Grzech naczelników i jednostek (Kpł 4, 22-35)

Każdy naczelnik jest gwarantem wolności i sprawiedliwości. Jeśli sam naczelnik przekroczył prawo (choćby nieumyślnie), pociągnął za sobą całą społeczność, a nawet wszystkie istoty żywe (wszystkie nefesz jak jest napisane w wersecie 27) oraz wszystkich mężów (wszystkich isz jak będzie dalej w tekście). Można stąd wyciągnąć ciekawe spostrzeżenie: względem Boga człowiek jest Adamem - to znaczy człowiekiem przeznaczonym do relacji, do spotkania. Ale względem naczelnika, człowiek jest Iszem - jest jednostką. A więc instytucje publiczne mają na zadanie zarządzanie jednostkami i grupami jednostek. Natomiast tylko religia posiada moc tworzenia wspólnoty na wzór ciała ukształtowanego przez duszę.
To nam pozwala lepiej zrozumieć wzajemną relację między polityką i religią. W naszych społecznościach opanowanych przez ideologię wolnomularską, przyzwyczailiśmy się do idei rozdzielenia Kościoła od państwa w takim rozumieniu, że władza świecka ma przewagę nad organizacją religijną. Do tego stopnia że świeckie państwo dąży do zniesienia władzy duchowej, a co za tym idzie niszczy duszę wspólnoty, tożsamość wspólnotową. W wyniku tego niszczona jest nie tylko religia, ale wszelka moralność. Zresztą władza świecka nie znosi władzy duchowej, która stoi na straży jej nadużyć i pełni rolę przeciwwagi. Tego politycy nie znoszą. Aby się od niej uwolnić dążą do kompromitacji organizacji hierarchicznej, do atomizacji społeczeństwa, ponieważ zbiorowiskiem jednostek można łatwo manipulować, czego nie można łatwo robić ze wspólnotą podporządkowaną Prawu Bożemu Smutne owoce tej polityki są widoczne we wszystkich krajach zachodnich: ludzie mają ze sobą tyle wspólnego ile pasażerowie w poczekalni dworca - są czystym zbiorowiskiem jednostek, których nic nie łączy. Tacy ludzie są bezbronni względem nadużyć władzy świeckiej, która pozwala im żyć o tyle, o ile ich niewolnictwo przynosi korzyść systemowi.
Czyli z jednej strony mamy Boga wyzwoliciela, który ustanawia wspólnotę ciała i krwi dla wolnych ludzi rządzonych przez sprawiedliwe prawo Dekalogu. Z drugiej strony tzw. emancypacja prowadzi z powrotem do niewolnictwa, tyranii i wojny, co w ostatnich dwóch latach stało się szczególnie dotkliwe w obliczu totalitarnego komunizmu promowanego przez Światowe Forum Ekonomiczne (link). Księga Kapłańska ostrzega nas przed nadużyciami władzy, broni nas przed powrotem do Egiptu, przed niewolą Faraona. Podaje nam pozytywne sposoby na wyjście z tej sytuacji, a to wiąże się zawsze z wyznawaniem swoich grzechów, z pokutą i powrotem do Boga.
Korban chatat (ofiara przebłagalna) zawiera element zewach haszlamim (oddania pokojowego, link), co potwierdza nas w rozumieniu, że celem tego obrzędu nie jest ukaranie winnych, ale przywrócenie pokoju. Żertwa ofiarna jest tym razem mniejsza, tańsza. Wina naczelnika nie pociąga za sobą winy całej wspólnoty, dlatego nie ma obrzędu spalania wnętrzności poza obozem. Skoro sam naczelnik jest winny, kapłani będą mogli jeść z oddania pokojowego.
Zachowanie naczelnika ma jednak wpływ na wszystkich jego podrzędnych. Jeżeli naczelnik jest sprawiedliwy staje się zachętą dla podwładnych. Jeśli zaniedbuje sprawiedliwość, podwładni czują się zwolnieni z obowiązku przestrzegania prawa.
Obrzęd za zwykłą osobę (nefesz) jest podobny do obrzędu za naczelnika z tą różnicą, że dopuszczone są tańsze kozy i owce. Grzechy szeregowej osoby mają mniejszy wpływ na wspólnotę, co nie zmienia faktu że na mocy obcowania świętych czyny jednostki zawsze mają wpływ na całą wspólnotę, w dobrym i w złym.


Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus