Opowieść o bożonarodzeniowych szopkach

Historia szopek bożonarodzeniowych sięga roku 1223, kiedy to Franciszek z Asyżu wprowadził po raz pierwszy w Greccio we Włoszech żywy żłóbek do liturgii Bożego Narodzenia. Odtwarzał on wydarzenia narodzin Dzieciątka Bożego. W drugiej połowie XV w. tradycję budowy szopek sprowadził do Polski zakon franciszkanów.

Początkowo był to sam żłóbek i figurki świętej Rodziny. Za najstarsze w Polsce figurki szopkowe uchodzą te z klauzurowego klasztoru klarysek w Krakowie. Pochodzą z lat 1370 - 1380. Zakupiła je dla klasztoru regentka Elżbieta Łokietkówna w warsztatach Nadrenii.

Bodaj najbardziej oryginalnymi relikwiami kościoła katolickiego są resztki betlejemskiego żłobka, które sprowadzono do Rzymu w IV w. Papież Liberiusz wzniósł dla nich bazylikę S. Maria Maggiore. Fragment tej relikwii w postaci kawałka drewna klonowego o długości 2,5 cm i szerokości ok. centymetra 29 listopada 2019 r. został przekazana franciszkańskiej Kustodii Ziemi Świętej w Jerozolimie.

Pewnie każdy z nas widział kiedyś szopkę, która wywarła na nim ogromne wrażenie. A to ze względu na oryginalne postaci, zaskakującą konstrukcję czy choćby jej rozmiar. Za największą szopkę ołtarzową w Europie uchodzi ta budowana w bazylice w Katowicach-Panewnikach. W 2006 r. miała 25 m wysokości, 20 m szerokości i 12 m głębokości.

Materiał pochodzi ze strony https://www.jaw.pl