Sargofaj że rene kon ma twe jo Manasej rądelke tu samijo Sargofaj że rene kon ma twe jo Manasej rądelke tu safaj
Różane mi tej wiosny
na brzegu filiżanki został ślad pocałunku idę za nim w nieznanym kierunku i zatapiam się w twojej lekkiej jak latte sukience prawie latem gdy wszystko wystarczy trącić by brzmiało
tej wiosny
wybiegłaś wprost pode mnie i miękko rozlały się smaki na wszystkich ścieżkach ode mnie do ciebie i od ciebie do mnie na drobnych pęknięciach naszych ust tam jeszcze nie gonił nas deszcz nie gonił nas deszcz który zmyje wszystko i wonnie
tej wiosny
zakwitły pierwsze przyjemności w kawiarniach i na białych ławkach na palcach i w czule posyłanych głoskach w ramionach kamienic gdzie zasypiały zmęczone popołudnia i w unoszonych do ust filiżankach
wtedy jeszcze
nie gonił nas deszcz nie gonił nas deszcz który zmyje nas ze stolików który porwie nasze kroki z bruków i raz na zawsze zatopi tej wiosny nie gonił nas deszcz był daleko poza widokiem nie było go widać nie było widać deszczu z naszych dużych i czujnych okien
Wyszukiwanie odpowiedzi..
