie lękaj ich twarzy, bo to lud oporny. 7 Przekażesz im moje słowa, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną, bo przecież są buntownikami.
Zakochany w Biblii

14:34 2995 14:34Ez 1-3 Zjedz ten zwój i przemów! 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pan skierował do mnie te słowa: 2 «Synu człowieczy, zapoznaj Jerozolimę z jej obrzydliwościami 3 i powiedz: Tak mówi Pan Bóg do Jerozolimy: Z pochodzenia i urodzenia swego jesteś z ziemi Kanaan. Ojciec twój był Amorytą, a matka twoja - Chittytką. 4 A twoje urodzenie: w dniu twego przyjścia na świat nie odcięto ci pępowiny, nie obmyto cię w wodzie, aby cię oczyścić; nie natarto cię solą i w pieluszki cię nie owinięto. 5 Żadne oko nie okazało współczucia, aby spełnić względem ciebie jedną z tych posług przez litość dla ciebie. W dniu twego urodzenia wyrzucono cię na puste pole - przez niechęć do ciebie.

6 Oto Ja przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię, jak szamotałaś się we krwi. Rzekłem do ciebie, gdy byłaś we krwi: Żyj, 7 rośnij! Jak trawę na polu cię uczyniłem. Rosłaś, wzrastałaś i doszłaś do wieku dojrzałego. Piersi twoje nabrały kształtu i włosy twoje stały się obfitsze. Ale byłaś naga i bez okrycia. 8 Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłości. Rozciągnąłem połę płaszcza mego nad tobą i zakryłem twoją nagość. Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze - wyrocznias Pana Boga - stałaś się moją. 9 Obmyłem cię wodą, otarłem z ciebie krew i namaściłem olejkiem. 10 Następnie przyodziałem cię wyszywaną szatą, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorems i okryłem cię jedwabiem. 11 Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twoją szyję. 12 Włożyłem też pierścień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twoją głowę. 13 Zostałaś ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz w szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaś najczystszą mąkę, miód i oliwę. Stawałaś się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaś aż do godności królewskiej. 14 Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twojej piękności, bo była ona doskonała z powodu ozdób, w które cię wyposażyłem - wyrocznia Pana Boga.

15 Ale zaufałaś swojej piękności i wyzyskałaś swoją sławę na to, by uprawiać nierząds . Oddawałaś się każdemu, kto obok ciebie przechodził. 16 Nabrałaś swoich szat i sporządziłaś sobie wyżynys [z namiotami] o różnorakich barwach i na nich uprawiałaś nierząd. 17 Wziąwszy ozdobne przedmioty ze złota i ze srebra, które ci dałem, uczyniłaś sobie z nich podobizny ludzkie i przed nimi grzeszyłaś nierządem. 18 Wzięłaś swe szaty wyszywane i okryłaś je nimi, a także moją oliwę i moje kadzidło składałaś w ofierze przed nimi. 19 Nawet żywność, którą ci dałem: najczystszą mąkę, oliwę i miód, którymi cię żywiłem, ofiarowałaś im jako miłą woń. Tak było - wyrocznia Pana Boga. 20 Brałaś też synów swoich i córki, które mi urodziłaś, a składałaś im w ofierze na pożywienie. Czy więc czymś małym jest twój nierząd? 21 Zabijałaś przecież synów moich i paląc ich, składałaś im w ofierze. 22 A przy wszystkich tych obrzydliwościach i nierządach nie pamiętałaś dni twojej młodości, gdy byłaś naga, odkryta i gdy szamotałaś się w swojej krwi.

23 A po tych wszystkich złościach twoich - biada, o biada tobie! - wyrocznia Pana Boga - 24 budowałaś sobie szałasy i sporządzałaś wzniesienia na każdym miejscu. 25 Na początku każdej drogi budowałaś sobie wzniesienie, aby tam kalać swoją piękność, i oddawałaś się każdemu przechodniowi. Mnożyłaś coraz bardziej swoje czyny nierządne.

