Niczym migocząca, migocząca skromna gwiazdka,
tak również migocze, migocze to miasto.
Pod pochmurnym, smętnym niebem olśniewa spowite.
Do snu niezdolne, to miasto, tej nocy.
Wśród gąszczu wieżowców, tymczasem gdzieś pomiędzy,
nękający rozbrzmiewa melodii dźwięk.
Niczym nieustające ostatnie pożegnanie,
mej biednej skromnej gwiazdy, gwiazdki.
Seul, Seul...
Odwróciłam się i daleko, daleko stąd porzuciłam,
lecz przymykając oczy, znów wspomnień śladem powrócę.
Tęsknota odżywa, gdy tylko wstecz spoglądam. Tak,
wiem, aby powrócić, już jednak zbyt późno.
Czy ponownie cię odnajdę?
Nie zapomnę, to nie możliwe.
Gdzie niezliczone kroki wiodą dokądkolwiek,
a krzyżujące się uliczki tworzą labirynt.
Kolorowe światła swym sąsiadują cieniom.
Aby przetrwać, wyrzekając się, poświęciliśmy siebie.
Dachom wieżowców, zbyt oddalonym, odstają sutereny.
W tym samym czasie, tym samym miejscu,
całkowicie odmienne życie.
Seul, zatracone pośród nieba pociemniałych gwiazd.
Pragnąc skryć się, wciąż przyoblekamy się jego mrokiem!
Wyszukiwanie odpowiedzi..
