Droga przez pustynię - ZakochanywBiblii - cda.pl

LOGOWANIE
- lub
  zaloguj przez facebook zaloguj przez gmail
  Zapomniałeś hasła? Kliknij tutaj, aby odzyskać hasło!
REJESTRACJA

CDA Premium (17848)
Dla dzieci
Strona główna
Wideo użytkowników

Zakochany w Biblii

+ Napisz wiadomość

99144 odsłon wideo

Dołączył(a): 2019-12-23

Foldery

Folder główny

Folder główny / Droga przez pustynię

[..] (Przejdź wyżej)

Nazwa:
od Z do A
od A do Z
Data dodania:
najnowsze
najstarsze

lista
duże ikony

Filmy Gry Obrazki

W trakcie trzech dni potrzebnych do pokonania pustyni Paran mieliśmy już jeden bunt szemrania przeciwko Bogu (nie wiadomo za co), teraz mamy kolejny bunt, tym razem znamy przyczynę niezadowolenia: za brak różnorodności w jadłospisie. Przypominam, że manna była bardzo smaczna, miała smak ciastka z miodem (Wj 16, 31), była doskonałym pokarmem dającym każdemu wszystkie potrzebne składniki odżywcze, dodatkowo jej smak dopasował się do upodobań jedzącego (odsyłam do odpowiedniego odcinka - link). W Księdze Wyjścia mieliśmy do czynienia z buntem kończącym się zesłaniem przepiórek, ale w owym czasie nie było jeszcze manny, więc można było jeszcze pobłażliwie potraktować tamten bunt. W Księdze Liczb sytuacja jest inna: jest to bunt ludzi sytych, którzy chcą zaspokajać żądzę mięsa. Minął dopiero rok od wyjścia z Egiptu i pamięć już im zawodzi, bo twierdzą że w Egipcie jedli ryby za darmo. Czyżby niewolnik jadł za darmo strawę rzuconą mu przez właściciela? Czy bardziej chodzi o to, że w zamian za mannę nie było wymogu przestrzegania Prawa Bożego? Przymierze z Bogiem wymaga rzeczywiście, aby każdy członek wspólnoty pracował nad sobą.
Na pustyni każdy otrzymywał codziennie z Bożej opatrzności dokładnie tyle, ile jest mu było potrzebne do życia, jak w modlitwie Jezusowej: chleba naszego powszedniego daj nam DZISIAJ. W tym słowie DZISIAJ tkwi cała trudność życia wiarą: człowiek wierzący jest sprowadzany do statusu dziecka. Dziecko otrzymuje jedzenie w czasie i ilości, o które rodzice decydują, a więc w oczach dziecka rodzice są ustawodawcami. W pewnym momencie dziecko buntuje się przed takim stanem rzeczy, bo dla niego wola rodziców jest wolą narzuconą z zewnątrz, zaczyna odbierać rodziców jako ciemiężycieli. Nawet jeśli rodzinny chleb jest obfity, dziecko może je odbierać jako zniewolenie. Choć wie, że rodzice go kochają, odbiera ich miłość jako ciężar. Wówczas otrzymane smaczne, pożywne jedzenie przestaje dla niego być znakiem miłości, a staje się znakiem poddaństwa.
Izraelici na pustyni doświadczają codziennej manny, ale skąd mają mieć pewność, że dostaną ją jeszcze jutro? Tym się różni dziecko od dorosłego: dziecko żyje w sytuacji zależności od miłości rodziców, dorosły stara się od wszelkiej zależności uciekać. Zależność od codziennej manny jest więc próbą wiary w wierność Tego, który tę mannę dostarcza. Jest próbą zaufania, jest wymogiem stanięcie się dzieckiem względem Boga, zgodnie ze słowami Pana Jezusa: (Mt 18, 3)
Dzieciństwo Boże to mężna, świadoma decyzja zaufania Bogu, to wybór wiary i pokonanie iluzji samowystarczalności. Zaufanie jest ryzykiem (Błażej Pascal mówił o zakładzie), jest wyborem dokonanym z pewną dozą niepewności, ale jest wyrazem naszej wolności. Czytając Księgę Liczb śledzimy z zainteresowaniem czy Izraelici podejmą to ryzyko - czy naśladują swoich patriarchów, czy codziennie zaakceptują bycie Ludem Wybranym - albo raczej czy staną się ludem takim jak inne ludy, pragnące decydować sam o sobie, bez zależności od Prawa Bożego?
Wybór zaufania i wiary, a więc wybór stanięcia się dzieckiem w Bożych objęciach, nie jest aktem infantylnym. Jest wyborem ludzi silnych, mężnych i wolnych od pożądań. Powtórne narodzenie polega na tym, aby przejść z wiary infantylnej, spontanicznej, do wiary dojrzałej, będącej aktem świadomego wyboru, podejmującego ryzyko. Jest przejściem od stanu wymuszonej zależności do stanu zaakceptowanej zależności. Decyzja o podjęciu tego przejścia jest próbą życiową. Wszystkie kryzysy, które po kolei poznamy w Księdze Liczb są etapami wzrostu ze stanu infantylnego do stanu synostwa dzięki mężnemu wyborowi ryzyka wiary.
Mojżesz znalazł się między młotem a kowadłem. Skarży się Bogu: Czemu nie darzysz mnie życzliwością? Nie mogę już sam dłużej dźwigać troski o ten lud, już mi nazbyt ciąży. Ta skarga trochę przypomina modlitwę Jezusa w Getsemani: Ojcze, jeśli chcesz, oddal ode mnie ten kielich! W obu przypadkach mamy do czynienia z pokornym powierzeniem się Woli Bożej w obliczu próby przekraczającej ludzkie siły. W tych skargach widać pokorę, zaufanie i zawierzenie syna swojemu kochającemu ojcu. Pokorne dziecko wierzy w to, że z Bogiem wszystko może dokonać. W tej modlitwie syn niczego nie wymusza na ojcu, ale powierza się jemu po to aby to, co niemożliwe, stało się możliwe.
Modlitwa Mojżesza nie jest podobna do naszych formułek odmówionych z myślami biegnącymi gdzieindziej. Jest modlitwą angażującą całe jego jestestwo, całe jego życie. Mówi wprost: raczej mnie zabij, abym nie patrzył na swoje nieszczęście. Osiągamy tutaj szczyt cierpienia, który powoduje że człowiek pragnie bardziej śmierci niż życia. Nie jest to narzekanie, Mojżesz gra vabank i kładzie swoje życie na stół. Jest to miłość najwyższego stopnia, kiedy ktoś składa ofiarę ze swojego życia.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

21:40 79 21:40Dość tej manny! (Lb 11, 4-35)

Dodał: ZakochanywBiblii

Wtedy rzekł JHWH do Mojżesza: Zgromadź dla Mnie siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela, o których wiesz, że są starszymi ludu i nadzorcami, i przyprowadź ich do Namiotu Spotkania; niech tam staną razem z tobą. Wtedy Ja zstąpię i będę z tobą mówił; wezmę z ducha, który jest w tobie, dam im, i będą razem z tobą dźwigać ciężar ludu, a ty go sam już więcej nie będziesz musiał dźwigać. (Lb 11, 16-17)
Mojżesz usłyszał powyższe słowa w odpowiedzi na swoją modlitwę pełną werwy kiedy składał Bogu w ofierze całe swoje życie, bo samodzielne prowadzenie przekornych Izraelitów było dla niego ciężarem nie do uniesienia. Odpowiadając na tę prośbę, Bóg daje Mojżeszowi wsparcie w formie grupy siedemdziesięciu starszych. Już raz usłyszeliśmy o nich w Księdze Wyjścia, kiedy stanowili wybraną grupę ludzi godnych zbliżać się do stóp góry Horeb podczas ukazania się chwały Pańskiej (Wj 24 - link). Wówczas otaczali Mojżesza przy górze Horeb, teraz otaczają Mojżesza przy Namiocie Spotkania, który tym sposobem staje się jakby ruchomą górą Horeb, ruchomą górą Objawienia Pańskiego. W Ziemi Obiecanej Namiot Spotkania zostanie osadzony na górze Syjon, czyli w Jerozolimie. Tam właśnie będzie urzędować sanhedryn, czyli rada siedemdziesięciu starszych. Późniejsza instytucja sanhedrynu odwołuje się więc do czasów Mojżesza, aby ugruntować swój autorytet w Ziemi Obiecanej. Niezależnie od późniejszej instytucji sanhedrynu, na pewno już we wczesnej historii Izraela istnieli starsi, którzy w miastach zasiadali przy bramach miasta i tam którzy rozsądzali spory.
Ważne jest stwierdzenie z wersetu siedemnastego, które mówi o duchu proroctwa wylanego na tych siedemdziesięciu starszych. Na tym przykładzie widać też, że dwie szkoły redakcyjne Biblii (kapłańska i deuteronomiczna) różnią się między sobą nie tylko stylem literackim, ale również swoją teologią, to znaczy aspektami, na który kładą szczególny nacisk. Dla redaktora kapłańskiego Lud Wybrany jest przede wszystkim ludem kapłańskim i królewskim, wszyscy członkowie wspólnoty uczestniczą w misji kapłańskiej podniesienia ku Bogu całego świata stworzonego i miłosnego rządzenia stworzenia poprzez swoją pracę. Redaktor deutoronomiczny natomiast kładzie większy nacisk na duch proroctwa. Prorok nie pojawia się znikąd i nie mówi we własnym imieniu, musi przemawiać w duchu Mojżesza, w duchu Prawa Bożego. Prorok będzie musiał niestety często upominać elitę społeczeństwa, czyli kapłanów, królów i bogaczy. Dlatego relacja między władzą a prorokami będzie często problematyczna, o czym świadczy epizod, który poznamy w następnym odcinku.
Ważne jest zauważyć, że w odróżnieniu od kapłanów i królów, prorocy nie należą do żadnej dynastii. Duch proroctwa nie jest dziedziczny, jest darem czysto duchowym. Dobrą wiadomością jest to, że pierwsza elita Izraela (siedemdziesiąt starszych) była przesiąknięta duchem Mojżesza. Już rok wcześniej razem z Mojżeszem zbliżyli się do góry Horeb i tam doświadczyli zjawiska ekstazy (odsyłam do odpowiedniego odcinka nt. Wj 24, 9-11 - link). Chrześcijanie mogą patrzeć na to wydarzenie jako zapowiedź Pięćdziesiątnicy, kiedy najbliżsi współpracownicy Jezusa Chrystusa również otrzymali wylanie Ducha proroctwa i zaczęli przemawiać w różnych językach.
W Księdze Liczb grono starszych zostaje ustanowione sędziami. Oni mają rozsądzać kwestie sporne zgodnie z duchem Mojżesza, zgodnie z Prawem Bożym, i mają pracować razem jako jedno ciało dla dobra wspólnego. W praktyce niestety wiemy, że wielcy tego świata przepychają się i kłócą między sobą. Tak ma się nie dziać w Ludzie Bożym.
Ostatnie zdanie jest szczególnie ważne, bo świadczy o tym, że (zgodnie z punktem widzenia redaktora deutonoromicznego) Mojżesz pragnie, aby cały lud był objęty duchem proroctwa. Tym się różni wizja kapłańska od wizji deuteronomicznej: dla kapłanów Kościół jest tam, gdzie jest hierarchia i sakramenty. Dla deuteronomisty Kościół jest tam, gdzie jest wypełnienie przykazania miłości. Obie wizje nie są ze sobą sprzeczne, o ile każda z nich uznaje zwierzchnictwo ducha Mojżesza, tzn. Prawa Bożego.
Już w następnym odcinku będziemy mieli do czynienia z problematyką ludzi, którzy chcą przywłaszczać sobie ducha proroctwa dla własnej korzyści.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

10:49 39 10:49Duch proroctwa (Lb 11, 16-17. 24-29)

Dodał: ZakochanywBiblii

Usłyszeliśmy niezwykle ważny tekst, który daje najlepsze z możliwych świadectw o Mojżeszu. Ta piękna wypowiedź została sprowokowała bardzo bolesnym wydarzeniem, mianowicie siostra i brat Mojżesza zbuntowali się przeciwko niemu. Ostatni raz usłyszeliśmy o Miriam w Księdze Wyjścia, kiedy podtrzymywała pieśń dziękczynną tuż po przekroczeniu Morza Czerwonego po tym jak mężczyźni opadli z sił (odsyłam do Wj 15 - link). Pociągała wówczas inne kobiety za sobą ku dobremu.
Nie słyszeliśmy o niej od tamtego czasu, bo powyższe wydarzenia zostały opisane przez szkołę deutenoromiczną, podczas gdy szkoła kapłańska nie zajmuje się w ogóle ani kobietami ani prorokami. Deutoronimista interesuje się prorokami, dla niego różnica płci nie sprawia problemów. Zresztą w tym rozdziale Aaron nie jest wcale opisywany jako arcykapłan, ale jako prorok równy do swojej siostry. Miriam i Aaron występują w tym rozdziale jako czarne charaktery: oboje zabierają się za krytykowanie Mojżesza!
Wymówką do wszczęcia buntu jest fakt poślubienia przez Mojżesza cudzoziemki. Jak to zwykle bywa przy kłótniach rodzinnych, ten problem wcale nie jest centralny, jest tylko pretekstem do afirmacji siebie. Sedno problemu jest taki, że nagle Miriam i Aaron przestali uznać pierwszeństwo Mojżesza, sami chcą być na szczycie! Przestali uważać Mojżesza za kogoś wyjątkowego, traktują go jako proroka na równi z nimi samymi.
Bóg wstawił się osobiście za swoim sługą i wypowiedział największą możliwą pochwałę Mojżesza. Podkreślił, że Mojżesz przoduje w pokorze i wierności (czego oczywiście nie można powiedzieć o Miriam i Aaron). Natomiast absolutną wyjątkowość daru proroctwa Mojżesza pochodzi stąd, że Bóg mówi do niego w sposób jawny, bez użycia języka symbolicznego.
W tym świetle wychodzi na jaw, że rzekomy duch proroctwa Miriam i Aaron znajduje się na zerowym poziomie, skoro nie umieli nawet rozpoznać wyjątkowości Mojżesza! Nie mogąc dorównać Mojżeszowi, Miriam i Aaron próbują go ściągać na własny poziom. Jest to droga odwrotna, niż droga wyzwolenia z Egiptu, na której Bóg pracuje nad wywyższeniem swojego ludu. Odchodząc od tej drogi, Miriam i Aaron ściągają Mojżesza w dół - bynajmniej nie w trosce o sprawiedliwość, ale po to by móc narzucić własną wolę i ustanawiać własne prawo.
Rolą proroków jest przypominanie wymagań Prawa Bożego i ostrzeganie przed konsekwencjami wynikającymi z odejścia od drogi życia, wolności i świętości. Jak łatwo przewidzieć, takie odejście nieuchronnie prowadzi do śmierci, niewoli i zaniku tożsamości. Przestrzeganie przykazań przez członków Ludu Bożego jest wyrazem miłości i zaufania Bogu, jest też drogą i środkiem do podnoszenia się ku zaślubinom z Bogiem. Kwestionowanie nadrzędnej roli Mojżesza jest otwartą furtką na to, aby każdy samozwańczy prorok interpretował Prawo Boże według własnego uznania. Taka osoba stawia siebie nawet nie w roli Mojżesza, ale w roli samego Boga, który jest jedynym ustawodawcą. Pokusę zajęcia miejsca Mojżesza można więc porównywać do grzechu Adama i Ewy, do grzechu pierworodnego.
Jak widzicie, przestępstwo Miriam i Aaron jest bardzo wielkie, nie chodzi wcale o kłótnię o małżeństwo Mojżesza z cudzoziemką. Tak naprawdę bunt Miriam i Aaron uruchomi lawinę różnych katastrof. Wszystko się zawala wtedy, kiedy wsącza się podejrzenie, że być może nie wszystko co powiedział Mojżesz jest dobre. Wówczas każdy samozwańczy prorok może ogłosić swoje pomysły, pozyskiwać sobie zwolenników i założyć własną sektę, w której oczywiście przyjmuje rolę przewodnią.
Jezus Chrystus nigdy nie pogardzał Mojżeszem ani Prawem Mojżeszowym. Kiedy uzdrawiał trędowatych mówił im: Idźcie się pokazać kapłanowi ! Kiedy bogaty młodzieniec pytał Go o to, co należy zrobić aby otrzymać życie wieczne, Jezus odesłał go do Prawa Mojżeszowego. Autentyczny prorok nie może głowić prawa inne, niż te zawarte w Prawie Mojżeszowym. Jezus Chrystus dał nam jedno nowe przykazanie, przykazanie miłości ofiarnej, tak robiąc nie skreślił Prawa Mojżeszowego, ale podniósł je na wyższy poziom wymagań, do których Izraelici w owym czasie nie byli zdolni. Poza Prawem Mojżeszowym nie ma zbawienia! Kwestionowanie przywództwa Mojżesza to odejście od Przymierza i od drogi prowadzącej do zaślubin z Bogiem.
Przestępstwo Miriam i Aarona jest ogromne, ogromna będzie też kara, która ujawni wielkość ich przestępstwa: po raz pierwszy w historii pojawi się choroba skóry, choroba trądu (link).
Przypominam, że kobiety w Biblii mają być strażniczkami mądrości (link), tutaj Miriam, podobnie jak Ewa, nie spełniła tej roli, a nawet pociągnęła za sobą mężczyznę. Mężczyźni w Biblii mają pełnić funkcję arcykapłana w swojej rodzinie i pomagać żonie w okiełznaniu pożądliwości. Mężowie muszą stawiać mądre granice swoim żonom i wytrwać pod naporem kobiecych urągań. Tutaj Aaron nie spełnił tej roli w stosunku do Miriam, podobnie jak Adam nie spełnił tej roli w stosunku do Ewy.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

23:35 42 23:35Fałszywi prorocy (Lb 12)

Dodał: ZakochanywBiblii

Wreszcie ruszamy w drogę, na dźwięk trąbek. To powinno nas dziwić, bo w warunkach pustynnych bardziej dostępnym materiałem byłoby dmuchanie w barani róg (czyli szofar - link). Trudno na pustyni budować piece do roztopienia srebra. Na tym przykładzie widać wpływ późniejszej redakcji, która przenosi zwyczaje liturgiczne świątyni jerozolimskiej do epoki marszu przez pustynię, aby ludzie interpretowali gesty liturgiczne w świetle wydarzenia założycielskiego, kiedy cała wspólnota Izraela po raz pierwszy wyruszyła jako jedna wielka procesja liturgiczna ku Ziemi Obiecanej, gdzie będzie mogła w pokoju składać ofiary miłe Bogu i wzrastać w świętości. Wyrusza lud święty powołany do zaślubin z Bogiem i będący żywym świadectwem jedynego Boga stworzyciela, odkupiciela i uświęciciela.
Madianici są ludem z południa ziemi Kanaan, który zawsze żył w dobrych relacjach z Izraelitami. Czego dowiadujemy się w tym fragmencie? Że Chobab być może decyduje się nie iść razem z Izraelitami. Nie znamy powodu tej decyzji, ważne jest stwierdzenie Mojżesza, że Madianici niezależnie od swojej decyzji wyruszania lub nie, otrzyma błogosławieństwo od Boga za pośrednictwem Izraela, który jest ludem błogosławionym przez Pana, i przez który spełnia się obietnica dana Abrahamowi: przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi (Rdz 12, 3 - link). Jest to kolejne potwierdzenie tezy, że zadaniem Izraela nie polega na zgładzeniu wszystkich napotkanych ludów, ale na przekazaniu im błogosławieństwa Bożego, którego są ambasadorami na ziemi.
Nie do końca wiadomo, czy Chobab odrzucił propozycję Mojżesza. Jego pomoc jednak nie była konieczna, skoro słup obłoku prowadził Izraelitów. Rozdział kończy się czterema wersetami, które są tak zastanawiające, że rabini uważają, że mogłyby same w sobie być oddzielną Księgą Biblijną.
Po raz pierwszy w Biblii usłyszeliśmy zwrot Arka Przymierza. W poprzednim opisie porządku wymarszu Arka miała wyznaczone miejsce w samym środku procesji liturgicznej, a teraz czytamy, że Arka Przymierza szła przed nimi. Można interpretować to wyrażenie symboliczne: chodzi o to, że Arka Przymierza była w sercu i w umyśle wszystkich uczestników.
Dwa ostatnie wersety zmieniają nasze postrzeganie Bożego rządzenia. Nam się wydaje, że Bóg rządzi na sposób ludzki, to znaczy że Bóg ogłasza wymarsz lub postój, a ludzie z automatu mają wykonywać rozkazy. Ale dwa ostatnie wersety pokazują, że rzeczy nie dzieją się automatycznie. Mojżesz musi zaznaczyć wyruszanie i postój przy pomocy odpowiednich modlitw: za każdym razem jak obłok się wznosi, Mojżesz prosi o rozproszenie wrogów. Kiedy obłok się zatrzymuje, Mojżesz prosi o przebywanie Boga pośród Izraelitów. Relacja między Mojżeszem a Bogiem nie przypomina relacji między szefem a niewolnikiem. Kiedy szef wstaje - niewolnicy podążają. Kiedy szef siada - wszyscy muszą się zatrzymywać. Kiedy szef się śmieje - wszyscy muszą się śmiać, itd. Boże wyzwolenie nie prowadzi do takiego niewolnictwa.
Możemy obserwować tutaj relację dużo bardziej subtelną: kiedy Arka rusza, Mojżesz wyraża pragnienie, aby podróż przebiegała spokojnie. Kiedy Arka się zatrzymuje, Mojżesz wyraża pragnienie, aby Bóg zamieszkał w sercu obozu. Bóg wyprzedza pragnienie ludu i na nie odpowiada. Relacja między Bogiem a ludem jest relacją pragnienia i miłości. Miłość człowieka została wyrażona w przykazaniu Księgi Powtórzonego Prawa Będziesz miłował JHWH, Boga twego, z całego serca twego, z całego ducha twego i z całej siły twojej (Pwt 6, 5). Mówimy o miłości gorącej, której spełnienie znajdziemy w ostatnim wersecie Biblii, na końcu Księgi Apokalipsy: A Duch i Oblubienica mówią: «Przyjdź!» A kto słyszy, niech powie: «Przyjdź!» (...) Mówi Ten, który o tym świadczy: «Zaiste, przyjdę niebawem». Amen. Przyjdź, Panie Jezu! (Ap 22, 17.20) A więc Bóg nie gwałci naszej wolności, ale czeka na nasze pragnienie, które musi być tak mocne jak pragnienie oblubienicy do Oblubieńca.
Zachęcam do długiego rozważania i kontemplowania tych dwóch wersetów z Księgi Liczb, być może w ich świetle dostrzeżemy poziomu zjednoczenia, jaki powinien istnieć między Wolą Bożą a wolą człowieka.
Modlitwa Mojżesza podnieś się, o JHWH, i niech się rozproszą nieprzyjaciele Twoi pozwala nam też właściwie interpretować modlitwę Jezusową: ale nas zbaw nas ode złego. Zbawienie nie jest jednostronne, pozostawiające człowieka całkowicie biernego. Bóg nie odejmuje człowiekoi walk i prób, nie obiecuje życia bez żadnego wysiłku. Bóg zbawia poprzez otwieranie drogi, wspiera w walce i podnosi po upadkach, aby ludzie wciąż postępowali ku Ziemi Obiecanej, ku pełni życia, wolności i świętości. W taki właśnie sposób Bóg otwiera drogę, ale nie zwalnia z wysiłku i walki.
Na koniec, zapraszam do wysłuchania psalmu 68, gdzie rozbrzmiewa ta modlitwa Mojżesza i w której możemy poczuć atmosferę, która panowała podczas wymarszu spod góry Synaj.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

20:13 69 20:13Ruszamy w drogę ! (Lb 10)

Dodał: ZakochanywBiblii

Ostatnie kilkadziesiąt rozdziałów czytaliśmy teksty zredagowane przez szkołę kapłańską. Z początku te rozdziały wydawały nam się suche i lakoniczne, ale z czasem nauczyliśmy się odczytywać ukryte w nich symbole, które podniosły nas do świata czysto duchowego, gdzie wszystko jest żywe, czyste, piękne i święte. Przyzwyczailiśmy się do tej wzniosłej atmosfery i być może nawet ją pokochaliśmy. Od niniejszego rozdziału wraca redaktor deuteronomiczny, który posługuje się stylem narracyjnym łatwiejszym do zrozumienia, ponieważ opiera swój przekaz na anegdotach z życia wziętych, przez co bliższe światu ludzkiemu, ale co za tym idzie pełne też ludzkiej nędzy i niepokoju.
W poprzednim rozdziale zgodnie z wizją kapłańską Lud święty wyruszył w piękną procesję liturgiczną. Od niniejszego rozdziału nasz wzrok odwróci się od Boga i skieruje się ku człowiekowi, odwrócimy się od źródła piękna i będziemy się przyglądać ludzkiej nędzy. Najbliższe rozdziały będą niestety pokazywać przykrą prawdę o człowieku bez Boga, ponieważ na tym etapie historii Izraelici są jeszcze dalecy od ideału objawionego Mojżeszowi na szczycie góry Synaj.
Wracając do opowiadania: Lud odkupiony przez Boga i uświęcony przez liturgię rusza ku Ziemi Obiecanej. Powinna wybrzmiewać fanfara i wybuchać radość ze spełnienia się Bożych obietnic. Gdyby Biblia była księgą mającą na celu zbudowanie dumy narodowej Izraelitów, kompromitujące wydarzenia byłyby skrzętnie pomijane i zapomniane. Tym się różni Biblia od innych ksiąg starożytnych: tamte wychwalają swoich bohaterów i pomijają ich nędzę, Biblia tego nie robi, co jest kolejnym argumentem w sprawie nadprzyrodzoności natchnienia biblijnego. Historia biblijna to historia ludzkich błędów i boskiego przebaczenia. Redaktorzy biblijni nie ukrywali ciemnych kart historii Izraela, a kopiści pokornie przepisywali te kompromitujące historie, nie wymazując ich. Człowiek pokorny umie spojrzeć na swoje porażki, umie prosić o przebaczenie i uczyć się na błędach.
Lud Wybrany ma do przejścia pustynię Paran, co zajmie trzy dni marszu. Taki krótki kawałek drogi nie wystawia cierpliwości Izraelitów na wygórowaną próbę. Lud stawia pierwsze kroki i co słyszymy już od pierwszego wersetu? Szemranie! Nie wiadomo nawet z jakiego powodu, prawdopodobnie za całokształt! To szemranie nie podoba się Bogu, który zapłonął gniewem do tego stopnia, że ostatnia część obozu poszła z dymem. Kara dość surowa, ale zauważcie, że zostało użyte niezwykłe sformułowanie: ostatnia część obozu. Nie należy interpretować tego zwrotu przestrzennie, bo znamy szczep, który zamykał procesję. Zwrot należy interpretować w przenośni: Bóg ukarał gorszą część obozu, to znaczy przywódców szemrających.
W oryginale występuje dosłownie zwrot strawić ogniem zamiast spalić. Ten zwrot odsyła nas do wydarzenia z Nadabem i Abihu, którzy również zostali strawieni przez ogień (odsyłam do naszego komentarza do tego ważnego wydarzenia biblijnego: link). Niniejsze wydarzenie możemy więc interpretować jako świecki odpowiednik śmierci Nadaba i Abihu, jak gdyby ogień wyszedł z ołtarza i pożerał przywódców szemrania. Podobnie jak Nadab i Abihu, szemrzący uważali siebie za mądrzejszych od Boga, stwierdzili że są zdolni do wolności absolutnej, która jest jedynym przymiotem Boga. Wolność absolutna jest ogniem trawiącym, przed którym chronią reguły Kodeksu Świętości (link). Człowiek uczy się wolności w szkole Prawa Bożego. Ci, którzy sieją szemranie wśród ludu postępują tak, jakby mogli narzucić Bogu, co i jak powinno wyglądać, postawili swoje zachcianki w roli bożka. Pozornie niegroźne szemranie jest w rzeczywistości odejściem od pierwszego przykazania Przymierza, jest drogą ku śmierci. Skoro szemranie prowadzi do śmierci, kara Boża nie jest w tym przypadku zemstą za szemranie, jest skróceniem drogi, którą i tak by szli bałwochwalcy. Dzięki skróceniu czasu, całemu ludowi zostało spektakularne pokazane, że postawienie swoich zachcianek na miejscu Boga prowadzi do śmierci. Widowiskowa kara śmierci jest aktem wychowawczym dla pozostałych Izraelitów, którzy mogą teraz łatwo oglądać konsekwencje odejścia od Przymierza z Bogiem.
Ci, którzy dali się zwieść przez buntowników zwracają się do Mojżesza z prośbą o przebaczenie, bo zrozumieli że Mojżesz jest właściwym przywódcą, jedynym zdolnym do stanięcia w ich obronie przed Bogiem. Prawdziwy przywództwa rządzi nie dla własnego interesu, ale w interesie wspólnoty. W wyniku modlitwy Mojżesza ogień dosłownie zapadł się w ziemię.
Powyższe krótkie zdarzenie zapowiada schemat, które będziemy spotykać aż do końca Księgi Liczb: powstaje bunt, Bóg karze winnych, Mojżesz wstawia się za ludem i wszystko wraca do normy. Postać Mojżesza jako pośrednika będzie cechą właściwą Przymierza z Bogiem.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