26 Uprawiałaś nierząd z twoimi sąsiadami, Egipcjanami, o ciałach potężnych, pomnażałaś coraz bardziej swoje czyny nierządne, aby Mnie pobudzać do gniewu. 27 Oto wyciągnąłem rękę przeciwko tobie i zmniejszyłem ci żywność, i wydałem cię na łup twoim nieprzyjaciółkom, córkom filistyńskim, które się wstydziły twojego postępowania. 28 Uprawiałaś następnie nierząd z Asyryjczykami, ponieważ byłaś nienasycona; oddawałaś się nierządowi z nimi, a i tak się tym nie nasyciłaś. 29 Uprawiałaś więc znów nierząd z krajem kupieckim Chaldejczyków, i także tym się nie nasyciłaś.

30 Jakżeż słabe było twoje serce - wyrocznia Pana Boga - skoro dopuszczałaś się takich rzeczy, godnych bezwstydnej nierządnicy, 31 skoro budowałaś szałas na początku każdej drogi, skoro urządzałaś sobie wzniesienia na każdym placu, a gardząc zapłatą, nie byłaś podobna do nierządnicy, 32 lecz do kobiety cudzołożnej, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych. 33 Wszystkim nierządnicom daje się zapłatę, a ty wszystkim swoim kochankom dawałaś podarki i zjednywałaś ich sobie, by przychodzili do ciebie zewsząd i uprawiali z tobą nierząd. 34 U ciebie działo się odwrotnie niż u nierządnic: nikt nie gonił za tobą. To ty dawałaś zapłatę, a ciebie nikt nie wynagradzał. Tak, z tobą było wprost odwrotnie.

Zakochany w Biblii

12:43 2447 12:43Ez 16 Symboliczna historia Izraela 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

1 Pieśń nad pieśniami Salomona.

PIEŚŃ PIERWSZA

Oblubienica:2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!

Bo miłość twa przedniejsza od wina.

3 Woń twych pachnideł słodka,

olejek rozlany - imię twe,

dlatego miłują cię dziewczęta.

4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!

Król wprowadził mnie do swoich komnat.

«Cieszmy się i weselmy tobą!»,

sławmy twą miłość nad wino,

[jakże] słusznie cię miłują!

5 Czarna jestem, lecz piękna,

córki jerozolimskie,

jak namioty Kedaru,

jak zasłony Szalma.

6 Nie patrzcie na mnie, że jestem czarna,

że mnie spaliło słońce.

Synowie mej matki rozgniewali się na mnie,

postawili mnie na straży winnic,

a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.

7 O ty, którego miłuje dusza moja,

wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada,

gdzie dajesz im spocząć w południe,

abym się nie błąkała

wśród stad twych towarzyszy.

Chór:8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast,

pójdź za śladami trzód

i paś koźlęta twe

przy szałasach pasterzy.

Oblubieniec:9 Do klaczy mej w zaprzęgu faraona

przyrównam cię, przyjaciółko moja.

10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków,

szyja twa w koliach.

11 Wisiorki zrobimy ci złote

z kuleczkami ze srebra.

Oblubienica:12 Gdy król na uczcie przebywa,

nard mój roztacza woń swoją.

13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry,

między piersiami mymi położonym.

14 Gronem henny jest mi umiłowany mój

w winnicach Engaddis .

Oblubieniec:15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja,

jak piękna,

oczy twe jak gołębice!

Oblubienica:16 Zaiste piękny jesteś, miły mój,

o jakże uroczy!

Łoże nasze z zieleni.

Oblubieniec:17 Belkami domu naszego są cedry,

a cyprysy ścianami.

Oblubienica:

Rozdział 2

1 Jam narcyz Szaronus ,

lilia dolin.

Oblubieniec:2 Jak lilia pośród cierni,

tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt.

Oblubienica:3 Jak jabłoń wśród drzew leśnych,

tak ukochany mój wśród młodzieńców.

W upragnionym jego cieniu usiadłam,

a owoc jego słodki dla mego podniebienia.

