Kodeks świętości - ZakochanywBiblii - cda.pl

LOGOWANIE
- lub
  zaloguj przez facebook zaloguj przez gmail
  Zapomniałeś hasła? Kliknij tutaj, aby odzyskać hasło!
REJESTRACJA

CDA Premium (17897)
Dla dzieci
Strona główna
Wideo użytkowników

Zakochany w Biblii

+ Napisz wiadomość

100435 odsłon wideo

Dołączył(a): 2019-12-23

Foldery

Folder główny

Folder główny / Kodeks świętości

[..] (Przejdź wyżej)

Nazwa:
od Z do A
od A do Z
Data dodania:
najnowsze
najstarsze

lista
duże ikony

Filmy Gry Obrazki

Przedostatni rozdział Księgi Kapłańskiej zamyka całą narrację szeregiem błogosławieństw i przekleństw: błogosławieństwa dla tych, którzy słuchają i wypełniają, przekleństwa dla tych, którzy nie chcą słuchać lub wypełniać. Na papierze zasady wydają się proste, ale życie pokazuje, że człowiek z różnych powodów pakuje się w tarapaty, z których później nie potrafi się sam wyciągać. A jednak chęć pomocy osobom błądzącym spotyka się często z zaskakującą odmową ze strony naszych bliskich. Koloryzując, to przypomina taki dowcip, kiedy ptak proponuje swoją pomoc człowiekowi spadającemu z dziesiątego piętra, ale w odpowiedzi słyszy odmowę pod pretekstem, że póki co wszystko dobrze, póki co wszystko dobrze Ten dowcip wydaje się absurdalny, ale tak właśnie rozumuje większość ludzkości, która nie chce patrzeć na życie całościowo.
Nasz dwudziesty szósty rozdział przychodzi jako łopatologiczne wołanie o mądrość, analogicznie do końcowego wołania Księgi Powtórzonego Prawa: Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście (...) - wybierz życie! (Pwt 30, 15). Prościej nie można tego wyłożyć, nie można wyraźniej dać wolności wyboru. Większość ludzi chce odkładać wybór na później, unika odpowiedzi, jednak udzielanie odpowiedzi na to pytanie jest obowiązkowe. Bóg stworzył człowieka dla miłości, nie pragnie dysponować niewolnikami, pragnie rodzić dzieci podobnych do Boga, a więc wolnych i świętych.
Błogosławieństwa i przekleństwa nie są próbą manipulacji ze strony Boga. Dobrze je oddaje następująca historyjka: ktoś spadł ze burty do morza. Kapitan statku rzuca mu linę ratunkową i mu tłumaczy: Trzymaj się mocno tej liny i jej nie puszczaj. Jeśli się jej będziesz trzymać, wciągnę cię na pokład. Jeśli ją puścisz, zginiesz. Nie ma w tych słowach próby manipulacji ani groźby. Prawo Boże jest tą liną ratunkową. Kto się jej będzie trzymał uratuje życie, kto nią pogardzi zginie. Dlatego błogosławieństwa i przekleństwa są uzależnione od wyboru wypełniania Prawa Bożego.
Księga Kapłańska długo opisywała cielesną drogę prowadzącą do świętości - do zaślubin z Bogiem. Błogosławieństwa końcowego rozdziału potwierdzają tę obietnicę: jeśli się będziesz trzymał wytyczonej drogi, będziesz coraz bardziej żył i będziesz coraz bardziej szczęśliwy. Jeśli od niej zboczysz według własnego widzimisię, będziesz oddany skutkom swoich wyborów i zginiesz. Nie będziesz mógł powiedzieć, że nie wiedziałeś. Wiedziałeś, ale nie chciałeś dać wiary. Jesteś ostrzeżony: nie ma alternatywnej drogi
Rozdział dwudziesty szósty opowiada o WOLNOŚCI, ale wzywa przede wszystkim do WIARY. Bóg wymaga od nas wolnego wyboru wiary. Wolność to nie swawola. Łudzi się ten, kto myśli że może żyć bez żadnego pana. Przez chwilę chełpi się swoją niezależnością, ale kończy samotny i rozgoryczony. Wyzwolenie dokonuje się przez wiarę w prawdomówność kapitana statku.
Usłyszeliśmy lapidarne przypomnienie Prawa Bożego symbolizowanego przez trzy kluczowe zasady:
drugie przykazanie Dekalogu jest potępieniem wszelkiej formy bałwochwalstwa (por. 20, 4 - link),
następnie wymieniona jest instytucja szabatów i świąt liturgicznych, które są uświęceniem czasu, oraz
instytucja świątyni, która jest uświęceniem miejsca - a konkretnie najświętszego miejsca, gdzie Bóg czeka na intymne spotkanie ze swoim ludem.
Po przypomnieniu trzech podstawowych zasad usłyszeliśmy obietnicę pięciu błogosławieństw:
1. obfitość plonów,
2. bezpieczeństwo i pokój,
3. zwycięstwo nad wrogami,
4. płodność rodzin i ziemi
5. Boża obecność wśród swego ludu.
Ostatnie błogosławieństwo jest szczególnie cenne, ponieważ obiecuje powrót do raju na Ziemi, do statusu Adama i Ewy sprzed grzechu pierworodnego, kiedy Bóg przechadzał się swobodnie po Ziemi i lubił przebywać wśród swoich dzieci.
Wszystko jest czynione pod znakiem wolności jak to przypomina trzynasty werset: Bóg rozbił drągi naszego jarzma, żebyśmy chodzili z podniesioną głową, z godnością synów króla! Oto wspaniała obietnica. Zauważcie jak bardzo jest to pociągający projekt, dużo bardziej atrakcyjny od pseudo wolności hasła róbta co chceta, kiedy nikczemny robak myśli, że stał się panem świata i może obejść się bez wszelkich praw, z pogardą dla ludzi słabszych od niego.
Prawo silniejszego prowadzi do anarchii, nieszczęścia i śmierci, o tym właśnie będzie mowa w dalszym ciągu tekstu, wymieniającego pięć przekleństw. Przy ich czytaniu pamiętajmy, że są one warunkowe. Jak refren będzie brzmiało wyjaśnienie: Jeżeli nie będziecie Mnie słuchać i nie będziecie wykonywać tych wszystkich MICWOT (nakazów), jeżeli będziecie gardzić moimi HUKKOT (ustawami - link), jeżeli wasz NEFESZ (wasza dusza - link) będzie się brzydzić moimi MISZPATIM (wyrokami), tak że nie będziecie wykonywać moich MICWOT i złamiecie moje przymierze wówczas spadnie na was pięć przekleństw, a raczej skutków waszych grzechów, mianowicie:
1. choroby i klęski,
2. susza i nieurodzaj,
3. dzikie zwierzęta,
4. wojna, zaraza i głód,
5. zniszczenie i niewola.

