Księga Liczb rozpoczęła się od spisu ludności (Lb 1, stąd nazwa Księgi), drugi spis zamyka pewien cykl i zaznacza początek kolejnego etapu. Drugi spis odbył się 39 lat po pierwszym spisie i dotyczy drugiego pokolenia Izraelitów. Słuchanie listy nazwisk nie jest dla nas podniecające, ale ciekawe jest odnotowanie różnic w obu spisach, aby wyciągnąć z tego wnioski. Pierwszy spis dotyczył mężczyzn w wieku 20 lat wzwyż, zdolnych do walki, a więc został dokonany pod kątem walki zbrojnej. Drugi spis jest dokonany tuż przed wejściem do Ziemi Obiecanej i jest zrobiony pod kątem prawa do zajęcia ziemi. Drugi spis ludności jest spisem ludzi, którzy przetrwali okres 40 lat na pustyni, podobnie jak Księga Ezdrasza podaje spis ludzi powracających z wygnania babilońskiego (Ezd 2), podobnie również jak Księga Apokalipsy (Ap 7, 5-8) poda spis ludzi ostatecznie ocalonych. Właśnie na końcu Biblii odnajdziemy nazwy szczepów wymienionych w Księdze Liczb. Posłuchajmy uważnie siódmego rozdziału Apokalipsy: Piękne to zakończenie Biblii stawia pod nowym światłem nasze spojrzenie na Księgę Liczb. Uważny czytelnik zwróci uwagę na fakt, że w Apokalipsie niewymieniony jest szczep Symeona. A porównując liczebność szczepów w pierwszym i drugim spisie Księgi Liczb, odnajdujemy mniej więcej takie same liczebności we wszystkich szczepach oprócz w szczepie Symeona, którego liczebność spadła trzykrotnie. Patriarcha Symeon źle się spisał w Księdze Rodzaju, kiedy po gwałcie na siostrze Dinie, wraz z Lewim postanowili ją zemścić ostrzem miecza, co bardzo zasmuciło ich ojca (odsyłam do naszego komentarza - Rdz 34). Pod koniec swojego życia Jakub dawał swoje błogosławieństwo dwunastu synom, ale Symeon i Lewi otrzymali za tę zbrodnię przekleństwo od ojca: W Księdze Powtórzonego Prawa Mojżesz nie wymieni Symeona w swoim końcowym błogosławieństwie (Pwt 33)! Lewi był współwinny tego występku i został ukarany tym, że nie otrzymał żadnej ziemi w udziale w Ziemi Obiecanej, ale potomkowie Lewiego odkupili winy ojców przez wzorowe zachowanie przy grzechu złotego cielca, bo jako jedyni byli wówczas wierni Bogu. Szczep Symeona jest już mocno uszczuplony. Księga Jozuego da mu skrawek terytorium w Ziemi Obiecanej (Joz 19, 1-9), ale będzie to w najbardziej pustynnym terenie i w obrębie ziemi Judy, który go w końcu pochłonie. Patriarcha Symeon nie popadł w zupełne zapomnienie, skoro z Ewangelii znamy starca Symeon rozpoznającego w dzieciątku Jezusie światło na oświecenie pogan (Łk 2, 32), co nawiązuje do gwiazdy Jakuba zapowiedzianej w poprzednim rozdziale Księgi Liczb. Te wszystkie wydarzenia potwierdzają duchową prawdę, że to co po ludzku wydaje się przekleństwem, może okazać się błogosławieństwem jeśli prowadzi nas do głębszej pokory. Czy zwróciliście uwagę na ostatni usłyszany werset? Poszczególne ziemie mają być wylosowane dla każdego pokolenia, prawdopodobnie przy pomocy wyroczni arcykapłana urim i tummim (Wj 28, 30). Losowy podział jest sprawiedliwy i zapobiega sporom występującym przy podziale majątku. Takie spory pojawiły się przy okazji powrotu żydów z wygnania babilońskiego. Wracali do swojej ojcowizny, która w międzyczasie została zajęta przez nowych lokatorów. Kto ma prawo własności do tej ziemi: potomkowie poprzednich właścicieli, czy ci, którzy ją zajmują przez zasiedzenie? Pytanie jest gorące, stąd potrzeba spisów genealogicznych dla udowodnienia swojego pochodzenia od rodziny wymienionej w Biblii. Chodzi o unikanie bratobójczych wojen. Pierwotny podział ziemi został dokonany sprawiedliwie i pokojowo, dlatego późniejsi Izraelici są wezwani do znalezienia pokojowego rozwiązania swoich problemów, opierając się na Prawie danym od Boga przez Mojżesza i przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Ostatnia część spisu odnosi się do Lewitów, którzy pełnią rolę jakby trzynastego szczepu (por. Lb 3) i nie mają udziału w ziemi, skoro są poświęceni służbie liturgicznej i sam Bóg jest ich dziedzictwem, jak to już Księga Liczb wyjaśniła (por. Lb 18). Ostatnie dwa zdania tego rozdziału są dla nas najbardziej pouczające, ponieważ zwracają uwagę na fakt, że do Ziemi Obiecanej nie wszedł nikt spośród tych, którzy odmówili wejścia do tej ziemi (por. Lb 13-14). Księga Liczb została ostatecznie zredagowana w czasie pobytu Izraelitów na wygnaniu w Babilonie. Po tych bolesnych wydarzeniach jasne dla nich się stało, że Wygnanie nastąpiło skutkiem nieposłuszeństwa Izraelitów Prawu Bożemu. Dla oczyszczenia wspólnoty potrzeba było, aby pokolenie niewiernych Izraelitów dokonało żywota na wygnaniu. Pozytywne przesłanie jest następujące: kolejne pokolenie Izraelitów może mieć nadzieję na powrót do Ziemi Obiecanej, skoro drugie pokolenie Izraelitów weszło do Ziemi Obiecanej pomimo niewierności pierwszego pokolenia.
0:00 Wprowadzenie 9:15 Spis ludności 18:18 Losowy podział 20:05 Spis Lewitów 22:09 Przesłanie nadziei
Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Liczb Bemidbar Numeri
Wyszukiwanie odpowiedzi..
