-Teoria wnioskowania z czynników towarzyszących Jonesa i Davisa -Model współzmienności Kelleya -Atrybucja zewnętrzna i atrybucja wewnętrzna -Dlaczego coś robimy: atrybucja wewnętrzna i zewnętrzna. Jak ludzie wyjaśniają przyczyny zachowania
Teoria atrybucji
Na pytanie w jaki sposób ludzie tłumaczą przyczynowość swojego zachowania oraz zachowania innych ludzi próbuje odpowiedzieć teoria atrybucji.
Podstawowy błąd atrybucji
W życiu społecznym zachodzą bardzo ciekawe zjawiska związane z atrybucjami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Okazuje się, że ludzie mają tendencje do przypisywania nadmiernej wagi czynników wewnętrznych (cech i dyspozycji), gdy chodzi o zachowanie innych ludzi, natomiast umniejszają wagę czynników zewnętrznych. Jest to nazywane podstawowym błędem atrybucji lub błędem odpowiedniości.
Heider zaobserwował, że w codziennych sytuacjach mówiąc o działaniu intencjonalnym ludzie najczęściej wykorzystują sformułowania starać się (ang. try) i móc (ang. can). Doprowadziło to do sformułowania tezy, że skoro postrzegamy daną osobę jako przyczynę jakiegoś skutku (w tym wypadku konsekwencji działania), to spostrzegamy ją jako posiadającą zdolność do działania, ale też jako taką, która włożyła wysiłek w jego wykonanie.
Według Heidera sformułowania starać się i móc pojawiają się tak często, kiedy opisujemy zachowanie, ponieważ dobrze oddają sposób, w jaki myślimy o działaniu innych i relacji pomiędzy ich wysiłkiem a zdolnościami.
Ważnym elementem związanym z dyskusjami nad motywacją jest jej podział na zewnętrzną i wewnętrzną. Zewnętrznie motywują nas nagrody z otoczenia, wewnętrznie my sami. W sporcie mamy do czynienia z obiema formami motywacji. Motywy wewnętrzne uprawiania sportu to podniecenie, radość, zamiłowanie do dyscypliny i aktywności oraz chęci ciągłej poprawy swoich umiejętności. Natomiast zewnętrzne czynniki to nagrody, puchary, medale i wszelkiego rodzaju blichtr z nimi związany. Zajmowanie się sportem warunkowane jest najczęściej poprzez motywację wewnętrzną, a jej zewnętrzna forma służy najczęściej do zwiększenia naszych osobistych pragnień.
Atrybucja (attribution) przypisywanie przyczyn jakiemuś zachowaniu, bądź percepcja lub wnioskowanie o przyczynach zachowania, np. upatrywanie ich w osobistych predyspozycjach oraz czynnikach zewnętrznych. Termin wprowadzony w 1958 przez amerykańskiego psychologa austriackiego pochodzenia Fritza Heidera (1896-1988).
Atrybucje (attributions) wnioski o przyczynach zdarzeń i przyczynach zachowań ludzi (także własnych).
Atrybucja dyspozycyjna (dispositional attribution) założenie, że zachowanie danej osoby jest wynikiem jej osobowości (dyspozycji), a nie nacisków występujących w danej sytuacji.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
