Ciekawa fotografia, niezależnie od samych postaci. Prawdopodobnie powstała w studio, może nawet w teatrze, lecz nie w czasie przedstawienia. Zbyt mało czułe były wtedy błony fotograficzne. Wrażenie ruchu zostało osiągnięte przez przemyślaną kompozycję. Postacie zastygły w pozie zdającej się wyrywać z kadru. Napięcie między punktem mocnym kompozycji i punktem centralnym, do którego standardowo nawykły jest widz, daje właśnie to odczucie. Tak, w tamtych czasach studiowano takie rzeczy. Psychologowie postaci się tym zajmowali. Edwarda Hartwiga spotkałem kiedyś i nawet rozmawiałem z nim o tym... Pamiętam do tej pory.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
