Kiedy pierwszy raz stajemy przed pytaniem czym jest miłość? oczywistym wydaje się, aby dać drugiemu to czego nam brakuje. To nie jest miłość tylko brnięcie w dramat, który mówi nam czego sami sobie nie dajemy. To czego druga osoba szuka w nas to obecności, poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Ta osoba chce być osobą nie krytykowaną, potępianą, czy ignorowaną. Chce czuć naturalne zaufanie i ciepło. Czy potrafimy to tej osobie dać? Odpowiedź jest w pytaniu - czy potrafimy to sami sobie zapewnić? Czy jesteśmy gotowi wziąć odpowiedzialność za siebie i nasze uczucia? Czy jesteśmy gotowi popełnić błąd bez karania się za niego? Jak myślicie, ile skryptów zachowania pozostawili w was rodzice i społeczeństwo w kłamanym poczuciu miłości, bo ze zwykłej frustracji i bezsilności?
Wyszukiwanie odpowiedzi..
