DP018 Przykazanie poświęcenia pierworodnych (Wj 13, 2)

Pan tak powiedział do Mojżesza: «Poświęćcie Mi wszystko pierworodne. U synów Izraela do Mnie należeć będą pierwociny łona matczynego - zarówno człowiek, jak i zwierzę» (Wj 13, 2)
Osiemnaste przykazanie Tory dotyczy poświęcenia Bogu pierworodnych płci męskiej - zarówno ludzi, jak i zwierząt. Odsyłam do naszego komentarza do tego wersetu, gdzie stwierdziliśmy, że to poświęcenie przyjęło formę służby Lewitów, a w Nowym Przymierzu mowa o osobach konsekrowanych (powyżej link do tego odcinka).
Według Kodeksu Prawa Kanonicznego poświęcone mogą być: woda, olej, rzecz, ołtarz, budynek lub miejsce. Rzeczy poświęcone Bogu są wyłączone z użytku świeckiego, stają się wyłączną własnością Boga. Osoby fizyczne również mogą być Bogu poświęcone, wówczas stają się osobami konsekrowanymi. Osoba konsekrowana jest osobą poświęconą Bogu, potwierdza to następujący zapis Kodeksu Prawa Kanonicznego:
Kan. 607 - § 1. Życie zakonne, jako poświęcenie całej osoby, ukazuje przedziwne zaślubiny w Kościele dokonane przez Boga, stanowiące znak przyszłego wieku. Dzięki temu osoba zakonna dokonuje całkowitego oddania się, jakby złożenia się Bogu w ofierze, na skutek czego całe jej istnienie staje się ustawiczną czcią Boga w miłości.
Ustawiczna cześć Bogu oddawana przez osoby konsekrowane jest wyrazem pamięci i dziękczynienia za Dzieło wyzwolenia z niewoli grzechu, za Dzieło Odkupienia. Osoby konsekrowane swoim życiem i swoją obecnością w świecie podtrzymują pamięć o Dziele Odkupienia. Tak jak Sprawiedliwi Starego Przymierza, dokonują przebłagania za niewierność i grzechy całego ludu. Dlatego można powiedzieć, że obecność i przebłaganie dokonane przez osoby konsekrowane podtrzymują świat w istnieniu. Gdyby nie osoby konsekrowane, świat musiałby być zniszczony, podobnie jak niewykupiony osioł miał być zgładzony! (Odsyłam do odcinka na temat osiołków, link powyżej)
Dla głębszego zrozumienia tej rzeczywistości duchowej zacytuję objawienia przekazane przez Jezusa Alicji Lenczewskiej, polskiej mistyczcei zmarłej w roku 2012:
Teraz Moje cierpienia realizują się w Moich umiłowanych, wybranych dzieciach [mowa o kapłanach]. W nich chodzę po tej ziemi, jak kiedyś po ziemi palestyńskiej. Moi najbardziej umiłowani i bliscy Mojemu Sercu wypełniają swoim życiem Moje zbawcze posłannictwo.
W kim mógłbym pójść, by zbawić świat? Kogóż mógłbym posłać, jeśli nie ich? Któż zechciałby cierpieć i trudzić się z miłości do braci i Boga swojego?
- Oni: Moi słudzy, oddani Mi i ufający. Doświadczeni boleśnie, niosący Mój Krzyż i moją Miłość.
W nich powtarza się Moje życie: Mój trud i Moje cierpienie dla uratowania i zbawienia świata.
Módl się za kapłanów. Wielu jest świętych wśród nich i oni potrzebują umocnienia, bo świętość w pocie i we łzach się rodzi.
Ale jeszcze więcej jest zagubionych, zniewolonych przez świat i grzesznych. Ci potrzebują ratunku: ocalenia dla własnych dusz i dusz tych, których oni mieli ocalić, a nie uczynili tego.
Wielkiej modlitwy i wielkich ofiar potrzebują Moi synowie, którzy nie stali się światłością świata i sola ziemi, a którzy niszczą sól i gaszą światłość w braciach swoich. Błagaj o Miłosierdzie i opamiętanie dla nich.
Największy Mój ból to oni potomkowie Mojego wybranego syna, któremu Judasz było na imię, i potomkowie kapłanów, którzy na śmierć Mnie skazali. Oni nadal to czynią, co czynili ich ojcowie. Czynią to tym, w których objawiam się światu.
Trwa i powtarza się historia Izraela w świecie chrześcijan.
Trwa i powtarza się los cierpiących sług Jahwe. Aż przyjdę, by ich krzyż cierpienia zamienić na Krzyż Chwały.
(Słowo Pouczenia, 11.I.1990 godz. 23:00)
Dziecko Moje, poprowadziłem cię o krok dalej w twej wierze: z twojej służby wśród ludzi dla Mnie do służby przy Mnie dla ludzi.
Skupiaj w swoim sercu ból świata, ból bliskich ci ludzi i tych których ukazuje w twej duszy. I przynoś to wraz z Maryją na Golgotę twoich dni, i składaj pod Moim Krzyżem, aby płynąca z Moich Ran Krew unicestwiła zło i wzbudziła Miłość.
Chcę, byś pełniła służbę przy Moim Sercu otwartym na Krzyżu dla każdego człowieka, który jest, który był, który będzie.
To nazywa się pustelnią w świecie, choć cały świat mieści się w twej duszy. W tobie cały świat klęczy u stóp Mego Krzyża i w tobie cały świat przyjmuje Moją Krew zbawienia płynącą z Rany Serca.
Na tym polega prawdziwe kapłaństwo: czuwanie przy Bogu, by stać się łącznikiem pomiędzy Bogiem a światem - by składać cały świat w Sercu Boga ze łzami pokuty i z radością nadziei.
Wypalę na twym sercu piętno takiego właśnie przynależenia do Mnie i takiej służby wobec bliźnich, abyś była jak kapłanka czuwająca przy świętym ogniu.
(Słowo Pouczenia, 28.II.1994 godz. 2:00

#613DP