Warto pochylić się nad kwestią rozmiarów wszechświata od największych aż do najmniejszych struktur. Często bowiem punktem wyjścia w rozważaniach tego typu jest ludzka skala, przez co odwołujemy się jedynie do rzeczy które są od nas większe: planety, gwiazdy czy galaktyki. Jeśli jednak wejrzymy niejako wewnątrz nas, to zaobserwujemy tam coraz mniejsze i mniejsze struktury. Pod koniec dotrzemy do tzw. długości Plancka. Wyruszmy zatem w krótką podróż od skali makro do skali mikro, szukając limitów rozmiaru wszechświata.
Bardzo dobrze przedstawiony problem. Nie zostało jednak powiedziane, że dylemat ciągły versus dyskretny jest istotą nieprzywiedlności teorii kwantowej i względności. Przypomina to nieco starożytne aporie eleackie. Fizyka jest jednak nauką empiryczną. Tak fizykę rozumiał też Planck. Nie ma sensu domaganie się pomiaru długości w sytuacji, kiedy mierzone zjawiska podlegają nieoznaczoności i nie istnieję mierzona przestrzeń. Jeśli pozbędziemy się tzw. osobliwości, to musimy przyjąć, że stała Plancka odnosi się do początku czasoprzestrzeni. W wymiarze mniejszym czasoprzestrzeń nie istnieje, choć istnieją zjawiska kwantowe. Sam Planck długo nie był przekonany do teorii kwantowej. To raczej inni uznali jego słynny eksperyment za początek nowej teorii. Planck uważał początkowo, że dyskretny podział energii jest jedynie wymuszony przez strukturę promieniujących materialnych przedmiotów. Przekonały go dopiero argumenty stricte empiryczne innych fizyków. Schroedinger był innego zdania, o czym warto pamiętać..
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