4 Wprowadził mnie do sali biesiadnej,

i godłem jego nade mną jest miłość.

5 Posilcie mnie plackami z rodzynek,

wzmocnijcie mnie jabłkami,

bo chora jestem z miłości.

6 Lewa jego ręka pod głową moją,

a prawica jego obejmuje mnie.

Oblubieniec:7 Zaklinam was, córki jerozolimskie,

na gazele, na łanie polne:

Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie miłości,

póki sama nie zechce.

PIEŚŃ DRUGA

Oblubienica:8 Głos mojego ukochanego!

Oto on! Oto nadchodzi!

Biegnie przez góry,

skacze po pagórkach.

9 Umiłowany mój podobny do gazeli,

do młodego jelenia.

Oto stoi za naszym murem,

patrzy przez okno,

zagląda przez kraty.

10 Miły mój odzywa się

i mówi do mnie:

«Powstań, przyjaciółko ma,

piękna ma, i pójdź!

11 Bo oto minęła już zima,

deszcz ustał i przeszedł.

12 Na ziemi widać już kwiaty,

nadszedł czas przycinania drzew,

i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie.

13 Figowiec wydał zawiązki owoców

i winne krzewy kwitnące już pachną.

Powstań, przyjaciółko ma,

piękna ma, i pójdź!

14 Gołąbko ma, [ukryta] w rozpadlinach skały,

w szczelinach przepaści,

ukaż mi swą twarz,

daj mi usłyszeć swój głos!

Bo słodki jest głos twój

i twarz pełna wdzięku».

Chór:15 «Schwytajcie nam lisy,

małe lisy,

co pustoszą winnice,

bo w kwieciu są winnice nasze».

Oblubienica:16 Mój miły jest mój, a ja jestem jego,

on stada swe pasie wśród lilii.

17 Nim wiatr wieczorny powieje

i znikną cienie,

wróć, bądź podobny, mój miły,

do gazeli, do młodego jelenia

na górach Beter!

Rozdział 3

1 Na łożu mym nocą szukałam

umiłowanego mej duszy,

szukałam go, lecz nie znalazłam.

2 Wstanę, obejdę miasto

po ulicach i placach,

szukać będę ukochanego mej duszy.

Szukałam go, lecz nie znalazłam.

3 Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzą miasto.

«Czy widzieliście miłego duszy mej?»

4 Zaledwie ich minęłam,

znalazłam umiłowanego mej duszy,

pochwyciłam go i nie puszczę,

aż go wprowadzę do domu mej matki,

do komnaty mej rodzicielki.

Oblubieniec:5 Zaklinam was, córki jerozolimskie,

na gazele i na łanie polne:

nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej,

póki sama nie zechce.

Zakochany w Biblii

22:17 2139 22:17Pieśń nad pieśniami 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wierność przestrogom, Niebezpieczeństwo, Zasadzka, Pokusa, Upadek, Pouczenie

04:30 1800 04:30Prz 7 Przeciw uwodzicielce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

2 Głos mój się wznosi do Boga i wołam,

głos mój - do Boga, by mnie usłyszał.

3 Szukam Pana w dzień mojej niedoli.

Moja ręka w nocy niestrudzenie wyciągnięta,

moja dusza odmawia przyjęcia pociechy.

4 Jęczę, im bardziej wspominam Boga,

duch mój słabnie, im więcej rozmyślam.

5 Ty przytrzymujesz powieki mych oczu,

jestem wzburzony i mówić nie mogę.

6 Rozważam dni starodawne

i lata minione 7 wspominam.

Rozmyślam nocą w sercu,

roztrząsam i duch mój docieka:

8 «Czy Bóg odrzuca na wieki

i nie jest już łaskawy?

9 Czy Jego łaskawość ustała na zawsze,

a słowo umilkło na pokolenia?

10 Czy Bóg zapomniał o litości,

czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?»

11 I mówię: «To dla mnie bolesne,

że się odwróciła prawica Najwyższego».

12 Wspominam dzieła Pana,

zaiste wspominam Twoje dawne cuda.

