Amber Rachdi z Troutdale w Oregonie już jako pięciolatka ważyła 70 kg. Wiem, że trudno w to uwierzyć, bo tyle waży przeciętna, dorosła kobieta, a to znaczy, że Amber osiągnęła wtedy wagę średnio 11-krotnie większą od przeciętnej 5-latki, ale niestety tak właśnie było. Dziś, Amber ma 24 lata i niedawno stoczyła kolejną walkę z otyłością. Jeszcze rok temu dziewczyna ważyła niemal 300 kilogramów, ale podjęła wyzwanie i zaczęła walkę z chorobą, która na tym etapie zagrażała jej życiu. To właśnie w momencie, kiedy lekarz powiedział Amber, że jeśli nie zacznie się leczyć, najprawdopodobniej nie dożyje 30 roku życia dziewczyna podjęła najważniejszą decyzję, która miała zaważyć na jej losie. Jak mówi w wywiadach, miała dosyć tego, że przez swoją wagę jest niesamodzielna, uwięziona w mieszkaniu, nie może nawet wychodzić z domu, a jeśli już musi, okropnie wstydzi się swojego wyglądu i nazywa siebie samą wstrętnym potworem. Jak dotąd dziewczyna wychodziła z domu tylko i wyłącznie na zakupy, po więcej jedzenia oraz na liczne kontrole lekarskie. Bardzo rzadko zdarzały jej się dłuższe wycieczki, ale kiedy musiała gdzieś lecieć samolotem, jej ojciec szukał najpierw na lotnisku ogromnego wózka do jej przewożenia, który zazwyczaj służy do wysyłania ciężkich, wielkogabarytowych bagaży. Amber od wielu lat cierpi na chroniczny ból, a jej rodzice przyznają, że już od najmłodszych lat ich córka zajadała stres i uczucie niepokoju, co było największą przyczyną narastania problemu jej obżarstwa i niestety czasem dzieje się tak do dziś. Jako 24-latka Amber usłyszała diagnozę, że jeśli nic ze sobą nie zrobi i nadal będzie prowadziła taki sam styl życia jak dotychczas, najprawdopodobniej nie dożyje 30. Dziewczyna miała wtedy 24 lata i nigdy dotąd nie wierzyła, że cokolwiek może się w jej życiu zmienić. Była niemal pewna, że już zawsze będzie dziwolągiem, który musi trzymać się z dala od społeczeństwa. W końcu jednak zdecydowała się na operację bariatryczną, dzięki której w ciągu roku straciła, aż 130 kg. Na szczęście Amber ma kochającą rodzinę oraz chłopaka - Rowdyego, który przez cały czas kibicował swojej ukochanej, troszczył się o nią, okazywał jej dużo miłości, wsparcia, a żeby dotrzymać jej towarzystwa przez cały okres terapii, przeprowadził się nawet do Houston. Jeszcze przed operacją Amber często narzekała, że czuje się strasznie będąc uwięzioną nie tylko w swoim domu ale przede wszystkim w swoim ogromnym ciele, jest nieszczęśliwa i często myśli, że najlepiej byłoby, gdyby w ogóle się nie urodziła. Dziewczyna czuje się jakby była jedynie obciążeniem dla swoich najbliższych, którzy często nie mają już sił, by pomagać jej w podstawowych codziennych czynnościach. Zanim jednak było w ogóle możliwe przeprowadzenie operacji bariatrycznej, Amber musiała sama zrzucić 3kg i przyznała, że choć zawsze starała się jeść zdrowo i dbała o swoją dietę, jej porażka opiera się na tym, że nigdy, ale to nigdy nie poczuła się syta, a przez to, że chciała wygrać walkę z targającymi nią emocjami jadła znacznie więcej niż powinna. Niestety zamiast przynieść jej ulgę, jedzenie, które pochłaniała ze strachu przed porażką sprawiało, że czuła się jeszcze gorzej i w żadnym wypadku nie rekompensował tego komfort jedzenia. Jak sama przyznaje, jej związek z jedzeniem jest bardzo niezdrowy. Amber nie myśli praktycznie o niczym innym jak o tym, co dziś zje, o której godzinie, ile jeszcze trzeba czekać do kolejnego posiłku itd. itd. a to sprawia, że jedzenie samo w sobie bardzo ją stresuje i jest jej wielką obsesją, nad którą dziewczyna nie może zapanować. Dziewczyna przyznaje, że jedzenie stanowi pewnego rodzaju pocieszenie w poczuciu desperacji i jest dla niej ucieczką od rzeczywistości, która roi się od lęków, fobii i niepokoju. Amber jest spokojna tylko wtedy, kiedy je. W momencie posiłku nie myśli o tym, że zawiodła wszystkich swoich najbliższych, to jedyny moment ucieczki, oddechu i rozrywki jaki ma w ciągu dnia. Amber ma świadomość, że ot nie jest najlepszy sposób na poradzenie sobie z problemem, ale jak dotąd nigdy nie udało jej się wygrać żadnej walki z apetytem, lękiem ani poczuciem winy. Słysząc tę samą diagnozę co Amber, jej rodzice się załamali, wpadli w panikę słysząc wieści, że ich córka z powodu otyłości może niedługo umrzeć. Ich córka od najmłodszych lat czuła, że nie spełnia wygórowanych oczekiwań swoich rodziców i przez to już w pierwszych latach szkoły stała się typowym, najsłabszym uczniem w klasie. Amber od zawsze widzi na twarzy swojej matki litość...
Wyszukiwanie odpowiedzi..
