W mroku umysłu, gdzie cisza ma głos, Rozgrywa się walka nieugięty los. Nie wróg zewnętrzny, nie świat pełen kłamstw, Lecz ja sam przeciwnik, co zna każdy lęk i strach.
Zna moje słabości, me czułe punkty, Szeptem podpowiada myśli zatrute, Bez miecza, bez tarczy, choć blizn pełne dłonie, To ja samotny wilk, co walczy w swej obronie.
Raniłem się słowem, zwątpień ostrzem, Podcinałem swe skrzydła, by nie wzlecieć nad prostą. Lecz w sercu płonął płomień, choć wiatr go smagał, Walczyłem bo dusza marzenia powierzała.
Pojedynek trwał w mgle, gdzie czas nie istniał, Cierpienie się ścieliło jak chłodna noc zimna. Aż nadeszła chwila, gdy padłem na ziemię, Ale wstałem i wygrałem sam ze swym cieniem.
Wilk stepowy, choć poraniony, Pędzi ku horyzontom, gdzie świat rozświetlony. Bo choć najtrudniejszy przeciwnik to ja, Najsilniejszy w walce staję się, gdy trwam.
Teraz biegnę po marzenia, po wolności ślad, Z bliznami na duszy, lecz z podniesioną twarzą w świat. Bo choć mnie pokonać próbowałem sam, To wygrałem jestem sobą. Jestem swój pan.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
