Zabroniona Wyspa Z Której Ludzie Nie Wracają... - https://youtu.be/DHprjy_iS1U W dzisiejszym świecie niemal codziennie słyszy się o rozwodach, cierpieniu dzieci i nieudanych związkach. Dlaczego tak jest, skoro każdy z nas marzy, aby znaleźć w swoim życiu prawdziwą miłość i zestarzeć się u boku osoby, którą szczerze pokocha? Niestety musimy przyznać, że niewielu z nas się to udaje. Niektórym miłość w ogóle nie jest pisana, inni oszukują się, że ten z którym spędzają kolejne dni i noce to właśnie ten jedyny, na którego czekali całe życie, a prawda jest taka że są z tą osobą, bo boją się samotności. Inni latami się ze sobą męczą i wciąż rozglądają za kimś, kto nadałaby ich życiu sens, dodał otuchy, pokochał bezwarunkowo i bezgranicznie. Są jednak różni ludzie i wielu z nas rzeczywiście jest w stanie zadowolić namiastka uczucia, które znamy z filmów i historii takich jak ta, którą dziś Wam opowiem. Kiedy uczucie nie jest szczere lub kierowane strachem, bezradnością, desperacją czy pragnieniem opieki, na pewno istnieją wtedy większe szanse na cierpienie, niespełnienie i rozstanie. Bohaterowie dzisiejszej opowieści mogą być dla nas prawdziwym przykładem, jak kochać. Nie tylko oboje z nich trafiła miłosna strzała amora, ale jako szczęśliwi małżonkowie przeżyli u swojego boku aż 33 lata. Ich przyjaciele i rodzina nie mogli się nadziwić widząc tę niezmiennie w sobie zakochaną, nierozłączną parę. Winston i Janet nigdy się nie kłócili, a w ich relacji nie było miejsca na żadne skandale. Kiedy ludzie pytali o ich sekret udanego związku, uśmiechali się mówiąc, że nie ma sekretu, ale jeśli już tak bardzo chcemy wiedzieć, to tajemnicą jest silne, wzajemne uczucie. Wszystko było jak w bajce, dopóki nie wydarzyło się najgorsze Niespodziewanie Janet zachorowała i niemal natychmiast po tym zmarła. Nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić co w tym czasie musiał przeżywać Winston. Jego serce krwawiło z tęsknoty, nie widział sensu dalszego życia, a rodzina i przyjaciele bardzo się o niego martwili. Kilka tygodni po śmierci Janet, Winston wziął szpadel i posadził w pobliżu domu kilka dębów. Następnego dnia posadził kolejne drzewa, a później kolejne. Codziennie sadził nowe drzewa. Jego sąsiedzi myśleli, że Winston zwariował i wysyłali go nawet do psychologa, ale mężczyzna na te sugestie odpowiadał dobrze ludziom znanym, uprzejmym uśmiechem, po czym szedł na pole dalej sadzić drzewa. Jego codzienny rytuał trwał latami. Ludzie w jego dzielnicy byli pewni, że Winston postradał zmysły, martwili się o niego i często odwiedzali. W ich opinii wszystko byłoby w porządku, gdyby zasadził kilka drzew i na tym poprzestał, ale ten cierpiący w głębi duszy mężczyzna sadził ich setki, tysiące! Najbliżsi Winstona starali się zrozumieć, dlaczego ten całkowicie oddał się zalesianiu swojej posesji, pytali go o przyczynę nagłej decyzji, jej cel, ale Winston nie chciał nikogo słuchać i dalej robił swoje. Dopiero 20 lat później ludzie dowiedzieli się, jaki jest cel poczynań Winstona i dla kogo poświęcił kolejne lata swojego samotnego życia. Widząc te zdjęcia na pewno już rozumiecie, dlaczego i dla kogo Winston postanowił sadzić wokół swojego domu tysiące dębów. Obraz mówi sam za siebie. Możemy sobie tylko wyobrażać co czuł Winston sadzą każde drzewko, jedno po drugim. Jakie myśli wypełniały wtedy jego umysł, jakie uczucia targały jego złamanym sercem. Najlepsze jest jednak to, że pośrodku tej ogromnej, zaprojektowanej w kształt serca leśnej polanie rośnie żonkil ukochany kwiat Janet. Zapytany przez dziennikarzy o cel swoich poczynań Winston odpowiedział im, że zasadził las i specjalnie zostawił w nim przestrzeń w kształcie serca, żeby jego żona Janet widziała dowód jego dozgonnej miłości z nieba.
Po śmierci żony zaczął sadzić drzewa, wszyscy myśleli, że zwariował 20 lat później nikt nie krył łez
Wyszukiwanie odpowiedzi..
