Wierzący lubią tworzyć długie listy mniejszych czy większych grzechów. Służą one głównie do dwóch celów; potępienia innych oraz znajdowanie dla siebie nowych rozrywek. Tymczasem umyka sedno sprawy czym jest grzech, a raczej jaka jest natura grzechu.
Grzech nie ma własnej egzystencji, jest tylko zepsutym dobrem bądź dobrem niewłaściwie wykorzystywanym.
W drodze od Augustyna przez Lutra do Bonhoeffera, będziemy odkrywać grzech jako brak szalom (czyli pokoju Bożego; zob. A. Plantinga), i jako skrzywione serce skupione na sobie (cor curvem in se). To wszystko prowadzi do stwierdzenia, za Lutrem i Bonhoefferem, że naszym zadaniem jako naśladowcy Jezusa jest, aby grzeszyć śmiało.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
