Bolesław Leśmian to jeden z najwybitniejszych poetów polskiej literatury, tworzył w okresie dwudziestolecia międzywojennego, zachwycając czytelników swoim niepowtarzalnym stylem. Jego poezja wyróżnia się niezwykłą wyobraźnią, poetyckim obrazowaniem oraz głębokim zanurzeniem w świecie emocji i metafizyki. Leśmian z mistrzowską lekkością łączył codzienność z elementami baśniowymi, a jego utwory pełne są refleksji nad sensem życia, śmiercią i miejscem człowieka w naturze. Dzięki swojej językowej wynalazczości i wrażliwości, pozostaje jednym z najbardziej cenionych poetów w historii polskiej literatury.
Wiersz Szczęście to głęboka refleksja nad istotą ludzkiego doświadczenia i poszukiwania wewnętrznej harmonii. Poeta, mistrz subtelnych obrazów i metafor, przedstawia szczęście jako ulotne, trudne do uchwycenia, ale niezwykle cenne przeżycie. Utwór skłania do zadumy nad naszymi pragnieniami, tęsknotami i chwilami, które nadają życiu sens. Leśmian, swoim wyjątkowym językiem, łączy filozoficzne pytania z liryczną melodyjnością, tworząc dzieło pełne emocji i głębi.
Szczęście
Coś srebrnego dzieje się w chmur dali. Wicher do drzwi puka, jakby przyniósł list. Myśmy długo na siebie czekali. Jaki ruch w niebiosach! Słyszysz burzy świst?
Ty masz duszę gwiezdną i rozrzutną. Czy pamiętasz pośpiech pomieszanych tchnień? Szczęście przyszło. Czemuż nam tak smutno Że przed jego blaskiem uchodzimy w cień?...
Czemuż ono w mroku szuka treści I rozgrzesza nicość i zatraca kres? Jego bezmiar wszystko w sobie zmieści, Oprócz mego lęku, oprócz twoich łez...
Wyszukiwanie odpowiedzi..
