Rok 1923, Londyn. Clarissa Dalloway wychodzi kupić kwiaty na wieczorne przyjęcie. Podczas spaceru przez Londyn wspomina swoją młodość spędzoną w Bourton. Miała tam przyjaciela Petera Walsha, który chciał się z nią ożenić, ona jednak wyszła za Richarda Dallowaya. Mimo upływu lat uczucie między panią Dalloway a Peterem wciąż żyje...
"Pani Dalloway" była moją ulubioną ksiązką, zanim przesłoniły ją Joyce'y, Prousty a nade wszystko Compton-Burnett. Dopiero teraz natrafiłem na ten film. Bardzo dobrze zrobiona ekranizacja, Pewnie, powieści nic nie zastąpi, jednak wspaniali angielscy aktorzy świetnie grają. Nie wyobrażam sobie, żeby ten film nógł powstać w innym kraju. Anglia sprzed stu lat jak żywa a raczej martwa. Prawdziwe życie tłumione pod warstwami zrośniętych z ludźmi ról. Do tej pory w Anglii wiele zostało z tamtych lat. Czuję się czasem nieswojo, kiedy ludzie uśmiechają się do mnie na ulicy, bo wiem, że to niewiele znaczy. Po prostu taką maskę noszą. Zaznaczają swoją pozycję społeczną, zwłaszcza kiedy znajduja się "na swojej dzielni", oczywiście takiej zamożniejszej. Kończę, bo zaraz zacznę esej. Dziękuję bardzo za film.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
