Prawdziwy kult (Wj 20, 22-24)

Przymierze, po hebrajski BeRiT, po grecku diathēkē, to pakt zawarty między dwiema stronami i na ogół zapisany w porozumieniu przekazywanym jako spuścizna, po łacinie TESTAMENTUM, po polsku Testament. Biblia to zapisana historia Przymierza zawartego między dwiema stronami: po jednej stronie Bóg (nie byle jakie bóstwo, ale Bóg osobowy o imieniu JHWH), po drugiej stronie Naród zrodzony i wybrany przez Boga. Stare Przymierze odnosi się do pierwszego Przymierza zawartego z Abrahamem na korzyść jego potomstwa. To przymierze zostało odnowione w Nowym Przymierzu zawartym we krwi Jezusa Chrystusa na korzyść wszystkich ludzi. Nowe przymierze nie anuluje pierwszego, ale jest jego kontynuacją i nadaje mu zasięg uniwersalny.
Księga Przymierza, którą właśnie otwieramy, jest zapisem postanowień Pierwszego Przymierza, jest kodeksem przepisów kultycznych, społecznych i moralnych Ludu Bożego. Wszystko, co teraz będziemy wynika z Dekalogu, jest przykładem konkretnego stosowania zasad Dekalogu w praktyce. Kodeks Przymierza chroni nas przed czysto intelektualną interpretacją Dekalogu sprowadzającą go do roli zbioru wartości. Dekalog określa granice wewnątrz których wierzący będą przez Boga przemienieni i prowadzeni po drogach wolności. Te granice składają się z konkretnych wskazówek w konkretnych okolicznościach codziennego życia.
Każdy starożytny zapis przymierza zwyczajowo zaczynało się od upamiętnienia wspólnej historii, będącej uzasadnieniem i podstawą dalszego rozwoju wydarzeń. I tak też się dzieje w naszym przypadku, posłuchajmy: (Wj 20, 22)
Bóg rzekł. Słowo od Boga jest inne, niż ludzkie. Słowo Boże jest stwórcze, działające, skuteczne. Słowo Boże czyni to, co mówi. W pierwszym rozdziale Księgi Rodzaju Bóg przemówił, skutkiem czego świat z nicości został powołany do istnienia. Przed swoją Męką Jezus przemówił i stworzył własne ciało i własną krew pod postaciami chleba i wina eucharystycznego. Bóg słowem powołuje do życia, słowem też uśmierca. Na końcu czasów Jezus pokona swoich przeciwników słowem, jak czytamy w Księdze Apokalipsy (Ap 19, 11-21)
Bóg nie jest podobny do bożków ze srebra lub złota, które mają usta ale nie mówią, mają oczy ale nie widzą (Ps 115,5). JHWH jest całkowicie różny od bóstw pogańskich. JHWH przemawia, stwarza, rodzi i zawiera przymierze. Przy czym JHWH jest Bogiem zazdrosnym, chce być uznawany jako prawdziwy, jedyny i święty Bóg. Jemu samemu należy się cześć, którą my ludzie oddajemy cieleśnie za pośrednictwem kultu liturgicznego. Oddawanie Bogu kultu jest pierwszym obowiązkiem człowieka, wynika z pierwszego przykazania Dekalogu. Takie wymowna słowa skierował Jezus do rumuńskiej mistyczki:
Uwielbienie Boga jest pierwszym obowiązkiem wszelkiego stworzenia. Kto nie wielbi Boga, popełnia największą zbrodnię wobec najwyższej Istoty i Wartości. Zachowuje się, jakby Ten, który jest nie istniał. To ostateczna pogarda... (z książki Dialogi Echarystyczne)
Adoracja należna Bogu powinna być oddawana nie tylko w wymiarze indywidualnym, ale również społecznym, za pośrednictwem kultu (link). Kult ustanawia relację wspólnotową między Bogiem a człowiekiem za pośrednictwem Służby - kult i służba, to jest to samo słowo po hebrajsku (âVaD). Nie w sensie służby niewolniczej, ale jako wyraz relacji ustanowionej między Ludem a Bogiem. Rytuał jest językiem cielesnym i symbolicznym tej relacji, dlatego relacja między JHWH i Jego Ludem wyraża się w formie rytuałów liturgicznych.
To samo zjawisko zachodzi w relacjach międzyludzkich. Na przykład posiłek jest rytuałem, który ustanawia relację między współbiesiadnikami, nie służy jedynie przyswojeniu jedzenia. Posiłek składa się z kilku rytuałów: zebranie i przywitanie gości, podziękowanie Bogu za ofiarowane dary, wspólne jedzenie, troska o potrzeby drugiego, zainteresowanie się nim, wspólne zakończenie i rozejście. Wychodzimy z takiego posiłku wzbogaceni nie tyle intelektualnie, co cieleśnie i wspólnotowo.
Kult liturgiczny jest podobnym zbiorem rytuałów cielesnych ustanawiających więź między Bogiem a Jego ludem. Oddawanie Bogu kultu liturgicznego ubogaca i wzmacnia uczestników w swojej tożsamości. Każda religia posiada własne rytuały, nie brakowało ich w Egipcie, ale różnica między kultem bałwochwalczym a kultem oddawanym JHWH jest taka, że kult Izraelitów opiera się na historycznym doświadczeniu zbawienia. Pamięć o wydarzeniach biblijnych ma zapisywać się w ciele członków Ludu Bożego poprzez powtarzanie cielesnych rytuałów liturgicznych odprawianych głównie zazwyczaj wokół wspólnotowego ołtarza. Dlatego też pierwsze konkretne zastosowanie Dekalogu mówi o przykazaniu wnoszenia ołtarza.


Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron faraon
Judaizm Religia żydowska Żydzi