13 Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach

i czyny Twoje rozważam.

14 Boże, Twoja droga jest święta;

który bóg dorówna wielkością naszemu Bogu?

15 Ty jesteś Bogiem działającym cuda,

objawiłeś ludom swą potęgę.

16 Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeś,

synów Jakuba i Józefa.

17 Boże, ujrzały Cię wody,

ujrzały Cię wody: zadrżały,

i odmęty się poruszyły.

18 Chmury wylały wody,

wydały głos chmury

i poleciały Twoje strzały.

19 Głos Twego grzmotu wśród terkotu kół,

pioruny świat rozjaśniły,

poruszyła się i zatrzęsła ziemia.

20 Twoja droga wiodła przez wody,

Twoja ścieżka przez wody rozległe

i nie znać było Twych śladów.

21 Wiodłeś Twój lud jak trzodę

ręką Mojżesza i Aarona.

1 Alleluja.

Gdy Izrael wychodził z Egiptu,

dom Jakuba - od ludu obcego,

2 przybytkiem Jego stał się Juda,

Izrael Jego królestwem.

3 Ujrzało morze i uciekło,

Jordan bieg swój odwrócił.

4 Góry skakały jak barany,

pagórki - niby jagnięta.

5 Cóż ci jest, morze, że uciekasz?

Czemu, Jordanie, bieg swój odwracasz?

6 Góry, czemu skaczecie jak barany,

pagórki - niby jagnięta?

7 Zadrżyj, ziemio, przed obliczem Pana całej ziemi,

przed obliczem Boga Jakuba,

8 który zmienia opokę w oazę,

a skałę w krynicę wody.

Zakochany w Biblii

03:56 1713 03:56Ps 77 Wiodłeś Twój lud jak trzodę 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja godzina. Jest to również godzina waszej walki, ponieważ zwycięskie działanie Niebieskiego Wodza, Niewiasty obleczonej w słońce, będzie się stawać coraz bardziej widoczne.
Jeszcze przez połowę czasu muszę pozostać w schronieniu na pustyni. Tutaj dokonuję największych cudów, w ciszy i pokorze.
Pustynia, na którą się chronię, to wy, synowie poświęceni Niepokalanemu Sercu, to wasze serca wysuszone licznymi ranami, zadanymi w świecie zbuntowanym przeciwko Bogu i Jego prawom, w świecie ogarniętym rozszerzającą się groźnie nienawiścią i przemocą.
Wasze wysuszone serca, wasze spragnione dusze, Moi synowie, są miejscem, na którym Niebieska Mama znajduje teraz schronienie.
Dzięki Mojej obecności pustynia ta zmienia się w kwitnący ogród pielęgnowany przeze Mnie ze szczególną troską.
Codziennie nawadniam wasze wysuszone serca czułością Mej niepokalanej miłości. Oschłość waszych dusz zraszam łaską, której jestem pełna, gdyż jako Mama muszę ją dawać wszystkim Moim małym dzieciom.
Opatruję również niebieskim balsamem wasze rany i oczyszczam was, pomagając wyzwalać się stopniowo z grzechów, z licznych braków i nieuporządkowanych przywiązań. Tak właśnie przygotowuję i użyźniam ziemię Mojego ogrodu.
Zasiewam tam miłość do Mojego Syna Jezusa, aby mogła wykiełkować i kwitnąć w sposób coraz doskonalszy i pełen światła. W Jego Duchu miłości otwieram was na słońce życzliwości Ojca, aby Trójca Przenajświętsza mogła zabłysnąć i odzwierciedlać się w niebiańskiej siedzibie, zbudowanej w Moim Niepokalanym Sercu.
Wzrastacie więc, pielęgnowani przeze Mnie, jak pokorne kwiaty, które rozchylają się, by wyśpiewywać wyłącznie chwałę Bożą i wszędzie szerzyć wspaniałość Jego miłości.
Daję wam także barwy i zapach Moich cnót: modlitwy, pokory, małości, posłuszeństwa, doskonałego oddania się.
Wzrastacie i rozwijacie się, a Ja każdego dnia przemieniam waszą pustynię w najpiękniejszy ogród, którego zazdrośnie strzegę.
#Gobbi

