W idealnym świecie rodzice są ludźmi, którzy jako pierwsi przygotowują swoje dzieci do przyszłego życia. Można powiedzieć, że dopiero wtedy sami stają się dorośli, bo odtąd to oni są odpowiedzialni za wychowanie, cenne lekcje, doświadczenia i wyznawane wartości. Jeanne Wylie dorastała w domu, w którym nie było ciepła i miłości. Jedyne czego Jeanne doświadczyła na początku swojej drogi to złe traktowanie. Od najmłodszych lat jej okrutny, kontrolujący ojciec trzymał ją w izolacji, bez kontaktu ze światem zewnętrznym. Przez to dziewczynka nie nauczyła się nawet najbardziej podstawowych umiejętności jak mówienie, czytanie i pisanie. Sprawa Jeannie wyszła na jaw 4 listopada 1970 r. w Los Angeles w stanie Kalifornia. Pewien pracownik socjalny odkrył trzynastoletnią dziewczynkę po tym jak jej matka dała ogłoszenie, że szuka pracownika do drobnej domowej naprawy. Hydraulik wyczuł, że atmosfera domu do którego go wezwano była nieprzyjemna, dlatego postanowił zawiadomić władze i wysłać tam kogoś, kto sprawdziłby czy wszyscy domownicy na pewno są bezpieczni. Matka Jeannie zdziwiła się na widok pracownika socjalnego, który po sprawdzeniu wszystkich pomieszczeń w domu odkrył, że mieszka w nim dziewczyna. Jeannie była wtedy jak zwykle, w swoim małym, ciemnym pokoju. Niemal natychmiast wszczęto dochodzenie, w którym ujawniono, że dziecko spędziło w tej obskurnej klitce większość swojego życia. Najbardziej okrutne było jednak to, że oprócz tego, że Jeannie musiała godzinami siedzieć sama w brudnym pokoju to rodzice często przypinali ją pasami do krzesła z wbudowanym nocnikiem. Sprawa dziewczynki w aktach policyjnych dla zachowania pełnej ochrony tożsamość i prywatności dostała nazwę ,,Dżin. Dżin nie jest prawdziwą osobą. To postać, która wychodzi z butelki lub innego przedmiotu pojawiając się z przeszłości. Oboje rodziców zostało oskarżonych o porwanie, zaniedbanie i znęcanie się nad małą Jeannie, ale ojciec zaledwie na dzień przed sprawą sądową popełnił samobójstwo. Pozostawił po sobie jedynie krótką notatkę, w której napisał, że ,,Świat nigdy go nie zrozumie. Życie Jeannie przed tym jak odkryto, że w ogóle żyje było jednym wielkim pasmem nieszczęść. Większość swojego dzieciństwa dziewczynka spędziła naga i przypięta pasami do krzesła z nocnikiem. Mogła jedynie poruszać rękami i stopami, ale kiedy hałasowała nie podobało się to ojcu, który bezlitośnie ją wtedy bił. Matka Jeannie, jej ojciec i starszy brat brat rzadko z nią rozmawiali. Tak właściwie ojciec komunikował się z nią jedynie krzykiem. Po tym jak sprawa wyszła na jaw, historia dziewczynki przyciągnęła uwagę mediów oraz naukowców. Historia Jeannie szczególnie zainteresowała psychologa, lingwistę i autora Harlana Lee, który napisał, że: ,,nasza moralność nie pozwala nam przeprowadzać deprywujących eksperymentów na ludziach. Ci pechowcy, którym się to przytrafiło niech będą ostatnimi, którym musimy pomóc dalej żyć. Zainteresowani sprawą psychologowie i eksperci językowi zadali sobie wtedy pytanie co powinni zrobić dalej? Jak przeprowadzić terapię dziewczynki tak, by miała szansę na normalne życie. Mieli nadzieję, że cały proces leczenia będzie podstawą do przełomu naukowego w badaniach nad wpływem natury i wychowania na rozwój człowieka w kontekście umiejętności językowych i uczenia się. Lekarze i badacze zaczęli bardzo intensywnie testować Jeannie, ale okazało się, że tak wyczerpująca, ciągła nauka może wyrządzić dziewczynce więcej szkody niż pożytku. Niestety po wielu miesiącach terapii Jeannie nie zrobiła niemal żadnych postępów w nauce. Wtedy zainteresowanie naukowców dziewczynką opadło i umieszczono ją w rodzinie zastępczej. Kolejne lata swojego życia Jeannie spędziła krążąc od jednego domu zastępczego do drugiego co znacznie wpłynęło na pogorszenie jej stanu. Rodzice w domach zastępczych nie traktowali jej źle, ale nie mieli możliwości zapewnienia jej odpowiedniej ilości uwagi i pomocy tak
Wyszukiwanie odpowiedzi..
