TEKST: Pobudka we wraku, dookoła trupy, ja cały obity i z dziurą w pamięci. Lecz jeśli mam streścić to wszystko na skróty, to nie wiem do końca czy mam co tu streścić. Leciał samolot, a ja z synem w środku, coś czułem, że nie wszystko idzie po myśli. Po chwili wiedziałem, że muszę się odkuć, gdy kanibal zabrał ostatniego z bliźnich. Znalazłem siekierę, jak myśli, czerwoną, bandaży i leków zebrałem też sporo. I sam nie wiedziałem gdzie zmierzać mam, skoro, ze wszystkich stron napływało ciche słowo. Pomóż... zagłuszam je powalając pierwsze drzewa. Znowu... na pierwszy dzień więcej chyba nie potrzeba. I ciągle buduje, buduje, buduje bazę, poznaje nowe tereny, nie idę za drogowskazem. I wyznaczam własne szlaki, kieruję się jednym celem, by znaleźć tego, którego wciągnęli w ciemne podziemie. Uuuaaa... zbudowałem swoją bazę na wierze, aby lepiej widzieć cele, obok postawiłem wieżę. To ja... jestem na tej wyspie rycerzem, a wola walki i zemsta są moim błyszczącym mieczem.
A ja jestem, sam jak palec, chociaż dłonie obie mam. Nie zostanę, tu na stałe, no bo mam już pewien plan. Zemsta słodka, jak owoce, które zbieram tu co dnia. Ale czuję że nie mogę, już ukrywać wszystkich ran.
I ciągle, i ciągle i ciągle do przodu. Pokonałem tyle już stopni tych schodów, że nie wiem czy kiedyś powrócę do domu. Ale... chyba sam już tego nie chcę, bo zapuściłem korzenie, które wiążą mnie z tym miejscem. I na zawsze tutaj będę, pomiędzy kanibalami, którzy skaczą tuż nade mną, bo wiedzą, że nie są sami. Ja tworzę narzędzia, jak Robinson Crusoe, z nim wspólnego w sumie to mam tutaj dużo. I o nim i o mnie wszyscy zapomnieli, tymczasem oboje wyszliśmy z podziemi. W końcu potwory zmieniły się w monstra, i bywa tak w grach, że droga stała się prosta. Prawdziwa historia okazała się mroczna, ale tak już bywa, trzeba chwytać za wiosła. Odnajdę Cię synu, choćbym miał za to płacić życiem, zabije was tylu, że bać się będziecie podchodzić do mnie nawet skrycie. Chodzę po jaskiniach, i nie mam zamiaru zawrócić, bo się zastanawiam tak szczerze, czy zostało w was jeszcze może coś z ludzi.
A ja jestem, sam jak palec, chociaż dłonie obie mam. Nie zostanę, tu na stałe, no bo mam już pewien plan. Zemsta słodka, jak owoce, które zbieram tu co dnia. Ale czuję że nie mogę, już ukrywać wszystkich ran.
A ja jestem, sam jak palec, chociaż dłonie obie mam. Nie zostanę, tu na stałe, no bo mam już pewien plan. Zemsta słodka, jak owoce, które zbieram tu co dnia. Ale czuję że nie mogę, już ukrywać wszystkich ran.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
