Powiedzieliśmy sobie wszystko,
a przynajmniej tak sądzę.
I zrozumiałam,
że lepiej na tym poprzestać.
Potrafię niby tak udawać,
nie martw się.
Jeśli musimy tak postąpić,
zapewne tak się stanie.
Natrafisz kolejne wyzwania,
w dążeniu do innego życia,
ale teraz.
A teraz...
Zamierzam o tobie zapomnieć,
zacząć wszystko od nowa.
Pozwól mi zmyślać,
pozwól udawać.
Czy powinnam płakać?
Czy powinnam się lękać?
Powinnam przeklinać cię, czy przeciwnie?
Gdybym była taka jak ty,
tak jak ty, jak ty, jak ty.
Brak mi słów,
to nie boli tak bardzo.
Tylko umysł zbyt wiele dopowiada,
to jednak nieważne.
To wymaga czasu,
ale nie jestem pewna.
To, właśnie to powiedzą ludzie,
którzy ciebie nie znają.
Musisz dać sobie radę,
gdy będę zmuszona obywać się sama.
A teraz?
A teraz...
Wyszukiwanie odpowiedzi..
