Ks. Piotr Pawlukiewicz w jednym ze swoich kazań porusza temat wybiórczego podejścia do wiary i moralności. Opowiada o sytuacjach, w których człowiek usprawiedliwia swoje grzechy, próbując równoważyć je dobrymi uczynkami. Przykładem jest ktoś, kto kłamie w codziennym życiu, ale daje datki na biednych, albo ktoś, kto flirtuje z koleżanką z pracy, a jednocześnie gorliwie broni Kościoła w publicznych dyskusjach.
Ks. Pawlukiewicz w swoim charakterystycznym stylu podkreśla, że takie postępowanie jest jak próba przeciągania liny z Bogiem próba przekonania Go, że nasze grzechy są mniej ważne, bo robimy coś dobrego. Wyjaśnia, że nie można traktować moralności jak bilansu zysków i strat, w którym dobro równoważy zło. Bóg nie oczekuje od nas doskonałości, ale szczerości i pragnienia nawrócenia. Próba manipulowania własnym sumieniem poprzez takie kompromisy nie prowadzi do prawdziwej relacji z Bogiem.
W kazaniu ksiądz zachęca do głębokiego spojrzenia na swoje życie i do odważnego przyznania się do słabości. Przypomina, że Bóg zawsze wyciąga do nas rękę, byśmy mogli powstać z upadków i zacząć od nowa. Prawdziwa wiara to życie w prawdzie, a nie ukrywanie grzechów za zasłoną dobrych uczynków.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