03:54 372 03:54Pustynia, na którą się chronię (Ap 12,1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

To jest Moja wielka bitwa.
To, co widzicie, co teraz przeżywacie, stanowi część Mego planu, który dotąd był ukryty w głębinach Mojego Niepokalanego Serca.
Trójca Przenajświętsza powierzyła Mi dowodzenie Jej armią w strasznej walce przeciw szatanowi, który od wieków jest najbardziej przebiegłym i zaciekłym wrogiem Boga.
To Mnie, najmniejszej niewolnicy Pana, Bóg powierzył wykonanie Swego zwycięskiego planu, by duch pychy i buntu został znowu pokonany pokorą i posłuszeństwem waszej Niebieskiej Mamy.
Mój przeciwnik chciał zaatakować Trójcę Przenajświętszą, wprowadzając zamieszanie w Jej wielkie Dzieło miłości i chwały.
Zaćmił Dzieło Ojca zwodząc stworzenia, aby je wciągnąć do buntu przeciwko Bogu przez szerzenie ateizmu, który nigdy w takim stopniu jak dziś nie rozpowszechniał się na świecie.
Wprowadził zamieszanie w Dzieło Syna. Aby uczynić Odkupienie bezowocnym, rozsiewa błąd w samym wnętrzu Jego Kościoła. Niewierność rozszerza się w nim jak straszny rak. Lekceważy się Papieża, którego Jezus ustanowił w Kościele fundamentem Jedności i stróżem Prawdy.
Przeciwnik wprowadził zamieszanie w Dzieło Ducha Świętego, gasząc skutecznie poprzez grzech światło życia Bożego w licznych duszach. Wielu z łatwością popełnia grzech, a nawet go usprawiedliwia, niektórzy już się więcej z niego nie spowiadają.
Jednak Niewiasta obleczona w słońce rozpoczęła już wielki bój i posuwa się codziennie naprzód dzięki wam, Mój mały wierny zastępie. Właśnie przez was chcę doprowadzić do pierwotnego blasku Dzieło stworzenia, odkupienia i uświęcenia, by Trójca Przenajświętsza mogła otrzymać największą chwałę.
Tak, Światło rozbłyśnie w stworzeniach, kiedy po klęsce wszystkich form ateizmu i po ustaniu pełnego pychy buntu będzie ono na nowo wyśpiewywać miłość i chwałę Boga.
W Kościele ponownie zabłyśnie w pełni całe światło Prawdy, wierności i jedności. Mój Syn Jezus ukaże się w takiej pełni, że Kościół stanie się Światłością dla wszystkich narodów ziemi. Sprawię, że światło łaski zabłyśnie w duszach. Duch Święty udzieli się im w obfitości, aby prowadzić je ku doskonałej Miłości.
#Gobbi

