+ Napisz wiadomość
99362 odsłon wideo
Dołączył(a): 2019-12-23
Folder główny / Kodeks czystości
[..] (Przejdź wyżej)
Szesnasty rozdział Księgi Wyjścia ustanawia jedno z największych świąt liturgicznych: Jom Kippur, Dzień Wielkiego Przebłagania. Kippur znaczy zakrywać, jest użyte w słowie Kipporet oznaczającym wieczko Arki Przymierza, zwane też przebłagalnią ze względu na to, że w tym miejscu Bóg daje się przebłagać (link). Jom Kippur jest dziem w czasie którego coś zostanie zakryte. Szesnasty rozdział w swoim wstępie nawiązuje do rozdziału opisującego śmierć Nadaba i Abihu (link). Cały tamten rozdział był rozważaniem istoty posłuszeństwa, od którego nie są zwolnieni nawet ludzie pokroju Mojżesza lub Aarona. Śmieć Nadaba i Abihu wskazuje na jakie niebezpieczeństwa naraża się arcykapłan, kiedy stawia się przed Bogiem. Arcykapłan nie może wkraczać do Najświętszego Miejsca byle jak i byle kiedy. Może wejść tylko raz w roku w święto Jom Kippur, ubrany nie w odświętne szaty, ale w najprostszym ubiorze kapłańskim, symbolizującym upokorzenie ludu błagającego o Boże przebaczenie. Biały kolor stroju liturgicznego oznacza czystość, prostotę i świętość; są one koniecznym warunkiem do stawienia się przed obliczem Boga. W porównaniu ze zwykłą liturgią świątynną nowość pojawia się w piątym wersecie, gdzie czytamy że oprócz zwykłych ofiar potrzeba dwóch kozłów. Postępowanie z nimi jest osobliwe, posłuchajmy: W pierwszej kolejności złożone są ofiary przebłagalne za arcykapłana oraz za cały ród kapłański, aby sami mogli w czystości złożyć ofiarę w imieniu całego ludu. Po publicznym wyznaniu swoich grzechów Aaron rzuca losy, zapewne przy pomocy Urim i Tummim ukrytych w efodzie arcykapłana, poznaliśmy je w Księdze Wyjścia (link). Losowane jest przeznaczenie każdego z kozłów: pierwszy będzie złożony w ofierze Bogu, drugi będzie wypędzony na pustynię dla Azazela. Mamy dwa konkurencyjne wyjaśnienia dla znaczenia tajemniczego słowa Azazel. Pierwsze wyjaśnienie opiera się na słowie Ez oznaczającym kozioł i Azal oznaczającym odejście. W tej interpretacji chodzi o kozła wypędzonego na pustynię. Drugie wyjaśnienie opiera się na słowie Az, oznaczającym silny, gwałtowny i słowie Zain oznaczającym stromą górę, klif z którego zostanie zrzucony kozioł, jak to wyjaśni tradycja ustna. Gest wypędzenia kozła na pustynię wyraża pragnienie, aby grzechy Izraela zostały definitywnie usunięte, nie wracały do obozu i nie przeszkadzały już w nawiązaniu komunii z Bogiem, analogicznie do rytuału oczyszczenia z trądu, gdzie zamiast dwóch kozłów mamy dwa ptaki (Kpł 14, 7.53 - link). Następnie opisany jest obrzęd przebłagania. Aaron najpierw musi złożyć ofiarę z cielca za własne grzechy, dopiero po tym obrzędzie może dokonać istotny rytuał pojednania ludu z Bogiem: Arcykapłan ubrany w lnianą szatę wchodzi do Najświętszego Miejsca zabierając pełną łopatę węgli z dużego ołtarza. Sprawa Nadaba i Abihu przekonała go, że nie może zlekceważyć przepisów liturgicznych! Następnie wrzuca dwie pełne garści kadzidła. Tradycja wyjaśnia, że dzięki temu dym zasłaniał blask Szechiny, z powodu której Mojżesz nie mógł wejść do wnętrza Namiotu Spotkania pod koniec Księgi Wyjścia (Wj 40, 34 - link). Czynności liturgiczne dokonane w Najświętszym Miejscu służą do połączenia ofiary ołtarza zewnętrznego już nie z ołtarzem kadzenia wewnątrz Namiotu jak przy codziennej liturgii (link), ale z samą Arką Przymierza, która jest podnóżkiem tronu Bożego. Arcykapłan ustanawia to połączenie najpierw przy pomocy krwi z ofiary całopalnej złożonej za arcykapłana, następnie przy pomocy krwi z ofiary całopalnej złożonej za cały lud. Werset szesnasty podkreśla paradoks obecności świętej świątyni pośród nieczystego ludu. Ten lud, choć jest nieczysty, pracuje nad posłuszeństwem przykazaniom, czuwa nad sobą i dokonuje regularnej Teszuwy, to znaczy nawrócenia, szczególnie w Jom Kippur, kiedy to wraca do Boga z pokorną prośbą o przebaczenia za swoje wykroczenia, winy i przestępstwa (hebr. chet, awon, pesza - link). Wbrew pozorom nie jest to takie łatwe jak się wydaje. Coroczne nawrócenie powtórzone na przestrzeni tysiąca lat jest rytuałem głęboko kształtującym duszę wspólnoty! Po tysiącletnim przygotowaniu, kiedy nadeszła pełnia czasów Jezus Chrystus dokonał raz na zawsze rytuał Jom Kippur składając całego siebie w ofierze przebłagalnej dla zakrywania grzechów wielu (por. Mt 26, 28). Droga powrotu do Ojca jest drogą nawrócenia i pokory. Chrześcijanie w odróżnieniu od Żydów nie modlą się w celu uzyskania przebaczenia, ale proszą Ojca o udział w przebaczeniu już danym w Jezusie Chrystusie. Wysiłek chrześcijański polega na przylgnięciu do Chrystusa jako do żertwy ofiarnej złożonej dla zakrywania grzechów wielu. Mówimy wielu, ponieważ nie wszyscy korzystają z tego dobrodziejstwa. Korzystają z niego tylko ci, którzy należą do ciała Chrystusowego, do Kościoła. Przebaczenie odrzucają ci, którzy świadomie i dobrowolnie się od niego odłączyli. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus25:04 71 25:04Jom Kippur - Dzień Przebłagania (Kpł 16) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Kapłańska będzie przez najbliższe siedem rozdziałów będzie wykładała kodeks czystości, następnie otworzymy kodeks świętości. Mówiliśmy już o tym, że akt jedzenia jest aktem podniesienia natury niższej do poziomu wyższego (link). Kwestia diety nie jest kwestią tego, co jest zdrowe lub niezdrowe, jest kwestią tego, co może zostać podniesione na ołtarzu lub nie może. Spożywanie posiłków dla wierzących nie służy tylko zaspokajaniu głodu, ale jest aktem liturgicznym, jest aktem podnoszenia ku Bogu całego stworzenia w osobie Adama, Człowieka z wielkiej litery: odkupionego i uświęconego. Dla wierzących każdy posiłek jest więc w jakiś sposób powiązany z ofiarami świątynnymi i uczestniczy w ruchu podniesienia całego stworzenia ku Bogu. Mojżeszowe reguły żywieniowe są bezpośrednio związane z liturgią świątynną. Inaczej w Islamie, kwalifikowanie np. wieprzowiny jako mięso nie nadające się do liturgii nie oznacza klasyfikowanie świń jako zwierzęta przeklęte lub nieczyste same w sobie. Ósmy werset podkreśla, że wieprzowina jest nieczysta DLA WAS, nie jest nieczysta sama w sobie. Wieprzowina po prostu nie załapała się do listy dozwolonych ofiar świątynnych a więc nie może bezpośrednio uczestniczyć w ruchu podniesienia całego stworzenia ku Bogu poprzez ofiary świątynne. Reguły żywieniowe pełnią rolę uświęcenia wierzących, a więc rolę dawania świadectwa o Bogu Przymierza. Osoby wierzące poprzez swoją ascezę żywieniową dają światu świadectwo o transcendentnym wymiarze czynności jedzenia. Dla wierzących spożywanie pokarmów jest aktem podnoszącym ku Bogu, nie jest zwykłym aktem konsumpcyjnym. Nasze społeczeństwo, które popadło w najokrutniejsze wykorzystywanie zwierząt przemysłowych, zyskałoby na tym gdyby osoby wierzące świeciły przykładem szacunku i troski o zwierzęta przeznaczone do podniesienia ku Bogu przez człowieka. Człowiek staje się Adamem wtedy, kiedy podnosi to, czym się posila. Jeśli tego nie robi, jest zwykłym pasożytem, zresztą bardzo niebezpiecznym, bo dziedziczy po Adamie zdolnościami, którym żadne zwierzę może dorównać. Powrót upadłej ludzkości do natury adamicznej nie wykona się z dnia na dzień. Jest to praca długofalowa, która zaczęła się wraz z Abrahamem i Mojżeszem, aby z pokolenia na pokolenie doprowadzić całą rodzinę ludzką ku Bogu. W tym celu upadły człowiek musi nauczyć się zrezygnować ze swojej zwierzęcej spontaniczności, opanować swoje impulsy. Uzdrowienie człowieka dokonuje się między innymi poprzez przestrzeganie ascezy żywieniowej, która przynosi konkretne owoce niezależne od jej racjonalności. Zauważcie, że Biblia nie podaje żadnego uzasadnienia dla tych zakazów. Zamiast pojęcia nieczystości, które kojarzy nam się z brudem, lepiej zrozumieć to jako kategorie pokarmów dozwolonych lub zabronionych. Tu chodzi o cnotę posłuszeństwa. Jest to kontynuacja poprzedniego rozdziału, gdzie rozegrały się dramatyczne sceny z Nadabem i Abihu, Eleazarem i Itamarem, Mojżeszem i Aaronem. Tamte przykłady dotyczyły kapłanów i posłuszeństwo prawu liturgicznemu. Kodeks czystości stawia wszystkim wierzącym pytanie o posłuszeństwo w życiu codziennym. W raju Bóg narzucił jeden jedyny zakaz jedzeniowy. Adam i Ewa zawiedli. W odróżnieniu od pierwszego Adama, my wyrażamy nasze przylgnięcie do Boga poprzez wiele drobnych aktów posłuszeństwa wykonywanych w ciągu całego naszego życia. W małych rzeczach rozgrywa się walka, której stawką jest odzyskiwanie naszej natury adamicznej. Odkupiony Adam panuje nad swoimi popędami i daje poganom świadectwo o otwartej drogi powrotu do natury adamicznej, do godów małżeńskich z Bogiem. Sprawa ascezy pokarmowej nie jest błaha, tak samo jak sprawa zakazanego owocu w ogrodzie Eden. Chodzi o konkretny, cielesny wyraz gotowości człowieka do bycia uświęconym, do używania swojej wolności dla dobra. Stawką jest świętość i wolność. W tych wszystkich przepisach dotyczących mięsa dozwolonego lub zakazanego nie o same zwierzęta chodzi. W centrum znajduje się raczej cnota posłuszeństwa, tak samo jak w raju nie o jabłko chodziło, chodziło o zaufanie Bogu i o wyraz szacunku do Bożych praw. Powodem pouczeń kulinarnych jest nie tyle zdrowie fizyczne, co raczej duchowe uświęcenie Izraela. Sprawa jest poważna, bo w grę wchodzi tutaj świętość - nie jako zbiór wartości lub idei, lecz świętość cielesna, która wyraża się w praktykach uzdalniających nas do otrzymywania świętości płynącej z ołtarza. Uświęcenie to oddzielenie się od pogaństwa, od bylejakości, od hedonizmu, to dawanie świadectwa o Bogu stworzycielu, odkupicielu i uświęcicielu. Tu nie chodzi o określenie tego, które pokarmy są zdrowe lub niezdrowe, korzystne lub niekorzystne, miłe lub wstrętne. Chodzi o świętość, która jest dostępna ludziom pokornym i posłusznym. Posłuszeństwo jest warunkiem dla odzyskania naszej natury adamicznej, skoro poprzez nieposłuszeństwo Adam utracił swoje przywileje. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus26:47 37 26:47Mięsa dzwolone i zakazane (Kpł 11, 1-23) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Niniejszy krótki rozdział odnosi się do krwi, która jest rozlewana podczas porodu. Ta krew nie została oddana Bogu, co wprowadza pewien duchowy nieporządek. Liturgia podaje sposoby przywrócenia równowagi we wszechświecie. Nieliturgiczny rozlew krwi musi być odkupiony okresem siedmiu dni oczyszczenia, to samo prawo będzie odnosiło się do miesięcznego krwawienia (co omówimy za trzy rozdziały). W czasie tych siedmiu dni niewskazane jest współżycie małżeńskie. Użyłem słowo niewskazane zamiast zabronione, bo nie powinniśmy odbierać sprawy czystości liturgicznej jako kategorii moralnej. Nie chodzi o to, żeby współżycie w tym czasie było grzechem, ale współżycie w tym czasie powoduje dla męża i żony zaciągnięcie liturgicznej nieczystości, to znaczy niegotowości do uczestnictwa w ruchu podniesienia ku Bogu za pośrednictwem ofiar świątynnych. Stan nieczystości liturgicznej jest kłopotliwy nie tyle z punktu widzenia indywidualistycznego, co z punktu widzenia wspólnotowego. Tu nie chodzi tylko o to, że dana jednostka jest czasowo odcięta od dostępu do sakramentów. Chodzi o to, że każdy członek wspólnoty jest solidarny ze wszystkimi ofiarami składanymi na ołtarzu świątynnym. Owoce z tych ofiar rozlewają się na wszystkie członki Ludu Bożego. Cała wspólnota jest podniesiona ku Bogu poprzez codzienne ofiary świątynne. Zadbanie o własny status czystości liturgicznej pozwala na czerpanie ze wszystkich owoców Przymierza, pozwala na uczestnictwo całej wspólnoty w ruchu podniesienia ku Bogu za pośrednictwem ofiar świątynnych. Status liturgicznej czystości jest więc ważny zarówno indywidualnie, jak i wspólnotowo. Ale dlaczego akurat zostały wyznaczone siedem dni na czas oczyszczenia? Oczywiście pierwsze skojarzenie przychodzi z siedmioma dniami stworzenia. Urodzenie dziecka jest aktem stwórczym, jest współpracą z Bogiem stworzycielem. Z drugiej strony przy porodzie rozlewana jest krew, co tworzy pewną nierównowagę we wszechświecie. Obrzezanie ósmego dnia przyłącza tę krew do systemu ofiarniczego. W Księdze Wyjścia zaznaczono, że pierworodne zwierząt musi być oddane Bogu ósmego dnia (Wj 22, 29 - link). Dlatego każde obrzezanie jest skojarzone z wykupem pierworodnych, co czyni krew rozlaną podczas obrzezania częścią systemu ofiarniczego. Obrzezanie jest cielesnym znakiem tego, że dany chłopie jest zjednoczony własną krwią ze wszystkimi żertwami ofiarnymi złożonymi na ołtarzu świątynnym. Od chwili obrzezania chłopiec ma też dostęp do wnętrza świątyni, nie uczestniczy w nich czysto zewnętrznie, ale ma w nich udział też cielesny. Wszystko to służy takiemu zrozumieniu, że każdy członek Ludu Bożego składa ofiary nie tylko we własnym imieniu, ale jako członek Ludu Odkupionego. Wspólnota jest wysunięta na pierwszy plan. Ta wspólnota obejmuje swoim zasięgiem wszystkie czasy - od Abrahama aż do ostatniego wierzącego człowieka! Obrzezanie jest właśnie tą cielesną więzią łączącą chłopca z ołtarzem. Wspólnota wszystkich ludzi wszystkich czasów jest zbudowana na fundamencie ołtarza wspólnotowego, żyje dzięki krwi rozlanej na tym ołtarzu - czy to krew zwierząt, czy to krew obrzezania. Symbolika jest naprawdę mocna! W opisie stworzenia siódmy dzień jest skojarzony z upadkiem Adama i Ewy, z grzechem nieposłuszeństwa, z pokusą bycia Bogiem. Obrzezanie praktykowane ósmego dnia jest symbolicznym usunięciem tej skazy, rezygnacją z pragnienia wszechwładzy. Jest teszuwą, to znaczy powrotem do Boga. Zapowiada ostateczny ósmy dzień, kiedy człowiek będzie gotowy na ponowne gody z Bogiem. Takie gody mogą zostać zawarte jedynie między dwoma podmiotami odrębnymi, różnymi ale kompatybilnymi, wolnymi - każda strona oddaje się dobrowolnie drugiej bez lęku zostania zniewoloną. Owego ósmego dnia odkupiony Adam przyprowadzi całe stworzenie z powrotem do Boga. Nie mała to rzecz! Do siedmiu dni oczyszczenia chłopca dochodzą kolejne trzydzieści trzy, co daje w sumie czterdzieści dni. Liczba czterdzieści jest symbolem pełnego okresu historycznego. Jedno pokolenie trwa umownie czterdzieści lat. Tyle czasu potrzeba dla dojścia do kolejnego etapu życiowego. Mieliśmy czterdzieści dni oczyszczenia Ziemi podczas potopu, czterdzieści lat pobytu Izraelitów na pustyni, czterdzieści lat królowania Dawida i Salomona, czterdzieści dni ucieczki proroka Eliasza, czterdzieści dni pokuty Jezusa na pustyni, czterdzieści dni przebywania zmartwychwstałego Jezusa wśród uczniów, itd. Łatwo przez to rozumieć, że czterdzieści dni oczyszczenia matki po porodzie jest znakiem nowego początku, nowego etapu życiowego dla matki i dla dziecka. Dopiero po takim okresie matka przyprowadza do świątyni ofiarę oczyszczenia, którą opisuje druga część rozdziału: Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus19:10 53 