Pyaasa, wraz z kolejnym filmem Guru Dutta, Papierowe kwiaty (Kaagaz Ke Phool, 1959), stanowią szczytowe osiągnięcia jego reżyserskiej kariery. Oba nazwać można czarnymi melodramatami Dutt, wykorzystując sztafaż noir, wypowiada się w nich na temat miejsca twórcy w nowym indyjskim społeczeństwie. Obok autotematyzmu, oba charakteryzuje autobiografizm, narzucający się zwłaszcza w przypadku Papierowych kwiatów, w których główny bohater, podobnie jak autor filmu, jest uzależnionym od alkoholu reżyserem, przeżywającym pozamałżeński romans.
Warto zaznaczyć, że do kręconych w zgodzie z konwencją noir filmów Dutt wprowadził kilka innowacji, które później znalazły w Bollywood szereg epigonów. Przede wszystkim zrewolucjonizował sposób kręcenia wstawek muzycznych wyszedł z kamerą na ulice, a piosenki z nierealistycznych przerywników przekształcił w istotne elementy fabuły (jak w Pragnieniu, gdzie kolejne utwory są śpiewanymi wierszami, napisanymi przez bohatera). Po drugie, z pomocą scenarzysty, Abrara Alviego, zmodyfikował sposób prowadzenia dialogów. To dzięki nim sztywny język literacki, używany do tej pory w kinie, zastąpiony został przez żywą uliczną gwarę i charakteryzujące bohaterów idiolekty.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