38:59 68 38:59Błogosławieństwa i przekleństwa (Kpł 26) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy bardzo ważny rozdział, który wprowadza fundamentalną instytucję świąt liturgicznych. Od naszego pobytu na górze Synaj przez wiele rozdziałów poznaliśmy szczegółowo konstrukcję i funkcjonowanie Namiotu Spotkania (hebr. oHeL MoeD). Niniejszy rozdział wprowadza nowe pojęcie: MoeD jako zwołanie święte, spotkanie święte. Zwołana jest cała wspólnota wierzących na spotkanie z Bogiem. Zrozumcie ogromną zmianę, która się rysuje wraz z rozwojem historii zbawienia: do tej pory mówiliśmy, że Namiot Spotkania jest zarezerwowany samemu Mojżeszowi, później została ustanowiona instytucja kapłaństwa hierarchicznego, umożliwiająca kapłanom na wejście do Namiotu Spotkania. Odtąd spotkanie z Bogiem staje się otwarte dla całej Wspólnoty wierzących! Na tym przykładzie widać Bożą pedagogikę rozwijającą się w historii ludzkości. Polega na stopniowe objawienie się w celu doprowadzenia do pełni zaślubin z Bogiem.
Taka jest radosna perspektywa. Sprowadzenie MoeD (spotkanie) do pojęcia uroczystości niszczy całą dynamikę zbawienia do poziomu martwej, pompatycznej ceremonii, odciętej od dynamiki zbawienia tętniącej pełnią życia. MoeD (spotkanie) to święto zapowiadające ostateczne spotkanie Boga ze swoim ludem, to zadatek wieczności przeżyty w teraźniejszości, to uwielbienie dobroci Boga wywyższającego swój lud (wśród prześladowań) i doprowadzającego go do bycia świadectwem Bożej dobroci w oczach narodów. Nie należy więc mylić MoeD (spotkania) z jakąś świecką ceremonią upamiętniającą minione wydarzenia.
Na te święte spotkania (MoeD) członkowie ludu bożego nie są zaproszeni, ale są wezwani, tak samo jak Aaron i jego synowie zostali w dziewiątym rozdziale wezwani do pełnienia służby kapłańskiej (Kpł 9, 1 - link). Drugi werset można równie dobrze przetłumaczyć w taki sposób: Przemów do Izraelitów i powiedz im: święte spotkania JHWH, do których będziecie wzywani są wezwaniami świętymi! To jest pozytywne nastawienie, to dynamizuje, to tchnie radość i nadzieję, oddala smutek i depresję będącymi udziałem niewierzących pogan!
Prześledźmy jeszcze raz historię zbawienia i uświęcenia. Do tej pory wierzący na rozkaz Boży zbudowali świątynię (Namiot Spotkania - oHeL MoeD), otrzymali szczegółowe wskazania co do przestrzeni świątynnej, niniejszy rozdział wprowadza nas w kalendarz świątynny (MoeD). Ustrukturyzowany już czas czas a nie tylko przestrzeń. Czas liturgiczny posiada różne okresy dobrze zdefiniowane, które jak bicie serca podtrzymują życie duchowe całego ludu.
Nie dziw że jako pierwsza wymieniona jest instytucja szabatu, najważniejszy i najbardziej podstawowy okres czasu. Dziwić może natomiast, że opis tej jakże ważnej instytucji zajmuje jedynie jeden werset.
Pierwsze wezwanie święte nie jest związane ze świątynią materialną, z tym lub innym miejscem. To wezwanie jest podstawowe i nadaje sens wszystkim pozostałym wezwaniom. Bez ciągłości spotkań tygodniowych coroczne uroczystości liturgiczne stają się jedynie ceremoniami folklorycznymi, jak na przykład koszyczek wielkanocny lub kwiaty na groby pierwszego listopada. Dla kogoś opuszczającego cotygodniowego wezwania, takie święta są pustą tradycją, szybko porzuconą przez następne pokolenie. Kiedy przeżywa się cały rok liturgiczny tydzień po tygodniu, coroczne święta owszem mają głęboki wymiar duchowy. Szabat już został szeroko omówiony w poprzednich rozdziałach (link), dlatego redaktor się nad nim nie zatrzymuje i przechodzi do opisu drugiego najważniejszego zwołania: do obchodów Paschy (link) i następującego po niej tygodniowego święta Przaśników (link):
Zwolnienie z niewolniczej pracy w dniu święta nawiązuje do wyzwolenia z Egiptu, gdzie Izraelici byli niewolnikami, co zostało barwnie podkreślone na samym początku Księgi Wyjścia (link). Uświęcenie Ludu Bożego czyni go ludem oddzielonym, wyzwolonym. Świętość i wolność są prawie synonimami. Kodeks Świętości oddziela wierzących od pogaństwa i wydziela strefę wolności.
Kolejne opisane zwołanie to składanie pierwocin ze swoich zbiorów podczas pierwszego szabatu po Passze, w miesiącu Nissan, kiedy w Ziemi Świętej owies zaczyna dojrzewać.
Znaczenie tego święta jest podane: chodzi o czasy po osiedleniu w Ziemi Obiecanej. Człowiek ma wówczas sobie przypominać za pomocą cielesnych obrzędów, że wszystko co posiada jest darem od Boga. Oddawanie Bogu pierwszej i najlepszej części zbiorów uświadamia człowiekowi, że jest jedynie zarządcą dóbr otrzymanych od Boga. To ofiarowanie przyjmuje konkretnie formę gestu kołysania, który spotkaliśmy już w Księdze Wyjścia (Wj 29, 24 - link) oraz przy ceremonii wyświęcenia pierwszych kapłanów (Kpł 8 - link). Człowiek tym gestem wyraża swoją wiarę w to, że choć sam włożył własny wysiłek w uprawie tych roślin, jednak człowiek nie jest sprawcą płodności ziemi. Płodność ziemi pochodzi od błogosławieństwa Bożego. Bliskość święta Paschy zaznacza, że wyzwolenie z ucisku i dar płodności ziemi pochodzą od Boga, że za te dwa dary należy się konkretna wdzięczność Bogu.

39:42 60 39:42Czasy święte (Kpł 23) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy rozdział zawierający taryfikator kar za grzechy ciężkie. Ten temat jest dzisiaj niemile omawiany, ponieważ modernistyczna religia odrzuca pojęcie Boga sprawiedliwego, odrzuca Biblijne objawienie na temat Przymierza, które jest małżeństwem na poważnie. Każde poważne małżeństwo domaga się wyłączności, a więc dobrze pojętej zazdrości. Natomiast trzeba przyznać, że dzisiaj pokutuje dawna przesada katechetyczna w drugą stronę, przedstawiająca Boga jako surowego i nieubłaganego sędziego, zwłaszcza od czasów jansenizmu w XVII wieku. Objawienia Najświętszego Serca Jezusowego św. Małgorzacie Alacoque zapobiegły takiemu wypaczeniu.
Aby właściwie podejść do tematu kary śmierci, musimy na wstępie zauważyć, że wszelkie życie potrzebuje jasnych granic w ramach której może się swobodnie rozwijać. Wyjście z tych granic to wejście w obszar, gdzie panuje śmierć, oraz gdzie (o zgrozo!) można śmierć zadawać Na szczęście Księga Kapłańska jasno wyznacza obszar gdzie dokonuje się podnoszenie człowieka ku Bogu poprzez sakramenty ołtarza.
Taryfikator grzechów ma wymiar wychowawczy: pokazuje które winy są lekkie a które ciężkie. Definiuje granice poza którymi członek Ludu Odkupionego odchodzi od Przymierza z Bogiem i tam już nie może uczestniczyć w ruchu podniesienia ku Bogu. Człowiek, który nie chce trwać pokornie w miejscu i porządku zaoferowanym mu przez Boga, wywyższa własne ego. A według słów Jezusa: Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Mt 23, 12). Kto poniża własny rozum i przyjmuje ustawy ustanowione przez Boga rodzi się do życia i biegnie ku wiecznym godom, taki będzie wywyższony, podniesiony za pośrednictwem sakramentów ołtarza.
Przejrzysty taryfikator grzechów pozwala precyzyjnie określić, które zachowania są nie do pogodzenia z Przymierzem z Bogiem. Trwanie w Przymierzu jest dobrowolne, ramy Prawa definiują sposób wyjścia z Przymierza. Wybór trwania w Przymierzu wymaga odwagi, odejście od Przymierza w podążaniu za własnymi zachciankami jest wyrazem pewnego zuchwalstwa. Taryfikator nie jest manipulacją w celu uzyskania posłuszeństwa, nie jest zemstą za złe zachowanie. Jest jasnym oznakowaniem granic Przymierza, pozwala dobrowolnie podążać drogą wywyższenia ku Bogu, ku życiu, oraz pokazuje drogę wyjścia z Przymierza ku śmierci.
Pierwszy sposób wyjścia z Przymierza opisany w tym rozdziale to przez dokonanie aborcji lub antykoncepcji, co w realiach starożytnych dokonano pod przykrywką ofiary dla Molocha (link). Karą w tym przypadku jest śmierć przez ukamienowanie, jest to pierwszy takie wystąpienie w Biblii. Przymierze jest przymierzem życia, aborcja jest z nim niekompatybilna. Przypomina to Jezusową przypowieść o bezlitosnym słudze. Bóg mógłby skierować taki zarzut: Ja odkupiłem twoje życie, uratowałem je od śmierci, a ty miałbyś oddać swoje dzieci na śmierć? Otóż śmierć, którą przywołujesz na własne dzieci, spadnie na ciebie! - zgodnie z najbardziej podstawową zasadą sprawiedliwości: uczynią tobie to, co sam czyniłeś drugiemu (link). Ciekawe, że dla wykonania wyroku nie piorun spadnie z nieba, ale cały Lud trwający w Przymierzu musi wykonać karę. Nie może dojść do zmowy milczenia wokół takiego czynu.
Taką samą karę można zarobić za wróżbiarstwo i wywołanie duchów. W tym przypadku bawi się ze śmiercią, co jest jakby pluciem Bogu w twarz, dlatego Bóg odwróci swoje oblicze od takiej osoby i nie będzie jej nadal błogosławił.
Przymierze wywyższa człowieka do zaślubin z Bogiem, a więc temat świętości jest ściśle powiązany z tematem rodziny. W przeczytanym ustępie już nie mówi się o nierządu, ale o cudzołóstwie, bo popełnienie grzechu ciężkiego jest odejściem od Przymierza, a Przymierze jest małżeństwem między Bogiem a Ludem Wybranym. Dzieci złorzeczące własnym rodzicom zasługują na śmierć, bo odmawiając czci swoim rodzicom odrzucają porządek ustanowiony przez Boga. W tym świetle można zrozumieć radę autora Księgi Przysłów: Ćwicz syna, dopóki jest nadzieja, nie doprowadzaj go do śmierci (Prz 19, 18).
Mamy też karę śmierci za cudzołóstwo, kazirodztwo, sodomię, zoofilię. Wyrażenie krew ich spadnie na nich samych wyraża, że sami są winni za doprowadzenie do tej kary: grzech przeciwko naturze odbija się najpierw na tych, którzy się go dopuszczają.
Podane są dwa rodzaje kary śmierci: jedna fizyczna i druga społeczna poprzez wyłączenie ze wspólnoty wierzących, tzw. ekskomunika. Ekskomunikowani już nie korzystają z błogosławieństw związanych z Przymierzem. Nie są oddani śmierci, ale są zdani na samych siebie, co jest bardziej dotkliwą karą. Kara bezdzietności była też uważana za wielką tragedię: bezdzietność prowadzi do wymarcia rodu oraz do ubóstwa w starości. Rzeczywiście społeczeństwo hedonistyczne, nastawione głównie na przyjemność i pieniądze, samo siebie skazuje na samozagładę.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

