Chcieliście normalny kawałek o życiu, to macie. Nagrywając o grach czy filmach zakładam taką wesołą maskę, jednak rzeczywistość potrafi być czasami inna. Miłego słuchania, czakaczing :)
TEKST: I znowu nie wiem jak to ugryźć mam, bo na początku historii zawsze tu byłem sam. I nienawidzę ustaleń, że nowy rok to nowy ja, bo z każdym kolejnym dotykam coraz bardziej dna. Uuuaaa, moje wewnętrzne krzyki, mówią mi więcej niż motywujące, denne wierszyki. Bo szepty zgasły, i nie wrócą już do mnie nigdy, bo każde światełko w tunelu gaśnie jak w mych oczach iskry. I miałem nadzieję, że Skreślone Drogowskazy, nie będą tylko powodem do zakrywania mej twarzy. Heh, śmiech, płacz, płacz, śmiech, i stracona wiara, na to, że ja nie upadnę na kolana. Co jest ze mną, w końcu daj mi odpowiedź, bo mam już dosyć, kiedy przed oczami widzę tylko zorzę. Tych minionych dni, i tych minionych chwil, kiedy zdarzało mi się nie być tak do końca złym.
Żal i ból, moja codzienność, dobrze wiem, nie będzie lekko. Musisz wstawać i upadać, taka jest życia zasada. Jeśli myślisz, że się uda, zamienić tragedie w cuda. Lepiej przestań kusić losu, bo nie spotkamy się w kolejnym roku.
Nienawidzę przeszłości, a jednocześnie ją kocham, bo gdyby nie te decyzje, by pewnie nie powstał Slovian. I z jednej strony bym nie mógł wylewać żalu na kartki, a z drugiej może bym nie miał żalu, i byłbym coś warty. A teraz jestem między niebem a piekłem na stałe, i z każdym wersem przyjmuję ten pokuty sakrament. Mogę krzyczeć dowoli, i tak nikt już mnie nie słucha, bo gdy tworzyłem swój Olimp, ktoś wjechał mi w niego z buta. Od teraz kocham ciszę, w samotności wieczory, kiedy paląca gorycz zalewa nawet w sercu komory. Czuję się zepsuty i nie mam siły już na nic, kolejny cios, cios, cios zaciera linię granic. I nie wiem gdzie już z tym jestem, kiedy coś mi zmniejsza przestrzeń. W tym biegu po sukces znalazłem ogień i znicz, bo w tym wyścigu po wszystko nie zostało mi nic.
Żal i ból, moja codzienność, dobrze wiem, nie będzie lekko. Musisz wstawać i upadać, taka jest życia zasada. Jeśli myślisz, że się uda, zamienić tragedie w cuda. Lepiej przestań kusić losu, bo nie spotkamy się w kolejnym roku.
Tyle zepsutych relacji, tyle dążenia donikąd, i nie mów, że nie mam racji, gdy patrzę ze strachem w przyszłość. Wiarę dawno straciłem, zabiłem i zakopałem, i nie licz, że to historia z pozytywnym morałem. W takie dawno nie wierzę, chyba w końcu dorosłem, nie wiem jednak czy to taki znowu do końca postęp. Bo co roku początek sypie się jakby był z Lego, zaczęło się to przez tą, przez którą nie cierpię lutego. Chciałem tylko mieć znaczenie, w tym zepsutym, pustym świecie. Chciałem marzyć, iść do przodu, ciągle, heh, w fałszywym amoku. Życie się dzieli na sylaby, na wielkie zbiory wydarzeń, między którymi złapanie oddechu ścieżkę pokaże. Ta serpentyna zgubienia ukrywa nam w sercu śmieci, gdy długi i głuchy pisk wskazuje drogę do śmierci.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