11:27 52 11:27Szemranie, kara i wstawiennictwo (Lb 11, 1-3) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Przejście przez pustynię jest etapem próby. Od wyruszenia spod góry Synaj przeszliśmy już przez próbę szemrania ludu, przez próbę pokonania pożądliwości mięsa, mieliśmy też bolesny epizod kwestionowania pierwszeństwa Mojżesza przez Miriam i Aarona. W niniejszym rozdziale cały lud będzie wystawiony na bardzo wielką próbę. Dotąd pory Bóg własnym ramieniem wyprowadził Izraelitów z Egiptu. Dla uczestnictwa w ruchu wyzwolenia wystarczało iść za tłumem. Izraelici pokonali pustynię Paran i dotarli do Ziemi Obiecanej, przyszedł dla nich czas na dokonanie świadomego wyboru. Naśladownictwo już nie wystarczy, muszą podjąć silną i świadomą decyzję wejścia do Ziemi Obiecanej pod Bożym prowadzeniem. Aby ułatwić im wybór, Bóg zleca rozpoznawanie tej ziemi, być może po to, aby wzbudzać pragnienie jej posiadania.
Ciekawy jest werset dwudziesty, gdzie Mojżesz prosi o zbadanie, czy w Ziemi Obiecanej występują - nie drzewa, ale dosłownie - czy tam jest JEDNO drzewo. Mojżesz interesuje się konkretnym drzewem. Którym?
W świetle symboliki biblijnej Mojżesz nie pyta się o to, czy w ziemi Kanaan rośnie jakiekolwiek drzewo. Mojżesz pyta się o to, czy w ziemi Kanaan rośnie choć jeden człowiek sprawiedliwy! Czy Kanaan jest ziemią sprawiedliwości? Lud Wybrany ma zadanie zaprowadzenia sprawiedliwości na Ziemi Obiecanej. Jeśli na tej ziemi rośnie chociaż jeden człowiek sprawiedliwy, wówczas Izraelici muszą uznać prawo tamtej społeczności do zamieszkiwania tej ziemi. Izraelici nie posiadaliby prawa wyganiania społeczności zdolnych do wychowania ludzi sprawiedliwych. Ziemia Obiecana ma być ziemią sprawiedliwości. Ten wymóg odnosi się do ówczesnych mieszkańców Kanaan, ale będzie również odnosić się Izraelitów po ich osiedleniu. Izraelici będą musieli być wspólnotą ludzi sprawiedliwych, w przeciwnym przypadku zostaną wypędzeni z Ziemi Obiecanej, co wydarzy się kilkakrotnie w historii.
Wracając do opowiadania. Być może symbolika użyta przez Mojżesza była zbyt subtelna dla młodych szpiegów, którzy poszli na wywiad do Ziemi Obiecanej. Ruszyli się z rozmachem, bo według tekstu dotarli aż do źródeł rzeki Jordan, czyli do terenu dzisiejszej Syrii. Ten opis nawiązuje do wielkiego Izraela z czasów Dawida i Salomona. W rzeczywistości zgodnie z wersetem 17 Mojżesz wysyła ich do okolic Hebronu, czyli 40km na południu od Uruszalim, przyszłej Jerozolimy.
W tym sprawozdaniu trochę zastanawiający jest brak wzmianki o grobach patriarchów w Hebronie. Nie ma też odpowiedzi na temat obecności chociażby jednego sprawiedliwego człowieka na tej ziemi. Co gorsza, w dyskusji wywołanej silnymi wrażeniami po tym sprawozdaniu, nikt nie wspomina o Bogu. W odpowiedzi na usłyszane sprawozdanie jedni są entuzjastami, większość ludzi jest bojaźliwa, zwłaszcza po usłyszeniu wieści o olbrzymach. Ludzie dzielą się na dwa obozy i powstaje ogromne zamieszanie:
Przypominam, że Izraelici mają cały czas pod oczami zapewnienie Bożej obecności pod postacią słupa obłoku (link), że pod kierownictwem tego słupa obłoku przekroczyli Morze Czerwone i zostali uratowani od największego mocarstwa militarnego z tamtej epoki, że jedynym celem wędrówki przez pustynię jest dotarcie do Ziemi Obiecanej.
Reakcja ludu postępuje narastająco: najpierw płacz, krzyk, rozpacz, później szemranie i wreszcie otwarty bunt, a nawet bluźnienie Bogu. Przyczyną tego wszystkiego jest zapominanie o potężnej obecności miłującego Boga, co skutkuje strachem przed przyszłością i upiększaniem przeszłości. Chcą nawet wybrać sobie nowego wodza i wrócić do Egiptu, a więc chcą wybrać sobie nowego boga w zastępstwie JHWH.
Jak reagują Mojżesz i Aaron? Tutaj muszę poprawić zwykłe tłumaczenie: padają na twarz dosłownie DLA całej społeczności Izraelitów a nie jak słyszeliśmy przed nimi. Padają na twarz oczywiście w kierunku Namiotu Spotkania dla wybłagania Bożej pomocy, a nie w kierunku zgromadzenia. Sprawa jest tak poważna, że brak im słów. Jest to modlitwa cicha, bez żadnego słowa.
My wszyscy publicznie lubimy wypowiadać się za wolnością, ale życie weryfikuje nasze piękne deklaracje. Bo życie w wolności wiąże się z walką. Jeśli uciekamy od walki, wówczas nasze wyznawane wartości są kłamstwem i obłudą mające na celu uśpienie głosu naszego sumienia. Tak też się stało z Izraelitami: kiedy stali przed górą Synaj chętnie deklarowali: Wszystko, co powiedział JHWH, uczynimy! (Wj 19, 8 - link). Ale kiedy przyszedł czas na ofiarę i poświęcenie, wówczas to, co leży na dnie serca wychodzi na wierzch i słychać suche Nie uczynimy!
A przecież wszystko było starannie przygotowane przez Boga: Izraelici otrzymali Prawo Boże, otrzymali Namiot Spotkania i kapłanów do obsługi, szczepy zostały odpowiednio zorganizowane i przygotowane, wszystko jest gotowe oprócz wspólnota ludzi, która miała być stać się żywym pomnikiem wolności podarowanej przez Boga. Właśnie kiedy przyszedł czas na świadczenie o Bożej potędze, słychać krótkie NIE.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

38:14 32 38:14Szpiegowanie Ziemi Obiecanej (Lb 13,1-14,25)

Dodał: ZakochanywBiblii

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Relacje Inwestorskie
Dla mediów
Logotyp CDA
Dostawcy treści
CDA na Smart TV
Reklama

Ulepsz konto

Aktywuj konto CDA Premium
CDA Premium - korzyści
Karta podarunkowa CDA
Dla firm

Przydatne linki

Kontakt
Regulamin
FAQ
Polityka prywatności
RODO - informacje
Zgłoś naruszenie

Kup w

Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje