Havana: Nowa sztuka tworzenia ruin (2006) Napisy PL

juz ze 20 razy na Kubie, dalej mi szkoda ich. Kubanczycy nie glupi narod, ale nieraz mysle ze sami sobie sa winni. Mysla tylko o terazniejczosci...prawie wszczyscy i maja w dupie socjalizm. Tak naprawde to 1 do 2 % maja kase i wierzcie mi maja duzo kasy, a reszta charuje na nich za 15-20 USD za miesiac.
Tak dali im szkoly w ktorych otwiera sie okna, ale nie dla wentylacji, bo nie ma pradu. W szpitalach brakuje nawet srodkow opatrunkwych, a kretka jedzie jak na wycieczke... Moja straciladziecko, bo nikomu sie nie spieszylo. Smutna prawda, nie to co w hotelach rzadowych "przedstawienie dle turystow". Otworzcie oczy i na osobnosci Kubanczyk powie prawde o biedzie. Ich sluchac, to sie lzy w oczach kreca. Viva Cuba libre por mundo libre!
Marek z Montrealu

Myślę ,że Kubańczycy znają z opowiadań jak to przed rewolucja musieli jako niewolnicy pracować po 18 h dziennie bici batem bez jakiegolwiek wynagrodzenia,stąd wolą zarabiać 20 $ i byc wolnymi ludźmi.A proporcje ludzi bogatych wynosiły przed rewolucją Fidela 3% ,tak jak teraz...

Hawana miastem nędzy.

Ten pisarz to głupek bo mówi ze władze złośliwie zabraniaja mu pisać. To przeciez jasne.

to powinni zobaczyc wyborcy swego pana jasniego sraczynskiego...

Na pewno dość nie zwykły i poruszający dokument, który w intrygujacy sposób ilustruje połączenie kontekstu politycznego zaplecza kraju z jego walorami środowiskowymi, próbując tym samym ukazać ów system, na przykładzie którego buduje się taka organizacje, która w oparciu o tzw komórki społeczne, z założenia nazywa się współczesnym państwem. Jednak w tym przypadku, owy strukturalny szablon nie wydaje się wcale taki oczywisty. Mówiąc krótko, Kuba. A zatem coś, co ledwie pozornie można nazwać krajem, gdzie tzw demokracja, w zasadzie nigdy nie istniała i nie istnieje do dzisiaj. Wciąż dyktator po dyktatorze, co nowszy przychodzi. Gdzie państwo, państwem niemal dla wszystkich państw świata, poza oczywiście samymi Kubańczykami. I miejsce, gdzie rodzime społeczeństwo, jeśli ująć oczywiście, że takowe jeszcze na tym obszarze istnieje, było równie budowane w oparciu o podwaliny, lecz głównie o podwaliny ubóstwa i terroru. Słowem, Kuba. Państwo, które zamiast państwa, pozostaje szara strefą dla wygody politycznych działań państw agresorów, chociażby ze względu na korzysci strategicznej lokalizacji. Oraz środowiskowa dżungla, gdzie priorytetem pozostaje walka o zaledwie ten podstawowy dobrobyt, niezbędny jednostkom społecznym do przeżycia. Kuba. Czyli niesamowicie specyficzne niby państwo. I ten dokument w dość realistyczny i ciekawy sposób przybliża ta właśnie specyfikę. Naprawdę warto go obejrzec.

Scenerie jak z Łowcy androidów.