Przed budynkiem warszawskiej Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w 1860 roku codziennie widać było tłumy ludzi przybyłych, by obejrzeć wyjątkowy obraz. Na Wystawie Krajowej Sztuk Pięknych w Zachęcie prezentowano dzieło Józefa Simmlera "Śmierć Barbary Radziwiłłówny", które cieszyło się ogromną popularnością zwiedzających. Obraz fascynował pięknem, ale i przemyconym w obrazie koszmarem choroby oraz śmierci. Postać Barbary Radziwiłłówny i historia jej miłości zawładnęła wyobraźnią artystów z wielu dziedzin - literatury, malarstwa, teatru.
Król Zygmunt August i Barbara poznali się w 1545 roku na Litwie, kiedy już oboje pochowali swoich wcześniejszych małżonków. Szybko zakochali się w sobie, a ich spotkania zamieniły się w schadzki. Został zawarty potajemny ślub, który wprawił w osłupienie rodziców pana młodego - królową Bonę i Zygmunta Starego. Również możni nie byli zachwyceni, że król pojął za żonę poddaną i namawiali króla do jej porzucenia. Był on jednak nieugięty. W 1826 roku wydano "Dzienniki o królowej Barbarze" Michała Balińskiego zawierające korespondencję króla i Barbary. Radziwiłłówna podpisywała się pod listami jako "Najmniejsza sługa, a wieczna". Historycy zarzucali jednak często Barbarze, że jej uczucie nie było szczere, a raczej podyktowane chęcią zysku. Miłość słynnej pary przerwała choroba. Barbara umierała w męczarniach. W XIX wieku pojawiła się legenda, według której to królowa Bona, przedstawiana jako zła, obca teściowa, rozkazała ją otruć. W rzeczywistości Barbara zmarła na raka szyjki macicy.
Ostatnim życzeniem Barbary Radziwiłłówny było by pochowano ją w Wilnie oraz by król ponownie się ożenił. Zygmunt August, choć zrozpaczony, spełnił prośbę żony.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