19:10Oczyszczenie matki (Kpł 12) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Czternasty rozdział Księgi Kapłańskiej opowiada o sposobie ponownego włączenia do wspólnoty liturgicznej odseparowanych osób. Osoba przyjmuje liturgiczny status nieczystej nie z faktu samej choroby, ale dopiero po ogłoszeniu tego stanu przez kapłana. Tak samo osoba staje się liturgicznie czysta nie z samego faktu wyzdrowienia, ale po ogłoszeniu tego stanu przez kapłana. W przypadku przyłączenia do wspólnoty liturgicznej wymagany jest aktywny udział osoby zainteresowanej: musi ona sama złożyć ofiarę w świątyni po spełnieniu obrzędu oczyszczenia. Obrzęd oczyszczenia opisany w wyżej cytowanym fragmencie nie odbywa się w świątyni, ale poza obozem. Potrzebne są dwa ptaki, co jest w zasięgu kieszeni nawet najbiedniejszych izraelitów. Użyty jest kawałek drzewa cedrowego będącego symbolem siły sprawiedliwych, mamy jeszcze gałązkę hizopu, którą już spotkaliśmy w Księdze Wyjścia, kiedy trzeba było nią pomazać krwią odrzwia domów Izraelitów dla ocalenia w czasie przejścia anioła śmierci (Wj 12, 22 - link). Znów spotykamy symbolikę ocalenia od śmierci. Wszystkie trzy przybory potrzebne do obrzędu oczyszczenia nawiązują więc do tematyki wyzwolenia. Zarzynanie ptaka nad wodą żywą i zbieranie jego krwi w naczyniu glinianym może być kolejnym nawiązaniem do przejścia przez wody Morza Czerwonego dla wyzwolenia spod władzy śmierci (Wj 14 - link). Dla chrześcijan woda zmieszana z krwią kojarzy się z wodą i krwią wypływającymi z przebitego boku Jezusa na Krzyżu. Te wody są wodami zbawczymi, są wodami oczyszczającymi z wszelkich grzechów, są znakiem wód chrzcielnych. Stąd podobieństwo między chrześcijańskim obrzędem chrztu i żydowskim obrzędem oczyszczenia z trądu. Trędowaty poprzez obrzęd powrotu do wspólnoty odzyskuje swoją tożsamość królewską (symbolizowaną przez cedr), swoją tożsamość kapłańską (symbolizowaną bez karmazyn) oraz swoją tożsamość prorocką (symbolizowaną przez hizop, bo prorok wzywa do nawrócenia i czystości serca). Kapłan, prorok i król: tym jest oczyszczony Izraelita, który zbliża się z powrotem do świątyni dla podniesienia się ku Bogu! Trędowaty jest też siedmiokrotnie pokropiony wodą żywą zmieszaną z krwią. Taki gest spotkaliśmy przy obrzędzie wyświęcenia kapłanów (Wj 29, 21 - link), co jest kolejnym potwierdzeniem takiego rozumienia, że każdy Izraelita jest na swój sposób kapłanem, jak to zostało uroczyście zapowiedziane pod górą Horeb: Wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym (Wj 19, 6 - link). Ciąg dalszy obrzędu oczyszczenia trędowatego polega na wypuszczenie na wolność drugiego ptaka. Cały obrzęd przypomina rytuał Dnia Pojednania (Jom Kipur, który poznamy za dwa rozdziały), kiedy to jeden z dwóch kozłów był składany w ofierze, a drugi wypędzany na pustynię (Kpł 16, 21n). To daje taki obraz, że oczyszczenie trędowatego jest dokonane z wyprzedzeniem, nie czekając na coroczne święto Jom Kipur. Ale to nie koniec obrzędu. Oczyszczenie z brudu jest tylko przygotowaniem do właściwego celu: uzdrowiony trędowaty czyści swoje ubrania, goli się i myje w wodzie żywej. Wraca do obozu ale pozostaje siedem dni poza swoim namiotem, co jest oczywiście nawiązaniem do symboliki siedmiu dni stworzenia. Przy okazji cała wspólnota może przekonać się, że ów człowiek jest rzeczywiście uzdrowiony. Ósmego dnia uzdrowiony trędowaty znów się myje przygotowując na randkę z Bogiem: Ósmego dnia! Znowu spotykamy ósmy dzień, czyli nowy początek, początek nowej jakości (link)! Tego dnia oczyszczony Adam (człowiek z wielkiej litery) zbliża się do Boga za pośrednictwem ofiary i w pełni uczestniczy w ruchu całej wspólnoty ku Bogu. Pięćset lat później Jan Chrzciciel poprzez zanurzenie w wodach Jordanu również będzie wzywał do nawrócenia, do nowego początku dla składania ofiary prawdziwej i duchowej w postaci skruszonych serc. Jan Chrzciciel nie był przeciwnikiem świątyni - dążył do oczyszczenia kultu! Jezus Chrystus też nie był przeciwnikiem kapłaństwa starotestamentowego, wymagał powrotu do źródeł wiary! Oczyszczony człowiek składa ósmego dnia wszystkie rodzaje ofiar: ofiarę zadośćuczynienia (za winy moralne - link), ofiarę przebłagalną (za wykroczenia nieumyślne - link), ofiarę całopalną (jako woń miłą Bogu - link) oraz ofiarę roślinną (na znak pokoju - link). W żadnym z tych czterech obrzędów nie ma konieczności wyznania grzechów. Co dowodzi, że nie ma równości pomiędzy cierpieniem a grzechem osobistym trędowatego. Będą co prawda w Biblii przykłady takie zależności [Miriam, Gehazi, król Ozjasz], gdzie trąd będzie wyrazem kary, to znaczy pomocy Bożej dla opamiętania zatwardziałych grzeszników. Z czasem pojawi się w Izraelu uproszczony pogląd, jakoby osoba dotknięta ciężką chorobą cierpiała za własne grzechy. Księga Hioba miała położyć kres takim przesądom. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus20:36 66 20:36Oczyszczenie z trądu (Kpł 14, 1-32) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Z punktu widzenia Księgi Kapłańskiej padliną są każde zwłoki, które nie zostały zabite w ramach rytuału świątynnego, a więc której krwi nie została oddana Bogu. Padlina jest nieczysta dlatego że nie wpisuje się ruchu podniesienia całego stworzenia ku Bogu za pośrednictwem ofiar świątynnych. Zauważcie, że rytualny ubój zwierząt ofiarnych nie powoduje zanieczyszczenia osób uczestniczących w tym procesie. Czystość jest stanem gotowości do uczestnictwa w sakramentach. Czystość nie zaraża, natomiast nieczystość zaraża. O czystość trzeba dbać. Nie jest stanem zastanym, jest wyborem i ciągłą troską, jest czuwaniem, jest ascezą. Ta praca wzmacnia duch, uświęca i przygotowuje do uczestnictwa w wielkich radościach, np. świąt liturgicznych. Pouczenia zakazujące kontaktu z padliną wyrastają z przekonania, że śmierć jest konsekwencją nieposłuszeństwa Bogu. Wszystko, co miało kontakt z padliną, musi być oczyszczone lub zniszczone. Padliny są znakiem śmierci odłączonej od ołtarza, są przeciwieństwem ruchu podniesienia ku Bogu, trzeba się od nich odcinać. Nie trzeba się ich bać, ale kto jest ukierunkowany na życie w sposób naturalny oddala od śmierci. Ktoś musi się tymi padlinami zająć, to nikomu nie uwłacza, na przykład biblijny Tobiasz trudził się grzebaniem zmarłych. Po takim akcie miłosierdzia zaciągał rytualną nieczystość, ale tylko do wieczora i nie musiał składać z tego tytułu żadnej ofiary zadośćuczynienia, bo zaciąganie takiej nieczystości nie jest grzechem. Krótki okres odcięcia od liturgii świątynnej służy temu, aby nie przyzwyczajać się do śmierci, choć jest nieunikniona. Padliny owadów i myszek są przeciwieństwem drogi wznoszenia ku Bogu, dlatego zarażają człowieka, zarażają też naczynia kuchenne, ubrania i narzędzia. Trzeba takie narzędzia myć, ale zauważcie, że nie chodzi o względy czysto sanitarne, bo umyte ubranie pozostaje rytualnie nieczyste aż do wieczora. Czas odgrywa tutaj istotną rolę, okres oczyszczenia przypomina przejście przez pustynię i wzbudza pragnienie powrotu do drogi wznoszącej ku Bogu, ku życiu. Droga ku świętości wymaga ciągłej uwagi i prawodawca doskonale wie, że nieuniknione są wypadki lub drobne odstępstwa. Ustala reguły, które pozwalają w łatwy sposób powrócić na drogę ku Bogu. Te przepisy wyglądają na względy sanitarne, ale tak jak wcześniej, po oczyszczeniu należy czekać do wieczora. Prawodawca zachowuje też zdrowy rozsądek: w pustynnym kraju woda jest zbyt cenna, żeby ją marnować, dlatego nie spuszcza się całej wody cysterny, jeśli myszka tam wpadnie. Zresztą woda ma oddzielny status, skoro ma zadanie oczyszczenia i jest darem Bożym w przypadku wody słodkiej. Wody morskie są natomiast symbolem śmierci. Ten sam rozsądek odnosi się do ziaren przechowanych na zasiew: nie wyrzuca się całych zapasów z powodu znalezienia martwej jaszczurki. Jeśli jednak ziarno jest mokre, prawdopodobnie ma służyć do wyrobu chleba i nie można dla życia posługiwać się czymś, co dotknęło się śmierci, dlatego taką mąkę trzeba wyrzucać. Troska o czystość rytualną to troska o możliwość spotkania z Bogiem. Zakończenie rozdziału można sparafrazować jako następujące Boże pouczenie: Jeżeli się oddzielicie od pogan, jeśli będziecie posłuszni przykazaniom, które cieleśnie czynią z was wspólnotę oddzieloną, wówczas spotkanie ze Mną będzie możliwe, ponieważ nie zatracicie się w tym spotkaniu, nie roztopicie się przede Mną, będziecie w pełni sobą tak samo jak Ja jestem w pełni sobą. Przyjmowanie jarzma prawa Bożego to porzucenie kultu własnego rozumu, wybierania według własnych upodobań. To pozwolenie Bogu na bycie Bogiem, to powierzenie się Jemu i wiara w to, że Jego przykazania stoją na straży naszej wolności i dają nam życie. Życie jest z natury płodne, a płodność jest skutkiem intymnego spotkania dwóch odrębnych osób, dwóch świętości. Czterdziesty piąty werset kończy się piękną puentą: Bo Ja jestem JHWH, który podniósł was z ziemi egipskiej, abym był waszym Bogiem. Zazwyczaj słyszymy: który wyprowadził was z ziemi egipskiej, ale tutaj nie napisane podnieść. Jest więc jasne, że cały kodeks czystości ma na celu podniesienie ludzi do ich natury adamicznej, uwolnienie ich od niewoli wewnętrznej. Ciąg dalszy brzmi: Bądźcie więc świętymi, bo Ja jestem święty! Mamy być świętymi nie tak samo, jak Bóg jest święty bo to niemożliwe. Mamy być świętymi ponieważ On jest święty - w celu spotkania się z Nim. Mamy przejść ze stanu zwykłego Nefesz (zwykłej witalności - link) do stanu Adama (człowieka odkupionego i świętego - link), określanego przez świętego Pawła jako człowieka doskonałego (Ef 4, 13), zgodnego z Bożym zamysłem z początku stworzenia. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus17:13 46 17:13Padliny nieczyste! (Kpł 11, 24-46) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Księga Kapłańska przez dwa najbliższe rozdziały będzie poszukiwać duchowych przyczyn najbardziej widocznych chorób. Zaczyna od rozróżnienia nabrzmień, wysypek lub plam: W przypadku zauważenia zmian skórnych, pierwsze polecenie polega na tym, aby udać się do kapłana z prośbą o rozeznanie. Kapłan nie jest lekarzem, nie na zadania leczenia choroby, ale ją zdiagnozować. Tylko mąż zaufania jest uprawniony do stawienia diagnozy mającej konsekwencje społeczne dla chorego i jego otoczenia. Taka procedura zapobiega też możliwym panikom lub niesprawiedliwemu traktowaniu chorego. Księga Kapłańska nie jest księgą medyczną, ale interesuje się relacją między człowiekiem, wspólnotą a Bogiem. Aby wspólnota była jako cała dostępna dla uświęcenia, musi dbać o własną czystość liturgiczną, a więc odizolować chorych. Księga Kapłańska nie zajmuje się też przyczyną choroby. Nie ma w niej żadnej wzmianki o tym, jakoby choroby były karą za grzechy. Ogranicza się do postawienia diagnozy i do rozróżnienia człowieka liturgicznie czystego od nieczystego. Jeśli prześledzimy dokładnie przytoczony fragment porzucimy raz na zawsze pogląd, jakoby biblijne przepisy o czystości są przepisami czysto sanitarnymi. Bo jeśli pojawia się oznaka trądu, chory otrzymuje status nieczystego, a więc nie może uczestniczyć w liturgii. Trzynasty werset jest naprawdę zaskakujący: jeśli trąd obejmie skórę całego człowieka od stóp do głów, wówczas chory otrzymuje liturgiczny status czystego! Jak to zrozumieć? Jak już o tym mówiliśmy (link) pojęcie czystości nie powinna kojarzyć się z brudem, ale z czystością chemiczną, kiedy dany produkt jest jednorodny, bez domieszki. Kiedy człowiek jest cały chory, stoi w postawie całkowitej pokory i uniżenia i otrzymuje liturgiczny status czystego. Kiedy mu się poprawia, wówczas nosi na sobie mieszankę oznak życia i śmierci i znowu otrzymuje liturgiczny status nieczystego. Dwa ostatnie wersety wydają się być bardzo okrutne dla chorych. Najważniejsze jest pamięć o tym, że ci chorzy, choć są zmuszani do odosobniona, nie są wykluczeni ze wspólnoty ani potępione. Księga Kapłańska dba o jakość kultu oddawanego Bogu i wyklucza z tego kultu wszystko, co jest nieokreślone, wymieszane, nieczyste. Na powyższym przykładzie rozumiemy, że liturgiczna nieczystość nie jest pojęciem moralnym, skoro nawet tkanina może stać się nieczysta, a przecież tkanina nie grzeszy. Nie ma też wzmianki o tym, jako choroba była konsekwencją grzechu, w centrum znajduje się raczej pojęcie posłuszeństwa. Nie podano żadnych uzasadnień dla tych przepisów. My jako ludzie cywilizowani dostrzegamy tutaj troskę o higienę, ale pytanie DLACZEGO jest zupełnie poza zakresem zainteresowań autora tekstu. Dla autora liczy się posłuszeństwo. Nieposłuszeństwo zaczyna się od stawiania pytania DLACZEGO? Niepokorny człowiek chce najpierw zrozumieć przed wykonaniem. Nie dotyczy to przypadku, kiedy człowiek stara się dowiedzieć W JAKI SPOSÓB okazać posłuszeństwo. Jeśli ktoś natomiast chce odpowiedzi na pytanie DLACZEGO, pokazuje że chce być posłusznym jedynie SOBIE. Chcę zrozumieć przed wykonaniem! Takie podejście jest błędne, bo w życiu trzeba najpierw wykonać, aby móc później zrozumieć. Ciało wyprzedza intelekt. Podejście odwrotne nie działa. To być może jest głównym błędem współczesnej pedagogiki, która uważa, że dziecko będzie łatwiej posłuszne jeśli zrozumie zasadność rozkazów. Tak naprawdę tak postępując rodzic uczy dziecka, żeby robiło tylko to, co jemu pasuje - jest to recepta na katastrofę wychowawczą. Księga Kapłańska wychodzi z innego założenia: pierwsze jest ciało, pierwsze jest posłuszeństwo. Zrozumienie być może przyjdzie po wykonaniu. Wykonując człowiek uświadamia sobie, że nie jest demiurgiem swojego życia, że na szczęście nie jest sam, ale żyje w relacji: jest członkiem wspólnoty, może liczyć na mądrość poprzednich pokoleń, które przeszły przez drogę posłuszeństwa i świadczą o jej zasadności. Członek wspólnoty potrzebuje wiary i zaufania. Potrzebuje nauczyciela, który pokaże cieleśnie w jaki sposób żyć w wolności. Księga Kapłańska jest takim nauczycielem - domaga się czystej wiary. Nie wyjaśnia przyczyn, przekazuje przykazania służące życiu - nie tylko życiu doczesnemu, ale również wiecznemu poprzez liturgię podnoszącą ku Bogu, jako owoc wyjścia z Egiptu. Liturgia podnosi upadłego człowieka do status Adama, do stanu człowieka zgodnego z Bożym zamysłem i zdolnego do zaślubin z Bogiem. Takiej wiary domaga się Księga Kapłańska: domaga się dobrowolnego posłuszeństwa w zaufaniu Bogu Przymierza, który już wielokrotnie w historii udowodnił swoją miłującą opatrzność. Droga pokornego posłuszeństwa jest jedyną drogą prowadzącą do Boga. Jezus to powiedział bardzo wyraźnie: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego (Mt 18, 2). Dziecko rozumie język cielesny zanim nauczy się języka słownego. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus22:25 43 22:25Plaga trądu (Kpł 13) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Kończymy dzisiaj długie omawianie zagadnienia caraat, który nie jest chorobą Hansena, ale przypadłością o naturze duchowej objawiającą się na skórze człowieka, na jego ubraniu lub nawet na ścianach domów. Dzisiaj omawiamy trzecią skórę człowieka, mianowicie ściany domu. Tłumacz złagodził trzydziesty czwarty werset, który w oryginale nie jest w trybie przypuszczającym, ale oznajmującym: Gdy wejdziecie do ziemi Kanaan (...), a Ja nałożę plagę trądu na jakimś waszym domu Jeżeli więc zaraza pojawi się na domu, nie będzie to żaden przypadek, ale aktywne działanie Pana Boga. W innych miejscach był użyty tryb pasywny: pojawiła się zaraza, ale tutaj Bóg aktywnie wysyła plagę trądu na ścianach! Czy jest to kara boska? Księga Kapłańska tego nie rozpatruje. Ona skupia się na sposobach przywrócenia harmonii. Stwierdza fakt, że niektóre domy w ziemi Kanaan są pozbawione harmonii, co zostaje przez Boga uwidocznione poprzez plamy na ścianach. Mieszkaniec nie zawinił, nie będzie musiał składać żadnej ofiary zadośćuczynienia, tak samo jak jej nie musiał składać przy trądzie na ubraniach. Dom nie jest zwykłym dobrem konsumpcyjnym. Dom jest trzecią skórą człowieka, dlatego powinien odzwierciedlać dążenie całego człowieka do świętości, do harmonii z Bogiem i do życia w prawdzie. Rozmawiamy tutaj o domach w Ziemi Kanaan, które były wcześniej zamieszkałe przez pogańskie ludy. Po zakupie nowego domu nie wystarcza wprowadzić tam swoje meble, trzeba cały dom uświęcić, podobnie jak chrześcijanie powinni zaprosić kapłana dla błogosławieństwa nowego domu. Dom nie jest zwykłą rzeczą. Po hebrajsku rzecz to DABAR, to znaczy słowo (link). Każda rzecz przemawia, dom przemawia o swoim stanie i o swojej historii w postaci plam na ścianach. Trąd widoczny na domu jest Bożym błogosławieństwem, dzięki któremu człowiek może zakasać rękawy, wziąć się do roboty i uzdrowić fundamenty swojego domu! Ciąg dalszy tekstu opisuje obrzęd oczyszczenia domu: Aby oczyścić dom, kapłan weźmie dwa ptaki, kawałek drewna cedrowego, nitki karmazynowe i hizop. Zabije jednego ptaka nad naczyniem glinianym, nad wodą żywą. Potem weźmie kawałek drewna cedrowego, hizop, nitki karmazynowe i ptaka żywego, umoczy je we krwi ptaka zabitego i w wodzie żywej, i pokropi dom siedem razy. W ten sposób oczyści ten dom krwią ptaka, wodą żywą, drewnem cedrowym, hizopem i nitkami karmazynowymi. Ptaka zaś żywego wypuści poza miasto, na pole. W ten sposób dokona przebłagania za dom i będzie on czysty. To jest prawo odnoszące się do wszelkiej plagi trądu i grzybicy, trądu ubrania i domu, nabrzmienia, wysypki i białej plamy, aby pouczyć, kiedy coś jest czyste, a kiedy nieczyste. To jest prawo odnoszące się do trądu. (Kpł 14, 49-57) Zwróćmy uwagę na to, że orzekanie o nieczystości jest aktem liturgicznym dokonanym przez kapłana. Dom staje się liturgicznie nieczysty nie w momencie występowania plamy, ale dopiero po orzekaniu o stanie nieczystości przez kapłana. Poza tym tutaj trzeba przyznać, że całe postępowanie wygląda na zachowanie zasad higienicznych. Zachęca również do czujności we wszystkich dziedzinach ludzkiego życia, nawet w sprawach najbardziej prozaicznych. Rabini odnoszą niniejszy rozdział do świątyni Salomona. Twierdzili, że kiedy Izraelici będą niewierni Przymierzu wówczas Bóg ześle plagę na ścianach świątyni jerozolimskiej, która zgodnie z Prawem zostanie zburzona przez Boga aż do nadejścia Mesjasza, który własnoręcznie wznieci wieczną świątynię Jezus Chrystus nie odciął się od całej tej tradycji, przeciwnie wysyłał uzdrowionych trędowatych do kapłanów dla dopełnienia obrzędu (por. Mt 8, 4). Chrystus dokonując uzdrowienia otwierał drogę do świętości, ale jest to dopiero początek drogi, która prowadzi do świętości przez sakramenty i która musi stopniowo urzeczywistniać się we wszystkich aspektach ludzkiego życia, nawet w tych najbardziej prozaicznych. Święty Paweł używa takiego porównania, że chrześcijanie powinni przyoblec się w Chrystusa (Ga 3, 27), przyjmując Go jako drugą skórę. To odzienie uzdolni nas do wejścia do domu weselnego i do uczestnictwa w uczcie komunijnej sprawowanej przez Chrystusa jako arcykapłana. Zresztą sami chrześcijanie są żywymi kamieniami Kościoła. W świetle Księgi Kapłańskiej rozumiemy, że nie chodzi tutaj o poetycką alegorię, chodzi o prawdziwy i żywy udział w domu Bożym, zbudowanym na fundamencie proroków i apostołów (tzn. Starego i Nowego Testamentu), którego Chrystus jest kamieniem węgielnym (Ef 2, 20). Taki dom jest domem zgodnym z Bożym zamysłem, jest świątynią Boga w której gromadzą się Izraelici oraz nawrócone najdalsze ludy! Ten rozdział na pierwszy rzut oka wydawał się archaiczny i mało ciekawy, ale jeśli wyjdziemy poza jego interpretacją sanitarną odkryjemy głębię duchową, która może nawet oświetlić sens historii! Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus13:13 60 13:13Trzecia skóra człowieka (Kpł 14, 33-57) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Kończymy nasze czytanie Kodeksu Czystości. W ramach liturgii świątyni Jerozolimskiej każda krew wylana poza systemem ofiarniczym przyjmuje miano nieczystej za sam fakt, że nie została oddana Bogu. Za pozaliturgiczny wylew krwi należy się pewne zadośćuczynienie. W przeczytanym ustępie dowiedzieliśmy się, że zadośćuczynienie należy się również za wycieki spowodowane jakąś chorobą u mężczyzn. Zauważmy dziwne sformułowanie drugiego wersetu: Przemówcie do Izraelitów i powiedzcie im. Nigdzie indziej nie znajdziemy takiego sformułowania. To nam przypomina potrójne zadanie powierzone kapłaństwu hierarchicznemu: zadanie sprawowania liturgii, rozeznawania Prawa Bożego oraz nauczania świeckich (odsyłam do odpowiedniego odcinka - link). W niniejszym przypadku kapłani mają obowiązek nauczania mężczyzn o nieczystości ich chorobliwych wycieków. Nieczystość liturgiczna nie jest obrzydliwością ani wyrokiem potępienia. Jest tymczasową niedyspozycyjnością do uczestnictwa w ruchu uświęcenia poprzez uczestnictwo w sakramentach świątynnych. Kapłan rozeznaje rodzaj nieczystości po to, aby osobie zainteresowanej wskazać drogę powrotu do czystości i do pełnego uczestnictwa w ofiarach świątynnych. W odróżnieniu od chorób skórnych, każdy dotknięty chorobą wycieku staje się z automatu liturgicznie nieczysty, nie potrzeba potwierdzenia ze strony kapłana. Nieczystość chorego przenosi się na innych. Wszystko więc, czego używa chory jest liturgicznie zanieczyszczone. Sam kontakt z przedmiotami używanymi przez chorego, czyni drugą osobę nieczystą. Stopień tej nieczystości zależy od stopnia kontaktu ze źródłem skażenia. Tekst w dalszym ciągu rozważa przypadek wylewu nasienia - w ramach stosunku seksualnego czy poza nim: Krew jest święta ponieważ jest nośnikiem życia, co za tym idzie nasienie, które jest nośnikiem nowego życia, jest tym bardziej święte i każdy jego wylew poza systemem ofiarniczym powoduje nierównowagę we wszechświecie i niedyspozycyjność liturgiczną aż do wieczora. Liturgiczna nieczystość nie ma nic wspólnego z winą moralną. Oczyszczenie dokonuje się przez zwykłą kąpiel całego ciała, nie przewiduje się tu żadnych ofiar ani zadośćuczynienia. Wymagane jest natomiast powstrzymanie się od pożycia małżeńskiego kiedy planuje się nawiedzenie świątyni dla odróżnienia od kultów pogańskich, gdzie dokonywano akty płciowe w sanktuariach dla wyproszenia u bóstwa płodności ziemi, bydłu i ludziom (było to tzw. nierząd sakralny). Dla Izraelitów takie akty są obrzydliwością, tym bardziej kiedy są dokonane wewnątrz przestrzeni sakralnej. Ale nie ma tutaj wzmianki o tym, jakoby akt seksualny był sam w sobie obrzydliwy. Taką niechęć spotkamy dopiero u greckich stoików, na przykład u Marka Aureliusza. Stoicka niechęć do seksu zakorzeniła się jednak w naszej kulturze. Święty Jan Paweł II poświęcił sporą część swojej myśli na odkręcanie tej mentalności, między innymi w ramach swojego nauczania na temat teologii ciała. Dla Biblii akt małżeński jest otoczony największą uwagą ponieważ skutkuje nowym życiem, w nim rodzice stają się współpracownikami Boga stworzyciela i zbliżają się do sfery zarezerwowanej Bogu. Uwaga poświęcona aktowi małżeńskiemu podkreśla wielkość i wzniosłość aktu ocierającego się o wieczność. W akcie małżeńskim sfera boska współpracuje ze sferą ludzką dla stworzenia nowej istoty. Liturgia świątynna wymaga świętości i zabrania mieszania, stąd potrzeba oczyszczenia dla dalszego uczestnictwa w ofiarach świątynnych. Często można usłyszeć takie pytanie: Skoro akt małżeński jest tak wzniosły, dlaczego Biblia uważa, że seks jest nieczysty? Otóż według Kodeksu Czystości akt małżeński nie jest nieczysty. Kodeks Czystości zwraca uwagę na to, że w tym akcie stykają się prądy życia i śmierci, stykają się czułość i gwałtowność, w nim dwa oddzielne podmioty dążą do fuzji, w wyniku czego może rodzić się nowe życie. Balansujemy w nim na granicy sfery ludzkiej i boskiej, co zresztą można zauważyć w ludzkim wyrażaniu intensywności miłości przez takie hasła jak: Uwielbiam Cię, Wierzę w Ciebie, Będę Cię kochał(a) wiecznie, itd. Wszystkie te hasła używają języka religijnego, ocierają się o boskość, o świętość, a więc w sposób naturalny pojawia się zagadnienie czystości. Stan liturgicznej nieczystości trwa do wieczora, ale ten czas nie jest wypełniony żalem ani smutkiem. Jest czasem zarezerwowanym dla człowieka, czasem zadumy podczas którego można rozważać wzniosłość przeżytego doświadczenia. Księga Kapłańska tak samo jak Księgi Prorockie przedstawia związek małżeński jako obraz relacji Boga z Jego ludem. Obie strony dążą do miłosnego zjednoczenia, stąd potrzeba troski o to, by nie doszło do wymieszania, do zanieczyszczenia. W tym miłosnym spotkaniu Bóg pozostaje Bogiem i Adam (człowiek odkupiony) pozostaje Adamem. Ze spotkania dwóch odrębnych świętości wypływają owoce nieskończone i wieczne. Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Kapłańska Wajikra Leviticus17:04 73 17:04Wycieki i upływ krwi (Kpł 15) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Ulepsz konto

Przydatne linki

Kup w