Spacer po Ksiezycu - Hoax

Gdy film Clarkea i Kubricka po raz pierwszy pobudził wyobraźnie całego pokolenia, żaden człowiek nie dotarł jeszcze do Księżyca. Ale już 20 lipca 1969 roku, na mniej niż sześć miesięcy przed upływem terminu wyznaczonego przez prezydenta Kennedyego, komandor Neil Armstrong zszedł po drabince na powierzchnię Księżyca i wypowiedział słynne, chociaż trochę zniekształcone w przekazie słowa: To jest mały krok człowieka, ale wielki skok ludzkości.

1. Bill Kaysing w latach 1956-63 pracował dla firmy zaangażowanej w program lotów kosmicznych Apollo (aktualnie pisarz) opierając się na badaniach NASA dotyczące wykonalności planu lądowania na Księżycu, uzyskano prawdopodobieństwo 0,0017 procenta naBill Kaysing pokładane nadzieje. Zdaniem Kaysinga przejście od 0,0017 procenta do 100 procent w tak krótkim czasie było niemożliwe. Przykładem może być zastosowanie technologi w statku Apollo 11, która jak na dzisiejsze czasy była bardzo przestarzała. Np. system komputerowy użyty w Apollo 11 dysponował pamięcią nawet mniejszą niż nowoczesna pralka automatyczna.

2. Thomas Ronald Baron, inspektor nadzoru bezpieczeństwa prac w trakcie budowy Apollo 1 potwierdza powyższe wyniki. Po katastrofie z prototypem (gdzie zginął w podejrzanych okolicznościach m.in. astronauta V.G. Grisom), przedstawił raport w tej sprawie przed Kongresem twierdząc:

Program Apollo to jeden wielki bałagan a idąc tą drogą, Stany Zjednoczone nigdy nie wylądują na Księżycu

Tydzień po tym wystąpieniu Baron ginie wraz z żoną na przejeździe kolejowym roztrzaskany przez pociąg, Raport Barona nigdy nie odnaleziono.

Tajemnicze śmierci. No własnie. Tych tajemniczych śmierci jest dość sporo. I choć w programie Apollo zginęło w latach 1964 1967 dziesięciu astronautów, co satnowi 15% wszystkich astronautów jaki w tamtym czasie posiadała NASA (co samo w sobie stawia na szalę realność ukończenia misji i pokazuję desperację ich mocodawców) to przypadki śmierci w dość kontrowersyjnych i tajemniczych okolicznościach (6 naukowców, w tym Tomas Ronald Baron) głoszących niewygodne tezy o programie NASA stają się wielce zastanawiające. Fakty ten utwierdzają w przekonaniu, iż coś jest zupełnie nie tak.

Jak się okazuje w rosyjskim programie kosmicznym znajdujemy podobne przypadki, potwierdzające nerwowość i bezpardonową walkę o pierwszeństwo w wyścigu na Księżyc. Wspomnieć tu należy chociażby śmierć ojca rosyjskiej astronautyki i szefa programu Siergieja Korolova, który umiera w dość zaskakującej śmierci podczas wycięcia mu migdałków w wieku 58 lat, astronauta Władimir Komarov, któremu podczas powrotu z orbity nie otwiera się spadochron, czy samą ikonę sowieckiego posteru kosmicznego Gagarina, który również zginął w zwykłym wypadku podczas lotu ćwiczebnego ( a miał być pierwszym człowiekiem stąpającym na Księżycu z ramienia ZSRR). Przecież takich ludzi się się tak łatwo nie poświecą, no chyba że zbiegiem okoliczności mają odmienne zdanie co do wytycznych przez najwyższe władze w kraju.

20 czerwca 1977 w Wielkiej Brytami ukazuje się program telewizyjny pt. Alternative Three, który pierwotnie miał zostać wyemitowany w Prima Aprilis. Dokument spotkał się z ogromnym odzewem ze strony zaniepokojonych widzów, do złudzenia przypominającym masową panikę, jaką wywołała słynna audycja radiowa Orsona Wellesa z 1936 r. zatytułowana Wojna Światów. Oliwy do ognia dolał film Koziorożec 1 (Capricorn One) z 1977 r. nawiązujący do Alternative Three ale co znamienne, został zakazany w USA! Te wydarzania medialne spotęgowały podejrzenia względem misji.

Jednym z najważniejszych problemów technicznych lotów staje się Pas Van Allena czyli obszar intensywnego promieniowania korpuskularnego, otaczającego Ziemię tj. od pułapu 600 km. [A] Ten twór magnetosfery chroni Ziemię oraz niezbyt odległe orbity przed destrukcyjnym dla organizmów i czułych urządzeń kosmicznym promieniowaniem. Kilka lat temu NASA ogłosiła zamiar badania tych zagrożeń, a przecież musiałyby je pokonać załogi Apollo, gdyby przekroczyły strefy Van Allena i pomknęły w otwartą przestrzeń kosmosu. Użycie ciężkich ekranów z ołowiu wykluczał bilans mas rakiety nośnej, paliwa, orbitera i lądownika. Natomiast zastosowanie osłon plazmowych nie było możliwe 40 lat temu, bo i dziś jest to prawdopodobnie poza naszą możliwością konstrukcyjną (a na pewno nieopłacalną w kwestii finansowej).

Prototyp Lem- który astronautów nie zawodzi podczas misji 11 tak naprawdę przez dziewiczym lotem ma mnóstwo problemów. Np. kilka miesięcy przed lotem Apollo 11, przeprowadzono test w bazie wojskowej Elington, gdzie wykorzystano prototyp LEM. N. Armstrongowi cudem udało się katapultować chwilę przed rozbiciem o ziemię.


Tomi