04:12 369 04:12Godzina walki (Ap 12, 1-4) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Moi najmilsi synowie, czcicie Mnie dziś w sposób szczególny w pierwszą sobotę maja miesiąca, który Mi specjalnie poświęcacie. Gromadzicie się z waszą Niebieską Mamą w Wieczernikach braterstwa i modlitwy.
Jaką pociechę przynosicie Mi w Moim głębokim bólu! Jakiej radości udzielacie Mojemu Niepokalanemu Sercu! Dzięki wam którzy Mi odpowiedzieliście okazywana Mi cześć rozkwita obecnie w całym Kościele.
Przez to mogę w waszych czasach korzystać z wielkiej mocy udzielonej Mi przez Przenajświętszą Trójcę. Dzięki niej unieszkodliwiam atak, który Mój przeciwnik, czerwony Smok, rozpętał przeciw Mnie, wymiotując ze swej gardzieli wodę jak rzekę, aby Mnie zatopić. Tę rzekę tworzą wszystkie nowe doktryny teologiczne, usiłujące rzucić cień na postać waszej Niebieskiej Mamy, zaprzeczyć Moim przywilejom, zmniejszyć oddawaną Mi cześć, ośmieszyć wszystkich oddanych Mi. Z powodu tych ataków Smoka pobożność Maryjna zmniejszała się coraz bardziej w ostatnich latach u wielu Moich wiernych, a w niektórych miejscach nawet zupełnie zanikła.
Pomocą jednak dla waszej Niebieskiej Mamy stały się dwa skrzydła wielkiego orła. Wielki orzeł to Słowo Boże, zwłaszcza Słowo zawarte w Ewangelii Mojego Syna Jezusa.
Orzeł symbolizuje jedną z czterech Ewangelii: Ewangelię według świętego Jana, gdyż wznosi się wyżej niż inne i wchodzi w samo Serce Przenajświętszej Trójcy. Ewangelia ta głosi z mocą Boskość, odwieczność i współistotność Słowa a także Bóstwo Jezusa Chrystusa.
Dwa skrzydła orła to Słowo Boże słuchane, kochane i zachowywane z wiarą; to Słowo Boże stosowane z miłością w życiu dzięki łasce. Dwa skrzydła wiary i miłości czyli Słowo Boże, którego słuchałam i którym żyłam pozwoliły Mi wznieść się ponad rzekę wszystkich ataków skierowanych przeciwko Mnie, ponieważ ukazały światu Moją prawdziwą wielkość.
Następnie znalazłam schronienie na pustyni. Tą pustynią, na której wzniosłam Moją stałą siedzibę, są serca i dusze wszystkich Moich dzieci przyjmujących i słuchających Mnie, całkowicie powierzających Mi siebie, poświęcających się Mojemu Niepokalanemu Sercu. Na tej pustyni, na której się znajduję, dokonuję dziś największych cudów. Czynię je w sercach i w duszach, to znaczy w życiu wszystkich Moich najmniejszych dzieci. Sprawiam, że idą za Mną drogą wiary i miłości. Przygotowuję je do przyjmowania, kochania i zachowywania Słowa Bożego. Pomagam im żyć nim każdego dnia konsekwentnie i odważnie.
W ciszy i ukryciu to znaczy na pustyni, na której się znajduję działam z mocą, aby poświęceni Mi synowie wierzyli dziś w Ewangelię, pozwalali się prowadzić jedynie Mądrości Ewangelii i byli zawsze żywą Ewangelią.
Przez Mój Kapłański Ruch Maryjny uformowałam we wszystkich częściach świata Mój zastęp. Jego zadanie polega na tym, by pozwolić się przenieść ze Mną na skrzydłach wielkiego orła, to znaczy na skrzydłach wiary i miłości, przyjmując w waszych czasach Słowo Boże z miłością i żyjąc tylko Nim.
Wielkie cuda jakich dokonuję dziś na pustyni, na której się znajduję polegają na takiej zupełnej przemianie życia Moich małych dzieci, by stały się odważnymi świadkami wiary i przykładami jaśniejącymi świętością. W ten sposób każdego dnia w ciszy i ukryciu przygotowuję Moje wielkie zwycięstwo nad Smokiem przez tryumf Mojego Niepokalanego serca w świecie.

#Gobbi

05:48 354 05:48Dwa skrzydła wielkiego orła (Ap 12, 14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Poznaj tło historyczne wydarzeń biblijnych!

Górny Egipt - Teby - bóg Chnum
Dolny Egipt - Memfis - bóg Amon
Nil
Nomy
Imhotep
Mastaba - Piramidy
Stare Państwo
Pierwszy Okres przejściowy
Średnie Państwo
Drugi Okres przejściowy
Hyksosi
Nowe Państwo
Echnaton - Amarna - bóg Aton
Trzeci Okres Przejściowy
Dynastie nubijskie
Asyria
Persja
Grecja
Imperium Rzymskie

Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia
Stary Testament Tanach
Księga Rodzaju Bereszit Genesis
Pięcioksiąg Tora
prof. Joseph Davidovits
Historia biblijna
Archeologia biblijna
Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz
Judaizm Religia żydowska Żydzi

10:30 335 10:30Starożytny Egipt historia w pigułce 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Pokaż więcej popularnych filmów >

Nowo dodane filmy i seriale CDA Premium

6.5/10 Lincz (2010) Cały film PL premium

3.0/10 Arcydzieło, czyli dekalog producenta filmowego (2023) Cały film PL premium

5.2/10 Kochanie, chyba cię zabiłem (2014) Cały Film PL premium

5.8/10 Konwój (2016) Cały film PL premium

6.3/10 Córki dancingu (2015) Cały film PL premium

6.4/10 Body/Ciało (2015) Cały film PL premium

4.7/10 Święty interes (2010) Cały film PL premium

7.7/10 Chce się żyć (2013) Cały film PL premium

6.0/10 Czerwony pająk (2015) Cały film PL premium

5.9/10 Anatomia zła (2015) Cały film PL premium

Nie kupuj kota w worku, 14 dni darmowego testu!

Włącz dostęp do 17421 filmów premium

W każdym momencie możesz zrezygnować. Nie chcesz korzystać? Nie płacisz!
Po okresie bezpłatnym tylko 66 groszy dziennie - 19,90 zł za miesiąc.

6.8/10 Amsterdam Vice: Początek (2019) Lektor PL premium

6.6/10 Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł (2011) Cały film PL premium

6.7/10 Dziewczyna z szafy (2012) Cały film PL premium

6.6/10 Miasto 44 (2014) Cały film PL premium

/10 STREFA PREMIER - serial online

7.4/10 Ostatnia rodzina (2016) Cały film PL premium

5.2/10 Spadek (2005) Cały film PL premium

6.3/10 Piąta pora roku (2012) Cały film PL premium

6.4/10 7 uczuć (2018) Cały film PL premium

6.4/10 Zabawa zabawa (2018) Cały film PL premium

/10 Kryzys - miniserial

7.0/10 W świetle dnia (2013) Lektor PL premium

5.2/10 Wesele w Toskanii (2014) Lektor PL premium

1.2/10 Smoleńsk (2016) Cały film PL premium

/10 Miłość w czasach terroru (2024) Cały film PL

/10 Pani B. (2021) Cały film PL

/10 Niedobitki i mutanci (2018) Cały film PL

5.5/10 Czarny mercedes (2019) Cały film PL premium

7.4/10 Dom zły (2009) Cały film PL premium

/10 Prezydenci i premierzy (2017) Cały film PL

Nie kupuj kota w worku, 14 dni darmowego testu!

Włącz dostęp do 17421 filmów premium

W każdym momencie możesz zrezygnować. Nie chcesz korzystać? Nie płacisz!
Po okresie bezpłatnym tylko 66 groszy dziennie - 19,90 zł za miesiąc.

6.3/10 Żywy lub martwy (1967) Lektor PL premium

4.7/10 Kapitan Apacz (1971) Lektor PL premium

5.5/10 Boot Hill. Czas rewolwerowców (1969) Lektor PL premium

7.0/10 Kula dla generała (1966) Lektor PL premium

5.6/10 Maria Skłodowska-Curie (2016) Lektor PL premium

5.7/10 Strzelaj Gringo... Strzelaj! (1968) Lektor PL premium

/10 Biura i ludzie (2017) Cały film PL premium

/10 Kopciuszek vs Książę (2017) Cały film PL

/10 Lotte (2020) - film dokumentalny

/10 Tata z Małopolski (2022) - film dokumentalny premium

Zobacz więcej dobrych filmów

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Relacje Inwestorskie
Dla mediów
Logotyp CDA
Dostawcy treści
CDA na Smart TV
Reklama

Ulepsz konto

Aktywuj konto CDA Premium
CDA Premium - korzyści
Karta podarunkowa CDA
Dla firm

Przydatne linki

Kontakt
Regulamin
FAQ
Polityka prywatności
RODO - informacje
Zgłoś naruszenie

Kup w

Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje