reżyseria: Gabriele Muccino
scenariusz: Grant Nieporte
gatunek: Dramat
produkcja: USA
premiera: 13 marca 2009 (Polska) 19 grudnia 2008 (świat)
Mężczyzna przedstawiający się jako urzędnik podatkowy pojawia się w domach siedmiu śmiertelnie chorych dłużników, by sprawdzić jakimi są ludźmi. Ma dla nich niezwykły dar.
anonim75(*.*.183.75)wysłano z m.cda.pl 2020-07-25 23:11:15+29
@kamil007170: Zgadzam się, jak go widzę, to od razu wiem, że film będzie gówniany - albo durne komedie (Bad Boys, Hancock), albo kino nastawione na efekty specjalne, dla mało wymagających widzów (Dzień niepodległości, 1000 lat po ziemi) albo denne wyciskacze łez (ten film, W pogoni za szczęściem).
Odpowiedz
Film ciężki i dotyka granicy błogosławieństwa i przekleństwa. Z jednej strony samobójstwo, to potępienie wieczne w piekielnym ogniu... Z drugiej strony nie ma większej miłości, jeśli ktoś oddaje życie za przyjaciela... Myślę, że ten dylemat rozstrzygnąć może tylko Bóg, przed Którym nie ma nic zakrytego. Swoją drogą film naprawdę wzruszający.
Odpowiedz
@anonim163: Bog nic nie rostrzyga. Gość chciał popełnić samobojstwo przed poznaniem tej babeczki. Już wcześniej zaczął rozdawać swoje części. Reszta tych ludzi nie była jego przyjaciółmi. Skoro tak bardzo chciał spłacić swoje winy, mógł np pracować wolontaryjnie do końca życia w tym szpitalu gdzie ludzie mieli nowotwory. Ale on chciał się zabić. I tyle.
Odpowiedz
Usłyszeć o człowieku, który powziąłby tak niespotykane działania, aby miesiącami zdobywać informacje i wiedzę w tak karkołomnym celu? Nawet nie wiem, czy takie postępowanie zalicza się jako samobójstwo. A może właśnie tak...? Samobójcy wybierają tę drogę, bo nie mają już siły i żadnego wyjścia, jak niektóre zwierzęta - wtedy trudno nazwać to samobójstwem. Gdzie wtedy jest społeczeństwo, kiedy ktoś zostaje tak zaplątany, że nie ma siły już walczyć...? Pamiętam archiwalne zdjęcie z ataku na wieże w 2001 r. Szczególnie utkwił mi w pamięci mężczyzna, który leciał z wysokości głową w dół. Jedyny wybór jaki miał, to zostać w wieży i spalić się żywcem. To ci wybór. Powiedziałabym - nie wolno takiego przymusowego, makabrycznego zachowania się jednostki, w ogóle nazywać wyborem. Tam, gdzie musisz, tam - nie możesz. A jak nie masz wolności wyboru, że mógłbyś - to, lub - tamto, albo jeszcze co innego - i nie jest to podyktowane przymusem jakimkolwiek - wtedy dopiero jest to wybór. Główna postać na tym filmie zachowuje się tak, jakby chciała naprawić błąd, który nie był działaniem celowym. Skąd zatem tak wielkie poczucie winy? Rodzice nierzadko, potrafią podjąć podobne działania tak w świecie zwierząt, jak i ludzi dla swoich dzieci. Już się spotkałam w pewnej legendzie, o podobnym zachowaniu się pewnego mężczyzny...
Odpowiedz
anonim87(*.*.137.87)2023-11-17 15:56:080
@anonim80: skąd poczucie winy? nie rozumiem. zajebał parę osób bo odbierał telefon pędząc autem. odrobina, dosłownie szczypta odpowiedzialnosci z jego strony mogła im ocalić życie.
Odpowiedz
anonim147(*.*.137.147)2023-11-18 16:03:490
@anonim80: może tym razem nie usuną komentarza: otóż poczucie winy wynika z tego że zamordował siedem osób przez lekkomyślne używanie telefonu komórkowego w czasie szybkiej jazdy na zakręcie. gdyby nie był bezmyślny, oni by mieli długie i ciekawe życie, które im zabrał. napisałam najłagodniej, jak potrafiłam.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
