TEKST: Średniowiecze, wychowani w mroku, służący królom i niepodzielnemu Bogu. Liczne wojny utarły charaktery, otchłań, jak po meteorach kratery. Zakon rycerski, i niebiańskie pieśni, walka daje najlepsze z życiowych lekcji. W obronie ojczyzny, w której dorastaliśmy, zobowiązani, podjąć się tej ostatniej misji. Wolno minęły nasze lata, historii, w której razem brat za brata. Chwytał za miecz i zaciskał pięść, by ciągle na polu bitwy w szeregu biec. Ogień korony znowu zapłonie, blask pochodni z oddali da nam płomień. Pod Bożym słowem prowadzeni prawdą, mijając zorze, ujrzymy światło. Na szczycie świata staniemy zjednoczeni, gdzie każdy promień słońca na stali się mieni. Prawda, którą ujrzą wszyscy, bo każda wola walki wyciąga ze zgliszczy. Wyścig z czasem, gdy sam dobiega końca, czasy chwały porośnięte przez pnącza. Do zapisania nie zostało już miejsca, dobiega końca nasza tysiąca lat księga.
Ref. Stoimy na szczytach świata, trzy prawdy, wieczna krucjata. Czyja tak naprawdę racja, czyja większa aspiracja. Właśnie teraz stajemy do walki, właśnie dzisiaj obudzono losu szmaciane lalki.
Trzy królestwa tak odmienne w kulturze, zaschnięta krew żywym dowodem na murze. Brutalna rzeczywistość naszym domem, płonie płomień, słodkiej zemsty ogień. Tak długo trwa ten zgubny konflikt, zapomnieliśmy, że jesteśmy wolni. Możemy odejść w różne strony, ale zamiast tego zasypujemy własne schrony. Liczy się atak, nie byle obrona, nim się obejrzymy, zagra nam śmierci chorał. Zaślepieni tym wielkim bogactwem, ślepo udowadniamy, że to my mamy rację. Palimy mosty, które sami stworzyliśmy, bez wyjątku zagubili się wszyscy. Trzy królestwa tak odmienne w kulturze, poddani wspólnie bezlitosnej torturze.
Topór w dłoń, moi rogaci bracia, pora obudzić krąg, pokazać czyja jest racja. Pokazać prawdę, która w przestrzeni wojen zgubiona, pora na walkę, w oczach wrogów tylko agonia. Z północnych stron, gdzie mróz jest królem, serce jak lód, bez żadnych sumień. Lud odkrywców, żeglarzy wielkich, na każdym lądzie powiewają nasze herby. Walka i chwała, pradawna dewiza, z mitycznych legend powstała nieugięta wizja. Nasze tarany z płonącymi pyskami, przebiją ostatnie bramy ślepej wiary. Nie ma nadziei, gdy nadchodzimy, aż trzęsą się mury, tak pewnie kroczymy. Plądrujemy wasze domy, świątynie, wasi bogowie nie pomogą, prawda Odynie? Jesteśmy wodą, wiatrem i śmiercią, nawet najtwardszy to przy nas dziecko.
Ref.
Szybcy, że aż widzimy przyszłość, katany w dłoniach wymierzą sprawiedliwość. Z dalekich krain, których nikt nie widział, gdzie słońce wstaje pierwsze, oczekując na finał. Kwiaty wiśni zabarwią się czerwienią, fale tsunami już złowrogo się pienią. Boski wiatr, bez żadnych wad, chaos w spokoju, dalekiego wschodu świat. Amaterasu, daj nam wielką siłę, Bishamonten, zmieć naszych wrogów w jedną chwilę. Urodzeni w wojnie, od dziecka szkoleni, przywiązani do krwi, niczym deszcz do jesieni. Splamionym kronikom odzyskamy chwałę, wszystkie klany jak nigdy staną, ramię w ramię. Wojenne bębny już biją na alarm, niepodzielna i niepodległa jest nasza wiara. Shogun wzywa, odpowiadamy krzykiem, jesteśmy gotowi wolność przypłacić życiem. Legendy głoszą, że jesteśmy wybrani, najlepsi wojownicy, honorowi oddani. Jedynymi, którzy głoszą prawdę, gdy dawne idee stają się martwe. Nikt nie mówił, że droga będzie prosta, wysłannicy wschodzącego słońca.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
