Ustawa wieczysta (Kpł 7, 35-38)

Trzydziesty piąty werset może być różnie przetłumaczony w zależności od interpretacji tłumacza. Niestety w naszej Biblii wybrano interpretację materialistyczną, skupiającą się na pieniądzach i wynagrodzeniu kapłanów: to jest część z ofiar spalanych dla JHWH przypadająca Aaronowi i jego synom. Duchowe tłumaczenie brzmi: to jest namaszczenie Aarona i jego synów nad ogniem JHWH. W ujęciu materialistycznym kapłani są rzeźnikami zarabiającymi na życie, w ujęciu duchowym kapłani są strażnikami ognia Bożego rozumianego jako drogi wznoszenia się, jako drogi świętości dostępnej za pośrednictwem ofiar wznoszonych przez nich przed obliczem Boga.
Właśnie to namaszczenie jest ustawą wieczystą dla Izraela, jest to wieczny bezwzględny nakaz pełnienia służby kapłańskiej. Kapłani mają się troszczyć o to, żeby na ołtarzu płonął wieczny ogień, żeby w ten sposób cały Izrael mógł doświadczać stałej komunii z Bogiem.
Nakaz jest wieczny w tym sensie, że wydarzenie Góry Synaj nigdy nie będzie mogło zostać wymazane. Gdyby namaszczenie było uzależnione od świątyni, zburzenie świątyni oznaczałoby likwidację kapłaństwa. Autor ma żywą świadomość tego faktu, skoro w dniu kiedy redaguje ostatnią wersję Księgi świątynia jerozolimska jest zburzona. Co wobec tego może utrzymywać jego nadzieję? Fakt, że cała ta instytucja została oparta na fundamencie objawienia góry Synaj, kiedy wrogowie Izraela nie mieli dostępu ani do Arki Przymierza ani do Namiotu Spotkania.
Wieczna ofiara jest uobecniona w Eucharystii, która jest nieskończenie więcej, niż zwykłą ucztą braterską. Nie jest też pamięcią tylko ostatniej Wieczerzy, ponieważ ta wieczerza była bezpośrednio związana ze śmiercią Chrystusa na krzyżu, która to śmierć jest ofiarą doskonałą i pełną, zawierającą wszystkie rodzaje ofiar Starego Testamentu, w tym ucztę komunijną, która odbyła się właśnie podczas ostatniej wieczerzy.
W świetle Księgi Kapłańskiej lepiej rozumiemy znaczenie śmierci Jezusa. Chrystus składa siebie całego w ofierze: jest to ofiara całopalna podnoszona ku Bogu: korban ola. Chrystus dźwiga wszystkie grzechy całego świata: jest to ofiara przebłagalna i zadośćuczynienia (korban chatat i aszam). W ostatniej wieczerzy Chrystus podniósł ku Bogu przaśniki i wino, które spożył razem ze swoimi uczniami: mamy więc aspekty ofiary roślinnej (korban mincha). Chrystus dokonał tego w dniu, kiedy wyświęcił swoich apostołów na kapłanów Nowego Przymierza, samemu pełniąc rolę Arcykapłana Nowego Przymierza - mamy obrzęd wprowadzania w czynności kapłańskie. Chrystus wszystko to uczynił po to, żeby przynieść nam Pokój - Msza święta jest więc też zewach haszlamim - oddaniem pokojowym połączonym z ucztą braterską, do której udział mają ludzie czyści, a więc ochrzczeni i wyspowiadani.
Dla zrozumienia głębi Mszy świętej potrzebujemy Księgi Kapłańskiej, tym niemniej należy też uznać przepaść między jedyną i doskonałą ofiarą Chrystusa na krzyżu a ułomnymi ofiarami Starego Przymierza, jak to wyjaśnia List do Hebrajczyków. Najważniejsze dla nas, którzy nie jesteśmy żydami jest to, że ofiara Chrystusa przynosi pokój wszystkim narodom, dzięki czemu i my możemy w pełni cieszyć się owocami z tej ofiary!


Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus