Panos Cosmatos cofa się do 1983 roku i z pomocą niezwykłej ścieżki dźwiękowej tragicznie zmarłego Jóhanna Jóhannssona oraz psychodelicznych zdjęć Benjamina Loeba realizuje najdziwniejszy film roku. Mandy z Nicolasem Cageem w najlepszej roli od lat to rozsadzająca mózg filmowa halucynacja. Po części czułe nawiązanie do kina eksploatacji, po części brutalna opowieść o zemście, a może raczej o duchach. Cosmatos, biorąc przykład ze swojego zmarłego ojca, reżysera m.in. Rambo 2 i Kobry, nie bawi się w stopniowe dawkowanie wrażeń w swoim rewelacyjnym drugim filmie. To historia drwala Reda Millera (Cage, praktycznie w stanie wrzenia) mszczącego się na ludziach, którzy zamordowali jego ukochaną - delikatną Mandy. W wolnych chwilach bohater ogląda reklamy z uwielbiającymi ser goblinami, wciąga górę kokainy i słucha praktycznych rad Billa Dukea, którego możecie pamiętać z Predatora.
Psychodeliczny,mroczny obraz,ale trochę nudny pomimo grozy,bólu i cierpienia okraszonego bezwzględną ,okrutną ale sprawiedliwą zemstą.Zamysłem była głębsza psychologia,cóż nie wyszło w zasadzie wcale.Wyszło płytko ale krwisto.3/10Desole.
Odpowiedz
anonim143(*.*.133.143) 2020-08-30 18:13:16+3
Nicolas w taką kupę się władował .....szok
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