26:28 154 26:28Kara śmierci (Kpł 20) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Czystość rytualna nie jest celem samym w sobie, jest przygotowaniem na gody małżeńskie z Bogiem żywym, wolnym i świętym. Kodeks Świętości zajmie dziewięć najbliższych rozdziałów, podczas których usłyszymy trzy razy uroczyste Boże wezwanie: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, JHWH, Bóg wasz! (Kpł 19,2; 20,7; 21,8). W pierwszej części Księgi Kapłańskiej przekonaliśmy się, że świętość pochodzi od Boga i płynie od ołtarza poprzez sakramenty. Droga do świętości prowadzi więc przez świątynię. Kodeks Świętości wyszczególnia szereg zasad wytyczających tę drogę, aby z niej nie zbaczać.
Zwróćmy uwagę na uroczystą formułę wprowadzającą. Przekazicielem woli Boga jest zawsze Mojżesz, co podkreśla jego wyższość nad Aaronem - nawet w sprawach czysto liturgicznych. W tym uroczystym wprowadzeniu można też zauważyć powszechność Kodeksu Świętości: świętość nie jest zarezerwowana samym kapłanom, ale wszyscy wierzący są do niej zobowiązani. Kapłani i świeccy na równi winni więc przestrzegać wszystkich przepisów Kodeksu Świętości, zaczynając od szacunku do krwi, która posiada moc przebłagalną.
Rozdział siedemnasty pozornie jest zbiorem przepisów pokarmowych, tym razem jednak głównym tematem są prawa moralne a nie prawa rytualne jak w Kodeksie Czystości (por. Kpł 11). Krew i żertwy ofiarne należą do Boga, w żadnym przypadku nie wolno ich składać demonom.
W odróżnieniu od Kodeksu Czystości akcent spoczywa tutaj na kulcie jedynego Boga, stąd silne potępienie bałwochwalstwa. Krew ma wartość przebłagalną w ramach liturgii świątynnej, kategorycznie zabrania się jej używania do innych celów, zwłaszcza do bałwochwalstwa. Zabronione jest składanie jakichkolwiek ofiar innemu bóstwu, jak to wyraźnie zaznaczają wersety od 7 do 9, mylne są więc nagłówki w naszych tłumaczeniach, jakoby chodziło tutaj o wszelki ubój zwierząt. W oryginale użyty jest czasownik zarzynanie, który odnosi się tylko do aktów liturgicznych.
W perspektywie świętości całe życie człowieka powinno być ukierunkowane na spotkanie z Bogiem za pośrednictwem ofiar świątynnych. Boża miłość jest miłością małżeńską, jest miłością wyłączną i zazdrosną. Codzienne życie człowieka ma być ukierunkowane na spotkanie z jedynym Bogiem za pośrednictwem ofiar w Jego jedynej świątyni. Druga połowa rozdziału przypomina już znaną zasadę zarezerwowania krwi dla ołtarza.
Jedenasty werset tłumaczy bardzo jasno, że nefesz (tchnienie życia) jest we krwi i jest wyłączną domeną Boga. Upolowane dzikie zwierze nie mieści się w systemie ofiarniczym i skoro jego krew nie może być przyniesiona do świątyni musi być oddana ziemi.
Ofiary Starego Testamentu były jednak zaledwie cieniem (Hbr 10, 1), podczas gdy istotę rzeczywistości zbawczej wyraża tajemnica Krzyża Jezusowego. Mimo, że siedemnasty rozdział Księgi Kapłańskiej zawiera absolutny zakaz spożywania krwi, Nowy Testament właśnie stąd czerpie podstawy teologiczne Jezusowej zachęty do spożywania Jego krwi w Eucharystii. Ogromna przemiana mentalności, jaka dokonała się pod tym względem w pierwotnym chrześcijaństwie widoczna jest szczególnie jaskrawo w dekretach tzw. soboru jerozolimskiego (Dz 15). Do istotnych zobowiązań kultowych nawróconych z pogaństwa chrześcijan należało powstrzymanie się od tego, co uduszone i od krwi. Nakłaniając więc pogan do przestrzegania zakazu spożywania krwi, apostołowie chcieli także uświadomić im cenę Krwi najświętszej, wylanej przez Jezusa na przebłaganie za nasze grzechy, co daje się zrozumieć wyłącznie w ramach świątynnego systemu ofiarniczego.
Teksty Nowego Testamentu mówią o zbawczej roli Krzyża z pomocą zwrotu krew Jezusa. Śmierć Jezusa różni się w sposób zasadniczy od zwykłej śmierci: jest ona ofiarą złożoną Ojcu za swój lud. Skoro niewinny Syn Boży poddał się z posłuszeństwa okrutnej karze ukrzyżowania, Jego śmierć zapewniła pojednanie z Bogiem ludziom, którzy w Niego uwierzą (Flp 2, 6-11). Wiara w zbawczą moc Jego śmierci daje przebaczenie grzechów, pojednanie z Bogiem i zachowanie od karzącego gniewu (Rz 5, 9). Zasługi Jezusowej śmierci pozwalają wierzącym ostać się wobec ataków kosmicznego zła (Ap 12, 11). Apokalipsa stwierdza, że ci, którzy przeszli przez ucisk, opłukali swe szaty i we krwi Baranka je wybielili (Ap 7, 14).
Istotna różnica pomiędzy rytualną rolą krwi w Starym Testamencie a jej symboliką chrześcijańską uwydatnia się w sprawowaniu Eucharystii. Przepisy kapłańskie ściśle zakazywały spożywania krwi pod jakąkolwiek postacią. W Eucharystii jednak, będącej ucztą Nowego Przymierza, Jezus wybrał chleb i wino jako znaki zapowiadające ofiarę Jego Ciała i Krwi. Spożywając te postacie eucharystyczne, uczestniczymy w owocach Jego zbawczej Męki. Zdumiewająco radykalny jest szósty rozdział Ewangelii św. Jana (tzw. mowa eucharystyczna), gdzie Jezus mówi otwarcie o konieczności spożywania Jego Ciała i Krwi.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

