W Puszczy, pod wielkim Dębem o zachodzie Słońca spoczywaliśmy z siostrą pełni zamyślenia. Wokoło rozciągała się gęstwa bez końca, z głębin leśnych szedł cichy powiew ukojenia i duch tych stron, słał ku nam poszepty tajemne.
Moc Puszczy, napełniając nas ciszą bezmierną pomagała uwagę oderwać od pomsty a myśl postawę korną przybrawszy i bierną biegła torem jednakim z myślą mojej siostry wgłębiając się w tajniki milczące przeszłości.
Szło z dawnych czasów święte tchnienie przepotężne echo wiedzy zdobytej przy świetle boskości. Ideały szły ku nam czyste, niebosiężne i szeptały o drogach zbawienia ludzkości a nad Puszczą wznosił się cień- Duch Światowida
Pan Wszechświata- w dziewiczych puszczach wysławiany. Odczuty i czcią Przodków sławny przedwiekową... Światowid- Przepotężny Bóg między Sławjany ciszą nas błogosławił lasów świątyniową i widzeliśmy przyszłe odrodzenie.
I dusze nasze drżące brał w swoje władanie i Wiedzę starą w nowe przystrojoną szaty gdy imię boskie znowu szczerze będzie chwalone gdy Mądrość znów wejdzie między szare chaty a Światowid Oblicza swe boskie ukaże
I u stóp Jego Prawdą Lechicką złączeni pozdrawialiśmy siebie Dębem niezmożonym i Dziewannę złocistą stawiali wzruszeni i drzewa, kwiaty inne co symbolem czczonym są przez łańcuch pokoleń- jak dawniej tak dzisiaj
A Kołomir świetlany rysował się w mrokach co na Puszczę się kładły wieczorową godziną i zorzę Odrodzenia niósł w tajnych wyrokach i wieść, że Lud Sławiański jest jedną rodziną, która wzejdzie na szczyty i Niebo posiędzie.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
