Ks. Piotr Pawlukiewicz w jednym ze swoich wzruszających kazań opowiadał historię starszej pani Wandy, która spędza Wigilię samotnie. Nie ma już bliskiej rodziny dzieci wyjechały za granicę, mąż zmarł, a sąsiedzi pochłonięci są swoimi sprawami. Mimo to, zamiast pogrążać się w smutku, babcia Wanda cieszy się z małych rzeczy: zapalonej świecy, skromnej kolacji, świątecznego opłatka i życzeń, które wysyła jej listonosz.
Ks. Pawlukiewicz podkreślał, że ta opowieść pokazuje siłę wdzięcznego serca i zdolność dostrzegania dobra w każdej sytuacji. Mówił, że często narzekamy, że nie mamy wszystkiego, podczas gdy zapominamy o tym, co już mamy. Historia babci Wandy to przypomnienie, że nawet w trudnych chwilach można odnaleźć radość w prostych gestach, ciepłych wspomnieniach i nadziei, że Bóg jest zawsze blisko.
Przesłanie kazania: Wdzięczność za to, co mamy, nawet jeśli jest skromne, czyni życie piękniejszym. Samotność nie musi oznaczać pustki Bóg jest blisko każdego człowieka, zwłaszcza w trudnych momentach. Małe rzeczy mają ogromną wartość, jeśli patrzymy na nie sercem pełnym wiary i ufności. Nie trzeba czekać na wielkie cuda czasem wystarczy uśmiech, telefon czy zwykłe Dzień dobry.
Przykładowa anegdota: Pawlukiewicz opowiadał o tym, że babcia Wanda, choć sama w Wigilię, nie skarżyła się na swój los.
Zadzwoniła do niej sąsiadka i mówi: Pani Wandziu, ale musi być pani smutno, że jest pani sama. A Wanda na to: A kto powiedział, że jestem sama? Przecież Jezus jest ze mną. Zjadłam opłatek, zapaliłam świeczkę i nawet zaśpiewałam kolędę. Nie ma na co narzekać!
To kazanie przypominało, że nie ilość ludzi wokół nas decyduje o tym, czy jesteśmy szczęśliwi, ale nasza zdolność dostrzegania Bożej obecności w naszym życiu.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