12:31 64 12:31Kodeks Świętości - zakaz krwi (Kpł 17) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Początek dziewiętnastego rozdziału mówił o rodzicach, środek rozdziału mówi o braterstwie. Najpierw otrzymujemy dziedzictwo od poprzedniego pokolenia, ale przed przekazaniem go następnemu pokoleniu musimy najpierw to dziedzictwo urzeczywistniać we własnym życiu, w trudnej rzeczywistości stosunków braterskich, czy to w ramach własnej rodziny, własnej wspólnoty czy wszystkich ludzi.
Kiedy Biblia mówi o braterstwie, nie buja w obłokach. Braterstwo w Biblii jest najpierw skojarzone z nienawiścią, jak w przykładu pierwszych biblijnych braci Kaina i Abla. Brat zamordował brata, takie są realia. Kiedy Księga Kapłaństwa mówi o braterstwie, mówi o nienawiści między braćmi. Czasownik sane wyraża nienawiść, ale wyraża również niechęć, np. patriarcha Jakub miał niechęć do swojej żony Lea, która w dniu zaślubin podstawiła się w miejscu młodszej siostry Rachel. Niechęć ma to do siebie, że jest uczuciem cichym i zatruwającym serce. Wypowiadanie negatywnych emocji wyzwala z niechęci, bo taka emocja traci ze swojej intensywności kiedy znajduje ujście. Zresztą w Biblii Bóg nie waha się wyrażać swoich negatywnych emocji, a nawet swojej złości. Sam fakt, że się wyraża takie emocje jest wyrazem miłości i bliskości, bo silny ból wynika z zerwania istniejącego Przymierza. Bardziej boli rodzica złe zachowanie własnych dzieci niż dzieci sąsiadów. Bez Przymierza Bóg nie czułby się urażony. Silne emocje wyrażone w Biblii okazują rzeczywistość Przymierza, w dobrym i w złym, w radościach i smutkach.
Rodzony brat jest moim pierwszym bliskim. Sposób w jaki traktuję brata zapowiada sposób, w jaki będę traktował każdą napotkaną osobę. Motywacją do podjęcia trudu konstruktywnego wyrażania negatywnych emocji jest posłuszeństwo Prawu Bożemu. Ono daje mi siłę i motywację, nie podjąłbym się takiego trudu w imię abstrakcyjnych wartości. W imię wartości człowiek potrafi uzasadniać wszystko co mu się podoba. Wartości się przywołuje wtedy, kiedy wszystko idzie zgodnie z naszą myślą, ale w chwilach trudnych wartości tracą wszelką moc i się je odsuwa na bok. Wartości etyczne nie dają siły ani autorytetu dla upominania brata. Upominać brata można jedynie w imię posłuszeństwa Bożym Przykazaniom, w imię Prawa transcendentnego i obowiązującego zarówno upominanego jak i upominającego. Prawo Boże jest trwałym fundamentem na którym można opierać budowanie wspólnoty. Nie ma względu na osoby, na status społeczny, na prywatne interesy lub konszachty. Tego nie można powiedzieć o tzw. wartościach.
Cała Księga Kapłańska opisuje pragnienie Boga do spotkania człowieka oraz pragnienie wierzących do wzniesienia się ku Bogu. Może się tak zdarzyć, żeby taki wzniosły cel zasłaniał uraz i niechęć do naszych braci. Niewypowiedziane niechęci, stłamszone i utajone, zamienią się najpierw w oszczerstwie, później w pragnieniu zemsty i zabójstwa - czy to fizycznie, czy poprzez przemoc słowną. Kto nie upomina współobywatyla traktuje go tak, jakby nie należał do Przymierza. Dla świętego spokoju zawsze łatwiej jest milknąć, ale takie zachowanie tylko zwiększa liczbę niewypowiedzianych negatywnych emocji, wzmacnia niechęć, która w nieoczekiwanym momencie wybucha i prowadzi do nienawiści, lub nawet do rozlewu krwi.
Dopiero w takim kontekście spotykamy słynne przykazanie miłości bliźniego:
Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego [rea] jak siebie samego. Ja jestem JHWH! (Kpł 19, 18)
Większość komentatorów chrześcijańskich omawia przykazanie miłowania bliźniego w oderwaniu od całego Kodeksu Świętości. Podkreślają więc wymiar poziomy tego przykazania, zwracają uwagę na to, że warunkiem dla miłości bliźniego jest miłość do samego siebie. Przekreślają tym samym cały kontekst Księgi Kapłańskiej, gdzie jest mowa o wymiarze pionowym, transcendentalnym, gdzie nicość (człowiek) spotyka nieskończoność (Boga). Miłość bliźniego o której tutaj mowa nie jest więzią emocjonalną. Komentatorzy zapominają o tym, że ten nakaz został przygotowany szeregiem zakazów wyjaśniających jego znaczenie.
Ponadto miłość do siebie samego nie wynika z godzin spędzonych na auto kontemplacji, wręcz przeciwnie. Biada mi, gdybym patrzył na siebie poza Bogiem! Widziałbym tylko nicość i marność! Pokocham samego siebie dopiero wtedy, kiedy będę patrzył na siebie oczami Boga, tak jak Bóg patrzy na mnie. Wtedy odkryję własną godność i wtedy pokocham samego siebie. Tak samo moja miłość do bliźniego nie wynika z jego zasług, ale z faktu widzenia Boga w nim.
Kontekst Księgi Kapłańskiej pozwala nam zrozumieć w jaki sposób mam kochać bliźniego. Nie powinienem kochać bliźniego tak, jak kocham siebie samego. Nie. Powinienem kochać siebie oraz bliźniego tak, jak Bóg kocha mnie i bliźniego! Oto pionowe, transcendentne rozumienie tego centralnego przykazania.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

14:26 82 14:26Miłość bliźniego (Kpł 19, 15-18) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Otwieramy kolejny rozdział Kodeksu Świętości, który wyjaśnia sposoby naśladowania Boga żywego, wolnego i świętego. Prawo miłości (miłuj Boga i bliźniego) już zostało rozwinięte w przykazaniach Dekalogu. Kodeks Świętości jest kolejnym uszczegółowieniem przykazań Dekalogu. Ze wszystkich przykazań Dekalogu Kodeks Świętości pomija pierwsze: nie omawia bojaźni Bożej. Zamiast tego zaczyna od omówienia już nie szacunku do rodziców (jako w Dekalogu), ale bojaźni do rodziców. Słowo bojaźń dotąd było używane jedynie w stosunku do Boga. Bojaźń względem rodziców jest skojarzona z bojaźnią Pańską, ponieważ szanując rodziców szanujemy wszystko to, co oni reprezentują, szanujemy wyższe Prawo którego są oni przedstawicielami w oczach dzieci. Nakaz bania się rodziców nie mniej obowiązuje dorosłych niż dzieci. Bez względu na to, jaki wiek dziecko osiągnęło, cześć dla rodziców jest jego obowiązkiem. Znamienna jest też kolejność wymieniania matki przed ojcem (bój się matki i ojca), można tu widzieć uznanie roli matki w wychowaniu dzieci.
Jeszcze ciekawsze jest powiązanie przykazania bojaźni rodziców z przykazaniem zachowania szabatów. Są to jedyne dwa nakazy (przykazania pozytywne) Dekalogu - jak widać między sobą bardzo ściśle połączone. Można stąd wyciągnąć taki wniosek, że szabat jest szczególnym czasem, kiedy odczuwa się Prawo uznania wyższego autorytetu od siebie - czas szabatu jest czasem szczególnie poświęconym rodzinie i domowej katechezie, w czasie szabatu obietnica dana Abrahamowi jest przekazywana z matki na córkę, z ojca na syna, z pokolenia na pokolenie. Można stąd wyciągnąć jeszcze ogólniejszy wniosek, że zachowanie całego Kodeksu Czystości jest próżne, jeśli nie towarzyszy temu zachowanie Szabatu, czego strażnikami są właśnie rodzice względem swoich dzieci.
Gdyby z Prawa Bożego wyjąć zachowanie szabatu, cała wspólnota wierzących straciłaby swoją cielesną jedność i swój kręgosłup międzypokoleniowy, przestałaby być wspólnotą i stałaby się zbiorowiskiem jednostek niczym między sobą nie powiązanych. Cały Kodeks Świętości będzie owocny jedynie jeśli będzie oparty na więzi międzypokoleniowej pielęgnowanej zwłaszcza w formie zachowaniu szabatów. To zakotwiczenie w czasie i przestrzeni chroni nas przed sprowadzeniem wiary do zbioru etycznych wartości. Przekaz życia jest aktem cielesnym, zachowywanie szabatów jest aktem cielesnym, przekaz wiary jest aktem cielesnym a nie intelektualnym. Nie wpaja się życia - życie się przekazuje. Nie wpaja się wartości - wartości się przekazuje poprzez przykład cielesnego posłuszeństwa Bożym przykazaniom, szczególnie poprzez zachowanie odpoczynku szabatowego, w przeciwnym przypadku ciało, ze świątyni Ducha, jest sprowadzane do maszyny. Rodzice i szabat stoją na straży życia duchowego dzięki zachowaniu cielesnych form posłuszeństwa.
Jeśli rodzice ograniczają się do bycia zwolennikami pewnych wartości, dzieci nie będą odczuwały szacunku ani bojaźni przed nimi. Wartości są zależne od czasu, miejsca i okoliczności. Za wartościami nie ma żadnej transcendencji. Dopiero transcendencja uzasadnia potrzebę życia świętego, odrębnego od pogańskiego, co staje się widoczne zwłaszcza w sposobie spędzania szabatu dla Żydów lub niedzieli dla chrześcijan (link).
W wychowaniu nie chodzi tyle o przekazanie wartości, co o przekazanie wiary. Cała Księga Kapłańska pokazuje, że wiarę przeżywa się cieleśnie: w ofiarach świątynnych, w posiłkach świątecznych, w stosunkach seksualnych i w podstawowych regułach życia społecznego. Wszystko te wartości stają się prawdziwe jeśli są przeżywane cieleśnie w ramach rodziny i w świetle szabatu. Dzieci, zachęceni przykładem swoich rodziców, sami odkryją w zachowaniu szabatu potężne źródło siły życiowej zdolnej oświetlić ich wybory życiowe, aby sami zakładali nowe rodziny i stali się płodni.
Antytezą życiodajnej siły płynącej z zachowania Prawa Bożego jest kult bożków, o których mówi następny werset:
Nie zwracajcie się do bożków. Nie czyńcie sobie bogów odlanych z metalu. Ja jestem JHWH, Bóg wasz! (Kpł 19, 4)
Nie zwracajcie się do bożków, które same nie żyją, a więc nie mogą przekazywać życia! Jedynie JHWH jest żywy, jedynie JHWH może przekazywać życie przy współpracy rodziców!
Oto piękny przykład cielesnego wymiaru miłości bliźniego. Rodzice mają przekazywać swoim dzieciom nie zbiór intelektualnych wartości etycznych, ale cielesny przykład praktykowania miłości bliźniego. Dziecko mające taki przykład swoich rodziców może tylko ich podziwiać, szanować i odczuć bojaźń Pańską. W rodzinie dokonuje się przekaz wartości, ale jest to przekaz cielesny, lekcje etyki nie skutkują zmianą zachowania.
Kiedy ktoś wchodzi na drogę sprawiedliwości, z automatu przyjmuje jako swoje kolejne przejawy miłości bliźniego: nie kraść, nie kłamać, nie oszukiwać, nie wyzyskiwać, itd. O tym właśnie opowiada ciąg dalszy tekstu: (Kpł 19, 11-14)

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

17:22 45 17:22Od bojaźni rodziców do bojaźni Pańskiej (Kpł 19, 1-14) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim odcinku poznaliśmy zasady roku szabatowego i jubileuszowego, które odmieniają nasze spojrzenie na nasze własne zadanie życiowe. Stawia przed nami wysokie spojrzenie na naszą rolę w świecie. Końcem końców chodzi o budowanie Królestwa Bożego na ziemi, aby wierzący wprowadzili na ziemi sprawiedliwość i prawość, o czym będą obszernie mówili prorocy. Prorocy nie sprzeciwiają się kapłanom: obie grupy dążą do pełni życia, wolności i świętości. Skoro o wolności mowa, w Izraelu nikt nie może pozostać na zawsze czyimś niewolnikiem. Co pięćdziesiąt lat rok jubileuszowy uwalnia wszystkich niewolników, znosi wszystkie długi i przywraca ziemię do pierwotnego właściciela. Ambitny program, który można zrozumieć jedynie w takiej perspektywie, że wszelka ziemia należy do Boga, że Izraelici są jedynie jej zarządcami. Jeśli otrzymali Ziemię Obiecaną w dzierżawie to tylko dzięki interwencji Boga, który poprzez uwolnienie z Egiptu podnosi ku wolności wewnętrznej, w szczególności ku wolności od pożądania posiadania. Prawdziwa wolność uwalnia innych, stąd prawo roku jubileuszowego.
Skąd przychodzi nakaz troski o biednych? Z humanitaryzmu, dla spokoju sumienia? Nie! Przychodzi z długu, jaki sami posiadamy u Boga. Zauważcie ogromną zmianę, jaka zachodzi u tych, którzy będą praktykować Boże przykazania. Darując długi współbraci czynią wobec braci to, co Bóg czyni względem nich. Sami stają się siłą napędową ruchu wyzwolenia nad którym czuwa Przymierze. Rozumowanie jest następujące: skoro Bóg mnie wyzwolił, ja również powinienem uwolnić swoich braci. Bratem jest każdy, kogo uwalniam, od kogo nie biorę procentu z pożyczki, tak samo jak Bóg nie bierze ode mnie procentu. To przynosi nam na myśl słowa modlitwy Pańskiej, która w dosłownym tłumaczeniu brzmi: Odpuść nam nasze długi, jako i my opuszczamy naszym pożyczkobiorcom. Jezus Chrystus uwolnił nam od naszego długu względem Ojca, i nasza wolność powinna prowadzić do wyzwolenia innych ludzi, jak to wspaniale podkreśla werset 36: Będziesz się bał Boga swego i pozwolisz żyć bratu z sobą.
Bóg jest i Ojcem i Królem. Księga Kapłańska opisuje Boga bardziej jako Króla, natomiast chrześcijaństwo bardziej podkreśla ojcostwo. Dopiero w dwudziestym wieku doszło do tego, że nowocześni katolicy odmawiają Bogu suwerenności królewskiej. W nowoczesnej katechezie już nie wykłada się o ustawach, wyrokach i prawach królewskich, zamiast tego słyszymy dobre rady, zaproszenia, zalecenia, itd. Prawa królewskie są zrelatywizowane, daje się chrześcijanom fałszywe wrażenie, że sami są panami swojego życia. Tacy stawiają siebie w miejscu Boga, a Boże przykazania sprowadzają do rad typu bądź miły dla wszystkich, wszyscy są mili i mają dobre intencje, a miły Bóg wszystkim przebaczy. Skoro taką religijność proponuje się dzisiaj młodym ludziom, nic dziwnego że wcale ich to nie ciekawi.
Kluczem do powrotu do właściwej religijności leży więc w uznawaniu Bożego królowania, stąd cała batalia jaka toczy się przeciwko idei intronizacji Jezusa na króla wszystkich narodów. Bóg nie jest urzędnikiem odizolowanym od swoich podwładnych, mieszkającym w luksusowym pałacu i narzucającym podwładnym ustawy, których sam nie przestrzega. Bóg jest królem we właściwym sensie tego słowa: król rusza na czele wojsk do wojny, król oddaje swoje życie za swój lud, król daje przykład praworządności i uczy na czym polega prawdziwa wolność: na wyzwoleniu swoich braci. Boże królowanie jest ojcowskie, a więc dąży do przekazywania życia, dąży do uczynienia nas pełnoprawnych dzieci, dziedziców, ludzi wolnych. Tylko pełnoprawni dzieci króla są wolni i wspólnie z nim królują. Królestwo i ojcostwo są ze sobą ściśle powiązane. Po czym poznać, że ktoś jest wolny? Po tym, że uwalnia swoich braci, że nie bierze ich w niewolę. Wszystko czynione w imieniu bojaźni Pańskiej, bojaźni Króla i Ojca nas wszystkich.
Ciąg dalszy tekstu omawia uwolnienie niewolników z okazji roku jubileuszowego, wypadającego raz na 50 lat:
Podziwiajmy wspaniałomyślność Prawa Bożego. Co pięćdziesiąt lat mają być zwrócone wolność i posiadłości. Takie prawo mógł wymyślić tylko Bóg, żaden człowiek nie jest skłonny do stawiania sobie barier na gromadzenie dóbr i bogactw. Według historyków prawo roku jubileuszowego nigdy nie zostało wyegzekwowane. To zbyt wymagające zerwać z Mamoną, to zbyt wymagające zaufać Bogu i wierzyć Jego obietnicom dobrobytu dla tych, którzy Jego słuchają i są Jemu posłuszni. Tym niemniej obecność roku jubileuszowego w Prawie Bożym staje się świadectwem na wieki tego, że wszyscy uciemiężeni mogą oczekiwać odpuszczenie win, jak przypominają prorocy Izajasz i Jeremiasz:

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

29:09 52 29:09Odpuszczenie długów (Kpł 25, 35-55) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim rozdziale poznaliśmy wymóg doskonałości fizycznej, jaki jest wymagany od kapłanów. Wady fizyczne nie czynią kapłana nieczystym, ale zabraniają mu służby przy ołtarzu. W trzecim wersecie ten wymóg jest rozszerzany na wszelką nieczystość liturgiczną, która uniemożliwia nie tylko składanie ofiar, ale nawet udział w przychodach świątynnych. Jak widać Prawo stosuje się bardziej ściśle w stosunku do kapłanów niż do świeckich i jeszcze bardziej surowo do arcykapłana. Kapłani nie stoją ponad prawem, powinni je bardzo wiernie wypełniać, aby stali się żywym przykładem dla powierzonych im owieczek (por. 1 P 5, 3). Dopiero wówczas stają się godni szacunku i czci (1 P 5, 5; 1 Tm 5, 1). Całe ich życie ma być ukierunkowane na świętość, i jak podkreśla werset siódmy mają nawet jeść wyłącznie pokarmy święte. Ci, którzy zbłądzili, mogą zawsze przyznać się do winy i naprawić wyrządzone szkody.
Świeccy mogą jeść z pokarmów świątynnych pod warunkiem, że należą do domu kapłana. Ciekawy jest werset czternasty omawiający przypadek, kiedy ktoś przez pomyłkę zjadł pokarm święty nieprzeznaczony dla niego. Choć zrobił to nieświadomie, mimo wszystko zaciąga awon (winę moralną - link). Gapa grzeszy swoją obojętnością na możliwość popełnienia grzechu i dlatego sprowadza na siebie winę taką, jak gdyby zgrzeszył umyślnie. Czy popełnia świętokradztwo? Nie - wystarczy żeby wynagrodził kapłanowi tak jakby chodziło o kradzież. Nie ma absolutyzacji przepisów prawa czystości, co nie usprawiedliwia niedbalstwa. Zbawienie dusz jest nadrzędną zasadą Prawa, ale to zbawienie przychodzi w szczegółach życia cielesnego, do których powinno się podchodzić bardzo poważnie i czujnie. Wysoka duchowość wyraża się w szczegółach cielesnych.

Przymierze z Bogiem jest przymierzem cielesnym, nie wolno znieważać Boga poprzez oszukiwanie na tym polu niby mniej ważnym. Zakazy mają wartość wychowawczą, definiują ramy wolności i wskazują na kierunek prowadzący ku świętości. Bóg zawiera Przymierze z Ludem Wolnym (ściśle mówiąc wyzwolonym przez samego Boga). Każdy członek tego ludu, biedny lub bogaty, słaby lub silny, uczestniczy w ruchu uświęcenia najlepiej jak potrafi, według osobistych możliwości, ofiarowując Bogu najlepsze z tego czym dysponuje. Człowiek wierzący ufa Bogu, stawia na wiarę i nadzieję, przezwycięża naturalną pokusę zatrzymania najlepszego dla siebie, gromadzenia sobie rezerwy na wypadek, gdyby u Boga się nie powiodło Jest to pokusa zatrzymania otrzymanych darów dla swojego zysku, podczas gdy wszelki dar powinien być przekazywany dalej, tak samo jak życie powinno być przekazywane następnemu pokoleniu. Zaprzestanie uważanie siebie za pępek świata uwalnia do ruchu, do wyjścia, do ascezy przypominającej cieleśnie, że człowiek nie jest samotnikiem pozostawionym samemu sobie, ale że Bóg czuwa nad każdym ze swoich dzieci.
W Starym Testamencie człowiek wierzący miał ofiarować Bogu najlepsze z tego, co miał. W Nowym Testamencie człowiek wierzący oddaje Bogu już nie swoje posiadłości, ale siebie samego na ofiarę całopalną Bogu, w łączności z jedyną ofiarą Jezusa Chrystusa, Baranka niepokalanego i bez zmazy (1 P 1, 19). Jako Oblubieniec Kościoła, oczyszcza On własną krwią swoją Oblubienicę, aby była święta i nieskalana. Kapłaństwo powszechne świeckich zobowiązuje ich do troski o własną czystość i świętość. A więc starotestamentalne przepisy ofiarne mają dzisiaj zastosowanie do nas samych. Sami powinniśmy być tą ofiarą bez skazy, o której mówi święty Piotr w swoim liście:
(1 P 1, 13-25)
Myślę że dla nas jest już oczywiste, że dla zrozumienia Nowego Testamentu niezbędnie potrzebujemy znajomości Księgi Kapłańskiej. Nie chodzi tyle o znajomość szczegółowych przepisów kultycznych, co o zrozumienie dynamiki podnoszącej cały lud odkupiony ku świętości, aż do powtórnego objawienia się Jezusa Chrystusa, kiedy Słowo Życia będzie mogło wreszcie w pełni zamieszkać w swoim ludzie.
Przypominane przepisy już zostały omówione w Księdze Wyjścia (Wj 22, 29 - link). Nie wolno złożyć w ofierze matki wraz z jej małym - to przypomina tajemniczy zakaz gotowania koźlęcia w mleku jego matki (Wj 23, 19 - link). Duch tych przepisów objaśnia się w miarę naszego lepszego rozumienia całości Prawa Bożego: chodzi o to, żeby nie mieszać życia ze śmiercią. Bóg wyzwolił swój lud z Egiptu dla jego uświęcenia, ten ruch wyzwolenia powinien być pielęgnowany i przedłużony, ku temu właśnie służą wszystkie przepisy prawne Kodeksu Czystości i Kodeksu Świętości. Werset 32 nakazuje czcić imienia Bożego. W jaki sposób? Poprzez unikanie grzechu i dążenie do świętości osobistej. Jeżeli ktoś zbezcześcił Imię Boże, może wynagradzać poprzez uczestnictwo w ruchu uświęcenia. Dla podtrzymania tego ruchu przydatne będą święta roku liturgicznego, które zostaną właśnie omówione w następnym rozdziale.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

23:26 80 23:26Ofiara doskonała (Kpł 22) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

W poprzednim odcinku zapoznaliśmy się z kalendarzem liturgicznym Starego Testamentu. W niniejszym rozdziale poznamy jego przedłużenie w formie roku szabatowego obchodzonego raz na siedem lat. Religia mojżeszowa pokazuje swoją troskę o wymiar czasowy, swoją troskę o jakość BYCIA, w przeciwieństwie do ludzkich ambicji ograniczonych do wymiaru przestrzennego, wymiaru POSIADANIA. Rok szabatowy łączy wymiar czasowy i przestrzenny poprzez nakaz odpoczynku ziemi co siedem lat, co Księga Powtórzonego Prawa określi jako SzeMiTTaH, od czasownika znaczącego zawierzenie, oddawanie. Chodzi o odejście od obsesji POSIADANIA, z równoczesnym otwarciem się na radość BYCIA tu i teraz.
Co siedem lat człowiek wierzący powinien narodzić się na nowo dzięki zaprzestaniu własnych starań i powierzeniu się opatrzności Bożej, jak to zrobili nasi ojcowie na pustyni synajskiej. Nie można służyć Bogu i Mamonie, co siedem lat człowiek wierzący powinien zadać śmierć bożkowi zysku. Co siedem lat powinien stawiać sobie granice w wyzyskiwaniu ziemi. Rok jubileuszowy jest szabatem dla Boga, pozwala nam uzmysłowić, że życie i płodność pochodzą od Boga. Co siedem lat człowiek powinien wreszcie mieć czas na to wszystko, na co nie ma czasu w trakcie jego gonitwy za pieniądzem: mieć czas na Boga, na rekolekcje, na troskę o biednych, itd. Właśnie te aspekty nadają życiu koloryt, smak i radość, podczas gdy gonitwa za pieniądzem wypiera piękno i pokój z naszego życia.
Błędnym uzasadnieniem roku szabatowego jest wzgląd na produktywność ziemi dzięki jej ugorowaniu. Gdyby takie było uzasadnienie, sprowadzilibyśmy rok szabatowy z poziomu bytowania do poziomu posiadania. Rolą szabatu jest podniesienie ziemi ku Bogu, aby ziemia również mogła być przez Boga uwolniona, aby całe stworzenie uczestniczyło w ruchu wyzwolenia i uświęcenia.
W roku szabatowym nie siejemy ani nie żniemy, dozwolone jest zbieranie owoców, które ziemia i drzewa dały spontanicznie. Ludzie i zwierzęta mają wyżywić się z samosiewów - z tego co ziemia produkuje sama z siebie. Niestety za czasów królewskich przestrzeganie tego przepisu było lekceważone (2 Krn 36, 21); w konsekwencji cały kraj został spustoszony na 70 lat, aby ziemia sama mogła korzystać z przysługującego jej prawa. Podobnym naruszeniem prawa szabatowego było zaniedbanie obowiązku uwolnienia niewolników (Jr 34, 12-16) za rządów króla Sedecjasza. Proroctwa o 70 latach niewoli (Iz 23, 15; Jr 25, 12; 29, 10; Za 1, 12; Dn 9,2) opierały się właśnie na fakt nieprzestrzegania przykazania o roku szabatowym. Gdy minęła kara wygnania, wspólnota repatriantów skrupulatnie wypełnia zobowiązania roku szabatowego (Ne 10, 32). W okresie późniejszym Aleksander Wielki, a po nim Juliusz Cezar, darowali Żydom podatki przypadające na ten rok (por. 1 Mch 6, 49.53).
Historycy sprzeczają się o to, czy rok szabatowy został kiedykolwiek wiernie wypełniony. Ale nie jest to najistotniejsze. Najważniejsza jest jego obecność w Księdze Kapłańskiej, która w tym aspekcie przyjmuje rolę prorocką, wskazującą na przyszłość mesjanistyczną. Nawet jeśli ludzie w swojej ułomności nigdy nie dorośli do wiernego praktykowania roku jubileuszowego, uczymy się z niego do czego sam Bóg dąży, do czego sam Bóg się zobowiązuje, o ile człowiek wreszcie Jemu zaufa. W tej perspektywie cotygodniowy szabat jest małym treningiem w celu podjęcia cosiedmioletniego szabatu, będącego wielką próbą wiary, miłości i nadziei.
Inną zaletą duchowego przeżywania roku szabatowego jest nabieranie nowej perspektywy w odniesieniu do naszego życia. Gdybyśmy świętowali każdy nasz siedmioroczny okres, obliczylibyśmy sobie ile takich okresów życia mamy za sobą, oraz ile takich okresów nas dzieli od wejścia do naszego ostatecznego odpoczynku, do wiecznego szabatu. Takie przeżywanie czasu by stawiało naszą codzienność we właściwym świetle. To by nas motywowało do właściwego wykorzystywania czasu, dla przynoszenia trwałych owoców. Zauważmy, że to się stanie możliwe dopiero po rezygnacji z naszej obsesji mnożenia zasobów naszego portfela.
Słowo jubileusz pochodzi od rdzenia JBL, które wyraża ideę zniesienia, likwidacji długów. Rok jubileuszowy jest ochodzony po siedmiu okresach siedmioletnich. Pięćdziesiątego roku należy uwolnić wszystkich niewolników i pozwolić im wrócić do swoich stron ojczystych. Rok jubileuszowy cyklicznie zmienia całe prawo własności. Przy obliczeniu wartości ziemi należy obliczyć ile czasu zostało do roku jubileuszowego. Sprzedawana jest nie sama ziemia, ale dzierżawa, czyli prawo do gospodarowania tą ilością plonów, która pozostała do następnego roku jubileuszowego. Czy w praktyce to przykazanie jest możliwe do praktykowania, czy jest to raczej utopia? Otóż jest to utopia, jak to przyznaje ciąg dalszy tekstu:

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

25:37 49 25:37Rok szabatowy i jubileuszowy (Kpł 25, 1-34) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Ustawy, wyroki i prawa (Kpł 26, 46). Takie trzy kategorie przykazań możemy znaleźć w Prawie Mojżeszowym. Częstsze są wyroki, z ustawami Bożymi mieliśmy do czynienia dopiero przy pierwszej nocy wyjścia z Egiptu, kiedy został skodyfikowany obrzęd Paschy. Ustawą jest, żeby Pascha była co roku upamiętniana po wsze czasy (Wj 12, 14 - link). Słowo HuKKoT (ustawy) pochodzi od czasownika HaKaK, znaczącego wyryć, kiedy się wyrywa napis na kamieniu. HuKKoT to ustawy bezsprzeczne, których należy przestrzegać bez potrzeby ich uzasadnienia lub nawet rozumienia. W grę wchodzi cnota czystego posłuszeństwa jako wyraz zaufania do prawodawcy. Adam i Ewa otrzymali jedną ustawę przekraczającą ich rozum: Z drzewa poznania Dobra i zła nie wolno wam jeść! (Rdz 2, 17). Zapominając o miłości i zaufaniu do Boga, Ewa wybrała dialog z wężem, który wsączył jej szatańskie słowo-trucizna: Dlaczego? Dlaczego otrzymaliśmy taką ustawę a nie inną? Jakie ma uzasadnienie? Spróbujcie złamać tę ustawę, może nie jest dla was korzystna?
Te wydawałoby się dalekie rozważania mają zastosowanie w naszym codziennym życiu. Na przykład od kilkudziesięciu lat pojawiło się w kulturze europejskiej pojęcie bezstresowego wychowania mające między innymi takie założenie, że dzieci będą posłuszne jeśli będą rozumiały prośby ich rodziców. W wyniku ciągłego targowania się z nimi, dzieci już nie znają znaczenia cnoty posłuszeństwa, już nie wierzą swoim rodzicom na słowo, ale ich mały móżdżek musi zrozumieć prośby rodziców, w przeciwnym przypadku odpowiedź brzmi zawsze nie. Rodzice zamęczają się ciągłym uzasadnieniem swoim próśb, podczas gdy dzieci w tym czasie wzmacniają swoje ego, rzucając rodziców na kolana pod pretekstem nie zrozumienia próśb rodziców. A gdyby jakiś rodzic wymagał posłuszeństwa, według współczesnych standardów powinien czuć się winny! Świat do góry nogami
Jeśli o tym mówię to dlatego, że człowiek współczesny przenosi takie błędne założenia na swoją lekturę Biblii i już od pierwszego rozdziału oskarża Boga o niesprawiedliwość za to, że Bóg ośmielił się wygnać Adama i Ewę z raju. Takie oskarżenie dotyka egzystencjalnego zagadnienia: stawia pytanie kim jest Bóg i kim jest człowiek, jaka jest Wola Boża i jaka jest wola ludzka. Biblia objawia, że Wola Boża jest niezgłębioną wolą dobra, że Bóg z miłości powołał do życia człowieka i tchnął w niego własny obraz i podobieństwo, dzięki czemu człowiek również został obdarowany darami pamięci, inteligencji i woli, jednak nie po to, żeby działać według własnego widzimisię, ale po to żeby współpracować z Wolą Bożą. Wola Boża i wola ludzka rozjeżdżają się w momencie, kiedy człowiek próbuje sam zdefiniować czym jest dobro. Według człowieka dobre jest to, co sam ocenia jako pożyteczne, a co w praktyce sprowadza się do trzech rzeczy: przyjemności cielesne, bogactwa, lub władza, co w języku biblijnym zostało wyrażone jako pożądliwość ciała (przyjemności), pożądliwość oczu (bogactwa) oraz pycha żywota (władza). Już na pierwszy rzut oka dostrzegamy, że wola ludzka jest wrogiem Woli Bożej. Ten konflikt możemy łatwo obserwować na polu wychowawczym, gdzie nieuniknione są konflikty między wolą małego dziecka a wolą jego rodziców. Rodzic chce długofalowego dobra dziecka i wie, że często długofalowe dobro przychodzi poprzez rzeczy tymczasowe nieprzyjemności, poprzez ból i cierpienie.
Stosunek rodzic-dziecko odzwierciedla stosunek Bóg-człowiek. Człowiek jest krótkowzroczny i przychyla się ku temu, co w krótkim czasie ma przynieść mu korzyści, co nie zawsze pokrywa się z jego dobrem długofalowym. Bóg patrzy całościowo, będąc ukierunkowany na celu, nie wzdryga się przed cierpieniem, które ma do niego prowadzić. Człowiek dopiero po zwycięstwie docenia cierpienie jako proces dojrzewania, jako pomoc w dojściu do miejsca, gdzie znajduje własne szczęście po przejściu próby. Rzecz w tym, że wola ludzka z automatu odrzuca cierpienie, a cierpienie odrzucone boli tym bardziej im bardziej człowiek próbuje od niego uciekać.
Aby osiągnąć sukces i cieszyć się zwycięstwem, człowiek musi przejść przez próbę. Próby u każdego człowieka mogą przybierać różne formy, ale mają wspólny mianownik, że w pewnym momencie każdy człowiek musi poddać własną wolę i uznać dobroć Woli Bożej, musi wreszcie zaufać Bogu i pozwolić Mu na prowadzenie go drogą, która przekracza jego krótkowzroczne pragnienia. Próba człowieka polega więc na przyjęciu Woli Bożej jako własnej, na zaakceptowaniu Woli nieskończonego dobra nawet wbrew własnemu krótkowzrocznemu rozumieniu. Jedną z form takiego wyrzeczenia dokonuje się konkretnie poprzez przyjęcie Bożych HuKKoT - Bożych ustaw przekraczających ludzki rozum. W odpowiedzi na szatańskie pytanie dlaczego?, jedynym uzasadnieniem dla przyjęcia HuKKoT jest fakt trwania w Przymierzu z Bogiem.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

26:24 61 26:24Ustawy przekraczające ludzki rozum (Kpł 19, 19-37) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Od początku Księgi Kapłańskiej jesteśmy wtajemniczeni w działanie świątyni i liturgii ofiarniczej. Poznaliśmy pięć rodzajów ofiar (link), nauczyliśmy się rozróżniać czyste od nieczystego i święte od nieczystego (link), w poprzednim rozdziale poznaliśmy kalendarz świąt liturgicznych, w tym trzy święta pielgrzymie. Wszystkie te cielesne obrzędy pozwoliły nam w wyobraźni dotknąć cały zgiełk i zamieszanie panujące na dziedzińcu świątynnym. W niniejszym rozdziale wchodzimy wreszcie do wnętrza Namiotu Spotkania i odnajdujemy tam przestrzeń ciszy i świętości, bez krzyku tłumów i beczenia zwierząt. Sami stoimy przed zasłoną oddzielającą Najświętsze Miejsce w towarzystwie Mojżesza i Aarona, którzy tam mają na zadanie podtrzymywanie nieustannego światła palącego się na Menorze - przy świeczniku siedmioramiennym (link), który jest zapowiedzią lamp wieczystych palących się przed Najświętszym Sakramentem.
Podtrzymywanie ognia - czasownik w języku hebrajskim zawiera rdzeń aLaH, od którego pochodzi słowo oLaH oznaczające ofiarę całopalną. A więc mówiąc o menorze cały czas mamy do czynienia z ruchem podniesienia, skoro menora tak samo jak ołtarz kadzenia w Namiocie Spotkania jest powiązana z ołtarzem ofiarnym na dziedzińcu świątyni, którego ogień również nigdy nie może zgasnąć (Kpł 6, 5 - link). Menora sama w sobie jest ofiarą, jest wiecznym podniesieniem ku Bogu, jest drzewem życia palącym się i symbolizującym wszystkich wierzących, którzy odpowiedzieli na Boże wezwanie do świętości.
Wspomniany jest również stół na chleby pokładne, który poznaliśmy w Księdze Wyjścia (Wj 25 - link). Chleby pokładne również są symbolicznie połączone z ołtarzem zewnętrznym za pośrednictwem kadzidła. Chleby są kolejną ofiarą dla Boga, nawet jeśli są przeznaczone do spożycia przez kapłanów. Przypominam, że akt jedzenia jest sam w sobie aktem sublimacji rzędu niższego do wyższego, jak to już tłumaczyliśmy przy temacie ognia pożerającego (link).
Dla Chrześcijan wnętrze Namiotu Spotkania jest zapowiedzią Eucharystii. Menora stale płonąca przypomina, że JHWH jest Bogiem światłości (por. Iz 45, 18). Stół z dwunastu chlebami reprezentuje przymierze Boga ze swoim Ludem. Bóg jak gospodarz w swoim domu zaprasza do wspólnego posiłku tych, którzy przychodzą oddać Mu cześć. Kapłani, jako przedstawiciele ludu, spożywali ten święty posiłek w obecności Boga. Przepisy rytualne nie zabraniały, a wręcz nakazywały kapłanom dzielić się świętym chlebem z potrzebującymi. Warunkiem udziału w tej komunii jest czystość rytualna. Jezus przypomniał historię Dawida jedzącego święty chleb w dyskusji z faryzeuszami na temat szabatu (Mt 12, 1-8). Zrozumienie dla ludzkich potrzeb jest ważniejsze od rygorystycznej interpretacji Prawa.
W Ewangelii symbole światła i chleba odnoszą się do tajemnicy samego Chrystusa. On sam mówił o sobie: Ja jestem światłem świata (J 8, 12), Ja jestem chlebem życia (J 6, 35). Tymi słowami Jezus potwierdził, że w Jego osobie wypełniają się funkcje starotestamentalnej świątyni. Chrześcijanie uczestniczą w prawdziwym świetle, które ogarnia cały świat (J 1, 5).
Wszystko w Namiocie Spotkania jest piękne, złote i czyste, ale Biblia nie ogranicza się do pokazywania pięknej strony życia przy Bogu, pokazuje też horror życia z dala od Boga. Stąd bez zbędnego wprowadzenia ciąg dalszy tekstu omawia przypadek apostazji dokonanej w formie bluźnierstwa przeciwko Imieniu Bożemu. Przedstawia się nam pewien kazus prawny.
Przed chwilą kontemplowaliśmy piękną drogę wzniesienia ku Bogu w formie złotego świecznika i chlebów na stole pokładnym w Namiocie Spotkania, nagle dostajemy kontrprzykład drogi ku śmierci. Może to zaskakujące, ale ze wszystkich przepisów prawnych które już poznaliśmy, nie było jeszcze żadnego zakazu bluźnienia Bogu, być może dlatego że to wydawało się tak absurdalne, aby bluźnić przeciwko swojemu wybawcy, że nikomu to nie mieściło się w głowie. A jednak taka straszna rzecz się wydarzyła. Redaktorowi tak trudno to przychodzi przez pióro, że wszelkimi sposobami próbuje unikać powiedzenia, że bluźnierca był Izraelitą. Ucieka się do różnych dziwnych sformułowań, podkreślając że bluźnierca jest synem Egipcjanina i pewnej Izraelitki. Wydarzyło się to, co było nie do wyobrażenia: Izraelita zbluźnił Bogu. Jak społeczność ma na to reagować? W czasach założycielskich nie można sobie pozwolić na trzymanie wrogów we własnym obozie, stąd wyrok kary śmierci przez ukamienowanie. W warunkach pustynnych nie można sobie pozwolić na luksus budowy więzień i opłacania strażników. Jeżeli dzisiaj stać nas na unikanie wykonanie kary śmierci, to właśnie dzięki szacunkowi dla życia, który przyszedł wraz z zakorzenieniem się kultury biblijnej w naszych społeczeństwach.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

17:05 57 17:05W ciszy Namiotu Spotkania (Kpł 24) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Izraelici są powołani do świętości na wzór Bożej świętości. Ale ponieważ dla naszych ociężałych umysłów Prawo Miłości jest zbyt abstrakcyjne, dlatego Kodeks Świętości będzie wyszczególniał szereg zakazów. Przy naszym komentarzu do Dekalogu mówiliśmy, że nakazy (przykazania pozytywne - zrób to) zawężają naszą wolność, podczas gdy zakazy (przykazania negatywne - nie rób tamtego) umożliwiają korzystanie z naszej wolności w ramach wytyczonych granic (link). Bóg w raju dał pozytywny nakaz założenia rodziny i bycia płodnym. Dekalog lapidarnie zakazał cudzołóstwa. Kodeks Świętości bardziej szczegółowo omawia zasady szacunku dla węzła małżeńskiego, zaczynając od zakazu kazirodztwa.
Każdy człowiek jest powołany do świętości na wzór Boga i powinien zachować świętość czy to w sprawach żywieniowych (link), czy to w sprawach seksualnych. Zakazy żywieniowe należą do strefy ascezy osobistej, zakazy seksualne są dużo ważniejsze, bo mają skutki w strefie publicznej i w sprawach majątkowych. Ale przede wszystkim chodzi o to, żeby tożsamość człowieka była niezachwiana - dla dzieci jak i dla rodziców. Każdy człowiek dla swojego zdrowia emocjonalnego potrzebuje wiedzieć kim jest, skąd pochodzi i jakie ma zadanie życiowe. Dwuznaczne praktyki seksualne zaburzają cały porządek pokoleniowy i są szkodliwe nie tylko dla samego zainteresowanego, ale dla jego dzieci i dla całego społeczeństwa. Aby człowiek zachował niezachwianą tożsamość, musi panować nad swoimi popędami.
Paradoksem jest, że zdrowa rodzina jest instytucją dającą radość, szczęście i płodność, ale patologiczna rodzina jest z kolei miejscem smutku, nieszczęścia i śmierci. Stąd cała uwaga, jaką powinno się jej poświęcać, co przejawia się również w ilości przepisów prawnych wzmacniających instytucję rodziny. Prawo Boże zachęca do zakładania rodzin, do rozwoju i radości w dziedzinie rodziny i seksualności, ale też stawia jasno zbawienne granice zapobiegające temu, żeby seksualność wymknęła się spod kontroli i zeszła na drogę perwersji, do sytuacji w której lubieżnik jest gotów do wszystkiego dla osiągnięcia własnej przyjemności, bez względu na szkody jakie wyrządza drugiemu człowiekowi i społeczeństwu.
Zakazy prawne wspierają rozwój zdrowej wolności. Kodyfikowanie dozwolonych praktyk seksualnych ma na zadanie dopilnowanie, aby popęd seksualny nie był ani całkowicie stłamszony, ani wyuzdany i przytłaczający dla otoczenia. Aby tak się stało, upadły człowiek musi przypomnieć sobie o swojej tożsamości Adamicznej, o swoim powołaniu do powrotu do raju poprzez proces uświęcenia, który jest procesem budującym tożsamość i oddzielność, a więc zakazującym wymieszania i anonimowości. Zakazy kazirodcze dopilnowują, aby człowiek nie przywłaszczył sobie tego, co nie jest od niego jasno wydzielone z powodów więzów rodzinnych, których nie należy utożsamiać z więzami biologicznymi - wszystkie przytoczone zakazy obowiązują również w przypadku przybranych dzieci, rodzeństwa lub rodziców.
Jeżeli chodzi o zabijanie dzieci dla Molocha, jest to dzisiaj niestety najczęściej popełniona zbrodnia pod eufemizmem przerywania ciąży. Postęp technologiczny spowodował, że te barbarzyńskie praktyki, które kiedyś były jawne, bo dokonane pod wymówką ofiary dla jakiegoś bóstwa, dzisiaj stały się ukryte i przyjmują formę aborcji, lub formę jeszcze bardziej ukrytą i obłudną pod postacią antykoncepcji. Postęp techniczny jak widać nie idzie w parze z postępem cywilizacyjnym.
Jeżeli chodzi o zakaz sodomii, sprawa jest prosta i jednoznaczna. Biblia nie pozwala ujmować sodomii w kategoriach choroby lub alternatywnej opcji życia płciowego. Jest wyraźnym wykroczeniem przeciwko Prawu Bożemu, jednoznacznie potępianym w moralności żydowskiej i chrześcijańskiej. Biblia przedstawia grzech sodomii w odrażających barwach i przewiduje karę śmierci za jej uprawianie.
Ciekawy jest werset dwudziesty piąty, który wiąże kataklizmy naturalne z zachowaniem moralnym mieszkańców Ziemi Obiecanej. Podobnie jak Adam i Ewa zostali wygnani z raju, tak samo ziemia będzie zwymiotować jej zbuntowanych mieszkańców. Nowożytna mentalność traktuje kataklizmy jako zjawiska naturalne i losowe, jednak Biblia uczy nas, że można powiązać niektóre kataklizmy naturalne ze stanem moralnym mieszkańców danej ziemi, z potrzebą zadośćuczynienia Bożej sprawiedliwości. Tylko Boże błogosławieństwo zapewnia płodność, owoce ziemi, pokój i bezpieczeństwo. Boże błogosławieństwo jest uwarunkowane posłuszeństwem wierzących. Jeśli odkupieni mieszkańcy Ziemi Obiecanej wrócą do dawnych praktyk kazirodztwa, aborcji, antykoncepcji, sodomii i zoofilii, zostaną wyrzuceni z ziemi obiecanej, która dłużej nie będzie mogła znieść ich występków.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus

25:06 107 25:06Zakazy seksualne (Kpł 18) 720p 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Relacje Inwestorskie
Dla mediów
Logotyp CDA
Dostawcy treści
CDA na Smart TV
Reklama

Ulepsz konto

Aktywuj konto CDA Premium
CDA Premium - korzyści
Karta podarunkowa CDA
Dla firm

Przydatne linki

Kontakt
Regulamin
FAQ
Polityka prywatności
RODO - informacje
Zgłoś naruszenie

Kup w

Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje